alma
Member
- Μηνύματα
- 3.724
- Likes
- 15.092
Αποφασίσαμε να θαυμάσουμε λίγες στάσεις μετρό ακόμα. Η Новокузнецкая έχει διάφορες απεικονίσεις προς τιμήν του Σοβιετικού στρατού και μάλιστα άνοιξε το 1943, στην ώρα της ,παρά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και παρά τα όσα φρικτά συνέβαιναν εκείνη την εποχή από την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση.
Η επόμενη στάση Павелецкая άνοιξε επίσης το 1943 για πρώτη φορά, ωστόσο για να γίνει πραγματικά λειτουργικός ο σταθμός το 1950 έγιναν και άλλες εργασίες και τελικά ο σταθμός ξανάνοιξε το 1953. Έμοιαζε κι αυτός με ένα μουσείο ή παλάτι, όπως και άλλοι σταθμοί, όμως τα πλήθη των Ρώσων που περνούσαν βιαστικοί και συνηθισμένοι να μην προσέχουν την ομορφιά των σταθμών που διασχίζουν, έκαναν πραγματικά δύσκολο το να βγάλει κανείς αξιοπρεπείς φωτογραφίες.
Κάποιες φορές απλώς παρατούσα την προσπάθεια να βγάλω τα μωσαϊκά και τα αγάλματα, χωρίς κόσμο και κάποιες άλλες απλώς αποφάσιζα γρήγορα, κυριολεκτικά σε δευτερόλεπτα ,(χωρίς να σκεφτώ τη σωστή γωνία κλπ.) καθώς έβλεπα να πλησιάζουν κατά δεκάδες σε κάθε τετραγωνικό οι διερχόμενοι, οπότε ζητώ συγνώμη αν οι φωτογραφίες δεν είναι πολύ καλές.
(Αυτό ίσχυε σε όλους τους σταθμούς που περάσαμε. Πολυσύχναστοι οι σταθμοί και συχνά εκτός από τους ντόπιους έπρεπε να σπρωχτείς και με τουρίστες που πάσχιζαν κι αυτοί για λίγα δευτερόλεπτα με λιγότερο κόσμο για να βγάλουν φωτο).
Η στάση Киевская, είναι αφιερωμένη στην ρωσο-ουκρανική φιλία και ενότητα. Άνοιξε το 1954 και είναι πολύ εντυπωσιακή, μάλιστα έχουν γυριστεί και σκηνές ρώσικης ταινίας μέσα στον εν λόγω σταθμό.
Κι αν για πολλούς φαντάζει οξύμωρη η φράση «ρωσο-ουκρανική» φιλία με βάση τα όσα συμβαίνουν σήμερα, δεν ισχύει για όλους. Και μάλλον δεν ισχύει, ειδικά για τους Ουκρανούς που ζουν στη Ρωσία. Συνάντησα αρκετούς Ουκρανούς στο ταξίδι μου στη Ρωσία….
Μάλιστα ένας μου είπε: «Οι πιο κοντινοί μας λαοί είναι οι Λευκορώσοι και οι Ουκρανοί. Πάρε εμένα για παράδειγμα. Ο πατέρας μου είναι Ουκρανός, η μάνα μου Λευκορωσίδα. Εγώ είμαι Ρώσος και ποτέ δεν ένιωσα κάτι άλλο».
Φυσικά δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Ένας άλλος μου είπε: «Είμαι Ουκρανός και από τότε που είπα πως μεταναστεύω για δουλειά στη Ρωσία, πολλοί συγγενείς μου δεν μου ξαναμίλησαν ποτέ».
Ας επιστρέψουμε όμως στο μετρό και στην επόμενη στάση-μνημείο την Театральная. Βγάζει μάλιστα στην ομώνυμη πλατεία , όπου βρίσκονται διάφορα φημισμένα μοσχοβίτικα θέατρα. Η στάση είναι αρκετά παλιά, άνοιξε το 1938 και η διακόσμηση της παρουσιάζει άντρες και γυναίκες από διάφορες χώρες της ΕΣΣΔ που χορεύουν τους εθνικούς χορούς και παίζουν όργανα χαρακτηριστικά κάθε χώρας.
Και πάμε στη στάση Площадь Революции, δηλαδή Πλατεία Επανάστασης. Όπως μαντεύετε είναι μια από τις γνωστότερες στάσεις της Μόσχας, βασικό αξιοθέατο για όποιον επισκέπτεται την πόλη και γεμάτη από μπρούντζινες φιγούρες σοβιετικών αθλητών, αγροτών, στρατιωτών, εργατών, συγγραφέων κλπ.
Είχε έρθει η ώρα όμως να βγούμε έξω πια από το μετρό. Η Μόσχα συννεφιασμένη και ψυχρή, έμοιαζε να μην καταλαβαίνει από Ιούνιο μήνα.
Η επόμενη στάση Павелецкая άνοιξε επίσης το 1943 για πρώτη φορά, ωστόσο για να γίνει πραγματικά λειτουργικός ο σταθμός το 1950 έγιναν και άλλες εργασίες και τελικά ο σταθμός ξανάνοιξε το 1953. Έμοιαζε κι αυτός με ένα μουσείο ή παλάτι, όπως και άλλοι σταθμοί, όμως τα πλήθη των Ρώσων που περνούσαν βιαστικοί και συνηθισμένοι να μην προσέχουν την ομορφιά των σταθμών που διασχίζουν, έκαναν πραγματικά δύσκολο το να βγάλει κανείς αξιοπρεπείς φωτογραφίες.
Κάποιες φορές απλώς παρατούσα την προσπάθεια να βγάλω τα μωσαϊκά και τα αγάλματα, χωρίς κόσμο και κάποιες άλλες απλώς αποφάσιζα γρήγορα, κυριολεκτικά σε δευτερόλεπτα ,(χωρίς να σκεφτώ τη σωστή γωνία κλπ.) καθώς έβλεπα να πλησιάζουν κατά δεκάδες σε κάθε τετραγωνικό οι διερχόμενοι, οπότε ζητώ συγνώμη αν οι φωτογραφίες δεν είναι πολύ καλές.
(Αυτό ίσχυε σε όλους τους σταθμούς που περάσαμε. Πολυσύχναστοι οι σταθμοί και συχνά εκτός από τους ντόπιους έπρεπε να σπρωχτείς και με τουρίστες που πάσχιζαν κι αυτοί για λίγα δευτερόλεπτα με λιγότερο κόσμο για να βγάλουν φωτο).
Η στάση Киевская, είναι αφιερωμένη στην ρωσο-ουκρανική φιλία και ενότητα. Άνοιξε το 1954 και είναι πολύ εντυπωσιακή, μάλιστα έχουν γυριστεί και σκηνές ρώσικης ταινίας μέσα στον εν λόγω σταθμό.
Κι αν για πολλούς φαντάζει οξύμωρη η φράση «ρωσο-ουκρανική» φιλία με βάση τα όσα συμβαίνουν σήμερα, δεν ισχύει για όλους. Και μάλλον δεν ισχύει, ειδικά για τους Ουκρανούς που ζουν στη Ρωσία. Συνάντησα αρκετούς Ουκρανούς στο ταξίδι μου στη Ρωσία….
Μάλιστα ένας μου είπε: «Οι πιο κοντινοί μας λαοί είναι οι Λευκορώσοι και οι Ουκρανοί. Πάρε εμένα για παράδειγμα. Ο πατέρας μου είναι Ουκρανός, η μάνα μου Λευκορωσίδα. Εγώ είμαι Ρώσος και ποτέ δεν ένιωσα κάτι άλλο».
Φυσικά δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Ένας άλλος μου είπε: «Είμαι Ουκρανός και από τότε που είπα πως μεταναστεύω για δουλειά στη Ρωσία, πολλοί συγγενείς μου δεν μου ξαναμίλησαν ποτέ».
Ας επιστρέψουμε όμως στο μετρό και στην επόμενη στάση-μνημείο την Театральная. Βγάζει μάλιστα στην ομώνυμη πλατεία , όπου βρίσκονται διάφορα φημισμένα μοσχοβίτικα θέατρα. Η στάση είναι αρκετά παλιά, άνοιξε το 1938 και η διακόσμηση της παρουσιάζει άντρες και γυναίκες από διάφορες χώρες της ΕΣΣΔ που χορεύουν τους εθνικούς χορούς και παίζουν όργανα χαρακτηριστικά κάθε χώρας.
Και πάμε στη στάση Площадь Революции, δηλαδή Πλατεία Επανάστασης. Όπως μαντεύετε είναι μια από τις γνωστότερες στάσεις της Μόσχας, βασικό αξιοθέατο για όποιον επισκέπτεται την πόλη και γεμάτη από μπρούντζινες φιγούρες σοβιετικών αθλητών, αγροτών, στρατιωτών, εργατών, συγγραφέων κλπ.
Είχε έρθει η ώρα όμως να βγούμε έξω πια από το μετρό. Η Μόσχα συννεφιασμένη και ψυχρή, έμοιαζε να μην καταλαβαίνει από Ιούνιο μήνα.