ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

ANCORAGE

Ο τελευταίος σταθμός στην Αλάσκα

αλλά και στο ταξίδι – ή σχεδόν…


Φτάσαμε με το πρώτο μούχρωμα. Όντας νοτιότερα πια, δεν είχαμε πλέον χιόνι, αλλά το κρύο είναι αισθητότατο.

Η πόλη είναι έρημη αυτήν την ώρα. Όμως, τα δύο ρεστοράν του ξενοδοχείου μας είναι ασφυκτικά γεμάτα. Τρώμε με πολύ όρεξη, πρέπει να ομολογήσω, τον προ-τελευταίο μας…. φθηνό σολομό, με μια πλούσια σαλάτα, και βγαίνουμε για μια μικρή βόλτα. Ελάχιστοι άνθρωποι στο δρόμο παρότι, λόγω μακράς μέρας –έχει ακόμα λίγες μέρες ζωής το παράξενο βορεινό καλοκαιράκι – το σκοτάδι κατεβαίνει μετά τις 23:00. Ωστόσο κι εδώ, όπως και σ’ όλα τα κράτη, που διακρίνονται για τη προκοπή τους, οι άνθρωποι κοιμούνται σε ώρες λογικές. Διότι, την άλλη μέρα, θα δουλεύουν – και δεν θα κοροϊδεύουν!- οι χριστιανοί…. Έτσι, δεν μπορούν να ξενυχτούν, σε κέντρα, παρεμφερή των σκυλάδικων και των ελληνάδικων - τι άλλο θ’ ακούσουμε, Θεέ μου!- κουνώντας μάλιστα, άνευ λόγου, να σας χαρώ, άνοστους ή κακάσχημους πισινούς….

Αλήθεια, φαντάζεστε τη ποιότητα της δουλειάς, που θα κάνουν στα γραφεία τους, την άλλη μέρα, όλοι αυτοί οι βλακοξενύχτηδες; Ανατριχιάζω στη σκέψη…. Τέλος πάντων, ας μη τα σκέφτομαι τώρα αυτά, και η σύγχυση με παίρνει από τα μούτρα! Ας χωνεύω, μονάχα, το λόγο και την αιτία, που αυτός ο ρημαδιακός ο τόπος δε λέει να πάει, επί τόσα χρόνια, μπροστά, αλλά όλο και πισωδρομεί στο χειρότερο έως το χείριστο σας λέω εγώ, και καλά θα κάνετε να με πιστέψετε…. Καλέ, αλήθεια, τέτοια κακομεταχείριση Πατρίδας, δεν έχω ξανασυναντήσει εις όλον μου τον βίον, που δεν είναι καθόλου βραχύς, το ομολογώ! Κι ας καίγομαι που το παραδέχομαι!!!. . . . Ούφ!. . . .

Την άλλη μέρα το πρωί, βγαίνω στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου. Ατμόσφαιρα, κρύσταλλο πεντακάθαρο, και κρύο ενοχλητικό. Φωτογραφίζω το λιμάνι και το City – την εμπορική περιοχή. Οι ουρανοξύστες βρίσκονται μονάχα στο κέντρο. Γενικώς, είναι μια πόλη «χαμηλοτάβανη» -όπως τη λέω εγώ- ήρεμη, δροσερή, νοικοκυρεμένη…. Δρόμοι φαρδείς, αερικοί, πλατείες-«ανάσες», σπίτια χαμηλά, μοντέρνα, πεντακάθαρα, με ανθισμένους κήπους στα, θαρρείς υπνώττοντα, προάστεια. Και ο Ωκεανός –πολύ ήρεμος τούτη την εποχή- ένα πραγματικό φυσικό στολίδι του Ancorage.

Το μακρύστενο νησί, που βρίσκεται απέναντι απ’ αυτό το λιμάνι, έχει σχήμα ξαπλωμένης κόρης και οι κάτοικοι το συνέδεσαν με γοητευτικούς μύθους. Ένας απ’ αυτούς λέει, ότι είναι η σύζυγος ναύτη που πληροφορείται, ξαφνικά, τον θάνατο του αγαπημένου συντρόφου, και πέφτει κι αυτή ξερή, για ν’ ανταμώσει τον κύρη της εις τον επέκεινα βίον! Ή ότι απλώς λιποθυμά και μένει έτσι, κάτι χρόνια, ελπίζοντας πως ήταν λαθεμένη η πληροφορία του θανάτου του. Και, κάποια στιγμή, εκείνος θα γυρίσει και θα την ξυπνήσει μ’ ένα φιλί και, …. Ιωάννα Μπουκουβάλα-Αναγνώστου τέλος!. . . Κι όποιος δεν ξέρει την περί ής ο λόγος Κυρία, δεν ξέρει τι χάνει…

Η πόλη ξεκίνησε τη ζωή της στα 1914, ως… «τεντούπολη», για να στεγάσει τους εργάτες του σιδηροδρόμου: του περίφημου Alaska Railroad. Συγχρόνως ήταν και θαυμάσιο αγκυροβόλιο , για τα φορτηγά πλοία, μιας και ο βαθύς κόλπος προσέφερε προστασία απο τη μάνητα του Ωκεανού. Εξού και το όνομα της πόλης: Ancorage= «Αγκυροβόλιο» δηλαδή.

Τελικά, η «Tent-City» -η Τεντούπολη- αντικαταστάθηκε στα 1920, από μιάν ορθοδόξων(!) κτιρίων πόλη, κι απέκτησε τη πρώτη της Διοίκηση.

Το 1923 τελειώνει, επι τέλους, ο σιδηρόδρομος, ύστερα από 9 χρόνια δύσκολης δουλειάς, σ’ απάνθρωπες κλιματολογικές συνθήκες. Και το Ancorage γίνεται, επίσης, κι ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο, το μοναδικό σ’ αυτήν την έρημη αλλά και τόσο σημαντική, για τις ΗΠΑ, περιοχή.

Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, η πόλη γίνεται και σπουδαίας σημασίας στρατιωτική βάση, μετά την εισβολή των Ιαπώνων στις Αλεουτίους Νήσους, το 1942. Και, λίγο αργότερα, όταν άρχισε ο Ψυχρός Πόλεμος, μεταξύ Ανατολής και Δύσης, είναι πλέον το προπύργιο των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της γειτονικότατης απειλής των Soviet.

Η δυνατότητα της εκμετάλλευσης των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου του τόπου, στη δεκαετία του 1970, έφερε και τη πληθυσμιακή έκρηξη. Από 48. 000 ψυχές που ζούσανε εδώ έως και το ’70, έφτασαν τις 180. 000 στο τέλος αυτής της σημαδιακής δεκαετίας.

Η πόλη διαθέτει πολλά και ενδιαφέροντα: Ζωολογικό κήπο, Μουσείο Άγριας Φύσης, το Alaska Arctic Indian and Eskimo Museum, καθώς και το παράξενο Πάρκο του Σεισμού. Είναι μια περιοχή που φέρει ακόμα τα σημάδια του μεγάλου ταρακουνήματος του Ancorage, το 1964. Οι κάτοικοι το άφησαν στη φύση, για να την υποχρεώσουν να επουλώσει, όπως μονάχα εκείνη ξέρει, τις πληγές που της άνοιξαν οι χθόνιοι Θεοί. Επίσης, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει και το θέαμα της πλημμυρίδας και αμπώτιδας , σε μιάν από τις προκυμαίες της πόλης….

Ωστόσο, το πραγματικό αξιοθέατο εδώ, είναι το Εθνολογικό Μουσείο. Πλούσιο, ενδιαφέρον, πρωτότυπο και, φυσικά, υποδειγματικά οργανωμένο. Μιλά για τους Ινδιάνους Αθαμάσκους, που ζούσαν πάντα εδώ, αλλά και για τους πρώτους αποίκους, παρουσιάζοντας με μιάν –σχεδόν παιδική!-περφάνεια, τις δύο διαφορετικές κουλτούρες. Εκεί μέσα, συναντάς ένα είδος ανθρωπολογικού ψηφιδωτού, που σ’ αφήνει κατάπληκτο, με την απίστευτη ποικιλία αλλά και τη διαφορετικότητά του. Εκτίθενται, παραστατικότατα, η καθημερινή ζωή των Ινδιάνων: στις σκηνές τους, στο ψάρεμα, στο κυνήγι, στα μαστορέματα, στην κατασκευή τοτέμ, στο μεγάλωμα και το δασκάλεμα των παιδιών…

Εκεί μέσα βρίσκεις επίσης, τα σπίτια των πρώτων αποίκων, έπιπλα, έργα τέχνης μιας δύσκολης αλλά τρομερά ενδιαφέρουσας εποχής, άμαξες, κι ένα από τα πρώτα-πρώτα μοντέλα της Ford!

Παλιά φύλλα τοπικών εφημερίδων του ΤΟΤΕ , μας πληροφορούν για τα συνταρακτικά, αλλά και τα απλά γεγονότα, που επηρέαζαν την πόλη. Και στους τοίχους, φωτογραφίες των πρώτων οικογενειών και του ιστορικού τους. Όλοι αυτοί έφτασαν εδώ πρίν μόλις 70 χρόνια, ως χρυσοθήρες, κι έγιναν σήμερα –λόγω «αρχαιότητος»! και πλούτου – η Elite του Ancorage. Η αριστοκρατία και το καμάρι του!!!. . .

Σε τούτο το μουσείο υπάρχει επίσης μια θαυμάσια συλλογή βυζαντινών εικόνων, απομεινάρι των Ρώσων, προτού η Ρώσικη Aliesca, γίνει η αμερικάνικη Alaska. Στην καρδιά μου μπήκε ένας πολύτιμος, ολόσημος Άη-Γιώργης, που κρατά περίοπτη θέση μέσα στη μεγάλη προθήκη των εικόνων.

Τελευταία μας στάση, το μνημείο του Cook. Πολύ σοφά, το έχουν τοποθετήσει κατάγναντα στον Μεγάλο Ωκεανό, απ’ τον οποίο κι έφτασε εδώ. Βρίσκεται πάνω σ’ ένα μικρό λοφάκι, για να μπορεί να βλέπει, ο ρέκτης θαλασσοπόρος, όσο μακρύτερα γίνεται. Ήταν ο πρώτος που, στα 1778, εξερεύνησε το στόμιο του Κόλπου, στο μυχό του οποίου βρίσκεται η σημερινή πόλη. Ήταν την περίοδο εκείνη των ταξιδιών του, όταν έψαχνε απελπισμένα να βρεί το βορειο-δυτικό πέρασμα που ένωνε, στο Βορριά, τους δύο Ωκεανούς: τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό.

Καταμεσήμερο, και μέσα σε χλιαρή, πια, ατμόσφαιρα, καταλήγουμε στο « Αεροδρόμιο-Αντίκα» . Το Alaska aviation heritage Museum, πάνω στη λίμνη Hood. Στη πραγματικότητα είναι μουσείο αφιερωμένο στον Β’ Παγκοσμιο πόλεμο. Αυθεντικά πολεμικά σκάφη –άλλα γερά κι άλλα «τραυματισμένα» - στέκουν στη μεγάλη αυλή. Μοιάζουν οδυνηρά παράταιρα, σε σύγκριση με τα υπερμοντέρνα υδροπλάνα κι ελικόπτερα, που γεμίζουν το σύγχρονο, μικρό αεροδρόμιο…. αναψυχής –και όχι μόνο- που βρίσκεται στην ακριβώς απέναντι όχθη της λίμνης. Σε τούτο το χώρο, αντίθετα, η ατμόσφαιρα είναι απόμακρη, νοσταλγική, θαρρείς και λιγάκι πονεμένη, διότι, λίγο-λίγο ξεχνιέται! Χάνεται μέσα στην ομίχλη του χρόνου, και στη διάθεση όλων να ξεπεράσουμε την οδύνη ενός απάνθρωπου πολέμου. Όμως, κρατά μια περηφάνεια και έναν ηρωικό χαρακτήρα, μέσα στις λιτές αίθουσες, όπου εκτίθενται, με αγάπη, ιερά κειμήλια από αυτόν τον θεοστυγή πόλεμο. Φωτογραφίες χαμογελαστών αεροπόρων, μπροστά στα αεροπλάνα τους, λίγο πρίν απογειωθούν, βγαίνοντας στο «κυνήγι» του εχθρού. Άλλοι από αυτούς γύρισαν στις εστίες τους. Άλλοι χάθηκαν στη θάλασσα ή σε κάποιον ξένο τόπο, και «τα οστά τους δεν έφτασαν ποτέ στη πατρίδα τους», μας πληροφορούν οι λεζάντες κάτω από τις φωτογραφίες. Γιατί άραγε όταν βγαίνω έξω, η εντύπωση μου είναι πως ελάχιστοι γλύτωσαν; Υπάρχουν ακόμα οι τιμημένες στολές των ικάρων, τα κράνη τους, οι μπότες τους οι φθαρμένες, τα πιστόλια τους. Διαβάζουμε τα κιτρινισμένα γράμματά τους, που πολλά από αυτά δεν πρόλαβαν να τα στείλουν στους αγαπημένους τους. Βλέπετε, το ταχυδρομείο του θανάτου είναι πολύ γρηγορότερο από εκείνο της ζωής! Εννιά μήνες χρειαζόμαστε για να βγάλουμε τους πρώτους φθόγγους. Μία σφαίρα, όμως, και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου είναι αρκετά για να μας στείλουν να κάνουμε ανάποδα το ταξίδι. Διαβάζουμε ακόμα, πολεμικά ανακοινωθέντα, στις παλιές εφημερίδες, πύρινα πολεμικά άρθρα, αλλά και νεκρολογίες συγκινητικές για τους γενναίους άνδρες! Αυτούς που κατακτούσαν την ελευθερία του κόσμου, αρπάζοντας την μέσα από το λυσσασμένο στόμα του σύγχρονου Αρμαγεδώνα….

- «Θεούλη μου! Πόσες μνήμες μου ξυπνούν τούτα τα πολύτιμα θυμητάρια!. . . Δεν έγραψαν απλώς Ιστορία, έφτιαξαν την Ιστορία, με τη γενναιότητα, τον νεανικό τους ενθουσιασμό και κάποια ιδανικά, που εμείς έχουμε προ πολλού ξεχάσει! Τι πρέπει, αλήθεια, να κάνουμε, για να κρατήσουμε, έστω και μια φλογίτσα αναμμένη; Για να μην τύχει και ξαναβουτηχτούμε, στο σκοτάδι του μυαλού, κάποιου άλλου παράφρονα;» αναρωτιέμαι φωναχτά.

- «Αν ρωτήσεις σήμερα ένα παιδί 20-25 χρονών, για τούτον εδώ το πόλεμο, βάζω στοίχημα πως θα σε κοιτάξει απορημένο! Θα σηκώσει αδιάφορα τους ώμους και θα πεί: ‘Μα αυτή είναι μια πολύ παλιά ιστορία’…. Πρόσεξε, θα σου μιλάει για ‘ιστορία’. Μια οποιαδήποτε ‘ιστορία’. Με γιώτα μικρό, κι όχι κεφαλαίο! Φοβάμαι πως αυτή είναι, στις μέρες μας, η πραγματικότητα φιλενάδα…. » απαντά με σκεπτικισμό η Ελεάνα.

Το απόγευμα είναι αφιερωμένο στον παγετώνα Poriage, πάνω στην ομώνυμη λίμνη.

- «Ο Fare-Well Glacier θα είναι τούτος για μας» μονολογώ. Πολύ μ’ αρέσει το όνομα που του δίνω: «Ο παγετώνας του αποχαιρετισμού!» Ωραίο δεν είναι; Κι αυτός είναι ο λόγος που όλοι μας, λίγο-πολύ είμαστε δύσθυμοι και κατηφείς. Άλλο ένα συναρπαστικό ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Ψυχορραγεί! Κι εμείς πρέπει να αποδεχτούμε, θαρραλέα, αυτό το τέλος, και να συνηθίσουμε σιγά σιγά στην ιδέα της επιστροφής…….

Το τοπίο, μέσα στο οποίο πορευόμαστε, οδεύοντας προς τη λίμνη, είναι χαρακτηριστικό αυτού του χώρου και του κλίματός του. Παγωμένοι καταρράκτες που, καθ’ όλο το μήκος της διαδρομής τους πάνω στα βράχια, συντροφεύονται από έναν άλλον καταρράκτη, πολύχρωμων λουλουδιών!!!. . . Μια εικόνα άρρητης ομορφιάς! –«Είναι καταντίπ απίστευτο!» λέω στη συντροφιά μου. «Πάγος, έτσι κι αλλιώς δολοφονικός, σε μοναδική συνύπαρξη με τη δόξα της ζωής, που ποτέ δεν το βάζει κάτω! Μοιάζει αδύνατο! Κι όμως! Να το! Εκεί πάνω! Σαν να μας κοροϊδεύει ή σαν να προσπαθεί να μας μαγέψει, στέλνοντάς μας, συγχρόνως, ένα αισιόδοξο μήνυμα!. . . . Δεν ξέρω. Αυτού του είδους τις εικόνες δεν μπορώ να τις χωνέψω! Μου μοιάζουν σαν πίνακες του…. Φώσκολου αν ήταν ζωγράφος ο χριστιανός!!! Τόσο, πια, εξωφρενικό μου φαίνεται…. »

Η παρέα σκάει στα γέλια:

- «Πως σου ‘ρθε, τώρα, η παρομοίωση; Φως φανερό πως το ταξίδι σε επηρέασε εις βάθος! Καλά που σύντομα επιστρέφουμε…»

Φτάνουμε στη λίμνη. Βρισκόμαστε σ’ ένα «Brazo» της –όπως έλεγαν στη Παταγονία αυτές τις στενωσιές των νερών. Και, για πρώτη φορά, βλέπουμε παγόβουνα από τόσο μικρή απόσταση. Σηκώνω το πόδι, και…. σπρώχνω ένα! Απλώνω το χέρι, και αγγίζω ένα άλλο. Είναι βαρειά. Ακούνητα. Όγκοι τρομεροί, με τεράστιες σπηλιές στα σωθικά τους, με παράξενων σχημάτων ρωγμές και πολλά πλατώματα. Οι λοξές ακτίνες του ήλιου, γεμίζουν με χρώματα όλες αυτές τι «κακοτοπιές» των παγόβουνων. Μπλέ, πράσινα, κιτρινόχρυσα και πορτοκαλιά χρώματα, έχουν μετατρέψει αυτά τα παγωμένα θηρία σε τεράστια, αστραφτερά λουλούδια, που παραπέμπουν σε κόσμους των παιδικών μας παραμυθιών! Σε κόσμους ανεξήγητους! Και, γι’ αυτό, λιγουλάκι τρομακτικούς και, στα μάτια μας, κομματάκι απειλητικούς….

Οι κάμερες δουλεύουν τρελά! Θέλω ν’ ανέβω πάνω στο κοντινότερο μου παγόβουνο αλλά, άλλοι συνετότεροι, με συγκρατούν:

- «Ε, πάει! Εσύ λωλάθηκες τελείως! Κάτσε καλά, μη και, στα πίσω πίσω, μας βγεί το ταξίδι ξυνό! Σύνελθε, εν ακαρί, τ’ ακούς; Ή μήπως κουφάθηκες κιόλας…. »

Τ’ άκουσα. Και τους άκουσα. Και δεν καβάλησα παγόβουνο! Κι έτσι, στερήθηκα την ευχαρίστηση, να σνομπάρω όλους αυτούς, που γνώρισα στη ζωή μου, καβαλημένους σε καλάμια!!! Μωρ’ αν είναι να ιππεύσεις, βρες κάτι πρωτότυπο! Κάτι πιο εξεζητημένο από ένα ταπεινό, ταπεινότατο καλάμι!. . . .

Το ταξίδι στη λίμνη, προς τον ομώνυμο παγετώνα, γίνεται μέσα σε μια κοσμοχαλασιά, από αέρηδες τρομερούς και φοβερούς. Κατεβαίνουν τρελαμένοι, πάνω από τα κατεψυγμένα βουνά, τα οποία, σαν παγωμένοι Τιτάνες, κυκλώνουν τα νερά της Poriage. Οι «δαγκωματιές» του ψυχρού αέρα, πονούν ότι ακάλυπτο βρίσκουν πάνω μας. Εν προκειμένω, τα μάγουλα και τα χέρια μας. Γάντια δεν σκεφτήκαμε να πάρουμε από την Ελλάδα, Αυγουστιάτικα! Τι διάβολο! Να, όμως, που χρειάστηκαν…. .

Οι περισσότεροι μένουν κλεισμένοι κάτω, στο φιλόξενο σαλόνι του πλοίου όπου, μάλιστα, προβάλλεται κι ένα ντοκιμαντέρ, με την ιστορία του παγετώνα –αλλά και των παγετώνων γενικότερα. Δεν μπορώ να σας πώ, πόσην ώρα κράτησε η κρουαζιέρα. Σίγουρα, ωστόσο, περισσότερες από δύο ώρες. Όταν κάποτε, φτάσαμε και σταματήσαμε στα «πόδια» του παγετώνα, είχε κιόλας συννεφιάσει, κι άρχισε να ρίχνει ψιλό χιονόνερο. Πάντως ο παγετώνας, μέσα σε αυτό το απειλητικό περιβάλλον, κρατούσε τη μεγαλοπρέπειά του. Ήταν τεράστιος! Γλιστρούσε μαλακά, πάνω στην ομαλή πλαγιά του βουνού, σαν ένα φαρδύ, πάλλευκο και…. κατσαρό ποτάμι! Όρθωνε τον όγκο του, σαν τείχος, μπρός στα νερά της λίμνης. Τώρα, δα, σκέφτομαι πως, όσους παγετώνες κι αν δώ στη ζωή μου, ποτέ δεν θα πάψουν να με γοητεύουν, αλλά και να με…τρομοκρατούν, κομμάτι! Ιδίως, όταν σπάν –μ’ έναν ανατριχιαστικό κρότο- και γκρεμίζουν μια θεόρατη, παγωμένη…πολυκατοικία, μέσα στη λίμνη! Αχ, να μπορούσατε να τη δείτε, πως βυθίζετε αργά-αργά! Και με πόση χάρη ξενερίζει μετά, για να σταθεί δίπλα στ’ άλλα παγόβουνα, που ήδη αρμενίζουν! Είναι ένα πράμα θαυμαστό. Διότι, κατά την ώρα του γκρεμίσματος αυτού του κομματιού, σχηματίζονται εκατομμύρια σταγονίδια που, για ελάχιστα δευτερόλεπτα, αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, διαθλώντας το φώς. Και, γι’ αυτά τα ελάχιστα, μαγικά δευτερόλεπτα, ο αέρας γεμίζει μικρούλες ίριδες! Σαν κάποιο χέρι, να σκόρπισε ξαφνικά, γυαλιστερά κομφετί, σε μια ώρα γιορτής….

Το θέαμα των παγετώνων έχει μια δραματικότητα κι ένα μεγαλείο που, μονάχα μπροστά στους μεγάλους καταρράκτες του κόσμου, έχω νιώσει. Αισθάνεσαι πως, αυτός ο ανυπολόγιστου μεγέθους παγωμένος όγκος, κρύβει μέσα του μια τεράστια δύναμη και μια τρομακτική δυναμική, μια ενέργεια που, αν κάποτε ξεσπάσει, θα καταστρέψει, σίγουρα, κόσμο και ντουνιά. Όπως ακριβώς, τα ηφαίστεια. Είναι και τα δύο ζωντανά. Σπαρταρούν! Το νιώθεις! Κι ίσως, γι’ αυτό σου φέρνουν Δέος. Τι να πώ!. . . .

Όταν επιστρέφουμε, μαζευόμαστε στο σαλόνι του ξενοδοχείου, για να πιούμε ένα ζεστό. Να συνεφέρει το εντός μας, που κατάντησε σαν ένα κομματάκι του Poriage Glacier!

Με ανακούφιση, σχεδόν, βρισκόμαστε στην οικεία ατμόσφαιρα του κατάμερού μας. Τρώμε τον τελευταίο. . . φθηνό σολομό, κάνοντας αστεία σχόλια, και πέφτουμε νωρίς για ύπνο. Αύριο φεύγουμε για την Μινεάπολη. Μένουμε μια μέρα εκεί και, την επομένη, μέσω Άμστερνταμ, επιστρέφουμε στην Αθήνα. Το τέλος είναι πολύ κοντά, πια…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sailor Moon]

Υποκλίνομαι!!Ευχαριστούμε για την ιστορία!

 

[_antonis_]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

 

[hydronetta]

Είμαι πραγματικά γεμάτος μάτια, αυτιά και γενικά όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε αναμονή!!!

Μαζέψου εσύ....
Στέλλα μου όπως πάντα σε παρακολουθούμε με περισσό ενδιαφέρον

 

[_antonis_]

Μαζέψου εσύ....

(μήν τολμίσεις να με ξεχάσεις όταν κανονίζεις κάτι τρελό!!!) (συγνώμη για το απειλητικό ύφος, αλλά συνήθως πιάνει... )

 

[St.Adamantidou]

συνέχεια Αλάσκα.


«ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΡΑ»
Έχουν και αυτά τη δική τους ιστορία.

Περί της ιστορίας της Αλάσκας και του Καναδά γενικώς, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, όταν ξεκινούσα. Ήξερα μονάχα πως, έτσι κι αλλιώς, και κατά κάποιον ακαταλαβίστικο τρόπο, ο Καναδάς εξακολουθεί να ανήκει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, αλλάζει, επίσης, πρωτεύουσες σαν την Αυστραλία, κι έχει προβλήματα ακατανόητα με τους Γαλλόφωνους κατοίκους του.

Σε ό,τι αφορά, τώρα, την Αλάσκα, ήξερα ότι την αγόρασαν οι Αμερικάνοι από τους Ρώσους, αντί πινακίου φακής –κυριολεκτικώς- κι ότι κάπου εκεί, μέσα στις ερημιές, υπήρχε ο περίφημος πετρελαιαγωγός.
Αυτά τα ολίγα και τα ολίγον… παρανοϊκά, -για τα δικά μου τα μυαλά-, πρέπει να ομολογήσω. Αλλά δεν χολόσκαγα. Διότι, τότε, δεν με αφορούσαν.

Όμως, όταν βρέθηκα εκεί, έπρεπε να μπω στην διαδικασία της κατανοήσεως όλων αυτών των, κατ’ εμέ παράλογων της περιοχής και, τελικά, να προσθέσω και κάποια παράλογα καινούργια. (Αν είναι δυνατόν, χριστιανοί!)

Ωστόσο, σε τούτο το κιτάπι θα προσπαθήσω να είμαι εκτάκτως σύντομη, σε ό,τι αφορά την Ιστορία. Ηρεμήστε λοιπόν.....

Πρώτοι κάτοικοι, οι Αθαμπάσκανς. Ήρθαν από τον Βερίγγειο. Η γλώσσα τους μιλιέται σήμερα από τους Ναβάχος και τους Απάτσι, που βρίσκονται στο εσωτερικό του Καναδά, και τα νοτιοδυτικά αμερικάνικα σύνορα. Τις δύο φυλές των Ινδιάνων τις βρήκαμε ολοζώντανες στο Fairbanks και στο Juneau.

Οι Μογγόλοι Ινουίτ, πάλι, -οι γνωστοί μας Εσκιμώοι- ήρθαν από την Ασία, στο τέλος της εποχής των παγετώνων. Το όνομα τους σημαίνει : «κρεοφάγος». Σήμερα τους συναντάς στην Σιβηρία – κατά μήκος της Αλάσκας- στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και στην Γροιλανδία.
Τα σπίτια τους ήταν μισοπαραχωμένα στη γη. Ένα είδος ημιυπογείων. Οι λόγοι προφανείς. Προστατεύονταν, έτσι, καλύτερα από το κρύο και τους ανέμους, χωρίς να στερούνται ολότελα και το φως. Ήταν καμωμένα από ξύλα, που έφερνε στις ακτές η πλημμυρίδα, από κέρατα ελαφιών, που κυνηγούσαν για τροφή, κι από κόκκαλα φαλαινών. Σοφή επιλογή, όσο κι αν αυτού του είδους τα υλικά μας φαίνονται απίθανα. Διότι, τα ξύλα που μάζευαν από την θάλασσα και τα ποτάμια, δεν σκέβρωναν. Και τα ελαφοκέρατα μαζί με τα φαλαινοκόκαλα, ήταν θαυμάσια μονωτικά κατά της υγρασίας και του κρύου. Τα γνωστά μας Igloos ήταν κατοικίες των γηγενών φυλών κι όχι των μεταναστών.

Οι Ινουίτ ήταν εκείνοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν –μετά την έλευση των λευκών- τα έλκηθρα με τα σκυλιά, πρακτική που μετέρχονται ακόμα και σήμερα, με τα πανέμορφα «χάσκεϋς». Και είναι μια θαυμάσια εικόνα: ένα μακρύ, ελαφρό έλκηθρο να τσουλάει πίσω από έξι, οκτώ ή και δέκα ανυπόμονα σκυλιά.

Οι Αλεούτιανς, τέλος, είναι μια φυλή που κατοικούσε στο ομώνυμο, βορεινό νησιώτικό σύμπλεγμα. Εξοντώθηκαν, όμως, στην πλειοψηφία τους από τους Ρώσους, που έφτασαν εκεί, γύρω στα 1740, και βρήκαν περί τους 25.000 κατοίκους. Το 1800 κιόλας υπήρχαν μονάχα 2.000. Οι σκληροτράχηλοι κυνηγοί και έμποροι γούνας σκότωσαν τους άντρες, και πήραν σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Ό,τι απόμεινε, χάθηκε με τις επιμειξίες. Σήμερα υπολογίζουν πως μονάχα 1.000 ακραιφνείς Αλεούτιανς επιζούν στα Αλεούτια νησιά…

Στις αρχές του 1700 –πολύ πριν δηλαδή οι Ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής αρχίσουν να προωθούνται προς το αμερικάνικο Far West, αναζητώντας τον άλλον ωκεανλο, Ρώσοι γουνέμποροι, αλλά και εξερευνητές, αγωνίζονταν για το ίδιο λόγο, πολύ βορειότερα, όμως. Μαζί με την αναζήτηση καλύτερης τύχης και ζωής, οι άνθρωποι έψαχναν, σχεδόν απελπισμένα, απάντηση στο καυτό ερώτημα, που τέθηκε στην ανθρωπότητα, μετά τα ταξίδια στην Άπω Ανατολή του Μάρκο Πόλο: «Ήταν ή δεν ήταν ενωμένες στο Βορρά, η Αμερική και η Ασία;». Οι τότε χάρτες ήταν ελλιπέστατοι, αφού η τεράστια Ασιατική ήπειρος, ήταν, εν πολλοίς, άγνωστη.

