LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.525
- Likes
- 7.784
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
---Ελεφτερα ! με φωνάζει ο τζουτζούκος που τουρχεται κομμάτι δύσκολο να προφέρει σωστά το όνομα μου…. Πρέπει να φύγουμε !!!!!μάζεψε τους άλλους..
Δεν ήταν και από τα ευκολότερα πράγματα να μαζέψεις από τα μαγαζάκια τους άλλους, αλλά τι να κάνουν χωρίς άλλη επιλογή, μπήκαν όλοι με βαριά καρδιά και ανάσα και με μάτια βουρκωμένα στα τζιπ συνειδητοποιώντας ότι παίζονται οι τελευταίες σκηνές ενός ονειρικού ταξιδιού .Ο δρόμος για Sebha από το Ubari είναι πάλι από κορυφή σε κορυφή που όμως αντί ενθουσιασμό μας γεμίζει πίκρα και θλίψη. Σταθήκαμε σε μια ψηλή κορυφή για μια τελευταία ματιά ,μια τελευταία βουτιά και κατρακύλισμα στη χρυσή άμμο, μια αναμνηστική φωτογραφία με τους ανθρώπους που μοιραστήκαμε νερό και φαί στιγμές χαράς ,που μας δίδαξαν για μια άλλη ζωή τόσο διαφορετική και δύσκολη από τη δική μας αλλά συνάμα τόσο συναρπαστική και περιπετειώδη …Απολαύσαμε το τελευταίο προπαρασκευασμένο γεύμα αφού είχαμε πει αντίο στους μάγειρες στο Ubari, χωμένοι , προφυλαγμένοι από τον ήλιο και άνεμο κάτω και δίπλα στους τροχούς των αυτοκίνητων.. βουτηγμένοι ο κάθε ένας στο αλουμινένιο ατομικό ταπεράκι και στις σκέψεις του…. Φτάσαμε στο καμπ λίγο έξω από τη πόλη όπου θα μας περίμεναν τα ταξί που θα μας πήγαιναν Τρίπολη. Ένα πολύ όμορφο μαζεμένο καμπ με μπαρ, ένα νερόλακκο για πισίνα, στρογγυλές καλύβες γκαζόν και ζωολογικό κήπο. Μέχρι να φορτωθούν τα μπαγκάζια μας έκανα ένα γρήγορο γύρο να γνωρίσω τα ζώα που φιλοξενούνται εδώ. Μια στρογγυλή κατασκευή με γυαλί δεσπόζει στη είσοδο και πλησιάζω. Μέσα ανάμεσα στα μικρά ξύλα και πέτρες κείτονται τα ανάσκελα σκορπιοί διαφόρων αναλογιών και πριν προλάβω να ανατριχιάσω από μια τέτοια συνάντηση ανακαλύπτω πως οι σκορπιοί δεν βρίσκονται ανάσκελα λογω κάποιου σχεδίου επίθεσης η άμυνας αλλά είναι γκαγκανιασμενοι κοινώς ψόφιοι και οι αιτίες δεν βρίσκονται προφανώς στην έλλειψη ελευθερίας αλλά έλλειψης τροφής , πράγμα που οι υπεύθυνοι δεν έχουν ανακαλύψει.. Προσπερνώ το πρώτο εμπόδιο και βρίσκομαι φάτσα με ένα κλουβί τίγκα κόμπρες. Πλησιάζω αλλά αυτή τη φορά και πριν σηκώσω τη μηχανή να εστιάσω στο σώμα που σέρνεται από το κλαδί προς το τζάμι και ακούω ντουκ και βλέπω τη κόμπρα να παίζει κάτι επαναλαμβανόμενα κουτουλίδια πάνω στο τζάμι που μας χωρίζει. Ευτυχώς το τζάμι είναι γερό και αποκρούει τις επιθέσεις και των άλλων ερπετών που μαζεύτηκαν μέχρι να πεις κύμινο! Η γοητεία του κινδύνου αλλά και η σιγουρεμένη ασφάλεια μου, με καθηλώνει εκεί μπρος στο τζάμι και παρακολουθώ τις κόμπρες να μου επιτιθονται σπάζοντας τα μούτρα τους και κάθε φορά να επιστρέφουν με δυνατότερα χτυπήματα. Δεν γνωρίζω στα πόσα χτυπήματα μπορούν, (αν μπορούν ερπετολογος δεν είμαι) να πάθουν κρανιοεγκεφαλικη κάκωση αλλά σίγουρα στην εντατική δεν μπαίνουν… Ακούω να με φωνάζουν ότι φεύγουμε και αφήνω τα ερπετά στη ησυχία τους. Βρίσκω τους άλλους να ανταλλάσουν αγκαλιές , φιλιά και ευχές…
- Μάγκες το διάλειμμα τελείωσε ,, τα 780 χιλιόμετρα μανίκι.( ευγενικός προσδιορισμός).μπρος μας…. Άιντε δρόμο!
