soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.318
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][B]Σαγκάη.[URL="http://www.travelstories.gr/#_ftn1"][B][1][/B][/URL] [/B
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
Μετά από όλη αυτή την κομματική διαφώτιση ήλθε η ώρα να περπατήσουμε και λίγη στεριά μετά από σαράντα μέρες ταξίδι. Να περιπλανηθούμε σ’ αυτή την πολύπαθο από διάφορους κατακτητές του παρελθόντος πόλη, και να καταλήξουμε στις μπυραρίες, τα μπαρ και τα κλαμπ. Όνειρο απατηλό ήταν και το ξέραμε.
Από το πλοίο, μας έπαιρνε το λεωφορείο της Λέσχης των ξένων της Σαγκάης (ή Seamens Club για μας) μας πήγαινε στην Λέσχη όπου σύχναζαν τα πληρώματα των πλοίων, αλλά και όποιος άλλος ξένος επισκέπτης βρισκόταν στην πόλη και έμενε σε ξενοδοχείο, που ήλθε είτε σαν πολιτικός, είτε σαν εμπορικός αντιπρόσωπος της χώρας του, πράγμα λίγο σπάνιο για κείνη την εποχή. Οι φωτογραφικές μηχανές κλειδώθηκαν σε ειδικό χώρο σφραγισμένο από της αρχές, μέχρι τον απόπλου. Το να κυκλοφορεί ξένος στην πόλη πιθανώς να θεωρείτο ύποπτος κατασκοπίας. Τι να κάνεις όμως στην πόλη; Βιτρίνες, μαγαζιά, καφέ, μπαρ δεν υπήρχαν. Έβλεπες ένα πολυάριθμο πλήθος με ποδήλατα, ανάμεσα σε γκρίζες πολυκατοικίες, ή ξεβαμμένα κτίρια, και παντού τη φωτογραφία του Μεγάλου Ηγέτη. Γυναίκες, άνδρες, παιδιά, όλοι φορούσαν την μπλε φόρμα κουμπωμένη μέχρι το λαιμό, και μόνο κάποιο άσπρο γιακαδάκι από πουκάμισο να ξεχωρίζει.
Επιχείρησα μια βόλτα έξω από το λιμάνι κοντά σε γειτονιές με θλιβερές πολυκατοικίες και με παιδικές χαρές απ΄ έξω. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμένα πάνω μου. Κοίταζαν τον παράξενο ξένο, τι φορούσε πως ήταν. Με κοίταζαν και όλοι χαμογελούσαν σαν να έβλεπαν ένα περίεργο ον που ήλθε από άλλο πλανήτη. Μα τι έχω και γελούν; Τίποτα. Είμαι διαφορετικός. Ένας ξένος από άλλη χώρα διαφορετικός από μας. Μια υποψία μαγαζιού έστω για να χαζέψω από περιέργεια δεν είδα. Μετά από μια βόλτα εκατό μέτρων δεν αισθανόμουν καλά και γύρισα πίσω.
Στη λέσχη η οποία ήταν ένα πελώριο κτίριο, μια τεράστια εικόνα του Μάο πάνω από την είσοδο υποδέχεται τον επισκέπτη. Σε κάθε αίθουσα ήταν κρεμασμένη ψηλά στο τοίχο η ίδια εικόνα σε διάφορα μεγέθη καθώς και άλλες με θέματα της επανάστασης. Υπήρχε εστιατόριο, καφέ, μπαρ, επιτραπέζια παιχνίδια, μπιλιάρδα, και πολλά πινγκ πονγκ, το εθνικό άθλημα των Κινέζων. Είναι εδώ που πρώτη φορά ασχολήθηκα με αυτό παιχνίδι. Στη μεγάλη αίθουσα θεάτρου παρακολουθήσαμε κατά την διάρκεια της παραμονής μας, παράσταση κινέζικου θεάτρου με τις μάσκες, καθώς και τα περίφημα κινέζικα ακροβατικά, όπου θαυμάσαμε απίθανους σχεδιασμούς των Κινεζών και ιδίως αυτών των μικρών παιδιών που συμμετείχαν. Υπήρχε επίσης ένα μεγάλο κατάστημα με είδη από την κινέζικη τέχνη, όπως οι μοναδικές πορσελάνες με τις θαυμάσιες παραστάσεις, ξύλινα αγάλματα, μεταξωτά υφάσματα γυναικεία, βαμβακερά μπλουζάκια από πολύ καλό βαμβάκι, και σαντακρούτα, (μεταξωτό ύφασμα για αντρικά κουστούμια), σε διάφορες αποχρώσεις του λευκού. Η πληρωμή γινόταν μόνο σε δολάρια και οι τιμές τους ήταν πολύ καλές. Δεν υπήρχε κέρδος εμπόρου, κι’ ούτε αμφιβολία για την ποιότητα. Επίσης είχαν πίνακες κινέζικης ζωγραφικής. Η κινέζικη ζωγραφική τέχνη παρέμεινε η ίδια για 1000 χρόνια. Την χαρακτηρίζει η επιπεδότητα, (είναι δυσδιάστατη χωρίς βάθος), οι καμπύλες, η γραμμικότητα, το έντονο χρώμα και η εκφραστικότητα. Δεν απεικόνιζαν π.χ. το δένδρο ή το τοπίο όπως το έβλεπαν, αλλά όπως το αισθάνονταν μετά από ώρες αυτοσυγκέντρωσης μελετώντας το από μέσα τους μέχρι που έπαιρνε μια αύλη υπόσταση. Αυτό το είδος τέχνης είχαν σαν πρότυπο οι γιαπωνέζοι και δημιούργησαν τη δική τους τέχνη. Από αυτά τα γιαπωνέζικα χαρακτικά. εμπνεύστηκαν οι Ευρωπαίοι ιμπρεσιονιστές όπως οι Ντεγκά, Μονέ, Μανέ κ.α. Αδιαμφισβήτητη είναι βέβαια και η υπεροχή των Κινέζων στην διακοσμητική των βάζων.
Ας επιστρέψουμε όμως στο πλοίο μας το «Ποσειδών» στην μετά Μάο εποχή γύρω στο 1983.
Τσιγκτάο. Αυτή τη φορά ο Κινέζος έχει πετάξει τις μπλε φόρμες, τις φοράει μόνο στη δουλειά του όταν αυτή είναι χειρονακτική. Όμορφες μεγάλες πλατείες με παρτέρια, τα παιδάκια καλοντυμένα, οι μεγάλοι ντυμένοι με αυτά που βρίσκουν στο κινέζικο εμπόριο. Αυτή τη φορά δεν αισθανόμασταν σαν περίεργα όντα. Δεν τραβούσαμε την περιέργεια των ντόπιων τόσο πολύ όσο μερικά χρόνια πριν. Το ότι έχει αλλάζει κάτι στην Κίνα το κατάλαβα στην Λέσχη του Τσινγτάο. Συνάντησα εκεί δυο άτομα και πίναμε καθημερινά τις μπύρες μας. Ο ένας ήταν Γάλλος γύρω στα σαράντα σε στυλ Μπελμοντό. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο γαλλικά.. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την κασέτα που μου χάρισε και που την έχω ακόμα, άσχετα αν την χρησιμοποίησα ελάχιστα. Μπήκε στον κόπο και μου μαγνητοφώνησε την προφορά του διαβάζοντας ένα μαθητικό εγχειρίδιο της Γαλλικής γλώσσας.
Ο άλλος ήταν Τεξανός. Ψηλός, γύρω στα εβδομήντα και ανοιχτόκαρδος όπως συνήθως οι Αμερικάνοι. Δίδασκε κι΄ αυτός στο πανεπιστήμιο και συνοδευόταν μερικές φορές με την γυναίκα του. Κάτοικοι τώρα αυτής της πόλης, το μόνο μέρος να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους ήταν η Λέσχη. Το ίδιο φυσικά κάναμε κι εμείς. Η παρέα μας αποτελούσε κάτι το ξεχωριστό γι’ αυτούς, ήταν ένα διάλλειμα από την καθημερινή επαφή τους με τους Κινέζους.
Στο Τσινκτάο μας πήγαν μια εκδρομή στο ζωολογικό κήπο με ένα βανάκι. Ήταν μια ώρα έξω από την πόλη και η πρώτη φορά (μετά από τρία ταξίδια στην Κίνα) που είδα την κινέζικη ύπαιθρο. Πεδιάδες τεράστιες, ποτάμια, πράσινο βλέπαμε σε όλη τη διαδρομή . Στο ζωολογικό κήπο υπήρχε πάρα πολύ κόσμος, κυρίως μαθητές με την όμορφη στολή τους. Εντυπωσιαστήκαμε από τις τίγρεις αλλά κυρίως από τα όμορφα Πάντα που έβλεπα πρώτη φορά.
Νταϊρέν. Αυτό ήταν το επόμενο λιμάνι όπου θα ξεφορτώναμε μια ποσότητα ζάχαρης από την Κούβα. Περάσαμε τη Κίτρινη θάλασσα που ονομάστηκε έτσι από τις αμμοθύελλες που έρχονται από τα ηπειρωτικά. Είναι λιμάνι στα βόρεια παράλια της Κίνας κοντά στο γνωστό από την ιστορία Port Arthur. Είχαν και τα δύο μεγάλη στρατηγική σημασία γιατί προστάτευαν τον κόλπο Λιαοντούν. Την περιοχή αυτή τη κατείχαν το 1858 οι Άγγλοι, μετά οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, ξανά οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Ιάπωνες (ναυμαχία του Port Arthur), οι Σοβιετικοί το 1945 οι οποίοι το 1950 την παρέδωσαν στους Κινέζους.
Στη Λέσχη του Νταϊρέν μας πρότειναν κινέζικο δείπνο με δέκα ευρώ το άτομο. Ήμασταν 5-6 άτομα πήγαμε στην καθορισμένη ώρα, και μας έβαλαν σε ένα ξεχωριστό χώρο κάτι σαν vips!! Παρέα μας ήταν και ο διευθύνων της Λέσχης που το διοργάνωσε. Στην μέση του στρογγυλού τραπεζιού μπαίνει μια τεράστια πιατέλα με fried rice, γαρνιρισμένο με ψιλοκομμένα λαχανικά διαφόρων ειδών, μύδια, κομματάκια από φρέσκο αστακό και τεράστιες γαρίδες. Υπήρχαν πολλά φλιτζανάκια με διαφορικές σάλτσες γλυκές ή πικάντικες. Το πρώτο που μας έφεραν από την αρχή ήταν οι μπύρες. Το μπουκάλι ήταν μεγαλύτερο από το μεγάλο των δικών μας, εύγευστες χωρίς να ζαλίζουν, και είχαν αν θυμάμαι καλά την γεύση μήλου. Τα κύριο πιάτο ήταν, (τι άλλο μπορούσε να ήταν) , πάπια Πεκίνου. Ήταν ψητή γαρνιρισμένη κι' αυτή με ψιλοκομμένα περίεργα λαχανικά, είχε μια γεύση αξέχαστη. Η κατανάλωση μπύρας ήταν απεριόριστη και στο τέλος έφεραν φρούτα, καφέ ή παγωτό. Το σερβίρισμα ήταν άψογο και οι πορσελάνες διακοσμημένες με κινέζικα χαρακτικά.
Τσινκουαγκτάο. Βρίσκεται μέσα στον κόπο Λιαοντόγκ δώδεκα ώρες απόσταση με το πλοίο από το Νταϊρέν. Το Πεκίνο επ’ εδώ δεν είναι μακριά. Εδώ βρίσκεται και η αρχή του Σινικού Τείχους. Γύρω στις δυο ώρες απόσταση από το λιμάνι, ανάμεσα από ατέλειωτους ορυζώνες φτάσαμε στην αψιδωτή είσοδο, την περάσαμε περπατήσαμε μερικά λεπτά και φτάσαμε στο σημείο εκείνο όπου ξεκινά το Τείχος. Είναι αυτό το τμήμα που δείχνουν και οι περισσότεροι τουριστικοί χάρτες και οδηγοί. Έξω από την πύλη υπήρχαν μαγαζάκια με αναμνηστικά και κάρτες, και πολλοί Κινέζοι (μόνο Κινέζοι...)επισκέπτες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση από το Τείχος δεν ήταν το ύψος ή το πλάτος του, αλλά το ατέλειωτο μήκος του που σαν φίδι ανέβαινε τους πράσινους λόφους, χανόταν πίσω απ’ αυτούς και συνέχιζε στους επόμενους, φτάνοντας στο εσωτερικό της χώρας.
Έφτασε η μέρα να αναχωρήσουμε από την Κίνα, μια χώρα που τότε αποτελούσε αίνιγμα για τον υπόλοιπο κόσμο, κλειστή στο εαυτό της, που σπάνια την ανέφεραν τα δελτία ειδήσεων. Μια ιδέα μόνο από τα βιβλία της Περλ Μπάκ για την εποχή της αποικιοκρατίας, και του Καζαντζάκη στο «Ταξιδεύοντας» που δίνει κατά την γνώμη μου μια ακριβή εικόνα της κινέζικης σκέψης και κουλτούρας, και όπως κάπου γράφει : «Την Κίνα δεν θα την γνωρίζεις περιοδεύοντας στις εξοχές της και τα μνημεία της αλλά μελετώντας τον άνθρωπο της». Πράγματι, λόγω της ιδιότητας του είχε πολλούς φίλους εκεί που τον βοήθησαν σ’ αυτή τη μελέτη..
Το επόμενο λιμάνι μας, είναι η Γιοκοχάμα.
Από το πλοίο, μας έπαιρνε το λεωφορείο της Λέσχης των ξένων της Σαγκάης (ή Seamens Club για μας) μας πήγαινε στην Λέσχη όπου σύχναζαν τα πληρώματα των πλοίων, αλλά και όποιος άλλος ξένος επισκέπτης βρισκόταν στην πόλη και έμενε σε ξενοδοχείο, που ήλθε είτε σαν πολιτικός, είτε σαν εμπορικός αντιπρόσωπος της χώρας του, πράγμα λίγο σπάνιο για κείνη την εποχή. Οι φωτογραφικές μηχανές κλειδώθηκαν σε ειδικό χώρο σφραγισμένο από της αρχές, μέχρι τον απόπλου. Το να κυκλοφορεί ξένος στην πόλη πιθανώς να θεωρείτο ύποπτος κατασκοπίας. Τι να κάνεις όμως στην πόλη; Βιτρίνες, μαγαζιά, καφέ, μπαρ δεν υπήρχαν. Έβλεπες ένα πολυάριθμο πλήθος με ποδήλατα, ανάμεσα σε γκρίζες πολυκατοικίες, ή ξεβαμμένα κτίρια, και παντού τη φωτογραφία του Μεγάλου Ηγέτη. Γυναίκες, άνδρες, παιδιά, όλοι φορούσαν την μπλε φόρμα κουμπωμένη μέχρι το λαιμό, και μόνο κάποιο άσπρο γιακαδάκι από πουκάμισο να ξεχωρίζει.
Επιχείρησα μια βόλτα έξω από το λιμάνι κοντά σε γειτονιές με θλιβερές πολυκατοικίες και με παιδικές χαρές απ΄ έξω. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμένα πάνω μου. Κοίταζαν τον παράξενο ξένο, τι φορούσε πως ήταν. Με κοίταζαν και όλοι χαμογελούσαν σαν να έβλεπαν ένα περίεργο ον που ήλθε από άλλο πλανήτη. Μα τι έχω και γελούν; Τίποτα. Είμαι διαφορετικός. Ένας ξένος από άλλη χώρα διαφορετικός από μας. Μια υποψία μαγαζιού έστω για να χαζέψω από περιέργεια δεν είδα. Μετά από μια βόλτα εκατό μέτρων δεν αισθανόμουν καλά και γύρισα πίσω.
Στη λέσχη η οποία ήταν ένα πελώριο κτίριο, μια τεράστια εικόνα του Μάο πάνω από την είσοδο υποδέχεται τον επισκέπτη. Σε κάθε αίθουσα ήταν κρεμασμένη ψηλά στο τοίχο η ίδια εικόνα σε διάφορα μεγέθη καθώς και άλλες με θέματα της επανάστασης. Υπήρχε εστιατόριο, καφέ, μπαρ, επιτραπέζια παιχνίδια, μπιλιάρδα, και πολλά πινγκ πονγκ, το εθνικό άθλημα των Κινέζων. Είναι εδώ που πρώτη φορά ασχολήθηκα με αυτό παιχνίδι. Στη μεγάλη αίθουσα θεάτρου παρακολουθήσαμε κατά την διάρκεια της παραμονής μας, παράσταση κινέζικου θεάτρου με τις μάσκες, καθώς και τα περίφημα κινέζικα ακροβατικά, όπου θαυμάσαμε απίθανους σχεδιασμούς των Κινεζών και ιδίως αυτών των μικρών παιδιών που συμμετείχαν. Υπήρχε επίσης ένα μεγάλο κατάστημα με είδη από την κινέζικη τέχνη, όπως οι μοναδικές πορσελάνες με τις θαυμάσιες παραστάσεις, ξύλινα αγάλματα, μεταξωτά υφάσματα γυναικεία, βαμβακερά μπλουζάκια από πολύ καλό βαμβάκι, και σαντακρούτα, (μεταξωτό ύφασμα για αντρικά κουστούμια), σε διάφορες αποχρώσεις του λευκού. Η πληρωμή γινόταν μόνο σε δολάρια και οι τιμές τους ήταν πολύ καλές. Δεν υπήρχε κέρδος εμπόρου, κι’ ούτε αμφιβολία για την ποιότητα. Επίσης είχαν πίνακες κινέζικης ζωγραφικής. Η κινέζικη ζωγραφική τέχνη παρέμεινε η ίδια για 1000 χρόνια. Την χαρακτηρίζει η επιπεδότητα, (είναι δυσδιάστατη χωρίς βάθος), οι καμπύλες, η γραμμικότητα, το έντονο χρώμα και η εκφραστικότητα. Δεν απεικόνιζαν π.χ. το δένδρο ή το τοπίο όπως το έβλεπαν, αλλά όπως το αισθάνονταν μετά από ώρες αυτοσυγκέντρωσης μελετώντας το από μέσα τους μέχρι που έπαιρνε μια αύλη υπόσταση. Αυτό το είδος τέχνης είχαν σαν πρότυπο οι γιαπωνέζοι και δημιούργησαν τη δική τους τέχνη. Από αυτά τα γιαπωνέζικα χαρακτικά. εμπνεύστηκαν οι Ευρωπαίοι ιμπρεσιονιστές όπως οι Ντεγκά, Μονέ, Μανέ κ.α. Αδιαμφισβήτητη είναι βέβαια και η υπεροχή των Κινέζων στην διακοσμητική των βάζων.
Ας επιστρέψουμε όμως στο πλοίο μας το «Ποσειδών» στην μετά Μάο εποχή γύρω στο 1983.
Τσιγκτάο. Αυτή τη φορά ο Κινέζος έχει πετάξει τις μπλε φόρμες, τις φοράει μόνο στη δουλειά του όταν αυτή είναι χειρονακτική. Όμορφες μεγάλες πλατείες με παρτέρια, τα παιδάκια καλοντυμένα, οι μεγάλοι ντυμένοι με αυτά που βρίσκουν στο κινέζικο εμπόριο. Αυτή τη φορά δεν αισθανόμασταν σαν περίεργα όντα. Δεν τραβούσαμε την περιέργεια των ντόπιων τόσο πολύ όσο μερικά χρόνια πριν. Το ότι έχει αλλάζει κάτι στην Κίνα το κατάλαβα στην Λέσχη του Τσινγτάο. Συνάντησα εκεί δυο άτομα και πίναμε καθημερινά τις μπύρες μας. Ο ένας ήταν Γάλλος γύρω στα σαράντα σε στυλ Μπελμοντό. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο γαλλικά.. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την κασέτα που μου χάρισε και που την έχω ακόμα, άσχετα αν την χρησιμοποίησα ελάχιστα. Μπήκε στον κόπο και μου μαγνητοφώνησε την προφορά του διαβάζοντας ένα μαθητικό εγχειρίδιο της Γαλλικής γλώσσας.
Ο άλλος ήταν Τεξανός. Ψηλός, γύρω στα εβδομήντα και ανοιχτόκαρδος όπως συνήθως οι Αμερικάνοι. Δίδασκε κι΄ αυτός στο πανεπιστήμιο και συνοδευόταν μερικές φορές με την γυναίκα του. Κάτοικοι τώρα αυτής της πόλης, το μόνο μέρος να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους ήταν η Λέσχη. Το ίδιο φυσικά κάναμε κι εμείς. Η παρέα μας αποτελούσε κάτι το ξεχωριστό γι’ αυτούς, ήταν ένα διάλλειμα από την καθημερινή επαφή τους με τους Κινέζους.
Στο Τσινκτάο μας πήγαν μια εκδρομή στο ζωολογικό κήπο με ένα βανάκι. Ήταν μια ώρα έξω από την πόλη και η πρώτη φορά (μετά από τρία ταξίδια στην Κίνα) που είδα την κινέζικη ύπαιθρο. Πεδιάδες τεράστιες, ποτάμια, πράσινο βλέπαμε σε όλη τη διαδρομή . Στο ζωολογικό κήπο υπήρχε πάρα πολύ κόσμος, κυρίως μαθητές με την όμορφη στολή τους. Εντυπωσιαστήκαμε από τις τίγρεις αλλά κυρίως από τα όμορφα Πάντα που έβλεπα πρώτη φορά.
Νταϊρέν. Αυτό ήταν το επόμενο λιμάνι όπου θα ξεφορτώναμε μια ποσότητα ζάχαρης από την Κούβα. Περάσαμε τη Κίτρινη θάλασσα που ονομάστηκε έτσι από τις αμμοθύελλες που έρχονται από τα ηπειρωτικά. Είναι λιμάνι στα βόρεια παράλια της Κίνας κοντά στο γνωστό από την ιστορία Port Arthur. Είχαν και τα δύο μεγάλη στρατηγική σημασία γιατί προστάτευαν τον κόλπο Λιαοντούν. Την περιοχή αυτή τη κατείχαν το 1858 οι Άγγλοι, μετά οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, ξανά οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Ιάπωνες (ναυμαχία του Port Arthur), οι Σοβιετικοί το 1945 οι οποίοι το 1950 την παρέδωσαν στους Κινέζους.
Στη Λέσχη του Νταϊρέν μας πρότειναν κινέζικο δείπνο με δέκα ευρώ το άτομο. Ήμασταν 5-6 άτομα πήγαμε στην καθορισμένη ώρα, και μας έβαλαν σε ένα ξεχωριστό χώρο κάτι σαν vips!! Παρέα μας ήταν και ο διευθύνων της Λέσχης που το διοργάνωσε. Στην μέση του στρογγυλού τραπεζιού μπαίνει μια τεράστια πιατέλα με fried rice, γαρνιρισμένο με ψιλοκομμένα λαχανικά διαφόρων ειδών, μύδια, κομματάκια από φρέσκο αστακό και τεράστιες γαρίδες. Υπήρχαν πολλά φλιτζανάκια με διαφορικές σάλτσες γλυκές ή πικάντικες. Το πρώτο που μας έφεραν από την αρχή ήταν οι μπύρες. Το μπουκάλι ήταν μεγαλύτερο από το μεγάλο των δικών μας, εύγευστες χωρίς να ζαλίζουν, και είχαν αν θυμάμαι καλά την γεύση μήλου. Τα κύριο πιάτο ήταν, (τι άλλο μπορούσε να ήταν) , πάπια Πεκίνου. Ήταν ψητή γαρνιρισμένη κι' αυτή με ψιλοκομμένα περίεργα λαχανικά, είχε μια γεύση αξέχαστη. Η κατανάλωση μπύρας ήταν απεριόριστη και στο τέλος έφεραν φρούτα, καφέ ή παγωτό. Το σερβίρισμα ήταν άψογο και οι πορσελάνες διακοσμημένες με κινέζικα χαρακτικά.
Τσινκουαγκτάο. Βρίσκεται μέσα στον κόπο Λιαοντόγκ δώδεκα ώρες απόσταση με το πλοίο από το Νταϊρέν. Το Πεκίνο επ’ εδώ δεν είναι μακριά. Εδώ βρίσκεται και η αρχή του Σινικού Τείχους. Γύρω στις δυο ώρες απόσταση από το λιμάνι, ανάμεσα από ατέλειωτους ορυζώνες φτάσαμε στην αψιδωτή είσοδο, την περάσαμε περπατήσαμε μερικά λεπτά και φτάσαμε στο σημείο εκείνο όπου ξεκινά το Τείχος. Είναι αυτό το τμήμα που δείχνουν και οι περισσότεροι τουριστικοί χάρτες και οδηγοί. Έξω από την πύλη υπήρχαν μαγαζάκια με αναμνηστικά και κάρτες, και πολλοί Κινέζοι (μόνο Κινέζοι...)επισκέπτες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση από το Τείχος δεν ήταν το ύψος ή το πλάτος του, αλλά το ατέλειωτο μήκος του που σαν φίδι ανέβαινε τους πράσινους λόφους, χανόταν πίσω απ’ αυτούς και συνέχιζε στους επόμενους, φτάνοντας στο εσωτερικό της χώρας.
Έφτασε η μέρα να αναχωρήσουμε από την Κίνα, μια χώρα που τότε αποτελούσε αίνιγμα για τον υπόλοιπο κόσμο, κλειστή στο εαυτό της, που σπάνια την ανέφεραν τα δελτία ειδήσεων. Μια ιδέα μόνο από τα βιβλία της Περλ Μπάκ για την εποχή της αποικιοκρατίας, και του Καζαντζάκη στο «Ταξιδεύοντας» που δίνει κατά την γνώμη μου μια ακριβή εικόνα της κινέζικης σκέψης και κουλτούρας, και όπως κάπου γράφει : «Την Κίνα δεν θα την γνωρίζεις περιοδεύοντας στις εξοχές της και τα μνημεία της αλλά μελετώντας τον άνθρωπο της». Πράγματι, λόγω της ιδιότητας του είχε πολλούς φίλους εκεί που τον βοήθησαν σ’ αυτή τη μελέτη..
Το επόμενο λιμάνι μας, είναι η Γιοκοχάμα.