Ο Δανός την καταγωγή Vitus Berning, πλοίαρχος στο ρωσικό ναυτικό επί 20 χρόνια, ξεκίνησε το 1725 για την χερσόνησο της Καμτσάτκας, στην Σιβηρία, με εντολή του τσάρου Πέτρου του Μεγάλου. Του πήρε τρία χρόνια του Bering για να φτάσει στη θάλασσα. Ήταν η επιδίωξη μιας ζωής τού συγκεκριμένου Τσάρου, να βρει «κάπως κάπου» διέξοδο της χώρας του προς τις βορεινές θάλασσες…

Του λιναριού τα πάθη τράβηξε ο κακορίζικος ο Bering και το πλήρωμα του, για να φτάσουν στο πορθμό που, τελικά, πήρε το όνομα του. Κάλυψαν 2.000 μίλια, σουρνάμενοι μέσα σε μαύρες ερημιές, όπου ουδέ άνθρωπος βρισκόταν στο γύρο, μηδέ ίχνος δρόμου. Των παθών τους πέρασαν τα ανθρωπάκια, αυτά τα τρία χρόνια, ως ότου το ταλαίπωρο μάτι τους δει ακτή! Θάλασσα! Θάλασσα!Σαν τους Μυρίους…

Και, τότε, ο Bering κατάλαβε, ότι η Ρωσία δεν συνδεόταν, από ξηράς, με την απέναντι άγνωστη χώρα. Ανάμεσα τους υπήρχε νερό. Κι έτσι άρχισε να φτιάχνει το πρώτο του πλοίο, το Gabriel. Και με αυτό ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι, στο Βόρειο Ειρηνικό σε νερά αχαρτογράφητα, όπου δεν είχε ιδέαν κατά που θα τον έβγαζαν. Τελικά παρέπλευσε το νησί του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά η πυκνή ομίχλη τον εμπόδισε να διακρίνει τη στεριά της Βόρειας Αμερικής. Κι όλα αυτά 235 χρόνια μετά τον Κολόμβο, που έμπαινε θριαμβευτής στην Καραϊβική, ανακαλύπτοντας την Κεντρική Αμερική.

Χειμώνιασε. Κι ο ρηξικέλευθος και ρέκτης πλοίαρχός μας, αναγκάστηκε να επιστρέψει, κομματάκι απογοητευμένος, στην Καμτσάτκα. Ο πολύ κακός καιρός, η έλλειψη τροφίμων και οι πολλές κακουχίες εμπόδισαν τους τολμηρούς εξερευνητές, να προχωρήσουν ανατολικότερα. Έτσι, για 10 σχεδόν χρόνια, περιορίστηκαν στο πήγαινε έλα, μεταξύ Μόσχας και Καμτσάτκας. Οργάνωσε –πολύ προσεκτικά, τούτη τη φορά- την εξόρμηση τους. Κι όλα αυτά, καθ΄όν χρόνον πάλευαν με τις πολιτικές παλινδρομήσεις του Τσάρου- κάθε τρεις και πέντε οι προτεραιότητές του ανακατεύονταν- και υφιστάμενοι τις κοροϊδίες και τα ειρωνικά σχόλια των κορυφαίων χαρτογράφων και επιστημόνων της εποχής:

- " Μωρέ, τι ψάχνουν οι θεοπάλαβοι; Θα το φαν το κεφάλι τους με τα μυαλά που κουβαλάν" , μονολογούσαν, κουνώντας τίς … σοφές τους κούτρες!!! …

Εκείνος, όμως, απτόητος, εξακολουθούσε τις ανιχνευτικές εξορμήσεις του, χαρτογραφώντας το υπόλοιπο της Σιβηρίας, μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας. Πλησίαζε έτσι, σιγά σιγά τον στόχο του, πάντα μέσα στην χλεύη των σοφών. Κανείς σοφός, ωστόσο, με τη σοφία και τη λογική του, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποτέ ούτε σπιθαμή άγνωστης γης. Μονάχα κάποιοι «τρελοί», κάποιοι ονειροπόλοι σαν τον Μάρκο Πόλο, τον Κολόμβο και το Βεσπούκι, τον Πιζάρο και τον Κορτέζ, τον Αμούδσεν και τον Σκωτ, μεγάλωσαν τα όρια του κόσμου μας. Με την τρέλα τους, με το όνειρό τους, με τις.... «παρανοϊκές» τους ανησυχίες.

Τι θα γινόμασταν, αλήθεια, όλοι εμείς οι «συγκρατημένοι» και «συγκροτημένοι» άνθρωποι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «ωραίοι τρελοί»; Σίγουρα θα βαλτώναμε, βουλιάζοντας στην αυταρέσκειά μας.

Τελικά, στα 1741, σε ηλικία 60 ετών πια, ξεκινά για το κρίσιμο –όπως αποδείχτηκε- ταξίδι της μεγάλης ανακάλυψης. Με το πλοίο St Peter πλέει νοτιοανατολικά της Καμτσάτκας, κατεβαίνει νότια ως τα Αλεούτια νησιά, περνά το νησί Κόντιακ, και αντικρίζει , επιτέλους, την μεγάλη οροσειρά St. Elias, στην ηπειρωτική χώρα. Αυτή έμελλε να είναι η Αλάσκα, που εκείνος τη βάφτισε Alyeska. Και τότε ήταν που ο Bering και 31 μέλη του πληρώματος του, βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο του σκορβούτου. Κι ο θαλασσόλυκος πεθαίνει, το Δεκέμβρη του 17410. Τον έθαψαν στο νησί που φέρει και σήμερα το όνομα του, στα Ελεούτια νησιά. Για πολύ λίγο –τόσο δα μόλις- δεν κατάφερε να πατήσει τη στεριά, που με τόσο πείσμα και πάθος αναζητούσε επί 16 χρόνια. Η συνήθης κακοτυχία των πρωτοπόρων. Των τολμηρών, των γενναίων. Τ'ων ωραιων τρελών πού μεγάλωσαν τον κόσμο μας....

Εν τω μεταξύ, ο ύπαρχος του Bering, Chiriricof που καπετάνευε το πλοίο St Paul, είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την Sitka, στα νοτιοανατολικά της Αλάσκας, στο ύψος δηλαδή του σημερινού Juneau, της διοικητικής πρωτεύουσας της χώρας.

Ύστερα από ατέλειωτες περιπέτειες και ταλαιπωρίες, όσοι επέζησαν από τα πληρώματα των δύο πλοίων, επέστρεψαν στη Σιβηρία, χαρίζοντας στη Ρωσία, έναν καινούργιο, παγωμένο αλλά πλούσιο, πολύ πλούσιο κόσμο: την Αλάσκα. Έναν κόσμο με φανερά αλλά και κρυμμένα πλούτη. Οι Ρώσοι έπεσαν με τα μούτρα στα εύκολα. Δεν έκαναν καν τον κόπο να σκάψουν, έστω και ένα μέτρο γης! Κι έτσι, έχασαν κ α ι τον κίτρινο αλλά κ α ι τον μαύρο χρυσό…. Δεν είναι τραγικό; Η απληστία και ο εύκολος πλουτισμός!
Φαίνεται πως ο κόσμος είναι πάντα ο ίδιος ,Χτές, Σήμερα αλλά, σίγουρα, και Αύριο, δυστυχώς! Βοήθεια μας, τών ανθρώπων αυτού τού θαυμαστού πλανήτη...

Το φορτίο του St. Paul ήταν φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιες ενυδρίδες, τα αγαπημένα μου οττεράκια, αυτά τα τρισχαριτωμένα πλασματάκια.

Θεέ μου! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που τους πηγαίνει η καρδιά να μακαλεύουν, δίχως έλεος, αυτά τα πανέμορφα και πανέξυπνα ζωάκια, μονάχα για την γούνα τους ; δεν το χωρά ο νούς μου. Κι όμως, πρώτοι και καλύτεροι μακελάρηδες ήταν οι Ρώσοι ψαράδες, που έσπευσαν εδώ. Και ήταν αυτοί που, με το ελκυστικό φορτίο τους, έδωσαν την αφορμή στους Ρώσους εμπόρους της γούνας, να βγουν κι αυτοί παγανιά, στα νεοαποκτημένα εδάφη. Και να αφανίσουν ό,τι θα τους έκανε πλούσιους. Μέχρι που η περιοχή «στέγνωσε» από την πανίδα της, και δεν έμεινε ρουθούνι. Τα ρήμαξαν τα ζωντανά! Δίχως οίκτο αλλά και χωρίς έγνοια να τα βοηθήσουν να αναπαραχθούν, για να εξακολουθούν να τους προμηθεύουν τα πολύτιμα γουναρικά. Μπα! Άρπαξαν ό,τι ήταν να αρπάξουν, και μετά απλώς … πούλησαν(!) την παγωμένη και άδεια από ζώα περιοχή, ως … άχρηστη… Κι έτσι ξεμπέρδεψαν από αυτήν, μια και καλή! Αν ήξεραν τότε τι βλακεία με λοφίο διέπρατταν, θα αυτοκτονούσαν….

O James Cook (1776-1780) και ο George Vancouver (1791-1795) ήταν οι δύο Άγγλοι εξερευνητές-ναυτικοί που, τελικά, χαρτογράφησαν τις βόρειες αυτές ακτές της Υδρογείου. Πρώτα ο Cook, από τον Ειρηνικό, έπλευσε τον Βερίγγειο, ψάχνοντας για διέξοδο προς τον Ατλαντικό. Και, 15 χρόνια αργότερα, ο Vancouver χαρτογράφησε όλην την ακτή της Καλιφόρνιας, μέχρι τη Νοτιο-δυτική Αλάσκα, ανακηρύσσοντας την περιοχή «Βρετανική Κτήση". Όλοι οι χάρτες που συντάχθηκαν από τους δύο Άγγλους θαλασσοπόρους ήταν τόσον ακριβείς, που οι ναυτικοί τους χρησιμοποιούσαν επί 100 χρόνια.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς, ότι η περιοχή αυτή, δίχως εξασφαλισμένα σύνορα ήταν, επί χρόνια, μήλο έριδος μεταξύ :Ρώσων –που ήταν γείτονες-, Άγγλων – που την εξερευνούσαν- , αλλά και Αμερικάνων που, και αυτοί, λόγω γειτνιάσεως πίστευαν ότι δικαιούνταν ένα μέρος της. Έτσι , το 1824 και το 1825 η Ρωσία υποχρεώθηκε να υπογράψει συμφωνία με τις ΗΠΑ και την Αγγλία, με την οποία ορίζονταν τα Ρωσο-Αμερικανικά σύνορα, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η Katchigan. (Δείτε, βρε παιδιά, και κανένα χάρτη, πως αλλιώς μπορείτε να παρακολουθήσετε τις γεωγραφικές μανούβρες μια τέτοιας μεγάλης και σημαντικής μοιρασιάς, ανάμεσα σε τρεις, τεράστιας δύναμης, χώρες.

Ωστόσο, η περιοχή νοτιότερα, είχε μείνει αδέσποτη. Έρμαιο διεκδικήσεων μεταξύ των Αγγλο – αμερικάνων πλέον. Το Oregon, φερ’ ειπείν, το ήθελαν οι Αμερικανοί, διότι το 1792 ο δικός τους Robert Gray είχε ανακαλύψει το ποταμό Columbia. Θεωρούσαν, λοιπόν, δική τους την περιοχή πέριξ αυτού. Και, φυσικά, το άγριο μάτι όλων ήταν πάνω στα γουναρικά. Το εμπόριό τους, βλέπετε, απέφερε τεράστια κέρδη. Μύλος τουτέστιν ο Βορράς της Βόρειας Αμερικής (Εμ, πως; Μονάχα η Νότια Αμερική θα είχε τα δεινά της?

Εν τω μεταξύ κατέφθαναν εδώ Αμερικανοί από την ευρύτερη περιοχή, και κατελάμβαναν όποιο σημείο τους βόλευε ή τους άρεσε περισσότερο. Επακολούθησε άλλη μια περίοδος σκληρού ανταγωνισμού, μεταξύ Άγγλων, Αμερικανών και Ρώσων γουνεμπόρων! Και, προσέξτε τη λεπτομέρεια: μεταξύ των γουνεμπόρων! Όχι των Κυβερνήσεων! Όχι, να σας χαρώ. Το σκυλοφάγωμα ξέσπασε μεταξύ των πολιτών, που είχαν συμφέροντα σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο. Κι αυτό τράβηξε μέχρι το 1825, οπότε η Ρωσία, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, όρισε τα Ρωσο-Αμερικάνικα σύνορα, στην περιοχή της σημερινής Ketchigan. Κι εκεί, κάπου, κάπως ησύχασαν τα πράγματα.

Όμως, η εξαφάνιση της καημενούλας της βιδρούλας από το απηνές κυνηγητό, και οι πολιτικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856) ανάγκασαν τη Ρωσία να … πουλήσει την Αλάσκα στις ΗΠΑ. Η αμερικανική σημαία υψώθηκε στη Sitka, στης 18 Οκτωβρίου 1867. η Αλάσκα ωστόσο ανακηρύχθηκε 49η Πολιτεία των ΗΠΑ, πολύ αργότερα: στις 3/1/1959.

Τυχερές οι ΗΠΑ διότι, το 1861 στον ποταμό Stikin, και το 1880 στο Juneau ανακαλύφθηκαν τα πρώτα κοιτάσματα χρυσού!!! Λίγο αργότερα το ίδιο συνέβη στο Fourty Mile Creek, καθώς και στα χρυσοφόρα πεδία του Atlin και του Klondike, του Yukon και του Fairbanks. Ο πυρετός του πολύτιμου μετάλλου ανέβηκε γρήγορα σε ύψη δυσθεώρητα. Κι έγινε ένα είδος ενδημικής νόσου, από την οποία ούτε οι ψυχραιμότεροι γλύτωναν....
Γέμισε η Αμερική χρυσό, αλλά και τυφλωμένους από απληστία χρυσοθήρες. Και η Ρωσία έμενε άναυδη, καθώς συνειδητοποιούσε την ηλιθιότητά της, να.... ξεφορτωθεί την Αλάσκα αντί 7.200.000 δολαρίων!!!! Αν είναι δυνατόν.


Λίγα χρόνια μετά, και για να ανέβη κομματάκι ψηλότερα η πίεση των Ρώσων, τη λάμψη του χρυσού ήρθε να αντικαταστήσει η ερεθιστική μυρουδιά του πετρελαίου, που γι αυτό τον είπαν: «Μαύρο Χρυσό».

Έχω την εντύπωση ότι εξυπνότερη κίνηση από την αγορά της Αλάσκας, δεν έκαναν ποτέ ξανά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκαν, αντί πινακίου φακής, με μια τεράστια και πλουσιότατη περιοχή, που έχει, εν αφθονία μάλιστα, ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σήμερα ο πλανήτης. Αφήστε που, και σαν φύση, είναι κάτι το θαυμαστό. Και τι δεν έχει η ευλογημένη.

Πυκνά δάση. Μισοκοιμισμένες λίμνες. Βουερά ποτάμια.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Πανέμορφες τούνδρες –στέπες του Βορρά. Γαλήνια βοσκοτόπια των σπάνιων ειδών ζώων που ζουν εκεί.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Βουνά πανύψηλα! Το Mckinley, βορεινά του Ancorage, έχει ύψος 6.194 μέτρων, και είναι το μεγαλύτερο της Βόρειας Αμερικής, γενικώς.

Και επιβλητικές οροσειρές, όπως εκείνη του St Elias, με υψόμετρο 5.489.

Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.

Μα σάμπως της λείπουν τα φιόρδ και τα νησιά; Αλυσίδες ολόκληρες από δαύτα, οι Αλεούτιες και 11.000 νησιά του Αρχιπελάγους τού Αλεξάνδρου, και δεν ξέρω πόσα άλλα ακόμα.

Κι ας μη ξεχνάμε και τους ευλογημένους παγετώνες.

Είναι αυτοί που τροφοδοτούν γενναιόδωρα τους μεγάλους ποταμούς οι οποίοι, με τη σειρά τους, γεμίζουν τις μυστηριακές λίμνες. Κι έχει, ακόμα, το μέγα προνόμιο, να συνορεύει με δύο ωκεανούς: τον Αρκτικό στο Βοριά και τον Ειρηνικό στο Νότο και τη Δύση. Έτσι, δεν είναι αποκλεισμένη από πουθενά. Μπορεί να επικοινωνεί από όλους τους δρόμους, με όλον τον κόσμο..

Τι συγκλονιστική χώρα, Θεέ μου! Μα, πως τους κατέβηκε των Ρώσων, να την πουλήσουν; Τέτοια βία και μανία! Σαν να ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Μα, γιατί! Είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του Δυτικού Ημισφαιρίου με έκταση 1.518.000 τ.χ. εξ ων τα 39.000 είναι φιόρδ και όρμοι, και τα 80.000 είναι ακτές, που αντικρίζουν τις ανοιχτές θάλασσες.

Στην απογραφή του 1980 μετρήθηκαν 550,000 κάτοικοι!!! Από αυτούς, το 10% ζει στο Ancorage, οικονομική πρωτεύουσα της Αλάσκας. Διοικητική εξακολουθεί να παραμένει το ιστορικό Juneau.

Πουλιέται, μωρέ, τέτοιος τόπος; «Τέλειωσε» λέει « η βιδρα, την εξαφάνισαν οι γουνέμποροι! Κι είχε και πάγους, πολύ πράμα. Τι να την κάνουμε λοιπόν, τέτοια σαβούρα; Δεν μας φτάνει η Σιβηρία; Τι μάς χρειάζεται άλλη μια παγωμένη, άγονη περιοχή; Ας την πουλήσουμε στους βλάκες τους Αμερικάνους. Να δούμε τι θα την κάνουν. Κι εμείς θα ησυχάσουμε από τις διεκδικήσεις του ενός και του αλλουνού τρελού. Αμάν, πια η λύσσα τους, να την αποκτήσουν, ντε και καλά! Ε, ας την πάρουν. Να ηρεμήσουμε όλοι. Χάρισμα τους!!!".

Και πάει, χάσανε το μεγαλύτερο χρυσωρυχείο και… πετρελαιωρυχείο του κόσμου! Πώς τη χώνεψαν, αργότερα, μια τέτοια βλακεία; Σήμερα, ο μεγαλύτερος πετρελαιαγωγός της Αμερικής βρίσκεται στην Αλάσκα. Φεύγει από το Fairbanks, και καταλήγει στο λιμάνι Ancorage. Χρειάστηκαν ετών μελέτες, για να τον φτιάξουν. Οι επιστήμονες έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν τους τις αδυσώπητες κλιματολογικές συνθήκες. Το έργο καταστρεφόταν από τις εξωφρενικά χαμηλές θερμοκρασίες. Υποχρεώθηκαν , λοιπόν, να βρουν λύσεις. Και τις βρήκαν. (Όχι θα τις άφηναν.)

Όταν το γουνεμπόριο άρχισε να φθίνε, ξέσπασε ο περίφημος «πυρετός του χρυσού». Το 1858, ο ποταμός Fraser αποδείχθηκε χρυσοφόρος. «Παιδιά, χρυσός, κι άλλος χρυσός! Γινόμαστε πλούσιοι, σκάβοντας και κοσκινίζοντας. Ορμάτε όλοι στο ποτάμι, το καλό και το ευλογημένο!». Και όρμισαν.....

Εν τω μεταξύ, και σε άλλα σημεία της Αλάσκας εμφανιζόταν το "καταραμένο" μέταλλο. Στο Yukon, στο Dawson, στο Skagway, στο Fairbanks, στο Juneau, στο Fortymile. Από το 1849 έως και το 1908, η Αλάσκα απεκάλυπτε ριγώντας, πως το υπέδαφος της έμοιαζε με το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Αγγλίας!!!!
Ανεκτίμητο!!!

«Μπερκέτι, κύριοι, Αδράχτε φτυάρια και κόσκινα, κι ότι πει ο Θεός κι η Αλάσκα». Και σκόρπιζαν σε όλη την περιοχή κατά ομάδες, φτιάχνοντας, μοιραία, άθλιους οικισμούς, για να στεγάζουνε την κεφαλή και τα χρυσά τους όνειρα. Ώσπου να έρθει κι ο εφιάλτης. Κι οι οικισμοί γίνονταν γρήγορα πόλεις. Κι ήταν οι πόλεις άγριες. Τις κατοικούσαν αγύρτες, κλέφτες, τυχοδιώκτες, φονιάδες, καταζητούμενοι και απελπισμένοι, συχνά στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής. Το πώς λειτουργούσαν αυτά τα κοινωνικά εξαμβλώματα, μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Τα κυριαρχούσε ο νόμος των όπλων, των δολοπλοκιών, της κατασκοπείας, των ανίερων συμμαχιών σήμερα, που αύριο μπορούσαν να γίνουν εχθρικές, συμμορίες. Κανείς δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ο φίλος πρόδιδε τον φίλο, κι ο σύντροφος σκότωνε ανενδοίαστα τον σύντροφο, για μερικά εκατοστά χρυσοφόρας γης, ή για λίγα γραμμάρια χρυσόσκονης. Ήταν η κόλαση τής ανομίας, κι ο παράδεισος τού αλκοόλ και της πορνείας. Θες το κρύο, θές οι κακουχίες, η αγωνία κι ο φόβος, θες η απελπισία κι ο θάνατος που ελλόχευαν παντού, έρριχναν, κάθε βράδυ, τους χρυσοθήρες στους καπνούς του τζιν και του ουίσκι, αλλά και στις πρόθυμες αγκαλιές των γυναικών. Ιστορικά μένουν, μέχρι σήμερα, τα πορνεία αυτών των πόλεων. Κι έφτασαν, ως εμάς, ονόματα «κυριών» που, τελικά, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην διαμόρφωση των «κοινωνιών», των ιδιόρρυθμων κατοίκων των θλιβερών αυτών παραγκουπόλεων. Ακούσαμε ιστορίες φοβερές, που μας ανατρίχιασαν.

-" Δεν είναι δυνατόν, ανθρώπινα πλάσματα, να μακελεύονται σαν τραγιά, για λίγα ψήγματα χρυσού ", λέμε στην Julia, την ξεναγό μας στο Skagway. Γελάει.

-" Και για πολύ λιγότερα μπορούσαν να σφαχτούν, θα σας έλεγα εγώ. Για μια λέξη. Συχνά, και για μια τυχαία κι αθέλητη σπρωξιά. Σαν τα σαρκοβόρα, που υποψιάζονται πως κινδυνεύει από παντού η λεία τους. Σκεφθείτε, για λίγο, τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν εδώ. 60 βαθμοί υπό το μηδέν. Κακή υγεία. Μηδέν ανέσεις. Το έδαφος σκληρό από τον παχύ πάγο. Συχνά, δουλειά μηνών, δεν οδηγούσε πουθενά, για κάποιον ατυχή, ενώ κάποιος άλλος, που δούλευε δίπλα, γινόταν πλούσιος! Ήταν φυσικό να ανεβαίνει ο πυρετός όλων, και να οδηγεί σε πράξεις βίαιες. Έκλεβαν ο ένας τον άλλον. Παραπλανούσαν ο ένας τον άλλον. Σκότωναν οι άτυχοι τους τυχερούς. Ήταν μια εποχή «ηρωική» κατά κάποιον τρόπο, αλλά εκτός ελέγχου", καταλήγει.

-" Ήταν πράγματι «ηρωική»; Αναρωτιόμαστε εμείς.
Φαίνεται πως ήταν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως τίποτε "καλό" δεν γίνεται με το savoir faire και τους καλούς τρόπους. Γίνεται ΠΑΝΤΑ με βία, με αίμα, με καιροσκοπισμό και συμφέροντα. Κι όλα αυτά τυλιγμένα, χαριέντως και φαρισαϊκώς, μέσα στο σελοφάν, πότε της θρησκείας, πότε του ανθρωπισμού και πότε της προόδου και της προκοπής των κατακτημένων λαών. Σκέτη μπαμπεσιά. Πανανθρώπινη και καλά καμουφλαρισμένη. Είπαμε: το «σελοφάν» πάνω από όλα. Το περιτύλιγμα, να σας χαρώ. Άλλωστε, με αυτά τα «υλικά» δεν «χτίστηκε» ο Νέος Κόσμος; Πάνω στο αιματοκύλισμα των ιθαγενών, στή Νότια Αμερική, για το μυθικό El Dorado –πάντα ο χρυσός- και το απερίγραπτο πλιάτσικο – οικονομικό και ηθικό- μιας ευημερούσας αυτοκρατορίας 20.000.000 ψυχών; Κι όλη αυτή η παρανοϊκή σφαγή, εις δόξαν Χριστού – για τον Σταυρό και την Ισπανία!!!. Και, πίσω από αυτόν τον ωραίο μπερντέ, να καραδοκεί ο Μαμωνάς…Πάντα αυτός ο καταραμένος ολετήρας!...

Τέλος πάντων! Τα περισσότερα για το περίφημο Gold Rush – Τον πυρετό του χρυσού, θα τα πούμε όταν φτάσουμε, με το καλό, στην αυθεντική πόλη των Χρυσοθηρών, (κι όχι τών "χρυσοθήρων" να σάς χαρώ, μιά και ο "χρυσοθήρας" είναι πρωτόκλιτο, και η γενική τού πληθυντικού τονίζεται πάντα στη λήγουσα!), το απόκοσμο Skagway. Το βρήκαμε καταπαγωμένο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Τέλειωσε, κάποτε, η φρενίτις του χρυσού, αλλά η ανθρώπινη απληστία δεν τελειώνει ποτέ. Ο «μαύρος χρυσός» ήταν η άλλη ευχή και κατάρα της Αλάσκας. Ευχή, διότι την έκανε την σπουδαιότερη Πολιτεία της Βόρειας Αμερικής. Και κατάρα διότι, κάθε λίγο και λιγάκι, απειλεί να καταστρέψει, με τα αναπόφευκτα ατυχήματα των πετρελαιοφόρων, την οικολογική ισορροπία τού Ειρηνικού Ωκεανού....
.
Το 1977 λειτούργησε, έξω από το Fairbanks -στα βορεινά της Πολιτείας και στα όρια του Αρκτικού Κύκλου -, ο τεράστιος πετρελαιαγωγός, αυτό που οι Αμερικάνοι λένε με υπερηφάνεια Pipe Line. Δούλεψαν γι αυτόν 22.000 εργάτες, επί 3 χρόνια (1974-1977), σε μιάν απόσταση 1.500 περίπου χιλιομέτρων. Το αργό πετρέλαιο φτάνει στο Ancorage, μέσα από αρκτικές ερημιές, τις μυστηριακές τούνδρες, για να φορτωθεί στα πλοία. Ο πετρελαιαγωγός θεωρείται ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Το εξοντωτικό κρύο, βλέπετε, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, στην ομαλή μεταφορά του πολύτιμου υλικού στο προορισμό του. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω με τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Δεν μας αφορούν άλλωστε, οι στείρες τεχνικές πληροφορίες, μέσα σε τούτον τον Παράδεισο της Φύσης. Κρατείστε μόνο τούτη τη λεπτομέρεια που ήδη προαναφέραμε. Επί 3 χρόνια δούλεψαν, για την κατασκευή του 22.000 εργάτες. Κρατείστε, όμως και μιάν άλλη λεπτομέρεια, πολύ σημαντική, για μένα. Η Αλάσκα, η 49η πολιτεία, είναι η μεγαλύτερη των ΗΠΑ, με έκταση πάνω από 1.200.000 τ.χ., και η πιο αραιοκατοικημένη. Μονάχα 400.000 άνθρωποι τολμούν να την κατοικούν. Απίστευτο, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Γι αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, αν θυμηθούμε πόσο πλούσια είναι. Ωστόσο, πώς να αντιμετωπίσεις τον ανταγιάντιστο πολικό χειμώνα; Τους -70 βαθμούς; Όσα μεσα κι αν διαθέτιες, το κρύο δαγκώνει, και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή σου. Σου «ρίχνει» μύτη και αυτιά, έτσι και προβάλεις από την ξώθυρα. Γίνεσαι όλος ένα..... κρυοπάγημα δηλαδή. Πολύ γενναίοι οι 400.000 άνθρωποι! Μπορείς να μην τους θαυμάσεις;

 

[harilander]

ευχαριστούμε πολύ για τις τοσες πολύτιμες πληροφορίες που διαβάζουμε μεσα απο μια τόσο γλαφυρή περιγραφή οπως πάντα!
Η Αλάσκα θα παραμένει πάντα ενας ανεκπλήρωτος πόθος και θα με στοιχειώνει στις ταξιδιωτικές φαντασιώσεις μου..
περιμενουμε την συνέχεια με αγωνια.

 

[_antonis_]

Πάρα πάρα πολύ ωραίο κομμάτι!! (ε με τόσο χρυσό πως να μη μας αρέσει!!!)

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστουμε για τις πληροφοριες και την ομορφη αφηγηση.
Ανυπομονω να μαθω τελικα ποιο κερδισε στη ζυγαρια ...ο Βορειος Πολος ή ο Νοτιος Πολος.

 

[Sailor Moon]

Μαγευτικα απο την διηγηση σου και περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια!!!!

 

[ThanasisU2]

Διάβαζα ένα βιβλίο -που δε θυμάμαι ποιό- και έλεγε για τον χρυσό, τον κόσμο που μετανάστευσε για εργασία, το χρήμα και ότι καλά και κακά έφερε μαζί του. Το θέμα του μυθιστορήματος ήταν άλλο βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν μέρος του. Αν το βρώ ση βιβλιοθήκη μου (μπορεί και το να είχα δανειστεί), i'll let you know!

αυτό μήπως

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις τόσο καλογραμμένες πληροφορίες από έναν πραγματικά μυστηριακό προορισμό!