soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.702
- Likes
- 6.318
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][B]Σαγκάη.[URL="http://www.travelstories.gr/#_ftn1"][B][1][/B][/URL] [/B
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
Τα δωμάτια τα οποία είχαν ένα δερμάτινο πάγκο στη μέση ήταν το ένα δίπλα στο άλλο, οι τοίχοι τους δεν έφταναν μέχρι πάνω στο ταβάνι, αλλά άφηναν ένα κενό ενός μέτρου, για να υπάρχει μια επικοινωνία μεταξύ τους για την περίπτωση που παρεκτραπεί κάποιος πελάτης…Οι κοπέλες μασέρ ήταν ντυμένες με ένα γκρι παντελόνι και ένα σακάκι άχαρο σε στυλ Μάο, κλειστό μέχρι πάνω στο λαιμό. Ήταν όλες γεροδεμένες. Ίσως να ήμουν ο πρώτος λευκός που πέρασε από κει, γι’ αυτό αυτή που με ανέλαβε με φρόντισε περισσότερο ελπίζοντας σε ένα καλό φιλοδώρημα, δηλαδή δίνοντας μου περισσότερα κτυπήματα και ζύμωμα. Αλλά αυτό που σε αναζωογονούσε περισσότερο από καθετί ήταν το μασάζ στο κεφάλι. Η όλη η διαδικασία δεν μου κόστισε πάνω από 2,5 δολάρια γιατί ένεκα του φίλου, πλήρωσα όσο και οι ντόπιοι.
Οι Αμερικανοί έχουν διαβρώσει τα πάντα σ αυτές τις χώρες. Εμάς μας αποκαλούσαν Αμερικανούς. Οι ντόπιοι από νήπια μαθαίνουν αγγλικά. Το βιοτικό επίπεδο αισθητά χαμηλότερο από της Ταιβάν. Πριν ακόμα οι Φιλιππινέζες οικιακές βοηθοί φτάσουν στην Αθήνα, οι άνδρες είχαν μπει στα κατώτερα πληρώματα των ελληνικών πλοίων, και αργότερα στους αξιωματικούς. Ο μισθός του ήταν το ένα τέταρτο από αυτόν των Ελλήνων και σε περιόδους κρίσης οι εφοπλιστές είχαν δικαίωμα ναυτολόγησης ξένων κατά ένα ποσοστό. Έτσι μπόρεσα να γνωρίσω καλλίτερα αυτή τη φυλή. Οι περιπτώσεις εξαγωγής θετικών συμπερασμάτων ήταν σπάνιες. Το μόνιμο χαμόγελο δεν χαρακτήριζε καθόλου τον εσωτερικό κόσμο. Μέθυσοι, εκδικητικοί, ύπουλοι, αφιλότιμοι.
Ας επιστρέψουμε όμως στο «Ποσειδών» που φορτωμένο πάνω στα αμπάρια του τα κοντέινερς, του έδιναν ένα παράξενο όγκο. Τα κοντέινερς δεν γνωρίζαμε τι περιείχαν. Μπορεί να ήταν ρολόγια, τρόφιμα ή ακόμη και ρούχα. . Θα το μαθαίναμε σε μερικές μέρες κάτω υπό ειδικές συνθήκες… Αφήσαμε τα καταπράσινα νησιά των Φιλιππίνων και βρεθήκαμε για μια ακόμη φόρα στο ανοικτό πέλαγος. Βάλαμε πορεία για τον Ινδικό ωκεανό. Ήταν ο τρίτος ωκεανός που θα διαπλέαμε μετά την αναχώρηση μας από τον Πειραιά. Οι συνθήκες καιρού ήταν ιδανικές, οι μέρες ζέστες και οι θάλασσες ήρεμες. Ήμασταν στη Σινική θάλασσα. Δεξιά μας στο βάθος βρισκόταν το Βιετνάμ.
Μόλις τρία χρόνια μετά τον πόλεμο έτυχε να το επισκεφτώ στο λιμάνι Hai Phong. O πλοηγός μας ταξίδεψε μέσα σ΄ ένα ποτάμι όπου δεν χορταίναμε να βλέπουμε το τοπίο γύρω μας, όπως τις καταπράσινες βραχονησίδες μέσα στο ποτάμι, εμείς να περνάμε ανάμεσα τους κι αυτές σαν κάποιος γίγαντας να τις είχε πετάξει εκεί. Ερχόμασταν από την Αυστραλία, και είχαμε κάνει ένα θαυμάσιο αλλά μονότονο ταξίδι. Είχαμε μείνει στο αγκυροβόλιο αρκετά μακριά από το λιμάνι, κι επειδή μερικοί χρειαστήκαμε γιατρό, ήλθε μια λάντζα και μας πήρε για την πόλη όπου θα διανυχτερεύαμε σε ξενοδοχείο μέχρι να συμπληρωθούν οι εξετάσεις όλων μας. Η κατάσταση ήταν δραματική. Χιλιάδες ποδηλάτες στους μεγάλους δρόμους, μικροπωλητές καθισμένοι στο δρόμο με τρόφιμα που μόνο για ζώα έκαναν. Χρειάστηκα οδοντίατρο για εξαγωγή. Στο νοσοκομείο οι καρέκλες η μια δίπλα στην άλλη, τα εργαλεία σκουριασμένα, καλαθάκια γεμάτα από βαμβάκι με αίματα, με έβαλαν υποτίθεται σε ειδικό ξεχωριστό χώρο από τους άλλους, αλλά το μόνο που διέφεραν από τα άλλα ήταν ότι είχαν νερό για να ξεπλένεσαι. Δεν μπορούσα να αποφύγω όλα αυτά. Ο φρονιμίτης με είχε τρελάνει σε όλο το ταξίδι από την Αυστραλία. Αλλά μέσα σ΄ αυτό το ρημαδιό η μόνη μου παρηγοριά ήταν τα όμορφα μαύρα μάτια της νεαρής βιετναμέζας γιάτρισσας απ’ όπου αντλούσα όλο το κουράγιο…-Μπορεί να πονέσετε.. –Κάνε ότι θέλεις. Θυμάμαι ακόμη τον διάλογο.
Το ξενοδοχείο μόνο σαν ξενοδοχείο δεν έμοιζε. Το βραδινό που μας έφεραν ήταν ρύζι ανακατεμένο με κονσέρβα κρέας. Μου θύμισε την Κούβα . Τόσα χρόνια πόλεμο είχαν δίκιο οι άνθρωποι. Τι περιμέναμε ; Δεν ήταν λίγες οι φορές που αισθανόμουν ενοχή όταν βρισκόμουν ανάμεσα τους. Γι΄ αυτούς δεν ήμουν ο Έλληνας, αλλά ο λευκός που φέρνει τους πολέμους…
Φτάσαμε για πολλοστή φορά κοντά στην Σιγκαπούρη, το μεγάλο αυτό ναυτιλιακό και εμπορικό λιμάνια της Ασίας. Το περάσαμε χωρίς να πάρουμε εφόδια. Μπήκαμε στο στενό της Μαλαισίας ή Malacca strait, και σε λίγες μέρες, ανοιχτήκαμε στον Ινδικό ωκεανό.
Οι Αμερικανοί έχουν διαβρώσει τα πάντα σ αυτές τις χώρες. Εμάς μας αποκαλούσαν Αμερικανούς. Οι ντόπιοι από νήπια μαθαίνουν αγγλικά. Το βιοτικό επίπεδο αισθητά χαμηλότερο από της Ταιβάν. Πριν ακόμα οι Φιλιππινέζες οικιακές βοηθοί φτάσουν στην Αθήνα, οι άνδρες είχαν μπει στα κατώτερα πληρώματα των ελληνικών πλοίων, και αργότερα στους αξιωματικούς. Ο μισθός του ήταν το ένα τέταρτο από αυτόν των Ελλήνων και σε περιόδους κρίσης οι εφοπλιστές είχαν δικαίωμα ναυτολόγησης ξένων κατά ένα ποσοστό. Έτσι μπόρεσα να γνωρίσω καλλίτερα αυτή τη φυλή. Οι περιπτώσεις εξαγωγής θετικών συμπερασμάτων ήταν σπάνιες. Το μόνιμο χαμόγελο δεν χαρακτήριζε καθόλου τον εσωτερικό κόσμο. Μέθυσοι, εκδικητικοί, ύπουλοι, αφιλότιμοι.
Ας επιστρέψουμε όμως στο «Ποσειδών» που φορτωμένο πάνω στα αμπάρια του τα κοντέινερς, του έδιναν ένα παράξενο όγκο. Τα κοντέινερς δεν γνωρίζαμε τι περιείχαν. Μπορεί να ήταν ρολόγια, τρόφιμα ή ακόμη και ρούχα. . Θα το μαθαίναμε σε μερικές μέρες κάτω υπό ειδικές συνθήκες… Αφήσαμε τα καταπράσινα νησιά των Φιλιππίνων και βρεθήκαμε για μια ακόμη φόρα στο ανοικτό πέλαγος. Βάλαμε πορεία για τον Ινδικό ωκεανό. Ήταν ο τρίτος ωκεανός που θα διαπλέαμε μετά την αναχώρηση μας από τον Πειραιά. Οι συνθήκες καιρού ήταν ιδανικές, οι μέρες ζέστες και οι θάλασσες ήρεμες. Ήμασταν στη Σινική θάλασσα. Δεξιά μας στο βάθος βρισκόταν το Βιετνάμ.
Μόλις τρία χρόνια μετά τον πόλεμο έτυχε να το επισκεφτώ στο λιμάνι Hai Phong. O πλοηγός μας ταξίδεψε μέσα σ΄ ένα ποτάμι όπου δεν χορταίναμε να βλέπουμε το τοπίο γύρω μας, όπως τις καταπράσινες βραχονησίδες μέσα στο ποτάμι, εμείς να περνάμε ανάμεσα τους κι αυτές σαν κάποιος γίγαντας να τις είχε πετάξει εκεί. Ερχόμασταν από την Αυστραλία, και είχαμε κάνει ένα θαυμάσιο αλλά μονότονο ταξίδι. Είχαμε μείνει στο αγκυροβόλιο αρκετά μακριά από το λιμάνι, κι επειδή μερικοί χρειαστήκαμε γιατρό, ήλθε μια λάντζα και μας πήρε για την πόλη όπου θα διανυχτερεύαμε σε ξενοδοχείο μέχρι να συμπληρωθούν οι εξετάσεις όλων μας. Η κατάσταση ήταν δραματική. Χιλιάδες ποδηλάτες στους μεγάλους δρόμους, μικροπωλητές καθισμένοι στο δρόμο με τρόφιμα που μόνο για ζώα έκαναν. Χρειάστηκα οδοντίατρο για εξαγωγή. Στο νοσοκομείο οι καρέκλες η μια δίπλα στην άλλη, τα εργαλεία σκουριασμένα, καλαθάκια γεμάτα από βαμβάκι με αίματα, με έβαλαν υποτίθεται σε ειδικό ξεχωριστό χώρο από τους άλλους, αλλά το μόνο που διέφεραν από τα άλλα ήταν ότι είχαν νερό για να ξεπλένεσαι. Δεν μπορούσα να αποφύγω όλα αυτά. Ο φρονιμίτης με είχε τρελάνει σε όλο το ταξίδι από την Αυστραλία. Αλλά μέσα σ΄ αυτό το ρημαδιό η μόνη μου παρηγοριά ήταν τα όμορφα μαύρα μάτια της νεαρής βιετναμέζας γιάτρισσας απ’ όπου αντλούσα όλο το κουράγιο…-Μπορεί να πονέσετε.. –Κάνε ότι θέλεις. Θυμάμαι ακόμη τον διάλογο.
Το ξενοδοχείο μόνο σαν ξενοδοχείο δεν έμοιζε. Το βραδινό που μας έφεραν ήταν ρύζι ανακατεμένο με κονσέρβα κρέας. Μου θύμισε την Κούβα . Τόσα χρόνια πόλεμο είχαν δίκιο οι άνθρωποι. Τι περιμέναμε ; Δεν ήταν λίγες οι φορές που αισθανόμουν ενοχή όταν βρισκόμουν ανάμεσα τους. Γι΄ αυτούς δεν ήμουν ο Έλληνας, αλλά ο λευκός που φέρνει τους πολέμους…
Φτάσαμε για πολλοστή φορά κοντά στην Σιγκαπούρη, το μεγάλο αυτό ναυτιλιακό και εμπορικό λιμάνια της Ασίας. Το περάσαμε χωρίς να πάρουμε εφόδια. Μπήκαμε στο στενό της Μαλαισίας ή Malacca strait, και σε λίγες μέρες, ανοιχτήκαμε στον Ινδικό ωκεανό.
