LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.525
- Likes
- 7.781
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
Σε χρόνο ρεκόρ κατεβάσαμε τις βαλίτσες τραβώντας και σέρνοντας τις περάσαμε μέσα από μηχάνημα ανίχνευσης μετάλλων που βρίσκονταν μετά την περιστρεφόμενη είσοδο .Αν και τα καμπανάκια δεν ήχησαν εντούτοις κατέγραψαν το σχήμα φονικών οργάνων. Με το που κατεβάσαμε από το κυλιόμενο ιμάντα τις αποσκευές ένας αστυνομικός πλησιάζει ρωτά ευγενικά ποιος ο κάτοχος της μεγάλης πορτοκαλοκεραμιδι βαλίτσας.. .
- Εγώ.. απαντώ..
- Την ανοίγεται παρακαλώ?
Απορημένη και ολίγον τσατισμένη με όσα δεινά μου έχει προκαλέσει αυτή βαλίτσα σε αυτό αλλά και στο προηγούμενο ταξίδι ανοίγω τη αποσκευή ..
- Έχετε μέσα κάτι αιχμηρό?
Εκείνη την ώρα θυμάμαι πως υπάρχουν 2 σετ ραφής τραύματος και γελώντας τα ανοίγω.. Βλέπω τον άλλο αστυνομικό να κουνά πέρα δωδε το κεφάλι κάνοντας νοήματα ότι δεν είναι αυτά, .
- No No .. του σμολ.. λέει και εγώ στη κυριολεξία βουτώ μέσα στη βαλίτσα να ανακαλύψω τελικά το μαχαίρι (τύπο σπαθί του εσκαλιμπορ) που είχα αγοράσει από τους τουαρέγκ..
- Θα το κρατήσουμε …
- Ορίστε? Μετά από τόσα σκληρά παζάρια για να το αποκτήσω θα χάσω τώρα τα αυγά και τα καλάθια?
- Δεν μπορείτε να το πάρετε στα δωμάτια απαγορεύεται.. είναι φονικό όπλο!
- Ναι γιατί ποιον θα σκοτώσω? Αν και με τα νεύρα που είχα, είχα γράψει πολλούς σε λίστα ..
- Θα σας το δώσω αύριο!!
- Σερ.. , φεύγω χαράματα στις 4.30..εσεις θα είστε εδώ ?
- Θα είναι ο κολέγκα (συνάδελφος) μου.. θα του έχω παραδώσει ..
Ελπίζοντας ότι εδώ οι συνάδελφοι θα συνεργάζονται καλύτερα, αφήνω το λόμπι και βγαίνω έξω όπου ένας πεινασμένος τζουτζούκος περιμένει να μας οδηγήσει στο εστιατόριο. Μεσάνυχτα και κάτι , μέχρι να φάμε, ευτυχώς το σέρβις είναι τσακ-μπάμ να γυρίσουμε πίσω πήγε 1,30 , και άλλη μισή ωρίτσα με Ύ για ντουζ μέχρι να ξαπλώσω στα μαλακά μυρωδάτα με άρωμα λεβάντας σεντόνια και μέχρι να τεντώσω τα κουρασμένα πόδια μου με είχε πάρει ο ύπνος..
Αν και οι ώρες ύπνου ήταν ελάχιστες το πρωινό ξύπνημα μας βρήκε όλους χαρούμενους και ξεκούραστους.. Αν και ήταν χάραμα μας σέρβιραν πρωινό και αλήθεια είναι, πως για τα γούστα μου και συνήθειες μου, πως ένας δυνατός καφές σε φέρνει σε εγρήγορση και ξεκινά η μέρα σου δυναμικά..
Στο λόμπι ψάχνω για τον αστυνομικό βάρδιας …πουθενά! Θα κοιμάται μάλλον.. σκέφτομαι, αλλά αναιρώ αμέσως ..
Τι να κοιμάται ?σε ώρα υπηρεσίας σε κυβερνητικό ξενοδοχείο ?. Ο νυχτερινός ρεσεψιονίστ μου λέει ότι πάει να φέρει το μαχαίρι.. Ανακουφισμένη το παίρνω και το χώνω στο πάτο της βαλίτσας ελπίζοντας ότι στο αεροδρόμιο δεν θα επαναληφτεί το ίδιο έργο…
Στο αεροδρόμιο τα φιλαράκια στο μπαρ μας υποδέχτηκαν θερμότατα, μας θυμόταν από τις προηγούμενες πτήσεις και περιπέτειες προσφέροντας μας καφέ…. Αναρωτιέμαι πόσο βάρβαρο ωράριο δουλειάς έχουν αφού κάθε φορά που ερχόμαστε τα ίδια γνώριμα πρόσωπα είναι πίσω από το πάγκο.
Έτοιμοι για επιβίβαση και ένας ηλικιωμένος ξανθός κύριος ακούγοντας τις συζητήσεις μας ρωτά δειλά σε άπταιστα ελληνικά .. Είστε από Κρήτη? Άνοιξε η συζήτηση για τα πάτρια μακρινά εδάφη που είχε εγκαταλείψει η οικογένεια του αμέσως μετά την τουρκοκρατία βρίσκοντας καταφύγιο και νέα πατρίδα στη ζεστή αυτή χώρα.
- Έχετε επισκεφτεί τα Χανιά? Ρωτάμε.
- Όχι ποτέ. Μόνο Αθήνα έχω πάει πριν πολλά χρόνια, αλλά η οικογένεια μου έχει .., είχε,, πολλά περβόλια στο Βαρύπετρο.
- Είχε ..καλά λέτε… άντε να ξαναβρείς τίτλους ιδιοκτησίας και αν βρεις, να διεκδικήσεις μερίδιο από τους εναπομείναντες ορθόδοξους συγγενείς….
Το γιατί έφυγε η οικογένεια του τότε όπως και πολλές άλλες οικογένειες είναι γνωστό. Πράγματι όσοι πολίτες είχαν αλλαξοπιστήσει, είχαν ασπαστεί το μουσουλμανισμό , μετά την απελευθέρωση προτίμησαν να φύγουν από το νησί ,η αναγκάστηκαν να το κάνουν για λόγους ευνόητους , η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί την όποια μετάλλαξη του DNA την όποια αλλαγή σε κάθε επίπεδο και η Λιβύη ήταν η πιο κοντινή μουσουλμανική ειρηνική χώρα να στεγάσει το νέο νοικοκυριό και όνειρα τους.. Η κουβέντα συνεχίζονταν όταν ο Γιάννης ξεσπά σε ένα ακράτητο αυθόρμητο γέλιο.. δείχνοντας προς την κατεύθυνση του λεωφορείου που μας είχε φέρει στη πίστα..
- Βρε τι έπαθες? Μη μας παρεξηγήσει και ο πατριώτης?
Κοιτώντας προς τα εκεί, βλέπω μια γιαγιά σε αναπηρικό καροτσάκι να πηγαινοέρχεται στο διάδρομο του λεωφορείου. .. Η καημένη η γιαγιούλα .. την είχαν φορτώσει αλλά είχαν ξεχάσει να την ξεφορτώσουν. Με το που άδειασε το λεωφορείο ο οδηγός έφυγε και η γιαγιά με το καρότσι κύλησε προς τα πίσω και ήταν η στιγμή που ο οδηγός από το καθρέπτη κάτι αντιλήφτηκε αλλά δεν ήταν και σίγουρος τι ήταν ακριβώς και ο οποίος δοκιμάζοντας ένα – δυό φρεναρίσματα για να βεβαιωθεί το τι παίζεται, η γιαγιά με το καροτσάκι έγινε ένα τεντωμένο ελατήριο με φορά πήγαινε –έλα μπρος-πίσω….Μόλις οι συγγενείς παρέλαβαν τη καημένη τη γιαγιά το αεροπλάνο μπήκε σε φάση απογείωσης και ο θόρυβος των κινητήρων μόλις και μετά βίας κάλυψε τα τρανταχτά διαρκείας νευρικά γέλια μας…μέχρι και ο κατασκόπ διπλώθηκε στα γέλια κοκκινίζοντας από ντροπή μιας και έπρεπε να δείξει πέρα από αυστηρότητα μια επαγγελματική κυβερνητική σοβαρότητα …στρατά βλέπεις…, η φαντάρος η χωροφύλακας ένα ζόρι το τραβάει..
- Ρε εσείς έλεος.. θα μας κατεβάσουν…ντροπής πράγματα..
Η πτήση για Βεγγάζη δεν μας δημιούργησε προβλήματα, παράξενο βέβαια αλλά καλοδεχούμενο γεγονός.
Προσγειωθήκαμε στη πόλη που τόσα έχω διαβάσει αλλά δεν πρόλαβα να δω γιατί μας περίμενε το λεωφορείο μας φόρτωσε και βουρ για Πτολεμαίδα.. Το τοπίο ίδιο –ολόιδιο με τα παράλια της Κρήτης.. Βράχια , βουνά ολόγυμνα η σκεπασμένα από ανθισμένους ασπάλαθους , πικροδάφνες, πουρνάρια, μάραθα και αρτίκους….
-Χριστέ μου!!!!! Βάζει μια φωνή η Πόπη…. Σ τ α μ ν α γ κ α θ ι !!!!! .
Στο άκουσμα της ύπαρξης αυτού του δυσκολαμάζευτου χορταρικού η σιαλόρροια έκανε την εμφάνιση της.. Για όσους δεν γνωρίζουν το σταμναγκάθι είναι ένα χορταρικό λίγο πικρό που μεγαλώνει μέσα σε αγκάθια πράγμα που το απαλλάσσει από τα δόντια των αιγοπροβάτων και που αναπτύσσεται η κοντά στη θάλασσα η στη περιοχή του Ομαλού .. Για να μαζέψει κανείς σταμναγκάθι είναι μια πονεμένη διαδικασία, γιατί εκτός που πρέπει αναλόγως να αναρριχηθεί η να κατέβει δύσβατα απόκρημνα μονοπάτια που οδηγούν στη θάλασσα η στο βουνό, θα πρέπει να καταματώσει τα χέρια από τα γδαρσίματα των αγκαθιών, να χιλιοβλαστημησει και καταραστεί τα δεκάδες αγκάθια που είναι βαθιά καρφωμένα στη σάρκα του και το αποκορύφωμα , το κερασάκι δηλαδή, είναι η ώρα του καθαρίσματος..! κατεβαίνουν για επίσκεψη και καφέ στο αρχοντικό σου άγγελοι, αρχάγγελοι γενικώς δηλαδή τα άγια …., όλα αυτά καθορίζουν και τη τσουχτερή τιμή των 12 ευρώ το πιάτο στα εστιατόρια και στις λαϊκές από 5-7 ευρώ το κιλό αλλά καθαρισμένο…αυτό δα έλειπε να σκας 8 ευρόπουλα και να γεμίζεις και αγκάθια, αν και τα τελευταία χρόνια κάποιοι τα καλλιεργούν αλλά δεν έχουν μειώνουν τη τιμή..
Εγώ και η Πόπη συχνά εκδράμομε για χορτομαζεμα, ομολογώ ένα κάλο τον έχουμε γενικώς, αλλά για το σταμναγκάθι δίνουμε μέχρι και θάνατο οπότε φυσικό είναι να κοπανιόμαστε βλέποντας πόσο μεγάλο και πολύ είναι εδώ….
- Δεν σας νοιάζει να μας ζητήσετε μαχαίρια και σκαλίδια και μια 3ωρη στάση!. ..
- Θα σας κακοπηγαινε ένα πιάτο ? που έχει ριζώσει το ρύζι και τα φασόλια στη κοιλιά σας!!!!!!!! Αλλά φτάνει με τα χορτομαζέματα-χορτομαγειρευματα..
Δεν ζητήσαμε φυσικά κάτι τέτοιο μιας και θα ζητήσουμε το λιθοβολισμό μας αλλά καρφώσαμε το βλέμμα στο ουρανό που είχε μαυρίσει από απειλητικά σύννεφα σημάδι μιας ξαφνικής νεροποντής..
Το βαν αγκομαχώντας ανηφόριζε το δρόμο όλο ανατολικά προς Πτολεμαίδα.. Από δεξιά βουνά , χωράφια, περιφραγμένα βοσκοτόπια και από αριστερά κάτω στο βάθος το πέλαγος .. το λιβυκό πέλαγος σε ένα χρώμα που μας είναι οικείο..
Άρχισε να ψιλοβρέχει και ο δρόμος έγινε κομμάτι γλιστερός και επικίνδυνος. Κάθε στροφή που περνούσαμε νομίζαμε ότι θαταν και η τελευταία..
- Τον ατέλειωτο έχει αυτή η διαδρομή.. πότε φτάνουμε τελικά?
Ένα ξαφνικό φρενάρισμα στη πλατεία ενός χωριού μας επαναφέρει .. Ο κατασκόπ σηκώνεται παίρνει τη πραμάτεια του , ένα βαλιτσάκι μισοσκισμένο, φορά και το καφέ δερμάτινο., να πω εδώ ότι ακόμη και όταν ο ήλιος έκαιγε τις πέτρες , ακόμη και τις μέρες που ψήνονταν στο 40αρι πυρετού , το δερμάτινο δεν έφυγε ποτέ από πάνω του…κάτι σαν δεύτερη σάρκα ένα πράμα …, μόλις που λέτε φόρεσε το σακάκι, μας σκάει ένα χαμόγελο και μας αποχαιρετά….. μα μας αφήνει έτσι λιμπερτούς στα ύστερα ?
- Εγώ πάω στο θείο μου.. έχω να τον δώ χρόνια!!
- Που πάς καλέ μου ? και εμάς?
Τι γίνεται βρε παιδιά? Μας βαρέθηκε ο άνθρωπος και δίνει των αματιών του αψηφώντας τις εντολές της υπηρεσίας και αδιαφορώντας για τις συνέπειες?
- Μπα μωρέ!! Κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να χαθούμε και μας εμπιστεύεται και τον Φετχι , μας τον αφήνει υπό την προστασία μας..
Οι ευχές μας ελπίζω να τον βοηθήσουν τον άνθρωπο να χαλαρώσει να ηρεμήσει και να μας ξαναβρεί μετά από 3 μέρες…
- Εγώ.. απαντώ..
- Την ανοίγεται παρακαλώ?
Απορημένη και ολίγον τσατισμένη με όσα δεινά μου έχει προκαλέσει αυτή βαλίτσα σε αυτό αλλά και στο προηγούμενο ταξίδι ανοίγω τη αποσκευή ..
- Έχετε μέσα κάτι αιχμηρό?
Εκείνη την ώρα θυμάμαι πως υπάρχουν 2 σετ ραφής τραύματος και γελώντας τα ανοίγω.. Βλέπω τον άλλο αστυνομικό να κουνά πέρα δωδε το κεφάλι κάνοντας νοήματα ότι δεν είναι αυτά, .
- No No .. του σμολ.. λέει και εγώ στη κυριολεξία βουτώ μέσα στη βαλίτσα να ανακαλύψω τελικά το μαχαίρι (τύπο σπαθί του εσκαλιμπορ) που είχα αγοράσει από τους τουαρέγκ..
- Θα το κρατήσουμε …
- Ορίστε? Μετά από τόσα σκληρά παζάρια για να το αποκτήσω θα χάσω τώρα τα αυγά και τα καλάθια?
- Δεν μπορείτε να το πάρετε στα δωμάτια απαγορεύεται.. είναι φονικό όπλο!
- Ναι γιατί ποιον θα σκοτώσω? Αν και με τα νεύρα που είχα, είχα γράψει πολλούς σε λίστα ..
- Θα σας το δώσω αύριο!!
- Σερ.. , φεύγω χαράματα στις 4.30..εσεις θα είστε εδώ ?
- Θα είναι ο κολέγκα (συνάδελφος) μου.. θα του έχω παραδώσει ..
Ελπίζοντας ότι εδώ οι συνάδελφοι θα συνεργάζονται καλύτερα, αφήνω το λόμπι και βγαίνω έξω όπου ένας πεινασμένος τζουτζούκος περιμένει να μας οδηγήσει στο εστιατόριο. Μεσάνυχτα και κάτι , μέχρι να φάμε, ευτυχώς το σέρβις είναι τσακ-μπάμ να γυρίσουμε πίσω πήγε 1,30 , και άλλη μισή ωρίτσα με Ύ για ντουζ μέχρι να ξαπλώσω στα μαλακά μυρωδάτα με άρωμα λεβάντας σεντόνια και μέχρι να τεντώσω τα κουρασμένα πόδια μου με είχε πάρει ο ύπνος..
Αν και οι ώρες ύπνου ήταν ελάχιστες το πρωινό ξύπνημα μας βρήκε όλους χαρούμενους και ξεκούραστους.. Αν και ήταν χάραμα μας σέρβιραν πρωινό και αλήθεια είναι, πως για τα γούστα μου και συνήθειες μου, πως ένας δυνατός καφές σε φέρνει σε εγρήγορση και ξεκινά η μέρα σου δυναμικά..
Στο λόμπι ψάχνω για τον αστυνομικό βάρδιας …πουθενά! Θα κοιμάται μάλλον.. σκέφτομαι, αλλά αναιρώ αμέσως ..
Τι να κοιμάται ?σε ώρα υπηρεσίας σε κυβερνητικό ξενοδοχείο ?. Ο νυχτερινός ρεσεψιονίστ μου λέει ότι πάει να φέρει το μαχαίρι.. Ανακουφισμένη το παίρνω και το χώνω στο πάτο της βαλίτσας ελπίζοντας ότι στο αεροδρόμιο δεν θα επαναληφτεί το ίδιο έργο…
Στο αεροδρόμιο τα φιλαράκια στο μπαρ μας υποδέχτηκαν θερμότατα, μας θυμόταν από τις προηγούμενες πτήσεις και περιπέτειες προσφέροντας μας καφέ…. Αναρωτιέμαι πόσο βάρβαρο ωράριο δουλειάς έχουν αφού κάθε φορά που ερχόμαστε τα ίδια γνώριμα πρόσωπα είναι πίσω από το πάγκο.
Έτοιμοι για επιβίβαση και ένας ηλικιωμένος ξανθός κύριος ακούγοντας τις συζητήσεις μας ρωτά δειλά σε άπταιστα ελληνικά .. Είστε από Κρήτη? Άνοιξε η συζήτηση για τα πάτρια μακρινά εδάφη που είχε εγκαταλείψει η οικογένεια του αμέσως μετά την τουρκοκρατία βρίσκοντας καταφύγιο και νέα πατρίδα στη ζεστή αυτή χώρα.
- Έχετε επισκεφτεί τα Χανιά? Ρωτάμε.
- Όχι ποτέ. Μόνο Αθήνα έχω πάει πριν πολλά χρόνια, αλλά η οικογένεια μου έχει .., είχε,, πολλά περβόλια στο Βαρύπετρο.
- Είχε ..καλά λέτε… άντε να ξαναβρείς τίτλους ιδιοκτησίας και αν βρεις, να διεκδικήσεις μερίδιο από τους εναπομείναντες ορθόδοξους συγγενείς….
Το γιατί έφυγε η οικογένεια του τότε όπως και πολλές άλλες οικογένειες είναι γνωστό. Πράγματι όσοι πολίτες είχαν αλλαξοπιστήσει, είχαν ασπαστεί το μουσουλμανισμό , μετά την απελευθέρωση προτίμησαν να φύγουν από το νησί ,η αναγκάστηκαν να το κάνουν για λόγους ευνόητους , η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί την όποια μετάλλαξη του DNA την όποια αλλαγή σε κάθε επίπεδο και η Λιβύη ήταν η πιο κοντινή μουσουλμανική ειρηνική χώρα να στεγάσει το νέο νοικοκυριό και όνειρα τους.. Η κουβέντα συνεχίζονταν όταν ο Γιάννης ξεσπά σε ένα ακράτητο αυθόρμητο γέλιο.. δείχνοντας προς την κατεύθυνση του λεωφορείου που μας είχε φέρει στη πίστα..
- Βρε τι έπαθες? Μη μας παρεξηγήσει και ο πατριώτης?
Κοιτώντας προς τα εκεί, βλέπω μια γιαγιά σε αναπηρικό καροτσάκι να πηγαινοέρχεται στο διάδρομο του λεωφορείου. .. Η καημένη η γιαγιούλα .. την είχαν φορτώσει αλλά είχαν ξεχάσει να την ξεφορτώσουν. Με το που άδειασε το λεωφορείο ο οδηγός έφυγε και η γιαγιά με το καρότσι κύλησε προς τα πίσω και ήταν η στιγμή που ο οδηγός από το καθρέπτη κάτι αντιλήφτηκε αλλά δεν ήταν και σίγουρος τι ήταν ακριβώς και ο οποίος δοκιμάζοντας ένα – δυό φρεναρίσματα για να βεβαιωθεί το τι παίζεται, η γιαγιά με το καροτσάκι έγινε ένα τεντωμένο ελατήριο με φορά πήγαινε –έλα μπρος-πίσω….Μόλις οι συγγενείς παρέλαβαν τη καημένη τη γιαγιά το αεροπλάνο μπήκε σε φάση απογείωσης και ο θόρυβος των κινητήρων μόλις και μετά βίας κάλυψε τα τρανταχτά διαρκείας νευρικά γέλια μας…μέχρι και ο κατασκόπ διπλώθηκε στα γέλια κοκκινίζοντας από ντροπή μιας και έπρεπε να δείξει πέρα από αυστηρότητα μια επαγγελματική κυβερνητική σοβαρότητα …στρατά βλέπεις…, η φαντάρος η χωροφύλακας ένα ζόρι το τραβάει..
- Ρε εσείς έλεος.. θα μας κατεβάσουν…ντροπής πράγματα..
Η πτήση για Βεγγάζη δεν μας δημιούργησε προβλήματα, παράξενο βέβαια αλλά καλοδεχούμενο γεγονός.
Προσγειωθήκαμε στη πόλη που τόσα έχω διαβάσει αλλά δεν πρόλαβα να δω γιατί μας περίμενε το λεωφορείο μας φόρτωσε και βουρ για Πτολεμαίδα.. Το τοπίο ίδιο –ολόιδιο με τα παράλια της Κρήτης.. Βράχια , βουνά ολόγυμνα η σκεπασμένα από ανθισμένους ασπάλαθους , πικροδάφνες, πουρνάρια, μάραθα και αρτίκους….
-Χριστέ μου!!!!! Βάζει μια φωνή η Πόπη…. Σ τ α μ ν α γ κ α θ ι !!!!! .
Στο άκουσμα της ύπαρξης αυτού του δυσκολαμάζευτου χορταρικού η σιαλόρροια έκανε την εμφάνιση της.. Για όσους δεν γνωρίζουν το σταμναγκάθι είναι ένα χορταρικό λίγο πικρό που μεγαλώνει μέσα σε αγκάθια πράγμα που το απαλλάσσει από τα δόντια των αιγοπροβάτων και που αναπτύσσεται η κοντά στη θάλασσα η στη περιοχή του Ομαλού .. Για να μαζέψει κανείς σταμναγκάθι είναι μια πονεμένη διαδικασία, γιατί εκτός που πρέπει αναλόγως να αναρριχηθεί η να κατέβει δύσβατα απόκρημνα μονοπάτια που οδηγούν στη θάλασσα η στο βουνό, θα πρέπει να καταματώσει τα χέρια από τα γδαρσίματα των αγκαθιών, να χιλιοβλαστημησει και καταραστεί τα δεκάδες αγκάθια που είναι βαθιά καρφωμένα στη σάρκα του και το αποκορύφωμα , το κερασάκι δηλαδή, είναι η ώρα του καθαρίσματος..! κατεβαίνουν για επίσκεψη και καφέ στο αρχοντικό σου άγγελοι, αρχάγγελοι γενικώς δηλαδή τα άγια …., όλα αυτά καθορίζουν και τη τσουχτερή τιμή των 12 ευρώ το πιάτο στα εστιατόρια και στις λαϊκές από 5-7 ευρώ το κιλό αλλά καθαρισμένο…αυτό δα έλειπε να σκας 8 ευρόπουλα και να γεμίζεις και αγκάθια, αν και τα τελευταία χρόνια κάποιοι τα καλλιεργούν αλλά δεν έχουν μειώνουν τη τιμή..
Εγώ και η Πόπη συχνά εκδράμομε για χορτομαζεμα, ομολογώ ένα κάλο τον έχουμε γενικώς, αλλά για το σταμναγκάθι δίνουμε μέχρι και θάνατο οπότε φυσικό είναι να κοπανιόμαστε βλέποντας πόσο μεγάλο και πολύ είναι εδώ….
- Δεν σας νοιάζει να μας ζητήσετε μαχαίρια και σκαλίδια και μια 3ωρη στάση!. ..
- Θα σας κακοπηγαινε ένα πιάτο ? που έχει ριζώσει το ρύζι και τα φασόλια στη κοιλιά σας!!!!!!!! Αλλά φτάνει με τα χορτομαζέματα-χορτομαγειρευματα..
Δεν ζητήσαμε φυσικά κάτι τέτοιο μιας και θα ζητήσουμε το λιθοβολισμό μας αλλά καρφώσαμε το βλέμμα στο ουρανό που είχε μαυρίσει από απειλητικά σύννεφα σημάδι μιας ξαφνικής νεροποντής..
Το βαν αγκομαχώντας ανηφόριζε το δρόμο όλο ανατολικά προς Πτολεμαίδα.. Από δεξιά βουνά , χωράφια, περιφραγμένα βοσκοτόπια και από αριστερά κάτω στο βάθος το πέλαγος .. το λιβυκό πέλαγος σε ένα χρώμα που μας είναι οικείο..
Άρχισε να ψιλοβρέχει και ο δρόμος έγινε κομμάτι γλιστερός και επικίνδυνος. Κάθε στροφή που περνούσαμε νομίζαμε ότι θαταν και η τελευταία..
- Τον ατέλειωτο έχει αυτή η διαδρομή.. πότε φτάνουμε τελικά?
Ένα ξαφνικό φρενάρισμα στη πλατεία ενός χωριού μας επαναφέρει .. Ο κατασκόπ σηκώνεται παίρνει τη πραμάτεια του , ένα βαλιτσάκι μισοσκισμένο, φορά και το καφέ δερμάτινο., να πω εδώ ότι ακόμη και όταν ο ήλιος έκαιγε τις πέτρες , ακόμη και τις μέρες που ψήνονταν στο 40αρι πυρετού , το δερμάτινο δεν έφυγε ποτέ από πάνω του…κάτι σαν δεύτερη σάρκα ένα πράμα …, μόλις που λέτε φόρεσε το σακάκι, μας σκάει ένα χαμόγελο και μας αποχαιρετά….. μα μας αφήνει έτσι λιμπερτούς στα ύστερα ?
- Εγώ πάω στο θείο μου.. έχω να τον δώ χρόνια!!
- Που πάς καλέ μου ? και εμάς?
Τι γίνεται βρε παιδιά? Μας βαρέθηκε ο άνθρωπος και δίνει των αματιών του αψηφώντας τις εντολές της υπηρεσίας και αδιαφορώντας για τις συνέπειες?
- Μπα μωρέ!! Κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να χαθούμε και μας εμπιστεύεται και τον Φετχι , μας τον αφήνει υπό την προστασία μας..
Οι ευχές μας ελπίζω να τον βοηθήσουν τον άνθρωπο να χαλαρώσει να ηρεμήσει και να μας ξαναβρεί μετά από 3 μέρες…
Attachments
Last edited by a moderator:
