alma
Member
- Μηνύματα
- 3.718
- Likes
- 15.052
ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ,ΕΝΤΟΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ…
Κάποιες στιγμές του ταξιδιού έμειναν έντονα χαραγμένες στην μνήμη μου. Κάποια γεγονότα που με ανησύχησαν, τώρα πια τα θυμάμαι και γελάω.
Όπως όταν φεύγαμε από την Αγία Πετρούπολη για να πάμε Μόσχα…
Ξέραμε τον αριθμό του λεωφορείου που έπρεπε να πάρουμε για να πάμε προς αεροδρόμιο. Βγαίνοντας από το μετρό, ρωτάμε έναν υπάλληλο από πού να το πάρουμε και πάνω που πάει να μας εξηγήσει, περνάει ένας δίμετρος νεαρός Ρώσος με δερμάτινο μπουφάν και λέει: «Θα τους συνοδεύσω εγώ». Και γυρίζει προς εμάς λέγοντας : «Ελάτε να πάμε μαζί». Βγαίνουμε από το σταθμό περπατάμε, περπατάμε μπροστά ο νεαρός Ρώσος (που ταυτόχρονα μιλούσε στο κινητό του), πίσω εμείς. Εν τω μεταξύ πίσω ερχόταν κι ένας μικρόσωμος-και κοντούλης και λεπτός- παππούλης Ρώσος με τη βαλίτσα του.
Προχωράμε, προχωράμε κάποια στιγμή βλέπω λεωφορεία με αυτό το νούμερο που θέλαμε. «Δεν είναι αυτά, συνεχίζουμε» λέει ο –δίμετρος νεαρός, όχι ο παππούς- Ρώσος. Περπατάμε κι άλλα και κάποια στιγμή με ρωτάει ο άντρας μου αν πηγαίνουμε σίγουρα καλά. Κι εγώ βέβαια είχα αυτή την αγωνία.
«Ε, αφού αυτός επιμένει μπροστά. Άλλωστε έρχεται κι ο παππούλης πίσω μας. Ρώσος κι αυτός με τη βαλίτσα του. Δεν θα ξέρει να πάει αεροδρόμιο; Δεν θα έχει ξαναπάει τόσα χρόνια;» λέω στον άντρα μου.
«Να ρωτήσουμε τον παππού,μιας και ο μπροστινός με τα δερμάτινα προπορεύεται μιλώντας στο κινητό;»
Γυρίζω στον παππού. «Καλά πάμε για το αεροδρόμιο; Ε,παππού;»
«Δεν ξέρω κοριτσάκι μου» μου απαντάει ο παππούς και με αφήνει εμβρόντητη. «Εγώ πρώτη φορά στην ζωή μου πάω στο αεροδρόμιο. Σε αεροπλάνο δεν έχω ξαναμπεί. Εσάς ακολουθώ»
«Τι σου είπε;;;;;;» ρωτούσε ο άντρας μου που δεν καταλαβαίνει ρώσικα.
Μια ωραία ατμόσφαιρα….
Εν τω μεταξύ κι άλλα λεωφορεία με το νούμερο που θέλαμε μπροστά μας.
«Ούτε αυτά είναι» γυρίζει ο δίμετρος και σταματάει για λίγο να μιλάει στο κινητό. «Ακολουθήστε με σας είπα. Πάρακατω»
Ένα σωρό σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Ρε λες να είναι μαφιόζος; Λες να θέλει να μας κάνει τίποτα κακό κι εμείς σαν χαζοί τον ακολουθούμε;Ή μήπως τζάμπα τον υποψιάζομαι κι είναι ένας καλός εξυπηρετικός άνθρωπος; Να, ο παππούς πίσω δεν φαίνεται να ανησυχεί καθόλου.Όπου πάμε πάει.
Μετά από λίγο φτάνουμε σε ένα σημείο όπου όντως υπήρχε πολύς κόσμος με βαλίτσες στη στάση.«Ορίστε,φτάσαμε»λέει ο δίμετρος με τα δερμάτινα, που πρώτη φορά σκάει και χαμόγελο. (Ακόμα δεν είμαι σίγουρη τι ήταν τα προηγούμενα λεωφορεία με το ίδιο νούμερο.Μάλλον ιδιωτικές εταιρίες). Πάντως τελικά στο σωστό σημείο μας πήγε. Τον ευχαριστήσαμε τον άνθρωπο και φτάσαμε μια χαρά στο αεροδρόμιο.Κι εμείς κι ο παππούς, ε;
Άλλες στιγμές που δεν θα ξεχάσω είναι μια στρουμπουλή κυρία από τη Σιβηρία που ενώ δεν ήξερε κι αυτή πολλά από Μόσχα,όταν την ρωτήσαμε για μια τοποθεσία, σταμάτησε και τηλεφώνησε σε μια φίλη της Μοσχοβίτισα για να μας εξυπηρετήσει. Και πολλές άλλες στιγμές που οι Ρώσοι φάνηκαν ευγενέστεροι από όσο περίμενα και μάλιστα κατά πολύ.
Τώρα για τα αξιοθέατα ότι και να πω θα είναι λίγο.Είπαμε την θεωρώ και την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη τοπ προορισμούς.
Αυτό το ταξίδι ήταν παραπάνω από τις προσδοκίες μου σε πολλά θέματα. Αίσθηση ασφάλειας, συμπεριφορά ντόπιων (ελάχιστες ήταν οι αγενείς συμπεριφορές),ακόμα και στο φαγητό. Όντες και ο συνταξιδιώτης μου και εγώ φαν της μεσογειακής διατροφής, δεν περιμέναμε να μας αρέσει τόσο το φαγητό στη Ρωσία.
Θα κλείσω με ένα τραγούδι από τα αγαπημένα μου,αφιερωμένο στην νίκη των Ρώσων επί της ναζιστικής Γερμανίας στον Β Παγκόσμιο. Από την πανέμορφη Κόκκινη Πλατεία....
День Победы
Κάποιες στιγμές του ταξιδιού έμειναν έντονα χαραγμένες στην μνήμη μου. Κάποια γεγονότα που με ανησύχησαν, τώρα πια τα θυμάμαι και γελάω.
Όπως όταν φεύγαμε από την Αγία Πετρούπολη για να πάμε Μόσχα…
Ξέραμε τον αριθμό του λεωφορείου που έπρεπε να πάρουμε για να πάμε προς αεροδρόμιο. Βγαίνοντας από το μετρό, ρωτάμε έναν υπάλληλο από πού να το πάρουμε και πάνω που πάει να μας εξηγήσει, περνάει ένας δίμετρος νεαρός Ρώσος με δερμάτινο μπουφάν και λέει: «Θα τους συνοδεύσω εγώ». Και γυρίζει προς εμάς λέγοντας : «Ελάτε να πάμε μαζί». Βγαίνουμε από το σταθμό περπατάμε, περπατάμε μπροστά ο νεαρός Ρώσος (που ταυτόχρονα μιλούσε στο κινητό του), πίσω εμείς. Εν τω μεταξύ πίσω ερχόταν κι ένας μικρόσωμος-και κοντούλης και λεπτός- παππούλης Ρώσος με τη βαλίτσα του.
Προχωράμε, προχωράμε κάποια στιγμή βλέπω λεωφορεία με αυτό το νούμερο που θέλαμε. «Δεν είναι αυτά, συνεχίζουμε» λέει ο –δίμετρος νεαρός, όχι ο παππούς- Ρώσος. Περπατάμε κι άλλα και κάποια στιγμή με ρωτάει ο άντρας μου αν πηγαίνουμε σίγουρα καλά. Κι εγώ βέβαια είχα αυτή την αγωνία.
«Ε, αφού αυτός επιμένει μπροστά. Άλλωστε έρχεται κι ο παππούλης πίσω μας. Ρώσος κι αυτός με τη βαλίτσα του. Δεν θα ξέρει να πάει αεροδρόμιο; Δεν θα έχει ξαναπάει τόσα χρόνια;» λέω στον άντρα μου.
«Να ρωτήσουμε τον παππού,μιας και ο μπροστινός με τα δερμάτινα προπορεύεται μιλώντας στο κινητό;»
Γυρίζω στον παππού. «Καλά πάμε για το αεροδρόμιο; Ε,παππού;»
«Δεν ξέρω κοριτσάκι μου» μου απαντάει ο παππούς και με αφήνει εμβρόντητη. «Εγώ πρώτη φορά στην ζωή μου πάω στο αεροδρόμιο. Σε αεροπλάνο δεν έχω ξαναμπεί. Εσάς ακολουθώ»
«Τι σου είπε;;;;;;» ρωτούσε ο άντρας μου που δεν καταλαβαίνει ρώσικα.
Μια ωραία ατμόσφαιρα….
Εν τω μεταξύ κι άλλα λεωφορεία με το νούμερο που θέλαμε μπροστά μας.
«Ούτε αυτά είναι» γυρίζει ο δίμετρος και σταματάει για λίγο να μιλάει στο κινητό. «Ακολουθήστε με σας είπα. Πάρακατω»
Ένα σωρό σκέψεις περνούν από το μυαλό μου.
Ρε λες να είναι μαφιόζος; Λες να θέλει να μας κάνει τίποτα κακό κι εμείς σαν χαζοί τον ακολουθούμε;Ή μήπως τζάμπα τον υποψιάζομαι κι είναι ένας καλός εξυπηρετικός άνθρωπος; Να, ο παππούς πίσω δεν φαίνεται να ανησυχεί καθόλου.Όπου πάμε πάει.Μετά από λίγο φτάνουμε σε ένα σημείο όπου όντως υπήρχε πολύς κόσμος με βαλίτσες στη στάση.
«Ορίστε,φτάσαμε»λέει ο δίμετρος με τα δερμάτινα, που πρώτη φορά σκάει και χαμόγελο. (Ακόμα δεν είμαι σίγουρη τι ήταν τα προηγούμενα λεωφορεία με το ίδιο νούμερο.Μάλλον ιδιωτικές εταιρίες). Πάντως τελικά στο σωστό σημείο μας πήγε. Τον ευχαριστήσαμε τον άνθρωπο και φτάσαμε μια χαρά στο αεροδρόμιο.Κι εμείς κι ο παππούς, ε;Άλλες στιγμές που δεν θα ξεχάσω είναι μια στρουμπουλή κυρία από τη Σιβηρία που ενώ δεν ήξερε κι αυτή πολλά από Μόσχα,όταν την ρωτήσαμε για μια τοποθεσία, σταμάτησε και τηλεφώνησε σε μια φίλη της Μοσχοβίτισα για να μας εξυπηρετήσει. Και πολλές άλλες στιγμές που οι Ρώσοι φάνηκαν ευγενέστεροι από όσο περίμενα και μάλιστα κατά πολύ.
Τώρα για τα αξιοθέατα ότι και να πω θα είναι λίγο.Είπαμε την θεωρώ και την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη τοπ προορισμούς.
Αυτό το ταξίδι ήταν παραπάνω από τις προσδοκίες μου σε πολλά θέματα. Αίσθηση ασφάλειας, συμπεριφορά ντόπιων (ελάχιστες ήταν οι αγενείς συμπεριφορές),ακόμα και στο φαγητό. Όντες και ο συνταξιδιώτης μου και εγώ φαν της μεσογειακής διατροφής, δεν περιμέναμε να μας αρέσει τόσο το φαγητό στη Ρωσία.
Θα κλείσω με ένα τραγούδι από τα αγαπημένα μου,αφιερωμένο στην νίκη των Ρώσων επί της ναζιστικής Γερμανίας στον Β Παγκόσμιο. Από την πανέμορφη Κόκκινη Πλατεία....
День Победы
