taver
Member
- Μηνύματα
- 12.486
- Likes
- 28.952
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πως πήγα
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (Ι)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙΙ)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙΙΙ)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙV)
- Kuala Lumpur(I)
- Kuala Lumpur(II)
- Kuala Lumpur(III)
- Siem Reap (I)
- Siem Reap (II)
- Siem Reap (III)
- Siem Reap (IV)
- Siem Reap (V)
- Siem Reap (VI)
- Siem Reap (VII)
- Ho Chi Minh (Saigon)
- Singapore,Singapore
Και μετά από όλα αυτά, ώρα για ανάπαυση… Με πήγαν στο ξενοδοχείο, δώσαμε ραντεβού για το επόμενο πρωί στις 5:30, και συνέχισα για το check-in… Το ξενοδοχείο, Victoria Angkor Resort, είναι 5 αστέρων κανονικό resort, με τα εστιατόριά του, τα σπα του, τα όλα του. Με τα 5 αστέρια να μην είναι καθόλου χαριστικά. Εξαιρετικό, σχεδόν δουλικό service, οι άνθρωποι γίνονται χαλί να τους πατήσεις για το παραμικρό… Και το δωμάτιό μου, τεράστιο, άνετο, στο ισόγειο με βεράντα που άνοιγε σε κήπο και από κει είχα απευθείας πρόσβαση στην τεράστια πισίνα, γύρω από την οποία είναι κτισμένο. Με ξύλινες επενδύσεις παντού, για να ταιριάζει με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της χώρας.
Έκανα ένα ντους και είπα να ξαπλώσω για λίγο, ωστόσο η παρουσία ενός κουνουπιού στο δωμάτιο μου άλλαξε γνώμη. Βαρέθηκα να το κυνηγήσω. Φόρεσα το μαγιό μου, άναψα την ταμπλέτα που υπήρχε στο δωμάτιο, άφησα την πόρτα ανοικτή και πήγα για μια βουτιά στην πισίνα. Φυσικά, ούτε λόγος για ντόπιο εκεί, μόνο τουρίστες, αρκετοί Γάλλοι και Αυστραλοί. Με πολλά πιτσιρίκια.
Μετά τη βουτιά, επέστρεψα στο δωμάτιο, ντύθηκα, και πήρα ένα tuk-tuk (η μοναδική μορφή ταξί που υπάρχει στην πόλη, και είναι διαθέσιμοι παντού) για να κατέβω στο κέντρο. Το ξενοδοχείο μου είναι αρκετά κοντά, 1 χιλιόμετρο περίπου το υπολόγισα από το κέντρο, αλλά για τα $2.00 που με χρέωνε το tuk-tuk, δεν υπήρχε λόγος για τσιγκουνιές… Παρεμπιπτόντως, μπορεί το εθνικό νόμισμα της Καμπότζης να είναι το Riel, αλλά το πραγματικό τους εθνικό νόμισμα είναι το Δολλάριο ΗΠΑ. Με αυτό γίνονται όλες οι συναλλαγές, και σε αυτό δίνονται όλες οι τιμές, ακόμα και μεταξύ τους.
Στο κέντρο της πόλης, κάποτε λειτουργούσε μια κανονική πόλη. Υπήρχαν δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία, αγορές… Σήμερα, όλα αυτά έχουν μεταφερθεί σε άλλα σημεία, μέσα ή ακόμα και έξω από την πόλη, και το κέντρο έχει παραδοθεί σε αποκλειστική χρήση της τουριστικής βιομηχανίας. Φυλακές έχουν γίνει mall, αστυνομικοί σταθμοί έχουν γίνει ξενοδοχεία, κλπ. Η παλιά αγορά πουλάει σχεδόν αποκλειστικά τουριστικά paraphernalia, το ποτάμι έχει φωταγωγηθεί με νέον σε σχήματα κινέζικων φαναριών, και δεύτερες & τρίτες αγορές έχουν εξαπλωθεί πέριξ αυτών, σχεδόν αποκλειστικά για σουβενιρ για τους τουρίστες.
Από το 2004 και μετά, οπότε και ξεκίνησε η αλματώδης τουριστική ανάπτυξή της, χρόνο με το χρόνο η πόλη γίνεται αγνώριστη. Και ο πληθυσμός της αυξάνει συνεχώς, αφού το τουριστικό ρεύμα βοηθάει πολύ κόσμο. 6.000 περίπου tourist guides εδρεύουν εδώ, οι 4,000 αγγλόφωνοι, με τους πιο καλοπληρωμένους να είναι οι Ρωσσόφονοι. Οδηγοί tuk-tuk, ξενοδοχοϋπάλληλοι, εστιάτορες, έμποροι στις αγορές, κατασκευαστές ειδών για τις αγορές, αγρότες που παράγουν ρύζι για τα εστιατόρια, όλος ο κόσμος συντηρείται από την τουριστική βιομηχανία. Φτωχοί αγρότες από την επαρχία της Καμπότζης μετακομίζουν συνεχώς στην πόλη για ένα καλύτερο κομμάτι ψωμί και ένα αυξημένο επίπεδο διαβίωσης, και ο πληθυσμός έχει ήδη ξεπεράσει τις 400.000 χιλιάδες, υπερδιπλασιαζόμενος μέσα σε 3 περίπου χρόνια. Η απότομη μεταστροφή της οικονομίας από την αγροτική παραγωγή στις τουριστικές υπηρεσίες έχει τα προβλήματά της, φυσικά, αλλά σε γενικές γραμμές έχει πάει καλά, και το αυξημένο εισόδημα που τη συνοδεύει κρατάει τους πάντες ευχαριστημένους.
Η δράση στο κέντρο της πόλης, κινείται γύρω από την Pub Street (όπου τα μπαρ και τα εστιατόρια διαφημίζουν – ψευδώς – ότι είναι "Recommended by Lonely Planet"), και τους δρόμους γύρω από αυτή. Όλα δυτικότροπα, αλλά με κάποιο τόνο φυσικού χρώματος, σα να στοχεύουν σ' αυτόν που νομίζει ότι είναι ψαγμένος, hip, εναλλακτικός ταξιδευτής, και όχι αδαής ταξιδιώτης. Λίγο πιο κάτω, στη συνέχεια της Pub Street και αφού περάσεις απέναντι μια λεωφόρο που οι περισσότεροι τουρίστες αντιμετωπίζουν σα σύνορο, τα stalls των πλανόδιων, όπως χθες βράδυ στην Kuala Lumpur, δίνουν ένα πιο αυθεντικό τόνο. Κάθισα εδώ για φαί, εξαιρετικό για μια ακόμα φορά.
Πίσω στην Pub street, όπου κυκλοφορεί κάθε καρυδιάς καρύδι. Θορυβώδεις Αυστραλοί backpackers ετών 24 με το κιλό, κράχτες μαγαζιών, Γάλλοι ταξιδιώτες που αναζητούν λίγη ησυχία, καμποτζιανές πόρνες συνοδεία τσατσά, οι πάντες. Η νέα μόδα στην περιοχή, είναι το fish massage: Κάθεσαι σε μια τάβλα, και βυθίζεις τα πόδια σου σε ένα ενυδρείο γεμάτο ψάρια, τα οποία σου κάνουν μασάζ στα πόδια… Πρέπει να συνάντησα τουλάχιστον 5 τέτοιες εγκαταστάσεις με ενυδρεία, κι αυτά σε ένα δρόμο μόνο… Κάπου άκουσα ότι τα έχουν δει και σε ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς το καλοκαίρι, εγώ πάντως πρώτη φορά τα είδα στο Siem Reap...
Ψώνισα κάτι ψιλά από την αγορά για σουβενίρ, και επιστροφή – με tuk-tuk – στο ξενοδοχείο. Ώρα για ύπνο… Ίσως το γλυκύτερο ύπνο που έκανα σε όλο το ταξίδι. Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι στις πέντε το πρωί, 6 και ώρες μετά που ξάπλωσα, ήμουν επιτέλους γεμάτος ενέργεια.
Έκανα ένα ντους και είπα να ξαπλώσω για λίγο, ωστόσο η παρουσία ενός κουνουπιού στο δωμάτιο μου άλλαξε γνώμη. Βαρέθηκα να το κυνηγήσω. Φόρεσα το μαγιό μου, άναψα την ταμπλέτα που υπήρχε στο δωμάτιο, άφησα την πόρτα ανοικτή και πήγα για μια βουτιά στην πισίνα. Φυσικά, ούτε λόγος για ντόπιο εκεί, μόνο τουρίστες, αρκετοί Γάλλοι και Αυστραλοί. Με πολλά πιτσιρίκια.
Μετά τη βουτιά, επέστρεψα στο δωμάτιο, ντύθηκα, και πήρα ένα tuk-tuk (η μοναδική μορφή ταξί που υπάρχει στην πόλη, και είναι διαθέσιμοι παντού) για να κατέβω στο κέντρο. Το ξενοδοχείο μου είναι αρκετά κοντά, 1 χιλιόμετρο περίπου το υπολόγισα από το κέντρο, αλλά για τα $2.00 που με χρέωνε το tuk-tuk, δεν υπήρχε λόγος για τσιγκουνιές… Παρεμπιπτόντως, μπορεί το εθνικό νόμισμα της Καμπότζης να είναι το Riel, αλλά το πραγματικό τους εθνικό νόμισμα είναι το Δολλάριο ΗΠΑ. Με αυτό γίνονται όλες οι συναλλαγές, και σε αυτό δίνονται όλες οι τιμές, ακόμα και μεταξύ τους.
Στο κέντρο της πόλης, κάποτε λειτουργούσε μια κανονική πόλη. Υπήρχαν δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία, αγορές… Σήμερα, όλα αυτά έχουν μεταφερθεί σε άλλα σημεία, μέσα ή ακόμα και έξω από την πόλη, και το κέντρο έχει παραδοθεί σε αποκλειστική χρήση της τουριστικής βιομηχανίας. Φυλακές έχουν γίνει mall, αστυνομικοί σταθμοί έχουν γίνει ξενοδοχεία, κλπ. Η παλιά αγορά πουλάει σχεδόν αποκλειστικά τουριστικά paraphernalia, το ποτάμι έχει φωταγωγηθεί με νέον σε σχήματα κινέζικων φαναριών, και δεύτερες & τρίτες αγορές έχουν εξαπλωθεί πέριξ αυτών, σχεδόν αποκλειστικά για σουβενιρ για τους τουρίστες.
Από το 2004 και μετά, οπότε και ξεκίνησε η αλματώδης τουριστική ανάπτυξή της, χρόνο με το χρόνο η πόλη γίνεται αγνώριστη. Και ο πληθυσμός της αυξάνει συνεχώς, αφού το τουριστικό ρεύμα βοηθάει πολύ κόσμο. 6.000 περίπου tourist guides εδρεύουν εδώ, οι 4,000 αγγλόφωνοι, με τους πιο καλοπληρωμένους να είναι οι Ρωσσόφονοι. Οδηγοί tuk-tuk, ξενοδοχοϋπάλληλοι, εστιάτορες, έμποροι στις αγορές, κατασκευαστές ειδών για τις αγορές, αγρότες που παράγουν ρύζι για τα εστιατόρια, όλος ο κόσμος συντηρείται από την τουριστική βιομηχανία. Φτωχοί αγρότες από την επαρχία της Καμπότζης μετακομίζουν συνεχώς στην πόλη για ένα καλύτερο κομμάτι ψωμί και ένα αυξημένο επίπεδο διαβίωσης, και ο πληθυσμός έχει ήδη ξεπεράσει τις 400.000 χιλιάδες, υπερδιπλασιαζόμενος μέσα σε 3 περίπου χρόνια. Η απότομη μεταστροφή της οικονομίας από την αγροτική παραγωγή στις τουριστικές υπηρεσίες έχει τα προβλήματά της, φυσικά, αλλά σε γενικές γραμμές έχει πάει καλά, και το αυξημένο εισόδημα που τη συνοδεύει κρατάει τους πάντες ευχαριστημένους.
Η δράση στο κέντρο της πόλης, κινείται γύρω από την Pub Street (όπου τα μπαρ και τα εστιατόρια διαφημίζουν – ψευδώς – ότι είναι "Recommended by Lonely Planet"), και τους δρόμους γύρω από αυτή. Όλα δυτικότροπα, αλλά με κάποιο τόνο φυσικού χρώματος, σα να στοχεύουν σ' αυτόν που νομίζει ότι είναι ψαγμένος, hip, εναλλακτικός ταξιδευτής, και όχι αδαής ταξιδιώτης. Λίγο πιο κάτω, στη συνέχεια της Pub Street και αφού περάσεις απέναντι μια λεωφόρο που οι περισσότεροι τουρίστες αντιμετωπίζουν σα σύνορο, τα stalls των πλανόδιων, όπως χθες βράδυ στην Kuala Lumpur, δίνουν ένα πιο αυθεντικό τόνο. Κάθισα εδώ για φαί, εξαιρετικό για μια ακόμα φορά.
Πίσω στην Pub street, όπου κυκλοφορεί κάθε καρυδιάς καρύδι. Θορυβώδεις Αυστραλοί backpackers ετών 24 με το κιλό, κράχτες μαγαζιών, Γάλλοι ταξιδιώτες που αναζητούν λίγη ησυχία, καμποτζιανές πόρνες συνοδεία τσατσά, οι πάντες. Η νέα μόδα στην περιοχή, είναι το fish massage: Κάθεσαι σε μια τάβλα, και βυθίζεις τα πόδια σου σε ένα ενυδρείο γεμάτο ψάρια, τα οποία σου κάνουν μασάζ στα πόδια… Πρέπει να συνάντησα τουλάχιστον 5 τέτοιες εγκαταστάσεις με ενυδρεία, κι αυτά σε ένα δρόμο μόνο… Κάπου άκουσα ότι τα έχουν δει και σε ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς το καλοκαίρι, εγώ πάντως πρώτη φορά τα είδα στο Siem Reap...
Ψώνισα κάτι ψιλά από την αγορά για σουβενίρ, και επιστροφή – με tuk-tuk – στο ξενοδοχείο. Ώρα για ύπνο… Ίσως το γλυκύτερο ύπνο που έκανα σε όλο το ταξίδι. Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι στις πέντε το πρωί, 6 και ώρες μετά που ξάπλωσα, ήμουν επιτέλους γεμάτος ενέργεια.
