LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.525
- Likes
- 7.781
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
Ο ευθύς ασφαλτοστρωμένος δρόμος κάποια στιγμή καταλήγει στο Ubari και από εδώ θα χαθούμε σε αμμώδη μονοπάτια που μας οδηγούν βαθιά στη κοιλάδα Acacus μια τεράστια έκταση περιτριγυρισμένη από τα μαύρα βουνά από βαλσάτη.. Αλλά πριν χαθούμε στη άμμο θεωρήσαμε απαραίτητη τη αγορά του παραδοσιακού αλλά αναγκαίου τοπικού τουρμπανιού. Ο μαγαζάτορας σχεδόν τρομοκρατημένος από την απότομη ομαδική θορυβώδη εισβολή στο μαγαζί του, κατέληξε να μας δώσει μάθημα για το τρόπο δεσίματος του τουρμπανιού χαρούμενος , ικανοποιημένος από τις πωλήσεις … Για κάθε τουρμπάνι απαιτούνται 5 με 7 μέτρα ύφασμα, σε ένα πολύπλοκο δέσιμο που βαριέσαι όχι μόνο να βλέπεις τη διαδικασία αλλά και ιδρώνεις του σκασμού φορώντας όλο αυτό το πράγμα στο κεφάλι…, κοντά ένα τόπι ύφασμα…
.-.Άσε προτιμώ τα μασώ άμμο και να νιώθω το μαστίγωμα στο πρόσωπο παρά να ασφυκτιώ και να ιδρώνω…..Από μαζοχισμό και άλλο τίποτα βρε παιδάκι μου..
Δεν ήταν φυσικά δυνατόν να μπούμε στο φαράγγι έτσι απλά, χωρίς προβλήματα…απαιτείται ειδική άδεια που μόνο από το Ghat , Ubari η από το Al Alweinat μπορούμε να πάρουμε και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ο τζουτζούκος είχε προνοήσει ενωρίτερα.. άρχισε να μαζεύει πόντους εύνοιας και συμπάθειας ο τζουτζούκος μου φαίνεται …Και ενώ λέμε εμπρός μαρς ..αναγκαστική στάση στο ιατρείο της πόλης διότι ο αστυνομικός φύλακας άγγελος μας βάρεσε 40 πυρετό.. Το ιατρείο για να περιγραφτεί φτάνουν δυο λέξεις.. απλά αφρικανικό …, το να περιγράψω το γιατρό το βρίσκω κομμάτι δύσκολο…, αλλά θα προσπαθήσω…Πίσω από ένα ξύλινο σαραβαλιασμένο πάγκο έχει αποθέσει το αποστεωμένο κορμί του ένας κορεάτης γιατρός, ναι κορεάτης, λες και είναι βγαλμένος από κινηματογραφική σκηνή φρικαλεωδους πολέμου., που τόσο ζωντανά γνωστοί σκηνοθέτες και παραγωγοί μας έχουν φλομώσει κατά καιρούς..
Μάταια προσπαθώ να του συστηθώ…εκείνος ανοιγοκλείνει τα τρεμάμενα σαγόνια αρθρώνοντας λέξεις σε μία γλώσσα λυβιοκορεάτικη.. ακαταλαβίστικη ακόμη και στους ντόπιους..,
Τι κάνει εδώ ένας κορεάτης ?
-αααααα έχουν σύμβαση έργου με την κυβέρνηση , δουλεύουν στη περιοχή αυτή των τουαρέγκ γιατί οι ντόπιοι γιατροί αρνούνται να έλθουν.. δεν τους παρέχει η κυβέρνηση, δυνατά κίνητρα για να έλθουν…
-Να και που κάποιοι αρνούνται να κάνουν κάτι., και η εύκολη λύση από κυβερνητικής πλευράς, είναι η εισαγωγή υπηρεσιών , συχνή εδώ, θυμάστε όλοι, την τραγωδία με τις βουλγάρες νοσοκόμες που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, όταν κρίθηκαν από την δικαιοσύνη της Λιβύης ένοχες μαζί με ένα γιατρό, για διάδοση του AIDS σε παιδιατρική μονάδα και που χρειάστηκε η παρέμβαση του Σαρκοζι και της συζύγου του για να αποτραπεί η εκτέλεση της θανατικής ποινής….Στο μυαλό μου έρχεται η σκληρή , δυναμική απεργία των ελλήνων γιατρών το μακρινό 83, και τον τότε υπουργό υγείας , τον μακαρίτη Γεννηματά που απειλούσε ότι θα έφερνε γιατρούς από Λιβύη , βλέπεις εκείνη η εποχή ξεχείλιζε από συναισθήματα φιλίας και συντροφικότητας του μακαρίτη Αντρέα με τον Καντάφι, αν συνεχίζονταν οι απεργίες με αποτέλεσμα οι συνδικαλιστές να πειστούν, μεταξύ μας δεν ήταν ο μόνος λόγος αυτός και από τότε το συνδικαλιστικό το πήρε ο άνεμος για να μην πω κάτι πιο βαρύ που θα είναι και σωστό..
Αλλά ας γυρίσω στο κορεάτη γιατρό…, που σφηνωμένος πίσω στο πάγκο συνέχιζε να μιλά αλλά στα αυτιά μου έφτανε ένα βογκητό με κάποιες εξάρσεις έντασης που για μια στιγμή νόμισα ότι με επέπληττε που επέμενα στις χαιρετούρες και συστάσεις..
Αποφάσισα να μην επιμένω στη αναμεταξύ μας γνώρα και παρακολούθησα αποσβολωμένη την κατά κύριο λόγο λεκτική ιατρική εξέταση του ταλαίπωρου ασθενή… Η διάγνωση δεν ήταν διαφορετική από εκείνη που είχε τεθεί από εμάς ενωρίτερα , θα πείτε και γιατί πήγατε εκεί? Νομίζαμε ότι ήταν νοσοκομείο και ότι υπήρχε η δυνατότητα μιας ακτινογραφίας τουλάχιστον πριν χαθούνε τα ίχνη μας από την άμμο ..
Κάποια στιγμή βλέπω το γιατρό να ανοίγει ένα σιδερένιο κουτί να βγάζει ένα μάτσο κλειδιά, να διαλέγει ένα κρεμασμένο σε ένα σκοινάκι και να σηκώνεται , ναι ήταν η μοναδική φορά που σηκώθηκε και να ανοίγει μια βιτρίνα, φωριαμό φαρμάκων και να βγάζει μια καρτέλα φαρμάκου να μετρά 5 χάπια και να την δίνει στο αστυνομικό..
Ρωτώ τι αντιβίωση ήταν η επιλεγμένη θεραπεία και πρότεινα ότι θα έδινα εγώ μιας και το φαρμακείο μας ήταν πιο εξοπλισμένο και όταν του μετέφρασαν τα λεγόμενα μου, ήταν η πρώτη φορά που είδα να μισοσκά ένα χαμόγελο λέγοντας. .ευτυχώς γιατί δεν έχω άλλα φάρμακα !!!!! Καημένε συνάδελφε και εσύ που είσαι εδώ θαμμένος και ξεχασμένος όχι μόνο από την έρημο αλλά και από τους ανθρώπους μέσα στην επαγγελματική απελπισία και απόγνωση…
Βγαίνοντας πήρε το μάτι μου το τζουτζούκο να χώνει στη τσέπη του τα χάπια που έδινε ο γιατρός..
-Βρε Φέτχι , δεν κατάλαβες ότι έχουμε εμείς φάρμακα η δεν τα εμπιστεύεσαι?
- Όχι μαμ…αλλά εσείς φεύγετε σε 10 μέρες και εμείς σίγουρα θα ξανααρωστησουμε!!!!!!!!!
--- Σωστό και αυτό!!!
Μπήκαμε στα τζιπ και σε λίγα μόνο λεπτά δεν φαινόταν τίποτα από τον πολιτισμό , ούτε ίχνος,…Τα μάτια σιγά- σιγά άρχισαν να συνηθίζουν να προσαρμόζονται στο τοπίο. Μια θάλασσα άμμου που πάνω της χαράζει το δρόμο ο πρώτος πιο έμπειρος οδηγός και ιχνηλάτης της παρέας και ευτυχώς για μένα την Αγγελική και το Γιάννη που αποτελούμε το επιβατικό κοινό, διότι όπως καταλαβαίνετε έχουμε γλιτώσει από το ‘’ φάε τη σκόνη μου…
Οι ώρες περνούν, μπροστά μας ανοίγεται το απόκοσμο, εκτός από το χθες…και με τα αααααααα , ουυυυυυυυυυυυ τις επιβεβλημένες στάσεις για φωτογραφίες και η νύχτα ρίχνει τα πέπλα και το κρύο της…Αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε 2-3 φορές και να ψάχνουμε το τζιπ της Όλγας, Πόπης και Ολυμπίας που χάνονταν αρκετά από το πεδίο, την εμβέλεια ασφάλειας του αρχηγού και κατανοούμε ότι εύκολα εδώ μπορείς να αφήσεις να κοκαλάκια σου.., άσε που στο τέλος ανακαλύψαμε την αιτία που μόνο το συγκεκριμένο τζιπ μας έκανε να λαχταρούμε ….
Φτάνουμε στη κατασκήνωση ALWAD αποτελούμενη από δεκάδες σκηνές στημένες μέσα σε ένα περιφραγμένο χώρο που η μια πλευρά του
είναι κουρνιασμένη και προφυλαγμένη από τον πολύ αέρα κάτω από ένα βράχο…Βλέπω ένα φως, που σημαίνει ύπαρξη γεννήτριας και ρεύματος οπότε οι μπαταρίες των φωτογραφικών μηχανών που έχουν χτυπήσει κόκκινο θα πρασινίσουν και στη διαπίστωση αυτή ανακουφίστηκα.. Ένα πράγμα μένει να ερευνήσω ακόμη για να ησυχάσω εντελώς και αυτό είναι η ύπαρξη τουαλέτας εντος η εκτός της σκηνής…Με έζωναν τα φίδια και η μαύρη έγνοια αλλά όλα εξανεμίστηκαν μπαίνοντας στη σκηνή.
- Τι πολυτέλεια παιδάκι μου είναι τούτη? αναρωτιέμαι βλέποντας τα ξύλινα σουηδικά κρεβάτια με ασορτί κομοδίνα με αμπαζούρ και ένα τεράστιο μπάνιο με ντουζιέρα και νιπτήρα..
- Τέλειαααααααααα ..και τώρα ένας καφές θα διώξει όλη τη κούραση και χώνομαι στη μπαμπουδένια πολυθρόνα στη αυλή γύρω από τη φωτιά παρακολουθώντας τη νύχτα το λαμπερό ουρανό και τις σκιές της ερήμου ..
μια απο τις κατασκηνωσεις..
.-.Άσε προτιμώ τα μασώ άμμο και να νιώθω το μαστίγωμα στο πρόσωπο παρά να ασφυκτιώ και να ιδρώνω…..Από μαζοχισμό και άλλο τίποτα βρε παιδάκι μου..
Δεν ήταν φυσικά δυνατόν να μπούμε στο φαράγγι έτσι απλά, χωρίς προβλήματα…απαιτείται ειδική άδεια που μόνο από το Ghat , Ubari η από το Al Alweinat μπορούμε να πάρουμε και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ο τζουτζούκος είχε προνοήσει ενωρίτερα.. άρχισε να μαζεύει πόντους εύνοιας και συμπάθειας ο τζουτζούκος μου φαίνεται …Και ενώ λέμε εμπρός μαρς ..αναγκαστική στάση στο ιατρείο της πόλης διότι ο αστυνομικός φύλακας άγγελος μας βάρεσε 40 πυρετό.. Το ιατρείο για να περιγραφτεί φτάνουν δυο λέξεις.. απλά αφρικανικό …, το να περιγράψω το γιατρό το βρίσκω κομμάτι δύσκολο…, αλλά θα προσπαθήσω…Πίσω από ένα ξύλινο σαραβαλιασμένο πάγκο έχει αποθέσει το αποστεωμένο κορμί του ένας κορεάτης γιατρός, ναι κορεάτης, λες και είναι βγαλμένος από κινηματογραφική σκηνή φρικαλεωδους πολέμου., που τόσο ζωντανά γνωστοί σκηνοθέτες και παραγωγοί μας έχουν φλομώσει κατά καιρούς..
Μάταια προσπαθώ να του συστηθώ…εκείνος ανοιγοκλείνει τα τρεμάμενα σαγόνια αρθρώνοντας λέξεις σε μία γλώσσα λυβιοκορεάτικη.. ακαταλαβίστικη ακόμη και στους ντόπιους..,
Τι κάνει εδώ ένας κορεάτης ?
-αααααα έχουν σύμβαση έργου με την κυβέρνηση , δουλεύουν στη περιοχή αυτή των τουαρέγκ γιατί οι ντόπιοι γιατροί αρνούνται να έλθουν.. δεν τους παρέχει η κυβέρνηση, δυνατά κίνητρα για να έλθουν…
-Να και που κάποιοι αρνούνται να κάνουν κάτι., και η εύκολη λύση από κυβερνητικής πλευράς, είναι η εισαγωγή υπηρεσιών , συχνή εδώ, θυμάστε όλοι, την τραγωδία με τις βουλγάρες νοσοκόμες που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, όταν κρίθηκαν από την δικαιοσύνη της Λιβύης ένοχες μαζί με ένα γιατρό, για διάδοση του AIDS σε παιδιατρική μονάδα και που χρειάστηκε η παρέμβαση του Σαρκοζι και της συζύγου του για να αποτραπεί η εκτέλεση της θανατικής ποινής….Στο μυαλό μου έρχεται η σκληρή , δυναμική απεργία των ελλήνων γιατρών το μακρινό 83, και τον τότε υπουργό υγείας , τον μακαρίτη Γεννηματά που απειλούσε ότι θα έφερνε γιατρούς από Λιβύη , βλέπεις εκείνη η εποχή ξεχείλιζε από συναισθήματα φιλίας και συντροφικότητας του μακαρίτη Αντρέα με τον Καντάφι, αν συνεχίζονταν οι απεργίες με αποτέλεσμα οι συνδικαλιστές να πειστούν, μεταξύ μας δεν ήταν ο μόνος λόγος αυτός και από τότε το συνδικαλιστικό το πήρε ο άνεμος για να μην πω κάτι πιο βαρύ που θα είναι και σωστό..
Αλλά ας γυρίσω στο κορεάτη γιατρό…, που σφηνωμένος πίσω στο πάγκο συνέχιζε να μιλά αλλά στα αυτιά μου έφτανε ένα βογκητό με κάποιες εξάρσεις έντασης που για μια στιγμή νόμισα ότι με επέπληττε που επέμενα στις χαιρετούρες και συστάσεις..
Αποφάσισα να μην επιμένω στη αναμεταξύ μας γνώρα και παρακολούθησα αποσβολωμένη την κατά κύριο λόγο λεκτική ιατρική εξέταση του ταλαίπωρου ασθενή… Η διάγνωση δεν ήταν διαφορετική από εκείνη που είχε τεθεί από εμάς ενωρίτερα , θα πείτε και γιατί πήγατε εκεί? Νομίζαμε ότι ήταν νοσοκομείο και ότι υπήρχε η δυνατότητα μιας ακτινογραφίας τουλάχιστον πριν χαθούνε τα ίχνη μας από την άμμο ..
Κάποια στιγμή βλέπω το γιατρό να ανοίγει ένα σιδερένιο κουτί να βγάζει ένα μάτσο κλειδιά, να διαλέγει ένα κρεμασμένο σε ένα σκοινάκι και να σηκώνεται , ναι ήταν η μοναδική φορά που σηκώθηκε και να ανοίγει μια βιτρίνα, φωριαμό φαρμάκων και να βγάζει μια καρτέλα φαρμάκου να μετρά 5 χάπια και να την δίνει στο αστυνομικό..
Ρωτώ τι αντιβίωση ήταν η επιλεγμένη θεραπεία και πρότεινα ότι θα έδινα εγώ μιας και το φαρμακείο μας ήταν πιο εξοπλισμένο και όταν του μετέφρασαν τα λεγόμενα μου, ήταν η πρώτη φορά που είδα να μισοσκά ένα χαμόγελο λέγοντας. .ευτυχώς γιατί δεν έχω άλλα φάρμακα !!!!! Καημένε συνάδελφε και εσύ που είσαι εδώ θαμμένος και ξεχασμένος όχι μόνο από την έρημο αλλά και από τους ανθρώπους μέσα στην επαγγελματική απελπισία και απόγνωση…
Βγαίνοντας πήρε το μάτι μου το τζουτζούκο να χώνει στη τσέπη του τα χάπια που έδινε ο γιατρός..
-Βρε Φέτχι , δεν κατάλαβες ότι έχουμε εμείς φάρμακα η δεν τα εμπιστεύεσαι?
- Όχι μαμ…αλλά εσείς φεύγετε σε 10 μέρες και εμείς σίγουρα θα ξανααρωστησουμε!!!!!!!!!
--- Σωστό και αυτό!!!
Μπήκαμε στα τζιπ και σε λίγα μόνο λεπτά δεν φαινόταν τίποτα από τον πολιτισμό , ούτε ίχνος,…Τα μάτια σιγά- σιγά άρχισαν να συνηθίζουν να προσαρμόζονται στο τοπίο. Μια θάλασσα άμμου που πάνω της χαράζει το δρόμο ο πρώτος πιο έμπειρος οδηγός και ιχνηλάτης της παρέας και ευτυχώς για μένα την Αγγελική και το Γιάννη που αποτελούμε το επιβατικό κοινό, διότι όπως καταλαβαίνετε έχουμε γλιτώσει από το ‘’ φάε τη σκόνη μου…
Οι ώρες περνούν, μπροστά μας ανοίγεται το απόκοσμο, εκτός από το χθες…και με τα αααααααα , ουυυυυυυυυυυυ τις επιβεβλημένες στάσεις για φωτογραφίες και η νύχτα ρίχνει τα πέπλα και το κρύο της…Αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε 2-3 φορές και να ψάχνουμε το τζιπ της Όλγας, Πόπης και Ολυμπίας που χάνονταν αρκετά από το πεδίο, την εμβέλεια ασφάλειας του αρχηγού και κατανοούμε ότι εύκολα εδώ μπορείς να αφήσεις να κοκαλάκια σου.., άσε που στο τέλος ανακαλύψαμε την αιτία που μόνο το συγκεκριμένο τζιπ μας έκανε να λαχταρούμε ….
Φτάνουμε στη κατασκήνωση ALWAD αποτελούμενη από δεκάδες σκηνές στημένες μέσα σε ένα περιφραγμένο χώρο που η μια πλευρά του
είναι κουρνιασμένη και προφυλαγμένη από τον πολύ αέρα κάτω από ένα βράχο…Βλέπω ένα φως, που σημαίνει ύπαρξη γεννήτριας και ρεύματος οπότε οι μπαταρίες των φωτογραφικών μηχανών που έχουν χτυπήσει κόκκινο θα πρασινίσουν και στη διαπίστωση αυτή ανακουφίστηκα.. Ένα πράγμα μένει να ερευνήσω ακόμη για να ησυχάσω εντελώς και αυτό είναι η ύπαρξη τουαλέτας εντος η εκτός της σκηνής…Με έζωναν τα φίδια και η μαύρη έγνοια αλλά όλα εξανεμίστηκαν μπαίνοντας στη σκηνή.
- Τι πολυτέλεια παιδάκι μου είναι τούτη? αναρωτιέμαι βλέποντας τα ξύλινα σουηδικά κρεβάτια με ασορτί κομοδίνα με αμπαζούρ και ένα τεράστιο μπάνιο με ντουζιέρα και νιπτήρα..
- Τέλειαααααααααα ..και τώρα ένας καφές θα διώξει όλη τη κούραση και χώνομαι στη μπαμπουδένια πολυθρόνα στη αυλή γύρω από τη φωτιά παρακολουθώντας τη νύχτα το λαμπερό ουρανό και τις σκιές της ερήμου ..
μια απο τις κατασκηνωσεις..
Attachments
Last edited by a moderator:
