Βολιβία Περού Οι Βαρώνοι της….κόκα! (Περού-Βολιβία)

[hydronetta]

Kεφ.12. Salar de Uyuni

Η πορεία από το Εθνικό Πάρκο Sajama προς το Salar de Uyuni ήταν κατά μεγάλο μέρος καρόδρομος. Ίσως γι’αυτό λίγα πρακτορεία ήταν πρόθυμα να την περιλάβουν στο πρόγραμμά τους. Ένα απ’αυτά και του Raul.
Ο Raul εναπόθεσε τις τύχες μας στα χέρια του Justinο, του οδηγού μας. Θεωρούσε ότι γνωρίζει την περιοχή αρκετά καλά, ήταν βολικός κι ευχάριστος τύπος, αν και με ανύπαρκτες γνώσεις αγγλικών. Καθώς το αμάξι ήταν δικό του ήταν εξαιρετικά προσεκτικός στην οδήγηση σε δρόμους που έκρυβαν όπως αποδείχθηκε πολλές παγίδες. Μπορεί να εξοντωθήκαμε από τα σκαμπανεβάσματα, όμως δεν υπήρξε δυσάρεστο συμβάν που ν’ανατρέψει το πρόγραμμα. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι οι πόρτες και τα παράθυρα του jeep του έπασχαν από στεγανότητα. H σκόνη του δρόμου τρύπωνε από παντού, αναδευόταν στο εσωτερικό του κι επικαθόταν επί των αποσκευών, ημών των ιδίων αλλά κυρίως επί των τσαντών με τις φωτογραφικές μηχανές. Πάλι καλά που γλύτωσε το εγκεφαλικό ο snapper που προσέχει τον αισθητήρα της μηχανής του ωσάν τα μάτια του.
Ο Cezar ήταν ο συνοδός και μεταφραστής μας. Λίγο ως πολύ αναγκαίο κακό, μιας που εμείς δεν μιλούσαμε ισπανικά κι αν προέκυπτε οιοδήποτε πρόβλημα θεωρητικά θα μας ξελάσπωνε.

Αποχαιρετήσαμε με αναστεναγμό την εικόνα του ηφαιστείου Sajama. Στην επιφάνεια της λίμνης υπήρχε ένα στρώμα πάγου από τις πολικές θερμοκρασίες της νύχτας και τα φλαμίνγκο (ως πτηνά χωρίς ιδιαίτερη ευφυία) είχαν ακινητοποιηθεί στο παγωμένο νερό.

Αποχαιρετήσαμε κι ένα κοπάδι llamas που ήρθε για βοσκή δίπλα από τον ξενώνα μας, πριν αρχίσουμε να διασχίζουμε χωματόδρομους δίπλα από ηφαίστεια κι οροπέδια όπου μόνη ένδειξη ζωής ήταν τα llamas πριν φτάσουμε στο χωριό Macaya.

Εκεί ενημερωθήκαμε ότι οφείλουμε να πληρώσουμε εισιτήριο εισόδου που έχουν επιβάλλει οι κοινότητες της περιοχής για να συνεχίσουμε. Οι ιθαγενείς Aymara με τα έσοδα αυτά έχουν αναλάβει την προστασία του οικοσυστήματος της περιοχής. Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό ισχύει πάντως το διαφημιστικό φυλλάδιο που μας έδωσαν αποδείχθηκε σωτήριο με το μικρό χάρτη της περιοχής, για να μπορώ να σας γράφω τώρα τούτες τις γραμμές.

Μετά το χωριό κάναμε στάση στάση στη λίμνη Macaya με τα πάμπολλα πουλιά & φλαμίνγκο και τα llamas να βόσκουν αμέριμνα στις όχθες της. Από το παρατηρητήριο δίπλα στο αποικιακό ξωκκλήσι η θέα ήταν μαγευτική!

Πιό κάτω κάναμε στάση στις Chullpas de Pukara, προ-Incas εποχής,των οποίων η ιδιαιτερότητα είναι η πολύχρωμη διακόσμησή τους εξωτερικά σε γεωμετρικά μοτίβα.Σκοπός ήταν η ταφή και λατρεία επιφανών ευγενών.

Η διαδρομή αποδεικνυόταν όλο και πιο απαιτητική οδηγικά, αλλά άλλαζε και φυσιογνωμία. Εκεί που έπρεπε να διασχίσουμε ποταμάκια, εκεί το τοπίο γινόταν άνυδρο, από το πουθενά ξεφύτρωναν αμμόλοφοι και στην απόλυτη ερημιά να’σου ένα κοπάδι llamas με μια μοναχική ανθρώπινη φιγούρα. Τη τσομπάνισα.

Σ’ενα χωριό στο πουθενά κάναμε μια σύντομη στάση για να φροντίσει ο Justino το λάστιχο του αυτοκινήτου που έδειχνε να πνέει τα λοίσθια. Ευκαιρία να τεντώσουμε λίγο τα πιασμένα πόδια μας περπατώντας στα σκονισμένα δρομάκια του. Οι λιγοστοί κάτοικοι και κυρίως τα παιδιά μας κοιτούσαν με απορία. Αναλογίστηκα πόσο δύσκολη είναι η ζωή εκεί. Ούτε της προκοπής οδική επικοινωνία υπάρχει ούτε και το τοπίο σε ενέπνεε να ζήσεις έστω σαν ερημίτης. Το ξενίτεμα μου φάνταζε μονόδρομος.

Συνεχίσαμε τη πορεία μας ώσπου κατά το μεσημεράκι φτάσαμε στην επίπεδη άχρωμη πολίχνη Sabaya, τύπου πέντε δρόμοι κάθετοι και 5 οριζόντιοι, κατά τα φαινόμενα όμως κόμβος οδικός καθώς για πρώτη φορά από το πρωί απαντήσαμε άσφαλτο. Μάταιη ήταν η αναζήτηση διεξόδου προς την κεντρική πλατεία της πόλης. Οι δρόμοι ήταν όλοι σκαμένοι λόγω έργων κι ο Justino αναγκάστηκε να μας οδηγήσει σε μια αλάνα δίπλα από ένα βενζινάδικο για να κολατσίσουμε στο πόδι.

Είμασταν πια μια ανάσα στο χάρτη από το Salar de Coipasa, στα 3,657 μέτρα υψόμετρο, ένα πρελούδιο στο διάσημο Salar de Uyuni. Ήταν η πρώτη επαφή με τοπίο τέτοιου είδους κι η αίσθηση σε παρέπεμπε οπτικά σε παγωμένη επίπεδη έκταση. Μόνο η αίσθηση της αφής και της γεύσης σ’έκαναν να καταλάβεις ότι η όραση σε ξεγελά κι αυτό που στέκεσαι πάνω του είναι αλάτι κι όχι πάγος.

Η διανυκτέρευση είχε προγραμματιστεί στο Hotel Tayka de Sal στο χωριό Tahua. Στη σκιά του ηφαιστείου Thunupa και με θέα προς το Salar de Uyuni. Αποτελείμέρος αλυσίδας οικολογικών κοινοτικών ξενοδοχείων και είναι φτιαγμένο από... αλάτι!!
Ήταν η ανετότερη αλλά κι ακριβότερη επιλογή για διανυκτέρευση.

Παρότι όμως στο χάρτη τα πράγματα έδειχναν εύκολα, στη πράξη αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα αποδείχθηκαν εξοντωτικά. Το σκοτάδι μας βρήκε σ’ενα δρόμο που ήταν σε άθλια κατάσταση. Μέσα στο αμάξι είμασταν η χαρά του φυσικοθεραπευτή: αλλού βρισκόταν το κεφάλι, αλλού ο κορμός, αλλού τα πόδια και το χειρότερο δεν μπορούσες μέσα στο έρεβος να διακρίνεις τίποτα πέρα από κάποια διάσπαρτα φωτάκια.
-«Νά’το, νά’το διακρίνω ένα φωτάκι. Αυτό θα είναι...» ήταν η μόνιμη επωδός. Όμως το ένα φωτάκι έφερνε το άλλο φωτάκι, κι άλλο κι άλλο... Και μέχρι να φτάσουμε στο φωτάκι που αντιστοιχούσε στο ξενοδοχείο μας, είχαμε λυθεί στο νευρικό γέλιο διακωμωδώντας την κατάντια του μυοσκελετικού μας συστήματος και κάνοντας όνειρα ότι μας περιμένει ένα ζεστό τζακούζι κι ένα χαλαρωτικό μασσάζ να ξεπλύνει τη ταλαιπωρία από το κορμί μας.
Ούτε τζακούζι , ούτε μασσέζ υπήρχε μεν, όμως το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό: το δείπνο στην όμορφη τραπεζαρία απολαυστικό, τα κρεβάτια με τα παχιά παπλώματα, τα αφράτα στρώματα και το καλοριφέρ στο φουλ ό,τι πιο ευπρόσδεκτο μετά το πολικό ψύχος της προηγούμενης νύχτας.

Καλημέρα, Salar de Uyuni!

Το Salar de Uyuni είναι η μεγαλύτερη ξηρή λίμνη στον κόσμο με έκταση σαν τη μισή Πελοπόννησο και σε υψόμετρο περίπου 3.656 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Διαμορφώθηκε ύστερα από μετασχηματισμούς διαφόρων προϊστορικών λιμνών. Καλύπτεται από λίγα μέτρα κρούστας αλατιού που έχει μια εξαιρετική ομαλότητα καθώς η υψομετρική διαφορά είναι λιγότερη από ένα μέτρο σε ολόκληρη την έκταση του Salar. Πρακτικά αποτελεί μια τεράστιαλίμνη αλατιού! Κι αν το Salar de Uyuni είναι γνωστό κυρίως ως ταξιωτικός προορισμός, εντούτοις η αξία του αποτιμάται πολύ περισσότερο από την ομορφιά του. Η τεράστια λεκάνη του είναι εξαιρετικά πλούσια σε λίθιο αφού το 50 με 70% των παγκοσμίων αποθεμάτων βρίσκονται εκεί. Διόλου απίθανο λοιπόν η μπαταρία του λάπτοπ ή της μηχανής σας να έχει λίθιο προελεύσεως Uyuni!

Ξεκινήσαμε διασχίζοντας την κατάλευκη αχανή του έκταση. Μικρά κομμάτια γης ξεφυτρώνουν μέσα στο επίίπεδο αλάτι κι ονομάζονται χαριτολογώντας «νησιά», με γνωστότερο όλων το Isla del Pescado. Για κεί βάλαμε πλώρη.

Isla del Pescado

Το Isla del Pescado (νησί του ψαριού) είναι ένα άγριο και τραχύ «νησί», γεμάτο από γιγάντιους κάκτους, μερικοί από τους οποίους έχουν ζωή εκατοενταετηρίδων. Στο ιδιόμορφο αυτό “νησί” δεν υπάρχουν ξενοδοχεία και συνεπώς χρησιμοποιείται σαν στάση στην περιπλάνηση του αχανούς αλλά ποικιλόμορφου τοπίου του βολιβιανού Αltiplano.

Φτάσαμε πρώτοι στο Isla del Pescado. Έτσι καταφέραμε να το απολαύσουμε ανενόχλητοι, με το ραχάτι μας. Το λέω αυτό γιατί μέχρι το μεσημέρι είχαν αρχίσει να καταφθάνουν τα κομβόι με τα jeep και στο μικρό νησί θα πρέπει να γινόταν το αδιαχώρητο.
Πήραμε την ανηφόρα μέσα από τους κάκτους και φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του νησιού. Γύρω μας απλωνόταν μια απέραντη λευκή θαλάσσα. Από τις εικόνες που σε καθηλώνουν κι αποτυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη σου. Οι στιγμές που λες πώς ο κόπος και τα έξοδα για να βρεθείς σ’αυτή τη πολυπόθητη γωνιά του πλανήτη αξίζουν πραγματικά.

Στην εμπειρία του Salar de Uyuni νοιώθεις πως μετέχουν όλες σου οι αισθήσεις κι ακόμα περισσότερο το πνεύμα σου. Είναι ταύτιση με το απέραντο, το αέναο, το μεγαλειώδες. Ταυτισμένος με τις ρίζες του ο Cezar μιλώντας aymara ξεκίνησε την αρχαίγονη ανιμιστική επίκληση στο Θεό του Ουρανού, της Γής και του Κάτω Κόσμου. Η μοναδικότητα απέκτησε και διάσταση μεταφυσική.

Κατεβήκαμε στα ριζά του “νησιού” κι αρχίσαμε να περπατάμε πάνω στο αλάτι. Γινόμασταν ένα με το απέραντο λευκό. Εκεί βάλαμε τη φαντασία μας να οργιάσει κι αρχίσαμε να παίζουμε με τη προοπτική του χώρου που δημιουργεί ψευδαισθήσεις στο φακό. Τα διασκεδαστικά αποτελέσματα στις οθόνες σας.

Μεσημέρι πια, στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους φάγαμε το μεσημεριανό μας και κινήσαμε νοτιότερα.
Η οδήγηση εντός αλλά και επί των ορίων του Salar de Uyuni προϋποθέτει οξυδέρκεια. Μια άστοχη επιλογή και μπορεί να δεις τις ρόδες του αυτοκινήτου να σπάνε το λεπτό στρώμα αλατιού και να βουλιάζουν μέσα στο νερό.

Λίγα χιλιόμετρα μετά βρεθήκαμε στo σπήλαιo Gruta de las Galaxias. Ένα μικρό σπήλαιο δύο επιπέδων γεμάτη από απολιθωμένα φύκια και κοράλλια από την αρχαία λίμνη. Μέρος του ίδιου συγκροτήματος είναι το Cueva del Diablo, ένα σπήλαιο ιερό για τους ντόπιους με διάσπαρτα μικρά Chullpas. Ανηφορίσαμε και στην κορφή του σπηλαίου όπου υπάρχουν απολιθωμένοι κάκτοι κι απ’όπου απολαμβάνει κανείς απρόσκοπτη θέα στο ερημικό τοπίο.

To Hotel Tayka de Piedra, χτισμένο από πέτρα, στο μικρό χωριό San Pedro de Quemes, λίγα μόνο μέτρα από τα ερείπια του παλιότερου χωριού ήταν το κατάλυμμά μας για το βράδυ. Κάναμε μια μικρή βόλτα ανάμεσα στους γκρεμισμένους τοίχους των σπιτιών που έστεκαν βουβά κι αγναντεύαμε τα χρώματα του δειλινού να ζωγραφίζουν τις γειτονικές βουνοκορφές.

Καληνύχτα, Salar de Uyuni!

Τρίτη μέρα στη περιοχή κι απ’ότι φάνηκε δεν ξημέρωσε καλή. Η διάρροια που έπιασε αρχικά τον travelogato, ταλαιπώρησε στη συνέχεια τον snapper, είπε να μην αφήσει κι εμένα παραπονεμένο.
Και συνεχίσαμε...
- είδαμε τοπία όπου η λάβα είχε δημιουργήσει διάσπαρτους βραχώδεις σχηματισμούς σαν μοντέρνα γλυπτά

- περάσαμε τις γραμμές του τραίνου που συνδέει τη Βολιβία με τη Χιλή

- περπατήσαμε ανάμεσα σε σεληνιακά τοπία αρχαίας λάβας με τον κώνο του ενεργού ηφαιστείου Ollagüe να ξερνά καπνό

και συνεχίσαμε προς τις παγετωνικές λίμνες του Altiplano στα 4,000+ μέτρα υψόμετρο, ενώ το τοπίο γινόταν ακόμα πιο σεληνιακό κι αποκτούσε έντονες αποχρώσεις κεραμιδοκόκκινες.

Στο αμάξι άρχισα να νοιώθω δυσφορία. «Στοπ! Μου’ρθε αναγούλα και θέλω να κάνω εμετό» αναφώνησα.
Άνοιξα τη πόρτα, βγήκα ευθύς έξω και πάνω στη προσπάθεια... ιδού σκότος και εγένετο νυξ!
Σαν άνοιξα τα μάτια, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στο έδαφος προφανώς έχοντας χάσει τις αισθήσεις μου λόγω υψομέτρου. Η απορία μου όμως ήταν γιατί όλοι αυτοί τριγύρω μου κάνουν τόση φασαρία και δεν με αφήνουν στην ησυχία μου που έχω βρει τη βόλεψή μου και νοιώθω τόσο όμορφα και αναπαυτικά . Mέσα στο χάλι μου ο αθεόφοβος μου ήρθε φλασιά η ιστορία της FRIDA08 κι ήμουν έτοιμος να φωνάξω: «βρε παλληκάρια αφήστε τα γιατροσόφια και τραβήξτε κανά βίντεο να έχω να θυμάμαι!» Τέτοιο σούργελο…

Άρον άρον με περιμάζεψαν και με οριζοντίωσαν στις πίσω θέσεις.
Από τη διαδρομή αγαπημένοι μου αναγνώστες δεν είδα τίποτα. Θυμάμαι μόνο που μούγκριζα σαν το μοσχάρι μέσα στη θολούρα μου και ρωτούσα συνεχώς πόσο έχουμε ακόμα για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Άρα ότι παραθέτω σε εικόνες εδώ, τα είδαν τη δεδομένη στιγμή τα ματάκια των συνταξιδιωτών μου.

Σαν σακκί με πατάτες με μεταφέρανε κακήν κακώς στο ξενοδοχείο κι όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι αισθάνθηκα μια αγαλλίαση.
– Δεν μου βάζετε κι ένα θερμόμετρο παρακαλώ; είπα μέσα στη παραζάλη μου.
– Πάει καλά αυτό το θερμόμετρο; άκουσα να ρωτάει ο travelogatos τον snapper.Δείχνει 41οC!!!! Kαύσωνας!
Δεν είχα κουράγιο να το επεξεργαστώ. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει στη ζωή μου τόσο ψηλό πυρετό. Εκεί στο απόλυτο πουθενά, χωρίς ίχνος πολιτισμού τριγύρω, έκανα ρεκόρ πυρετού! Κατάπια ότι είχα από αντιπυρετικά, αντιβιώσεις κι αφέθηκα σ’έναν ανήσυχο ύπνο χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Ευτυχώς διατήρησα την ψυχραιμία μου (σάμπως είχα και κουράγιο να νοιώσω πανικό

Από τον travelogato έμαθα το επόμενο πρωί ότι οι περισσότεροι πελάτες του ξενοδοχείου, παραβλέποντας ότι το υψόμετρο επιβάλλει ελαφρά γεύματα, έχοντας φάει και πιεί τον αγλέουρα για δείπνο, πέρασαν κι αυτοί ένα εφιαλτικό βράδυ. Το προσωπικό κι οι συνοδοί τους δεν τους προλαβαίνανε!!! Παρηγορήθηκα…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ggonholidays]

Καταπληκτική εισαγωγή!!! Περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια!!!

 

[makisg]

ουπς, τι ωραίο ξύπνημα ήταν αυτό. μπράβο σου γουρουνάκι ωραίο ξεκίνημα. περιμένουμε τη συνέχεια με πολλές-πολλές φωτογραφίες.

 

[karfitsa]

Οπως παντα, η αφηγηση εκπληκτικη...και νομιζω,οτι θα φτασει ως το τελος

 

[giannismits]

Mπά!γύρισες?
Νόμιζα είχες ξεμείνει εκεί.
Πολύ δυναμικά ξεκίνησες.Καλά έκανες τώρα που τα έχεις φρέσκα.
Αναμένουμε λοιπόν.

 

[deka]

Τρέλανέ μας, Γουρουνάκι! Γράφε μας για ονειρεμένους προορισμούς!!!

 

[giannismits]

- Η λύση ήταν για μένα απλή, είπε εκείνη. Μασούσα φύλλα και έπινα συνεχώς τσάι coca, όπως αιώνες τώρα πράττουν οι κάτοικοι των Άνδεων.
- Coca?” “H γνωστή.... coca;
- Ακριβώς!

- Μυστική αποστολή: “Los chachapumas de la… coca” !

Νομίζω όμως αγαπητοί μου φίλοι, ήρθε η ώρα να παραδώσω την συγγραφική πένα στους πρωταγωνιστές μας και η αφήγηση να γίνει σε πρώτο πρόσωπο.
Καθίστε αναπαυτικά κι ακολουθήστε τους στο πολυήμερο ταξίδι σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γωνιές του πλανήτη!

Έτσι είναι..άλλοι γράφουν για Βελιγράδια και τας Ευρώπας γενικά και άλλοι μασουλάνε coca στις Βολιβίες
Μη χάνεις τον συγγραφικό σου οίστρο!
Ο λαός σου περιμένει!

 

[giannoula]

περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον! Απλά δεν μας είπες τι εποχή πήγατε!

 

[hydronetta]

περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον! Απλά δεν μας είπες τι εποχή πήγατε!

Μόλις χθές γυρίσαμε με ενδιάμεση στάση στη Ρώμη. Από 26 Μαΐου ως 18 Ιουνίου

 

[giannoula]

οοοοοοοοοο καλωσήρθατε τότε!!!!!!! Ξεκουράσου ελαφρώς όχι πολύ, και συνέχισε την ιστορία!!!!!!!!!

 

[hydronetta]

Κεφ.2: Chiclayo (μέρος πρώτο)

Προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις εικόνες και τις σκέψεις μου από ένα ταξίδι σε μια περιοχή πρωτόγνωρη για μένα. Δεν αφήνω όμως να κατασταλλάξουν οι εντυπώσεις μέσα μου, γι’αυτό ευθύς πιάνω την συγγραφική πένα!
Σαν ταξίδι αποδείχθηκε απαιτητικό χρονικά (διήρκεσε 23 μέρες, από τα τέλη Μαΐου ώς τα μέσα περίπου Ιουνίου) εφόσον θέλαμε να γνωρίσουμε μια τόσο ευρεία περιοχή. Ευτυχώς όλα κύλισαν ομαλά σε γενικές γραμμές, χωρίς απρόσμενες εξωγενείς αναποδιές που θα προκαλούσαν απόκλιση από το αρχικό πρόγραμμα. Μοναδική εξαίρεση η αναπάντεχη ασθένειά μου στα υψίπεδα της Βολιβίας που μας ανάγκασε να παρακάμψουμε το πάρκο Eduardo Avaroa με τις όμορφες λίμνες του και να συνεχίσουμε άρον άρον για Potosi. Απογοητεύτηκα μεν αλλά τουλάχιστον ο συννεφιασμένος καιρός δεν ήταν συμμαχος, κάτι που άμβλυνε την απώλεια.

Και ξεκινάμε!

Η προσγείωση νωρίς το απόγευμα στο Chiclayo (αρχικό μας σταθμό στο Περού) ήταν και η πρώτη οπτική επαφή με πόλη της μακρινής αυτής χώρας. Και δυστυχώς απογοητευτική! Το Chiclayo που βρίσκεται στα παράλια του περουβιανού βορρά δεν κερδίζει τα εύσημα όμορφης πόλης. Χαμηλά κτήρια, στην πλειονότητά τους με φροντισμένη μόνο την πρόσοψη σε ζωηρά χρώματα. Όλοι οι υπόλοιποι περιμετρικοί τοίχοι από ασοβάντιστο τούβλο και τα περισσότερα δε με τα σίδερα στις κολώνες έτοιμα για μελλοντικό πανωσήκωμα. Όπως όμως θα διαπιστώναμε στη συνέχεια του ταξιδιού αυτός είναι ο κανόνας σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας. Ο λόγος (όπως μας είπαν) απλός: μ’αυτόν τον τρόπο η οικοδομή θεωρείται ημιτελής κι έτσι ο ιδιοκτήτης πληρώνει λιγότερους φόρους. Δεν είναι καιροί για ομορφιές!

Μετά την προσγείωση νωρίς το απόγευμα στο αεροδρόμιο του Chiclayo διαπιστώσαμε ότι τα περισσότερα ταξί της πόλης είναι μικρού κυβισμού, αδύνατον να χωρέσουν εμάς και και τις αποσκευές μας. Μέχρι δε να βγάλουμε και κάποια χρήματα για τα πρώτα εξοδα, το πάρκινγκ του μικρού αεροδρόμιου είχε σχεδόν ερημώσει. Απομείναμε εμείς κι ένας κύριος που επίμονα εξ’αρχής μας είχε προσεγγίσει προτείνοντας να μας προσφέρει τις υπηρεσίες του με το δικό του αυτοκίνητο. Κι ο επιμένων νικά. Ο υπομονετικός κύριος αφού μας επέδειξε την ταυτότητα ότι εργάζεται σε εταιρεία που αναλαμβάνει tours στην περιοχή, μας οδήγησε στο όχημά του όπου με χαρά διαπιστώσαμε ότι χωράμε οι πάντες μετα των υπαρχόντων μας. Ο κύριος Bernardo λοιπόν, ευγενέστατος, πρόθυμος, συνεπέστατος, αλλά με παντελή έλλειψη γνώσης αγγλικών, έμελλε να γίνει τις επόμενες μέρες ο οδηγός μας στην εξερεύνηση όλου του βόρειου Περού. Τέτοιες ήταν οι θετικές εντυπώσεις μας προς το πρόσωπό του, που όταν τελικά αποχαιρετιστήκαμε, του απένειμα επάξια τον τίτλο του προστάτη και πατέρα μας στο Περού.
Καταλύσαμε στο μικρό, οικονομικό αλλά πεντακάθαρο Hostal Amigos για τα επόμενα δύο βράδυα λίγα τετράγωνα από την κεντρική πλατεία του Chiclayo όπου χτυπούσε και η καρδιά της πόλης.

Κάθε λοιπόν πόλη αλλά και χωριό στο Περού οφείλει να έχει μια κεντρική πλατεία, την Plaza de Armas. Kι εκεί μας οδήγησαν αρχικά τα βήματά μας. Είχε ήδη νυχτώσει (στις 6.30 μμ) και με την φωτισμένη εκκλησία να δεσπόζει στη μικρή πλατεία με το συντριβάνι της, χαζεύαμε τη κοσμοπλημμύρα που συνέρρεε για να απολαύσει τη βόλτα της. Οι τουρίστες ήταν σχεδόν δακτυλοδεικτούμενοι. Άλλωστε ο περουβιανός βορράς δεν θεωρείται “τουριστικός”.
Επειδή λοιπόν το Chiclayo όπως προανέφερα δεν έχει να επιδείξει ούτε καν μια μεγαλοπρεπή πλατεία, καταλήξαμε για δείπνο στο εστιατόριο “La Romana”. Δημοφιλές εστιατόριο, με αισθητική των 70’s όπου από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ συνέρρεαν οι ντόπιοι για φαγητό.
Φάγαμε μέχρι σκασμού θεόρατες μερίδες συνοδεία παγωμένης μπύρας Cusquena με λιγότερα από 10 ευρώ το άτομο και χορτάτοι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για να αναπαύσουμε το κορμί μας μετά από τόσες ώρες στους αιθέρες.

Στο τελος της μέρας συνειδητοποίησα ότι αν δεν ενεργοποιούσα ένα συνδυασμό νοηματικής, εσπεράντο και ισχνών ισπανικών, δεν επρόκειτο να επιβιώσουμε. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού διαπίστωσα ότι βάζω γερές βάσεις για να αποκτήσω το πρώτο δίπλωμα στα ισπανικά!!

Αν και εδώ τελειώνει η πρώτη (κουτσουρεμένη) μέρα μας στο Περού, εγώ δράττομαι της ευκαιρίας να καλύψω το αφηγηματικό κενό, κάνοντας μια σύντομη αναφορά στους πολιτισμούς που άνθισαν στην περιοχή, πριν την εποχή των Inca. Το κρίνω απαραίτητο καθώς θα γίνονται συχνές αναφορές σ’αυτούς ανάλογα με τον αρχαιολογικό χώρο που επικεπτόμασταν.
Από την μελέτη που είχε προηγηθεί στην Αθήνα, αλλά και τις εμπειρίες που αποκομίσαμε επιτοπίως, θεωρώ λανθασμένο ότι το Περού έχει συνδεθεί στο μυαλό των περισσοτέρων εξ’ημών μόνο με τους Inca. Μπορεί οι Inca να αποτέλεσαν την ισχυρότερη αυτοκρατορία που επικράτησε στο μεγαλύτερο μέρος της δυτικής ακτής της Νοτίου Αμερικής και να μας έχουν κληροδοτήσει μεγαλειώδεις αρχαιολογικούς χώρους όπως το Machu Picchu, εντούτοις ο πολιτισμός τους ήταν όψιμος και βραχύβιος πριν την επέλαση των ισπανών conquistadores. Στο βόρειο Περού άνθισαν αρκετοί πολιτισμοί πρώτεροι των Inca που χρονολογούνται ακόμα και προ Χριστού. Θα περιοριστώ στους σημαντικότερους (Moche, Chimu, Sican) των οποίων τα επιτεύγματα απολαύσαμε είτε σε εξαιρετικά μουσεία είτε σε αρχαιολογικούς χώρους.

Απεικόνιση κατά χρονολογική σειρά των σημαντικότερων πολιτισμών στο βόρειο Περού​

Μοche (ή Mochica)
O πολιτισμός αυτός άνθισε από το 100 μ.Χ. έως το 800 μ.Χ. στην βόρεια ακτή του Περού, αν και πιστεύεται ότι δεν ήταν πολιτικά οργανωμένος σε κράτος.
Αν για κάτι λάτρεψα τους Moche ήταν για τα περίτεχνα κεραμικά τους όπου αναπαριστώνται με ρεαλισμό αλλά και φαντασία σκηνές καθημερινότητας, κυνηγιού, αλιείας, ανθρωποθυσιών αλλά και ερωτικών συνευρέσεων!. Στην ιστορία έμειναν και για την επεξεργασία χρυσού (κυρίως σε νεκρικές μάσκες ή κοσμήματα), την υφαντουργία, για μνημειακές κατασκευές και τα συστήματα άρδευσης καθώς η κοινωνία τους ήταν κυρίως αγροτική.
Οι ανθρωποθυσίες έπαιζαν σημαντικό ρόλο στις θρησκευτικές τους τελετές σχετιζόμενες με τη γονιμότητα της γής και τους προγόνους. Στο τελετεργικό περιλαμβανόταν η κατανάλωση αίματος των θυμάτων. Η χειμερική μορφή της θεότητάς τους Ai Apaec, απεικονίζεται σαν μια αράχνη, φτερωτό πλάσμα και θαλάσσιο τέρας μαζί (στοιχεία που συμβολίζουν γη, αέρα και νερό) με το ένα χέρι κρατώντας ένα μαχαίρι και στο άλλο κρατώντας ένα κομμένο κεφάλι από τα μαλλιά.
Το τέλος του πολιτισμού των Moche επήλθε πιθανότατα από τις επιδράσεις ενός έντονου φαινομένου El Nino με συνεχείς βαριές βροχοπτώσεις ακολουθούμενες από παρατεταμένη ξηρασία.

​

Sican
Sican (ναός του φεγγαριού) είναι το όνομα που έδωσε ο αρχαιολόγος Shimada στον πολιτισμό που αναπτύχθηκε στη βόρεια ακτή του Περού μεταξύ 750 και 1375 μ.Χ.. Ο πολιτισμός Sican είναι επίσης γνωστός και ως πολιτισμός Lambayeque, από την ομώνυμη περιοχή στο βόρειο Περού και διαδέχθηκε τον πολιτισμό των Moche.
Η πρώιμη περίοδος Sican άρχισε γύρω στο 750 και διήρκεσε μέχρι το 900 μ.Χ..
Η μέση περίοδος Sican διήρκεσε από το 900 - 1.100 μ.Χ.. και χαρακτηρίστηκε από άνθηση στις τέχνες (ειδικά στη μεταλλουργία) τα ταφικά έθιμα, το εξωτερικό εμπόριο, την κατασκευή θρησκευτικών πόλεων και ναών και μεταβολές στη δομή και την εξουσία του κράτους με βαθειά θρησκευτική και ιεραρχική ιδεολογία. Κυρίαρχη η θεότητα Sican που έχει τη δύναμη να ελέγχει όλες τις ουράνιες δυνάμεις θεμελιώδεις για τη ζωή και την αφθονία. Σημαντική επίσης ήταν η απεικόνιση αντίθετων στοιχείων (ήλιος-σελήνη) που συμβολίζει τη σημασία της δυαδικότητας τόσο στους ανθρώπους όσο και στην ουράνια ζωή
Η κοινωνική διαστρωμάτωση ήταν απόλυτα ιεραρχική με την ελίτ να έχει προσβαση στα αντικείμενα από πολύτιμα μέταλλα για τελετουργική ή ταφική χρήση. Η διαφορά αυτή ήταν εμφανής και στον τρόπο ταφής: οι ευγενείς θάβονταν πάντα σε καθιστή θέση μαζί με ανεκτίμητα κτερίσματα.
Η ύστερη εποχή Sican άρχισε γύρω στο 1100 μ.Χ. και έληξε με την κατάκτηση της περιοχής από τους Chimu περίπου το 1375 μ.Χ.. Προηγήθηκε όμως μεγάλη ξηρασία γύρω στο 1020 μ.Χ. που αποδυνάμωσε τη γεωργία και προκάλεσε γενικευμένη δυσαρέσκεια προς την θρησκευτική και πολιτική ελίτ και τελικά εγκατάλειψη της περιοχής.

​

Chimú
Με πρωτεύουσα το Chan Chan τα ερείπια του οποίου σώζονται στα περίχωρα της σημερινής πόλης Trujillo, ο πολιτισμός αυτός επεκράτησε από το 900 μ.Χ. ως το 1470 μ.Χ., οπότε και κατακτήθηκαν από τους Inca. Στο απόγειό τους οι Chimú είχαν επεκταθεί σε όλη την ακτή του βόρειου Περού ως την Λίμα.
Στις εύφορες οάσεις της ερήμου της βόρειας ακτής του Περού οι Chimú βάσισαν την οικονομία τους στην γεωργία και την αλιεία κι ανέπτυξαν ιδιαίτερα κι αυτοί την αγγειοπλαστική, την επεξεργασία πολύτιμων μετάλλων, την υφαντουργία, ενώ έχτισαν πολλές μεγάλες πλινθόχτιστες πυραμίδες. Σε αντίθεση με τους Inca που λάτρευαν τον ήλιο, η Σελήνη ήταν η μεγαλύτερη θεότητα και είχε τον έλεγχο των καιρικών συνθηκών που επηρρέαζαν την ανάπτυξη των καλλιεργειών. Δεν ήταν σπάνιες οι θυσίες παιδιών σαν προσφορά προς τους θεούς.
Η Chimú κοινωνία ήταν αυστηρά ιεραρχική με την κληρονομική ελίτ να μένει εντός των τειχών διοικητικών κέντρων και τον απλό λαό εκτός αυτών.

​

 

[hydronetta]

Κεφ.3: Chiclayo (δεύτερο μέρος)

Παρά την ανάγκη για ξεκούραση, το ξυπνητήρι λάλησε κατά τις 8 παρά το πρωί ώστε να ετοιμαστούμε για το προβλεπόμενο ημερήσιο προγραμμα. Μιας και το hostal μας δεν προσέφερε πρωινό, δεν χάσαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ομελέττες λαχανικών συνοδεία καφέ και χυμού στο “La Romana”, που θα γινόταν πλέον το στέκι μας όσες μέρες μείναμε στο Chiclayo.
O κακός σχεδιασμός ενός ταξιδιού πληρώνεται. Πρώτα αγοράστηκαν τα εισιτήρια και μετά συνειδητοποίησα ότι κάποια από τα μουσεία της περιοχής που είναι και τα βασικά αξιοθέατα, ήταν κλειστά την επομένη της άφιξής μας στο Chiclayo. Έτσι αναγκαστήκαμε να παρατείνουμε την παραμονή μας κατά μία μέρα.
Ηθικόν δίδαγμα: πάντα να έχετε κατά νου τις ημέρες και ώρες λειτουργίας αρχαιολογικών χώρων και μουσείων πριν σχεδιάσετε ένα ταξίδι.

Επιστρέψαμε στο hostal μας αναμένοντας το ταξί που υποτίθεται είχε κλειστεί για την ημερήσια εκδρομή. Περιμέναμε, περιμέναμε κι αφενός το ταξί ποτέ δεν εμφανίστηκε, αφετέρου ο ρεσεψιονίστ είχε μαύρα μεσάνυχτα για το σχετικό αίτημα. Άμεσα καλέσαμε τον señor Βernardo ο οποίος χαρωπός εμφανίστηκε τάχιστα στη πόρτα του hostal. Τέτοιους πελάτες δεν τους χάνεις στο Chiclayo.
Του υπέδειξα το δρομολόγιο, συμφωνήσαμε στη τιμή και ξεκινήσαμε αφήνοντας πίσω μας το άχρωμο Chiclayo για μια ακόμα πιο αδιάφορη διαδρομή προς το αρχαίο δάσος Bosque de Pomacστη καρδιά του οποίου βρίσκονται τα ερείπια του Batan Grande.
Η πόλη που εκτιμάται από τους αρχαιολόγους ότι καλύπτει μια έκταση 55 τετρ.χλμ. δημιουργήθηκε από τους Sican. Γνώρισε τεράστια ακμή ειδικά στην κατεργασία του χαλκού, όμως υπήρξε κι αυτή θύμα των ακραίων καιρικών συνθηκών. Καταστροφικά El Nino προκάλεσαν πλημμύρες, ξηρασία, ασθένειες και τελικά την οργή των κατοίκων προς την κυβερνώσα ελίτ. Ως αποτέλεσμα εγκαταλείφθηκε το 12ο αιώνα και οι κάτοικοι μετακινήθηκαν στην γειτονική κοιλάδα του Tucume. Ο επισκέπτης σήμερα δεν θα δει άλλο παρά μια σειρά από πλινθόκτιστες πυραμίδες που ονομάζονται huacas, χαρακτηριστικές της αρχιτεκτονικής των Sican. Λέγεται ότι τα περισσότερα ευρήματα από χρυσό που κοσμούν μουσεία αλλά και ιδιωτικές συλλογές προέρχονται από το χώρο αυτό. Ως αποτέλεσμα η περιοχή συλήθηκε συστηματικά από αρχαιοκάπηλους μέχρι πρόσφατα (100,000 παράνομες εκσκαφές καταμετρήθηκαν)

Φτάσαμε στο διοικητικό κέντρο (!) υπεύθυνο για την προστασία του δάσους όπου καταχωρήσαμε τα ονόματά μας και μετά ανέλαβαν να μας κάνουν μια εισαγωγή σε μακέτα για την μορφολογία της περιοχής. Σε προθήκες και εικόνες μας ενημέρωσαν για την χωρίδα και την πανίδα της περιοχής. Κι όλα αυτά σε άψογα ισπανικά εκ των οποίων άρχισα δειλά δειλά να εξάγω κάποιο νόημα.
Ο υπεύθυνος ελλείψει άλλων επισκεπτών πρότεινε να μας ξεναγήσει στο χώρο έναντι πενιχρής αμοιβής, κάτι που αποδεχτήκαμε αν και το ύφος του καλού μας Bernardo έδειξε ότι δεν τον θεωρούσε απαραίτητο. Και είχε δίκιο!

Αρχικά πορευτήκαμε στους χωματόδρομους μέσα στο αρχαίο δάσος (έκτασης 13,500 εκταρίων - το μεγαλύτερο σε έρημο σ’όλη την δυτική νότια Αμερική) ανάμεσα σε δέντρα algarrobo. H πρώτη στάση ήταν κανά χιλιόμετρο μετά στο δάσος όπου αποθανατήσαμε το αρχαιότερο δέντρο, ηλικίας άνω των 1,000 ετών. Εκεί με σπουδή ο ξεναγός μας, με κυάλια και το σχετικό βιβλίο ορνιθολογίας, μας υπεδείκνυε κάθε πετούμενο που κινιόταν πάνω από τα κεφάλια μας. Προσωπικά μόνο οι τρυποκάρυδοι με το ρυθμικό τους χτύπημα στο κορμό μου έμεινε σαν εικόνα.

The millenia tree​

Η επόμενη στάση ήταν σ’ένα mirador (παρατηρητήριο) στην καρδιά του δάσους όπου ακολούθησαν μαθήματα γεωλογίας. Εκεί στο πλάτωμα διαπιστώσαμε την έκταση του δάσους και στο βάθος διακρίναμε τις μεγαλύτερες από τις πυραμίδες του Batan Grande. Τότε μας... αποχαιρέτησε ο ξεναγός κι έτσι συνειδητοποίησα ότι η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο είναι αδύνατη διότι ο δρόμος είναι “cerrado” (κλειστός). Απογοητεύτηκα μεν, όμως εμπλούτισα τα ισπανικά μου με μια χρησιμότατη λέξη που θα την επαναλάμβανα συνεχώς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σε μια μίξη άθλιου συντακτικού: “que hora esto cerrado?” (οι ισπανόφωνοι θα μειδιάσουν, αλλά εγώ πάντως γινόμουν κατανοητός)

Το δάσος Bosque de Pomac ενώ στο βάθος αχνοφαίνονται πυραμίδες του Βatan Grande​

Χωματόδρομου συνέχεια και αλλαγή πορείας προς την κοιλάδα με τις πυραμίδες Tucume.
H κοιλάδα των πυραμίδων Tucume σε μια έκταση 200 εκταρίων αποτελείται από 26 πλινθόκτιστες πυραμίδες γύρω από τον λόφο Cerro La Raya. Όπως προανέφερα δημιουργήθηκε μετά την εγκατάλειψη του Batan Grande γύρω στο 1100 μΧ και ήταν έδρα ηγετών, ιερέων με γνώσεις στην αστρονομία, επιφανών πολεμιστών και καλλιτεχνών. Η κατασκευή αποσκοπούσε στην διατήρηση των προνομίων της αναφερθείσας ελίτ καθώς το μέγεθος των πυραμίδων δημιουργούσε δέος στον απλό λαό που κατοικοέδρευε βέβαια εκτός των ορίων της. Ακόμα και σήμερα σαμάνοι επικαλούνται τη δύναμη του Tucume και του La Raya (ή El Purgatorio όπως είναι γνωστός στους ντόπιους που αποφεύγουν να τον πλησιάζουν τη νύχτα) στις τελετές τους.

Πληρώσαμε το εισιτήριο εισόδου σαν αξιοπρεπείς επισκέπτες (ο χώρος είναι τεράστιος και μη περιφραγμένος οπότε κανείς μπορεί να τρυπώσει εκτός των ωρών λειτουργίας του) και μέσα στον ήλιο του καταμεσήμερου αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε ανάμεσα στα υπολείματα των πυραμίδων. Ομολογουμένως χρειάζεται αρκετή φαντασία για να αναπαραστήσεις με το μυαλό σου πώς θα ήταν τα κτίσματα αυτά την εποχή της πλήρους ακμής της πόλης. Το σαθρό υλικό κατασκευής έχει υποστεί σημαντική φθορά στους αιώνες από τα συνεχή φαινόμενα El Nino κι έτσι σήμερα φαντάζουν περισσότερο σαν λόφοι. Ατυχώς κι εδώ η αρχαιολογική σκαπάνη συνεχίζει το έργο της κι έτσι περιοριστήκαμε να ανηφορίσουμε στα παρατηρητήρια του λόφου La Raya για να αποκομίσουμε μια συνολική αίσθηση του χώρου.

Εκεί άρχισαν και τα πρώτα παρατράγουδα. Ο travelogatos δήλωσε συνεσταλμένα ότι προέκυψαν εντερικές διαταραχές και η άμεση εύρεση τουαλέτας ήταν επιβεβλημένη.
Όμως βρισκόμασταν στην κορφή του λόφου κι η λύση ήταν μονόδρομος: στις πλαγιές του λόφου, υπό το άγρυπνο βλέμμα των προγόνων Sican και με θέα τις πυραμίδες!

Ανακουφισμένος και υπό συνεχή πειράγματα, πήρε μαζί μας το δρόμο της επιστροφής προς το μικρό μουσείο, όπου οι σχετικές μακέτες ήρθαν να αναπληρώσουν το κενό για την εικόνα που είχε το Tucume στις δόξες του και πώς κατασκευάστηκε.​

Moτίβα και οι πλίνθοι που χρησιμοποιήκαν γισ το χτίσιμο και τη διακόσμηση των πυραμίδων

Μακέτα της κοιλάδας πυραμίδων του Tucume. Στη μέση ο λόφος Cerro La Raya​

Η επόμενη στάση ήταν στo Lambayeque λίγα χλμ έξω από το Chiclayo. H πόλη στεγάζει δύο από τα καλύτερα μουσεία της περιοχής: το Museo Arqueologico Nacional Brüning του οποίου όμως η δόξα έχει επισκιαστεί από το νεόδμητο Museo de las Tumbas Reales de Sipan. Aτυχώς το δεύτερο ήταν κλειστό (Δευτέρα ένεκα) κι έτσι περιοριστήκαμε στο πρώτο, το οποίο είχε και την δυνατότητα να φωτογραφήσεις τα εκθέματά του πράγμα τελικά σπάνιο για τα δεδομένα του Περού.

To μουσείο περιλμβάνει εξαιρετική συλλογή κεραμικών κυρίως από πολιτισμούς πρώτερους των Inca και ιδίως των Moche.

Ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος είναι η συλλογή από χρυσά αντικείμενα (κυρίως Moche) όπως κολιέ, κοσμήματα, μάσκες που χρησιμοποιούσαν οι ευγενείς και οι ιερείς στις θρησκευτικές τελετές ή σε δημόσιες εμφανίσεις.

Εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να αναφέρω το ότι παρά την έλλειψη γραπτού λόγου, πληροφορίες για τους πολιτισμούς αυτούς έχουν αποκρυπτογραφηθεί μέσα από τη πλούσια συλλογή κεραμικών που είτε τρισδιάτατα είτε σαν εικονογραφία αναπαριστούν την καθημερινότητά τους.

​

Τελευταία στάση της ημέρας (μιας και χειμώνας στο Περού νύχτωνε κατά τις 6.30μμ) ήταν στη πόλη Zaña, 40 χλμ νότια του Chiclayo κατά μήκος της οδού Panamericana. Η διαδρομή ήταν ο ορισμός της πλήξης. Επίπεδη έρημος με άνυδρα βουνά μακρυά στην ενδοχώρα, ενίοτε κάποιοι αμμόλοφοι, τεράστιες διαφημίσεις, χωριά στο πουθενά πνιγμένα στον αέρα και τη σκόνη που προκαλούσαν μια θολούρα στην ατμόσφαιρα. Αναμφίβολα η ακτή του περουβιανού βορρά δεν παίρνει εύσημα για το τοπίο της.

Η Zaña λοιπόν ιδρύθηκε από τους ισπανούς αποικιοκράτες και γνώρισε ημέρες πλούτου καθώς έλεγχε όλο το παράκτιο εμπόριο. Αυτό όμως άνοιξε την όρεξη πειρατών που την κατέλαβαν το 1668, για να ολοκληρωθεί το έργο της ερήμωσης μισό αιώνα μετά με μια καταστροφική πλημμύρα. Μάρτυρες του ένδοξου παρελθόντος στέκουν σήμερα μερικά ερείπια της πόλης με σημαντικότερο το μοναστήρι του San Agustin.

​

Ο φύλακας του μοναστηριού-φάντασμα εκστασιάστηκε στο άκουσμα της Ελλάδας. “Madre de culturas” αναφώνησε και βάλθηκε να απαριθμεί φιλόσοφους της αρχαιότητας. Ομολογουμένως συγκινήθηκα καθώς αναλογίστηκα πως το όνομα της χώρας μας δεν δημιουργεί μόνο συνειρμούς για την οικονομική κατάντια μας.
Περιηγηθήκαμε ανάμεσα στις ερειπωμένες αψίδες του μοναστηριού, φωλιές για πουλιά πλέον, με το γλυκό απογευματινό φως να χαϊδεύει τα απομεινάρια.

Τα ερείπια του San Agustin​

Η σημερινή Zaña​

Στην έξοδο, μας ακολούθησε ένα λεφούσι παιδιών ρωτώντας επίμονα κάτι για “robas”. Δεν έδωσα αρχικά σημασία, όμως ήταν τόση η επιμονή τους που έβαλα τα δυνατά μου να καταλάβω τελικά τι ρωτούσαν. Τα παιδιά, ακούγοντας ότι είμασταν έλληνες, ήθελαν να μάθουν πώς λεγόταν η αρχαϊκή ενδυμασία, ο χιτώνας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μας έδειξαν και τις σημειώσεις τους που αναφέρονταν στους σημαντικότερους αρχαιοελληνικούς μύθους (κάτι που αμφιβάλλω αν πράττουν οι “κληρονόμοι” της αρχαιοελληνικής γραμματείας σήμερα). Δεύτερη συγκίνηση…

Επιστρέψαμε στο Chiclayo λίγο πριν νυχτώσει. Ο Bernardo περήφανος μας πήγε στο αξιοθέατο της πόλης: το Paseo las Musas. Αυτό ήταν η πεμπτουσία του αρχαιοελληνικού κιτς. Μια πύλη δίκην Ερεχθείου με κακέκτυπες Καρυάτιδες και μια πλατεία με αγάλματα Μουσών. Είπα να μην τον πικράνω με τη κριτική μου, μιας κι εκεί δώσαμε τα χέρια για ν’ αναλάβει τη μετακίνησή μας σ’όλο το κομμάτι του βόρειου Περού.

Η μέρα έκλεισε με ένα γεύμα κτηνωδία στο “La Romana” με σηκωταριές, μπριζόλες, γλυκά και μπύρες (πάλι με 10 ευρώ το κεφάλι)

Την επόμενη μέρα είχε κανονιστεί να επισκεφθούμε τα μουσεία της περιοχής που δεν μπορέσαμε να δούμε λόγω αργίας και ν’ανηφορίσουμε κατά το μεσημεράκι προς τα ψηλά.
Στη πόλη Cajamarca, στα 2,720 μέτρα, για να πάρουμε μια πρώτη γεύση από υψόμετρο.