LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.525
- Likes
- 7.781
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
Περπατώντας δίπλα στο κύμα διαπιστώνεις πως αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι διάλεγαν πάντα τα καλύτερα σημεία τα ωραιότερα μέρη για να εγκαταστήσουν τα αρχηγεία τους. Η Απολλωνία είναι ένα από αυτά, αναγνωρισμένη ως η κορυφή , η top, από τις 5 αρχαίες πόλεις της Λιβύης, με Ελληνικά, Ρωμαϊκά και Βυζαντινά κτίσματα, ήταν το λιμάνι της αρχαίας Κυρήνειας από τον 7 αιώνα πχ και σε μια απόσταση 18 χιλιομέτρων ανατολικότερα από την Κυρήνεια . Όπως και οι άλλες πόλεις γνώρισε την Ρωμαϊκή και την μετέπειτα Βυζαντινή κυριαρχία. Όλα τα ευρήματα που έχουν διασωθεί είναι της Βυζαντινής περιόδου , από τον 5 έως τον 6 αιώνα AD , εποχή που η Απολώνια ήταν γνωστή ως ¨ η πόλη των εκκλησιών’’ με τις 5 Βασιλικές και 19 πύργους που υψώνονταν προς τον ουρανό..
Πάνω από μια ώρα περπάτημα ανάμεσα στα περιστύλια τους ναούς τις αγορές για να φτάσεις στο μοναδικής ομορφιάς ελληνικό θέατρο που είναι εκτός των τειχών και που το κύμα σκα σχεδόν πάνω στη σκηνή.. Δεν λες να πάρεις τη ματιά σου από πάνω του, έτσι που ψηλά, από τις τελευταίες κερκίδες το βλέπεις να απλώνεται προς τα κάτω μέχρι να ακουμπήσει το νερό και να αφεθεί στο αιώνιο χάδι του..
Ο ουρανός σκοτεινιάζει με μιας ,έτσι για να γίνει πιο επιβλητικό και εντυπωσιακό το σκηνικό λες και μας χρεώσταγε αυτή τη χάρη, σαν το τελειότερο κλείσιμο μιας τελευταίας σκηνής του έργου που ζούμε εδώ και 15 μέρες.. Καθόλου δεν μας ενόχλησαν οι χοντρές σταγόνες βροχής που συνόδεψαν τα βήματα του γυρισμού στο ΑΛ ΜΑΝΑΡΑ, ενός γυρισμού που σημαίνει το τέλος του ταξιδιού, αρχή της επιστροφής ..
Δεν αφήσαμε να μας καταπλακώσουν αισθήματα θλίψης όμως , αρπάξαμε τα αδιάβροχα και ξεχυθήκαμε προς αναζήτηση ναργελοποτίου.. . Ο Νώντας σαν ειδικός παρατηρητής είχε μπανίσει ένα στη μια και μοναδική πλατεία. Καθόλου δύσκολο να το βρούμε σε μια πόλη 2χ2 . Στρωθήκαμε έξω λοιπόν σε ένα τραπεζάκι και ας έκανε και ψόφο, εξ άλλου μέσα δεν υπήρχε χώρος καθόλου , νοιώσαμε τις περίεργες ματιές των ντόπιων από τα διπλανά τραπέζια με το που βάλαμε τους ναργιλέδες στο στόμα σε δημόσιο χώρο, γυναίκες πραμα τώρα θα σκεφτήκανε αυτοί τώρα φτύνοντας στο κόρφο τους που διήρκησε για κάποια δεύτερα και αφού πέρασε ο κίνδυνος του λιθοβολισμού, απολαυσαμε το αρωματικό ναργιλέ μας.. Οι πρόσφατες αναμνήσεις από την έρημο ξαναπήραν την επίτιμη θέση στις αφηγήσεις και στην αξιολόγηση σε αυτό το μίνι οδοιπορικό…
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου το μπριριμποτραπέζι ήταν σχεδόν έτοιμο και που δυστυχώς με τα ίδια θύματα….καλά που θα μας πας , που θα μας πας Γιαννάκη..? θυμού που λέει και η μάνα μου…πίσω έχει η αχλάδα την ουρά….
Η Αγγελική και Συλβια σκάνε μύτη με τα χέρια τυλιγμένα σε πλαστικές νάιλον σακούλες..
-Βρε τι πάθατε? Σας ακρωτηρίασαν ως άπιστες μουσουλμάνες?
- Όχι καλέ! Για να στεγνώσει η χενα!!!!!
-Ρε εσείς 5 ώρες που χαθήκατε είσαστε σε χενάδικο?
Η καταφατική απάντηση τους, προκάλεσε δυνατά γέλια κυρίως στη διαπίστωση ότι δεν θα μπορούν να φάνε αφού έχουν δεμένα και σφραγισμένα τα χέρια τους…
-Προς τα κάλλη πόνος ( πείνα στη περίπτωση μας) ψιχάλι , λέει ο λαός που είναι και σοφός…
..Άιντε.. μπρος πάμε για να ετοιμάσουμε την πραμάτεια μας.. αύριο φεύγουμε…
-Φτου γαμωτο για πότε τέλειωσαν κιόλας οι μέρες είδηση δεν πήραμε!!!
Το πρωί μας βρήκε να φορτώνουμε στριμωχτά μέσα-έξω και απάνω το βαν με τα υπάρχοντα μας που είχαν αυξηθεί σε αριθμό και σε βάρος , βγάλαμε και μια αναμνηστική φωτογραφία στα σκαλιά του Al Manara με ενα χαμόγελο ναααααααα που φτάνει ως τα αυτιά από το παρατραβηγμένο τσιζζζζζζζζζζζζζ μέχρι να ανοιγοκλείσουν τα κλείστρα όλων των μηχανών, δεν ήταν αρκετή η μια μηχανή, έπρεπε να αποθανατιστεί η στιγμή σε όλες τις μηχανές..
Τσουκου- τσουκου πιάσαμε την ανηφόρα αγκομαχώντας.. Το τοπίο το ίδιο , αφήναμε πίσω την Κυρήνεια και επιστρέφαμε Βεγγάζη από όπου θα παίρναμε την βραδινή πτήση για Τρίπολη.. Επιλέξαμε, εισακούγοντας την επαναλαμβανόμενη εισήγηση του Νώντα,’’ όχι άλλες πέτρες¨ , να μην πάμε στη Σλόντα αλλά να αφιερώσουμε όλη τη μέρα στη Βεγγάζη….
Είχαμε όλοι μια ανησυχία, μια πρεμούρα πως δεν μας έφταναν οι ώρες ,λες και που με το να το κοπανάμε συνέχεια θα μεγαλώναμε την μέρα άλλο ένα 24ωρο..!
Φτάσαμε σχεδόν μεσημέρι στη πόλη που είναι η δεύτερη σε πληθυσμό της χώρας. Και που μας ξεφόρτωσε ο οδηγός μεσημεριάτικο? Μα που αλλού εκτός από την είσοδο μιας ψαροταβέρνας!!!! Δάχτυλος του τζουτζούκου λέμε εμείς, είμαστε 100% σίγουροι ότι η μεσημεριανή λιγούρα του τζουκούκου μας οδήγησε στο φαί αντί στα παζάρια..
Τι να γίνει.. ας φάμε.., μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει να τελειώσει..
Αλήθεια είναι πως τα κάτι τεράστια ψάρια μας υποδέχτηκαν στην είσοδο και η λιγούρα δεν άργησε να κυριευσει και το δικό μας στομάχι..
Σε ένα τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού στρωθήκαμε περιμένοντας να δούμε τα σπαρταριστά ψάρια στο πιάτο μας…. Το σέρβις γρήγορο και αποτελεσματικό, μόνο ποτήρια δεν είχε το κατάστημα, η δεν είχε αρκετά η τα έκανε ρόιδο η πρωινή βάρδια όπως λέει η Όλγα.. Πάντως έκαναν την εμφάνιση τους σε καμπόση ώρα με τη τιμή κολλημένη ακόμη στο πάτο ..
Με γεμάτο στομάχι πήραμε τους δρόμους και τα στενά.. Θες η χώνεψη, θες άλλες θύμισες .. δεν μας έκανε κανένα μα κανένα κλικ τούτη εδώ η πόλη…
Τόση η απογοήτευση μας που δεν βρήκαμε κανένα μαγαζί της προκοπής που κάτσαμε σε ένα καφενέ τίγκα σε ανδρικό πληθυσμό να παρακολουθεί ποδόσφαιρο από μια τηλεόραση 24 ιντσών .. Ο σερβιτόρος μας οδηγεί στο απέναντι ηλιόλουστο πεζοδρόμιο έξω από μια κλειστή αλλά καθαρή ψαραγορά, μας κουβαλά τραπέζι και καρέκλες και αρχίζει να γράφει τη παραγγελία….
-Βρε εδώ θα ντιντινιασουμε στον ήλιο …, ηλίαση θα πάθουμε..
Ο τζουτζουκος λέει ότι εδώ είναι ότι πρέπει γιατί εκεί και δείχνει το υπό σκιά καφενείο είναι όλοι άνδρες ..
-Μην πω τίποτα στο Αλλάχ σου που σε έκανε αγοράκι εσένα του λέω εγώ…. Ευτυχώς ο καφές καλός , όχι σούπερ αλλά καλός..
Πάνω –κάτω τα στενά, βγαίνουμε μπρος σε ένα μεγάλο ζαχαροπλαστείο με μια βιτρίνα φουλ στο σιροπιαστό….και μπουκαρουμε μέσα..,, επιδρομή κανονικότατη..
Πίσω από το πάγκο καμιά δεκαριά πωλητές που τους τρελάναμε στο τι είναι αυτό τι είναι το άλλο και στις δοκιμές.., όταν από το βάθος μας πλησιάζει ένας υπάλληλος χαμογελώντας και ακούμε το θεϊκό…΄΄ Τι θα θέλατε θα σας βοηθήσω εγώ!!!! , σε άπταιστα ελληνικά..
Ουπς. πάλι ρεζίλι γίναμε!!
Άντε μια ιστορία από εδώ – κουβέντα από την άλλη κοντέψαμε να χάσουμε το αεροπλάνο.. , αγοράσαμε όμως όλο το μαγαζί..
Αποχαιρετήσαμε το κατασκόπ ο οποίος δουλεύει εδώ στη τουριστική αστυνομία της οποία το κτίριο αναγκαστήκαμε να επισπευτούμε για σοβαρούς σωματικούς λόγους, που αφήνω ασχολίαστο, γιατί απλά δεν υπάρχουν λόγια για να χαρακτηρίσω από το πράγμα…,αα να βρήκα!!! ΠΡΑΓΜΑ…
Είμαστε πια στη τελική ευθεία , από το αεροδρόμιο της Τρίπολης.. ναμαστε πάλι αργά τη νύχτα να περνάμε την περιστρεφόμενη είσοδο του υπέρλαμπρου κρατικού ξενοδοχείου. Αυτή τη φορά γλύτωσα το άνοιγμα της αποσκευής και την παράδοση του φονικού τουαρέγκ μαχαιριού στους φύλακες. Φαίνεται ότι οι αστυνομικοί ίσως γιατί με θυμόντουσαν είτε γιατί δεν τους γέμισα το μάτι ως τρομοκράτησα , άφησαν το μαχαίρι στη θέση του, στο βάθος της βαλίτσας ανάμεσα στα πλυμένα και άπλυτα …
Ανοίγουμε βαλίτσες μόνο για να στριμώξουμε γλυκά και χουρμάδες , μεταξύ μας τώρα, νοστιμότεροι και μεγαλύτεροι χουρμάδες δεν έχω δει και δοκιμάσει πουθενά..
Πάει και το τελευταίο βράδυ μας σε αυτή τη χώρα της ερήμου και το πρωί μας βρίσκει να ανταλλάσουμε αγκαλίτσες και ευχές με το τζουτζούκο μέσα στο γέλιο και στη τρελή χαρά εκείνος που τα βάσανα του έλαβαν τέλος.. , σαν να βλέπεις γραμμένο στο κούτελο τη λέξη ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΟΝΟΣ!!!!!
Η αιρ Aφρικια, μας υποδέχεται στο ίδιο άνετο και μεγάλο αεροσκάφος με το πολύ καλό σέρβις, εμείς χωμένοι στις σκέψεις , στις αναμνήσεις ψαχουλεύοντας τις φωτογραφίες αποτυπωμένες στη μνήμη των ψηφιακών..
Μας περιμένει μια μεγάλη αναμονή στο αεροδρόμιο της Ρώμης και η ψηφοφορία των μελών του γκρουπ ομόφωνα αποφάσισε τσάρκα και φαί στη Ρώμη …
-Φτου να πάρει, πάλι Κολοσσαίο και πιάτσα Ναβόνα!!! Χανιά –Χαλέπα ένα πράμα δηλαδή.,. μέσα σε 20 μέρες τρία περάσματα από τη Ρώμη τρία ευχάριστα όμως ξεποδαριάσματα στα πλακόστρωτα και στις πλατείες ..
Και όπως λέει και ο λαός …σκάσε και κολύμπα ή αλλιώς πόδια μου βοηθάτε με!....
και ΤΕΛΟΣ…
το θεατρο στη Απολλωνία
φρεσκα και λαχταριστα ψαρια ..
το ναργιλεδαδικο....
Πάνω από μια ώρα περπάτημα ανάμεσα στα περιστύλια τους ναούς τις αγορές για να φτάσεις στο μοναδικής ομορφιάς ελληνικό θέατρο που είναι εκτός των τειχών και που το κύμα σκα σχεδόν πάνω στη σκηνή.. Δεν λες να πάρεις τη ματιά σου από πάνω του, έτσι που ψηλά, από τις τελευταίες κερκίδες το βλέπεις να απλώνεται προς τα κάτω μέχρι να ακουμπήσει το νερό και να αφεθεί στο αιώνιο χάδι του..
Ο ουρανός σκοτεινιάζει με μιας ,έτσι για να γίνει πιο επιβλητικό και εντυπωσιακό το σκηνικό λες και μας χρεώσταγε αυτή τη χάρη, σαν το τελειότερο κλείσιμο μιας τελευταίας σκηνής του έργου που ζούμε εδώ και 15 μέρες.. Καθόλου δεν μας ενόχλησαν οι χοντρές σταγόνες βροχής που συνόδεψαν τα βήματα του γυρισμού στο ΑΛ ΜΑΝΑΡΑ, ενός γυρισμού που σημαίνει το τέλος του ταξιδιού, αρχή της επιστροφής ..
Δεν αφήσαμε να μας καταπλακώσουν αισθήματα θλίψης όμως , αρπάξαμε τα αδιάβροχα και ξεχυθήκαμε προς αναζήτηση ναργελοποτίου.. . Ο Νώντας σαν ειδικός παρατηρητής είχε μπανίσει ένα στη μια και μοναδική πλατεία. Καθόλου δύσκολο να το βρούμε σε μια πόλη 2χ2 . Στρωθήκαμε έξω λοιπόν σε ένα τραπεζάκι και ας έκανε και ψόφο, εξ άλλου μέσα δεν υπήρχε χώρος καθόλου , νοιώσαμε τις περίεργες ματιές των ντόπιων από τα διπλανά τραπέζια με το που βάλαμε τους ναργιλέδες στο στόμα σε δημόσιο χώρο, γυναίκες πραμα τώρα θα σκεφτήκανε αυτοί τώρα φτύνοντας στο κόρφο τους που διήρκησε για κάποια δεύτερα και αφού πέρασε ο κίνδυνος του λιθοβολισμού, απολαυσαμε το αρωματικό ναργιλέ μας.. Οι πρόσφατες αναμνήσεις από την έρημο ξαναπήραν την επίτιμη θέση στις αφηγήσεις και στην αξιολόγηση σε αυτό το μίνι οδοιπορικό…
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου το μπριριμποτραπέζι ήταν σχεδόν έτοιμο και που δυστυχώς με τα ίδια θύματα….καλά που θα μας πας , που θα μας πας Γιαννάκη..? θυμού που λέει και η μάνα μου…πίσω έχει η αχλάδα την ουρά….
Η Αγγελική και Συλβια σκάνε μύτη με τα χέρια τυλιγμένα σε πλαστικές νάιλον σακούλες..
-Βρε τι πάθατε? Σας ακρωτηρίασαν ως άπιστες μουσουλμάνες?
- Όχι καλέ! Για να στεγνώσει η χενα!!!!!
-Ρε εσείς 5 ώρες που χαθήκατε είσαστε σε χενάδικο?
Η καταφατική απάντηση τους, προκάλεσε δυνατά γέλια κυρίως στη διαπίστωση ότι δεν θα μπορούν να φάνε αφού έχουν δεμένα και σφραγισμένα τα χέρια τους…
-Προς τα κάλλη πόνος ( πείνα στη περίπτωση μας) ψιχάλι , λέει ο λαός που είναι και σοφός…
..Άιντε.. μπρος πάμε για να ετοιμάσουμε την πραμάτεια μας.. αύριο φεύγουμε…
-Φτου γαμωτο για πότε τέλειωσαν κιόλας οι μέρες είδηση δεν πήραμε!!!
Το πρωί μας βρήκε να φορτώνουμε στριμωχτά μέσα-έξω και απάνω το βαν με τα υπάρχοντα μας που είχαν αυξηθεί σε αριθμό και σε βάρος , βγάλαμε και μια αναμνηστική φωτογραφία στα σκαλιά του Al Manara με ενα χαμόγελο ναααααααα που φτάνει ως τα αυτιά από το παρατραβηγμένο τσιζζζζζζζζζζζζζ μέχρι να ανοιγοκλείσουν τα κλείστρα όλων των μηχανών, δεν ήταν αρκετή η μια μηχανή, έπρεπε να αποθανατιστεί η στιγμή σε όλες τις μηχανές..
Τσουκου- τσουκου πιάσαμε την ανηφόρα αγκομαχώντας.. Το τοπίο το ίδιο , αφήναμε πίσω την Κυρήνεια και επιστρέφαμε Βεγγάζη από όπου θα παίρναμε την βραδινή πτήση για Τρίπολη.. Επιλέξαμε, εισακούγοντας την επαναλαμβανόμενη εισήγηση του Νώντα,’’ όχι άλλες πέτρες¨ , να μην πάμε στη Σλόντα αλλά να αφιερώσουμε όλη τη μέρα στη Βεγγάζη….
Είχαμε όλοι μια ανησυχία, μια πρεμούρα πως δεν μας έφταναν οι ώρες ,λες και που με το να το κοπανάμε συνέχεια θα μεγαλώναμε την μέρα άλλο ένα 24ωρο..!
Φτάσαμε σχεδόν μεσημέρι στη πόλη που είναι η δεύτερη σε πληθυσμό της χώρας. Και που μας ξεφόρτωσε ο οδηγός μεσημεριάτικο? Μα που αλλού εκτός από την είσοδο μιας ψαροταβέρνας!!!! Δάχτυλος του τζουτζούκου λέμε εμείς, είμαστε 100% σίγουροι ότι η μεσημεριανή λιγούρα του τζουκούκου μας οδήγησε στο φαί αντί στα παζάρια..
Τι να γίνει.. ας φάμε.., μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει να τελειώσει..
Αλήθεια είναι πως τα κάτι τεράστια ψάρια μας υποδέχτηκαν στην είσοδο και η λιγούρα δεν άργησε να κυριευσει και το δικό μας στομάχι..
Σε ένα τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού στρωθήκαμε περιμένοντας να δούμε τα σπαρταριστά ψάρια στο πιάτο μας…. Το σέρβις γρήγορο και αποτελεσματικό, μόνο ποτήρια δεν είχε το κατάστημα, η δεν είχε αρκετά η τα έκανε ρόιδο η πρωινή βάρδια όπως λέει η Όλγα.. Πάντως έκαναν την εμφάνιση τους σε καμπόση ώρα με τη τιμή κολλημένη ακόμη στο πάτο ..
Με γεμάτο στομάχι πήραμε τους δρόμους και τα στενά.. Θες η χώνεψη, θες άλλες θύμισες .. δεν μας έκανε κανένα μα κανένα κλικ τούτη εδώ η πόλη…
Τόση η απογοήτευση μας που δεν βρήκαμε κανένα μαγαζί της προκοπής που κάτσαμε σε ένα καφενέ τίγκα σε ανδρικό πληθυσμό να παρακολουθεί ποδόσφαιρο από μια τηλεόραση 24 ιντσών .. Ο σερβιτόρος μας οδηγεί στο απέναντι ηλιόλουστο πεζοδρόμιο έξω από μια κλειστή αλλά καθαρή ψαραγορά, μας κουβαλά τραπέζι και καρέκλες και αρχίζει να γράφει τη παραγγελία….
-Βρε εδώ θα ντιντινιασουμε στον ήλιο …, ηλίαση θα πάθουμε..
Ο τζουτζουκος λέει ότι εδώ είναι ότι πρέπει γιατί εκεί και δείχνει το υπό σκιά καφενείο είναι όλοι άνδρες ..
-Μην πω τίποτα στο Αλλάχ σου που σε έκανε αγοράκι εσένα του λέω εγώ…. Ευτυχώς ο καφές καλός , όχι σούπερ αλλά καλός..
Πάνω –κάτω τα στενά, βγαίνουμε μπρος σε ένα μεγάλο ζαχαροπλαστείο με μια βιτρίνα φουλ στο σιροπιαστό….και μπουκαρουμε μέσα..,, επιδρομή κανονικότατη..
Πίσω από το πάγκο καμιά δεκαριά πωλητές που τους τρελάναμε στο τι είναι αυτό τι είναι το άλλο και στις δοκιμές.., όταν από το βάθος μας πλησιάζει ένας υπάλληλος χαμογελώντας και ακούμε το θεϊκό…΄΄ Τι θα θέλατε θα σας βοηθήσω εγώ!!!! , σε άπταιστα ελληνικά..
Ουπς. πάλι ρεζίλι γίναμε!!
Άντε μια ιστορία από εδώ – κουβέντα από την άλλη κοντέψαμε να χάσουμε το αεροπλάνο.. , αγοράσαμε όμως όλο το μαγαζί..
Αποχαιρετήσαμε το κατασκόπ ο οποίος δουλεύει εδώ στη τουριστική αστυνομία της οποία το κτίριο αναγκαστήκαμε να επισπευτούμε για σοβαρούς σωματικούς λόγους, που αφήνω ασχολίαστο, γιατί απλά δεν υπάρχουν λόγια για να χαρακτηρίσω από το πράγμα…,αα να βρήκα!!! ΠΡΑΓΜΑ…
Είμαστε πια στη τελική ευθεία , από το αεροδρόμιο της Τρίπολης.. ναμαστε πάλι αργά τη νύχτα να περνάμε την περιστρεφόμενη είσοδο του υπέρλαμπρου κρατικού ξενοδοχείου. Αυτή τη φορά γλύτωσα το άνοιγμα της αποσκευής και την παράδοση του φονικού τουαρέγκ μαχαιριού στους φύλακες. Φαίνεται ότι οι αστυνομικοί ίσως γιατί με θυμόντουσαν είτε γιατί δεν τους γέμισα το μάτι ως τρομοκράτησα , άφησαν το μαχαίρι στη θέση του, στο βάθος της βαλίτσας ανάμεσα στα πλυμένα και άπλυτα …
Ανοίγουμε βαλίτσες μόνο για να στριμώξουμε γλυκά και χουρμάδες , μεταξύ μας τώρα, νοστιμότεροι και μεγαλύτεροι χουρμάδες δεν έχω δει και δοκιμάσει πουθενά..
Πάει και το τελευταίο βράδυ μας σε αυτή τη χώρα της ερήμου και το πρωί μας βρίσκει να ανταλλάσουμε αγκαλίτσες και ευχές με το τζουτζούκο μέσα στο γέλιο και στη τρελή χαρά εκείνος που τα βάσανα του έλαβαν τέλος.. , σαν να βλέπεις γραμμένο στο κούτελο τη λέξη ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΟΝΟΣ!!!!!
Η αιρ Aφρικια, μας υποδέχεται στο ίδιο άνετο και μεγάλο αεροσκάφος με το πολύ καλό σέρβις, εμείς χωμένοι στις σκέψεις , στις αναμνήσεις ψαχουλεύοντας τις φωτογραφίες αποτυπωμένες στη μνήμη των ψηφιακών..
Μας περιμένει μια μεγάλη αναμονή στο αεροδρόμιο της Ρώμης και η ψηφοφορία των μελών του γκρουπ ομόφωνα αποφάσισε τσάρκα και φαί στη Ρώμη …
-Φτου να πάρει, πάλι Κολοσσαίο και πιάτσα Ναβόνα!!! Χανιά –Χαλέπα ένα πράμα δηλαδή.,. μέσα σε 20 μέρες τρία περάσματα από τη Ρώμη τρία ευχάριστα όμως ξεποδαριάσματα στα πλακόστρωτα και στις πλατείες ..
Και όπως λέει και ο λαός …σκάσε και κολύμπα ή αλλιώς πόδια μου βοηθάτε με!....
και ΤΕΛΟΣ…
το θεατρο στη Απολλωνία
φρεσκα και λαχταριστα ψαρια ..
το ναργιλεδαδικο....
Attachments
Last edited by a moderator:
