taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πως πήγα
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (Ι)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙΙ)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙΙΙ)
- Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (ΙV)
- Kuala Lumpur(I)
- Kuala Lumpur(II)
- Kuala Lumpur(III)
- Siem Reap (I)
- Siem Reap (II)
- Siem Reap (III)
- Siem Reap (IV)
- Siem Reap (V)
- Siem Reap (VI)
- Siem Reap (VII)
- Ho Chi Minh (Saigon)
- Singapore,Singapore
Κεφάλαιο 5: Ho Chi Minh City (Saigon), Vietnam
Επιβίβαση με ολίγο περπάτημα, και πτήση μιας ώρας με ελαφρύ service (σαντουιτσάκι), σε άνετα καθίσματα (εξαιρετικό seat pitch, αλλά μετά από 3 σερί πτήσεις AirAsia ίσως και να έχει επηρεαστεί η κρίση μου) και γεμάτο αεροπλάνο. Προσγείωση στο σύγχρονο αεροδρόμιο της Saigon (που μόνο επισήμως έχει αλλάξει όνομα σε Ho Chi Minh City, ακόμα και κρατικές επιχειρήσεις συνεχίζουν να τη λένε Saigon), και περπάτημα ως την αίθουσα του immigration… Στο πλάι, ένα μικρό γκισέ γι αυτούς που έχουμε κανονίσει για Visa on Arrival. Έχω τα χαρτιά όλα έτοιμα, τα δίνω από τους πρώτους, αλλά αυτό φαίνεται δεν ήταν αρκετό. Μάλλον πήρε λίγη ώρα στους Βιετναμέζους να καταλάβουν ότι Greece και Hellas είναι το ίδιο πράγμα, γιατί μου επέστρεψαν το διαβατήριο με τη Βίζα από τα τελευταία, κάπου μισή ώρα μετά. 25 δολάρια ΗΠΑ κόστισε κι αυτή η Visa (συν όσα είχα πληρώσει online). Immigration, βαλίτσα, τελωνείο, όλα καλά.
Άλλαξα κάποια χρήματα σε ένα γκισέ, μου κανόνισαν και ταξί για το ξενοδοχείο (ακριβά το πλήρωσα τελικά), και ξεκινήσαμε για το Intercontinental Asiana Saigon, κοντά στο κέντρο της πόλης. Η διαδρομή… ο σουρρεαλισμός ο ίδιος. Τα άπειρα μηχανάκια (παπάκια) στο δρόμο, και το αυτοκίνητο να προσπαθεί να κινηθεί μέσα σε μια θάλασσα από μηχανάκια που κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις. Διασταυρώσεις-χάος, κορναρίσματα από παντού, ακινησία… Για μια απόσταση 5 χιλιομέτρων (το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά στο κέντρο), κάναμε σχεδόν μια ώρα. Αλλά φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο.
Άψογη εξυπηρέτηση κι εδώ, δωμάτιο σε executive floor, με απεριόριστη θέα στην πόλη από ψηλά, late check-out αύριο, όλα καλά (αυτό έλλειπε, καθώς πληρώνω σούπερ πανάκριβα, για τα δεδομένα της χώρας).
Ε, έχει πάει 4 κιόλας, δεν έχω και πολύ χρόνο σ' αυτή την πόλη, ας μην πάει χαμένος. Με βήμα ταχύ, κατέβηκα, και ξεκίνησα την εξερεύνηση του κέντρου της πόλης. Ένα τετράγωνο από το ξενοδοχείο, ο ναός της Notre Dame στέκει μεγαλοπρεπής, για να θυμίζει το Γαλλικό αποικιοκρατικό παρελθόν της περιοχής.
Μπροστά από αυτόν, μια τεράστια λεωφόρος, η πρώτη δύσκολη πίστα για τον πεζό. Φανάρια πουθενά, και μιλιούνια μηχανάκια έρχονται από παντού, χωρίς να σταματούν στις διαβάσεις ή οπουδήποτε. Ένας τρόπος υπάρχει για να περάσει κανείς απέναντι: Ξεκινάς με μπόλικο θάρρος και με σταθερή ταχύτητα, και συνεχίζεις σταθερά και αδιάκοπα την πορεία. Τα μηχανάκια θα βρουν τον τρόπο να σε αποφύγουν…
Ακριβώς δίπλα, το ταχυδρομείο της πόλης, κι αυτό μνημείο αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, χτισμένο από τον ίδιο το Gustave Eiffel, όπως και ο ομώνυμος πύργος κι ένα περίεργο άγαλμα – να δεις πως το λένε – στο λιμάνι της Νέας Υόρκης… Είναι το πρώτο δημόσιο κτήριο της πόλης που βλέπω, και ομολογώ ότι σκιάχτηκα λιγάκι με το πορτρέτο του θείου Χο, τα σφυροδρέπανα και τα αστέρια, που βρίσκονται σε μεγαλοπρεπείς θέσεις στους τοίχους του χώρου. Τα όμορφα κτήρια αυτά, δεν είναι παρά οι εξαιρέσεις, οι δόσεις ομορφιάς ανάμεσα σε ένα τοπίο άσχημων ουρανοξυστών (με λιγοστές όμορφες εξαιρέσεις) και τσιμεντένιων κλουβιών όπως αυτά των Ελληνικών πόλεων. Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται το κτήριο της όπερας της πόλης, σήμερα δημοτικού θεάτρου, το οποίο στο παρελθόν λειτούργησε και ως το κοινοβούλιο του Νοτίου Βιετνάμ, αλλά σήμερα έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί πάλι για το σκοπό που κατασκευάστηκε, ως θέατρο. Η πρόσοψή του φτιάχτηκε να μοιάζει με το Petit Palais στο Παρίσι, με το οποίο κτίστηκε την ίδια χρονιά. Δεξιά κι αριστερά από το θέατρο, βρίσκονται 2 ιστορικά ξενοδοχεία της παλιάς Saigon, που φιλοξενούσαν τους δημοσιογράφους κλπ κατά τον πόλεμο. Πολλάκις ανακαινισμένα έκτοτε από την κρατική εταιρία που τα διαχειρίζεται, το Continental και το Caravelle παραμένουν 2 από τα κορυφαία ξενοδοχεία της πόλης.
Η πλατεία ακριβώς μπροστά από το θέατρο φιλοξενεί μια σειρά από μνημεία για το (Βόρειο)Βιετναμέζικο στρατό, και αμέσως μετά ακολουθεί η λεωφόρος Nguyen Hue, στη συμβολή με την οποία χτυπάει η καρδιά του κέντρου της πόλης. Και χτυπάει κυριολεκτικά, γιατί τα χτυποκάρδια μέχρι να περάσει ένας πεζός απέναντι είναι αμέτρητα… Στη Βορειοδυτική πλευρά της πλατείας, και μπροστά από το εντυπωσιακό και πολύ φωτογραφημένο κτήριο του δημαρχείου (Hotel de Ville) των γάλλων, δεσπόζει το άγαλμα του θείου Χο, κατά κόσμο συντρόφου Χο Τσι Μίνχ, ηγέτη του (Βορείου) Βιετνάμ και ιστορικού πατέρα του Κομμουνιστικού κόμματος της χώρας, που ακόμα κυβερνάει. Το κτήριο του δημαρχείου σήμερα στεγάζει το Ho Chi Minh People's Committee, το οποίο δυσκολεύομαι να αντιληφθώ σε τι διαφέρει από ένα δημοτικό συμβούλιο, εκτός του γεγονότος ότι είναι διορισμένο από το κόμμα και όχι φυσικά εκλεγμένο όργανο. Και δίπλα σε όλα αυτά, η κρατική εταιρία ξενοδοχείων λειτουργεί το σοσιαλιστικό ξενοδοχείο Rex, με τα καταστήματα των Cartier, Bvlgari κλπ να έχουν περίοπτες θέσεις στο lobby.
Πέραν από τα ιστορικά ξενοδοχεία, που τα περισσότερα φιλοξενούσαν τους ανταποκριτές την περίοδο του πολέμου, η πόλη έχει χάσει όλα σχεδόν εκείνα τα μοναδικά στοιχεία που συναντά κανείς στα βιβλία και τις ταινίες που έχουν θέμα τον πόλεμο του Βιετναμ, και που κατά κύριο λόγο, εφόσον μιλάνε για Αμερικανούς, εκτυλίσσονται στο μεγαλύτερο μέρος τους εδώ, σ' αυτήν εδώ την πόλη. Όταν ήμουν μικρός, το πρώτο βιβλίο που είχα διαβάσει αμετάφραστο στην Αγγλική γλώσσα (ελέω εξετάσεων Proficiency) ήταν το The Quiet American του Graham Greene. Και ο άτιμος ο Greene με είχε δυσκολέψει πολύ με τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, ώστε αναγκάστηκα να το διαβάσω ξανά και ξανά. Σχεδόν όλο το βιβλίο εκτυλίσσεται σ' αυτήν εδώ την πόλη, και οι εικόνες που περιγράφει δεν υπάρχουν πια, έχουν χαθεί σε μια πόλη που έχει αλλάξει, και βρίσκονται πια στη σφαίρα της ιστορίας, μόλις 50 και κάτι χρόνια μετά. Το τσιμέντο των κατασκευών και η αγχωτική βουή από τα μηχανάκια, τα έχουν σκεπάσει όλα, έχουν αλλάξει τους κατοίκους, κι έχουν μετατρέψει την πόλη σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη, πλούσια οικονομική πρωτεύουσα μιας κατά τα άλλα φτωχότατης χώρας. Όχι, δε βρήκα εδώ αυτό που περίμενα να βρω. Βρήκα όμως κάτι διαφορετικό. Μια μεγαλούπολη των 7 εκατομμυρίων κατοίκων, διπλασίων σχεδόν από την πρωτεύουσα της χώρας Ανόϊ, που ζουν πλουσιοπάροχα σε σύγκριση με την υπόλοιπη φτωχότατη χώρα (η οποία ζει σε επίπεδα Καμπότζης). Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια δε χαρακτηρίζονται από την καθαριότητα και τη γυαλάδα που χαρακτηρίζουν το εσωτερικό των ουρανοξυστών, ενώ τα παπάκια βρίσκονται παντού, κι ο κόσμος πάει κι έρχεται με αγχωτικούς ρυθμούς. Αρκετοί οι expatriates που ζουν εδώ, αλλά ακόμα περισσότεροι οι τουρίστες.
Στο μέσο της λεωφόρου Nguyen Hue, οι προετοιμασίες για τον εορτασμό του νέου χρόνου, κάπου 30 ώρες από τώρα, καλά κρατούν. Με χορηγό τη Heineken, ετοιμάζονται μεγάλες ηχητικές εγκαταστάσεις (που ήδη δονούνται στους ρυθμούς του Happy New Year των Abba), πύργος με φώτα, φωτορυθμικά και Dj's για το πάρτι, κλπ. Δεν ξέρω κατά πόσο η χώρα κυβερνάται από Κομμουνιστική δικτατορία, αλλά σίγουρα είναι καταναλωτική και δυτικότροπη. Περπάτησα ως το ποτάμι, όπου πλωτά εστιατόρια ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον κόσμο που θα δειπνήσει πλέοντας στο ποτάμι, με μοναδικό αξιοθέατο άξιο λόγου το αποικιακού ρυθμού κτήριο της κεντρικής τράπεζας (National Treasury το λένε αυτοί) της χώρας. Πιο πέρα λίγο, στην οδό Ton That Thiep βρίσκεται ένας ενδιαφέρων Ινδουιστικός ναός, ενώ κάπου στον ίδιο δρόμο είναι και το εστιατόριο που έφαγα (το Cha Ca La Vong, το παλιότερο εστιατόριο στο Βιετνάμ, από το 1871). Σέρβιρε μονάχα ένα πιάτο, ένα ψητό ψάρι με ρύζι και διάφορα καρυκεύματα, το οποίο ήταν φυσικά νοστιμότατο.
Είναι ακόμα νωρίς, οπότε λέω να καθίσω σε ένα από τα τραπεζάκια έξω που κάποιο κατάστημα έχει στήσει στη Nguyen Hue, να χαζεύω τον κόσμο και τα μηχανάκια, υπό τους ήχους των Dj που κάνουν πρόβες για αύριο. Ίσα που έχω τελειώσει τη μπύρα μου, όταν σκάει η πρώτη σταγόνα βροχής. Φεύγω τρέχοντας, με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μου, αλλά ίσα που πρόλαβα να φτάσω 2 τετράγωνα πιο κάτω, στο υπόστεγο μπροστά από το ιστορικό ξενοδοχείο Caravelle. Δε με παίρνει να πάω ως το ξενοδοχείο με αυτή τη βροχή… Αλλά ας περιμένω μήπως τελειώσει γρήγορα. Και γιατί να περιμένω έξω στο κρύο, όταν το ιστορικό μπαρ του ξενοδοχείου είναι εκεί και με περιμένει? Ευκαιρία για ένα Μαρτίνι…
Μέχρι να πιω το ποτό μου, η βροχή είχε κοπάσει, αλλά και η ώρα επίσης είχε περάσει. Ήρεμα κι ωραία, συνέχισα το σλάλομ ανάμεσα στα μηχανάκια ώσπου έφτασα στο ξενοδοχείο μου, άδειασα τις μνήμες της φωτογραφικής, και έπεσα για ύπνο….
Το πρωί, μετά από ένα ακόμα φανταστικό πρωινό, με φοβερό βιετναμέζικο καφέ, ξεκίνησα και πάλι για την πόλη. Πρώτη στάση, το νούμερο ένα αξιοθέατό της: Το παλάτι της επανένωσης (πρώην παλάτι ανεξαρτησίας) είναι το πρώην διοικητήριο του Νοτίου Βιετνάμ. Οι (βορειο)Βιετναμέζοι, μετά τη νίκη τους στον εμφύλιο, το διατήρησαν ακριβώς όπως το βρήκαν. Με μονουμεντάλ αρχιτεκτονική των 60s, διάκοσμο της εποχής, κλπ, είναι ένα κτήριο που διαφέρει από όλη την υπόλοιπη πόλη, στο γεγονός ότι περιστοιχίζεται από πράσινο. Ένα πάρκο, γενικά δυσεύρετο είδος σ΄ αυτή την πόλη, το περιβάλλει από όλες τις πλευρές. Τα αξιοθέατα περιλαμβάνουν τις αίθουσες συνεδριάσεων της δημοκρατίας (πρακτικά, δικτατορίας) του Νοτίου Βιετνάμ, τα πολεμικά επιτελεία κλπ, τα ιστορικά κομμουνιστικά τανκ που το κατέλαβαν τελειώνοντας τον πόλεμο κλπ, ελικόπτερα κλπ. Επεξηγηματικές πινακίδες δεν υπάρχουν πουθενά, αν θες να ξέρεις τι βλέπεις, πρέπει να προσλάβεις ξεναγό από την είσοδο του μουσείου. Εγώ, μην το ξέροντας δεν το έκανα. Είδα λίγες αίθουσες φανταζόμενος απλώς το τι βλέπω, ώσπου εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός… Κι άκουσα τα πρώτα & τελευταία Ελληνικά σε όλο το ταξίδι. Ένα Ελληνικό γκρουπ (με τον αρχηγό να φοράει ταμπελάκι γνωστού Αθηναϊκού πρακτορείου) βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου, και ο αρχηγός μεταφράζει στα Ελληνικά και επαναλαμβάνει με στεντόρεια φωνή τα λεγόμενα της Βιετναμέζας ξεναγού. Άκουσα, δια της προσκολλήσεως, την ξενάγηση στους κυρίως χώρους, και μετά συνέχισα στο υπόλοιπο κτήριο και στο υπόγειο μόνος μου.
Τα μουσεία στο Βιετνάμ κλείνουν για μεσημέρι, οπότε ίσα που πρόλαβα να μπω και να δω εν τάχει το επόμενο μουσείο, ένα τετράγωνο παραπέρα. Το μουσείο Πολεμικών απομειναριών είναι ένα μικρό μουσείο, που επιδεικνύει τις βαρβαρότητες των Αμερικανών και των συμμάχων τους στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είναι εντελώς μονόπλευρο (=παρουσιάζει μόνο τα εγκλήματα των Αμερικανών, καθώς και οτιδήποτε άλλο αντιαμερικανικό μπορεί με κάποιο τρόπο να συνδέσει με τον πόλεμο) και τεκμηριώνει μόνο μερικώς τα στοιχεία που παρουσιάζει. Διαθέτει όμως εκθέματα όπως πολεμικές μηχανές (τανκ, ελικόπτερα κλπ) από την εποχή, όπως και ανακατασκευασμένα tiger cages κλπ.
Το μεσημεριανό κλείσιμο του μουσείου με προλαβαίνει, και ξεκινάω για μια ακόμα βόλτα στην πόλη. Περπατάω λίγο στη γειτονιά του μουσείου, περνάω μέσα από το πάρκο Tao Dan, που είναι γεμάτο αθλητικές εγκαταστάσεις. Εκεί βρίσκεται και ένα εντυπωσιακό παρκινγκ μοτοσυκλετών, αντίστοιχα εντυπωσιακό με το παρκινγκ ποδηλάτων δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό στο Amsterdam. Και καταλήγω στη γειτονιά Pham Ngu Lao, όπου ένα ακόμη μακρόστενο πάρκο φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Η γειτονιά εδώ, παρότι το Lonely Planet της αφιερώνει αρκετό χώρο, είναι μάλλον αδιάφορη, κυριαρχούμενη από backpacker hostels και φτηνά εστιατόρια για δυτικά στομάχια.
Επιστροφή στο κέντρο, με μια στάση στη σκεπαστή αγορά Ben Thanh (επιτέλους, μια αγορά που δεν είναι για τουρίστες μόνο). Το κτήριο, είναι από τα παλιότερα στη Saigon, και σύμβολο της πόλης. Και η πλατεία μπροστά είναι ο μεγαλύτερος συγκοινωνιακός κόμβος της πόλης, ως συμβολή μεγάλων λεωφόρων και βάση για πολλά λεωφορεία. Εδώ θα είναι και ο κύριος κόμβος του μετρό της πόλης, που είναι υπό κατασκευή, όταν αυτό ολοκληρωθεί. Ένα πέρασμα και πάλι από τη Nguyen Hue, με το άγαλμα του Χο Τσι Μίνχ και το δημαρχείο, και από την όπερα, πριν καταλήξω στο ταχυδρομείο, για κάποια λίγα σουβενίρ από το επίσημο κατάστημα. Και πίσω στο ξενοδοχείο.
Μια αναδιάταξη στις βαλίτσες, check-out, και αναχώρηση για το αεροδρόμιο. Το ταξί πήρε σχεδόν τα μισά λεφτά αυτή τη φορά, συνάντησε πολύ λίγη κίνηση, και ώρα 3 παρά ήμουν ήδη στο κτήριο των αναχωρήσεων. Αυτή τη φορά, το check-in με τη Vietnam Airlines ήταν πολύ πολιτισμένο, η κοπέλα με περιποιήθηκε, και μου εξήγησε που είναι και τα lounge… Μέχρι και θέση με κενό το διπλανό κάθισμα μου κανόνισε. Άλλαξα τα τελευταία βιετναμέζικα χρήματα σε Δολάρια Σιγκαπούρης, και προχώρησα.
Immigration γρήγορο, έλεγχος ακόμα γρηγορότερος. Το Orchid lounge της Vietnam Airlines ήταν εξαιρετικό, με θέα στα αεροπλάνα που πήγαιναν κι ερχότανε, επαρκείς επιλογές φαγητού & ποτών, και πεντακάθαρο. Με προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο για την πτήση που θα ακολουθούσε. Πέταξα ανετότατα, σε μια μισοάδεια πτήση 2 ωρών. Ήμουν μόνος σε όλη τη σειρά (η check-in agent με είχε βάλει σε row που είχε προγραμματιστεί να μείνει άδειο). Το σέρβις εξαιρετικό, αυτά που θα περίμενε κανείς σε μια διηπειρωτική πτήση 10 ωρών, ή αυτά που σερβίρουν στη business εντός Ευρώπης, με επιλογή γεύματος, ορεκτικό, γλυκάκι, καφέ, ποτά, κλπ. Και ακριβώς στην ώρα μας, τόσο κατά την αναχώρηση (το αεροπλάνο βρισκόταν ήδη στη φυσούνα 90 λεπτά πριν από την πτήση, δεν έκανε fast turnaround), όσο και κατά την άφιξη.
Code:
VN 810 REP-SGN A321 VN-A349, 30/12/2011 13:40 – 14:40Άλλαξα κάποια χρήματα σε ένα γκισέ, μου κανόνισαν και ταξί για το ξενοδοχείο (ακριβά το πλήρωσα τελικά), και ξεκινήσαμε για το Intercontinental Asiana Saigon, κοντά στο κέντρο της πόλης. Η διαδρομή… ο σουρρεαλισμός ο ίδιος. Τα άπειρα μηχανάκια (παπάκια) στο δρόμο, και το αυτοκίνητο να προσπαθεί να κινηθεί μέσα σε μια θάλασσα από μηχανάκια που κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις. Διασταυρώσεις-χάος, κορναρίσματα από παντού, ακινησία… Για μια απόσταση 5 χιλιομέτρων (το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά στο κέντρο), κάναμε σχεδόν μια ώρα. Αλλά φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο.
Άψογη εξυπηρέτηση κι εδώ, δωμάτιο σε executive floor, με απεριόριστη θέα στην πόλη από ψηλά, late check-out αύριο, όλα καλά (αυτό έλλειπε, καθώς πληρώνω σούπερ πανάκριβα, για τα δεδομένα της χώρας).
Ε, έχει πάει 4 κιόλας, δεν έχω και πολύ χρόνο σ' αυτή την πόλη, ας μην πάει χαμένος. Με βήμα ταχύ, κατέβηκα, και ξεκίνησα την εξερεύνηση του κέντρου της πόλης. Ένα τετράγωνο από το ξενοδοχείο, ο ναός της Notre Dame στέκει μεγαλοπρεπής, για να θυμίζει το Γαλλικό αποικιοκρατικό παρελθόν της περιοχής.
Μπροστά από αυτόν, μια τεράστια λεωφόρος, η πρώτη δύσκολη πίστα για τον πεζό. Φανάρια πουθενά, και μιλιούνια μηχανάκια έρχονται από παντού, χωρίς να σταματούν στις διαβάσεις ή οπουδήποτε. Ένας τρόπος υπάρχει για να περάσει κανείς απέναντι: Ξεκινάς με μπόλικο θάρρος και με σταθερή ταχύτητα, και συνεχίζεις σταθερά και αδιάκοπα την πορεία. Τα μηχανάκια θα βρουν τον τρόπο να σε αποφύγουν…
Ακριβώς δίπλα, το ταχυδρομείο της πόλης, κι αυτό μνημείο αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, χτισμένο από τον ίδιο το Gustave Eiffel, όπως και ο ομώνυμος πύργος κι ένα περίεργο άγαλμα – να δεις πως το λένε – στο λιμάνι της Νέας Υόρκης… Είναι το πρώτο δημόσιο κτήριο της πόλης που βλέπω, και ομολογώ ότι σκιάχτηκα λιγάκι με το πορτρέτο του θείου Χο, τα σφυροδρέπανα και τα αστέρια, που βρίσκονται σε μεγαλοπρεπείς θέσεις στους τοίχους του χώρου. Τα όμορφα κτήρια αυτά, δεν είναι παρά οι εξαιρέσεις, οι δόσεις ομορφιάς ανάμεσα σε ένα τοπίο άσχημων ουρανοξυστών (με λιγοστές όμορφες εξαιρέσεις) και τσιμεντένιων κλουβιών όπως αυτά των Ελληνικών πόλεων. Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται το κτήριο της όπερας της πόλης, σήμερα δημοτικού θεάτρου, το οποίο στο παρελθόν λειτούργησε και ως το κοινοβούλιο του Νοτίου Βιετνάμ, αλλά σήμερα έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί πάλι για το σκοπό που κατασκευάστηκε, ως θέατρο. Η πρόσοψή του φτιάχτηκε να μοιάζει με το Petit Palais στο Παρίσι, με το οποίο κτίστηκε την ίδια χρονιά. Δεξιά κι αριστερά από το θέατρο, βρίσκονται 2 ιστορικά ξενοδοχεία της παλιάς Saigon, που φιλοξενούσαν τους δημοσιογράφους κλπ κατά τον πόλεμο. Πολλάκις ανακαινισμένα έκτοτε από την κρατική εταιρία που τα διαχειρίζεται, το Continental και το Caravelle παραμένουν 2 από τα κορυφαία ξενοδοχεία της πόλης.
Η πλατεία ακριβώς μπροστά από το θέατρο φιλοξενεί μια σειρά από μνημεία για το (Βόρειο)Βιετναμέζικο στρατό, και αμέσως μετά ακολουθεί η λεωφόρος Nguyen Hue, στη συμβολή με την οποία χτυπάει η καρδιά του κέντρου της πόλης. Και χτυπάει κυριολεκτικά, γιατί τα χτυποκάρδια μέχρι να περάσει ένας πεζός απέναντι είναι αμέτρητα… Στη Βορειοδυτική πλευρά της πλατείας, και μπροστά από το εντυπωσιακό και πολύ φωτογραφημένο κτήριο του δημαρχείου (Hotel de Ville) των γάλλων, δεσπόζει το άγαλμα του θείου Χο, κατά κόσμο συντρόφου Χο Τσι Μίνχ, ηγέτη του (Βορείου) Βιετνάμ και ιστορικού πατέρα του Κομμουνιστικού κόμματος της χώρας, που ακόμα κυβερνάει. Το κτήριο του δημαρχείου σήμερα στεγάζει το Ho Chi Minh People's Committee, το οποίο δυσκολεύομαι να αντιληφθώ σε τι διαφέρει από ένα δημοτικό συμβούλιο, εκτός του γεγονότος ότι είναι διορισμένο από το κόμμα και όχι φυσικά εκλεγμένο όργανο. Και δίπλα σε όλα αυτά, η κρατική εταιρία ξενοδοχείων λειτουργεί το σοσιαλιστικό ξενοδοχείο Rex, με τα καταστήματα των Cartier, Bvlgari κλπ να έχουν περίοπτες θέσεις στο lobby.
Πέραν από τα ιστορικά ξενοδοχεία, που τα περισσότερα φιλοξενούσαν τους ανταποκριτές την περίοδο του πολέμου, η πόλη έχει χάσει όλα σχεδόν εκείνα τα μοναδικά στοιχεία που συναντά κανείς στα βιβλία και τις ταινίες που έχουν θέμα τον πόλεμο του Βιετναμ, και που κατά κύριο λόγο, εφόσον μιλάνε για Αμερικανούς, εκτυλίσσονται στο μεγαλύτερο μέρος τους εδώ, σ' αυτήν εδώ την πόλη. Όταν ήμουν μικρός, το πρώτο βιβλίο που είχα διαβάσει αμετάφραστο στην Αγγλική γλώσσα (ελέω εξετάσεων Proficiency) ήταν το The Quiet American του Graham Greene. Και ο άτιμος ο Greene με είχε δυσκολέψει πολύ με τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, ώστε αναγκάστηκα να το διαβάσω ξανά και ξανά. Σχεδόν όλο το βιβλίο εκτυλίσσεται σ' αυτήν εδώ την πόλη, και οι εικόνες που περιγράφει δεν υπάρχουν πια, έχουν χαθεί σε μια πόλη που έχει αλλάξει, και βρίσκονται πια στη σφαίρα της ιστορίας, μόλις 50 και κάτι χρόνια μετά. Το τσιμέντο των κατασκευών και η αγχωτική βουή από τα μηχανάκια, τα έχουν σκεπάσει όλα, έχουν αλλάξει τους κατοίκους, κι έχουν μετατρέψει την πόλη σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη, πλούσια οικονομική πρωτεύουσα μιας κατά τα άλλα φτωχότατης χώρας. Όχι, δε βρήκα εδώ αυτό που περίμενα να βρω. Βρήκα όμως κάτι διαφορετικό. Μια μεγαλούπολη των 7 εκατομμυρίων κατοίκων, διπλασίων σχεδόν από την πρωτεύουσα της χώρας Ανόϊ, που ζουν πλουσιοπάροχα σε σύγκριση με την υπόλοιπη φτωχότατη χώρα (η οποία ζει σε επίπεδα Καμπότζης). Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια δε χαρακτηρίζονται από την καθαριότητα και τη γυαλάδα που χαρακτηρίζουν το εσωτερικό των ουρανοξυστών, ενώ τα παπάκια βρίσκονται παντού, κι ο κόσμος πάει κι έρχεται με αγχωτικούς ρυθμούς. Αρκετοί οι expatriates που ζουν εδώ, αλλά ακόμα περισσότεροι οι τουρίστες.
Στο μέσο της λεωφόρου Nguyen Hue, οι προετοιμασίες για τον εορτασμό του νέου χρόνου, κάπου 30 ώρες από τώρα, καλά κρατούν. Με χορηγό τη Heineken, ετοιμάζονται μεγάλες ηχητικές εγκαταστάσεις (που ήδη δονούνται στους ρυθμούς του Happy New Year των Abba), πύργος με φώτα, φωτορυθμικά και Dj's για το πάρτι, κλπ. Δεν ξέρω κατά πόσο η χώρα κυβερνάται από Κομμουνιστική δικτατορία, αλλά σίγουρα είναι καταναλωτική και δυτικότροπη. Περπάτησα ως το ποτάμι, όπου πλωτά εστιατόρια ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον κόσμο που θα δειπνήσει πλέοντας στο ποτάμι, με μοναδικό αξιοθέατο άξιο λόγου το αποικιακού ρυθμού κτήριο της κεντρικής τράπεζας (National Treasury το λένε αυτοί) της χώρας. Πιο πέρα λίγο, στην οδό Ton That Thiep βρίσκεται ένας ενδιαφέρων Ινδουιστικός ναός, ενώ κάπου στον ίδιο δρόμο είναι και το εστιατόριο που έφαγα (το Cha Ca La Vong, το παλιότερο εστιατόριο στο Βιετνάμ, από το 1871). Σέρβιρε μονάχα ένα πιάτο, ένα ψητό ψάρι με ρύζι και διάφορα καρυκεύματα, το οποίο ήταν φυσικά νοστιμότατο.
Είναι ακόμα νωρίς, οπότε λέω να καθίσω σε ένα από τα τραπεζάκια έξω που κάποιο κατάστημα έχει στήσει στη Nguyen Hue, να χαζεύω τον κόσμο και τα μηχανάκια, υπό τους ήχους των Dj που κάνουν πρόβες για αύριο. Ίσα που έχω τελειώσει τη μπύρα μου, όταν σκάει η πρώτη σταγόνα βροχής. Φεύγω τρέχοντας, με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μου, αλλά ίσα που πρόλαβα να φτάσω 2 τετράγωνα πιο κάτω, στο υπόστεγο μπροστά από το ιστορικό ξενοδοχείο Caravelle. Δε με παίρνει να πάω ως το ξενοδοχείο με αυτή τη βροχή… Αλλά ας περιμένω μήπως τελειώσει γρήγορα. Και γιατί να περιμένω έξω στο κρύο, όταν το ιστορικό μπαρ του ξενοδοχείου είναι εκεί και με περιμένει? Ευκαιρία για ένα Μαρτίνι…
Μέχρι να πιω το ποτό μου, η βροχή είχε κοπάσει, αλλά και η ώρα επίσης είχε περάσει. Ήρεμα κι ωραία, συνέχισα το σλάλομ ανάμεσα στα μηχανάκια ώσπου έφτασα στο ξενοδοχείο μου, άδειασα τις μνήμες της φωτογραφικής, και έπεσα για ύπνο….
Το πρωί, μετά από ένα ακόμα φανταστικό πρωινό, με φοβερό βιετναμέζικο καφέ, ξεκίνησα και πάλι για την πόλη. Πρώτη στάση, το νούμερο ένα αξιοθέατό της: Το παλάτι της επανένωσης (πρώην παλάτι ανεξαρτησίας) είναι το πρώην διοικητήριο του Νοτίου Βιετνάμ. Οι (βορειο)Βιετναμέζοι, μετά τη νίκη τους στον εμφύλιο, το διατήρησαν ακριβώς όπως το βρήκαν. Με μονουμεντάλ αρχιτεκτονική των 60s, διάκοσμο της εποχής, κλπ, είναι ένα κτήριο που διαφέρει από όλη την υπόλοιπη πόλη, στο γεγονός ότι περιστοιχίζεται από πράσινο. Ένα πάρκο, γενικά δυσεύρετο είδος σ΄ αυτή την πόλη, το περιβάλλει από όλες τις πλευρές. Τα αξιοθέατα περιλαμβάνουν τις αίθουσες συνεδριάσεων της δημοκρατίας (πρακτικά, δικτατορίας) του Νοτίου Βιετνάμ, τα πολεμικά επιτελεία κλπ, τα ιστορικά κομμουνιστικά τανκ που το κατέλαβαν τελειώνοντας τον πόλεμο κλπ, ελικόπτερα κλπ. Επεξηγηματικές πινακίδες δεν υπάρχουν πουθενά, αν θες να ξέρεις τι βλέπεις, πρέπει να προσλάβεις ξεναγό από την είσοδο του μουσείου. Εγώ, μην το ξέροντας δεν το έκανα. Είδα λίγες αίθουσες φανταζόμενος απλώς το τι βλέπω, ώσπου εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός… Κι άκουσα τα πρώτα & τελευταία Ελληνικά σε όλο το ταξίδι. Ένα Ελληνικό γκρουπ (με τον αρχηγό να φοράει ταμπελάκι γνωστού Αθηναϊκού πρακτορείου) βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου, και ο αρχηγός μεταφράζει στα Ελληνικά και επαναλαμβάνει με στεντόρεια φωνή τα λεγόμενα της Βιετναμέζας ξεναγού. Άκουσα, δια της προσκολλήσεως, την ξενάγηση στους κυρίως χώρους, και μετά συνέχισα στο υπόλοιπο κτήριο και στο υπόγειο μόνος μου.
Τα μουσεία στο Βιετνάμ κλείνουν για μεσημέρι, οπότε ίσα που πρόλαβα να μπω και να δω εν τάχει το επόμενο μουσείο, ένα τετράγωνο παραπέρα. Το μουσείο Πολεμικών απομειναριών είναι ένα μικρό μουσείο, που επιδεικνύει τις βαρβαρότητες των Αμερικανών και των συμμάχων τους στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είναι εντελώς μονόπλευρο (=παρουσιάζει μόνο τα εγκλήματα των Αμερικανών, καθώς και οτιδήποτε άλλο αντιαμερικανικό μπορεί με κάποιο τρόπο να συνδέσει με τον πόλεμο) και τεκμηριώνει μόνο μερικώς τα στοιχεία που παρουσιάζει. Διαθέτει όμως εκθέματα όπως πολεμικές μηχανές (τανκ, ελικόπτερα κλπ) από την εποχή, όπως και ανακατασκευασμένα tiger cages κλπ.
Το μεσημεριανό κλείσιμο του μουσείου με προλαβαίνει, και ξεκινάω για μια ακόμα βόλτα στην πόλη. Περπατάω λίγο στη γειτονιά του μουσείου, περνάω μέσα από το πάρκο Tao Dan, που είναι γεμάτο αθλητικές εγκαταστάσεις. Εκεί βρίσκεται και ένα εντυπωσιακό παρκινγκ μοτοσυκλετών, αντίστοιχα εντυπωσιακό με το παρκινγκ ποδηλάτων δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό στο Amsterdam. Και καταλήγω στη γειτονιά Pham Ngu Lao, όπου ένα ακόμη μακρόστενο πάρκο φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Η γειτονιά εδώ, παρότι το Lonely Planet της αφιερώνει αρκετό χώρο, είναι μάλλον αδιάφορη, κυριαρχούμενη από backpacker hostels και φτηνά εστιατόρια για δυτικά στομάχια.
Επιστροφή στο κέντρο, με μια στάση στη σκεπαστή αγορά Ben Thanh (επιτέλους, μια αγορά που δεν είναι για τουρίστες μόνο). Το κτήριο, είναι από τα παλιότερα στη Saigon, και σύμβολο της πόλης. Και η πλατεία μπροστά είναι ο μεγαλύτερος συγκοινωνιακός κόμβος της πόλης, ως συμβολή μεγάλων λεωφόρων και βάση για πολλά λεωφορεία. Εδώ θα είναι και ο κύριος κόμβος του μετρό της πόλης, που είναι υπό κατασκευή, όταν αυτό ολοκληρωθεί. Ένα πέρασμα και πάλι από τη Nguyen Hue, με το άγαλμα του Χο Τσι Μίνχ και το δημαρχείο, και από την όπερα, πριν καταλήξω στο ταχυδρομείο, για κάποια λίγα σουβενίρ από το επίσημο κατάστημα. Και πίσω στο ξενοδοχείο.
Μια αναδιάταξη στις βαλίτσες, check-out, και αναχώρηση για το αεροδρόμιο. Το ταξί πήρε σχεδόν τα μισά λεφτά αυτή τη φορά, συνάντησε πολύ λίγη κίνηση, και ώρα 3 παρά ήμουν ήδη στο κτήριο των αναχωρήσεων. Αυτή τη φορά, το check-in με τη Vietnam Airlines ήταν πολύ πολιτισμένο, η κοπέλα με περιποιήθηκε, και μου εξήγησε που είναι και τα lounge… Μέχρι και θέση με κενό το διπλανό κάθισμα μου κανόνισε. Άλλαξα τα τελευταία βιετναμέζικα χρήματα σε Δολάρια Σιγκαπούρης, και προχώρησα.
Code:
VN 653 SGN-SIN A321 VN-A347, 31/12/2011 16:25 – 19:25
