LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.525
- Likes
- 7.781
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
.. Το ένα μετά το άλλο ανεβαίνουν με άνεση στη κορυφή με εμάς να χειροκροτούμε και οι γάλλοι να κοιτούν αποσβολωμένοι μια τα αυτοκίνητα τους μια τους δικούς μας οδηγούς με μια επιθυμία φαντάζομαι του να ανοίξει η άμμος να τους καταπιεί..
Τα χειροκροτήματα μας έπεσαν σαν βροχή και ο αντίλαλος διήρκεσε και ταξιδέψε μέσα στη κοιλάδα για αρκετή ώρα παρατείνοντας τη νίκη των νικητών αλλά και το ρεζιλίκι των ηττημένων. Η επιστροφή μας στο κάμπ είναι μέσα από μια κοιλάδα που στο κέντρο της δεσπόζει ένας τεράστιος βράχος σε σχήμα ανθρώπινου αντίχειρα γεγονός που χαρίζει , βαφτίζει τη κοιλάδα με το όνομα ΑDAND (αντίχειρα),. Το ηλιοβασίλεμα μας βρήκε σκαρφαλωμένους στο βράχο δυτικά της κατασκήνωσης με τις φωτογραφικές μηχανές έτοιμες να αποθανατίσουν τις χιλιάδες μορφές και χρώματα που παίρνουν τα σύννεφα στο τελευταίο ζεστό άγγιγμα του ήλιου αψηφώντας το ψωφόκρυο που έκανε αισθητά την εμφάνιση του.. Για κάποια λεπτά δεν άκουγες πέρα από το ήχο των κλείστρων και εκατοντάδες καρέ αιχμαλωτίστηκαν στα mega pixels της Panasonic. Επιστρέψαμε αποφασισμένοι να επιλέξουμε ποια καρέ θα διαγράψουμε μετά από ένα τεχνικό αλλά και καλλιτεχνικό έλεγχο και το μόνο που κάναμε ήταν να αλλάξουμε μνήμη διότι στα μάτια μας τα πάντα φάνταζαν αν όχι για το National Geographic ,αλλά υπέροχα. Με τους υπόλοιπους να γιουχάρουν την φωτογραφική μας έπαρση φωνάζοντας ότι τα τόσα καρέ τους έφεραν αναγούλα και ζάλη,( ε δεν είχαν και άδικο αλλά εγώ τσιμουδιά , μούγκα!, εφαρμόζοντας το πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!!!) πήγαμε για φαγητό και μετά σταυροπόδι πάνω στα κιλίμια της τέντας ρεσεψιόν, πήρα την εκδίκηση μου κατατροπώνοντας τους στη μπιρίμπα..
Ξυπνήσαμε πρωί –πρωί , έπρεπε να ετοιμάσουμε βαλίτσες και συμπράγκαλα αφού εγκαταλείπουμε αυτό το κάμπ. Σήμερα θα κινηθούμε βόρεια περνώντας από Germa για να πάμε στη κοιλάδα Tiwiawa . Ο δρόμος μάς είναι γνώριμος και οι εικόνες δεν έχουν να προσθέσουν κάτι διαφορετικό. Κάναμε στάση στα ίδια βενζινάδικα , ήπιαμε καφέ στα ίδια καφενεία και φυσικά φάγαμε μεσημεριανό στις 1,30 νταν, στο ίδιο open restaurant ΄΄ κάτω από την ακακία του 54 χιλιομέτρου ΄΄’ αντικρίζοντας τους ίδιους πλανόδιους πωλητές-τουαρέγκ που αλλοίμονο δεν γλύτωσαν ούτε αυτή τη φορά τα σκληρά παζάρια της ομάδας..
Και εκεί που χαλαρώναμε στη σιεστα μας , ο τζουτζούκος μας αμόλυσε τη βόμβα.
