Βιετνάμ Καμπότζη Μαλαισία Μπρουνέι Σιγκαπούρη Πέντε στάσεις στην Ασία

[taver]

Και μετά την όμορφη φύση, επίσκεψη – τριγύρισμα στο Kampong Ayer. Το χωριό στο νερό, είναι μια μικρή πόλη. Εδώ κατοικούν 30.000 άνθρωποι περίπου, σε σπίτια κτισμένα πάνω σε πασσάλους μπηγμένους μέσα στο ποτάμι. Δεν είναι όμως φτωχογειτονιά ή παραγκούπολη, όπως άλλα παρόμοια "water village" που συναντάει κανείς στη Νοτιοανατολική Ασία και αλλού. Εδώ, ξύλινες πεζογέφυρες συνδέουν τα σπίτια μεταξύ τους και αποτελούν τους "δρόμους" του χωριού, ενώ στα σπίτια φτάνουν και δίκτυα ρεύματος, τρεχούμενου νερού και αποχέτευσης (ίσως και τηλεφώνου, δεν ξέρω). Τα aircondition και τα δορυφορικά πιάτα δίνουν και παίρνουν. Τα σπίτια είναι εν γένει μεγάλα, και κάποια από αυτά είναι και διώροφα ή και βαριές κατασκευές από τσιμέντο.


Εδώ, πάνω στο νερό, βρίσκονται τζαμιά, σχολεία, πυροσβεστικοί και αστυνομικοί σταθμοί, μέχρι και ένα εξοπλισμένο νοσοκομείο. Δυστυχώς, οι μικρές γέφυρες του χωριού είναι off-limits για τους τουρίστες, που μπορούν να το δουν μόνο από το νερό, μέσα από το water taxi. Εδώ και 1300 χρόνια μένουν άνθρωποι εδώ, και η κυβέρνηση του Σουλτάνου, θέλοντας να διατηρήσει την παράδοση της κατοικίας δίπλα στο ποτάμι, ενισχύει τους κατοίκους για να επιλέγουν αυτό το μέρος για τη διαμονή τους.










Επιστροφή στο μέρος που ξεκίνησα, βόλτα στο εμπορικό κέντρο, βόλτα και στο "financial" κέντρο, που σήμερα λόγω αργίας είναι έρημο, ανάληψη λίγων μετρητών ακόμα από την HSBC, στάση για ένα ακόμα καφέ (σε ένα Coffee Bean, μια Αμερικάνικη αλυσίδα που έχει κι εδώ καταστήματα, εκτός από τις ΗΠΑ και την Κορέα που τους είχα ξαναδεί – ήταν γεμάτο ντόπιους). Κάπου εδώ ναυάγησαν τα σχέδια που είχα να πάω μια βόλτα με ταξί στα εμπορικά κέντρα της Gadong και στο Empire Hotel (την 7-άστερη ταξιδιωτική ατραξιόν του Brunei, όπου χτίσανε ένα ξενοδοχείο σε μεγέθη καζίνο του Las Vegas, με απίστευτες χλιδές μέσα στο Rainforest και τώρα ψάχνουν για πελάτες). Για μεν τα πρώτα η μέρα, ως αργία, ήταν εμφανώς ακατάλληλη. Για το δεύτερο, απλά βαρέθηκα. Είναι και που το water taxi μου κόστισε ένα σωρό λεφτά, είναι που ένιωθα εξαντλημένος από το πρωινό ξύπνημα και το jet-lag, είναι και η αϋπνία, αποφάσισα να πεταχτώ να ρίξω μια ματιά στο εσωτερικό του τζαμιού, τώρα που είναι ανοικτό, και να επιστρέψω στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση.


Το τζαμί, εσωτερικά, δεν έλεγε και τίποτε, και έτσι κι αλλιώς ο τουρίστας μόνο ένα μικρό μέρος του μπορεί να δει. Πιο πολλή ώρα κάνεις να βγάλεις-βάλεις τα παπούτσια, παρά να δεις το εσωτερικό… Υπέγραψα και στο guestbook, όπου επί σελίδες δεν είδα υπογραφή από άλλο ευρωπαίο… Πολλοί Μαλαίσιοι, κάτι Γιαπωνέζοι, κάτι Κορεάτες, κάτι Αυστραλοί κι αυτά είχαν υπογράψει. Τα ίδια και στο άλλο guestbook, στο μουσείο που πήγα το πρωί, μια από τα ίδια κι εκεί. Βγαίνοντας, είδα και μια περίεργη ζωγραφιά σε ένα τοίχο διπλανού κτηρίου - μάλλον έχει να κάνει με την εθνική τους ιδεολογία....

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ξεκούραση για μια ώρα και κάτι και… κάποιος να κλείσει τη βρύση! Ο ουρανός είχε ανοίξει, και έριχνε, έριχνε, έριχνε… Αν είχαμε στην Αθήνα τόση βροχή σε μια μέρα, θα μιλάγαμε πάλι για ακραία καιρικά φαινόμενα. Οπότε, και τα πλάνα για βραδινή βόλτα στην πόλη και νυκτερινές φωτογραφίες άκυρα. Επίσης τα πλάνα για φαγητό. Και το εστιατόριο του Radisson ωραίο είναι. Κρίμα μόνο που το καλό εστιατόριο του ξενοδοχείου είναι κλειστό σήμερα Κυριακή, και θα αρκεστώ στον ταπεινό μπουφέ… Κι έτσι κι έγινε. Οι τοπικές και ευρωπαϊκές σπεσιαλιτέ ήταν πολύ καλά μαγειρεμένες, αλλά πάντα στα πλαίσια ενός αποστειρωμένου περιβάλλοντος ξενοδοχείου, με τους υπόλοιπους πελάτες να είναι όλοι ξένοι. Κρίμα που δεν κατάφερα να φάω σε ένα αυθεντικό εστιατόριο, σε μια χώρα που περηφανεύεται για την κουζίνα της…
Και μετά το φαγητό, με τη βροχή να συνεχίζει απτόητη, είναι ώρα για λίγο internet και ύπνο… (όσο ύπνο μπόρεσα δηλαδή, με το jet-lag να με συντροφέυει…)

Η επόμενη μέρα ξεκινάει με πρωϊνό στο ξενοδοχείο, ενδελεχή έλεγχο της χειραποσκευής μου για τυχόν πράγματα που δεν έβαλα εγώ (μετά το encounter στην είσοδο στη χώρα, νιώθω πως πρέπει να είμαι πάρα πολύ προσεκτικός), check-out από το ξενοδοχείο, check-in στο αεροδρόμιο (παρότι είχα boarding pass, έπρεπε να πληρώσω cash τους φόρους στην AirAsia, καθώς δεν περιλαμβάνονται στο εισιτήριο), εύκολο immigration, πανεύκολο ευτυχώς τελωνείο, χάλασμα των τελευταίων Brunei Dollars σε σουβενίρ, και επιβίβαση στο αεροπλάνο.

ΑΚ  1463  BWN-KUL A320 9M-AFY (special livery Lotus F1 team),
26/12/2011 09:30 – 11:45

Ήρεμη πτήση και στην ώρα της, χωρίς τίποτα αξιοσημείωτο. Αεροπλάνο σε κίτρινα χρώματα (αντί για τα συνήθη κόκκινα της Air Asia). Απογειωθήκαμε, πετάξαμε πάνω από ένα αδιαπέραστο στρώμα από σύννεφα (υποθέτω δηλαδή, καθώς ο Μορφέας με πήρε κοντά του για κάπου μια ώρα), και προσγειωθήκαμε στην Kuala Lumpur. To immigration ήταν εύκολη υπόθεση, το τελωνείο αστεία, και αμέσως παρέλαβα και τη βαλίτσα που είχα αφήσει στο left luggage. Βουρ στο σταθμό λεωφορείων του αεροδρομίου, κι από κει, με το λεωφορείο της AirAsia (RM 9.00 δηλαδή περίπου ? 2.00), για το κέντρο της Kuala Lumpur…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ευαγγελια]

Ο τιτλος της ιστοριας ειναι πολυ πονηρος........:xmas_eek:

 

[taver]

Κεφάλαιο 1: Πως πήγα

LH 1283  ATH-FRA A320 D-AIPZ (Erfurt), 23/12/2011 18:00 – 20:05
LH  778  FRA-SIN A380 D-AIMB (Munchen), 23/12/2011 22:05 – 16:55+1
SQ 118   SIN-KUL A333 9V-STJ,  24/12/2011 18:45 – 19:40

Check-in στο γκισέ για τις 2 πρώτες, ηλεκτρονικά για την τρίτη, και βαλίτσα με interline μέχρι τον τελικό προορισμό, ώστε να μη χρειαστεί στη Σιγκαπούρη να περάσω 2 φορές immigration αλλά να συνεχίσω απευθείας ως transit. Με άγχωσε λίγο το on-line check-in της SQ, γιατί μου έβγαλε μια boarding pass που έγραφε πάνω ότι 90 λεπτά πριν από την αναχώρηση της πτήσης, έπρεπε να περάσω από το check-in desk για να τους δείξω την κάρτα με την οποία αγόρασα ηλεκτρονικά το εισιτήριο – και βάση προγράμματος, εγώ θα έφθανα στη Σιγκαπούρη μόλις 110 λεπτά πριν την πτήση. Επικοινώνησα όμως τηλεφωνικά με τα γραφεία της Singapore στην Αθήνα, και με διαβεβαίωσαν ότι δε θα υπήρχε πρόβλημα.

Η εκτέλεση των πτήσεων, απροβλημάτιστη. Μέχρι τη Φρανκφούρτη, πήγαινα πια μηχανικά. Μέχρι και το gate στο Βενιζέλος βρήκα χωρίς να κοιτάξω καν τη boarding pass… Κλασσικά check-in, lounge, security, gate, κάθισμα, απογείωση, σερβίρισμα, βαρεμάρα, προσγείωση. Η αποβίβαση στη Fra έγινε σε φυσούνα κάπου στις πύλες Α, πράγμα που σημαίνει ατελείωτο περπάτημα ως την πύλη C16 απ' όπου θα έφευγε το A380 για την επόμενη πτήση. Επειδή όμως η πρόσβαση στις πύλες C σημαίνει αναπόφευκτα και εκ νέου security, δε δίστασα καθόλου. Ανέβηκα στο "ταβάνι" του terminal, και πήρα το τρενάκι (Skytrain) για τη μισή απόσταση. Στη συνέχεια, περπάτημα, immigration, περπάτημα, security, περπάτημα, lounge, κι επιβίβαση στο αεροπλάνο απευθείας από το lounge…

Στο συγκεκριμένο Α380 (D-AIMB) είχα ξαναμπεί, αλλά στον επάνω όροφο μόνο, όταν ταξίδευα πέρυσι για Τόκιο. Η πτήση απροβλημάτιστη. Κάθισα διάδρομο, για αλλαγή. Παρότι η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη, είχα το διπλανό κάθισμα άδειο, και στο παράθυρο μια όμορφη νεαρή Νεοζηλανδέζα που επέστρεφε σπίτι της για τα Χριστούγεννα… Οι 12 ώρες της πτήσης πέρασαν εύκολα, πότε με ταινίες από το IFE, πότε με φαγητό κλπ, πότε με ύπνο, και πότε κουβεντιάζοντας με τη διπλανή. Φτάσαμε στο Terminal 2 του Changi Airport της Σιγκαπούρης στην ώρα μας, αλλά μέχρι να αποβιβαστούμε πέρασαν 15 λεπτά περίπου.

Αμέσως στο transfer check-in desk, όπου όλα κύλησαν ομαλά. Και βόλτα στο terminal. Δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί θεωρούν το Changi καλύτερο αεροδρόμιο του κόσμου. Υποφωτισμένο και μουντό, χαμηλοτάβανο κοντά στα gates, με μια άθλια μοκέτα παντού όπου δυσκολεύονται τα κάθε λογής καροτσάκια, βαλίτσες με ροδάκια κλπ. Και επιπλέον, ένα σωρό φυτά, νερά κλπ που επιτείνουν το έτσι κι αλλιώς ασφυκτικό αίσθημα ζέστης και υγρασίας που έχει ο καιρός στα μέρη εκείνα. Α, κι ένας τεράστιος χώρος με duty free, που δεν εξυπηρετεί κανένα πρακτικό σκοπό (πέραν του να στεγάζει τα duty free) απλώς κάνει μακρύτερο το περπάτημα που χρειάζεται να κάνει κανείς μέσα στο terminal. Και το χειρότερο απ' όλα? Security στο gate. Ίσα για να μην μπορείς να υπολογίσεις το χρόνο που θα χρειαστείς από το lounge (ή τα duty free, ή ότι προτιμάει ο καθένας) ως το αεροπλάνο, και να μη μπορείς να αγοράσεις και να πάρεις ένα νεράκι μαζί σου… Εν πάση περιπτώσει, εγώ περίμενα για την πτήση μου στο KrisFlyer Gold Lounge της Singapore Airlines, ένα άθλιο κατασκεύασμα με άβολες καρέκλες, internet που δουλεύει όποτε το θυμηθεί, και πολύ περιορισμένα facilities (απαράδεκτο για lounge που εξυπηρετεί long-haul πτήσεις). Μόνο στο φαγητό τα πήγαν καλά.

Η σύντομη πτήση με το Α330-300 της Singapore ήταν ενδιαφέρουσα. Άνετα (πλην αντιαισθητικά για τα γούστα μου) καθίσματα στην Economy με καλό seat pitch, αλλά στενότερο από το φυσιολογικό width (μεγάλοι βραχίονες). Πολύ καλό IFE. Και μοντέρνα lie-flat καθίσματα στη Business, απ' όσο μπόρεσα να δω. To service σε μια τόσο μικρή πτήση ήταν φυσικά ανύπαρκτο, μόνο μια φορά "καφέ ή τσάι παρακαλώ?".

Άφιξη στο KUL, τραινάκι ως το κεντρικό terminal, immigration, και αποσκευές. Παραδόξως, η βαλίτσα μου με υποδέχτηκε στον ιμάντα, μετά από 3 πτήσεις, interline, κλπ. Είχα προετοιμαστεί φυσικά, να μπορώ να περάσω τις 2 επόμενες μέρες χωρίς τα περιεχόμενα της (μόνο με αυτά στη χειραποσκευή μου), αλλά ευτυχώς δε χρειάστηκε… Ανάληψη από ATM του ισοδύναμου των 50 ευρώ, και βουρ στο υπόγειο του terminal…. Εκεί, υπάρχει ένας σταθμός λεωφορείων, απ΄ όπου φεύγουν και τα λεωφορεία για το Low Cost Terminal. Και η πρώτη μου επαφή, χωρίς aircondition και άλλα μέτρα, με τον τροπικό καιρό που θα με συντρόφευε τις επόμενες μέρες. Πολλή ζέστη, ακόμα περισσότερη υγρασία, δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα…

Λίγα λεπτά μετά, βρισκόμουν σε ένα … τραγικό να το πω, ερείπιο να το πω, ένα λεωφορείο τέλος πάντων που με μετέφερε, 20+ λεπτά μετά στο LCCT (Low cost carrier terminal) του KLIA (Kuala Lumpur International Airport). Χωρίς χώρο αποσκευών, βρίσκομαι για όλη τη διαδρομή με τη βαλιτσάρα να μπλοκάρει το διάδρομο και τη χειραποσκευή να καταλαμβάνει ένα ακόμη κάθισμα. Κάποια στιγμή, ο οδηγός άνοιξε την πόρτα σε κάποιο να κατέβει, και την ξέχασε ανοικτή, με εμένα απέναντι από την πόρτα να κρατάω τη βαλίτσα μου στις στροφές μην τυχόν φύγει εκτός λεωφορείου. Κι όλα αυτά, κάτω από τους ήχους της δυνατής Μαλαισιανής μουσικής… Αλλά μπορώ να διαμαρτύρομαι? Μισό ευρώ παρά κάτι το πλήρωσα το λεωφορείο…

Όταν φτάνω, είναι ήδη περασμένες 8, έχω jet-lag, δεν έχω κοιμηθεί, και στις 06:45 το επόμενο πρωί πετάω για τον πρώτο σταθμό του ταξιδιού. Επομένως, δεν τίθεται θέμα για το τι θα κάνω τώρα. Απευθείας στο TuneHotels.com του αεροδρομίου, το μοναδικό ξενοδοχείο κοντά στο Low cost terminal της Kuala Lumpur, όπου θα διανυκτερεύσω απόψε. Με χαμηλό σχετικά κόστος, είχα κλείσει δωμάτιο καιρό πριν… Αλλά όταν το αντίκρισα, έμεινα άναυδος. Πιο μικρό δωμάτιο ξενοδοχείου δε νομίζω ότι έχω ξαναδεί. Ούτε στο Τόκυο, ούτε στο Χογκ Κόγκ, ούτε στο Μανχάταν, ούτε πουθενά (όπου η γη είναι πανάκριβη), και το βρήκα εδώ, δίπλα στη ζούγκλα. Τόσο μικρό, που ανάμεσα στο κρεβάτι και στον τοίχο δε χωρούσα να περάσω κανονικά, περπάταγα στο πλάι… Και ούτε ιδιαίτερα καθαρό, ούτε τίποτα… Να σημειώσω εδώ και μια σουρεαλιστική εικόνα στη ρεσεψιόν: Χριστουγεννιάτικα δέντρα και στολισμός παντού, και η κοπέλα που με εξυπηρετεί να φοράει ισλαμική μαντήλα…

Εν πάση περιπτώσει, ώρα για ύπνο, και αύριο για τον πρώτο σταθμό. Τι ύπνο δηλαδή… Μια ώρα, μιάμιση με δυσκολία. Γιατί κατά τα άλλα, το jet-lag και το άγχος για την πρωινή πτήση, δε με άφησαν και πολύ να χαλαρώσω…

 

[fenia42]

Είδες που κι εσύ αγχώνεσαι με τις πτήσεις ;
Ανυπομονώ να μας δείξεις/πεις και τις υπόλοιπες στάσεις

 

[taver]

Ο τιτλος της ιστοριας ειναι πολυ πονηρος........:xmas_eek:

Ο τίτλος της ιστορίας είναι νορμάλ. Για το μυαλό σας, δεν παίρνω όρκο...

 

[deka]

Υπερπαραγωγή το ταξίδι σου! Κι εγώ ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!

 

[GTS]

Πώς έχει ο καιρός γυρίσματα...ο μέγας ταβέρ στα ίδια μέρη που έχω πάει τόσες και τόσες φορές...συμφωνώ μαζί του για το Changi, τίποτε το ιδιαίτερο (το Τ3 στο Ντουμπάι κλάσεις ανώτερο), αλλά ίσως δεν είδε τη καλή πλευρά του αεροδρομίου, υπάρχει μεγάλη διαφορά από τέρμιναλ σε τέρμιναλ ομολογουμένως. Για το KLIA να μας γράψει στο επόμενο κεφάλαιο αν μπήκε εγκαίρως στο αεροπλάνο (ο κακός χαμός γίνεται, ψιλο-ανοργάνωτη η κατάσταση) και όσο για το Tune Hotels, δεν ήξερε, δε ρώταγε...είχα πάντως πάντα την εντύπωση ότι υπήρχε και άλλο ξενοδοχείο στο KLIΑ, απλά το Tune είναι του πάμφθηνο...το κρεβάτι ταβέρ τουλάχιστον είναι πολύ καλό, δε μπορείς να πεις. Μεγάλο και άνετο :xmas_twisted:

 

[taver]

Πώς έχει ο καιρός γυρίσματα...ο μέγας ταβέρ στα ίδια μέρη που έχω πάει τόσες και τόσες φορές...

E, πήγα και σε αρκετά μέρη που δεν έχεις πάει... wait and see!

συμφωνώ μαζί του για το Changi, τίποτε το ιδιαίτερο (το Τ3 στο Ντουμπάι κλάσεις ανώτερο), αλλά ίσως δεν είδε τη καλή πλευρά του αεροδρομίου, υπάρχει μεγάλη διαφορά από τέρμιναλ σε τέρμιναλ ομολογουμένως.

Είδα 2 φορές το Terminal 2 και μία το Terminal 3. Οι παρατηρήσεις μου ισχύουν συνολικά.

Για το KLIA να μας γράψει στο επόμενο κεφάλαιο αν μπήκε εγκαίρως στο αεροπλάνο (ο κακός χαμός γίνεται, ψιλο-ανοργάνωτη η κατάσταση)

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στο LCCT. Το κυρίως terminal το βρήκα καλό και λειτουργικό. Για το LCCT θα σας γράψω, καθώς πέρασα από κει 3 φορές στο ταξίδι. Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, όλα πήγανε καλά, αλλά αυτό δε σημαίνει το ίδιο και για τα παρακάτω κεφάλαια...

και όσο για το Tune Hotels, δεν ήξερε, δε ρώταγε...είχα πάντως πάντα την εντύπωση ότι υπήρχε και άλλο ξενοδοχείο στο KLIΑ, απλά το Tune είναι του πάμφθηνο...το κρεβάτι ταβέρ τουλάχιστον είναι πολύ καλό, δε μπορείς να πεις. Μεγάλο και άνετο :xmas_twisted:

Στο KLIA υπάρχουν πολλά και καλά ξενοδοχεία, αλλά είναι όλα κοντά στο νορμάλ terminal. Κοντά στο LCCT, υπάρχει μόνο το Tune και τίποτε άλλο. Αν έμενα σε κάποιο από τα άλλα, θα έπρεπε μέσα στα χαράματα να ψάχνω και να πάρω ένα λεωφορείο και να κάνω διαδρομή 20-25 λεπτών....
Με το κρεβάτι (το 70% της επιφάνειας του δωματίου) δεν τρελάθηκα... πολύ σκληρό για τα γούστα μου.

 

[mariagl]

Πολύ κατατοπιστικός όπως πάντα. Και εγω ανυπομονώ για τη συνέχεια γιατι δεν με κοβω για Ασία μεριά σύντομα. Όχι γιατι δεν θέλω αλλα γιατι δεν μπορω ...

 

[GTS]

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στο LCCT

Ναι, σωστά. Ο κακός χαμός....

Στο KLIA υπάρχουν πολλά και καλά ξενοδοχεία, αλλά είναι όλα κοντά στο νορμάλ terminal. Κοντά στο LCCT, υπάρχει μόνο το Tune και τίποτε άλλο. Αν έμενα σε κάποιο από τα άλλα, θα έπρεπε μέσα στα χαράματα να ψάχνω και να πάρω ένα λεωφορείο και να κάνω διαδρομή 20-25 λεπτών....
Με το κρεβάτι (το 70% της επιφάνειας του δωματίου) δεν τρελάθηκα... πολύ σκληρό για τα γούστα μου.

Σωστά, είναι κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο, αλλά σίγουρα έχουν βανάκια 24/7 να σε πηγαίνουν στο LCCT. Το Tune είναι για έναν ύπνο και μόνο. Θες και μαλακό κρεβάτι πανάθεμά σε...εγώ προτιμώ τα λίγο πιο σκληρά, δε μπορώ να βουλιάζω πολύ...:xmas_mrgreen: Το μόνο καλό στο ξενοδοχείο αυτό είναι τα κρεβάτια και η τιμή.

 

[XRISTOS71]

Στο συγκεκριμένο Α380 (D-AIMB) είχα ξαναμπεί, αλλά στον επάνω όροφο μόνο, όταν ταξίδευα πέρυσι για Τόκιο. Η πτήση απροβλημάτιστη. Κάθισα διάδρομο, για αλλαγή. Παρότι η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη, είχα το διπλανό κάθισμα άδειο, και στο παράθυρο μια όμορφη νεαρή Νεοζηλανδέζα που επέστρεφε σπίτι της για τα Χριστούγεννα… Οι 12 ώρες της πτήσης πέρασαν εύκολα, πότε με ταινίες από το IFE, πότε με φαγητό κλπ, πότε με ύπνο, και πότε κουβεντιάζοντας με τη διπλανή. Φτάσαμε στο Terminal 2 του Changi Airport της Σιγκαπούρης στην ώρα μας, αλλά μέχρι να αποβιβαστούμε πέρασαν 15 λεπτά περίπου.


Τι να πεί κανείς για κάποιον που οι πτήσεις με Α380 έχουν γίνει πλέον ρουτίνα .

Ωραία αρχή Μέγιστε !!!!!!!! κατατοπιστικότατος

 

[KLEOPATRA]

Εμενα αντιθετως μου αρεσε ο τιτλος (και χωρις υπονοουμενα)
Καλα ειναι δυνατον ο Μεγιστος και να μην εχει παει προς τα κει?
Αρχιζεις και χαλας εε?:xmas_mrgreen: