alma
Member
- Μηνύματα
- 4.304
- Likes
- 18.491
Τα κανάλια και το υδάτινο στοιχείο προσθέτουν γραφικότητα και ομορφιά στην πόλη. Όμως αυτό θα το απολαμβάναμε καλύτερα το βράδυ.
Τώρα ήταν η ώρα της επίσκεψης στο απίστευτο Ερμιτάζ, έναν από τους βασικούς λόγους επίσκεψης στην πόλη. Όμως πριν τα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου στεγάζεται το μουσείο, περάσαμε από την επιβλητική Дворцовая площадь, την πλατεία του Παλατιού. Κι επειδή η Ρωσία έχει αυτή την ιδιότητα, να σε κάνει να ανατριχιάζεις σε κάθε βήμα, με τη μεγάλη και σημαντική ιστορία της, το ίδιο ένιωσα και σε αυτή την πλατεία. Κάποτε εδώ λάμβαναν χώρα στρατιωτικές παρελάσεις συχνά με τη συμμετοχή του Τσάρου. Το 1905 όμως ήταν το μέρος όπου έλαβε χώρα η ματωμένη Κυριακή (Кровавое воскресенье). Άοπλοι διαδηλωτές που προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τα αιτήματα τους στον Τσάρο, δέχτηκαν σφαίρες από την φρουρά του. Για πολλούς αυτή ήταν η αρχή του τέλους του Τσαρισμού στη Ρωσία.
Από την ίδια πλατεία το 1917 πια, έγινε επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα και η ιστορία είναι γνωστή σε όλο τον πλανήτη. Να γιατί ακόμα και μια τόσο εντυπωσιακή και επιβλητική πλατεία, όταν βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη, δεν μπορεί κανείς να την δει μόνο ως όμορφο αξιοθέατο, αλλά ως μέρος της ιστορίας.
Η ουρά για να μπούμε στο Ερμιτάζ δεν ήταν και μικρή αλλά ούτε και ατέλειωτη. Πρώτη φορά όμως πέρασα τόσο υπέροχα κατά την παραμονή σε ουρά. Ούτε θυμάμαι πια πως βρέθηκα στην κουβέντα με μερικούς Ρώσους που βρίσκονταν πίσω, μπροστά και δίπλα μας. Μάλλον κάποιος κάτι ρώτησε για την αναμονή, κάτι του απάντησε κάποιος άλλος κι έτσι γίναμε όλοι μια παρέα που συζητούσε. Οι Ρώσοι δεν είναι τόσο εξωστρεφείς σαν λαός όπως οι Νοτιοευρωπαίοι για παράδειγμα. Όμως διαπίστωσα πως είναι ευγενείς στην πλειοψηφία τους ,ενθαρρύνουν και κάνουν να νιώθει άνετα τον ξένο που μιλάει ρώσικα ή τουλάχιστον έτσι φέρθηκαν σε μένα. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πίσω μας, κρατιόντουσαν ακόμη αγκαζέ και ήταν πολύ συγκινητικό ενώ μας έλεγαν πως αν και ντόπιοι έμπαιναν πρώτη φορά στο μουσείο και έβλεπες την «φλόγα» της προσμονής στα μάτια τους. Είχα δε ακούσει να συζητούν μεταξύ τους (πριν τους μιλήσουμε,όταν δεν ήξεραν καν πως ήταν Έλληνες μπροστά) να λένε πως πρέπει να δουν οπωσδήποτε το τμήμα με τις ελληνικές αρχαιότητες. Αισθάνθηκα τύψεις και ντροπή γιατί εμείς σκεφτήκαμε να το παραλείψουμε (γιατί έχουμε δει άπειρα ελληνικά αρχαία τόσο στα ελληνικά μουσεία, όσο και σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο) και γιατί το Ερμιτάζ είναι ατέλειωτο και πρέπει αναγκαστικά να αφήσεις κάποια τμήματα έξω.
Στην συνέχεια έπιασα την κουβέντα με μια ρωσίδα, δίπλα στην οποία ήταν 2 παιδάκια .Το ένα αγοράκι ροδομάγουλο και στρογγυλό, γύρω στα 10 μου έπιασε την κουβέντα ,ρωτώντας ένα σωρό πράγματα (από το αν εμένα μου άρεσε το χρώμα του παλατιού , καθώς εκείνος λέει θα το προτιμούσε πιο έντονο, μέχρι το αν έρχομαι πρώτη φορά στο μουσείο). Μετά μου είπε για το μαθήματα του στο σχολείο και μου χαμογελούσε συνεχώς αν και συχνά ντροπαλά, κοιτώντας το πάτωμα. Όταν πλησιάσαμε κοντά στο ταμείο για να βγάλουμε εισιτήρια να μπούμε μέσα, το παιδάκι κάποια στιγμή έφυγε…Στο ερωτηματικό μου βλέμμα η ρωσίδα μπροστά μου, μου είπε: «Α, αυτό το παιδάκι δεν ήταν δικό μου.Εγώ ένα γιό έχω αυτόν εδώ.»
δείχνοντας το άλλο,το πιο σιωπηλό παιδάκι.
«Και το άλλο που βρέθηκε που καθόταν δίπλα σας, όταν μιλούσαμε και μου έπιασε την κουβέντα;»
«Α, αυτό το παιδάκι μου ήταν άγνωστο…Ήρθε και σας συμπάθησε μάλλον, είδε που μιλούσαμε και μπήκε κι αυτό στην κουβέντα»….
Το ροδομάγουλο ξανθό αγοράκι έφυγε προς την πραγματική του οικογένεια, στο πίσω μέρος της ουράς κι εμείς αρχίσαμε την είσοδο μας στο μαγικό κόσμο του Ερμιτάζ…Ένα μουσείο στο οποίο η είσοδος ήταν όνειρο ζωής…
Τώρα ήταν η ώρα της επίσκεψης στο απίστευτο Ερμιτάζ, έναν από τους βασικούς λόγους επίσκεψης στην πόλη. Όμως πριν τα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου στεγάζεται το μουσείο, περάσαμε από την επιβλητική Дворцовая площадь, την πλατεία του Παλατιού. Κι επειδή η Ρωσία έχει αυτή την ιδιότητα, να σε κάνει να ανατριχιάζεις σε κάθε βήμα, με τη μεγάλη και σημαντική ιστορία της, το ίδιο ένιωσα και σε αυτή την πλατεία. Κάποτε εδώ λάμβαναν χώρα στρατιωτικές παρελάσεις συχνά με τη συμμετοχή του Τσάρου. Το 1905 όμως ήταν το μέρος όπου έλαβε χώρα η ματωμένη Κυριακή (Кровавое воскресенье). Άοπλοι διαδηλωτές που προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τα αιτήματα τους στον Τσάρο, δέχτηκαν σφαίρες από την φρουρά του. Για πολλούς αυτή ήταν η αρχή του τέλους του Τσαρισμού στη Ρωσία.
Από την ίδια πλατεία το 1917 πια, έγινε επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα και η ιστορία είναι γνωστή σε όλο τον πλανήτη. Να γιατί ακόμα και μια τόσο εντυπωσιακή και επιβλητική πλατεία, όταν βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη, δεν μπορεί κανείς να την δει μόνο ως όμορφο αξιοθέατο, αλλά ως μέρος της ιστορίας.
Η ουρά για να μπούμε στο Ερμιτάζ δεν ήταν και μικρή αλλά ούτε και ατέλειωτη. Πρώτη φορά όμως πέρασα τόσο υπέροχα κατά την παραμονή σε ουρά. Ούτε θυμάμαι πια πως βρέθηκα στην κουβέντα με μερικούς Ρώσους που βρίσκονταν πίσω, μπροστά και δίπλα μας. Μάλλον κάποιος κάτι ρώτησε για την αναμονή, κάτι του απάντησε κάποιος άλλος κι έτσι γίναμε όλοι μια παρέα που συζητούσε. Οι Ρώσοι δεν είναι τόσο εξωστρεφείς σαν λαός όπως οι Νοτιοευρωπαίοι για παράδειγμα. Όμως διαπίστωσα πως είναι ευγενείς στην πλειοψηφία τους ,ενθαρρύνουν και κάνουν να νιώθει άνετα τον ξένο που μιλάει ρώσικα ή τουλάχιστον έτσι φέρθηκαν σε μένα. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πίσω μας, κρατιόντουσαν ακόμη αγκαζέ και ήταν πολύ συγκινητικό ενώ μας έλεγαν πως αν και ντόπιοι έμπαιναν πρώτη φορά στο μουσείο και έβλεπες την «φλόγα» της προσμονής στα μάτια τους. Είχα δε ακούσει να συζητούν μεταξύ τους (πριν τους μιλήσουμε,όταν δεν ήξεραν καν πως ήταν Έλληνες μπροστά) να λένε πως πρέπει να δουν οπωσδήποτε το τμήμα με τις ελληνικές αρχαιότητες. Αισθάνθηκα τύψεις και ντροπή γιατί εμείς σκεφτήκαμε να το παραλείψουμε (γιατί έχουμε δει άπειρα ελληνικά αρχαία τόσο στα ελληνικά μουσεία, όσο και σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο) και γιατί το Ερμιτάζ είναι ατέλειωτο και πρέπει αναγκαστικά να αφήσεις κάποια τμήματα έξω.
Στην συνέχεια έπιασα την κουβέντα με μια ρωσίδα, δίπλα στην οποία ήταν 2 παιδάκια .Το ένα αγοράκι ροδομάγουλο και στρογγυλό, γύρω στα 10 μου έπιασε την κουβέντα ,ρωτώντας ένα σωρό πράγματα (από το αν εμένα μου άρεσε το χρώμα του παλατιού , καθώς εκείνος λέει θα το προτιμούσε πιο έντονο, μέχρι το αν έρχομαι πρώτη φορά στο μουσείο). Μετά μου είπε για το μαθήματα του στο σχολείο και μου χαμογελούσε συνεχώς αν και συχνά ντροπαλά, κοιτώντας το πάτωμα. Όταν πλησιάσαμε κοντά στο ταμείο για να βγάλουμε εισιτήρια να μπούμε μέσα, το παιδάκι κάποια στιγμή έφυγε…Στο ερωτηματικό μου βλέμμα η ρωσίδα μπροστά μου, μου είπε: «Α, αυτό το παιδάκι δεν ήταν δικό μου.Εγώ ένα γιό έχω αυτόν εδώ.»
δείχνοντας το άλλο,το πιο σιωπηλό παιδάκι.«Και το άλλο που βρέθηκε που καθόταν δίπλα σας, όταν μιλούσαμε και μου έπιασε την κουβέντα;»
«Α, αυτό το παιδάκι μου ήταν άγνωστο…Ήρθε και σας συμπάθησε μάλλον, είδε που μιλούσαμε και μπήκε κι αυτό στην κουβέντα»….
Το ροδομάγουλο ξανθό αγοράκι έφυγε προς την πραγματική του οικογένεια, στο πίσω μέρος της ουράς κι εμείς αρχίσαμε την είσοδο μας στο μαγικό κόσμο του Ερμιτάζ…Ένα μουσείο στο οποίο η είσοδος ήταν όνειρο ζωής…
...
