soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.702
- Likes
- 6.318
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][B]Σαγκάη.[URL="http://www.travelstories.gr/#_ftn1"][B][1][/B][/URL] [/B
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
Αυτό ήταν το πέμπτο μου ταξίδι στη Γιοκοχάμα και το δέκατο στην Ιαπωνία. Ήταν όμως η μοναδική φορά που πήγαμε μόνο σε ένα λιμάνι. Ο λόγος ήταν ότι φορτώσαμε αυτή τη φορά αυτοκίνητα επιβατηγά. Άλλη μια ιδιαιτερότητα ήταν ότι μείναμε μόνο 2-3 μέρες. Τα αυτοκίνητα φορτώνονται εύκολα. Στα προηγούμενα ταξίδια ο χρόνος παραμονής ήταν 25-30 μέρες και συμπληρώναμε φορτίο από διαφορετικά λιμάνια απ’ όλη τη χώρα, από το νησί Κιουσού μέχρι το Χοκάιντο.
Το «Ποσειδών» είχε τη δυνατότητα με κατάλληλες τροποποιήσεις να μετατρέπει τα αμπάρια του σε χώρους γκαράζ, και να μπαίνουν τα αυτοκίνητα μέσα από δύο πλατφόρμες που είχε σε κάθε πλευρά. Έτσι μπορούσε να φορτώσει από αυτοκίνητα μέχρι και χύμα φορτίο όπως σιτάρι κ.α.
[1]
Θα αναφερθώ σε σκόρπιες εντυπώσεις από τη ζωή στις πόλεις της Ιαπωνίας.
Η Γιοκοχάμα είναι το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Ιαπωνίας. Τότε το σπουδαιότερο κτίριο ήταν ο πύργος του, με το εστιατόριο-καφετέρια στη κορυφή, ο οποίος περιστρεφόταν αργά με σταθερό ρυθμό.
Η Ιαπωνία ήταν και ίσως είναι ακόμα η πιο ακριβή χώρα στον κόσμο. Εδώ μας έφευγαν όλα τα «γένια» (γεν) όπως τα λέγαμε. Πολλοί ξόδευαν και προκαταβολές. Έξοδα για αγορές, όπως ρολόγια, φωτογραφικές μηχανές, στέρεο, δώρα για συγγενείς όπως μικροαντικείμενα με μουσική, κιμονό, φαναράκια κ.α., καθώς και για προσωπικά έξοδα. Μας χορηγούσαν πάσο το οποίο έγραφε ότι δεν επιτρεπόταν η απομάκρυνση από την πόλη πάνω από 50 χιλιόμετρα. Αρκετές φορές όμως χρειάστηκε να το παραβιάσουμε ελπίζοντας να μην μας ζητηθεί, για μια βόλτα σε άλλες περιοχές, με τα γρήγορα και ακριβή τρένα. Αντιπαθούσα τους ουρανοξύστες των πόλεων γιατί δεν ταίριαζαν με την εικόνα μιας εξωτικής χώρας. Ιδιαίτερα μου άρεσαν οι μικρές πόλεις του νησιού Κιουσού. Καθώς δεν ήταν πολύ βιομηχανοποιημένες και εμπορικές. Εκεί μια βόλτα ανάμεσα στα μικρά ξύλινα οικοδομήματα της πόλης, στα σπίτια όπου ζούσαν, στις γειτονιές με την μυρουδιά των φαγητών και τη μουσική τους, σου έδιναν μια ιδέα της καθημερινότητας των ανθρώπων. Απολάμβανα τη βόλτα στην αγορά κάθε πόλης, ήταν συνήθως κλειστή αγορά, με χιλιάδες μικρομάγαζα δεξιά κι αριστερά, κάθε είδους περίεργα προϊόντα, με τις περίεργες γιαπωνέζικες επιγραφές, τα χρωματιστά φώτα, παράξενες ομιλίες. Ζούσες πράγματι μια μοναδική εξωτική ατμόσφαιρα. Εδώ παντρεύεται η σύγχρονη τεχνολογία με την παράδοση. Θα τις συναντήσεις και τις δυο παντού. Οι Γιαπωνέζοι υπάλληλοι με το κουστούμι τους πάντα, ή με κοντομάνικο πουκάμισο με γραβάτα. Το κουστούμι και το ευρωπαϊκό ντύσιμο ανακατευόταν με το κιμονό. Παντού καθαριότητα και τάξη. Ο λευκός εδώ δεν θα αντιληφθεί περίεργα βλέμματα. Τους είσαι αδιάφορος. Μάλιστα παρατηρούσα ένα είδος περιφρόνησης. Δεν καταδέχονταν να σε παρακαλέσουν κι ούτε έτρεχαν πίσω σου δουλικά για το συνάλλαγμα… Δεν περίμεναν να ζήσουν από τον τουρισμό…. Σε εξυπηρετούσαν με χαμόγελο στο κατάστημα ή αν ζητούσες κάποια πληροφορία, εφόσον βέβαια μίλαγαν αγγλικά με αυτή την παράξενη προφορά που κόβουν τη λέξη, διαφορετικά θα σου μίλαγαν στα γιαπωνέζικα...αδιάφορο αν εσύ συνέχιζες στα αγγλικά..
Στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, στη αρχή και στο τέλος της κυλιόμενης σκάλας σε υποδεχόταν με υπόκλιση και με το «μόσι-μόσι» μια πανέμορφη Γιαπωνέζα, το ίδιο γινόταν μέσα στο ασανσέρ. Στις φαρδιές λεωφόρους των πόλεων, σε κάποια σημεία υπήρχε ένα βαρέλι με κόκκινες σημαίες μέσα. Τα παιδιά έπαιρναν μια σημαία τη σήκωναν ψηλά και σταματούσε όλη η κυκλοφορία των αυτοκινήτων μέχρι να περάσουν απέναντι, όπου σε ένα άλλο βαρέλι τοποθετούσαν τη σημαία.
Όμως η ζωή τους είχε επηρεαστεί πολύ από τα δυτικά πρότυπα. Η εγχείρηση για να στρογγυλέψουν τα μάτια των Γιαπωνέζων γυναικών, είχε καθιερωθεί μετά από κάποια ηλικία. Το συνήθισαν όμως και οι άνδρες.
Η αφομοίωση της δυτικής ιδίως αμερικάνικης κουλτούρας από τη νεολαία έφτανε στα όρια του παροξυσμού. Τα παιδικά, κι όχι μόνο, δωμάτια ήταν γεμάτα από φωτογραφίες επωνύμων λευκών του σινεμά, της μουσικής και του αθλητισμού. Αποτελούσαν το πρότυπο τους…Πάντα υπήρξε η καλύτερη αγορά ακόμα και για τους ξοφλημένους στην Ευρώπη και Αμερική επώνυμους.
Οι οδηγοί ταξί φορούσαν όλοι άσπρα γάντια, και δεν καταδέχονταν να σε ξεγελάσουν στην πληρωμή. Δεν υπάρχει τέτοια σκέψη στον Ιάπωνα. Σου ανοίγουν αυτόματα την πόρτα του ταξί. Έπρεπε όμως να είχες γραμμένη στα γιαπωνέζικα την διεύθυνση που ήθελες να πας, για να είσαι σίγουρος ότι δεν θα κάνει λάθος.
Το να γελούν οι γυναίκες στο δρόμο ήταν ντροπή. Όταν δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν έβαζαν το χέρι μπροστά στο στόμα τους. Στο κέντρο των πόλεων δεν ήταν λίγοι αυτοί που φορούσαν μάσκες χάρτινες για τα καυσαέρια. Στα τραίνα, που είχαν την ακρίβεια δευτερολέπτου, οι επιβάτες ή διάβαζαν ή κοιμόντουσαν ακόμη και οι όρθιοι. Απορεί κανείς πως δεν έχαναν τη στάση.
Στα δωμάτια των ξενοδοχείων μόλις έμπαινες έβγαζες τα παπούτσια και τα τοποθετούσες σε ντουλάπι. Το πιο φτηνό ξενοδοχείο διέθετε, παντόφλες, οδοντόβρουτσα με ίχνη οδοντόκρεμας πάνω της, και μια ρόμπα κιμονό για κάθε πελάτη. Στα σπίτια κυριαρχεί παντού η ψάθα, το τραπέζι του φαγητού είναι χαμηλό, κάθεσαι στο έδαφος, και βέβαια τα γνωστά ξυλάκια αντί πιρούνια.
Στα εργοστάσια, τα εργοτάξια τα ναυπηγεία πριν την έναρξη της εργασίας μαζεύονταν όλοι σ’ ένα ανοικτό χώρο, και με την καθοδήγηση ενός ατόμου έκαναν σουηδική γυμναστική. Στο τέλος της εργασίας, τους περίμεναν τα κοινά λουτρά, χωριστά άνδρες από γυναίκες. Μεγάλες οι σειρές από ντουζ με ζεστό νερό και όλοι γυμνοί μέσα. Ήταν ένα καλό χαλάρωμα μετά τη δουλειά πριν φύγουν για το σπίτι τους. Στα γραφεία σε όποιο σημείο της πόλης και να βρίσκονταν αυτά, γύρω στις 12 η ώρα γινόταν ένα διάλλειμα μισής ώρας. Αμέσως οι υπάλληλοι πέταγαν για λίγο την γραβάτα, έβαζαν τα αθλητικά παπούτσια και άρχισαν τη γυμναστική. Έκαναν τζόκιν γύρω από τα οικοδομικά τετράγωνα ή σε κάποιο κοντινό πάρκο, άλλοι πέταγαν το μπαλάκι του μπειζ μπωλ (δημοφιλές γι’ αυτούς άθλημα αμερικάνικο εισαγόμενο..) ο ένας στον άλλο, ή κάποια άλλη εξάσκηση.
Η κρυφή ζωή της νύχτας για του άνδρες γιαπωνέζους ήταν κάτι σαν δικαίωμα. Σε κάποιους δρόμους, με σπίτια ξύλινα, χαμηλά, απ’ έξω φαναράκια, και περίεργες εισόδους, μπαινόβγαιναν ομάδες από μεσήλικες, άνθρωποι των γραφείων και επιχειρηματίες, όλοι κουστουμαρισμένοι.. Ήταν σημείο συνάντησης για ένα τσάι, ή φαγητό, παρέα με γκέισες, χαλάρωση από το καθημερινό στρες. Η είσοδος για μας ήταν απαγορευμένη. Δεν ήταν όμως και ο χώρος μας. Ο ξένος δεν καταλαβαίνει την γιαπωνέζικη κουλτούρα.
Οι γιαπωνέζικες λέξεις έχουν πολλά φωνήεντα όπως ξέρουμε. Είναι μια καθαρή διάλεκτος. Αυτός είναι ο λόγος που κάνει τα τραγούδια τους ευχάριστα στην ακοή για μας τους Έλληνες. Εκτός απ’ αυτό όταν η μουσική δεν μιμείται κάποιο δυτικό πρότυπο, αλλά είναι γνήσια, η φωνή του καλλιτέχνη που την συνοδεύει (είτε άνδρας είναι είτε γυναίκα) έρχεται με ένα ξεχωριστό πάθος, το οποίο σε ταξιδεύει στα βάθη των αιώνων, σε μια μυστηριώδη και μαγευτική χώρα.
Τα αυτοκίνητα τύπου Subaru μπήκαν στο βαπόρι, τα δέσαμε για μην μποτσάρουν και αναχωρήσαμε για τη Μανίλα.
[1] Βλ. φωτό παπαγρ.109
Το «Ποσειδών» είχε τη δυνατότητα με κατάλληλες τροποποιήσεις να μετατρέπει τα αμπάρια του σε χώρους γκαράζ, και να μπαίνουν τα αυτοκίνητα μέσα από δύο πλατφόρμες που είχε σε κάθε πλευρά. Έτσι μπορούσε να φορτώσει από αυτοκίνητα μέχρι και χύμα φορτίο όπως σιτάρι κ.α.
[1]
Θα αναφερθώ σε σκόρπιες εντυπώσεις από τη ζωή στις πόλεις της Ιαπωνίας.
Η Γιοκοχάμα είναι το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Ιαπωνίας. Τότε το σπουδαιότερο κτίριο ήταν ο πύργος του, με το εστιατόριο-καφετέρια στη κορυφή, ο οποίος περιστρεφόταν αργά με σταθερό ρυθμό.
Η Ιαπωνία ήταν και ίσως είναι ακόμα η πιο ακριβή χώρα στον κόσμο. Εδώ μας έφευγαν όλα τα «γένια» (γεν) όπως τα λέγαμε. Πολλοί ξόδευαν και προκαταβολές. Έξοδα για αγορές, όπως ρολόγια, φωτογραφικές μηχανές, στέρεο, δώρα για συγγενείς όπως μικροαντικείμενα με μουσική, κιμονό, φαναράκια κ.α., καθώς και για προσωπικά έξοδα. Μας χορηγούσαν πάσο το οποίο έγραφε ότι δεν επιτρεπόταν η απομάκρυνση από την πόλη πάνω από 50 χιλιόμετρα. Αρκετές φορές όμως χρειάστηκε να το παραβιάσουμε ελπίζοντας να μην μας ζητηθεί, για μια βόλτα σε άλλες περιοχές, με τα γρήγορα και ακριβή τρένα. Αντιπαθούσα τους ουρανοξύστες των πόλεων γιατί δεν ταίριαζαν με την εικόνα μιας εξωτικής χώρας. Ιδιαίτερα μου άρεσαν οι μικρές πόλεις του νησιού Κιουσού. Καθώς δεν ήταν πολύ βιομηχανοποιημένες και εμπορικές. Εκεί μια βόλτα ανάμεσα στα μικρά ξύλινα οικοδομήματα της πόλης, στα σπίτια όπου ζούσαν, στις γειτονιές με την μυρουδιά των φαγητών και τη μουσική τους, σου έδιναν μια ιδέα της καθημερινότητας των ανθρώπων. Απολάμβανα τη βόλτα στην αγορά κάθε πόλης, ήταν συνήθως κλειστή αγορά, με χιλιάδες μικρομάγαζα δεξιά κι αριστερά, κάθε είδους περίεργα προϊόντα, με τις περίεργες γιαπωνέζικες επιγραφές, τα χρωματιστά φώτα, παράξενες ομιλίες. Ζούσες πράγματι μια μοναδική εξωτική ατμόσφαιρα. Εδώ παντρεύεται η σύγχρονη τεχνολογία με την παράδοση. Θα τις συναντήσεις και τις δυο παντού. Οι Γιαπωνέζοι υπάλληλοι με το κουστούμι τους πάντα, ή με κοντομάνικο πουκάμισο με γραβάτα. Το κουστούμι και το ευρωπαϊκό ντύσιμο ανακατευόταν με το κιμονό. Παντού καθαριότητα και τάξη. Ο λευκός εδώ δεν θα αντιληφθεί περίεργα βλέμματα. Τους είσαι αδιάφορος. Μάλιστα παρατηρούσα ένα είδος περιφρόνησης. Δεν καταδέχονταν να σε παρακαλέσουν κι ούτε έτρεχαν πίσω σου δουλικά για το συνάλλαγμα… Δεν περίμεναν να ζήσουν από τον τουρισμό…. Σε εξυπηρετούσαν με χαμόγελο στο κατάστημα ή αν ζητούσες κάποια πληροφορία, εφόσον βέβαια μίλαγαν αγγλικά με αυτή την παράξενη προφορά που κόβουν τη λέξη, διαφορετικά θα σου μίλαγαν στα γιαπωνέζικα...αδιάφορο αν εσύ συνέχιζες στα αγγλικά..
Στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, στη αρχή και στο τέλος της κυλιόμενης σκάλας σε υποδεχόταν με υπόκλιση και με το «μόσι-μόσι» μια πανέμορφη Γιαπωνέζα, το ίδιο γινόταν μέσα στο ασανσέρ. Στις φαρδιές λεωφόρους των πόλεων, σε κάποια σημεία υπήρχε ένα βαρέλι με κόκκινες σημαίες μέσα. Τα παιδιά έπαιρναν μια σημαία τη σήκωναν ψηλά και σταματούσε όλη η κυκλοφορία των αυτοκινήτων μέχρι να περάσουν απέναντι, όπου σε ένα άλλο βαρέλι τοποθετούσαν τη σημαία.
Όμως η ζωή τους είχε επηρεαστεί πολύ από τα δυτικά πρότυπα. Η εγχείρηση για να στρογγυλέψουν τα μάτια των Γιαπωνέζων γυναικών, είχε καθιερωθεί μετά από κάποια ηλικία. Το συνήθισαν όμως και οι άνδρες.
Η αφομοίωση της δυτικής ιδίως αμερικάνικης κουλτούρας από τη νεολαία έφτανε στα όρια του παροξυσμού. Τα παιδικά, κι όχι μόνο, δωμάτια ήταν γεμάτα από φωτογραφίες επωνύμων λευκών του σινεμά, της μουσικής και του αθλητισμού. Αποτελούσαν το πρότυπο τους…Πάντα υπήρξε η καλύτερη αγορά ακόμα και για τους ξοφλημένους στην Ευρώπη και Αμερική επώνυμους.
Οι οδηγοί ταξί φορούσαν όλοι άσπρα γάντια, και δεν καταδέχονταν να σε ξεγελάσουν στην πληρωμή. Δεν υπάρχει τέτοια σκέψη στον Ιάπωνα. Σου ανοίγουν αυτόματα την πόρτα του ταξί. Έπρεπε όμως να είχες γραμμένη στα γιαπωνέζικα την διεύθυνση που ήθελες να πας, για να είσαι σίγουρος ότι δεν θα κάνει λάθος.
Το να γελούν οι γυναίκες στο δρόμο ήταν ντροπή. Όταν δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν έβαζαν το χέρι μπροστά στο στόμα τους. Στο κέντρο των πόλεων δεν ήταν λίγοι αυτοί που φορούσαν μάσκες χάρτινες για τα καυσαέρια. Στα τραίνα, που είχαν την ακρίβεια δευτερολέπτου, οι επιβάτες ή διάβαζαν ή κοιμόντουσαν ακόμη και οι όρθιοι. Απορεί κανείς πως δεν έχαναν τη στάση.
Στα δωμάτια των ξενοδοχείων μόλις έμπαινες έβγαζες τα παπούτσια και τα τοποθετούσες σε ντουλάπι. Το πιο φτηνό ξενοδοχείο διέθετε, παντόφλες, οδοντόβρουτσα με ίχνη οδοντόκρεμας πάνω της, και μια ρόμπα κιμονό για κάθε πελάτη. Στα σπίτια κυριαρχεί παντού η ψάθα, το τραπέζι του φαγητού είναι χαμηλό, κάθεσαι στο έδαφος, και βέβαια τα γνωστά ξυλάκια αντί πιρούνια.
Στα εργοστάσια, τα εργοτάξια τα ναυπηγεία πριν την έναρξη της εργασίας μαζεύονταν όλοι σ’ ένα ανοικτό χώρο, και με την καθοδήγηση ενός ατόμου έκαναν σουηδική γυμναστική. Στο τέλος της εργασίας, τους περίμεναν τα κοινά λουτρά, χωριστά άνδρες από γυναίκες. Μεγάλες οι σειρές από ντουζ με ζεστό νερό και όλοι γυμνοί μέσα. Ήταν ένα καλό χαλάρωμα μετά τη δουλειά πριν φύγουν για το σπίτι τους. Στα γραφεία σε όποιο σημείο της πόλης και να βρίσκονταν αυτά, γύρω στις 12 η ώρα γινόταν ένα διάλλειμα μισής ώρας. Αμέσως οι υπάλληλοι πέταγαν για λίγο την γραβάτα, έβαζαν τα αθλητικά παπούτσια και άρχισαν τη γυμναστική. Έκαναν τζόκιν γύρω από τα οικοδομικά τετράγωνα ή σε κάποιο κοντινό πάρκο, άλλοι πέταγαν το μπαλάκι του μπειζ μπωλ (δημοφιλές γι’ αυτούς άθλημα αμερικάνικο εισαγόμενο..) ο ένας στον άλλο, ή κάποια άλλη εξάσκηση.
Η κρυφή ζωή της νύχτας για του άνδρες γιαπωνέζους ήταν κάτι σαν δικαίωμα. Σε κάποιους δρόμους, με σπίτια ξύλινα, χαμηλά, απ’ έξω φαναράκια, και περίεργες εισόδους, μπαινόβγαιναν ομάδες από μεσήλικες, άνθρωποι των γραφείων και επιχειρηματίες, όλοι κουστουμαρισμένοι.. Ήταν σημείο συνάντησης για ένα τσάι, ή φαγητό, παρέα με γκέισες, χαλάρωση από το καθημερινό στρες. Η είσοδος για μας ήταν απαγορευμένη. Δεν ήταν όμως και ο χώρος μας. Ο ξένος δεν καταλαβαίνει την γιαπωνέζικη κουλτούρα.
Οι γιαπωνέζικες λέξεις έχουν πολλά φωνήεντα όπως ξέρουμε. Είναι μια καθαρή διάλεκτος. Αυτός είναι ο λόγος που κάνει τα τραγούδια τους ευχάριστα στην ακοή για μας τους Έλληνες. Εκτός απ’ αυτό όταν η μουσική δεν μιμείται κάποιο δυτικό πρότυπο, αλλά είναι γνήσια, η φωνή του καλλιτέχνη που την συνοδεύει (είτε άνδρας είναι είτε γυναίκα) έρχεται με ένα ξεχωριστό πάθος, το οποίο σε ταξιδεύει στα βάθη των αιώνων, σε μια μυστηριώδη και μαγευτική χώρα.
Τα αυτοκίνητα τύπου Subaru μπήκαν στο βαπόρι, τα δέσαμε για μην μποτσάρουν και αναχωρήσαμε για τη Μανίλα.
[1] Βλ. φωτό παπαγρ.109