.Με πλησίασε και λέει χαμηλόφωνα μην ακούσουν οι άλλοι..—
--- Έχουμε προμπλεμ—
- Και έλεγα και εγώ γιατί τρωγόσουνα όλη μέρα πάνω -κάτω και σουξου –μουξου με τον κατάσκοπο!!!! Για λέγε….
- Ξέρεις δεν υπάρχει πτήση από SEBHA για Τρίπολη την ημέρα που εμείς
πρέπει να επιστρέψουμε.. δηλαδή στις 11/11/
- Ακυρώθηκε η δεν υπήρχε από την αρχή καθόλου.?
Εκείνος δαγκώθηκε ξεροκατάπιε και αποφάσισε να τολμήσει να πει και καμιά αλήθεια.
-Δεν υπήρχε εξ αρχής πτήση αυτή τη μέρα…ξέρεις…
-Ναι ξέρω ..έγινε αυτή η καθυστέρηση και αναποδιά στη αρχή ., καθυστερήσαμε μια μέρα με αποτέλεσμα να πρέπει να φύγουμε μια μέρα αργότερα που τυχαίνει να είναι η 11/11/που δεν υπάρχει πτήση!! Φτου μη χεσω τη τύχη μας. Και τι λύσεις έχουμε?
- Η να μείνουμε εδώ να περιμένουμε την επόμενη πτήση αλλά θα χάσουμε μέρος του προγράμματος η φεύγουμε στις 11 με ταξί κάνοντας τα 790 χιλιόμετρα ως τη Τρίπολη και θα ακολουθήσουμε το πρόγραμμα που έχουμε καθορίσει..
- Νατααααααα μαςςςςς πάλι μπροστά μου τα χιλιόμετρα και τα ταξί.. όπως και νάχει το πράγμα φαίνεται πως δεν θα γλυτώσει ο πισινός μας τη πολύωρη καθήλωση στα καθίσματα των ταξί. .. Κάτσε βρε τζουτζούκο να το κουβεντιάσουμε το πράγμα όλοι μαζί και θα σου ανακοινώσουμε τις αποφάσεις μας ..
Θες η ζέστη, θες οι ωραίες αναμνήσεις της ερήμου, θες ο ενθουσιασμός, θες οι αυξημένες αντοχές μας , όλα αυτά μαζί συνετέλεσαν στο να μην χρειαστούμε πολύ χρόνο να αποφασίσουμε για το τι να κάνουμε. Φυσικά, όπως ήμουν σίγουρη από τη αρχή , πριν ενημερώσω τους άλλους, ομόφωνα αποφασίστηκε να σφηνώσουμε , να καθηλωθούμε στα ταξί , αρκεί να μην χάσουμε ούτε μια στιγμή από το υπόλοιπο πρόγραμμα μας..
Τέτοια χαρά ο τζουτζούκος για την ομαλή εξέλιξη της διαδικασίας που μόνο τούμπες δεν έκανε.. με πλησίασε λέγοντας..
- Ε Λεφτερια.., τουρχεται κομμάτι δύσκολο να προφέρει το όνομα μου , δεν τηλεφωνείς στη πρεσβεία να πεις ‘’ everything is ok? .. έχει φαγωθεί με τα ρούχα του κάθε μέρα , έρχεται και ζητά με μισοχαμόγελα, να τηλεφωνήσω στη πρεσβεία και να λήξει το θέμα που έχει δημιουργηθεί με το πρακτορείο . Εγώ τίποτα, σκληρή , ανάποδη. .και ανένδοτη.. βρε άσε να χουν λίγο να σκιάζονται που λένε και τα παιδιά,..
- Τσου!!!! ….θα πάρω τη τελευταία μέρα λέω.. και του ανταποδίδω το μισοχαμόγελο..
Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Tiwaiwa camp που βρίσκεται 15 χιλιόμετρα από την Germa , σε ένα μοναδικό τοπίο σύνθεσης αμμόβουνων , βράχων και της καταπράσινης κοιλάδας. Το camp είναι κουρνιασμένο στη αγκαλιά υψηλών αμμόλοφων που σε κάνει να αμφιβάλεις αν σε μια δυνατή πνοή ανέμου θα ξαναβρείς ανέπαφα τη σκηνή και τα υπάρχοντας σου.. Σταθήκαμε από τον απέναντι λόφο χαζεύοντας αυτή τη τελειότητα του τοπίου και καθισμένοι στη άμμο, μπήκαμε σαν μικρά πολύχρωμα πάζλ στο κάδρο της φύσης ,στη ηρεμία, στον απόκοσμο…Η εντολή του αρχηγού ότι πρέπει να φύγουμε μας επανέφερε στη πραγματικότητα . Μπήκαμε με το ζόρι στα τζιπ. Οι οδηγοί σαν να κατάλαβαν ότι αιχμαλωτίζουμε δυνατά κάθε εμπειρία, εικόνα και στιγμή και μας προσφέρουν ένα γρήγορο αγωνιστικό σλάλομ ανάμεσα στις άλλες αμμοκορυφες μέχρι να φτάσουμε στο κάμπ. Μόνο το μουγκρητό των μηχανών σκέπαζαν τις φωνές και τα ουρλιαχτά μας σε κάθε ανάβαση και σε κάθε βουτιά από τη κορυφή, ναι βουτιά , σαν να πέφτεις από απότομο καταρράκτη και να σβήνεις στο βυθό , στη άβυσσο.. Η αδρεναλίνη στα ύψη , πέρασε ώρα πολλή να επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα..
.. χρωματα και εικονες...
η ζωη σε βραχογραφια
η κοιλάδα με τα σπαρμενα απο βαλσατη βραχια
.. το τσαι λιγο πριν την μοιρασια...
υπο το βλεμμα των οδηγων..
η αναβαση μου!!!!
βλεποντας αυτη τη κοιλαδα μου ερχόταν ενας χαραχτηρισμος για να την περιγραψω... σαντιγη που μολις βγηκε απο το μιξερ!!
να και ο adand ...
η κατασκηνωση μεσα στη αγκαλια της ερημου
Τα χειροκροτήματα μας έπεσαν σαν βροχή και ο αντίλαλος διήρκεσε και ταξιδέψε μέσα στη κοιλάδα για αρκετή ώρα παρατείνοντας τη νίκη των νικητών αλλά και το ρεζιλίκι των ηττημένων. Η επιστροφή μας στο κάμπ είναι μέσα από μια κοιλάδα που στο κέντρο της δεσπόζει ένας τεράστιος βράχος σε σχήμα ανθρώπινου αντίχειρα γεγονός που χαρίζει , βαφτίζει τη κοιλάδα με το όνομα ΑDAND (αντίχειρα),. Το ηλιοβασίλεμα μας βρήκε σκαρφαλωμένους στο βράχο δυτικά της κατασκήνωσης με τις φωτογραφικές μηχανές έτοιμες να αποθανατίσουν τις χιλιάδες μορφές και χρώματα που παίρνουν τα σύννεφα στο τελευταίο ζεστό άγγιγμα του ήλιου αψηφώντας το ψωφόκρυο που έκανε αισθητά την εμφάνιση του.. Για κάποια λεπτά δεν άκουγες πέρα από το ήχο των κλείστρων και εκατοντάδες καρέ αιχμαλωτίστηκαν στα mega pixels της Panasonic. Επιστρέψαμε αποφασισμένοι να επιλέξουμε ποια καρέ θα διαγράψουμε μετά από ένα τεχνικό αλλά και καλλιτεχνικό έλεγχο και το μόνο που κάναμε ήταν να αλλάξουμε μνήμη διότι στα μάτια μας τα πάντα φάνταζαν αν όχι για το National Geographic ,αλλά υπέροχα. Με τους υπόλοιπους να γιουχάρουν την φωτογραφική μας έπαρση φωνάζοντας ότι τα τόσα καρέ τους έφεραν αναγούλα και ζάλη,( ε δεν είχαν και άδικο αλλά εγώ τσιμουδιά , μούγκα!, εφαρμόζοντας το πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!!!) πήγαμε για φαγητό και μετά σταυροπόδι πάνω στα κιλίμια της τέντας ρεσεψιόν, πήρα την εκδίκηση μου κατατροπώνοντας τους στη μπιρίμπα..
Ξυπνήσαμε πρωί –πρωί , έπρεπε να ετοιμάσουμε βαλίτσες και συμπράγκαλα αφού εγκαταλείπουμε αυτό το κάμπ. Σήμερα θα κινηθούμε βόρεια περνώντας από Germa για να πάμε στη κοιλάδα Tiwiawa . Ο δρόμος μάς είναι γνώριμος και οι εικόνες δεν έχουν να προσθέσουν κάτι διαφορετικό. Κάναμε στάση στα ίδια βενζινάδικα , ήπιαμε καφέ στα ίδια καφενεία και φυσικά φάγαμε μεσημεριανό στις 1,30 νταν, στο ίδιο open restaurant ΄΄ κάτω από την ακακία του 54 χιλιομέτρου ΄΄’ αντικρίζοντας τους ίδιους πλανόδιους πωλητές-τουαρέγκ που αλλοίμονο δεν γλύτωσαν ούτε αυτή τη φορά τα σκληρά παζάρια της ομάδας..
Και εκεί που χαλαρώναμε στη σιεστα μας , ο τζουτζούκος μας αμόλυσε τη βόμβα.
.Με πλησίασε και λέει χαμηλόφωνα μην ακούσουν οι άλλοι..—
--- Έχουμε προμπλεμ—
- Και έλεγα και εγώ γιατί τρωγόσουνα όλη μέρα πάνω -κάτω και σουξου –μουξου με τον κατάσκοπο!!!! Για λέγε….
- Ξέρεις δεν υπάρχει πτήση από SEBHA για Τρίπολη την ημέρα που εμείς
πρέπει να επιστρέψουμε.. δηλαδή στις 11/11/
- Ακυρώθηκε η δεν υπήρχε από την αρχή καθόλου.?
Εκείνος δαγκώθηκε ξεροκατάπιε και αποφάσισε να τολμήσει να πει και καμιά αλήθεια.
-Δεν υπήρχε εξ αρχής πτήση αυτή τη μέρα…ξέρεις…
-Ναι ξέρω ..έγινε αυτή η καθυστέρηση και αναποδιά στη αρχή ., καθυστερήσαμε μια μέρα με αποτέλεσμα να πρέπει να φύγουμε μια μέρα αργότερα που τυχαίνει να είναι η 11/11/που δεν υπάρχει πτήση!! Φτου μη χεσω τη τύχη μας. Και τι λύσεις έχουμε?
- Η να μείνουμε εδώ να περιμένουμε την επόμενη πτήση αλλά θα χάσουμε μέρος του προγράμματος η φεύγουμε στις 11 με ταξί κάνοντας τα 790 χιλιόμετρα ως τη Τρίπολη και θα ακολουθήσουμε το πρόγραμμα που έχουμε καθορίσει..
- Νατααααααα μαςςςςς πάλι μπροστά μου τα χιλιόμετρα και τα ταξί.. όπως και νάχει το πράγμα φαίνεται πως δεν θα γλυτώσει ο πισινός μας τη πολύωρη καθήλωση στα καθίσματα των ταξί. .. Κάτσε βρε τζουτζούκο να το κουβεντιάσουμε το πράγμα όλοι μαζί και θα σου ανακοινώσουμε τις αποφάσεις μας ..
Θες η ζέστη, θες οι ωραίες αναμνήσεις της ερήμου, θες ο ενθουσιασμός, θες οι αυξημένες αντοχές μας , όλα αυτά μαζί συνετέλεσαν στο να μην χρειαστούμε πολύ χρόνο να αποφασίσουμε για το τι να κάνουμε. Φυσικά, όπως ήμουν σίγουρη από τη αρχή , πριν ενημερώσω τους άλλους, ομόφωνα αποφασίστηκε να σφηνώσουμε , να καθηλωθούμε στα ταξί , αρκεί να μην χάσουμε ούτε μια στιγμή από το υπόλοιπο πρόγραμμα μας..
Τέτοια χαρά ο τζουτζούκος για την ομαλή εξέλιξη της διαδικασίας που μόνο τούμπες δεν έκανε.. με πλησίασε λέγοντας..
- Ε Λεφτερια.., τουρχεται κομμάτι δύσκολο να προφέρει το όνομα μου , δεν τηλεφωνείς στη πρεσβεία να πεις ‘’ everything is ok? .. έχει φαγωθεί με τα ρούχα του κάθε μέρα , έρχεται και ζητά με μισοχαμόγελα, να τηλεφωνήσω στη πρεσβεία και να λήξει το θέμα που έχει δημιουργηθεί με το πρακτορείο . Εγώ τίποτα, σκληρή , ανάποδη. .και ανένδοτη.. βρε άσε να χουν λίγο να σκιάζονται που λένε και τα παιδιά,..
- Τσου!!!! ….θα πάρω τη τελευταία μέρα λέω.. και του ανταποδίδω το μισοχαμόγελο..
Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Tiwaiwa camp που βρίσκεται 15 χιλιόμετρα από την Germa , σε ένα μοναδικό τοπίο σύνθεσης αμμόβουνων , βράχων και της καταπράσινης κοιλάδας. Το camp είναι κουρνιασμένο στη αγκαλιά υψηλών αμμόλοφων που σε κάνει να αμφιβάλεις αν σε μια δυνατή πνοή ανέμου θα ξαναβρείς ανέπαφα τη σκηνή και τα υπάρχοντας σου.. Σταθήκαμε από τον απέναντι λόφο χαζεύοντας αυτή τη τελειότητα του τοπίου και καθισμένοι στη άμμο, μπήκαμε σαν μικρά πολύχρωμα πάζλ στο κάδρο της φύσης ,στη ηρεμία, στον απόκοσμο…Η εντολή του αρχηγού ότι πρέπει να φύγουμε μας επανέφερε στη πραγματικότητα . Μπήκαμε με το ζόρι στα τζιπ. Οι οδηγοί σαν να κατάλαβαν ότι αιχμαλωτίζουμε δυνατά κάθε εμπειρία, εικόνα και στιγμή και μας προσφέρουν ένα γρήγορο αγωνιστικό σλάλομ ανάμεσα στις άλλες αμμοκορυφες μέχρι να φτάσουμε στο κάμπ. Μόνο το μουγκρητό των μηχανών σκέπαζαν τις φωνές και τα ουρλιαχτά μας σε κάθε ανάβαση και σε κάθε βουτιά από τη κορυφή, ναι βουτιά , σαν να πέφτεις από απότομο καταρράκτη και να σβήνεις στο βυθό , στη άβυσσο.. Η αδρεναλίνη στα ύψη , πέρασε ώρα πολλή να επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα..
.. χρωματα και εικονες...
η ζωη σε βραχογραφια
η κοιλάδα με τα σπαρμενα απο βαλσατη βραχια
.. το τσαι λιγο πριν την μοιρασια...
υπο το βλεμμα των οδηγων..
η αναβαση μου!!!!
βλεποντας αυτη τη κοιλαδα μου ερχόταν ενας χαραχτηρισμος για να την περιγραψω... σαντιγη που μολις βγηκε απο το μιξερ!!
να και ο adand ...
η κατασκηνωση μεσα στη αγκαλια της ερημου
Attachments
Last edited by a moderator:
