Βιετνάμ Καμπότζη Μαλαισία Μπρουνέι Σιγκαπούρη Πέντε στάσεις στην Ασία

[taver]

Όταν επιστρέφουμε από τους ναούς στην πόλη, η ώρα είναι πια 4 το απόγευμα. Περνάμε μέσα από το "τοπικό" κέντρο της πόλης, όπου ένα τεράστιο συγκρότημα είναι η αγορά που ψωνίζουν σήμερα οι ντόπιοι. "Δε μπορείς να ψωνίσεις εδώ, κανένας δε μιλάει Αγγλικά", μου εξηγεί ο οδηγός. Σιγά το πρόβλημα. Χρόνο να 'χα… Τελικώς σταματάμε στο ξενοδοχείο. Πρέπει να ξεκουραστώ και να ετοιμαστώ στα γρήγορα, γιατί 4:45 ξεκινάμε και πάλι. Το έκανα, λούστηκα σχεδόν με DEET, και ετοιμάστηκα. Έχουμε κανονίσει να πάμε στη λίμνη (Tonle Sap, η μεγαλύτερη λίμνη στη Νοτιοανατολική Ασία), για να δούμε το επιπλέον χωριό (Chong Khneas), και το γραφικό ηλιοβασίλεμα… Ολίγον tourist trap, αλλά…


O δρόμος για κει είναι σε μαύρο χάλι. Πολλές λακκούβες. Διόρθωση. Πάρα πολλές λακκούβες. Και με τις ανύπαρκτες αναρτήσεις του tuk-tuk, γίνονται επίπονα πάρα πολλές λακκούβες… Αλλά τουλάχιστον πηγαίνουμε σιγά, ευκαιρία για χάζι στις γειτονιές έξω από την πόλη. Και τι δεν είδα. Μέχρι και τύπους να ψαρεύουν με δίχτυ στα λασπόνερα από ένα κανάλι έξω από το σπίτι τους. Τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής, τα περνάμε ανάμεσα σε σπιτάκια πάνω σε πασσάλους δίπλα ή μέσα στο νερό, σαν αυτά που είχα δει στο Brunei, αλλά με δρόμο κανονικό από τη μια πλευρά. Το δρόμο εδώ τον φτιάξανε πρόσφατα, επιχωματώνοντας τη λίμνη, και τα σπιτάκια είναι καινούργια, αλλά δεν τους φαίνεται. Μοιάζουν περισσότερο με παράγκες.




Επιτέλους φτάνουμε σε μια μεγάλη έκταση, θυμίζει κανονικό λιμάνι, και επιβιβαζόμαστε από μια προβλήτα, και μέσω μιας άλλης βάρκας, σε μια πριβέ βάρκα για μας, μακριά από τους υπόλοιπους τουρίστες, που θα με πάει τη βόλτα. Ο βαρκάρης… μοιάζει 13-χρονος, και ο βοηθός του 7-χρονος… "Πολύ νεανικό το πλήρωμα", λέω στο Ho. Κάτι τον ρωτάει στα Καμποτζιανά, και ο καπετάνιος απαντάει ότι είναι 18 ετών… Βάζει μπρος τη μηχανή και ξεκινάμε.




Λίγο αργότερα, έχουμε φτάσει στο επιπλέον χωριό. Μια σειρά από μαούνες μετατρεμμένες σε σπίτια, που παίρνουν ρεύμα από μπαταρίες και δε διαθέτουν τρεχούμενο νερό, αλλά διαθέτουν κεραίες τηλεόρασης. Είναι παρατεταγμένες στη σειρά, αλλά διαθέτουν ικανότητα κίνησης. Το χωριό δεν έχει σταθερή θέση. Ανάλογα με το ύψος των νερών της λίμνης, τα σπίτια και ολόκληρο το χωριό μεταφέρεται πιο βαθιά ή πιο κοντά στην όχθη, διανύοντας χιλιόμετρα ολόκληρα κάθε χρόνο.




Η καθημερινότητα του χωριού είναι κι αυτή προσαρμοσμένη στην ιδιαιτερότητά του. Οι έμποροι φορτώνουν την πραμάτεια τους σε μια βάρκα, και πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι. Και φυσικά, κάθε κάτοικος διαθέτει την προσωπική του βάρκα, για τις μετακινήσεις του. Αλλά δε χρειάζονται βάρκα.. μπορούν και με μια τσίγκινη λεκανίτσα, όπως κάτι παιδιά που κυκλοφορούν γύρω από τη βάρκα μας, επαιτώντας ζωσμένα με... φίδια!.






Το τελευταίο από τα επιπλέοντα κατασκευάσματα, είναι ένα καφέ-μπαρ-εστιατόριο, που διαθέτει και ένα εκτροφείο κροκοδείλων… Από την ταράτσα του, μπορούμε να παρακολουθήσουμε το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη, παρέα με δεκάδες άλλους τουρίστες που θα κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς εμείς φτάσαμε νωρίς, και η μη στάση στο καφέ του κάτω ορόφου, μου εξασφάλισε πρόσβαση στο μοναδικό κάθισμα που υπήρχε στο παρατηρητήριο….


Η τριαντάλεπτη αναμονή έδωσε χρόνο για μπόλικες φωτογραφίες, και παρατήρηση του χωριού με τον τηλεφακό. Η στιγμή που όλοι οι τουρίστες περιμένουν έρχεται, και παρέρχεται. Και όταν πλέον ο ήλιος έχει βυθιστεί στα νερά της λίμνης, με το λυκόφως, είναι η ώρα για την επιστροφή. Επιβιβαζόμαστε στη βάρκα μας, φεύγουμε από τους πρώτους, και κινούμαστε προς το λιμανάκι… ώσπου κάποια στιγμή η μηχανή σταματάει. Ο καπετάνιος τρέχει να τη φτιάξει, προσπαθεί, ξαναπροσπαθεί, αλλά τίποτα. Εμένα κοντεύει να με κυριεύσει ο φόβος, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή όντας ακίνητοι σε μια βάρκα τη νύκτα με φώτα μέσα στη μέση μιας λίμνης στην ερημιά, είμαστε πρώτη λεία για τα κουνούπια (που ενδέχεται να κουβαλάνε τη malaria…). Ευτυχώς, κάνα δεκάλεπτο μετά, η μηχανή ξαναλειτουργεί, και επιστρέφουμε στη στεριά. Περνώντας μέσα από ένα νέφος κουνουπιών, ανεβαίνω στο tuk-tuk, και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Ξενοδοχείο, παρατάω τη φωτογραφική, κατεβαίνω στην πόλη, και ώρα για μάσα. Αυτή τη φορά, θέλω ένα "κανονικό" εστιατόριο, με κανονικό κάθισμα, γιατί μετά τη διαδρομή ανάμεσα στις λακκούβες με το tuk-tuk που δεν είχε αναρτήσεις, η μέση μου δεν είναι και για πολλά πολλά. Βρίσκω ένα στον παράλληλο της Pub street, ονόματι Cambodian BBQ, που φαίνεται συμπαθητικό. Κάθομαι σε ένα τραπέζι, έξω από το κατάστημα κιόλας για να κόβω και κίνηση. Το τραπέζι έχει θράκα στο κέντρο του, και παραγγέλνω τρία είδη κρέατος, τα οποία και θα ψήσω… Βοδινό, χοιρινό και… κροκόδειλο.

Το γεύμα κύλησει άνετα (με τον κροκόδειλο να έχει γεύση σαν κοτόπουλο, με μια μικρή δόση από ψάρι), την έκανα ταράτσα, έκανα και μια βόλτα πάνω-κάτω την Pub Street, και ώρα για ύπνο. Tuk-tuk, ξενοδοχείο, μάχη με τα 2 κουνούπια που βρήκα στο δωμάτιο, και τέλος ύπνος. Και απόψε πάρα πολύ γλυκός, μετά από τόση κούραση, μέχρι τις 5 παρά κάτι που βάρεσε το ξυπνητήρι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ευαγγελια]

Ο τιτλος της ιστοριας ειναι πολυ πονηρος........:xmas_eek:

 

[taver]

Κεφάλαιο 1: Πως πήγα

LH 1283  ATH-FRA A320 D-AIPZ (Erfurt), 23/12/2011 18:00 – 20:05
LH  778  FRA-SIN A380 D-AIMB (Munchen), 23/12/2011 22:05 – 16:55+1
SQ 118   SIN-KUL A333 9V-STJ,  24/12/2011 18:45 – 19:40

Check-in στο γκισέ για τις 2 πρώτες, ηλεκτρονικά για την τρίτη, και βαλίτσα με interline μέχρι τον τελικό προορισμό, ώστε να μη χρειαστεί στη Σιγκαπούρη να περάσω 2 φορές immigration αλλά να συνεχίσω απευθείας ως transit. Με άγχωσε λίγο το on-line check-in της SQ, γιατί μου έβγαλε μια boarding pass που έγραφε πάνω ότι 90 λεπτά πριν από την αναχώρηση της πτήσης, έπρεπε να περάσω από το check-in desk για να τους δείξω την κάρτα με την οποία αγόρασα ηλεκτρονικά το εισιτήριο – και βάση προγράμματος, εγώ θα έφθανα στη Σιγκαπούρη μόλις 110 λεπτά πριν την πτήση. Επικοινώνησα όμως τηλεφωνικά με τα γραφεία της Singapore στην Αθήνα, και με διαβεβαίωσαν ότι δε θα υπήρχε πρόβλημα.

Η εκτέλεση των πτήσεων, απροβλημάτιστη. Μέχρι τη Φρανκφούρτη, πήγαινα πια μηχανικά. Μέχρι και το gate στο Βενιζέλος βρήκα χωρίς να κοιτάξω καν τη boarding pass… Κλασσικά check-in, lounge, security, gate, κάθισμα, απογείωση, σερβίρισμα, βαρεμάρα, προσγείωση. Η αποβίβαση στη Fra έγινε σε φυσούνα κάπου στις πύλες Α, πράγμα που σημαίνει ατελείωτο περπάτημα ως την πύλη C16 απ' όπου θα έφευγε το A380 για την επόμενη πτήση. Επειδή όμως η πρόσβαση στις πύλες C σημαίνει αναπόφευκτα και εκ νέου security, δε δίστασα καθόλου. Ανέβηκα στο "ταβάνι" του terminal, και πήρα το τρενάκι (Skytrain) για τη μισή απόσταση. Στη συνέχεια, περπάτημα, immigration, περπάτημα, security, περπάτημα, lounge, κι επιβίβαση στο αεροπλάνο απευθείας από το lounge…

Στο συγκεκριμένο Α380 (D-AIMB) είχα ξαναμπεί, αλλά στον επάνω όροφο μόνο, όταν ταξίδευα πέρυσι για Τόκιο. Η πτήση απροβλημάτιστη. Κάθισα διάδρομο, για αλλαγή. Παρότι η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη, είχα το διπλανό κάθισμα άδειο, και στο παράθυρο μια όμορφη νεαρή Νεοζηλανδέζα που επέστρεφε σπίτι της για τα Χριστούγεννα… Οι 12 ώρες της πτήσης πέρασαν εύκολα, πότε με ταινίες από το IFE, πότε με φαγητό κλπ, πότε με ύπνο, και πότε κουβεντιάζοντας με τη διπλανή. Φτάσαμε στο Terminal 2 του Changi Airport της Σιγκαπούρης στην ώρα μας, αλλά μέχρι να αποβιβαστούμε πέρασαν 15 λεπτά περίπου.

Αμέσως στο transfer check-in desk, όπου όλα κύλησαν ομαλά. Και βόλτα στο terminal. Δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί θεωρούν το Changi καλύτερο αεροδρόμιο του κόσμου. Υποφωτισμένο και μουντό, χαμηλοτάβανο κοντά στα gates, με μια άθλια μοκέτα παντού όπου δυσκολεύονται τα κάθε λογής καροτσάκια, βαλίτσες με ροδάκια κλπ. Και επιπλέον, ένα σωρό φυτά, νερά κλπ που επιτείνουν το έτσι κι αλλιώς ασφυκτικό αίσθημα ζέστης και υγρασίας που έχει ο καιρός στα μέρη εκείνα. Α, κι ένας τεράστιος χώρος με duty free, που δεν εξυπηρετεί κανένα πρακτικό σκοπό (πέραν του να στεγάζει τα duty free) απλώς κάνει μακρύτερο το περπάτημα που χρειάζεται να κάνει κανείς μέσα στο terminal. Και το χειρότερο απ' όλα? Security στο gate. Ίσα για να μην μπορείς να υπολογίσεις το χρόνο που θα χρειαστείς από το lounge (ή τα duty free, ή ότι προτιμάει ο καθένας) ως το αεροπλάνο, και να μη μπορείς να αγοράσεις και να πάρεις ένα νεράκι μαζί σου… Εν πάση περιπτώσει, εγώ περίμενα για την πτήση μου στο KrisFlyer Gold Lounge της Singapore Airlines, ένα άθλιο κατασκεύασμα με άβολες καρέκλες, internet που δουλεύει όποτε το θυμηθεί, και πολύ περιορισμένα facilities (απαράδεκτο για lounge που εξυπηρετεί long-haul πτήσεις). Μόνο στο φαγητό τα πήγαν καλά.

Η σύντομη πτήση με το Α330-300 της Singapore ήταν ενδιαφέρουσα. Άνετα (πλην αντιαισθητικά για τα γούστα μου) καθίσματα στην Economy με καλό seat pitch, αλλά στενότερο από το φυσιολογικό width (μεγάλοι βραχίονες). Πολύ καλό IFE. Και μοντέρνα lie-flat καθίσματα στη Business, απ' όσο μπόρεσα να δω. To service σε μια τόσο μικρή πτήση ήταν φυσικά ανύπαρκτο, μόνο μια φορά "καφέ ή τσάι παρακαλώ?".

Άφιξη στο KUL, τραινάκι ως το κεντρικό terminal, immigration, και αποσκευές. Παραδόξως, η βαλίτσα μου με υποδέχτηκε στον ιμάντα, μετά από 3 πτήσεις, interline, κλπ. Είχα προετοιμαστεί φυσικά, να μπορώ να περάσω τις 2 επόμενες μέρες χωρίς τα περιεχόμενα της (μόνο με αυτά στη χειραποσκευή μου), αλλά ευτυχώς δε χρειάστηκε… Ανάληψη από ATM του ισοδύναμου των 50 ευρώ, και βουρ στο υπόγειο του terminal…. Εκεί, υπάρχει ένας σταθμός λεωφορείων, απ΄ όπου φεύγουν και τα λεωφορεία για το Low Cost Terminal. Και η πρώτη μου επαφή, χωρίς aircondition και άλλα μέτρα, με τον τροπικό καιρό που θα με συντρόφευε τις επόμενες μέρες. Πολλή ζέστη, ακόμα περισσότερη υγρασία, δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα…

Λίγα λεπτά μετά, βρισκόμουν σε ένα … τραγικό να το πω, ερείπιο να το πω, ένα λεωφορείο τέλος πάντων που με μετέφερε, 20+ λεπτά μετά στο LCCT (Low cost carrier terminal) του KLIA (Kuala Lumpur International Airport). Χωρίς χώρο αποσκευών, βρίσκομαι για όλη τη διαδρομή με τη βαλιτσάρα να μπλοκάρει το διάδρομο και τη χειραποσκευή να καταλαμβάνει ένα ακόμη κάθισμα. Κάποια στιγμή, ο οδηγός άνοιξε την πόρτα σε κάποιο να κατέβει, και την ξέχασε ανοικτή, με εμένα απέναντι από την πόρτα να κρατάω τη βαλίτσα μου στις στροφές μην τυχόν φύγει εκτός λεωφορείου. Κι όλα αυτά, κάτω από τους ήχους της δυνατής Μαλαισιανής μουσικής… Αλλά μπορώ να διαμαρτύρομαι? Μισό ευρώ παρά κάτι το πλήρωσα το λεωφορείο…

Όταν φτάνω, είναι ήδη περασμένες 8, έχω jet-lag, δεν έχω κοιμηθεί, και στις 06:45 το επόμενο πρωί πετάω για τον πρώτο σταθμό του ταξιδιού. Επομένως, δεν τίθεται θέμα για το τι θα κάνω τώρα. Απευθείας στο TuneHotels.com του αεροδρομίου, το μοναδικό ξενοδοχείο κοντά στο Low cost terminal της Kuala Lumpur, όπου θα διανυκτερεύσω απόψε. Με χαμηλό σχετικά κόστος, είχα κλείσει δωμάτιο καιρό πριν… Αλλά όταν το αντίκρισα, έμεινα άναυδος. Πιο μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου δε νομίζω ότι έχω ξαναδεί. Ούτε στο Τόκυο, ούτε στο Χογκ Κόγκ, ούτε στο Μανχάταν, ούτε πουθενά (όπου η γη είναι πανάκριβη), και το βρήκα εδώ, δίπλα στη ζούγκλα. Τόσο μικρό, που ανάμεσα στο κρεβάτι και στον τοίχο δε χωρούσα να περάσω κανονικά, περπάταγα στο πλάι… Και ούτε ιδιαίτερα καθαρό, ούτε τίποτα… Να σημειώσω εδώ και μια σουρεαλιστική εικόνα στη ρεσεψιόν: Χριστουγεννιάτικα δέντρα και στολισμός παντού, και η κοπέλα που με εξυπηρετεί να φοράει ισλαμική μαντήλα…

Εν πάση περιπτώσει, ώρα για ύπνο, και αύριο για τον πρώτο σταθμό. Τι ύπνο δηλαδή… Μια ώρα, μιάμιση με δυσκολία. Γιατί κατά τα άλλα, το jet-lag και το άγχος για την πρωινή πτήση, δε με άφησαν και πολύ να χαλαρώσω…

 

[fenia42]

Είδες που κι εσύ αγχώνεσαι με τις πτήσεις ;
Ανυπομονώ να μας δείξεις/πεις και τις υπόλοιπες στάσεις

 

[taver]

Ο τιτλος της ιστοριας ειναι πολυ πονηρος........:xmas_eek:

Ο τίτλος της ιστορίας είναι νορμάλ. Για το μυαλό σας, δεν παίρνω όρκο...

 

[deka]

Υπερπαραγωγή το ταξίδι σου! Κι εγώ ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!

 

[GTS]

Πώς έχει ο καιρός γυρίσματα...ο μέγας ταβέρ στα ίδια μέρη που έχω πάει τόσες και τόσες φορές...συμφωνώ μαζί του για το Changi, τίποτε το ιδιαίτερο (το Τ3 στο Ντουμπάι κλάσεις ανώτερο), αλλά ίσως δεν είδε τη καλή πλευρά του αεροδρομίου, υπάρχει μεγάλη διαφορά από τέρμιναλ σε τέρμιναλ ομολογουμένως. Για το KLIA να μας γράψει στο επόμενο κεφάλαιο αν μπήκε εγκαίρως στο αεροπλάνο (ο κακός χαμός γίνεται, ψιλο-ανοργάνωτη η κατάσταση) και όσο για το Tune Hotels, δεν ήξερε, δε ρώταγε...είχα πάντως πάντα την εντύπωση ότι υπήρχε και άλλο ξενοδοχείο στο KLIΑ, απλά το Tune είναι του πάμφθηνο...το κρεβάτι ταβέρ τουλάχιστον είναι πολύ καλό, δε μπορείς να πεις. Μεγάλο και άνετο :xmas_twisted:

 

[taver]

Πώς έχει ο καιρός γυρίσματα...ο μέγας ταβέρ στα ίδια μέρη που έχω πάει τόσες και τόσες φορές...

E, πήγα και σε αρκετά μέρη που δεν έχεις πάει... wait and see!

συμφωνώ μαζί του για το Changi, τίποτε το ιδιαίτερο (το Τ3 στο Ντουμπάι κλάσεις ανώτερο), αλλά ίσως δεν είδε τη καλή πλευρά του αεροδρομίου, υπάρχει μεγάλη διαφορά από τέρμιναλ σε τέρμιναλ ομολογουμένως.

Είδα 2 φορές το Terminal 2 και μία το Terminal 3. Οι παρατηρήσεις μου ισχύουν συνολικά.

Για το KLIA να μας γράψει στο επόμενο κεφάλαιο αν μπήκε εγκαίρως στο αεροπλάνο (ο κακός χαμός γίνεται, ψιλο-ανοργάνωτη η κατάσταση)

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στο LCCT. Το κυρίως terminal το βρήκα καλό και λειτουργικό. Για το LCCT θα σας γράψω, καθώς πέρασα από κει 3 φορές στο ταξίδι. Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, όλα πήγανε καλά, αλλά αυτό δε σημαίνει το ίδιο και για τα παρακάτω κεφάλαια...

και όσο για το Tune Hotels, δεν ήξερε, δε ρώταγε...είχα πάντως πάντα την εντύπωση ότι υπήρχε και άλλο ξενοδοχείο στο KLIΑ, απλά το Tune είναι του πάμφθηνο...το κρεβάτι ταβέρ τουλάχιστον είναι πολύ καλό, δε μπορείς να πεις. Μεγάλο και άνετο :xmas_twisted:

Στο KLIA υπάρχουν πολλά και καλά ξενοδοχεία, αλλά είναι όλα κοντά στο νορμάλ terminal. Κοντά στο LCCT, υπάρχει μόνο το Tune και τίποτε άλλο. Αν έμενα σε κάποιο από τα άλλα, θα έπρεπε μέσα στα χαράματα να ψάχνω και να πάρω ένα λεωφορείο και να κάνω διαδρομή 20-25 λεπτών....
Με το κρεβάτι (το 70% της επιφάνειας του δωματίου) δεν τρελάθηκα... πολύ σκληρό για τα γούστα μου.

 

[mariagl]

Πολύ κατατοπιστικός όπως πάντα. Και εγω ανυπομονώ για τη συνέχεια γιατι δεν με κοβω για Ασία μεριά σύντομα. Όχι γιατι δεν θέλω αλλα γιατι δεν μπορω ...

 

[GTS]

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στο LCCT

Ναι, σωστά. Ο κακός χαμός....

Στο KLIA υπάρχουν πολλά και καλά ξενοδοχεία, αλλά είναι όλα κοντά στο νορμάλ terminal. Κοντά στο LCCT, υπάρχει μόνο το Tune και τίποτε άλλο. Αν έμενα σε κάποιο από τα άλλα, θα έπρεπε μέσα στα χαράματα να ψάχνω και να πάρω ένα λεωφορείο και να κάνω διαδρομή 20-25 λεπτών....
Με το κρεβάτι (το 70% της επιφάνειας του δωματίου) δεν τρελάθηκα... πολύ σκληρό για τα γούστα μου.

Σωστά, είναι κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο, αλλά σίγουρα έχουν βανάκια 24/7 να σε πηγαίνουν στο LCCT. Το Tune είναι για έναν ύπνο και μόνο. Θες και μαλακό κρεβάτι πανάθεμά σε...εγώ προτιμώ τα λίγο πιο σκληρά, δε μπορώ να βουλιάζω πολύ...:xmas_mrgreen: Το μόνο καλό στο ξενοδοχείο αυτό είναι τα κρεβάτια και η τιμή.

 

[XRISTOS71]

Στο συγκεκριμένο Α380 (D-AIMB) είχα ξαναμπεί, αλλά στον επάνω όροφο μόνο, όταν ταξίδευα πέρυσι για Τόκιο. Η πτήση απροβλημάτιστη. Κάθισα διάδρομο, για αλλαγή. Παρότι η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη, είχα το διπλανό κάθισμα άδειο, και στο παράθυρο μια όμορφη νεαρή Νεοζηλανδέζα που επέστρεφε σπίτι της για τα Χριστούγεννα… Οι 12 ώρες της πτήσης πέρασαν εύκολα, πότε με ταινίες από το IFE, πότε με φαγητό κλπ, πότε με ύπνο, και πότε κουβεντιάζοντας με τη διπλανή. Φτάσαμε στο Terminal 2 του Changi Airport της Σιγκαπούρης στην ώρα μας, αλλά μέχρι να αποβιβαστούμε πέρασαν 15 λεπτά περίπου.


Τι να πεί κανείς για κάποιον που οι πτήσεις με Α380 έχουν γίνει πλέον ρουτίνα .

Ωραία αρχή Μέγιστε !!!!!!!! κατατοπιστικότατος

 

[KLEOPATRA]

Εμενα αντιθετως μου αρεσε ο τιτλος (και χωρις υπονοουμενα)
Καλα ειναι δυνατον ο Μεγιστος και να μην εχει παει προς τα κει?
Αρχιζεις και χαλας εε?:xmas_mrgreen: