taver
Member
- Μηνύματα
- 12.614
- Likes
- 29.897
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Άφιξη
- Κεφάλαιο 3: Tolkucka
- Κεφάλαιο 4: Κέντρο Ashgabat
- Κεφάλαιο 5: Πάρκο - Παλάτι
- Κεφάλαιο 6: Λούνα Πάρκ
- Κεφάλαιο 7: Μουσείο
- Κεφάλαιο 8: Erbent
- Κεφάλαιο 9: Κρατήρες στην έρημο
- Κεφάλαιο 10: Η πύλη της κολάσεως
- Κεφάλαιο 11: Konye-Urgench
- Κεφάλαιο 12: Konye-Urgench, μονοπάτι
- Κεφάλαιο 13: Konye-Urgench, κέντρο
- Κεφάλαιο 14: Dashoguz
- Κεφάλαιο 15: Inspiration Square
- Κεφάλαιο 16: Πύργος Ουδετερότητας
- Κεφάλαιο 17: Ρόδα είναι και γυρίζει
- Κεφάλαιο 18: Όπου γάμος και χαρά…
- Κεφάλαιο 19: Στο βουνό
- Κεφάλαιο 20: Ξεβουλωτήρι
- Κεφάλαιο 21: Ruhnama
- Κεφάλαιο 22: Πάρκο Ανεξαρτησίας
- Κεφάλαιο 23: Ολυμπιακό Πάρκο
- Κεφάλαιο 24: All in the Mall
- Κεφάλαιο 25: Ο δρόμος για το Mary.
- Κεφάλαιο 26: Gonur-Tepe
- Κεφάλαιο 27: Gonur-Tepe (2)
- Κεφάλαιο 28: Mary
- Κεφάλαιο 29: Mary (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 30: Μουσείο
- Κεφάλαιο 31: Παζάρι
- Κεφάλαιο 32: Merv
- Κεφάλαιο 33: Gyzgala
- Κεφάλαιο 34: Τείχη
- Κεφάλαιο 35: Θρησκευτικός τουρισμός
- Κεφάλαιο 36: Λίγο ακόμα Mary
- Κεφάλαιο 37: Περίχωρα Ashgabat
- Κεφάλαιο 38: Nisa
- Κεφάλαιο 39: Geok-Depe
- Κεφάλαιο 40: Kow-Ata.
- Κεφάλαιο 41: Gypjak
- Κεφάλαιο 42: Ένα τζαμί ακόμα…
- Κεφάλαιο 43: Επιστροφή
Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι για το Τουρκμενιστάν. Ναι, χώρα είναι αυτό. Βρίσκεται στην Κεντρική Ασία, ανάμεσα στο Ουζμπεκιστάν και στο Ιράν, ενώ συνορεύει και με το Αφγανιστάν, το Καζακστάν και με την Κασπία Θάλασσα (που είναι η μεγαλύτερη λίμνη στον κόσμο). Το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από έρημο.
Ωστόσο, μάλλον δεν την ξέρετε, γιατί δεν πάει και πολύς κόσμος εκεί. Πέραν από το ότι τα πρακτορεία δεν πάνε, η χώρα είναι και η 3η από το τέλος σε τουρίστες/έτος σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει ο World Tourism Organization (που βέβαια δεν περιλαμβάνει κάτι περίεργες χώρες όπως η Σομαλία ή η Βόρεια Κορέα, αλλά και να την περιλάμβανε την τελευταία, πάλι πολύ πάνω από το Τουρκμενιστάν θα ήτανε). Ούτε 10.000 άνθρωποι το χρόνο δεν πάνε στο Τουρκμενιστάν, και οι περισσότεροι μάλιστα είναι Ιρανοί που προσπαθούν να ξεφύγουν για λίγο από τις απαγορεύσεις στη χώρα τους. Όχι δηλαδή ότι στο Τουρκμενιστάν είναι ελεύθεροι: Πρόκειται για μια στυγνή δικτατορία ενός αυταρχικού δικτάτορα, μια από τις πιο ανελεύθερες χώρες στον κόσμο. Είναι η χώρα του Gurbanguly Berdimuhamedow.
Μπορεί την ιστορία της περιοχής να μη μας τη δίδαξαν ποτέ στο σχολείο, ωστόσο ήταν έδρα ή σημαντικό κέντρο για ένα σωρό σημαντικούς πολιτισμούς της ιστορίας. Έχει όμως και ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα, με ένα ιδιότυπο πολιτικό καθεστώς που δε μοιάζει με κανένα άλλο στον κόσμο - εκτός ίσως από αυτό της Βόρειας Κορέας.
Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε στα τέλη Απριλίου - αρχές Μαΐου του 2019, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας που διαβάζετε γράφτηκε κατά την καραντίνα του κορονοϊού την άνοιξη του 2020, σχεδόν ένα χρόνο μετά. Σε κάποια σημεία, όπου υπήρχαν σημειώσεις, θα με δείτε πιο αναλυτικό, σε κάποια άλλα θα δείτε να ξεχνάω λεπτομέρειες ή ακόμα και ονόματα. Την επιείκειά σας…
Πίσω στο μακρινό πια 2013, κανονίζαμε με ένα φίλο ένα ταξιδάκι στην Κεντρική Ασία, Ουζμπεκιστάν κυρίως. Είχαμε βγάλει ένα πρόγραμμα, και βλέπαμε ότι είχαμε κάποιες μέρες παραπάνω να βάλουμε, ενώ τα εισιτήρια μας έβγαιναν σε ίδια τιμή ή φθηνότερα αν πετάγαμε από αεροδρόμια γειτονικών χωρών. Έτσι, κλείσαμε κι εμείς να πετάξουμε στο Ashgabat (την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν) και να επιστρέψουμε από Almaty (Καζακστάν). Το πλάνο τότε ήταν να περάσουμε λίγες μέρες στο Τουρκμενιστάν, και μετά να περάσουμε οδικώς από το βορρά του Τουρκμενιστάν στο Ουζμπεκιστάν, όπου θα βλέπαμε τη Χίβα και θα ξεκινούσαμε σιγά σιγά προς την Τασκένδη, απ’ όπου στο τέλος θα πετάγαμε πια για το Almaty κι από κει πίσω για Αθήνα.
Το Τουρκμενιστάν φημίζεται για τη δύσκολη βίζα του. Η ίδια η βίζα μπορεί να εκδοθεί και με την άφιξη, αλλά το δύσκολο είναι ότι απαιτεί αυτό το περίφημο LOI, το οποίο εκδίδεται από τις αρχές τις χώρας. Εκεί, το αίτημα το υποβάλλει κάποιος ταξιδιωτικός πράκτορας για λογαριασμό του υποψήφιου επισκέπτη, και αν μιλάμε για κανονική τουριστική βίζα, πρέπει να έχει κλεισμένο από πριν πρόγραμμα με μετακινήσεις, διαμονές, ξεναγήσεις κλπ., οπότε για όλα αυτά είχαμε απευθυνθεί σε ένα τοπικό πρακτορείο, για το οποίο βρήκα καλές συστάσεις από το Lonely Planet και στο internet.
Αναθέσαμε λοιπόν στο πρακτορείο να μας κλείσει ότι χρειάζεται στο Τουρκμενιστάν, και μ’ αυτά να μας εκδώσει το απαραίτητο LOI (που είναι απαραίτητο για την Τουρκμένικη βίζα), ενώ παράλληλα βγάλαμε τις Βίζες για το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν (τότε χρειαζόντουσαν ακόμα, και ήταν από μόνες τους μεγάλη ιστορία). Η τιμή που είχαμε πάρει τότε για πρόγραμμα 4 ημερών, με αεροπορική ημερήσια εκδρομή στο Mary και μεταφορά μέσω της ερήμου ως τα σύνορα, ήταν 800 δολάρια ΗΠΑ για δυο άτομα, συν άλλα 200 περίπου για τις δυο βίζες.
Οι μέρες περνούσαν, και τα νέα που είχαμε από το πρακτορείο ήταν απλώς καθησυχαστικά – του στυλ «Ναι, το ξέρουμε, καθυστερούν, αλλά μην ανησυχείτε». Στην πραγματικότητα όμως, οι αρχές του Τουρκμενιστάν είχαν απορρίψει το αίτημά μας για LOI/VISA, και το πρακτορείο το είχε υποβάλλει ξανά. Ώσπου, 10 μέρες πριν το ταξίδι, ήρθε και η δεύτερη απορριπτική απόφαση, οπότε και το πρακτορείο μας έσκασε τα νέα.
Η Turkish Airlines ζήτησε €400 από τον καθένα μας για να αλλάξει πλέον τα εισιτήρια μας από Ashgabat σε Τασκένδη (και μάλιστα για 4 μέρες πιο μετά , καθώς τότε ξεκινούσε η Ουζμπέκικη βίζα μας). Και το ταξίδι έγινε, χωρίς όμως το Τουρκμενιστάν που μου έμεινε απωθημένο, ως η μοναδική χώρα που μου είχε αρνηθεί ποτέ βίζα.
Fast forward στο 2019. Είχε φτάσει Φεβρουάριος και είχα καθυστερήσει να κλείσω για τις αργίες του Πάσχα και της Πρωτομαγιάς (και δυο-τρεις μέρες άδεια ακόμα). Δεν ήμουνα και σίγουρος αν θα μπορούσα να φύγω, οπότε έψαχνα προορισμό με εισιτήρια που θα μπορούσα να τα αγοράσω με μίλια. Κατέληξα στο παλιό μου απωθημένο, το Τουρκμενιστάν και έκλεισα ένα εισιτήριο. Ένας λόγος παραπάνω να το κλείσω με μίλια, για να υπάρχει δυνατότητα ακύρωσης αν μας αρνηθούν και πάλι τη βίζα.
Άρχισα να ψάχνω συνταξιδιώτες. Στην αρχή ο Α., με τον οποίο είχαμε φάει μαζί την απόρριψη την προηγούμενη φορά έκανε το δύσκολο, καθώς πήγα κι έκλεισα πάνω στο Ορθόδοξο Πάσχα, κι όχι στο Καθολικό που είναι οι αργίες στη χώρα που ζει. Κι ο @kalspiros επίσης, γιατί δεν είχε πάει καθόλου στην Κεντρική Ασία, και το Τουρκμενιστάν δεν είναι και το πιο απλό και προφανές ξεκίνημα για την περιοχή. Επιχείρησα να «ψήσω» κι ένα συνάδελφο, με τον οποίο πήγαμε λίγο καιρό πριν μαζί στο Ομάν, και ως ένα βαθμό τα κατάφερα: Πήγε τελικά μόνος του στο Ουζμπεκιστάν
Τελικώς ο Α. κι ο @kalspiros πείστηκαν, όταν τους έδωσα κι εγώ από την πλευρά μου την υπόσχεση ότι θα κάνουμε κάτι μαζί ΚΑΙ στο Καθολικό Πάσχα, κι έτσι με διαφορά λίγων ημερών πήγαμε και στα νησιά Φερόε, και στο Τουρκμενιστάν….
Αυτή τη φορά, απευθυνθήκαμε απευθείας στο Stantours για τη διοργάνωση, τόσο επειδή ο @Yorgos είχε μείνει ευχαριστημένος την προηγούμενη χρονιά, όσο και επειδή μας είχαν εξυπηρετήσει άψογα με την Ουζμπέκικη βίζα το 2013.
Μετά από μερικά e-mails με τον ιδιοκτήτη, που ήταν έκπληκτος με την ιστορία της άρνησης βίζα και ανέλαβε προσωπικώς να «σπρώξει» το αίτημά μας, καταλήξαμε σε πρόγραμμα, στείλαμε προκαταβολή (από Αγγλική τράπεζα, για να μη μπλέκουμε με τα Capital controls), και λίγες μέρες αργότερα είχαμε στα χέρια μας το εγκεκριμένο επιτέλους LOI. Το πακέτο μας, που περιλάμβανε 3 πτήσεις εσωτερικού, 7 διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο, μια διήμερη εκδρομή με camping και φαγητά όλα έτοιμα, και δυο μέρες ακόμα αυτοκίνητο με οδηγό, συν τα διαδικαστικά, πήγε στα $1138 ο καθένας (συν κάτι $110 όλοι μαζί για τις προσθήκες που κάναμε επί τόπου). Τα 3x$100 τα στείλαμε προκαταβολή, και τα υπόλοιπα θα τα δίναμε επιτόπου σε μετρητά USD.
Κάπου εκεί άρχισαν τα νερά. Γιατί η πτήση μας ήταν στις 26/4, αλλά η Turkish Airlines αποφάσισε να μετακομίσει στο νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στις 6/4, πράγμα που σήμαινε ότι για όλο τον Απρίλιο θα δούλευε με περιορισμένο πρόγραμμα δρομολογίων. Ακύρωσε λοιπόν την πτήση της για Ashgabat το βράδυ της 26/4, και μας μετέφερε στην επόμενη πτήση της, το βράδυ της επόμενης ημέρας. Βάλτε τώρα κι ότι είχα ήδη κανονίσει να είμαι Κωνσταντινούπολη από το πρωί της 26/4, μου προέκυψε κι ένα διήμερο στην Κωνσταντινούπολη από το πουθενά. Δε μπορώ να πω ότι ανυπομονούσα, δυο μήνες πριν πάλι στην Κωνσταντινούπολη ήμουνα για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, αλλά ποτέ δε λέω όχι σε ένα καλό φαΐ στην Κωνσταντινούπολη
Έτσι, τα χαράματα της Μεγάλης Παρασκευής 26/4/2019, βρισκόμουν στο Ελ. Βενιζέλος για να προλάβω τη γαλατάδικη πτήση της Turkish Airlines, που αναχωρούσε στις 05:50 τα χαράματα. Πέρασα από το lounge αλλά δεν πήρα καφέ, υπολογίζοντας ότι θα κοιμηθώ στο αεροπλάνο και μετά στο λεωφορείο για την πόλη. Δεν υπολόγιζα ότι η Turkish θα με έκανε αναβάθμιση σε business class… Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως και να μην το ήθελα, καθώς το service στη business διαρκεί περισσότερη ώρα, και σε εμποδίζει από το να κοιμηθείς.
Εν πάση περιπτώσει, προσγειώθηκα στην Κωνσταντινούπολη, τα του νέου αεροδρομίου τα έχω γράψει αλλού, και όταν τελικά ξύπνησα το λεωφορείο είχε φτάσει στη στάση του κοντά στην πλατεία Ταξιμ. Πήγα στο ξενοδοχείο, όπου παρότι ήταν πρωί μου έδωσαν δωμάτιο, και συνέχισα για λίγο ακόμα τον ύπνο μου. Επιτέλους κάποια στιγμή σηκώθηκα, και οι βόλτες (μετάφραση: οι μάσες) στην Πόλη ξεκίνησαν. Το απόγευμα ήρθε και το Α. από το Λονδίνο, και οι «βόλτες» συνεχίστηκαν, ενώ την επόμενη μέρα βρεθήκαμε και με κάτι Τούρκους φίλους.
Μου έμεινε μια ατάκα ενός Τούρκου φίλου: «Στο Turkmenistan πάτε; Ε, εκεί θα δείτε πραγματικούς Τούρκους. Αυτοί είναι πιο Τούρκοι από μας εδώ». Δεν κατάλαβα με ποια έννοια ακριβώς το εννοούσε, αλλά το κράτησα.
Το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου ξεκινήσαμε και πάλι για το αεροδρόμιο, με ταξί αυτή τη φορά. Εκεί είχε ήδη φτάσει ο @kalspiros, και μας περίμενε ήδη στο lounge. Βρεθήκαμε πλέον όλοι μαζί, και μπήκαμε σε ρυθμούς Τουρκμενιστάν.
Ωστόσο, μάλλον δεν την ξέρετε, γιατί δεν πάει και πολύς κόσμος εκεί. Πέραν από το ότι τα πρακτορεία δεν πάνε, η χώρα είναι και η 3η από το τέλος σε τουρίστες/έτος σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει ο World Tourism Organization (που βέβαια δεν περιλαμβάνει κάτι περίεργες χώρες όπως η Σομαλία ή η Βόρεια Κορέα, αλλά και να την περιλάμβανε την τελευταία, πάλι πολύ πάνω από το Τουρκμενιστάν θα ήτανε). Ούτε 10.000 άνθρωποι το χρόνο δεν πάνε στο Τουρκμενιστάν, και οι περισσότεροι μάλιστα είναι Ιρανοί που προσπαθούν να ξεφύγουν για λίγο από τις απαγορεύσεις στη χώρα τους. Όχι δηλαδή ότι στο Τουρκμενιστάν είναι ελεύθεροι: Πρόκειται για μια στυγνή δικτατορία ενός αυταρχικού δικτάτορα, μια από τις πιο ανελεύθερες χώρες στον κόσμο. Είναι η χώρα του Gurbanguly Berdimuhamedow.
Μπορεί την ιστορία της περιοχής να μη μας τη δίδαξαν ποτέ στο σχολείο, ωστόσο ήταν έδρα ή σημαντικό κέντρο για ένα σωρό σημαντικούς πολιτισμούς της ιστορίας. Έχει όμως και ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα, με ένα ιδιότυπο πολιτικό καθεστώς που δε μοιάζει με κανένα άλλο στον κόσμο - εκτός ίσως από αυτό της Βόρειας Κορέας.
Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε στα τέλη Απριλίου - αρχές Μαΐου του 2019, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας που διαβάζετε γράφτηκε κατά την καραντίνα του κορονοϊού την άνοιξη του 2020, σχεδόν ένα χρόνο μετά. Σε κάποια σημεία, όπου υπήρχαν σημειώσεις, θα με δείτε πιο αναλυτικό, σε κάποια άλλα θα δείτε να ξεχνάω λεπτομέρειες ή ακόμα και ονόματα. Την επιείκειά σας…
Πίσω στο μακρινό πια 2013, κανονίζαμε με ένα φίλο ένα ταξιδάκι στην Κεντρική Ασία, Ουζμπεκιστάν κυρίως. Είχαμε βγάλει ένα πρόγραμμα, και βλέπαμε ότι είχαμε κάποιες μέρες παραπάνω να βάλουμε, ενώ τα εισιτήρια μας έβγαιναν σε ίδια τιμή ή φθηνότερα αν πετάγαμε από αεροδρόμια γειτονικών χωρών. Έτσι, κλείσαμε κι εμείς να πετάξουμε στο Ashgabat (την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν) και να επιστρέψουμε από Almaty (Καζακστάν). Το πλάνο τότε ήταν να περάσουμε λίγες μέρες στο Τουρκμενιστάν, και μετά να περάσουμε οδικώς από το βορρά του Τουρκμενιστάν στο Ουζμπεκιστάν, όπου θα βλέπαμε τη Χίβα και θα ξεκινούσαμε σιγά σιγά προς την Τασκένδη, απ’ όπου στο τέλος θα πετάγαμε πια για το Almaty κι από κει πίσω για Αθήνα.
Το Τουρκμενιστάν φημίζεται για τη δύσκολη βίζα του. Η ίδια η βίζα μπορεί να εκδοθεί και με την άφιξη, αλλά το δύσκολο είναι ότι απαιτεί αυτό το περίφημο LOI, το οποίο εκδίδεται από τις αρχές τις χώρας. Εκεί, το αίτημα το υποβάλλει κάποιος ταξιδιωτικός πράκτορας για λογαριασμό του υποψήφιου επισκέπτη, και αν μιλάμε για κανονική τουριστική βίζα, πρέπει να έχει κλεισμένο από πριν πρόγραμμα με μετακινήσεις, διαμονές, ξεναγήσεις κλπ., οπότε για όλα αυτά είχαμε απευθυνθεί σε ένα τοπικό πρακτορείο, για το οποίο βρήκα καλές συστάσεις από το Lonely Planet και στο internet.
Αναθέσαμε λοιπόν στο πρακτορείο να μας κλείσει ότι χρειάζεται στο Τουρκμενιστάν, και μ’ αυτά να μας εκδώσει το απαραίτητο LOI (που είναι απαραίτητο για την Τουρκμένικη βίζα), ενώ παράλληλα βγάλαμε τις Βίζες για το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν (τότε χρειαζόντουσαν ακόμα, και ήταν από μόνες τους μεγάλη ιστορία). Η τιμή που είχαμε πάρει τότε για πρόγραμμα 4 ημερών, με αεροπορική ημερήσια εκδρομή στο Mary και μεταφορά μέσω της ερήμου ως τα σύνορα, ήταν 800 δολάρια ΗΠΑ για δυο άτομα, συν άλλα 200 περίπου για τις δυο βίζες.
Οι μέρες περνούσαν, και τα νέα που είχαμε από το πρακτορείο ήταν απλώς καθησυχαστικά – του στυλ «Ναι, το ξέρουμε, καθυστερούν, αλλά μην ανησυχείτε». Στην πραγματικότητα όμως, οι αρχές του Τουρκμενιστάν είχαν απορρίψει το αίτημά μας για LOI/VISA, και το πρακτορείο το είχε υποβάλλει ξανά. Ώσπου, 10 μέρες πριν το ταξίδι, ήρθε και η δεύτερη απορριπτική απόφαση, οπότε και το πρακτορείο μας έσκασε τα νέα.
Η Turkish Airlines ζήτησε €400 από τον καθένα μας για να αλλάξει πλέον τα εισιτήρια μας από Ashgabat σε Τασκένδη (και μάλιστα για 4 μέρες πιο μετά , καθώς τότε ξεκινούσε η Ουζμπέκικη βίζα μας). Και το ταξίδι έγινε, χωρίς όμως το Τουρκμενιστάν που μου έμεινε απωθημένο, ως η μοναδική χώρα που μου είχε αρνηθεί ποτέ βίζα.
Fast forward στο 2019. Είχε φτάσει Φεβρουάριος και είχα καθυστερήσει να κλείσω για τις αργίες του Πάσχα και της Πρωτομαγιάς (και δυο-τρεις μέρες άδεια ακόμα). Δεν ήμουνα και σίγουρος αν θα μπορούσα να φύγω, οπότε έψαχνα προορισμό με εισιτήρια που θα μπορούσα να τα αγοράσω με μίλια. Κατέληξα στο παλιό μου απωθημένο, το Τουρκμενιστάν και έκλεισα ένα εισιτήριο. Ένας λόγος παραπάνω να το κλείσω με μίλια, για να υπάρχει δυνατότητα ακύρωσης αν μας αρνηθούν και πάλι τη βίζα.
Άρχισα να ψάχνω συνταξιδιώτες. Στην αρχή ο Α., με τον οποίο είχαμε φάει μαζί την απόρριψη την προηγούμενη φορά έκανε το δύσκολο, καθώς πήγα κι έκλεισα πάνω στο Ορθόδοξο Πάσχα, κι όχι στο Καθολικό που είναι οι αργίες στη χώρα που ζει. Κι ο @kalspiros επίσης, γιατί δεν είχε πάει καθόλου στην Κεντρική Ασία, και το Τουρκμενιστάν δεν είναι και το πιο απλό και προφανές ξεκίνημα για την περιοχή. Επιχείρησα να «ψήσω» κι ένα συνάδελφο, με τον οποίο πήγαμε λίγο καιρό πριν μαζί στο Ομάν, και ως ένα βαθμό τα κατάφερα: Πήγε τελικά μόνος του στο Ουζμπεκιστάν
Τελικώς ο Α. κι ο @kalspiros πείστηκαν, όταν τους έδωσα κι εγώ από την πλευρά μου την υπόσχεση ότι θα κάνουμε κάτι μαζί ΚΑΙ στο Καθολικό Πάσχα, κι έτσι με διαφορά λίγων ημερών πήγαμε και στα νησιά Φερόε, και στο Τουρκμενιστάν….
Αυτή τη φορά, απευθυνθήκαμε απευθείας στο Stantours για τη διοργάνωση, τόσο επειδή ο @Yorgos είχε μείνει ευχαριστημένος την προηγούμενη χρονιά, όσο και επειδή μας είχαν εξυπηρετήσει άψογα με την Ουζμπέκικη βίζα το 2013.
Μετά από μερικά e-mails με τον ιδιοκτήτη, που ήταν έκπληκτος με την ιστορία της άρνησης βίζα και ανέλαβε προσωπικώς να «σπρώξει» το αίτημά μας, καταλήξαμε σε πρόγραμμα, στείλαμε προκαταβολή (από Αγγλική τράπεζα, για να μη μπλέκουμε με τα Capital controls), και λίγες μέρες αργότερα είχαμε στα χέρια μας το εγκεκριμένο επιτέλους LOI. Το πακέτο μας, που περιλάμβανε 3 πτήσεις εσωτερικού, 7 διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο, μια διήμερη εκδρομή με camping και φαγητά όλα έτοιμα, και δυο μέρες ακόμα αυτοκίνητο με οδηγό, συν τα διαδικαστικά, πήγε στα $1138 ο καθένας (συν κάτι $110 όλοι μαζί για τις προσθήκες που κάναμε επί τόπου). Τα 3x$100 τα στείλαμε προκαταβολή, και τα υπόλοιπα θα τα δίναμε επιτόπου σε μετρητά USD.
Κάπου εκεί άρχισαν τα νερά. Γιατί η πτήση μας ήταν στις 26/4, αλλά η Turkish Airlines αποφάσισε να μετακομίσει στο νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στις 6/4, πράγμα που σήμαινε ότι για όλο τον Απρίλιο θα δούλευε με περιορισμένο πρόγραμμα δρομολογίων. Ακύρωσε λοιπόν την πτήση της για Ashgabat το βράδυ της 26/4, και μας μετέφερε στην επόμενη πτήση της, το βράδυ της επόμενης ημέρας. Βάλτε τώρα κι ότι είχα ήδη κανονίσει να είμαι Κωνσταντινούπολη από το πρωί της 26/4, μου προέκυψε κι ένα διήμερο στην Κωνσταντινούπολη από το πουθενά. Δε μπορώ να πω ότι ανυπομονούσα, δυο μήνες πριν πάλι στην Κωνσταντινούπολη ήμουνα για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, αλλά ποτέ δε λέω όχι σε ένα καλό φαΐ στην Κωνσταντινούπολη
Έτσι, τα χαράματα της Μεγάλης Παρασκευής 26/4/2019, βρισκόμουν στο Ελ. Βενιζέλος για να προλάβω τη γαλατάδικη πτήση της Turkish Airlines, που αναχωρούσε στις 05:50 τα χαράματα. Πέρασα από το lounge αλλά δεν πήρα καφέ, υπολογίζοντας ότι θα κοιμηθώ στο αεροπλάνο και μετά στο λεωφορείο για την πόλη. Δεν υπολόγιζα ότι η Turkish θα με έκανε αναβάθμιση σε business class… Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως και να μην το ήθελα, καθώς το service στη business διαρκεί περισσότερη ώρα, και σε εμποδίζει από το να κοιμηθείς.
Code:
ATH-IST TK1842 26/4/2019 05:50 - 07:10 A321 TC-JRC Seat: 01D Business
Μου έμεινε μια ατάκα ενός Τούρκου φίλου: «Στο Turkmenistan πάτε; Ε, εκεί θα δείτε πραγματικούς Τούρκους. Αυτοί είναι πιο Τούρκοι από μας εδώ». Δεν κατάλαβα με ποια έννοια ακριβώς το εννοούσε, αλλά το κράτησα.
Το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου ξεκινήσαμε και πάλι για το αεροδρόμιο, με ταξί αυτή τη φορά. Εκεί είχε ήδη φτάσει ο @kalspiros, και μας περίμενε ήδη στο lounge. Βρεθήκαμε πλέον όλοι μαζί, και μπήκαμε σε ρυθμούς Τουρκμενιστάν.
Code:
IST-ASB TK322 27/4/2019 20:20 - 02:00+1 A321 TC-JRN Seat: 17C Economy