soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.781
- Likes
- 6.645
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][B]Σαγκάη.[URL="http://www.travelstories.gr/#_ftn1"][B][1][/B][/URL] [/B
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
Οι πληροφορίες που είχαμε για την Κίνα και οι οποίες μας αφορούσαν άμεσα, δεν εννοώ αξιοθέατα ή τουριστικές, ήταν πολλές. Μας επισήμαιναν κυρίως την προσοχή στην συμπεριφορά μας απέναντι στους κομισάριους που θα έλθουν στο πλοίο..
Ταξιδεύαμε μέσα σένα μεγάλο ήρεμο κόλπο στον οποίο καταλήγει το δέλτα του ποταμού Γιανγκσέ, για να φτάσουμε στην καθορισμένη θέση και να πάρουμε τον πλοηγό που θα μας πήγαινε στο λιμάνι της Σαγκάης. Τα νερά του ήταν θολά από τη λάσπη του ποταμού, οι στεριές βρίσκονταν αρκετά μακριά, και δεν υπήρχε άλλο πλοίο γύρω μας. Ήταν περίπου οκτώ η ώρα βράδυ όταν το πλοίο σταμάτησε ξαφνικά μόνο του. Βρεθήκαμε σε μικρό βάθος και η καρίνα του πλοίου κάθισε στον λασπώδη βυθό. Οι κινέζικοι χάρτες εκείνη την εποχή ποτέ δεν ήταν ακριβείς. Αρχίσαμε τις προσπάθειες αποκόλλησης με διάφορες κινήσεις κατά αραιά χρονικά διαστήματα. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες μας το πλοίο παρέμενε ακίνητο. Η μόνο μας ελπίδα ήταν να περιμένουμε να ανέβουν τα νερά πράγμα που θα γινόταν μετά από δεκαοκτώ ώρες περίπου. Την επόμενη μέρα στην ερημιά αυτού του κόλπου όπου μόνο μερικά κινέζικα ψαράδικα περνούσαν από μακριά μας, είδαμε ένα μεγάλο καΐκι να έρχεται προς το μέρος μας. Όταν έφτασε κοντά μας, είδαμε μέσα γύρω στους τριάντα Κινέζους ψαράδες, που χαμογελαστοί και ξυπόλητοι οι περισσότεροι, μας κοίταζαν σαν να έβλεπαν κάτι το αξιοθέατο. Ο καπετάνιος μας που καταγόταν από ένα ναυτικό νησί δεν έχασε την ευκαιρία. Οι Κινέζοι δεν μίλαγαν καθόλου αγγλικά. Τους πετάξαμε ένα κάβο και κατάλαβαν τι θέλαμε. Με συντονισμένες προσπάθειες της μηχανής του πλοίου και αυτής του καϊκιού, ανάμεσα στην αγωνία τη δικιά μας και τα χαμόγελα και τις φωνές των Κινέζων ψαράδων, προσπαθήσαμε για μια ακόμη φορά. Η προσπάθεια είχε επιτυχία. Στη αρχή λίγο κινήθηκε το πλοίο αλλά σιγά-σιγά αποκολλήθηκε τελείως. Με ευχαριστίες και πολλά δώρα, όπως τρόφιμα, ποτά, και τσιγάρα, αποχαιρετίσαμε τους ψαράδες οι οποίοι σίγουρα δεν γνώριζαν τη σημασία της βοήθειας που μας έδωσαν, και που αργότερα μάθαμε ότι αυτή η εξυπηρέτηση ίσως να τους προξένησε προβλήματα.
Η εικόνα του λιμανιού της Σαγκάης μας γυρίζει χρόνια πίσω. Οι προβλήτες ήταν γεμάτες από σκόνη ή κάρβουνο, τα μηχανήματα, οι γερανοί, τα σιλό απηρχαιωμένα Οι κτιριακές εγκαταστάσεις μαυρισμένες από το χρόνο, και άλλες ήταν ετοιμόρροπες. Μαζί με τους εργάτες που φορούσαν μπλε φόρμα εργασίας, ανέβηκαν και μερικοί κομισάριοι με την καθαρή χακί στολή τους. Τα δύο μας σαλόνια γέμισαν με αφίσες του Μάο, αφίσες επαναστατικές, με θέμα την ζωή του αγρότη στην ύπαιθρο, του εργάτη στο εργοστάσιο, χαμογελαστές Κινεζούλες με κόκκινα μάγουλα, κοτσίδες και με αποφασιστικό βλέμμα. Έφεραν πολλά κόκκινα βιβλιαράκια του Μάο γραμμένα στα ελληνικά, διάφορα φυλλάδια κι αυτά στα ελληνικά και αγγλικά, μικρές και μεγάλες κονκάρδες του Αρχηγού, καρφίτσες με το κόκκινο αστέρι ή το σφυροδρέπανο. Όλα αυτά τα έδιναν μόνο αν τα ζητούσες γιατί ήξεραν ότι πολλά θα κατέληγαν στη θάλασσα. Επιδίωκαν συζητήσεις μαζί μας για κάθε θέμα, άλλοι πάλι μόνο άκουγαν τις συνομιλίες μεταξύ του πληρώματος. Ήξεραν όλοι ελληνικά αλλά λίγοι το έδειχναν. Δάσκαλοι τους ήταν οι Αλβανοί. Η Αλβανία τότε, είχε μόνο με την Κίνα φιλικές σχέσεις. Το γεγονός ότι γνώριζαν ελληνικά μας ήταν γνωστό από τις πληροφορίες που είχαμε και ήμασταν προσεκτικοί στη συμπεριφορά απέναντι τους.
Έτσι δεν υπήρξε καμία αντίδραση σ’ αυτά τα παράδοξα που βλέπαμε σ’ αυτό το λιμάνι, ούτε ειρωνεία ή κοροϊδία. Γίναμε Μαοϊκοί. Ήταν γνωστή η περίπτωση κάποιου που χρησιμοποίησε την αφίσα με τον Μάο και κάθισε κάπου για να μην λερωθεί. Σ ‘ένα δεύτερο ταξίδι μου μετά από δυο χρόνια στην εποχή του Μάο ξανά, δεν έφεραν τίποτε απ’ όλα αυτά. Τότε είχα υποσχεθεί σε κάποιον βιβλιαράκι και κονκάρδα. Ζήτησα από ένα του κόμματος που είχα αναπτύξει μια φιλία. Μου λέει –οκ αν μου υποσχεθείς ότι δεν θα τα πετάξεις στην θάλασσα…..-Αφού εγώ στα ζητώ, θα τα πετάξω…; Πράγματι μου έφερε.
Αυτή τη φορά είχαμε και κάτι άλλο πιο σοβαρό. Είχαν μάθει, δεν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, για την περίπτωση του καϊκιού που μας βοήθησε. Έτσι άρχισε ένα είδος ανάκρισης σε καθένα μας ξεχωριστά μέσα στην καμπίνα του, αλλά πάντα με φιλικό τρόπο. Αυτό που ήθελαν και επέμεναν να μάθουν ήταν το: Τι δώσαμε στους ψαράδες για να μας βοηθήσουν. Ποιες πληροφορίες είχαν αυτοί δεν γνωρίζαμε. Κι ούτε οι περισσότεροι από μας γνώριζαν αν δόθηκε κρυφά κάποιο «φακελάκι». Δεν μάθαμε ποτέ, εάν και τι είδους προβλήματα ενέσκηψαν σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Όμως η επίκληση ρυμουλκού για να μας αποκολλήσει θα απέφερε σ΄ αυτούς αρκετά κέρδη, και εκεί εστιαζόταν το όλο πρόβλημα
,
[1] Το ταξίδι που έχω μέχρι τώρα περιγράψει αφορά αυτό που έκανα στην Κίνα , μέσω της διώρυγας του Παναμά, την εποχή μετά τον Μάο , δηλαδή των τεσσάρων διαδόχων του που αποκαλούνται και «η συμμορία των τεσσάρων», μόνο και μόνο για να γράψω για τον Ατλαντικό-Ειρηνικό. Τώρα θα συνεχίσω με το άλλο που έγινε στην εποχή του Μάο, και ο λόγος που δεν περιέγραψα την πορεία είναι ότι ήταν η ίδια διαδρομή με αυτή της «Μια μεγάλη κρουαζιέρα», για την οποία έχω γράψει, δηλ. το νότιο Ατλαντικό, ακρωτήρι Κ. Ελπίδας, Ινδικός κλπ. Γυρνάμε λοιπόν στη εποχή του Μάο για την Σαγκάη, και κατόπιν επιστρέφουμε στο ταξίδι μας να πούμε για τα άλλα τρία λιμάνια, να δούμε τη διαφορά της μετά Μάο εποχής στη Κίνα, και να συνεχίσουμε το γύρο της γης.
Ταξιδεύαμε μέσα σένα μεγάλο ήρεμο κόλπο στον οποίο καταλήγει το δέλτα του ποταμού Γιανγκσέ, για να φτάσουμε στην καθορισμένη θέση και να πάρουμε τον πλοηγό που θα μας πήγαινε στο λιμάνι της Σαγκάης. Τα νερά του ήταν θολά από τη λάσπη του ποταμού, οι στεριές βρίσκονταν αρκετά μακριά, και δεν υπήρχε άλλο πλοίο γύρω μας. Ήταν περίπου οκτώ η ώρα βράδυ όταν το πλοίο σταμάτησε ξαφνικά μόνο του. Βρεθήκαμε σε μικρό βάθος και η καρίνα του πλοίου κάθισε στον λασπώδη βυθό. Οι κινέζικοι χάρτες εκείνη την εποχή ποτέ δεν ήταν ακριβείς. Αρχίσαμε τις προσπάθειες αποκόλλησης με διάφορες κινήσεις κατά αραιά χρονικά διαστήματα. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες μας το πλοίο παρέμενε ακίνητο. Η μόνο μας ελπίδα ήταν να περιμένουμε να ανέβουν τα νερά πράγμα που θα γινόταν μετά από δεκαοκτώ ώρες περίπου. Την επόμενη μέρα στην ερημιά αυτού του κόλπου όπου μόνο μερικά κινέζικα ψαράδικα περνούσαν από μακριά μας, είδαμε ένα μεγάλο καΐκι να έρχεται προς το μέρος μας. Όταν έφτασε κοντά μας, είδαμε μέσα γύρω στους τριάντα Κινέζους ψαράδες, που χαμογελαστοί και ξυπόλητοι οι περισσότεροι, μας κοίταζαν σαν να έβλεπαν κάτι το αξιοθέατο. Ο καπετάνιος μας που καταγόταν από ένα ναυτικό νησί δεν έχασε την ευκαιρία. Οι Κινέζοι δεν μίλαγαν καθόλου αγγλικά. Τους πετάξαμε ένα κάβο και κατάλαβαν τι θέλαμε. Με συντονισμένες προσπάθειες της μηχανής του πλοίου και αυτής του καϊκιού, ανάμεσα στην αγωνία τη δικιά μας και τα χαμόγελα και τις φωνές των Κινέζων ψαράδων, προσπαθήσαμε για μια ακόμη φορά. Η προσπάθεια είχε επιτυχία. Στη αρχή λίγο κινήθηκε το πλοίο αλλά σιγά-σιγά αποκολλήθηκε τελείως. Με ευχαριστίες και πολλά δώρα, όπως τρόφιμα, ποτά, και τσιγάρα, αποχαιρετίσαμε τους ψαράδες οι οποίοι σίγουρα δεν γνώριζαν τη σημασία της βοήθειας που μας έδωσαν, και που αργότερα μάθαμε ότι αυτή η εξυπηρέτηση ίσως να τους προξένησε προβλήματα.
Η εικόνα του λιμανιού της Σαγκάης μας γυρίζει χρόνια πίσω. Οι προβλήτες ήταν γεμάτες από σκόνη ή κάρβουνο, τα μηχανήματα, οι γερανοί, τα σιλό απηρχαιωμένα Οι κτιριακές εγκαταστάσεις μαυρισμένες από το χρόνο, και άλλες ήταν ετοιμόρροπες. Μαζί με τους εργάτες που φορούσαν μπλε φόρμα εργασίας, ανέβηκαν και μερικοί κομισάριοι με την καθαρή χακί στολή τους. Τα δύο μας σαλόνια γέμισαν με αφίσες του Μάο, αφίσες επαναστατικές, με θέμα την ζωή του αγρότη στην ύπαιθρο, του εργάτη στο εργοστάσιο, χαμογελαστές Κινεζούλες με κόκκινα μάγουλα, κοτσίδες και με αποφασιστικό βλέμμα. Έφεραν πολλά κόκκινα βιβλιαράκια του Μάο γραμμένα στα ελληνικά, διάφορα φυλλάδια κι αυτά στα ελληνικά και αγγλικά, μικρές και μεγάλες κονκάρδες του Αρχηγού, καρφίτσες με το κόκκινο αστέρι ή το σφυροδρέπανο. Όλα αυτά τα έδιναν μόνο αν τα ζητούσες γιατί ήξεραν ότι πολλά θα κατέληγαν στη θάλασσα. Επιδίωκαν συζητήσεις μαζί μας για κάθε θέμα, άλλοι πάλι μόνο άκουγαν τις συνομιλίες μεταξύ του πληρώματος. Ήξεραν όλοι ελληνικά αλλά λίγοι το έδειχναν. Δάσκαλοι τους ήταν οι Αλβανοί. Η Αλβανία τότε, είχε μόνο με την Κίνα φιλικές σχέσεις. Το γεγονός ότι γνώριζαν ελληνικά μας ήταν γνωστό από τις πληροφορίες που είχαμε και ήμασταν προσεκτικοί στη συμπεριφορά απέναντι τους.
Έτσι δεν υπήρξε καμία αντίδραση σ’ αυτά τα παράδοξα που βλέπαμε σ’ αυτό το λιμάνι, ούτε ειρωνεία ή κοροϊδία. Γίναμε Μαοϊκοί. Ήταν γνωστή η περίπτωση κάποιου που χρησιμοποίησε την αφίσα με τον Μάο και κάθισε κάπου για να μην λερωθεί. Σ ‘ένα δεύτερο ταξίδι μου μετά από δυο χρόνια στην εποχή του Μάο ξανά, δεν έφεραν τίποτε απ’ όλα αυτά. Τότε είχα υποσχεθεί σε κάποιον βιβλιαράκι και κονκάρδα. Ζήτησα από ένα του κόμματος που είχα αναπτύξει μια φιλία. Μου λέει –οκ αν μου υποσχεθείς ότι δεν θα τα πετάξεις στην θάλασσα…..-Αφού εγώ στα ζητώ, θα τα πετάξω…; Πράγματι μου έφερε.
Αυτή τη φορά είχαμε και κάτι άλλο πιο σοβαρό. Είχαν μάθει, δεν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, για την περίπτωση του καϊκιού που μας βοήθησε. Έτσι άρχισε ένα είδος ανάκρισης σε καθένα μας ξεχωριστά μέσα στην καμπίνα του, αλλά πάντα με φιλικό τρόπο. Αυτό που ήθελαν και επέμεναν να μάθουν ήταν το: Τι δώσαμε στους ψαράδες για να μας βοηθήσουν. Ποιες πληροφορίες είχαν αυτοί δεν γνωρίζαμε. Κι ούτε οι περισσότεροι από μας γνώριζαν αν δόθηκε κρυφά κάποιο «φακελάκι». Δεν μάθαμε ποτέ, εάν και τι είδους προβλήματα ενέσκηψαν σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Όμως η επίκληση ρυμουλκού για να μας αποκολλήσει θα απέφερε σ΄ αυτούς αρκετά κέρδη, και εκεί εστιαζόταν το όλο πρόβλημα
,
[1] Το ταξίδι που έχω μέχρι τώρα περιγράψει αφορά αυτό που έκανα στην Κίνα , μέσω της διώρυγας του Παναμά, την εποχή μετά τον Μάο , δηλαδή των τεσσάρων διαδόχων του που αποκαλούνται και «η συμμορία των τεσσάρων», μόνο και μόνο για να γράψω για τον Ατλαντικό-Ειρηνικό. Τώρα θα συνεχίσω με το άλλο που έγινε στην εποχή του Μάο, και ο λόγος που δεν περιέγραψα την πορεία είναι ότι ήταν η ίδια διαδρομή με αυτή της «Μια μεγάλη κρουαζιέρα», για την οποία έχω γράψει, δηλ. το νότιο Ατλαντικό, ακρωτήρι Κ. Ελπίδας, Ινδικός κλπ. Γυρνάμε λοιπόν στη εποχή του Μάο για την Σαγκάη, και κατόπιν επιστρέφουμε στο ταξίδι μας να πούμε για τα άλλα τρία λιμάνια, να δούμε τη διαφορά της μετά Μάο εποχής στη Κίνα, και να συνεχίσουμε το γύρο της γης.
