LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.525
- Likes
- 7.781
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
Για μεσημεριανό είπαμε να αλλάξουμε τις πρόσφατες αποκτηθείσες τοπικές διατροφικές συνήθειες και να επιστέψουμε στο μενού που έχουμε συνηθίσει, δηλαδή στην κρεατοφαγία.. Ο Νώντας είχε εισηγηθεί από χθες να αγοράσουμε κοτόπουλα και να τα ψήσουμε στη υπαίθρια ψησταριά που υπάρχει στο χώρο πριν από την είσοδο του φαραγγιού. Περνώντας λοιπόν το πρωί από τον χασάπη είδαμε και πάθαμε να τον πείσουμε πως θέλουμε 12 κοτόπουλα..
- 12???? Ρωτά και κοιτά με γουρλωμένα μάτια το τζουτζούκο..
- Ναι 12.. λέει ο Νώντας κάνοντας τον υπολογισμό των ατόμων και το πόσο τρώει ο κάθε ένας μας....Άσε που είναι και μικρά, αν τα ξεπουπουλιάσεις θα μείνουν τα μισά είπε με το βλέπει το μέγεθος των πτηνών..
-Μόνο μην μας βάλουν να τα σφάξουμε κιόλας έτσι?
- Θα τα σφάξουν οι οδηγοί μας ανακοινώνει ο τζουτζούκος με ένα χαμόγελο που φτάνει στα αυτιά..
Όση ώρα χρειάστηκε να ψηθούν οι μισοί πάλευαν να διώχνουν τις μύγες και οι άλλοι μισοί ήταν σε σκληρές διαπραγματεύσεις στα τουριστικομάγαζια λαϊκής τέχνης….Η μυρωδιά που πλημμύρισε το τόπο αυξάνοντας την έκκριση γαστρικών υγρών και όρεξης εμένα μου υπενθύμισε ότι θα την βγάλω πάλι με τουρσί και σαρδέλα αφού το σκόρδο που ήταν το βασικό συστατικό του μαριναρίσματος για μένα είναι ο διάολος μου...Ας είναι, φταίω εγώ που δεν το είπα ενωρίτερα, αν και θα έπρεπε να μου έχει γίνει μάθημα τόσες φορές που την έχω πατήσει .
Φάγαμε του σκασμού και όταν αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού με το ζόρι σέρναμε τα πόδια μας πάνω στις καυτές μαύρες ηφαιστειοπέτρετες .
Περάσαμε το πλατό και όταν φάνηκαν οι πρώτες αμμοκορυφές οι οδηγοί οδήγησαν τα τζιπ πάνω τους και για 3-4 ώρες δημιουργούσαμε διάδρομους διαφυγής από βουνό σε βουνό από κορυφή σε κορυφη.. Και αν τη πρώτη φορά βλέποντας αυτά τα βουνά τα παρομοίωσα με φρεσκοχτυπημένη σαντιγί, τώρα μέσα σε αυτά, πάνω σε αυτά, αισθάνομαι σαν ένα ανυπόμονο δάχτυλο που βουτά στο γεμάτο μίξερ δοκιμάζοντας την αφρώδη παχιά κρέμα.. ..Μαγεία να το πω, όνειρο να το πώς, δεν ξέρω, σίγουρα πάντως ήταν ασύγκριτο μοναδικό όσο και πραγματικό.. Μα πως διάολο βρίσκουν το δρόμο? Το μόνο που μπορώ να καταλάβω είναι ότι από αριστερά πρέπει να είναι η κοιλάδα που αφήσαμε για χάρη της περιπέτειας και που πρέπει να ξαναβρούμε αν θέλουμε να επιστρέψουμε ανάμεσα στους ζωντανούς , μπροστά ίσια η περίπου ίσια είναι η Germa και δεξιά μας η συνέχεια των αμμόβουνων που αυτή τη στιγμή κατακτούμε και που δεν λένε να τελειώσουν..
- Αυτοί ξέρουν αλλοίμονο , είναι τσακάλια λέει η Αγγελική..
- Μπαμ! Ένας ξερός θόρυβος ένα σάλτο και ένα τσακ το τζιπ του αρχηγού, δηλαδή το δικό μας καρφώνεται στο κορυφη ενός βουνού…
- Και τώρα Αγγελική θα μας φάνε τα αληθινά τσακάλια αν δεν ξεκολλήσουμε από εδώ !!
Το να κατέβουμε μας φάνηκε μια λογική λύση αλλά δεν ήταν πραγματοποιήσιμη για τον απλούστατο λόγο ότι οι πόρτες δεν άνοιγαν είχαν μπλοκάρει από την αμμο . Περιμέναμε να πλησιάσουν και οι άλλοι να δουν τα χάλια μας, να απομακρύνουν λίγο την αμμο ώστε να μας επιτρέψει να βγούμε και να υποστούμε τα γιουχαΐσματα που έπεσαν σύννεφο….. Γαμώτο τι ατυχία και αυτή..
- Είδες την αρχηγάρα σας? Λέει κάποιος , μου φαίνεται είναι η Ολυμπία …Μόνο για εμάς λέτε που χανόμαστε,,,.. να τώρα..
Τσιμουδιά εμείς με κατεβασμένο κεφάλι και το ηθικό στο πάτωμα, στη αμμο δηλαδή, αρχίσαμε να σκάβουμε με τα χέρια βοηθώντας στον απεγκλωβισμό …
.. καρφωμένοι σε μια κορυφη
και για να μην γινουμε παρελθον και ξεχασμενοι σαν αυτο εδω..
σκαψαμε με χερια και ποδια για να ξεκαρφωσουμε το τζιπ..
το κοτο-μπαρμεκιουυυυυυυυ
οι κατοικοι της ερημου..ελπιζω να φαινεται αυτη τη φορα...
και οταν λεω στα 4 ...ειναι στα 4 και με ντοκουμεντα...νανε καλα οι φιλοι θεατες!!!
..με βημα αργο ...κατω απο το ηλιο...
- 12???? Ρωτά και κοιτά με γουρλωμένα μάτια το τζουτζούκο..
- Ναι 12.. λέει ο Νώντας κάνοντας τον υπολογισμό των ατόμων και το πόσο τρώει ο κάθε ένας μας....Άσε που είναι και μικρά, αν τα ξεπουπουλιάσεις θα μείνουν τα μισά είπε με το βλέπει το μέγεθος των πτηνών..
-Μόνο μην μας βάλουν να τα σφάξουμε κιόλας έτσι?
- Θα τα σφάξουν οι οδηγοί μας ανακοινώνει ο τζουτζούκος με ένα χαμόγελο που φτάνει στα αυτιά..
Όση ώρα χρειάστηκε να ψηθούν οι μισοί πάλευαν να διώχνουν τις μύγες και οι άλλοι μισοί ήταν σε σκληρές διαπραγματεύσεις στα τουριστικομάγαζια λαϊκής τέχνης….Η μυρωδιά που πλημμύρισε το τόπο αυξάνοντας την έκκριση γαστρικών υγρών και όρεξης εμένα μου υπενθύμισε ότι θα την βγάλω πάλι με τουρσί και σαρδέλα αφού το σκόρδο που ήταν το βασικό συστατικό του μαριναρίσματος για μένα είναι ο διάολος μου...Ας είναι, φταίω εγώ που δεν το είπα ενωρίτερα, αν και θα έπρεπε να μου έχει γίνει μάθημα τόσες φορές που την έχω πατήσει .
Φάγαμε του σκασμού και όταν αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού με το ζόρι σέρναμε τα πόδια μας πάνω στις καυτές μαύρες ηφαιστειοπέτρετες .
Περάσαμε το πλατό και όταν φάνηκαν οι πρώτες αμμοκορυφές οι οδηγοί οδήγησαν τα τζιπ πάνω τους και για 3-4 ώρες δημιουργούσαμε διάδρομους διαφυγής από βουνό σε βουνό από κορυφή σε κορυφη.. Και αν τη πρώτη φορά βλέποντας αυτά τα βουνά τα παρομοίωσα με φρεσκοχτυπημένη σαντιγί, τώρα μέσα σε αυτά, πάνω σε αυτά, αισθάνομαι σαν ένα ανυπόμονο δάχτυλο που βουτά στο γεμάτο μίξερ δοκιμάζοντας την αφρώδη παχιά κρέμα.. ..Μαγεία να το πω, όνειρο να το πώς, δεν ξέρω, σίγουρα πάντως ήταν ασύγκριτο μοναδικό όσο και πραγματικό.. Μα πως διάολο βρίσκουν το δρόμο? Το μόνο που μπορώ να καταλάβω είναι ότι από αριστερά πρέπει να είναι η κοιλάδα που αφήσαμε για χάρη της περιπέτειας και που πρέπει να ξαναβρούμε αν θέλουμε να επιστρέψουμε ανάμεσα στους ζωντανούς , μπροστά ίσια η περίπου ίσια είναι η Germa και δεξιά μας η συνέχεια των αμμόβουνων που αυτή τη στιγμή κατακτούμε και που δεν λένε να τελειώσουν..
- Αυτοί ξέρουν αλλοίμονο , είναι τσακάλια λέει η Αγγελική..
- Μπαμ! Ένας ξερός θόρυβος ένα σάλτο και ένα τσακ το τζιπ του αρχηγού, δηλαδή το δικό μας καρφώνεται στο κορυφη ενός βουνού…
- Και τώρα Αγγελική θα μας φάνε τα αληθινά τσακάλια αν δεν ξεκολλήσουμε από εδώ !!
Το να κατέβουμε μας φάνηκε μια λογική λύση αλλά δεν ήταν πραγματοποιήσιμη για τον απλούστατο λόγο ότι οι πόρτες δεν άνοιγαν είχαν μπλοκάρει από την αμμο . Περιμέναμε να πλησιάσουν και οι άλλοι να δουν τα χάλια μας, να απομακρύνουν λίγο την αμμο ώστε να μας επιτρέψει να βγούμε και να υποστούμε τα γιουχαΐσματα που έπεσαν σύννεφο….. Γαμώτο τι ατυχία και αυτή..
- Είδες την αρχηγάρα σας? Λέει κάποιος , μου φαίνεται είναι η Ολυμπία …Μόνο για εμάς λέτε που χανόμαστε,,,.. να τώρα..
Τσιμουδιά εμείς με κατεβασμένο κεφάλι και το ηθικό στο πάτωμα, στη αμμο δηλαδή, αρχίσαμε να σκάβουμε με τα χέρια βοηθώντας στον απεγκλωβισμό …
.. καρφωμένοι σε μια κορυφη
και για να μην γινουμε παρελθον και ξεχασμενοι σαν αυτο εδω..
σκαψαμε με χερια και ποδια για να ξεκαρφωσουμε το τζιπ..
το κοτο-μπαρμεκιουυυυυυυυ
οι κατοικοι της ερημου..ελπιζω να φαινεται αυτη τη φορα...
και οταν λεω στα 4 ...ειναι στα 4 και με ντοκουμεντα...νανε καλα οι φιλοι θεατες!!!
..με βημα αργο ...κατω απο το ηλιο...
Attachments
Last edited by a moderator:
