Βιετνάμ Καμπότζη Μαλαισία Μπρουνέι Σιγκαπούρη Πέντε στάσεις στην Ασία

[taver]

Πρωί πρωί, πριν ξημερώσει, είχαμε ξεκινήσει. Είναι η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι που με το μπλουζάκι που φόραγα ένιωθα να κρυώνω λιγάκι. Αλλά στην πορεία, και όσο πηγαίναμε, ο ήλιος βγήκε και ο καιρός ζέστανε.


Πρώτος προορισμός μας, ένας μακρινός ναός, ο Banteay Srei, ένας υπέροχος επίπεδος ναός, κτισμένος από κόκκινη πέτρα (sandstone) σε ένα ξέφωτο μέσα στη ζούγκλα, τον οποίο απολαύσαμε χωρίς κόσμο (ήμασταν οι πρώτοι για την ημέρα). Πιο μετά γίνεται το σώσε εδώ, καθώς ο ναός είναι από τους πιο δημοφιλείς στους τουρίστες, και παύει να είναι τόσο όμορφα. Βγαίνοντας, σταματήσαμε για breakfast (εγώ τόλμησα και πήρα τον παγωμένο καφέ που φτιάχνουν εδώ, αναμεμειγμένο με κομμάτια πάγου – και ναι, δεν έπαθα τίποτα). Δεν κατέβαινε τίποτε άλλο. Αλλά είναι εντυπωσιακό πως αυτοί οι Ασιάτες τρώνε ρύζια και βαριές σάλτσες για πρωινό…

Η διαδρομή για τον επόμενο ναό ήταν μερικά χιλιόμετρα, και έχοντας πια ξημερώσει για τα καλά, ήταν ευκαιρία για παρατηρήσω τα χωριά δίπλα από το δρόμο. Ο κόσμος εδώ ζει σε ξύλινα σπιτάκια, του ενός δωματίου, χτισμένα υπερυψωμένα, πάνω σε πασσάλους (για να πάρετε μια ιδέα, σκεφθείτε τις Ελληνικές πυλωτές). Κάτω από το σπίτι, εξωτερικά, βρίσκονται οι βοηθητικοί χώροι, όπου γίνεται το μαγείρεμα, το φαγητό, κλπ, αλλά οι κοινωνικές δραστηριότητες της οικογένειας. Τα χωριά είναι μικρά, 5-10 σπίτια το καθένα, και με τους χώρους αυτούς να βρίσκονται εξωτερικά από όλα τα σπίτια, η ζωή στο χωριό είναι αναπόφευκτα πάρα πολύ κοινωνική. Φυσικά ούτε λόγος για ηλεκτρισμό (αυτός σταματάει στα όρια των πόλεων), ούτε κουβέντα για τρεχούμενο νερό (οι πιο προνομιούχοι, καθαρίζουν τα λασπόνερα της άρδευσης των ριζοχώραφων με ταμπλέτες), και φυσικά ανύπαρκτη αποχέτευση… Εδώ που τα λέμε, και οι τουαλέτες στα σπίτια ανύπαρκτες είναι, το δάσος να είναι καλά.

Η Καμπότζη σήμερα, 700 χρόνια και βάλε μετά τα μεγαλεία του Angkor, είναι μια από τις φτωχότερες χώρες στην Ασία (μόνο Bangladesh, Ανατολικό Τιμόρ, Τατζικιστάν, Βιρμανία και Νεπάλ είναι σε χειρότερη θέση στην κατάταξη των χωρών ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα). Το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας είναι στα 900 περίπου δολάρια το άτομο το χρόνο, όταν στην Ελλάδα αυτό φτάνει τα 27.900 περίπου, και στο Λουξεμβούργο τα 122.300 (πηγή: ΔΝΤ, στοιχεία 2011 από wikipedia). Στην ίδια λίστα (κατά κεφαλήν εισόδημα – PPP) που το Brunei είναι 5ο στον κόσμο, η Καμπότζη εμφανίζεται στην 146η θέση, κάτω από πολλές χώρες της υποσαχάριας Αφρικής (κάτω από Γκάνα, Σουδάν, Νιγηρία, Τζιμπουτί, Καμερούν κ.α.). Κι αυτό, παρά το τουριστικό εισόδημα, τα ξενοδοχεία 5 αστέρων και τις λοιπές υποδομές της χώρας. Κι όπου φτωχός κι η μοίρα του: Τον 20 αιώνα μόνο, μετά που έφυγαν οι Γάλλοι αποικιοκράτες, έχουν σπαραχθεί από πολυετείς εμφύλιους πολέμους και Βιετναμέζικη κατοχή (έχετε ακούσει για τους Ερυθρούς Χμέρ και τον Πολ Ποτ?). Ο Εμφύλιος πόλεμος τελείωσε το 1990, με την παρέμβαση των ηνωμένων εθνών. Αλλά ακόμα και σήμερα, η δημοκρατία στη χώρα δεν έχει αποκατασταθεί. Υπάρχει Βασιλιάς, που έχει το μοναδικό παγκόσμια χαρακτηριστικό να μην κληρονομεί την εξουσία στα παιδιά του αλλά να εκλέγεται για ισόβια θητεία – από την άλλη, όμως, ο τωρινός βασιλιάς είναι ο γιός του προηγούμενου. Ο Βασιλιάς είναι η αρχή της πολιτείας, αλλά με "διακοσμητικό" ρόλο – για τα άλλα, υπάρχει εκλεγμένη κυβέρνηση… Μόνο που από το 1990 κυβερνά το ίδιο κόμμα, με κομματικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα (μόνο στις διαδρομές μου πρέπει να συνάντησα 10+ χώρους που ανήκαν στο κόμμα), αντιπολίτευση πρακτικά δεν υπάρχει, και έχουν πρωθυπουργό/γενικό γραμματέα ένα πρώην ερυθρό Χμέρ. Η χώρα (όχι φυσικά τα μέρη που θα δει ένας τουρίστας) είναι ακόμα γεμάτη νάρκες από τον εμφύλιο πόλεμο, και κάθε τόσο οι ειδήσεις αναφέρουν για κάποιον κακόμοιρο που έχασε τη ζωή του ή ακρωτηριάστηκε από έκρηξη νάρκης. Μάλιστα, συχνά σε ναούς κλπ θα συναντήσετε μουσικά συγκροτήματα από θύματα ναρκών, να ζητιανεύουν για κάποιο φιλοδώρημα.

Επόμενη στάση, Kbal Spean. Δεν είναι ακριβώς ναός, αλλά είναι εντυπωσιακό. Βρισκόμαστε σε ένα από τα βουνά (ε, λόφους δηλαδή) που περιβάλλουν την περιοχή του Angkor. Από τα βουνά αυτά πηγάζει ο ποταμός, το νερό του οποίου τροφοδοτούσε και τροφοδοτεί τα αρδευτικά συστήματα των ορυζώνων του Angkor. Πίσω από τους λόφους υπάρχουν λίγο ψηλότερα βουνά, και τα Ταϋλανδέζικα σύνορα (κοντά στο συνοριακό φυλάκιο στο οποίο οδηγεί ο δρόμος από δω, είναι και ο τάφος του Pol Pot, του αρχηγού των ερυθρών Χμερ που κατάσφαξε εκατομμύρια).


Παρκάρουμε στο πάρκιγκ, και εξοπλιζόμαστε με προμήθειες. Τα 1500 μέτρα ανάβασης στο κακοτράχαλο μονοπάτι μέσα από τη ζούγκλα που πρέπει να διανύσει κανείς για να ανέβει 200 μέτρα ψηλότερα και να φτάσει στο Kbal Spean αξίζουν τον κόπο, και είναι από μόνα τους μια όμορφη εμπειρία, παρότι η ανάβασή τους έχει αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Τα κατάφερα και τα ανέβηκα μέχρι τέλους, για να θαυμάσω το Kbal Spean. Εδώ, για να θεωρείται το νερό "ιερό", ένα σωρό λατρευτικά στοιχεία λαξεύτηκαν στην κοίτη του ποταμού, που ακόμα και σήμερα περνάει από πάνω τους. Η εποχή που ήρθα είναι η καλύτερη για το μνημείο. Πιο βαθιά μέσα στο dry season, το νερό του ποταμού στερεύει σχεδόν, και το θέαμα παύει να είναι εντυπωσιακό. Αντίθετα, στο wet season, τα πολλά νερά κρύβουν το αξιοθέατο.


Επιστροφή στο κυρίως Angkor, και στο ναό Banteay Samre, ένα όμορφο ναό με . Τον βλέπουμε κι αυτόν αναλυτικά, και επιστρέφουμε στο όχημα.


Προορισμός μας, τώρα, η περιοχή των ναών του Roluos, ανατολικά του Siem Reap. Η διαδρομή με το tuk-tuk παίρνει το χρόνο της, και όταν φτάνουμε είναι καλή ώρα για μια στάση για μεσημεριανό φαγητό. Με πήγαν κι εκεί σε ένα τουριστικό εστιατόριο δίπλα σε ένα ποταμάκι, και μετά από ένα γρήγορο γεύμα επιστρέψαμε στα αξιοθέατα. 3 ναοί είναι εκεί γύρω, αλλά ο ένας (Lolei) είναι σε κακή κατάσταση. Επισκεπτόμαστε τους άλλους 2, Preah Ko (επίπεδος, μικρός)και Bakong (πολυεπίπεδος, μεγαλούτσικος, με τάφρο). Δίπλα στον τελευταίο βρίσκεται και ένα σύγχρονο βουδιστικό μοναστήρι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• 18
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ευαγγελια]

Ο τιτλος της ιστοριας ειναι πολυ πονηρος........:xmas_eek:

 

[taver]

Κεφάλαιο 1: Πως πήγα

LH 1283  ATH-FRA A320 D-AIPZ (Erfurt), 23/12/2011 18:00 – 20:05
LH  778  FRA-SIN A380 D-AIMB (Munchen), 23/12/2011 22:05 – 16:55+1
SQ 118   SIN-KUL A333 9V-STJ,  24/12/2011 18:45 – 19:40

Check-in στο γκισέ για τις 2 πρώτες, ηλεκτρονικά για την τρίτη, και βαλίτσα με interline μέχρι τον τελικό προορισμό, ώστε να μη χρειαστεί στη Σιγκαπούρη να περάσω 2 φορές immigration αλλά να συνεχίσω απευθείας ως transit. Με άγχωσε λίγο το on-line check-in της SQ, γιατί μου έβγαλε μια boarding pass που έγραφε πάνω ότι 90 λεπτά πριν από την αναχώρηση της πτήσης, έπρεπε να περάσω από το check-in desk για να τους δείξω την κάρτα με την οποία αγόρασα ηλεκτρονικά το εισιτήριο – και βάση προγράμματος, εγώ θα έφθανα στη Σιγκαπούρη μόλις 110 λεπτά πριν την πτήση. Επικοινώνησα όμως τηλεφωνικά με τα γραφεία της Singapore στην Αθήνα, και με διαβεβαίωσαν ότι δε θα υπήρχε πρόβλημα.

Η εκτέλεση των πτήσεων, απροβλημάτιστη. Μέχρι τη Φρανκφούρτη, πήγαινα πια μηχανικά. Μέχρι και το gate στο Βενιζέλος βρήκα χωρίς να κοιτάξω καν τη boarding pass… Κλασσικά check-in, lounge, security, gate, κάθισμα, απογείωση, σερβίρισμα, βαρεμάρα, προσγείωση. Η αποβίβαση στη Fra έγινε σε φυσούνα κάπου στις πύλες Α, πράγμα που σημαίνει ατελείωτο περπάτημα ως την πύλη C16 απ' όπου θα έφευγε το A380 για την επόμενη πτήση. Επειδή όμως η πρόσβαση στις πύλες C σημαίνει αναπόφευκτα και εκ νέου security, δε δίστασα καθόλου. Ανέβηκα στο "ταβάνι" του terminal, και πήρα το τρενάκι (Skytrain) για τη μισή απόσταση. Στη συνέχεια, περπάτημα, immigration, περπάτημα, security, περπάτημα, lounge, κι επιβίβαση στο αεροπλάνο απευθείας από το lounge…

Στο συγκεκριμένο Α380 (D-AIMB) είχα ξαναμπεί, αλλά στον επάνω όροφο μόνο, όταν ταξίδευα πέρυσι για Τόκιο. Η πτήση απροβλημάτιστη. Κάθισα διάδρομο, για αλλαγή. Παρότι η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη, είχα το διπλανό κάθισμα άδειο, και στο παράθυρο μια όμορφη νεαρή Νεοζηλανδέζα που επέστρεφε σπίτι της για τα Χριστούγεννα… Οι 12 ώρες της πτήσης πέρασαν εύκολα, πότε με ταινίες από το IFE, πότε με φαγητό κλπ, πότε με ύπνο, και πότε κουβεντιάζοντας με τη διπλανή. Φτάσαμε στο Terminal 2 του Changi Airport της Σιγκαπούρης στην ώρα μας, αλλά μέχρι να αποβιβαστούμε πέρασαν 15 λεπτά περίπου.

Αμέσως στο transfer check-in desk, όπου όλα κύλησαν ομαλά. Και βόλτα στο terminal. Δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί θεωρούν το Changi καλύτερο αεροδρόμιο του κόσμου. Υποφωτισμένο και μουντό, χαμηλοτάβανο κοντά στα gates, με μια άθλια μοκέτα παντού όπου δυσκολεύονται τα κάθε λογής καροτσάκια, βαλίτσες με ροδάκια κλπ. Και επιπλέον, ένα σωρό φυτά, νερά κλπ που επιτείνουν το έτσι κι αλλιώς ασφυκτικό αίσθημα ζέστης και υγρασίας που έχει ο καιρός στα μέρη εκείνα. Α, κι ένας τεράστιος χώρος με duty free, που δεν εξυπηρετεί κανένα πρακτικό σκοπό (πέραν του να στεγάζει τα duty free) απλώς κάνει μακρύτερο το περπάτημα που χρειάζεται να κάνει κανείς μέσα στο terminal. Και το χειρότερο απ' όλα? Security στο gate. Ίσα για να μην μπορείς να υπολογίσεις το χρόνο που θα χρειαστείς από το lounge (ή τα duty free, ή ότι προτιμάει ο καθένας) ως το αεροπλάνο, και να μη μπορείς να αγοράσεις και να πάρεις ένα νεράκι μαζί σου… Εν πάση περιπτώσει, εγώ περίμενα για την πτήση μου στο KrisFlyer Gold Lounge της Singapore Airlines, ένα άθλιο κατασκεύασμα με άβολες καρέκλες, internet που δουλεύει όποτε το θυμηθεί, και πολύ περιορισμένα facilities (απαράδεκτο για lounge που εξυπηρετεί long-haul πτήσεις). Μόνο στο φαγητό τα πήγαν καλά.

Η σύντομη πτήση με το Α330-300 της Singapore ήταν ενδιαφέρουσα. Άνετα (πλην αντιαισθητικά για τα γούστα μου) καθίσματα στην Economy με καλό seat pitch, αλλά στενότερο από το φυσιολογικό width (μεγάλοι βραχίονες). Πολύ καλό IFE. Και μοντέρνα lie-flat καθίσματα στη Business, απ' όσο μπόρεσα να δω. To service σε μια τόσο μικρή πτήση ήταν φυσικά ανύπαρκτο, μόνο μια φορά "καφέ ή τσάι παρακαλώ?".

Άφιξη στο KUL, τραινάκι ως το κεντρικό terminal, immigration, και αποσκευές. Παραδόξως, η βαλίτσα μου με υποδέχτηκε στον ιμάντα, μετά από 3 πτήσεις, interline, κλπ. Είχα προετοιμαστεί φυσικά, να μπορώ να περάσω τις 2 επόμενες μέρες χωρίς τα περιεχόμενα της (μόνο με αυτά στη χειραποσκευή μου), αλλά ευτυχώς δε χρειάστηκε… Ανάληψη από ATM του ισοδύναμου των 50 ευρώ, και βουρ στο υπόγειο του terminal…. Εκεί, υπάρχει ένας σταθμός λεωφορείων, απ΄ όπου φεύγουν και τα λεωφορεία για το Low Cost Terminal. Και η πρώτη μου επαφή, χωρίς aircondition και άλλα μέτρα, με τον τροπικό καιρό που θα με συντρόφευε τις επόμενες μέρες. Πολλή ζέστη, ακόμα περισσότερη υγρασία, δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα…

Λίγα λεπτά μετά, βρισκόμουν σε ένα … τραγικό να το πω, ερείπιο να το πω, ένα λεωφορείο τέλος πάντων που με μετέφερε, 20+ λεπτά μετά στο LCCT (Low cost carrier terminal) του KLIA (Kuala Lumpur International Airport). Χωρίς χώρο αποσκευών, βρίσκομαι για όλη τη διαδρομή με τη βαλιτσάρα να μπλοκάρει το διάδρομο και τη χειραποσκευή να καταλαμβάνει ένα ακόμη κάθισμα. Κάποια στιγμή, ο οδηγός άνοιξε την πόρτα σε κάποιο να κατέβει, και την ξέχασε ανοικτή, με εμένα απέναντι από την πόρτα να κρατάω τη βαλίτσα μου στις στροφές μην τυχόν φύγει εκτός λεωφορείου. Κι όλα αυτά, κάτω από τους ήχους της δυνατής Μαλαισιανής μουσικής… Αλλά μπορώ να διαμαρτύρομαι? Μισό ευρώ παρά κάτι το πλήρωσα το λεωφορείο…

Όταν φτάνω, είναι ήδη περασμένες 8, έχω jet-lag, δεν έχω κοιμηθεί, και στις 06:45 το επόμενο πρωί πετάω για τον πρώτο σταθμό του ταξιδιού. Επομένως, δεν τίθεται θέμα για το τι θα κάνω τώρα. Απευθείας στο TuneHotels.com του αεροδρομίου, το μοναδικό ξενοδοχείο κοντά στο Low cost terminal της Kuala Lumpur, όπου θα διανυκτερεύσω απόψε. Με χαμηλό σχετικά κόστος, είχα κλείσει δωμάτιο καιρό πριν… Αλλά όταν το αντίκρισα, έμεινα άναυδος. Πιο μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου δε νομίζω ότι έχω ξαναδεί. Ούτε στο Τόκυο, ούτε στο Χογκ Κόγκ, ούτε στο Μανχάταν, ούτε πουθενά (όπου η γη είναι πανάκριβη), και το βρήκα εδώ, δίπλα στη ζούγκλα. Τόσο μικρό, που ανάμεσα στο κρεβάτι και στον τοίχο δε χωρούσα να περάσω κανονικά, περπάταγα στο πλάι… Και ούτε ιδιαίτερα καθαρό, ούτε τίποτα… Να σημειώσω εδώ και μια σουρεαλιστική εικόνα στη ρεσεψιόν: Χριστουγεννιάτικα δέντρα και στολισμός παντού, και η κοπέλα που με εξυπηρετεί να φοράει ισλαμική μαντήλα…

Εν πάση περιπτώσει, ώρα για ύπνο, και αύριο για τον πρώτο σταθμό. Τι ύπνο δηλαδή… Μια ώρα, μιάμιση με δυσκολία. Γιατί κατά τα άλλα, το jet-lag και το άγχος για την πρωινή πτήση, δε με άφησαν και πολύ να χαλαρώσω…

 

[fenia42]

Είδες που κι εσύ αγχώνεσαι με τις πτήσεις ;
Ανυπομονώ να μας δείξεις/πεις και τις υπόλοιπες στάσεις

 

[taver]

Ο τιτλος της ιστοριας ειναι πολυ πονηρος........:xmas_eek:

Ο τίτλος της ιστορίας είναι νορμάλ. Για το μυαλό σας, δεν παίρνω όρκο...

 

[deka]

Υπερπαραγωγή το ταξίδι σου! Κι εγώ ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!

 

[GTS]

Πώς έχει ο καιρός γυρίσματα...ο μέγας ταβέρ στα ίδια μέρη που έχω πάει τόσες και τόσες φορές...συμφωνώ μαζί του για το Changi, τίποτε το ιδιαίτερο (το Τ3 στο Ντουμπάι κλάσεις ανώτερο), αλλά ίσως δεν είδε τη καλή πλευρά του αεροδρομίου, υπάρχει μεγάλη διαφορά από τέρμιναλ σε τέρμιναλ ομολογουμένως. Για το KLIA να μας γράψει στο επόμενο κεφάλαιο αν μπήκε εγκαίρως στο αεροπλάνο (ο κακός χαμός γίνεται, ψιλο-ανοργάνωτη η κατάσταση) και όσο για το Tune Hotels, δεν ήξερε, δε ρώταγε...είχα πάντως πάντα την εντύπωση ότι υπήρχε και άλλο ξενοδοχείο στο KLIΑ, απλά το Tune είναι του πάμφθηνο...το κρεβάτι ταβέρ τουλάχιστον είναι πολύ καλό, δε μπορείς να πεις. Μεγάλο και άνετο :xmas_twisted:

 

[taver]

Πώς έχει ο καιρός γυρίσματα...ο μέγας ταβέρ στα ίδια μέρη που έχω πάει τόσες και τόσες φορές...

E, πήγα και σε αρκετά μέρη που δεν έχεις πάει... wait and see!

συμφωνώ μαζί του για το Changi, τίποτε το ιδιαίτερο (το Τ3 στο Ντουμπάι κλάσεις ανώτερο), αλλά ίσως δεν είδε τη καλή πλευρά του αεροδρομίου, υπάρχει μεγάλη διαφορά από τέρμιναλ σε τέρμιναλ ομολογουμένως.

Είδα 2 φορές το Terminal 2 και μία το Terminal 3. Οι παρατηρήσεις μου ισχύουν συνολικά.

Για το KLIA να μας γράψει στο επόμενο κεφάλαιο αν μπήκε εγκαίρως στο αεροπλάνο (ο κακός χαμός γίνεται, ψιλο-ανοργάνωτη η κατάσταση)

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στο LCCT. Το κυρίως terminal το βρήκα καλό και λειτουργικό. Για το LCCT θα σας γράψω, καθώς πέρασα από κει 3 φορές στο ταξίδι. Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, όλα πήγανε καλά, αλλά αυτό δε σημαίνει το ίδιο και για τα παρακάτω κεφάλαια...

και όσο για το Tune Hotels, δεν ήξερε, δε ρώταγε...είχα πάντως πάντα την εντύπωση ότι υπήρχε και άλλο ξενοδοχείο στο KLIΑ, απλά το Tune είναι του πάμφθηνο...το κρεβάτι ταβέρ τουλάχιστον είναι πολύ καλό, δε μπορείς να πεις. Μεγάλο και άνετο :xmas_twisted:

Στο KLIA υπάρχουν πολλά και καλά ξενοδοχεία, αλλά είναι όλα κοντά στο νορμάλ terminal. Κοντά στο LCCT, υπάρχει μόνο το Tune και τίποτε άλλο. Αν έμενα σε κάποιο από τα άλλα, θα έπρεπε μέσα στα χαράματα να ψάχνω και να πάρω ένα λεωφορείο και να κάνω διαδρομή 20-25 λεπτών....
Με το κρεβάτι (το 70% της επιφάνειας του δωματίου) δεν τρελάθηκα... πολύ σκληρό για τα γούστα μου.

 

[mariagl]

Πολύ κατατοπιστικός όπως πάντα. Και εγω ανυπομονώ για τη συνέχεια γιατι δεν με κοβω για Ασία μεριά σύντομα. Όχι γιατι δεν θέλω αλλα γιατι δεν μπορω ...

 

[GTS]

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στο LCCT

Ναι, σωστά. Ο κακός χαμός....

Στο KLIA υπάρχουν πολλά και καλά ξενοδοχεία, αλλά είναι όλα κοντά στο νορμάλ terminal. Κοντά στο LCCT, υπάρχει μόνο το Tune και τίποτε άλλο. Αν έμενα σε κάποιο από τα άλλα, θα έπρεπε μέσα στα χαράματα να ψάχνω και να πάρω ένα λεωφορείο και να κάνω διαδρομή 20-25 λεπτών....
Με το κρεβάτι (το 70% της επιφάνειας του δωματίου) δεν τρελάθηκα... πολύ σκληρό για τα γούστα μου.

Σωστά, είναι κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο, αλλά σίγουρα έχουν βανάκια 24/7 να σε πηγαίνουν στο LCCT. Το Tune είναι για έναν ύπνο και μόνο. Θες και μαλακό κρεβάτι πανάθεμά σε...εγώ προτιμώ τα λίγο πιο σκληρά, δε μπορώ να βουλιάζω πολύ...:xmas_mrgreen: Το μόνο καλό στο ξενοδοχείο αυτό είναι τα κρεβάτια και η τιμή.

 

[XRISTOS71]

Στο συγκεκριμένο Α380 (D-AIMB) είχα ξαναμπεί, αλλά στον επάνω όροφο μόνο, όταν ταξίδευα πέρυσι για Τόκιο. Η πτήση απροβλημάτιστη. Κάθισα διάδρομο, για αλλαγή. Παρότι η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη, είχα το διπλανό κάθισμα άδειο, και στο παράθυρο μια όμορφη νεαρή Νεοζηλανδέζα που επέστρεφε σπίτι της για τα Χριστούγεννα… Οι 12 ώρες της πτήσης πέρασαν εύκολα, πότε με ταινίες από το IFE, πότε με φαγητό κλπ, πότε με ύπνο, και πότε κουβεντιάζοντας με τη διπλανή. Φτάσαμε στο Terminal 2 του Changi Airport της Σιγκαπούρης στην ώρα μας, αλλά μέχρι να αποβιβαστούμε πέρασαν 15 λεπτά περίπου.


Τι να πεί κανείς για κάποιον που οι πτήσεις με Α380 έχουν γίνει πλέον ρουτίνα .

Ωραία αρχή Μέγιστε !!!!!!!! κατατοπιστικότατος

 

[KLEOPATRA]

Εμενα αντιθετως μου αρεσε ο τιτλος (και χωρις υπονοουμενα)
Καλα ειναι δυνατον ο Μεγιστος και να μην εχει παει προς τα κει?
Αρχιζεις και χαλας εε?:xmas_mrgreen: