Τατζικιστάν Στα πιο όμορφα βουνά

[travelbreak]

Στις Επτά Λίμνες
Όταν αποφάσιζα για το ποιο πρόγραμμα να διαλέξω στο ταξίδι του Τατζικιστάν, είχα κάποιες επιλογές, μεταξύ των οποίων ήταν και να μην επισκεφτούμε τα Fann Mountains. Ευτυχώς προτίμησα να μείνουμε περισσότερες μέρες και να ανέβουμε σε αυτά τα υπέροχα βουνά. Φυσικά δεν τα είδαμε όλα, όμως σε δυο μέρες πήραμε μία ιδέα του τοπίου. Κρίμα που δε σκέφτηκα πριν μερικές μέρες, όταν συζητούσαμε τι θα κάναμε με την αλλαγή που προέκυψε στο πρόγραμμα, να προσθέσω την μία μέρα που χαρίσαμε στο πρακτορείο στην περιοχή των βουνών Fann. Είχαμε πληρώσει 15 μέρες και τελικά κάναμε μόνο τις 14, αφού δε γινόταν να πάμε στο νοτιοανατολικό Τατζικιστάν.

Τη σκέψη αυτή δυστυχώς την έκανα μόνο αφού είχαμε επιστρέψει στο Ντουσανμπέ, από τα βουνά Fann και τα αδέρφια που μας έκαναν τα βουνά είχαν φύγει οριστικά.
Σήμερα λοιπόν στις 8:00, μετά το πρωινό που μας παρείχε το ξενοδοχείο στο Panjikent, ξεκινήσαμε για να πάμε στην περιοχή των Επτά Λιμνών. Ο Daniyar και ο αδερφός του (εδώ να πω ότι και ο Μπακτίρ είναι επαγγελματίας οδηγός που το καλοκαίρι δουλεύει με πρακτορείο στο Τατζικιστάν και η οικογένειά του ζει στο Κιργιστάν, όπου πάει και αυτός το χειμώνα) δεν είχαν ξαναπάει σε αυτή την περιοχή. Δεν ήξεραν καλά καλά και τον δρόμο.

Ξεκινήσαμε από το Panjikent με κατεύθυνση προς το Ντουσανμπέ, αλλά πολύ γρήγορα στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Μετά από ακόμα μερικά χιλιόμετρα ο δρόμος έγινε χωμάτινος και συνεχίσαμε για σχεδόν μία ώρα, μέχρι να φτάσουμε στην πρώτη λίμνη. Φυσικά κάθε μία από αυτές τις επτά, έχει το δικό της όνομα. Πού να θυμάσαι τώρα τέτοια ονόματα! Ο δρόμος μας ακολουθούσε την πορεία ενός μικρού ποταμού, ο οποίος πάντα κατέληγε και σε μία από αυτές τις λίμνες. Άλλοτε ήμασταν από τη μία του πλευρά και άλλοτε από την άλλη. Κάθε τόσο σταματούσαμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες γιατί το θέαμα ήταν πολύ όμορφο. Σε αυτή τη διαδρομή περνούσαμε και από κάποια γραφικά και πολύ όμορφα χωριά όπου βλέπαμε φυσιογνωμίες ντόπιων πολύ κλασικές.

Γενικά οι λίμνες δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά συνολικά ήταν ένα θέαμα πάρα πολύ όμορφο. Υπήρχαν λίμνες που ήταν μικρές, δηλαδή με μήκος 100 μέτρων, κι άλλες που είχαν μήκος ένα χιλιόμετρο. Το μέγιστο πλάτος όλων αυτών των λιμνών δεν ήταν περισσότερο από 300 μέτρα. Όταν φτάσαμε στην έκτη λίμνη προχωρήσαμε μέχρι που τελείωνε και εκεί το αυτοκίνητο σταμάτησε. Στο σημείο αυτό έπρεπε να κατεβούμε και να συνεχίσουμε με τα πόδια μέχρι την έβδομη λίμνη. Οι δύο συνοδοί μας, ενώ στην αρχή έλεγαν ότι θα μας ακολουθούσαν στο μονοπάτι για την έβδομη λίμνη, τελικά δεν το έκαναν.

Πιστεύαμε ότι αφού δεν συνεχίζουν τα αυτοκίνητα για να μας μεταφέρουν πιο πέρα, περιμέναμε ότι θα είναι κάποιο μικρό μονοπάτι που οδηγεί ως εκεί. Όμως σίγουρα μέχρι την έβδομη λίμνη μπορούσε να πάει ένα Jeep. Όμως για κάποιο λόγο αυτό δεν επιτρεπόταν. Αφού όταν φτάσαμε στο σημείο που παρκάραμε στην έκτη λίμνη, ήταν και άλλα αυτοκίνητα σταματημένα εκεί.

Ξεκινήσαμε και οι τέσσερις περίπου στις 12:00 το μεσημέρι την ανάβαση προς την έβδομη λίμνη. Ακολουθήσαμε το δρόμο και μετά από μία ώρα και κάτι, φτάσαμε στην τελευταία λίμνη. Ήταν και αυτή το ίδιο όμορφη όπως και οι άλλες, αλλά η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν που άξιζε περισσότερο.

Αφού καθίσαμε περίπου μισή ώρα εκεί, επιστρέψαμε λίγο μετά τις 14:00 στο σημείο που είχε παρκάρει το τζιπ που μας είχε μεταφέρει. Εκεί ήταν ένας μικρός οικισμός και πολλοί άνθρωποι έκαναν διάφορες δουλειές. Στη διαδρομή προς και από την έβδομη λίμνη, είδαμε ωραίες εικόνες με ανθρώπους και ντόπιες φυσιογνωμίες που ανέβαιναν με γαϊδούρια ή με τα πόδια προς διάφορα σημεία προς την έβδομη λίμνη.

Κάποια στιγμή επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητό μας και πήραμε την αντίστροφη πορεία ώστε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας περίπου στις 5:00 το απόγευμα. Στη διαδρομή μας έπιασε όμως ένα λάστιχο αλλά δεν καθυστερήσαμε αρκετά αφού πολύ γρήγορα το αντικατέστησαν με την ρεζέρβα.

Στο ξενοδοχείο ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 7:30 όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τα παιδιά. Τους είχα πει για να πάμε για φαγητό. Εν τω μεταξύ εμείς επειδή πεινούσαμε είχαμε τσιμπήσει στο δωμάτιο μερικά πράγματα που είχαμε. Στο δρόμο ψάχναμε να βρούμε κάτι ευπρεπές για να φάμε, όμως τα μαγαζιά που προσέφεραν φαγητό είτε δεν είχαν καρέκλες με τραπέζια για να καθίσουμε είτε τα είχαν, αλλά ήταν μέσα στο κτίριο. Και αυτό δεν το θέλαμε. Άνοιξα λοιπόν το Google και εκεί κοντά που ήμασταν υπήρχε ένα εστιατόριο που φανταζόμασταν ότι αφού είναι στο Google θα έχει κάποιο επίπεδο. Ονομαζόταν Dilovara. Για να φτάσουμε έπρεπε να περάσουμε από κάποια στενά δρομάκια, σύμφωνα με τις οδηγίες του πλοηγού, που δεν είχαν καθόλου καλή εμφάνιση. Ουσιαστικά ήταν μέρη φτωχολογιάς και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα μπορούσαν να φιλοξενούν ένα καλούτσικο εστιατόριο. Όταν φτάσαμε στο σημείο που έδειχνα το GPS δεν υπήρχε καθόλου εστιατόριο.

Ευτυχώς εκείνη την ώρα άνοιγε η πόρτα ενός γκαράζ και ένας ηλικιωμένος κύριος και ετοιμαζόταν να βγει με το αυτοκίνητό του. Ο άνθρωπος μας χαιρέτησε ευγενικά, όπως όλοι εδώ στο Τατζικιστάν, και εμείς ετοιμαζόμασταν να συνεχίσουμε την πορεία μας για να ξαναβρεθούμε στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Αυτός όμως μας είπε ότι είναι αδιέξοδο από κει και δεν έχει νόημα να προχωρήσουμε. Μάλιστα όταν προσφέρθηκε να μας μεταφέρει εκείνος με το αυτοκίνητό του, πολύ χαρήκαμε και μπήκαμε ευχαρίστως μέσα. Εγώ είχα την ιδέα να του πω το όνομα του εστιατορίου που ψάχναμε και αυτός χωρίς να ξέρει καμία λέξη στα Αγγλικά μας εξήγησε ότι θα μας μεταφέρει εκεί ακριβώς που θέλαμε. Και πράγματι το έκανε.

Το εστιατόριο Dilovara ήτανε μέσα στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Όμως δεν είχε καμιά ταμπέλα ούτε και υποψιαζόσουν ότι θα υπήρχε εστιατόριο εκεί. Ο πλοηγός μας οδηγούσε τελείως λάθος, αν και γενικά στο σωστό μέρος. Μόνο που δεν υπήρχε δρόμος από εκεί για να το προσεγγίσεις.

Ευχαριστήσαμε τον άνθρωπο και έφυγε, ενώ εμείς μπήκαμε σε ένα στενάκι όπου ήταν το εστιατόριο. Όταν προχωρήσαμε και μπήκαμε στο χώρο είδαμε ένα πανέμορφο μέρος: ήταν ένα τεράστιο οικόπεδο το οποίο ήταν σκεπασμένο αλλά είχες την αίσθηση ότι ήσουν έξω σαν να ήταν τελείως ανοιχτά ο κεντρικός χώρος. Στο κέντρο ήταν άδειος με μια μικρή διακόσμηση. Στη μία πλευρά ήταν μία εξέδρα για να παίζει μία ορχήστρα. Στην αντίθετη κατεύθυνση ήταν ο χώρος του μπαρ και των ποτών και δεξιά και αριστερά δεν υπήρχαν πάνω από 10 τραπέζια, πολύ μεγάλα για τις παρέες που θα κάθονταν για φαγητό. Από αυτά τα 10 τραπέζια τα μισά είχαν κόσμο. Αφού είδαμε το μενού και ο χώρος μας άρεσε πολύ καθίσαμε και φάγαμε παϊδάκια, ήπιαμε μπύρες και πληρώσαμε περίπου 11 ευρώ το ζευγάρι. Φυσικά στις 9:30 το μαγαζί είχε αδειάσει τελείως, γι’ αυτό και εμείς φύγαμε και πήγαμε στα δωμάτιά μας να ξεκουραστούμε.

Όπως μας είπε ο αδερφός του Ντάνιγιαρ, ο Μπακτίρ, στο Τατζικιστάν μιλάνε οι άνθρωποι τρεις διαφορετικές γλώσσες, που δεν έχουν καμία σχέση η μία με την άλλη. Τη μία γλώσσα όμως που επικρατεί και διδάσκεται στα σχολεία, και την μιλάνε όλοι έτσι κι αλλιώς, είναι τα φαρσί τα οποία μοιάζουν πάρα πολύ και είναι ουσιαστικά αυτά που μιλάνε στην Περσία. Γι’ αυτό και εδώ οι άνθρωποι νιώθουν πιο πολύ κοντά με τους Ιρανούς. Οι υπόλοιπες γλώσσες των άλλων χωρών της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή του Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν και Κιργιστάν είναι γλώσσες τουρκογενείς, πράγμα που έτσι κι αλλιώς το ξέραμε για τα ουζμπέκικα. Οι ντόπιοι εδώ πάντως δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους Τούρκους. Όμως θεωρούν ότι αυτοί μιλάνε μία άλλη γλώσσα συγγενή της περσικής. Μάλιστα μου είπε ότι μπορεί άνετα να συνεννοηθεί με τους Πέρσες. Έχουμε πει ότι ο Ντάνιγιαρ είναι από το Τατζικιστάν αλλά σε αυτή τη χώρα έρχεται μόνο το καλοκαίρι για να εργαστεί ως οδηγός ενός Land Cruiser το οποίο νοικιάζει από ένα γνωστό του στο Κιργιστάν. Εκτός από το καλοκαίρι όλο το υπόλοιπο διάστημα της ζωής του το ζει στο Κιργιστάν στην πόλη Osh. Εκεί ζει και όλη του η οικογένεια. Είναι 45 ετών και έχει και εγγόνια από την κόρη του, ενώ τα αγόρια του πάνε στο σχολείο ακόμα στο Κιργιστάν. Ζουν εκεί και οι γονείς του. Συγκεκριμένα η γυναίκα του κατάγεται από το Κιργιστάν. Επίσης, το έχω ξαναπεί, μένει και ο αδερφός του εκεί το περισσότερο διάστημα και έρχεται το Τατζικιστάν το καλοκαίρι για να εργαστεί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• 25
• 25

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 25

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Πρώτη και δεύτερη μέρα, Dushanbe

Τα εισιτήρια τα είχαμε βγάλει αρκετό καιρό πριν με τις τουρκικές αερογραμμές με 820 ευρώ το άτομο. Η αναχώρηση ήταν στις 9 Ιουνίου το απόγευμα και στο Dushanbe φτάσαμε με μιάμιση ώρα καθυστέρηση στις 2:30 τοπική ώρα τα ξημερώματα. Όταν φτάσαμε στο Ντουσανμπέ οι διαδικασίες για την είσοδο στη χώρα ήταν σχετικά γρήγορες. Δεν μας ζήτησαν όμως ούτε το μοριακό τεστ αλλά ούτε και την βίζα. Εγώ ρώτησα την κοπέλα που έλεγχε το διαβατήριό μου και μου είπε ότι το είδε ότι είχα κάνει ηλεκτρονικά την αίτηση για visa οπότε γι αυτό δεν μου τη ζήτησε. Το ξενοδοχείο μας που ονομάζεται Hotel 777 είχε στείλει δύο ΙΧ αυτοκίνητα να μας μεταφέρουν δωρεάν στο ξενοδοχείο. Αυτό κρατάει τον 12ο όροφο ενός κτιρίου, που είναι και ο τελευταίος, και έχουμε δύο δωμάτια που είναι σχετικά καλά, ενώ πληρώνουμε 50 ευρώ τη βραδιά για κάθε ένα. Έχοντας ψάξει λίγο καιρό πριν φτάσουμε δεν είχα βρει κάτι καλύτερο στην περιοχή, δηλαδή κοντά στο κέντρο, που να είναι και τόσο καλό. Ήταν στην αρχή της λεωφόρου Rudaki, ίσως τον πιο κεντρικό και όμορφο δρόμο της πόλης. Με ένα τεράστιο φωταγωγημένο και με πολλά δέντρα διάδρομο ανάμεσα στις δυο λωρίδες κυκλοφορίας των οχημάτων.

Τελικά το πρώτο βράδυ κοιμηθήκαμε περίπου στις 4:00 τα ξημερώματα τοπική ώρα ενώ ξημερώνει από τις 5:00. Το καλοκαίρι η διαφορά ώρας από την Ελλάδα είναι μόλις 2 ώρες, δηλαδή το Τατζικιστάν πάει δύο ώρες πιο μπροστά από ότι η Ελλάδα. Στις 9:00 να ξεκινήσαμε τις βόλτες μας στην πόλη με την παρέα μας, γιατί θα είχαμε μόνο μία μέρα καιρό να την δούμε. Όμως άλλα τα σχέδιά μας και άλλα ήθελε ο Θεός και ο καιρός. Θα δείτε αργότερα. Εγώ είχα σημειώσει τα πιο σημαντικά μέρη τα οποία τα είδαμε άνετα σε 6 με 7 ώρες. Μάλιστα πήγαμε και σε ένα φρούριο 30 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη με ταξί, που ονομάζεται Hisor Fortress.

Ξεκινήσαμε με τα πόδια και πολύ κοντά σε μας ήτανε η κεντρική πλατεία του Ντουσανμπέ, με τα ωραία μνημεία. Πρώτα του ήρωα Ισμαήλ Σομόνι, από τον οποίο πήρε και το όνομά του το νόμισμα της χώρας. Ο Σομόνι ή Σαμανί ήταν ηγέτης των Σαμανιδών στο τέλος του ένατου και στις αρχές του δέκατου αιώνα. Πάντως γεννήθηκε και πέθανε στο σημερινό Ουζμπεκιστάν. Μετά πήγαμε στο μνημείο της Ανεξαρτησίας, διασχίζοντας το πάρκο με τα σιντριβάνια. Το μόνο άσχημο ήταν ότι σε όλη την περιοχή υπήρχε μία σκόνη να πλανάται στην ατμόσφαιρα, που δεν μας άφηνε να έχουμε καλή ορατότητα και να μην αναπνέουμε καλά. Στην αρχή νομίζαμε ότι ίσως ήταν και από την υγρασία, αλλά τελικά ήταν η σκόνη, γιατί υγρασία δε μου φάνηκε να έχει. Ταυτόχρονα η θερμοκρασία πρέπει να ήταν πάνω από 35 βαθμούς Κελσίου. Από τη μία λοιπόν έκανε ζέστη, αλλά από την άλλη ευτυχώς, λόγω της σκόνης δεν είχαμε τόσο μεγάλο πρόβλημα με την ακτινοβολία του ήλιου, αφού την εμποδίζει η σκόνη να φτάσει σε μας.

Μετά από αυτά τα δύο μνημεία πήγαμε στο πάρκο Ρουντάκι, το οποίο βρισκόταν εκεί κοντά. Γενικά όλα τα σημεία ενδιαφέροντος βρίσκονται σε μία ακτίνα 2-3 km από αυτό το πάρκο. Εκεί κοντά βρίσκεται ένα άλλο όμορφο πάρκο και δεσπόζει ο ιστός με τη σημαία (Flagpole) της χώρας που θεωρείται και ο δεύτερος μεγαλύτερος σε ύψος του κόσμου. Το παλάτι του έθνους το είδαμε από απόσταση, αφού δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε. Κάνοντας μια μεγάλη γύρα φτάσαμε και στο Εθνικό Μουσείο της χώρας, για μια ωριαία επίσκεψη, που είχε όμως αρκετό ενδιαφέρον.

Κάπου εκεί και μέσα στο μεσημέρι, βρήκαμε ένα ταξί για να μας πάει στο φρούριο Hisor Fortress που προανέφερα. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά μια ώρα και παραπάνω τη φάγαμε τριγυρίζοντας στην περιοχή. Το έχουν αναπαλαιώσει λίγο αλλά φαίνεται ότι το παλιό κτίσμα έχει λιώσει από τις βροχές αφού ήταν από χωμάτινους πλίνθους. Οι φωτογραφίες φαίνονται έτσι σαν ξεθωριασμένες, λόγω της σκόνης στην ατμόσφαιρα.

Το ταξί μας περίμενε και στο γυρισμό σταματήσαμε να βγάλουμε λίγες φωτογραφίες στο Navruz Palace αλλά και να φωτογραφίσουμε μέσα στη σκόνη ένα ψηλό κτίριο, το Istiqlol Complex, που έμοιαζε με πυρσό. Η συννεφιά από τη σκόνη συνεχιζόταν όλη μέρα παντού. Πληρώσαμε στο ταξί 300 σομ για 2,5 ώρες και επιστρέψαμε τα δωμάτιά μας περίπου στις 4:00 το απόγευμα για να ξεκουραστούμε.

Μόλις φτάσαμε στο δωμάτιο με την Ντίνα πήγαμε στο σε ένα σούπερ μάρκετ εδώ κοντά και προμηθευτήκαμε κονσέρβες, ψωμί, παξιμάδια και μπισκότα για τις επόμενες μέρες που ίσως η διατροφή μας να έχει κάποια προβλήματα, να είναι δηλαδή δύσκολη η προμήθεια τροφίμων. Τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν έτσι. Ήταν εύκολο σε πολλά σημεία να προμηθευτούμε φαγώσιμα.

Όλο το απόγευμα, δηλαδή από τις 6:30 και μετά, κάναμε βόλτες στην περιοχή μας, αλλά και προς το κέντρο της πόλης. Πήγαμε να δούμε την όπερα που ήταν κοντά. Δεν ήταν πάνω από 10 λεπτά περπάτημα, αλλά το κτίριο δεν μας εντυπωσίασε, αν και δεν ήταν άσχημο. Όμως ήταν πολύ όμορφοι οι κήποι που ήταν γύρω από αυτό όπως και η πολύβουη πλατεία, που τα απογεύματα γέμιζε κόσμο.

Κάναμε τη μικρή μας βόλτα στην περιοχή και μετά ξεκινήσαμε να πάμε πάλι προς το κέντρο της πόλης, το άγαλμα του Σομονί με την αψίδα, πού από εκεί που βρισκόμασταν δεν απείχε περισσότερα από 15 λεπτά. Μας άρεσαν πολύ οι κήποι που ήταν γύρω από τα μνημεία και τα κτίρια. Πράγματι σε όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες έχουν πολύ μεγάλους κήπους, δηλαδή πάρκα και χώρους αναψυχής για τους ανθρώπους της πόλης. Ειδικά σε αυτή την πόλη τα πάρκα είναι τεράστια και έχουν υπέροχες μεγάλες λίμνες και καταπληκτικά σιντριβάνια. Εμείς όμως θέλαμε να πάμε εκεί τη βόλτα, κυρίως για να δούμε τα φωτιστικά που είχαν στα μνημεία αλλά και μέσα στα πάρκα. Μας είχαν εντυπωσιάσει τα σχέδια των φωτιστικών που ήταν στις κολώνες, όπως επίσης και άλλα φωτιστικά που ήταν στα διαζώματα που υπήρχαν στις δύο πλευρές των μεγάλων λεωφόρων ή και ανάμεσα στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Μιλάμε για δρόμους με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και τα πεζοδρόμια να είναι με πλάτος περίπου 20 μέτρων. Σε μερικούς δε κεντρικούς δρόμους να υπάρχουν ανάμεσα στις δύο λωρίδες διάδρομοι πλάτους πάλι 20 μέτρων για να περπατάει ο κόσμος ανάμεσα σε τεράστια πλατάνια. Και βέβαια το καλοκαίρι είχαν μεγάλα φυλλώματα. Τα περισσότερα μνημεία και κτίρια είχαν ένα πολύ καλό φωτισμό. Περιμέναμε μέχρι να ανάψουν όλα αυτά τα φώτα και να τραβήξουμε φωτογραφίες με τα πολύχρωμα φωτιστικά.

Μετά από δύο ώρες βόλτες οι άλλοι της παρέας γύρισαν πίσω και εμείς προχωρήσαμε γιατί ήθελα να δω το τελευταίο κτίριο της μεσημεριανής μας βόλτας, πώς ήταν φωτισμένο. Λες και ήξερα ότι θα είναι πολύ ιδιαίτερος ο φωτισμός του Ιstiklal Complex. Ήταν υπέροχα τα σιντριβάνια που το πλαισίωναν και εκατοντάδες κόσμος έκανε βόλτες με τα παιδιά τους. Αφού τραβήξαμε φωτογραφίες και βίντεο με τον υπέροχο φωτισμό του κτιρίου, το οποίο έχει ύψος περίπου 120 μέτρων, έπρεπε να γυρίσουμε πίσω.

Να σημειώσω εδώ ότι σχεδόν παντού βλέπεις το πρόσωπο του Προέδρου της χώρας Ραχμόν, που πλέον είναι στην ηγεσία περισσότερο από 30 χρόνια και φυσικά δεν έχει κανέναν πολιτικό αντίπαλο. Μάλιστα ψάχνοντας λίγο στο internet βρήκα ότι στο Ιstiklal Complex, αυτός έκανε τα εγκαίνια μαζί με το Δήμαρχο της πόλης, που συμπτωματικά είναι γιός του. Το κτίριο είναι αφιερωμένο σε αυτόν και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε πριν από λιγότερο από δύο χρόνια, οπότε και έγιναν τα εγκαίνια. Σήμερα πλέον αποτελεί ένα VIP πολιτιστικό κέντρο. Εμείς δεν είχαμε το χρόνο για να το επισκεφτούμε μέσα, αν και δε νομίζω ότι θα μας έβαζαν.

Αφού λοιπόν διαθέσαμε περίπου μισή ώρα, ή και παραπάνω στο χώρο αυτό, πήραμε ένα ταξί και επιστρέψαμε στην περιοχή του ξενοδοχείου μας. Για μία απόσταση περίπου τριών χιλιομέτρων πληρώσαμε 12 σομ, δηλαδή ένα ευρώ. Στη γειτονιά μας βρήκαμε και ένα μικρό μαγαζί που εκτός από διάφορα που πουλούσε, είχε και οινοπνευματώδη ποτά, τα οποία δεν βρήκαμε στο τοπικό σούπερ μάρκετ το απόγευμα. Από εκεί πήραμε ένα ντόπιο κρασί και δύο μπύρες τις οποίες ήπιαμε μόλις γυρίσαμε στο δωμάτιο.

Ο άνθρωπος που έχει το πρακτορείο με είχε ειδοποιήσει στο WhatsApp ότι δεν θα έρθει εκείνος ο οδηγός που είχε κανονίσει στην αρχή, γιατί είχε κάποιο συμβάν με το αυτοκίνητό του, αλλά ένας άλλος. Εγώ εκείνο που επιθυμούσα ήταν απλά να έρθει κάποιος που να γνωρίζει τη δουλειά και να περάσουμε καλά μαζί του. Ευτυχώς έτσι έγινε.

Το Ντουσανμπέ μας εντυπωσίασε με τα ωραία μνημεία και κτίρια που έχει. Δεν ξέρω που βρίσκει αυτό τον πλούτο η χώρα, η οποία τα κυριότερα που παράγει είναι αλουμίνιο, φρούτα και βαμβάκι. Η κυριότερη πηγή εισοδήματος για το ακαθάριστο προϊόν της χώρας είναι τα εμβάσματα που έρχονται από τους ανθρώπους που έχουν μεταναστεύσει αλλού για να δουλέψουν. Ξέρω ότι τα τελευταία χρόνια έχει περάσει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, και ένα πενταετή εμφύλιο τη δεκαετία του 1990, όμως αυτό που βλέπω σήμερα είναι μία πολύ μεγάλη ανάπτυξη, τουλάχιστον στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις, όχι τόσο στα χωριά. Οι άνθρωποι σπανίως μιλούν αγγλικά και ειδικά κανένας ταξιτζής. Ακόμα και στη ρεσεψιόν, εδώ που μένουμε, ο άνθρωπος μιλάει ελάχιστα. Δηλαδή ούτε καν τα απαραίτητα. Ευτυχώς η κοπέλα που τον αντικατέστησε ήξερε αρκετά.

 

[evaT]

Μας αρέσει να διαβάζουμε για μέρη λιγότερο ταξιδεμένα...Παρακολουθώ με ενδιαφέρον μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια σου και μαθαίνω για περιοχές που ακόμη τουλάχιστον τις νιώθω μακριά από εμένα!
Εύγε!

 

[travelbreak]

Μας αρέσει να διαβάζουμε για μέρη λιγότερο ταξιδεμένα...Παρακολουθώ με ενδιαφέρον μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια σου και μαθαίνω για περιοχές που ακόμη τουλάχιστον τις νιώθω μακριά από εμένα!
Εύγε!

Ευχαριστώ @evaT .

τις νιώθω μακριά από εμένα!

Με το πέρασμα του χρόνου θα έρθουν στα σχέδιά σου.

 

[fenia42]

Τα καταφέρατε λοιπόν να πάτε και στο Τατζικισταν! Εύγε! Ανυπομονώ για τη συνέχεια.
Έχω την αίσθηση ότι η βίζα για Τατζικισταν έχει καταργηθεί για τους Έλληνες.
Αυτη η σκόνη τελικά από τι είναι ;

 

[travelbreak]

Έχω την αίσθηση ότι η βίζα για Τατζικισταν έχει καταργηθεί για τους Έλληνες.

Δεν ήμουνα σίγουρος για τη βίζα, αλλά πουθενά δεν είδα ότι δεν απαιτείται. Όμως για την αυτόνομη περιοχή που λέω χρειαζόταν.

Αυτη η σκόνη τελικά από τι είναι ;

Ήταν από την ύπαιθρο αφού έχει πολλά ερημικά τοπία και σηκώνεται σκόνη με τον αέρα.

 

[travelbreak]

Dushanbe-Kalaikhum 350 χιλιόμετρα.

Ευτυχώς έχοντας αγοράσει μία κάρτα SIM (181 σομ με διαβατήριο σε κατάστημα μεγάλης τοπικής τηλεφωνίας) για το τηλέφωνο, είχα επικοινωνία με τον καινούργιο οδηγό που θα μας έκανε το ταξίδι. Είχαμε κανονίσει να έρθεις στις 9:00 το πρωί και εμείς 10 λεπτά νωρίτερα είχαμε βγάλει τα πράγματα στην πόρτα του ξενοδοχείου και τον περιμέναμε. Μόλις εκείνη τη στιγμή ανοίγω το κινητό μου να δω αν έχω κάποιο μήνυμα και μου είχε στείλει ένα, που έλεγε ότι μας περίμενε έξω από το ξενοδοχείο. Τον είδα στον απέναντι δρόμο και του έκανα νόημα να έρθει στο μέρος μας για να φορτώσουμε τα πράγματα. Το όνομά του ήταν Ντανιγιάρ και εμείς τον φωνάζαμε Ντάνυ. Ήταν 45 ετών, οδήγησε πολύ καλά το αυτοκίνητο το οποίο ήταν Land Cruiser. Ήταν μάλιστα σε πολύ καλή κατάσταση και σε τίποτα δεν θύμιζε το ίδιο αυτοκίνητο που είχαμε πριν 7 μήνες στο Σουδάν.

Τα πράγματα δεν ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς γιατί μας ζήτησε να του δώσουμε φωτοτυπίες της βίζας αλλά και των διαβατηρίων μας. Εγώ του είπα ότι δεν έχουμε φωτοτυπίες παρά μόνο τα πρωτότυπα. Αυτός με ύφος απογοήτευσης μου λέει ότι πρέπει να έχουμε 25 αντίτυπα μαζί μας για τα σημεία ελέγχου. Έτσι έψαχνε να βρει πρωί-πρωί μαγαζί που να βγάζει φωτοτυπίες για να κάνει τα αντίγραφα. Όμως ήταν Κυριακή και σχετικά νωρίς, οπότε τα αντίστοιχα μαγαζιά δεν είχαν ανοίξει ή δεν θα άνοιγαν καθόλου όλη τη μέρα. Τελικά βρήκαμε ένα μαγαζί που σε μισή ώρα είχε βγάλει τα 25 από τα 100 αντίγραφα που χρειαζόμασταν συνολικά. Περιμέναμε άλλη μισή ώρα να βγάλει μερικά για να έχουμε στη διαδρομή για να τα δίνουμε στα μπλόκα του στρατού και της αστυνομίας. Εκεί δεν καθυστερούσαμε πολύ και ούτε νομίζω χρειαζόταν να δίνει μπαξίσι, αν και για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος.

Στο περίμενε βγάλαμε μερικές φωτογραφίες:

Προχωρήσαμε λοιπόν στη διαδρομή, χωρίς βέβαια να μας έχει εγκαταλείψει η σκόνη της προηγούμενης ημέρας. Από τα μισά της διαδρομής και μετά τα τοπία ήταν πολύ όμορφα. Οι φωτογραφίες σίγουρα δεν είναι και οι καλύτερες λόγω της σκόνης. Κάναμε πολλές ενδιαφέρουσες στάσεις.

Τουλάχιστον 100 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο τελικό προορισμό της ημέρας συναντήσαμε τον ποταμό Punj πού για εκατοντάδες χιλιόμετρα είναι το σύνορο μεταξύ του Τατζικιστάν και του Αφγανιστάν. Για αρκετές μέρες τον είχαμε στο δεξί μας χέρι και πολλές φωτογραφίες που τραβούσαμε ήταν από την χώρα του Αφγανιστάν. Και βέβαια οι πιο πολλές ήταν τα πολύ υψηλά βουνά τα οποία άλλοτε είχαν χιόνια και άλλοτε όχι. Ενθουσιαστήκαμε πολύ όταν στο δρόμο είδαμε ταμπέλα που έγραφε ότι προς τα δεξιά πας για το Αφγανιστάν, περνώντας από μια γέφυρα. Δεν είδαμε κανένα να περνά αλλά εμείς βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με την ταμπέλα.

Εδώ οι Αφγανοί παίζουν ποδόσφαιρο:

Λίγο πριν βραδιάσει καταλήξαμε στο χωριό Kalaikhumb. Αυτό βρίσκεται στη συμβολή ενός παραπόταμου του ποταμού Punj, του Obikhumbou, και τα πιο πολλά σπίτια που γίνονται και guest house βρίσκονται ακριβώς δίπλα αλλά και πάνω από αυτόν τον παραπόταμο. Σε ένα τέτοιο σπίτι είχαμε κανονίσει (το πρακτορείο δηλαδή) να μείνουμε και εμείς. Τα παιδιά του σπιτιού, που μετέφεραν τις βαλίτσες μας ήταν πολύ ευγενικά και ήξεραν πολύ καλά Αγγλικά. Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας και κανονίσαμε την ώρα του βραδινού, η παρέα βγήκε μία βόλτα στο χωριό για να τραβήξει κάποιες φωτογραφίες. Πιο πολύ φωτογραφίζαμε τα βουνά που ήταν πάνω από το χωριό και τα νερά του παραποτάμου που έτρεχαν πολύ ορμητικά. Να αναφέρω εγώ ότι ο ποταμός Punj στο μεγαλύτερο διάστημα που τον είδαμε, είχε πολύ ορμητικά νερά γιατί ήταν στενός. Το Αφγανιστάν δεν απείχε από τον δρόμο που πήγαινε το δικό μας αυτοκίνητο περισσότερα από 200 μέτρα. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις η απόσταση ήταν μόνο 100 μέτρα. Αργότερα το πλησιάσαμε και στα 15.

Το βράδυ στο σπίτι καθίσαμε και φάγαμε όλοι μας, εκτός από την Ντίνα, η οποία φοβάται τα ντόπια φαγητά και δεν θέλει καθόλου να τα δοκιμάσει. Το δωμάτιο ήταν σχετικά μικρό με δύο κρεβάτια, όπως και τα περισσότερα δωμάτια στη χώρα, που από ό,τι κατάλαβα θέλει να λέγεται ότι έχει κομμουνισμό, γιατί πολύ συχνά βλέπουμε σφυροδρέπανα δίπλα στον Πρόεδρο. Φυσικά δεν πρέπει να γίνεται λόγος για τηλεόραση στο δωμάτιο, αλλά ούτε και για κλιματιστικό. Μόνο ένας ανεμιστήρας υπήρχε. Φαντάζομαι το χειμώνα θα έχει και κάποιο είδος θέρμανσης, αλλά δεν θυμάμαι αν είχε σώματα κεντρικής θέρμανσης.

Να σημειώσω ότι το βράδυ που τρώγαμε ξαφνικά άρχισαν βροντές και αστραπές και αργότερα μία δυνατή καταιγίδα, η οποία κράτησε πολλές ώρες. Το χειρότερο όμως ήταν ότι αυτή η καταιγίδα προκαλούσε διακοπές ρεύματος με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να φορτίσουμε τις συσκευές μας, αλλά να μην δουλεύει και το πιεστικό για να φέρει νερό στην τουαλέτα που ήταν δίπλα στα δωμάτιά μας. Να μην τα πολυλογώ ήταν μία ταλαιπωρία και αυτή μαζί με το χώρο του δωματίου, που ήταν αρκετά μικρός.

 

[travelbreak]

Kalaikhum – Rushan, 180 χιλιόμετρα.

Το πρωί οι άνθρωποι του σπιτιού μας έφεραν ένα πολύ πλούσιο πρωινό και φάγαμε πολύ νόστιμο μέλι και βούτυρο καθώς και διάφορα γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες. Το σημείο που καθίσαμε ήταν φανταστικό: μια εξέδρα πάνω από τον παραπόταμο Obikhumbou κι εμείς να βλέπουμε τα ορμητικά νερά από κάτω να τρέχουν. Η μέρα ήταν πεντακάθαρη, αφού η βροχή είχε διαλύσει τη σκόνη των τελευταίων δυο ημερών. Το πρωινό το πήραμε στις 7:00 και λίγο πριν τις 8:00 είχαμε ξεκινήσει με νέο προορισμό ένα χωριό στην κοιλάδα Bartang.
Από τώρα και στο εξής έχουμε καθαρές φωτογραφίες, χωρίς τη σκόνη των πρώτων δύο ημερών.

Αριστερά το Αφγανιστάν:

Αφγανοί περνάνε ένα χείμαρρο:

Γέφυρα μεταξύ των δύο χωρών. Όλες οι γέφυρες που είδαμε ήταν κλειστές.

Αφγανοί περπατούν απέναντι:

Απίστευτες εικόνες:

Στις διαδρομές της σημερινής μέρας, αλλά και μετά το μεσημέρι της χθεσινής που πιάσαμε τα σύνορα με το Αφγανιστάν, είχαμε διάφορα προβλήματα στη διαδρομή. Προσπαθούν να φτιάξουν το δρόμο που σίγουρα είναι πολύ στενός χωματόδρομος, ώστε να περνάνε πιο εύκολα οι μεγάλες νταλίκες. Σε πολλά σημεία ήμασταν υποχρεωμένοι να περιμένουμε και περισσότερο από μισή ώρα έτσι ώστε να σταματήσουν οι εργασίες και να μπορέσουμε να περάσουμε. Οι εργασίες που γίνονταν ήταν καθαρισμός από πέτρες οι οποίες προέρχονταν από φουρνέλα τα οποία έβαζαν για να γίνει η διαπλάτυνση του δρόμου. Μηχανήματα έσκαβαν επίσης τις βραχώδεις πλαγιές για να φαρδύνουν το δρόμο.

Και όλα πήγαιναν σχετικά ήρεμα, έστω με τις αναμονές που είχαμε, μέχρι που φτάσαμε σε ένα σημείο όπου μία ώρα πριν μία μεγάλη νταλίκα δεν είχε μπορέσει να περάσει ένα μικρό ύψωμα σε κάποιο σημείο των έργων. Είχε ακινητοποιηθεί πάνω σε αυτό το μικρό ύψωμα. Αφού περιμέναμε περισσότερο από μία ώρα να έρθει ένας εργαζόμενος με τα κλειδιά για να χρησιμοποιήσει έναν εκσκαφέα που ήταν αραγμένος εκεί δίπλα, δηλαδή 50 μέτρα μακριά από το ακινητοποιημένο όχημα. Αλλά ο χειριστής του έπρεπε να έρθει με τα κλειδιά για να τον βάλει να λειτουργήσει, γιατί είχαν σταματήσει τις εργασίες για μεσημεριανό διάλειμμα, μακριά από εκείνο το σημείο. Όταν τελείωσε λοιπόν το διάλειμμά του ήρθε, έσπρωξε το φορτηγό και εκεί που όλοι περιμέναμε ότι θα μας αφήσει να περάσουμε πλέον, τουλάχιστον τα ΙΧ. που δεν κινδύνευαν να έχουν πρόβλημα στο ύψωμα, αυτός συνέχισε τη διάνοιξη του δρόμου για σχεδόν ακόμα δύο ώρες. Έτσι σε εκείνο το σημείο αγανακτισμένοι είχαμε μείνει περισσότερο από τρεις ώρες εμείς, και κάποιοι άλλοι μία ώρα παραπάνω. Το περίεργο είναι ότι κανένας από τους οδηγούς δεν διαμαρτυρόταν. Η μόνη που διαμαρτυρήθηκε ήταν η Ντίνα χωρίς αποτέλεσμα. Εμείς όταν περνούσαμε, όταν επιτέλους άνοιξαν το δρόμο, βρίζαμε τους Κινέζους οι οποίοι έχουν αναλάβει την κατασκευή του δρόμου και οι περισσότεροι εργαζόμενοι εκεί είναι Κινέζοι. Ας μην ξεχνάμε ότι τα σύνορα της Κίνας βρίσκονται κοντά σε αυτό το σημείο. Και μάλιστα εμείς θα βρεθούμε στα σύνορα αυτά πολύ πιο κοντά τις επόμενες ημέρες.

Αφγανός τσομπάνος:

Τελικά φτάσαμε στο χωριό Rushan, που ήταν ο προορισμός μας για τη μέρα αυτή, και μας περίμενε μία κυρία στο σπίτι της για να μας δώσει τα δωμάτια μας. Το ένα ήταν πάρα πολύ μεγάλο, αλλά το άλλο ήταν ακριβώς το αντίθετο. Εγώ με την Ντίνα μείναμε σε αυτό το μικρό δωμάτιο, το οποίο υποψιάζομαι ότι παλιότερα ήταν μία αποθήκη ή και τουαλέτα. Οι βαλίτσες και τα πράγματά μας όλα ήταν έξω σε ένα χολ, αφού δεν χωρούσαν στο δωμάτιο. Τέλος πάντων εγώ δεν κοιμήθηκα και πολύ καλά αλλά ούτε και η Ντίνα, γιατί αυτό που δεν είπα είναι ότι δεν είχε ούτε καν πόρτα, αλλά μία κουρτίνα για το χωρίζει από το χολ.

Μετά την τακτοποίηση στα δωμάτια εγώ με τη Ντίνα φύγαμε για μια γρήγορη βόλτα στο χωριό πριν βραδιάσει. Είχε ένα κεντρικό δρόμο με μικρά καταστήματα και σπίτια. Εμείς είδαμε ότι έχει και ένα παλιό φρούριο κοντά στο ποτάμι και στο δρόμο βρήκαμε μερικά παιδιά και μας οδήγησαν σε αυτό. Ήταν μια συμπαθητική βόλτα που μας έφερε σε επαφή με μικρά παιδιά που μιλούσαν αγγλικά.

 

[travelbreak]

Rushan, Jizev trekking, Khorong

Το πρωί πήραμε πάλι ένα πολύ ωραίο πρωινό στο σπίτι αυτό που μείναμε και ξεκινήσαμε στις 8 για να έρθουμε στην μεγάλη πόλη Khorong. Είναι η πρωτεύουσα της αυτόνομης περιοχής Gorno-Badakhshan. Απείχε από το χωριό που μέναμε 70 km, αλλά σύμφωνα με το πρόγραμμα του πρακτορείου μπορούσαμε να πάμε να κάνουμε περπάτημα εκεί κοντά σε μία περιοχή που είχε κάποιες λίμνες. Στην αρχή ο οδηγός μας πήγε να μας αποτρέψει από το να πάμε, ίσως επειδή θα ήταν δύσκολο το περπάτημα για την ηλικία μας. Τελικά όμως επιμέναμε και μας πήγε σε ένα σημείο που ήταν μία γέφυρα ενός παραπόταμου του Παντς. Μας είπε ότι θα μας περιμένει μετά από 5 ώρες που υπολόγιζε ότι θα πάμε και θα έχουμε επιστρέψει την απόσταση των έξι χιλιομέτρων (συν έξι η επιστροφή). Πολύ αισιόδοξος ήταν.

Αυτοί οι χρωματισμοί στα βουνά ήταν ξεχωριστοί:

Ξεκινήσαμε λοιπόν στις 9:00 το πρωί το περπάτημα και από την αρχή φάνηκε ότι όλοι, εκτός από εμένα, είχανε προβλήματα με τα πόδια τους. Και εγώ είχα δηλαδή αλλά όσο νάναι είμαι πιο δυνατός από τους άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μετά από μία ώρα περπάτημα οι άλλοι τρεις επέστρεψαν πίσω και εγώ συνέχισα μόνος μου. Να πω εδώ ότι ο οδηγός του Jeep δεν ήρθε μαζί μας. Εγώ συνέχισα και στις 12 το μεσημέρι είχα φτάσει στον τελικό προορισμό, που ήταν ένα χωριό με το όνομα Jizev ή Chadik. Εκεί ήταν η ομώνυμη λίμνη, που ήταν πάρα πολύ όμορφη με κυρίως πράσινο χρώμα και κάποια βράχια διάσπαρτα μέσα σε αυτήν. Μιλάμε για μία λίμνη που δεν ήταν περισσότερα από 100 στρέμματα, αλλά άξιζε τον κόπο μου.

Το μονοπάτι που πήρα:

Φτάνοντας στην πρώτη λίμνη:

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή μας από το Rushon που μείναμε μέχρι το σημείο της τελικής λίμνης που έφτασα μόνο εγώ. Στο σημείο 1 στρίψαμε από τον κεντρικό δρόμο και μπήκαμε πλάι σε ένα μικρό παραπόταμο του Παντς και σε ένα χωματόδρομο. Προχωρήσαμε μέχρι το Γεφύρι που ήταν κάπου 25 χιλιόμετρα από τη στροφή. Από το Γεφύρι (υψόμετρο 2100 μέτρα) στο Jizev (υψόμετρο 2500 μέτρα) ήταν τα έξι που περπάτησα στο μονοπάτι.

Όταν έφτασα μέχρι εκεί είδα και το παραδοσιακό χωριό που ήταν 100% πετρόκτιστο. Είδα κάποιους ανθρώπους να εργάζονται στα χωράφια τους. Θαύμασα για κάμποση ώρα την υπέροχη λίμνη και αν δεν ήξερα ότι οι άλλοι με περίμεναν θα καθόμουν περισσότερο. Δεν άργησα να πάρω το δρόμο του γυρισμού για να μην αφήσω τους άλλους να περιμένουν.

Το μονοπάτι νόμιζα πως ήταν ένα και μοναδικό αλλά έκανα λάθος. Σε ένα σημείο πήρα λάθος μονοπάτι και έτσι καθυστέρησα περίπου μισή ώρα να φτάσω εκεί που με περίμεναν οι άλλοι και είχαν ήδη αρχίσει να ανησυχούν. Στην ταλαιπωρία που είχα όταν έκανα το λάθος στην επιστροφή μου, γλίστρησα και έπεσε το ένα μου πόδι στα νερά του ποταμού. Φεύγοντας από το αυτοκίνητο δεν είχα πάρει και νερό μαζί μου. Έτσι όταν διψούσα έβαζα τις χούφτες μου στο ποτάμι και έπιανα λίγο λίγο το νερό για να πίνω. Ήταν πιστεύω το νερό πολύ καθαρό αλλά πολύ παγωμένο.

Μόλις έφτασα (στις 2:30 πια) φύγαμε και για το Khorong που μείναμε εκείνη τη βραδιά. Εκεί είχαμε χρόνο για μια βόλτα στον κεντρικό δρόμο μέχρι να βραδιάσει.

Οι διαδρομές που κάνουμε με το αυτοκίνητο είναι υπέροχες όλες και δεν προλαβαίνουμε να τραβάμε φωτογραφίες. Τη σημερινή μέρα επιτέλους ο ποταμός Παντς που χωρίζει τις δύο χώρες έγινε λίγο πλατύς με αποτέλεσμα τα νερά του να ημερέψουν. Στα σύνορα, ειδικά από την πλευρά που ήμασταν εμείς, δηλαδή του Τατζικιστάν, βλέπαμε συνέχεια στρατιώτες είτε να περιπολούν είπε να χτίζουν με πέτρες ταμπούρια, λες και έρχεται πόλεμος με τους απέναντι. Από τη μεριά του Αφγανιστάν δε βλέπουμε ιδιαίτερες κινήσεις, πέρα από ελάχιστα φυλάκια τα οποία έχουν.

Οι άνθρωποι στη χώρα είναι αρκετά φιλικοί, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι τόσο όσο το Ουζμπεκιστάν. Το θέμα βέβαια είναι ότι δεν μιλάνε, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, αγγλικά. Όμως μου έκανε εντύπωση στο δεύτερο από τα χωριά που κοιμηθήκαμε, στο Rushan, ότι κάποια παιδιά από 10 έως 15 χρονών μιλούσαν σχετικά καλά Αγγλικά. Ειδικά ένα κορίτσι, που ήταν 14 ετών, είχε και πολύ καλή προφορά και μιλούσε πιστεύω σε επίπεδο Lower. Αυτά τα παιδιά τα είχαμε συναντήσει με τη Ντίνα, όταν κάναμε βόλτα και μας συνόδευσαν για μισή ώρα περίπου σε όλη τη βόλτα για να μας δείξουν το παλιό φρούριο που δεν έχει βέβαια καθόλου συντηρηθεί. Το είδαμε για λίγο την ώρα που έπεφτε το σκοτάδι.

Τα παιδιά, ειδικά τα κορίτσια, και οι γυναίκες, είναι αρκετά όμορφες. Οι άντρες όχι και τόσο και καταλαβαίνεις τους πλούσιους από το ότι έχουνε 20 κιλά παραπάνω από τους άλλους. Οι άντρες δεν είναι ψηλοί, ενώ οι γυναίκες έχουν ένα κανονικό ύψος.

Νερό αγοράζουμε πάντα εμφιαλωμένο και δεν είναι και ιδιαίτερα φτηνό. Το αγοράζουμε συνήθως 5 ως 7 σομ δηλαδή 40 ως 60 λεπτά του ευρώ το μπουκάλι του ενός λίτρου. Δεν βρίσκουμε συχνά μπουκάλια των 5 λίτρων που σε κάποια φάση που τα βρήκαμε σε ένα βενζινάδικο τα πληρώσαμε μόλις ένα ευρώ.

Η διαδρομή μας τα τελευταία 250 χιλιόμετρα ήταν συνέχεια δίπλα στον ποταμό Παντς που χωρίζει τις δύο χώρες. Πολύ συχνά βλέπουμε ανθρώπους στην απέναντι όχθη να περπατάνε ή να εργάζονται στα χωράφια τους. Τα χωράφια βέβαια συνήθως είναι λιγοστά γιατί στο περισσότερο μήκος του ο ποταμός βρίσκεται ουσιαστικά στο βάθος ενός φαραγγιού. Ακόμα και ένα μονοπάτι αν θες να κάνεις, πρέπει να κατεβάσεις κάτω βράχια. Φαντάσου τώρα να θες να κάνεις και ολόκληρο δρόμο πάνω στον οποίο εμείς πηγαίναμε. Στην απέναντι πλευρά, στο Αφγανιστάν, βλέπαμε μονάχα ένα μικρό δρόμο. Βέβαια όχι άσφαλτο, ο οποίος σε πολλά σημεία διακόπτεται από χείμαρρους οι οποίοι κατεβαίνουν και προφανώς τα αυτοκίνητα σε εκείνο το σημείο θα έχουν κάποια δυσκολία για να περάσουν. Αυτός ο δρομάκος μας συνόδευε για εκατοντάδες χιλιόμετρα περνώντας από διάφορα απίθανα σημεία μπαζωμένος με πέτρες. Κι όμως βλέπαμε που και που οχήματα να περνούν. Όχι όμως νταλίκες, όπως ήταν από τη μεριά μας.

Τα βουνά δεξιά και αριστερά του ποταμού είναι πανύψηλα. Ξεκινήσαμε από ένα υψόμετρο γύρω στα 1.000 μέτρα στο Ντουσανμπέ και μετά από δύο μέρες βρισκόμασταν σε υψόμετρο λίγο πάνω από τα 2.000 μέτρα. Τα χωριά τους είναι φτωχικά και είναι στημένα εκεί που υπάρχει και κάποια μικρή έκταση για να καλλιεργήσουν. Άλλωστε δεν θα υπήρχε και λόγος να υπάρχουν στα κατσάβραχα. Όμως, όπου υπάρχουν καλλιέργειες φαίνονται ότι είναι πολύ καλές και καλλιεργούν εκτός από λαχανικά και μήλα, αχλάδια καταπληκτικά μικρά και νόστιμα βερίκοκα, όπως και μικρά ροδάκινα, βύσσινα και κεράσια. Όλα αυτά τα φρούτα ήταν στην εποχή τους και παιδιά πουλούσαν από αυτά στην άκρη του δρόμου σε γκουβαδάκια. Στο Τατζικιστάν είχαν προϊόντα που τα δένδρα αντέχουν στο κρύο. Γενικά τα φρούτα τους είναι ακριβά. Δεν μιλάω βέβαια για τα λεμόνια τα οποία αγοράσαμε περίπου 9 ευρώ το κιλό στην πρωτεύουσα. Όμως και οι ντομάτες είναι ακριβές που φαίνεται δεν παράγουν. Αλλά είναι ακριβά και τα μήλα, δηλαδή έχουν πάνω από 2 ευρώ. Τα καρπούζια και τα πεπόνια είναι σχετικά φθηνά, αν και δεν ξέρω την τιμή τους.

Τα μονοπάτια που βλέπαμε απέναντι, στο Αφγανιστάν:

Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από το Κορόνγκ:

Το ξενοδοχείο στο Khorogh ήταν αρκετά καλό και ήταν το Lal. Το δωμάτιο ήταν τεράστιο και έχει βέβαια και τηλεόραση και WiFi το οποίο όμως δεν ήταν καλό.

 

[travelbreak]

Από το Khorogh στο Ishkashim

Να περιγράψω τώρα την έκτη μέρα του ταξιδιού μας, που στην ουσία είναι η τέταρτη ημέρα σύμφωνα με το πρόγραμμα του τοπικού μας πράκτορα. Αφού ξυπνήσαμε στο πολύ ωραίο ξενοδοχείο του Khorogh πήραμε πρωινό στις 7:30 και λίγο μετά τις 8:00 ήμασταν έτοιμοι για να φύγουμε με τελικό προορισμό το χωριό Ishkashim. Σύμφωνα με το πρόγραμμα η σημερινή μέρα είχε μόλις 140 χιλιόμετρα, τα οποία ήταν πράγματι πολύ λίγα και θα μπορούσαμε να τα διανύσουμε, αν δεν κάναμε στάσεις, σε λιγότερο από τρεις ώρες. Γι αυτό είχα κανονίσει με τον οδηγό από χτες να μας πάει σήμερα στους βοτανικούς κήπους της πόλης που ήταν πολύ κοντά στο Khorogh.

Το μόνο ενδιαφέρον που είχε ήταν ότι από εκεί ψηλά βλέπαμε όλη την πόλη από κάτω και έτσι βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες. Μετά συνεχίσαμε τη διαδρομή μας για τον τελικό μας προορισμό.

Κάπου στην πόλη και ένας Λένιν παραπεταμένος:

Η διαδρομή μας, όπου και να πηγαίναμε φανταστική:

Να και ένα φυλάκιο από εκείνα που οι Τατζέκοι βάζουν τα φαντάρια και κατασκευάζουν παντού στα σύνορα:

Οι ωραίες εικόνες συνεχίζονται:

Και κάποιοι Αφγανοί από απέναντι:

Και κάποιοι βοσκοί Αφγανοί:

Πάλι στο πρόγραμμα έγραφε διάφορα πράγματα να δούμε. Αρχικά πήγαμε στις θερμές πηγές με το όνομα Garmchasma. Εκεί είδαμε ένα σημείο που είχε έναν βράχο ο οποίος ήταν κάτασπρος από τα άλατα και μπήκαμε μέσα όπου είδαμε μία μικρή λιμνούλα, που προφανώς είχε ζεστό νερό. Εκεί έκαναν μπάνιο καμιά δεκαπενταριά άνδρες. Φυσικά δεν είχαμε καμία διάθεση να κάνουμε εμείς μπάνιο εκεί μέσα, κυρίως γιατί όλοι αυτοί ήταν τελείως γυμνοί. Οπότε φαντάζομαι και εμείς έπρεπε να κάνουμε το ίδιο. Δεν μας άφησαν να βγάλουμε φωτογραφίες και περιηγηθήκαμε λίγο εκεί γύρω να δούμε και κάποια άλλα κτίρια, χωρίς κανένα ενδιαφέρον όμως.

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα θα περνάγαμε από ένα ορυχείο το οποίο βρισκόταν στο χωριό Koh i Lal. Δυστυχώς όμως ο οδηγός μας δεν το ήξερε, όπως επίσης δεν το ήξερε και ένας ντόπιος που ρωτήσαμε. Ουσιαστικά είδαμε μόνο το χωριό που ήταν ψηλά αλλά δεν πήγαμε ποτέ σε αυτό. Αργότερα το απόγευμα διαπίστωσα ότι το ορυχείο ήταν λίγο μετά το χωριό, αν ανεβαίναμε μέχρι εκεί. Δεν ξέρω βέβαια αν θα βλέπαμε κάτι, δηλαδή αν είχε κάτι σαν ξενάγηση, που δεν το πολυπιστεύω, ή απλά θα βλέπαμε την είσοδο του ορυχείου. Τελικά συνεχίσαμε κάνοντας κάθε τόσο στάσεις για να βγάλουμε καλύτερες φωτογραφίες έξω από το αυτοκίνητο.

Παντού τα σύνορα φαινόταν κλειστά:

Λίγο μετά τις 2:00 το μεσημέρι φτάσαμε στο χωριό που ήταν ο προορισμός μας και πήγαμε κατευθείαν στον ξενώνα που θα μέναμε. Ήταν ένα πάρα πολύ όμορφο κτίριο λίγο έξω από την μικρή πόλη και μείναμε στον πρώτο όροφο.

Βέβαια εκεί είχαν αυτό το κλασικό, δηλαδή μικρά δωμάτια χωρίς τουαλέτα. Αλλού είχαν τεράστια δωμάτια. Και δυστυχώς υπήρχε μόνο μία τουαλέτα για όλους εμάς και ακόμα άλλους δυο-τρεις επισκέπτες που είχε η πανσιόν. Δώσαμε ραντεβού στις 7:30 για το βραδινό μας και εγώ με την Ντίνα πήγαμε περίπου στις 3:00 να κάνουμε μία βόλτα αξιοποιώντας το χρόνο μας. Έκανε ζέστη αλλά και να καθόμασταν στο δωμάτιο το θεωρούσαμε κουτό.

Κάναμε βόλτα σχεδόν τρεις ώρες, αρχικά κοντά στο ποτάμι που χωρίζει το Τατζικιστάν από το Αφγανιστάν και μετά πήγαμε να δούμε λίγο το χωριό. Υπάρχει ένας μεγάλος κεντρικός δρόμος (κι αυτό συνηθισμένο στα χωριά και στις μικρές πόλεις) από τον οποίο ξεκινούν προς το ποτάμι κάποιοι δρόμοι, ένας εκ των οποίων είναι εξίσου κεντρικός με τον άλλον και έχει τα περισσότερα μαγαζιά. Στη βόλτα που κάναμε οι άνθρωποι ήταν πολύ ζεστοί και όλοι μας χαιρετούσαν και κυρίως βέβαια τα παιδιά τα οποία έχουν μάθει να λένε συνέχεια Hello.

Κατά τις 6:00 που φτάσαμε στον ξενώνα. Καθίσαμε έξω αφού ήταν ωραία μέρα και συζητούσαμε με την Ντίνα. Τότε εμφανίστηκε ένα πενηντάρης αδύνατος άνθρωπος πάνω σε ένα καροτσάκι ΑΜΕΑ το οποίο ενίοτε βοηθούσε ένας άλλος, που αργότερα μάθαμε ότι ήταν ο ξεναγός του. Είχε μόνος του ένα τζιπ και έναν άλλο οδηγό. Πιάσαμε την κουβέντα και είναι ένας Γερμανός αυτός στο καροτσάκι και κάνει ταξίδι στο Τατζικιστάν. Μιλήσαμε αρκετή ώρα για ταξίδια και εδώ φάνηκε η δύναμη του ανθρώπου, ο οποίος ταξιδεύει παντού με ένα αμαξίδιο. Είχε πάει μέχρι το Έρτα Άλε στην Αιθιοπία στο Ντανακίλ, που εκεί επάνω των κουβάλησαν τέσσερις στο καρότσι του μέχρι το ηφαίστειο. Μου έδειξε βίντεο από αυτό.

Το βραδινό φαγητό ήταν πολύ μέτριο στον ξενώνα, αφού ούτε η σούπα με το μοσχάρι ήταν καλή, αλλά ούτε το κοτόπουλο με τις τηγανιτές πατάτες τρωγόταν εύκολα. Ευτυχώς είχε φρέσκο ψωμί. Στο τέλος μιλήσαμε λίγο με τον Γερμανό και την παρέα του και τους κεράσαμε ένα ποτηράκι ρακή και ένα ποτηράκι ούζο από αυτά που έχουμε μαζί μας.

 

[travelbreak]

Ishkashim – Langar, 135 χλμ. 1ο μέρος

Το πρωί στο Ishkashim φάγαμε ένα μέτριο πρωινό. Ουσιαστικά ήταν δύο τηγανητά αυγά με όσο ψωμί ήθελες. Η Ντίνα δηλαδή δεν έφαγε σχεδόν τίποτα, εκτός από τον καφέ.

Στη διαδρομή μας οι εικόνες βέβαια ήταν πολύ ιδιαίτερες όπως βλέπετε στις επάνω φωτογραφίες.
Φεύγοντας από εκεί είχαμε πρώτη στάση στο φρούριο Khahkha κοντά στο χωριό Namadguti. Ήταν πολύ παλιό και καθόλου συντηρημένο. Ήταν σχετικά μεγάλο και περιπλανηθήκαμε στα διάφορα σημεία του, κυρίως για να δούμε τη θέα. Γενικά σε αυτό το ταξίδι η θέα είναι εκείνη που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Συνεχίζουμε για πέμπτη μέρα να κινούμαστε δίπλα στο σύνορο του Τατζικιστάν με το Αφγανιστάν. Δηλαδή τον ποταμό Παντς. Εννοείται ότι έχουμε τραβήξει πολλές φωτογραφίες από τα βουνά της απέναντι χώρας. Μπορεί και σε ποσοστό 20%. Μάλιστα σήμερα το πρωί βλέπαμε και τα βουνά του Πακιστάν, που δεν συνορεύει με το Τατζικιστάν, αφού μεσολαβεί σε αυτή την περιοχή μια στενή λωρίδα γης του Αφγανιστάν. Τη δημιούργησαν οι Βρετανοί κάποτε για να μην υπάρχει σύνορο ανάμεσα στον σύμμαχό τους το Πακιστάν και το ρωσικό Τατζικιστάν. Ονομάζεται Wakhan Corridor Nature Refuge.

Φυσικά η σκόνη στην ατμόσφαιρα έχει φύγει και έτσι η ορατότητα είναι καλή. Έχει κάθε μέρα λιακάδα και η θερμοκρασία μετά το πρωινό είναι υψηλή. Αν μάλιστα είσαι και υπό τον ήλιο θες να φοράς κοντομάνικο αναγκαστικά. Στη σκιά θα ήθελες και κάτι ακόμα. Το βράδυ θέλει κι ένα μπουφάν. Εμείς όμως το βράδυ ήμασταν μέσα. Βραδινό παίρναμε από τις 7 ως τις 8 και μετά καθόμασταν και λίγο ακόμα για κουβέντα.

Η φωτογραφία είναι αδύνατον να αποτυπώσει την ομορφιά του στενού αυτού φαραγγιού:

Κάποιες φωτογραφίες μοιάζει να απεικονίζουν το ίδιο μέρος, αλλά δεν είναι το ίδιο. Αλλά και αν είναι, αξίζει να το δούμε δυο φορές!

Επόμενος σταθμός μας ένα άλλο πιο επιβλητικό φρούριο, το Yamchun. Αυτό βρίσκεται σε υψόμετρο 3200 μέτρα, και γι αυτό κάναμε μία παράκαμψη μικρότερη από 10 χλμ με μεγάλη ανηφόρα. Πλέον ο κύριος δρόμος μας είναι σε υψόμετρο πάνω από δυόμισι χλμ. Το σημερινό κατάλυμα ήταν στα 2800 μέτρα. Το φρούριο πάλι αυτό δεν είχε καμία σημαντική επισκευή, αλλά έχεις ωραία θέα στα βουνά του Αφγανιστάν. Επειδή η επίσκεψη σε αυτό, αλλά και σε άλλα μέρη, απαιτούν ανάβαση έστω και λίγη, είναι πολύ κουραστικό δεδομένου και του υψομέτρου.

 

[travelbreak]

Ishkashim – Langar, 135 χλμ. 2ο μέρος

Λίγο πιο πάνω από αυτό το κάστρο βρίσκονται τα θερμά λουτρά Bibi Fatima, και τα επισκεφτήκαμε. Στα δωμάτια των ανδρών δεν υπήρχε κανείς αλλά δεν τα προτιμήσαμε.

Έτσι φύγαμε πολύ σύντομα και από εκεί για να επισκεφτούμε ένα τοπικό μουσείο με παραδοσιακά εκθέματα. Ο τύπος που μας άνοιξε μας έπαιξε και λίγη μουσική.

Έξω από αυτό ήταν και ένα ηλιακό ημερολόγιο πολύ παλιό. Όταν ευθυγραμμίζονταν οι ακτίνες του ήλιου μεταξύ δύο σταθερών σημείων που ήταν εκεί, τότε ήταν οι δύο ισημερίες του έτους.

Ενδιαφέρον πράγματι αυτό, αλλά έπρεπε να δούμε λίγο πιο κάτω στο χωριό Vrang μια παλιά κινεζική βουδιστική τσούπα. Δεν ήταν πολύ το περπάτημα αλλά έπρεπε να ανέβουμε κάποιο ύψος. Μας οδήγησε εκεί ένα παιδάκι που φυσικά μιλούσε λίγα αγγλικά. Μη φανταστεί κανείς ότι η τσούπα έμοιαζε με τις γνωστές. Πολύ λίγο.

Να και η μικρή στούπα:

Χωρίς να έχουμε επίσημη ενημέρωση, θεωρώ ότι αυτά τα κτίσματα στο βουνό είναι κοιμητήριο:

Όμως άξιζε η κουραστική βόλτα αφού στην επιστροφή περάσαμε από το χωριό και είδαμε ωραίες εικόνες. Κυρίως επικοινωνούμε με τα μικρά παιδιά, Δέκα, δώδεκα ετών. Όλα κάθονται και τους αρέσει να βγάζουν φωτογραφίες. Αλλά και οι πιο μεγάλοι δεν αντιδρούν αρνητικά. Καμία σχέση με άλλους μουσουλμάνους και ειδικά τους άραβες.

Συνεχίζοντας την πορεία μας στους κακοτράχαλους δρόμους:

Και πάλι οι Αφγανοί απέναντι:

Λίγο πριν τις τέσσερις φτάσαμε στο σπίτι που θα μέναμε. Εκεί είχε φτάσει και ο Γερμανός, ο Μάικλ, που είχαμε γνωρίσει στο προηγούμενο σπίτι. Ήταν το χωριό Λαγκάρ που είναι μικρό και τα σπίτια σκόρπια. Επειδή ήταν νωρίς βγήκαμε μια βόλτα με τη Ντίνα να δούμε τα πέριξ. Υπάρχουν διάσπαρτα σπίτια ανάμεσα σε δέντρα. Παντού τρέχουν νερά και οι δρόμοι δεν είναι σαφείς. Καλά να είναι το GPS. Και συγκεκριμένα το mapsme, που είναι άριστα ενημερωμένο. Το Google maps στη χώρα δεν τα πήγαινε καθόλου καλά. Το πρώτο έχει ακόμα και μονοπάτια που το Google δεν τα έχει ούτε κατά διάνοια. Πάλι είδαμε και φωτογραφίσαμε ωραίες εικόνες. Τα σπίτια έχουν περίβολο και η συνολική έκταση του καθενός είναι 4, 5 στρέμματα. Στις αυλές έχουν κήπους με διάφορα ζαρζαβατικά. Και στην πιο μακρινή γωνιά η τουαλέτα.

Αυτά τα βλέμματα!

Και αυτά τα βουνά!

Επινοήσεις των ανθρώπων:

Το βράδυ φάγαμε μετριότατο φαγητό, αλλά μετά με την υπόλοιπη παρέα κάναμε τη σχετική κουβέντα.