alma
Member
- Μηνύματα
- 3.718
- Likes
- 15.052
Οι σκέψεις για το ποιό μέρος εκτός Μόσχας θα βλέπαμε ήταν ποικίλες. Αρχικά λέγαμε για Суздаль αλλά ο συνταξιδιώτης μου ξεκαθάρισε πως μετά από τόσες βόλτες πάνω- κάτω και μέρα-νύχτα στη Μόσχα,δεν ήταν διατεθειμένος να ξυπνήσει νωρίς και τα κουρασμένα μου πόδια συμφωνούσαν μαζί του. Συζητώντας με Ρώσους υπαλλήλους του ξενοδοχείου λοιπόν, διάφορες προτάσεις έπεσαν στο τραπέζι.
« Γιατί όχι Сергиев Посад;»
μου είπε μια νεαρή υπάλληλος του ξενοδοχείου και με μάτια που έλαμπαν μου μίλησε για το σημαντικότατο χώρο προσκυνήματος που ίδρυσε ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ, συνοδεύοντας τα λεγόμενα της με εικόνες της περιοχής στο laptop της. Οι εικόνες πραγματικά εντυπωσιακές και τα όσα είχα διαβάσει στον ταξιδιωτικό μου οδηγό,εξίσου ενδιαφέροντα. Έτσι το Суздаль έμεινε για άλλη φορά και το Сергиев Посад, λίγο έξω από τη Μόσχα μπήκε στην λίστα.
Έτσι το επόμενο πρωί (καλά όχι και πρωί-πρωί, είπαμε με το ζόρι σηκώθηκε μετά τις 10 ο άντρας μου) ξεκινήσαμε να πάρουμε το τρένο. Η εμπειρία των ρώσικων τρένων ήταν Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Η. Το τι ανεκδιήγητα αντικείμενα πουλούσε καθένας που έμπαινε κάθε λίγο και λιγάκι σε έκανε να απολαμβάνεις όσο τίποτα αυτή τη διαδρομή. Το ξεκίνημα έγινε με διόλου παράξενα εμπορεύματα τύπου πάρτε αναψυκτικά,παγωτά, σνακ που ο εκάστοτε πλανόδιος είχε σε κάτι που έμοιαζε με κούτα (; ) αλλά μάλλον ήταν ψυγείο.Αλλά η συνέχεια ήταν το κάτι άλλο…Θέλετε οδοντόβουρτσα- ζουζουνάκι που να κρέμεται με βεντούζες από τον καθρέφτη για να μην την χάνετε ποτέ;(σε διάφορα χρώματα παρακαλώ). Κι αν νιώθετε πολύ μεγάλοι για το ζουζούνι βγαίνει και σε πιο σοβαρό σχήμα και πάλι κρέμεται από τον καθρέφτη…..Θέλετε τσατσάρα –εφεύρεση με περίεργο σχήμα που να διπλώνει σε διάφορα κομμάτια και να γίνεται ταξιδιωτικός σύντροφος; Θέλετε κρέμα-άγνωστη μεν αλλά διά πάσαν νόσον και πάσαν….; Αλλά όσο τίποτα πούλησε μια κυριούλα που μπήκε με ευρεσιτεχνία που απωθεί ποντίκια, κατσαρίδες κλπ. Ο άντρας μου με έβαζε να μεταφράζω τι λέει ο εκάστοτε Ρώσος πωλητής και κάποιες φορές προσπαθούσε να μαντέψει από τη συσκευασία τι θα πωλούνταν.
Όταν τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας, ο καιρός ήταν (τι άλλο; ) συννεφιασμένος και μετά από λίγο χοντρές σταγόνες άρχισαν να πέφτουν από τον γκρίζο ουρανό. Όμως το τοπίο μου ασκούσε απίστευτη έλξη, με τα χαμηλά κτίρια, τους ρυθμούς ζωής πολύ χαλαρότερους από τα μεγάλα ρώσικα αστικά κέντρα και τους ντόπιους πρόθυμους να εξυπηρετήσουν. Η περιοχή παραδόξως μου φαινόταν εξίσου συμπαθητική(για να μην πω περισσότερο)με την πολύβουη Μόσχα και την αυτοκρατορική Αγία Πετρούπολη.
Σταματήσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και να προστατευτούμε από την βροχή, αλλά μια και ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει ξεκινήσαμε πάλι για το χώρο του Μοναστηριού της Αγίας Λάβρας του Σέργιου του Ραντονεζ. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων που από μακριά μοιάζουν βγαλμένα από ρώσικα παραμύθια, από όπου θα βγουν καλοκάγαθες φιγούρες με μαντήλια στο κεφάλι(καλά αυτό το τελευταίο έγινε έτσι κι αλλιώς μια και συχνά φορούν μαντήλια στα μοναστήρια και στις εκκλησίες).
Αν και ο χώρος ήταν εντυπωσιακός απ’έξω, αυτό που είδαμε μέσα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό. Τόσο όσον αφορά στο πόσο φροντισμένα ήταν τα πάντα, είτε επρόκειτο για εκκλησιαστικά κτίρια, είτε για τα λουλούδια του κήπου, όσο και όσον αφορά στην απίστευτη εμπειρία να παρακολουθήσουμε ακολουθίες μαζί με Ρώσους, όχι σε οποιαδήποτε εκκλησία όπως κάναμε στη Μόσχα, αλλά σε ένα από τα πιο βασικά για εκείνους προσκυνήματα….Επίσης η κουβέντα που είχαμε με την ρωσίδα υπάλληλο σε ένα από τα μαγαζάκια-μουσεία του συμπλέγματος μας έκανε να καταλάβουμε πολλά για τις ομοιότητες αλλά και τις διαφορές μας στον τρόπο προσκυνήματος με τους ομόδοξους Ρώσους…
Στο επόμενο κεφάλαιο περισσότερα….
« Γιατί όχι Сергиев Посад;»
μου είπε μια νεαρή υπάλληλος του ξενοδοχείου και με μάτια που έλαμπαν μου μίλησε για το σημαντικότατο χώρο προσκυνήματος που ίδρυσε ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ, συνοδεύοντας τα λεγόμενα της με εικόνες της περιοχής στο laptop της. Οι εικόνες πραγματικά εντυπωσιακές και τα όσα είχα διαβάσει στον ταξιδιωτικό μου οδηγό,εξίσου ενδιαφέροντα. Έτσι το Суздаль έμεινε για άλλη φορά και το Сергиев Посад, λίγο έξω από τη Μόσχα μπήκε στην λίστα.
Έτσι το επόμενο πρωί (καλά όχι και πρωί-πρωί, είπαμε με το ζόρι σηκώθηκε μετά τις 10 ο άντρας μου) ξεκινήσαμε να πάρουμε το τρένο. Η εμπειρία των ρώσικων τρένων ήταν Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Η. Το τι ανεκδιήγητα αντικείμενα πουλούσε καθένας που έμπαινε κάθε λίγο και λιγάκι σε έκανε να απολαμβάνεις όσο τίποτα αυτή τη διαδρομή. Το ξεκίνημα έγινε με διόλου παράξενα εμπορεύματα τύπου πάρτε αναψυκτικά,παγωτά, σνακ που ο εκάστοτε πλανόδιος είχε σε κάτι που έμοιαζε με κούτα (; ) αλλά μάλλον ήταν ψυγείο.Αλλά η συνέχεια ήταν το κάτι άλλο…Θέλετε οδοντόβουρτσα- ζουζουνάκι που να κρέμεται με βεντούζες από τον καθρέφτη για να μην την χάνετε ποτέ;(σε διάφορα χρώματα παρακαλώ). Κι αν νιώθετε πολύ μεγάλοι για το ζουζούνι βγαίνει και σε πιο σοβαρό σχήμα και πάλι κρέμεται από τον καθρέφτη…..Θέλετε τσατσάρα –εφεύρεση με περίεργο σχήμα που να διπλώνει σε διάφορα κομμάτια και να γίνεται ταξιδιωτικός σύντροφος; Θέλετε κρέμα-άγνωστη μεν αλλά διά πάσαν νόσον και πάσαν….; Αλλά όσο τίποτα πούλησε μια κυριούλα που μπήκε με ευρεσιτεχνία που απωθεί ποντίκια, κατσαρίδες κλπ. Ο άντρας μου με έβαζε να μεταφράζω τι λέει ο εκάστοτε Ρώσος πωλητής και κάποιες φορές προσπαθούσε να μαντέψει από τη συσκευασία τι θα πωλούνταν.
Όταν τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας, ο καιρός ήταν (τι άλλο; ) συννεφιασμένος και μετά από λίγο χοντρές σταγόνες άρχισαν να πέφτουν από τον γκρίζο ουρανό. Όμως το τοπίο μου ασκούσε απίστευτη έλξη, με τα χαμηλά κτίρια, τους ρυθμούς ζωής πολύ χαλαρότερους από τα μεγάλα ρώσικα αστικά κέντρα και τους ντόπιους πρόθυμους να εξυπηρετήσουν. Η περιοχή παραδόξως μου φαινόταν εξίσου συμπαθητική(για να μην πω περισσότερο)με την πολύβουη Μόσχα και την αυτοκρατορική Αγία Πετρούπολη.
Σταματήσαμε για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ και να προστατευτούμε από την βροχή, αλλά μια και ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει ξεκινήσαμε πάλι για το χώρο του Μοναστηριού της Αγίας Λάβρας του Σέργιου του Ραντονεζ. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων που από μακριά μοιάζουν βγαλμένα από ρώσικα παραμύθια, από όπου θα βγουν καλοκάγαθες φιγούρες με μαντήλια στο κεφάλι(καλά αυτό το τελευταίο έγινε έτσι κι αλλιώς μια και συχνά φορούν μαντήλια στα μοναστήρια και στις εκκλησίες).
Αν και ο χώρος ήταν εντυπωσιακός απ’έξω, αυτό που είδαμε μέσα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό. Τόσο όσον αφορά στο πόσο φροντισμένα ήταν τα πάντα, είτε επρόκειτο για εκκλησιαστικά κτίρια, είτε για τα λουλούδια του κήπου, όσο και όσον αφορά στην απίστευτη εμπειρία να παρακολουθήσουμε ακολουθίες μαζί με Ρώσους, όχι σε οποιαδήποτε εκκλησία όπως κάναμε στη Μόσχα, αλλά σε ένα από τα πιο βασικά για εκείνους προσκυνήματα….Επίσης η κουβέντα που είχαμε με την ρωσίδα υπάλληλο σε ένα από τα μαγαζάκια-μουσεία του συμπλέγματος μας έκανε να καταλάβουμε πολλά για τις ομοιότητες αλλά και τις διαφορές μας στον τρόπο προσκυνήματος με τους ομόδοξους Ρώσους…
Στο επόμενο κεφάλαιο περισσότερα….
...