Το δικό μας ταξί ένα δεκαθέσιο μερσεντές που πεταγε, λες και τα λάστιχα δεν ακούμπαγαν καθόλου άσφαλτο.. Ταχύτητες 160-190 χιλιόμετρα σε ένα ευθύ κουραστικό δρόμο και προσπεράσεις που σου κόβουν τα ήπατα για να μην πω ότι βρέχεις τα παντελόνια σου..
- Μωρέ έτσι θα φτάσουμε στις 8 !!!!! θανε τα μαγαζιά ανοικτα?
- Αν φτάσουμε!!!!!!!!
Όσο τρώγαμε τα χιλιόμετρα τόσο η αποκρουστική βρώμικη πλευρά αυτής της χώρας έκανε δυναμικά τη εμφάνιση της. Τα σκουπίδια τα χαμόσπιτα το αρχιτεκτονικό αλαλούμ μας ξενίζει και ξινίζει..
-Αν δεν είναι καλά στο βόρειο- ανατολικό κομμάτι θα σε απολύσουμε από τιμλιντερ !!!
- Εγώ φτάνει άλλα αρχαία και πέτρες δεν θέλω λέει ο Νώντας. Θα μείνω Βεγγάζη να σας περιμένω ..
Βλέποντας ότι δεν πτοούμαστε από τις απειλές του λουφάζει στη γωνιά του κλέβοντας και ένα υπνάκο..
Μας είχε κόψει τέτοια λόρδα που σε μια στάση ανεφοδιασμού μας γυάλισαν τα σουβλιστά κρέατα και η μυρωδιά από το τσικνιστο κεμπάπ έσπασε τα ρουθούνια μας.. χμμμμμμ να ορμήσουμε!!!! προτείνουν οι μισοι…
- Θα φάμε εδώ?
- Όποιος θέλει να φάει!
- ΕΣΥ θα φας? με ρωτά η Πόπη τη στιγμή που πήγαινα στο πάγκο να παραγγείλω..
- Και τι είμαι εγώ δηλαδή για να μείνω νηστικιά στο πηγάδι κατούρησα εγώ?
Πλησιάζω στο κεμπαδικο και με σπαστά ιταλοαγγλικά του εξηγώ πως θέλω μια πίτα αραβική γεμιστή με κιμά και μπαχάρια αλλά χωρίς σκόρδο.. Ο σουβλατζής αρπάζει μια πίτα στρογγυλή κάπως φουσκωτή την κόβει στα δυό, την ανοίγει στη μέση γεμίζει τα σωθικά της και μου τη σερβίρει.. Εγώ με το ένα χέρι βουτώ τη πίτα ενώ αφήνω απλωμένο και τεντωμένο το άλλο προς την άλλη μισή πίτα που χάσκει ξαπλωμένη στο παγκο άδεια..
- Μαφις μαφις..φινιχχς.. λέει εκείνος..
- Τι φινχς καλέ? .. με μισή πιτούλα θα τη βγάλω?
- Εδώ τρώνε λίγο φιλενάδα!!!!!
- Και εγώ τρώγω πολύ δεν φαίνεται?
Προτρέπω τη ψήστη να μου ετοιμάσει και την άλλη μισή όταν καταφτάνουν και οι υπόλοιποι της παρέας πεινασμένοι σαν λύκοι.. Δεν προλάβαινε ο σουβλατζής να ανοίγει και να γεμίζει πίτες και ζήτησε επιπλέον προσωπικό και βοήθεια από το δίπλα μαγαζί.. Με τη πρώτη δαγκωματιά βούρκωσαν τα μάτια από το πολύ πιπέρι και μπαχάρια που είχε η γέμιση αλλά δεν μας εμπόδισαν από του να καταβροχθίσουμε τις πίτες. Η Πόπη πλησιάζει το ψυγείο και βουτά μια λεμονάδα ..για τις δύσκολες αν έλθουν μετά το φαγοπότι στιγμές…
Η επόμενη στάση σε ένα καφέ-μπαρ . Τι θα μπορούσε κάποιος να πιει σε ένα τέτοιο μπαρ εκτός από κόκα-κόλα, νερό , τσάι και τοπικό καφέ? Νομίζω ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα παρήγγειλε πχ καπουτσίνο με αφρόγαλα.. και όμως.. εμείς ,(που μάλλον δεν είμαστε φυσιολογικοί) τολμήσαμε να μπούμε και να ζητήσουμε καπουτσίνο..! και επειδή ο τολμών νικά τελικά και καπουτσίνο γευτήκαμε και ο πιο νόστιμος που ήπιαμε ποτέ σε αφρικανική χώρα..
Στο προαύλιο του μαγαζιού το καθιερωμένο γνωστό τουαρέγκ παζάρι. .και εμείς επί το έργο.. Μα να φύγουμε από εδώ χωρίς κανένα αναμνηστικό γίνεται?
Ξεχυθήκαμε στου πάγκους με τα στολίδια και άρχισε το νταραβέρι. Εγώ με τη πρώτη ματιά αποφάσισα ότι τα κοσμήματα δεν ήταν του γούστου μου και πήγα στο πάγκο με τις πολεμικές τέχνες. Μαχαίρια και σπαθιά διαφόρων μεγεθών και σχημάτων απλώθηκαν μπροστά μου.. Τι να πρωτοκοιτάξω?! Από τα χέρια μου θα πέρασαν καμιά εκατοστή μαχαίρια και όσο παζάρευα τη τιμή όλο και περισσότερα μου έβαζαν στα χέρια ακόμη και από του άλλους πάγκους γεγονός που δηλώνει ότι όλοι οι πωλητές ανήκουν στη ίδια επιχείρηση ..
Καταλήγω στο πάγκο με τον πιο χαμηλών τόνων πωλητή και πιάνω το μαχαίρι που μου άρεσε περισσότερο.
- Πόσο κοστίζει? Ρωτώ.. και νιώθω να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου ακούγοντας το αστρονομικό ποσό των 400 δολαρίων!!
- Πόσο?!!!!!!!!????? αποκλειστικώς αποκλείεται!!!!!!!!! και παρατώ το μαχαίρι απότομα και απομακρύνομαι..
- Μαμ. .ε μαμ…φωνάζει πίσω μου.. γκιβ μι γιορ πράιζ ..
Τώρα θα σου πω εγώ …σκέφτομαι ..θα πάρω πίσω τη εκδίκηση μου για το εγκεφαλικό που μου ήλθε.. σειρά σου τώρα!
- 80 δολάρια !!!!!! φωνάζω δυνατά και με καμάρι και ντονγκ!!! νασου μουρχεται καπάκι το 2 εγκεφαλικό όταν ακούω.. ΟΚ ΜΑΝΤΑΜ!!!!!!!!
- Γαμωτο τι έγινε? ..
- 30 ευρώ έπρεπε να πεις χαζή!!!!!!!! φωνάζει εν χορό η παρέα..
- Ε μη το ξεφτιλίσουμε ντιπ το πράγμα τώρα !έλεος!
Σκάσε και κολύμπα τώρα , σκάσε και πλήρωνε στη περίπτωση μου τώρα και μεχρι να πεις κύμινο έγινα κάτοχος του μαχαιριού, που μα την αλήθεια με το που το είδα μου έκανε κλικ..!
Μάλλον ικανοποιημένοι και οι 2 , εκείνος περισσότερο σφίξαμε και τα χέρια έτσι για να κλείσει η εμπορική συναλλαγή με επιτυχία…
Η υπόθεση σήκωνε και 2 καπουτσίνο και με το φλιτζάνι στα χέρια ακούμπησα στο τοίχο που βρίσκονταν πάνω από τους πάγκους και παρακολουθούσα τους άλλους..
Με τη λοξή ματιά μου κόβω τη Αφροδίτη και το Γιάννη να έχουν πλησιάσει το πάγκο με τα μαχαίρια και να παζαρεύουν παρόμοιο με αυτό που είχα αποκτήσει λίγο πριν..
-Αν υποψιαστώ ότι θα το πάρεις λιγότερο θα το δοκιμάσω στο λαιμό σου κακομοίρα μου..
Βλέπω το μαγαζάτορα να κουνά το κεφάλι σε αρνητική απάντηση και αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξει στις πιέσεις τους..
Όταν γύρισαν στη παρέα είπαν ότι αρνήθηκε τη τιμή λέγοντας ότι ¨μα η φίλη σας το αγόρασε ακριβότερα !!
- Α γιασου μάστορα λέω εγώ..
Και για ποια προτεινόμενη τιμή ?ρωτώ
- 10 ευρώ!!!!!!!!! απαντούν ηρεμότατα..
- Εεεεεεε άι σιχτιρι ρε το παραξηλώσατε ντροπής πράγματα!
Ούτε που ίδρωσε το αυτί τους από το ομαδικό κράξιμο και απτόητοι ξαναπροσπαθούν δεύτερη επίθεση. Επέστρεψαν με έπαθλο ένα μικρότερο μαχαίρι του οποίου τιμή δεν μάθαμε ποτέ!!! .. Ας είναι … διάλειμμα τέλος φωνάζει ο Φετχι…φεύγουμε!!!!!
Παρά τη ιλιγγιώδη ταχύτητα την τρελή οδήγηση και προσπεράσματα τα χιλιόμετρα δεν τελείωναν.. Οι πισινοί μας από το καθισιό κόντεψαν να εμφανίσουν κατακλίσεις … και πουθενά φως από πολιτισμό.. Νύχτωσε και μόνο τα φώτα των αυτοκινήτων έδειχναν το δρόμο μπροστά και σε ακτίνα όση επέτρεπαν τα φανάρια , αριστερά και δεξιά μαύρο σκοτάδι …. Με καρφωμένα ίσια μπρος τα εξωφθαλμικα μάτια μας αναζητούσαμε ίχνη αμυδρά πολιτισμού.. αλλά ΤΙΠΟΤΑ!!!!!! Αρχίσαμε να μουρμουρίζουμε από κούραση και εκνευρισμό όταν φάνηκαν τα πρώτα φώτα . Είναι η εθνική οδός λέει ο οδηγός.. Άντε φτάνουμε.. Όμως μακριά ακόμη ο δρόμος για τη Τρίπολη…
Δέκα το βράδυ και εμείς ακόμη να πλησιάσουμε το στόχο.. απελπισία μαύρη. Ο Φέτχι ανακοινώνει πως έκλεισε για φαί τα μεσάνυχτα σε εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο.. Βρε καλέ μου άσε να φτάσουμε πρώτα και βλέπουμε, άσε που οι περισσότεροι δεν θέλουν να φάνε, θέλουν ζεστό ντους και μαλακό στρώμα!
- Δεν γίνεται Ελεφτέρα… μας περιμένουν… δεν μπορούμε να το ακυρώσουμε..
Κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον πείσω και μάλλον ισχύει το ..¨νόμοι βασιλιά και τα σκυλιά δεμένα’’ οπότε έγειρα στο ώμο της Αφροδίτης για ένα δεκάλεπτο υπνάκο..
Ξύπνησα από το στρίγκλισμα τροχών και φρένων σε μια απότομη 90 μοιρών περίπου στροφή και ένα κοκάλωμα του αμαξιού.
Φτάσαμε ! Ανοίγω τα μάτια και μπρος μου στέκεται το λαμπερά φωταγωγημένο GranHotel….. επιτέλους , μια ανάσα ανακούφισης και μόνο στη σκέψη ενός ζεστού μπάνιου…
Δεν ήταν και από τα ευκολότερα πράγματα να μαζέψεις από τα μαγαζάκια τους άλλους, αλλά τι να κάνουν χωρίς άλλη επιλογή, μπήκαν όλοι με βαριά καρδιά και ανάσα και με μάτια βουρκωμένα στα τζιπ συνειδητοποιώντας ότι παίζονται οι τελευταίες σκηνές ενός ονειρικού ταξιδιού .Ο δρόμος για Sebha από το Ubari είναι πάλι από κορυφή σε κορυφή που όμως αντί ενθουσιασμό μας γεμίζει πίκρα και θλίψη. Σταθήκαμε σε μια ψηλή κορυφή για μια τελευταία ματιά ,μια τελευταία βουτιά και κατρακύλισμα στη χρυσή άμμο, μια αναμνηστική φωτογραφία με τους ανθρώπους που μοιραστήκαμε νερό και φαί στιγμές χαράς ,που μας δίδαξαν για μια άλλη ζωή τόσο διαφορετική και δύσκολη από τη δική μας αλλά συνάμα τόσο συναρπαστική και περιπετειώδη …Απολαύσαμε το τελευταίο προπαρασκευασμένο γεύμα αφού είχαμε πει αντίο στους μάγειρες στο Ubari, χωμένοι , προφυλαγμένοι από τον ήλιο και άνεμο κάτω και δίπλα στους τροχούς των αυτοκίνητων.. βουτηγμένοι ο κάθε ένας στο αλουμινένιο ατομικό ταπεράκι και στις σκέψεις του…. Φτάσαμε στο καμπ λίγο έξω από τη πόλη όπου θα μας περίμεναν τα ταξί που θα μας πήγαιναν Τρίπολη. Ένα πολύ όμορφο μαζεμένο καμπ με μπαρ, ένα νερόλακκο για πισίνα, στρογγυλές καλύβες γκαζόν και ζωολογικό κήπο. Μέχρι να φορτωθούν τα μπαγκάζια μας έκανα ένα γρήγορο γύρο να γνωρίσω τα ζώα που φιλοξενούνται εδώ. Μια στρογγυλή κατασκευή με γυαλί δεσπόζει στη είσοδο και πλησιάζω. Μέσα ανάμεσα στα μικρά ξύλα και πέτρες κείτονται τα ανάσκελα σκορπιοί διαφόρων αναλογιών και πριν προλάβω να ανατριχιάσω από μια τέτοια συνάντηση ανακαλύπτω πως οι σκορπιοί δεν βρίσκονται ανάσκελα λογω κάποιου σχεδίου επίθεσης η άμυνας αλλά είναι γκαγκανιασμενοι κοινώς ψόφιοι και οι αιτίες δεν βρίσκονται προφανώς στην έλλειψη ελευθερίας αλλά έλλειψης τροφής , πράγμα που οι υπεύθυνοι δεν έχουν ανακαλύψει.. Προσπερνώ το πρώτο εμπόδιο και βρίσκομαι φάτσα με ένα κλουβί τίγκα κόμπρες. Πλησιάζω αλλά αυτή τη φορά και πριν σηκώσω τη μηχανή να εστιάσω στο σώμα που σέρνεται από το κλαδί προς το τζάμι και ακούω ντουκ και βλέπω τη κόμπρα να παίζει κάτι επαναλαμβανόμενα κουτουλίδια πάνω στο τζάμι που μας χωρίζει. Ευτυχώς το τζάμι είναι γερό και αποκρούει τις επιθέσεις και των άλλων ερπετών που μαζεύτηκαν μέχρι να πεις κύμινο! Η γοητεία του κινδύνου αλλά και η σιγουρεμένη ασφάλεια μου, με καθηλώνει εκεί μπρος στο τζάμι και παρακολουθώ τις κόμπρες να μου επιτιθονται σπάζοντας τα μούτρα τους και κάθε φορά να επιστρέφουν με δυνατότερα χτυπήματα. Δεν γνωρίζω στα πόσα χτυπήματα μπορούν, (αν μπορούν ερπετολογος δεν είμαι) να πάθουν κρανιοεγκεφαλικη κάκωση αλλά σίγουρα στην εντατική δεν μπαίνουν… Ακούω να με φωνάζουν ότι φεύγουμε και αφήνω τα ερπετά στη ησυχία τους. Βρίσκω τους άλλους να ανταλλάσουν αγκαλιές , φιλιά και ευχές…
- Μάγκες το διάλειμμα τελείωσε ,, τα 780 χιλιόμετρα μανίκι.( ευγενικός προσδιορισμός).μπρος μας…. Άιντε δρόμο!
Το δικό μας ταξί ένα δεκαθέσιο μερσεντές που πεταγε, λες και τα λάστιχα δεν ακούμπαγαν καθόλου άσφαλτο.. Ταχύτητες 160-190 χιλιόμετρα σε ένα ευθύ κουραστικό δρόμο και προσπεράσεις που σου κόβουν τα ήπατα για να μην πω ότι βρέχεις τα παντελόνια σου..
- Μωρέ έτσι θα φτάσουμε στις 8 !!!!! θανε τα μαγαζιά ανοικτα?
- Αν φτάσουμε!!!!!!!!
Όσο τρώγαμε τα χιλιόμετρα τόσο η αποκρουστική βρώμικη πλευρά αυτής της χώρας έκανε δυναμικά τη εμφάνιση της. Τα σκουπίδια τα χαμόσπιτα το αρχιτεκτονικό αλαλούμ μας ξενίζει και ξινίζει..
-Αν δεν είναι καλά στο βόρειο- ανατολικό κομμάτι θα σε απολύσουμε από τιμλιντερ !!!
- Εγώ φτάνει άλλα αρχαία και πέτρες δεν θέλω λέει ο Νώντας. Θα μείνω Βεγγάζη να σας περιμένω ..
Βλέποντας ότι δεν πτοούμαστε από τις απειλές του λουφάζει στη γωνιά του κλέβοντας και ένα υπνάκο..
Μας είχε κόψει τέτοια λόρδα που σε μια στάση ανεφοδιασμού μας γυάλισαν τα σουβλιστά κρέατα και η μυρωδιά από το τσικνιστο κεμπάπ έσπασε τα ρουθούνια μας.. χμμμμμμ να ορμήσουμε!!!! προτείνουν οι μισοι…
- Θα φάμε εδώ?
- Όποιος θέλει να φάει!
- ΕΣΥ θα φας? με ρωτά η Πόπη τη στιγμή που πήγαινα στο πάγκο να παραγγείλω..
- Και τι είμαι εγώ δηλαδή για να μείνω νηστικιά στο πηγάδι κατούρησα εγώ?
Πλησιάζω στο κεμπαδικο και με σπαστά ιταλοαγγλικά του εξηγώ πως θέλω μια πίτα αραβική γεμιστή με κιμά και μπαχάρια αλλά χωρίς σκόρδο.. Ο σουβλατζής αρπάζει μια πίτα στρογγυλή κάπως φουσκωτή την κόβει στα δυό, την ανοίγει στη μέση γεμίζει τα σωθικά της και μου τη σερβίρει.. Εγώ με το ένα χέρι βουτώ τη πίτα ενώ αφήνω απλωμένο και τεντωμένο το άλλο προς την άλλη μισή πίτα που χάσκει ξαπλωμένη στο παγκο άδεια..
- Μαφις μαφις..φινιχχς.. λέει εκείνος..
- Τι φινχς καλέ? .. με μισή πιτούλα θα τη βγάλω?
- Εδώ τρώνε λίγο φιλενάδα!!!!!
- Και εγώ τρώγω πολύ δεν φαίνεται?
Προτρέπω τη ψήστη να μου ετοιμάσει και την άλλη μισή όταν καταφτάνουν και οι υπόλοιποι της παρέας πεινασμένοι σαν λύκοι.. Δεν προλάβαινε ο σουβλατζής να ανοίγει και να γεμίζει πίτες και ζήτησε επιπλέον προσωπικό και βοήθεια από το δίπλα μαγαζί.. Με τη πρώτη δαγκωματιά βούρκωσαν τα μάτια από το πολύ πιπέρι και μπαχάρια που είχε η γέμιση αλλά δεν μας εμπόδισαν από του να καταβροχθίσουμε τις πίτες. Η Πόπη πλησιάζει το ψυγείο και βουτά μια λεμονάδα ..για τις δύσκολες αν έλθουν μετά το φαγοπότι στιγμές…
Η επόμενη στάση σε ένα καφέ-μπαρ . Τι θα μπορούσε κάποιος να πιει σε ένα τέτοιο μπαρ εκτός από κόκα-κόλα, νερό , τσάι και τοπικό καφέ? Νομίζω ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα παρήγγειλε πχ καπουτσίνο με αφρόγαλα.. και όμως.. εμείς ,(που μάλλον δεν είμαστε φυσιολογικοί) τολμήσαμε να μπούμε και να ζητήσουμε καπουτσίνο..! και επειδή ο τολμών νικά τελικά και καπουτσίνο γευτήκαμε και ο πιο νόστιμος που ήπιαμε ποτέ σε αφρικανική χώρα..
Στο προαύλιο του μαγαζιού το καθιερωμένο γνωστό τουαρέγκ παζάρι. .και εμείς επί το έργο.. Μα να φύγουμε από εδώ χωρίς κανένα αναμνηστικό γίνεται?
Ξεχυθήκαμε στου πάγκους με τα στολίδια και άρχισε το νταραβέρι. Εγώ με τη πρώτη ματιά αποφάσισα ότι τα κοσμήματα δεν ήταν του γούστου μου και πήγα στο πάγκο με τις πολεμικές τέχνες. Μαχαίρια και σπαθιά διαφόρων μεγεθών και σχημάτων απλώθηκαν μπροστά μου.. Τι να πρωτοκοιτάξω?! Από τα χέρια μου θα πέρασαν καμιά εκατοστή μαχαίρια και όσο παζάρευα τη τιμή όλο και περισσότερα μου έβαζαν στα χέρια ακόμη και από του άλλους πάγκους γεγονός που δηλώνει ότι όλοι οι πωλητές ανήκουν στη ίδια επιχείρηση ..
Καταλήγω στο πάγκο με τον πιο χαμηλών τόνων πωλητή και πιάνω το μαχαίρι που μου άρεσε περισσότερο.
- Πόσο κοστίζει? Ρωτώ.. και νιώθω να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου ακούγοντας το αστρονομικό ποσό των 400 δολαρίων!!
- Πόσο?!!!!!!!!????? αποκλειστικώς αποκλείεται!!!!!!!!! και παρατώ το μαχαίρι απότομα και απομακρύνομαι..
- Μαμ. .ε μαμ…φωνάζει πίσω μου.. γκιβ μι γιορ πράιζ ..
Τώρα θα σου πω εγώ …σκέφτομαι ..θα πάρω πίσω τη εκδίκηση μου για το εγκεφαλικό που μου ήλθε.. σειρά σου τώρα!
- 80 δολάρια !!!!!! φωνάζω δυνατά και με καμάρι και ντονγκ!!! νασου μουρχεται καπάκι το 2 εγκεφαλικό όταν ακούω.. ΟΚ ΜΑΝΤΑΜ!!!!!!!!
- Γαμωτο τι έγινε? ..
- 30 ευρώ έπρεπε να πεις χαζή!!!!!!!! φωνάζει εν χορό η παρέα..
- Ε μη το ξεφτιλίσουμε ντιπ το πράγμα τώρα !έλεος!
Σκάσε και κολύμπα τώρα , σκάσε και πλήρωνε στη περίπτωση μου τώρα και μεχρι να πεις κύμινο έγινα κάτοχος του μαχαιριού, που μα την αλήθεια με το που το είδα μου έκανε κλικ..!
Μάλλον ικανοποιημένοι και οι 2 , εκείνος περισσότερο σφίξαμε και τα χέρια έτσι για να κλείσει η εμπορική συναλλαγή με επιτυχία…
Η υπόθεση σήκωνε και 2 καπουτσίνο και με το φλιτζάνι στα χέρια ακούμπησα στο τοίχο που βρίσκονταν πάνω από τους πάγκους και παρακολουθούσα τους άλλους..
Με τη λοξή ματιά μου κόβω τη Αφροδίτη και το Γιάννη να έχουν πλησιάσει το πάγκο με τα μαχαίρια και να παζαρεύουν παρόμοιο με αυτό που είχα αποκτήσει λίγο πριν..
-Αν υποψιαστώ ότι θα το πάρεις λιγότερο θα το δοκιμάσω στο λαιμό σου κακομοίρα μου..
Βλέπω το μαγαζάτορα να κουνά το κεφάλι σε αρνητική απάντηση και αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξει στις πιέσεις τους..
Όταν γύρισαν στη παρέα είπαν ότι αρνήθηκε τη τιμή λέγοντας ότι ¨μα η φίλη σας το αγόρασε ακριβότερα !!
- Α γιασου μάστορα λέω εγώ..
Και για ποια προτεινόμενη τιμή ?ρωτώ
- 10 ευρώ!!!!!!!!! απαντούν ηρεμότατα..
- Εεεεεεε άι σιχτιρι ρε το παραξηλώσατε ντροπής πράγματα!
Ούτε που ίδρωσε το αυτί τους από το ομαδικό κράξιμο και απτόητοι ξαναπροσπαθούν δεύτερη επίθεση. Επέστρεψαν με έπαθλο ένα μικρότερο μαχαίρι του οποίου τιμή δεν μάθαμε ποτέ!!! .. Ας είναι … διάλειμμα τέλος φωνάζει ο Φετχι…φεύγουμε!!!!!
Παρά τη ιλιγγιώδη ταχύτητα την τρελή οδήγηση και προσπεράσματα τα χιλιόμετρα δεν τελείωναν.. Οι πισινοί μας από το καθισιό κόντεψαν να εμφανίσουν κατακλίσεις … και πουθενά φως από πολιτισμό.. Νύχτωσε και μόνο τα φώτα των αυτοκινήτων έδειχναν το δρόμο μπροστά και σε ακτίνα όση επέτρεπαν τα φανάρια , αριστερά και δεξιά μαύρο σκοτάδι …. Με καρφωμένα ίσια μπρος τα εξωφθαλμικα μάτια μας αναζητούσαμε ίχνη αμυδρά πολιτισμού.. αλλά ΤΙΠΟΤΑ!!!!!! Αρχίσαμε να μουρμουρίζουμε από κούραση και εκνευρισμό όταν φάνηκαν τα πρώτα φώτα . Είναι η εθνική οδός λέει ο οδηγός.. Άντε φτάνουμε.. Όμως μακριά ακόμη ο δρόμος για τη Τρίπολη…
Δέκα το βράδυ και εμείς ακόμη να πλησιάσουμε το στόχο.. απελπισία μαύρη. Ο Φέτχι ανακοινώνει πως έκλεισε για φαί τα μεσάνυχτα σε εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο.. Βρε καλέ μου άσε να φτάσουμε πρώτα και βλέπουμε, άσε που οι περισσότεροι δεν θέλουν να φάνε, θέλουν ζεστό ντους και μαλακό στρώμα!
- Δεν γίνεται Ελεφτέρα… μας περιμένουν… δεν μπορούμε να το ακυρώσουμε..
Κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον πείσω και μάλλον ισχύει το ..¨νόμοι βασιλιά και τα σκυλιά δεμένα’’ οπότε έγειρα στο ώμο της Αφροδίτης για ένα δεκάλεπτο υπνάκο..
Ξύπνησα από το στρίγκλισμα τροχών και φρένων σε μια απότομη 90 μοιρών περίπου στροφή και ένα κοκάλωμα του αμαξιού.
Φτάσαμε ! Ανοίγω τα μάτια και μπρος μου στέκεται το λαμπερά φωταγωγημένο GranHotel….. επιτέλους , μια ανάσα ανακούφισης και μόνο στη σκέψη ενός ζεστού μπάνιου…
Attachments
Last edited by a moderator:
