psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.323
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
Άλλη μια μέρα λοιπόν που ξυπνήσαμε νωρίς, σε συνθήκες ζέστης και υγρασίας. Ανέβηκα στην κουζίνα του χόστελ για καφέ με τον φίλο πλέον (που θύμιζε πολύ τον δικό μου γάτο) να περιμένει αγέρωχος.
Πριν η ώρα να πάει δέκα είχαμε κιόλας ετοιμαστεί και βγήκαμε στην Canal st, προκειμένου ν’ ακολουθήσουμε το αντίθετο δρομολόγιο του τραμ 47 αυτή τη φορά μαζί με αρκετό ακόμα κόσμο, ως τον τερματισμό του λίγα λεπτά μετά. Όλοι είχαμε τον ίδιο κοινό προορισμό:
Ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου σε μια -έτσι κι αλλιώς καταπράσινη πόλη- ακούει στο όνομα City Park, συνολικής έκτασης 5,3 τετραγωνικών χιλιομέτρων, κατά 50% μάλιστα μεγαλύτερο από το Central park της νέας Υόρκης του οποίου την εικόνα είχαμε πολύ πρόσφατα. Το στοιχείο του νερού είναι έντονο στο πάρκο, μαζί με τα πολυάριθμα ζωάκια που φιλοξενούνται εκεί:
Αφού κατατοπιστήκαμε λίγο προχωρήσαμε στην τεράστια έκταση που μπορεί να βρει κανείς τα πάντα, από ποδηλατοδρόμους (ξηράς και νερού), καφέ, ανοικτά θέατρα, πίστες skate, γήπεδα και στάδια, μέχρι λίμνες, βοτανικούς κήπους και φυσικά αμέτρητα μουσεία:
Ποδήλατο δεν είχαμε φροντίσει να νοικιάσουμε τη φορά αυτή, οπότε είμασταν κατασταλαγμένοι στο γεγονός ότι απλά θα κάναμε μια μεγάλη βόλτα για να πάρουμε γεύση, ξεκινώντας από την ανατολική πλευρά και το σημείο όπου φιλοξενείται ένα μικρό μουσείο αλλά και τα υπαίθρια έργα τέχνης:
Πολλά από αυτά όπως μπορείτε να καταλάβετε προέρχονται από την κουλτούρα της πόλης:
Έπαιξα για λίγο με τους καθρέφτες και τη φωτογραφική
Συνεχίζοντας παράλληλα της λίμνης βλέποντας έργα που ιδιαίτερα το βράδυ θα μπορούσαν να ναι εντελώς φοβιστηκά:
Εντυπωσιακό ήταν το πέρασμα ανάμεσα από τα νερά σε μία τύπου αντίθετη γέφυρα, συνεχίζοντας την περιήγηση σε ένα σημείο όπου τα έργα φαίνονταν να είναι πλέον πολύ πιο άμεσα, εκθέτοντας με έντονο τρόπο τα όσα έζησε η νέα Ορλεάνη στο πέρασμα των ετών:
Δε χρειάζεται νομίζω να περιγράψω μιας και το αποτυπώνει η τέχνη, εξάλλου ούτε χρειάζεται να είναι μεγάλος γνώστης κάποιος για να καταλάβει τη σχέση της πόλης με τη σκλαβιά και τη δουλεία, όταν αυτή αποτελείται κατά 60% από Αφροαμερικανούς.
Σε κάποια φάση περάσαμε μία από τις πολλές γέφυρες όπου πάλι είδαμε κόσμο να ψαρεύει και βρεθήκαμε μπροστά σ’ ένα καφέ, με έντονη επιθυμία να δοκιμάσουμε επιτέλους αυτό το μπουγατσοειδές, κάτι που δεν κάναμε όταν είδαμε την τεράστια ουρά στο εσωτερικό:
Μια μουσική από το σαξόφωνο ενός πλανόδιου γέμισε ξαφνικά το ήσυχο πάρκο, ταιριάζοντας απόλυτα με τα εκθαμβωτικά στιγμιότυπα που βλέπαμε:
Υπό αυτές τις συνθήκες φτάσαμε μέχρι το περιστύλιο, βλέποντας μια παρέα από αλάνια να πίνουνε μπυρίτσες και να ακούνε Lynyrd Skynyrd από το φορητό ηχείο τους (πόσο Αμερική όλο αυτό!), στρίβοντας δεξιά για μια μεγάλη ακόμη βόλτα. Να και το ψάρεμα που σας είπα για του λόγου το αληθές:
Η γειτονιά που περιστοιχίζει το πάρκο ήταν κι αυτή άλλη μία από τις πολύ όμορφες της πόλης, με τις εικόνες πλέον να είναι συνηθισμένες στα μάτια μας και να μας αρέσουν πολύ:
Να τι κάνουν οι συχνές πλημμύρες και οι τυφώνες. Σηκώνουν τα σπίτια απ’ τη θέση τους, κάτι που είδαμε σε ουκ ολίγες τέτοιου τύπου κατοικίες:
Η συνέχεια επέβαλλε όμως στάση και η κούραση παγωμένο χυμό κριθαριού, τα οποία συνέβησαν αμφότερα λίγα λεπτά μετά στο Blue Oak BBQ, ένα πολύ ωραίο μπαρ-εστιατόριο που παραδόξως είχε αρκετό κόσμο που γευμάτιζε.
Ένα μπέρδεμα στη συνεννόηση μας ώθησε στο να παραγγείλουμε κι εμείς τελικά, στο μακράν πιο ωραίο μπέργκερ που φάγαμε στην εκδρομή, το οποίο μάλιστα συνοδεύονταν εδέσματα της τοπικής κουζίνας, πατατοσαλάτα για μένα, ρύζι με φασόλια για τον Νίκο:
Ήπιαμε άλλη μία χωνευτική και βγάλαμε πρόγραμμα εν συντομία για τις υπόλοιπες λίγες ώρες που ‘χαμε μπροστά μας, αποφασίζοντας αρχικά να το κόψουμε με τα πόδια για τα επόμενα δύο χιλιόμετρα, αρχικά μέσω της N. Carrollton και εν συνεχεία της Canal, παρατηρώντας τα ουκ ολίγα ενδιαφέροντα κτήρια κι εκκλησίες ανάμεσα στα οικήματα:
Τι είχαμε σκοπό να δούμε; Ένα από τα πιο σημαντικά ίσως μνημεία της πόλης και τον λόγο που ήρθε δυστυχώς στην επικαιρότητα κατά το τέλος του Αυγούστου του 2005. Ήμασταν ήδη στο πάρκο/μνημείο «Katrina Memorial» με τις πληροφορίες του google περί κλεισίματος μετά τις 14:00 να μην ευσταθούν:
Για όσους δε γνωρίζουν την πικρή αυτή ιστορία, στις 29 Αυγούστου του 2005 ο τυφώνας Κατρίνα ενισχυμένος από τον κόλπο του Μεξικού, χτυπάει αλύπητα την πόλη της Νέας Ορλεάνης βυθίζοντας την κατά 80% κάτω από το νερό, αποτέλεσμα πολλών παραγόντων όπως το χαμηλό υψόμετρο της πόλης (1,8 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας), κατάρρευσης των αναχωμάτων οχύρωσης, αλλά και αποτέλεσμα της συνεχούς εξόρυξης πετρελαίου και αερίου που κατάστρεψε κάθε φυσική οχύρωση της πόλης.
Όπως και κάθε φορά σε αντίστοιχες περιπτώσεις η καταστροφή ήταν ανείπωτη με τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού μιας έτσι κι αλλιώς παραμελημένης από την κεντρική ηγεσία της Αμερικής πόλης να πληρώνουν το τίμημα, με τον Λευκό οίκο να αγνοεί επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων. Αποτέλεσμα; Πάνω από 2000 νεκροί και αρκετές χιλιάδες αστέγων, στη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή που έχει χτυπήσει ποτέ τις ΗΠΑ.
Το μνημείο βρίσκεται εκεί για να θυμίζει στους πολίτες και να μαθαίνει στη νέα γενιά όσα μαρτυρικά πέρασε αυτή η πόλη, με τα οστεοφυλάκια περιμετρικά να φιλοξενούν τα οστά των νεκρών δίχως ταυτότητα, πιθανώς αστέγων:
Εκδρομή όμως χωρίς επίσκεψη σε νεκροταφείο δε γίνεται, τα ‘χουμε συζητήσει επανειλημμένως αυτά, με την επίσκεψη στο «Cypress Grove Cemetery» ακριβώς δίπλα να κρίνεται απαραίτητη. Βλέπετε η Νέα Ορλεάνη είναι μια πόλη στην οποία τα νεκροταφεία θεωρούνται αξιοθέατα, μιας και η φύση της πόλης που βρίσκεται κάτω απ’ το ύψος της θάλασσας και ιδιαίτερη ταφή των νεκρών τα έχει μετατρέψει σε μαυσωλεία:
Το ιδιαίτερο αυτό νεκροταφείο χτίστηκε το 1838 για να τιμήσει τους εθελοντές πυροσβέστες της Νέας Ορλεάνης και τις οικογένειές τους:
Κάναμε περίπου το γύρο του τετραγώνου και περάσαμε απέναντι από την Canal st. και την εκκλησία «House of Prayer Church» βγαίνοντας σε μια ακόμα πολύ όμορφη και κλασσική γειτονιά, από τις πολλές τελικά που διαθέτει τούτη δω η πόλη:
Κι επειδή κάθε γειτονιά που σέβεται τον εαυτό της έχει και την ανάλογη κοινότητα με τα καταστήματα, είπαμε να επισκεφτούμε ένα από αυτά μιας και είχαμε ήδη λιώσει από την κούραση και το περπάτημα. Η Mick's Irish Pub ήταν ένα θεόσταλτο δώρο την ώρα εκείνη:
Κανείς όμως δε μπορεί να περιοριστεί στη Νέα Ορλεάνη, έτσι κι εμείς, αφού προχωρήσαμε λίγο ακόμα στη γειτονιά καταλήξαμε στο αμιγώς Αμερικανικό «Beachcorner Bar & Grill» για μια παγωμένη ακόμη:
Μεσημεράκι πλέον και το αγαπημένο μας τραμ νο 47 μας οδηγούσε πίσω στο hostel για ανασύνταξη και ετοιμασία καθώς είχαμε απαιτητική συνέχεια.
Εντάξει, προλαβαίναμε να πιούμε και καμιά μπύρα απ’ όσες δε μας είχαν ακόμα ξαφρίσει…
Άλλη μια μέρα λοιπόν που ξυπνήσαμε νωρίς, σε συνθήκες ζέστης και υγρασίας. Ανέβηκα στην κουζίνα του χόστελ για καφέ με τον φίλο πλέον (που θύμιζε πολύ τον δικό μου γάτο) να περιμένει αγέρωχος.
Πριν η ώρα να πάει δέκα είχαμε κιόλας ετοιμαστεί και βγήκαμε στην Canal st, προκειμένου ν’ ακολουθήσουμε το αντίθετο δρομολόγιο του τραμ 47 αυτή τη φορά μαζί με αρκετό ακόμα κόσμο, ως τον τερματισμό του λίγα λεπτά μετά. Όλοι είχαμε τον ίδιο κοινό προορισμό:
Ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου σε μια -έτσι κι αλλιώς καταπράσινη πόλη- ακούει στο όνομα City Park, συνολικής έκτασης 5,3 τετραγωνικών χιλιομέτρων, κατά 50% μάλιστα μεγαλύτερο από το Central park της νέας Υόρκης του οποίου την εικόνα είχαμε πολύ πρόσφατα. Το στοιχείο του νερού είναι έντονο στο πάρκο, μαζί με τα πολυάριθμα ζωάκια που φιλοξενούνται εκεί:
Αφού κατατοπιστήκαμε λίγο προχωρήσαμε στην τεράστια έκταση που μπορεί να βρει κανείς τα πάντα, από ποδηλατοδρόμους (ξηράς και νερού), καφέ, ανοικτά θέατρα, πίστες skate, γήπεδα και στάδια, μέχρι λίμνες, βοτανικούς κήπους και φυσικά αμέτρητα μουσεία:
Ποδήλατο δεν είχαμε φροντίσει να νοικιάσουμε τη φορά αυτή, οπότε είμασταν κατασταλαγμένοι στο γεγονός ότι απλά θα κάναμε μια μεγάλη βόλτα για να πάρουμε γεύση, ξεκινώντας από την ανατολική πλευρά και το σημείο όπου φιλοξενείται ένα μικρό μουσείο αλλά και τα υπαίθρια έργα τέχνης:
Πολλά από αυτά όπως μπορείτε να καταλάβετε προέρχονται από την κουλτούρα της πόλης:
Έπαιξα για λίγο με τους καθρέφτες και τη φωτογραφική
Συνεχίζοντας παράλληλα της λίμνης βλέποντας έργα που ιδιαίτερα το βράδυ θα μπορούσαν να ναι εντελώς φοβιστηκά:
Εντυπωσιακό ήταν το πέρασμα ανάμεσα από τα νερά σε μία τύπου αντίθετη γέφυρα, συνεχίζοντας την περιήγηση σε ένα σημείο όπου τα έργα φαίνονταν να είναι πλέον πολύ πιο άμεσα, εκθέτοντας με έντονο τρόπο τα όσα έζησε η νέα Ορλεάνη στο πέρασμα των ετών:
Δε χρειάζεται νομίζω να περιγράψω μιας και το αποτυπώνει η τέχνη, εξάλλου ούτε χρειάζεται να είναι μεγάλος γνώστης κάποιος για να καταλάβει τη σχέση της πόλης με τη σκλαβιά και τη δουλεία, όταν αυτή αποτελείται κατά 60% από Αφροαμερικανούς.
Σε κάποια φάση περάσαμε μία από τις πολλές γέφυρες όπου πάλι είδαμε κόσμο να ψαρεύει και βρεθήκαμε μπροστά σ’ ένα καφέ, με έντονη επιθυμία να δοκιμάσουμε επιτέλους αυτό το μπουγατσοειδές, κάτι που δεν κάναμε όταν είδαμε την τεράστια ουρά στο εσωτερικό:
Μια μουσική από το σαξόφωνο ενός πλανόδιου γέμισε ξαφνικά το ήσυχο πάρκο, ταιριάζοντας απόλυτα με τα εκθαμβωτικά στιγμιότυπα που βλέπαμε:
Υπό αυτές τις συνθήκες φτάσαμε μέχρι το περιστύλιο, βλέποντας μια παρέα από αλάνια να πίνουνε μπυρίτσες και να ακούνε Lynyrd Skynyrd από το φορητό ηχείο τους (πόσο Αμερική όλο αυτό!), στρίβοντας δεξιά για μια μεγάλη ακόμη βόλτα. Να και το ψάρεμα που σας είπα για του λόγου το αληθές:
Η γειτονιά που περιστοιχίζει το πάρκο ήταν κι αυτή άλλη μία από τις πολύ όμορφες της πόλης, με τις εικόνες πλέον να είναι συνηθισμένες στα μάτια μας και να μας αρέσουν πολύ:
Να τι κάνουν οι συχνές πλημμύρες και οι τυφώνες. Σηκώνουν τα σπίτια απ’ τη θέση τους, κάτι που είδαμε σε ουκ ολίγες τέτοιου τύπου κατοικίες:
Η συνέχεια επέβαλλε όμως στάση και η κούραση παγωμένο χυμό κριθαριού, τα οποία συνέβησαν αμφότερα λίγα λεπτά μετά στο Blue Oak BBQ, ένα πολύ ωραίο μπαρ-εστιατόριο που παραδόξως είχε αρκετό κόσμο που γευμάτιζε.
Ένα μπέρδεμα στη συνεννόηση μας ώθησε στο να παραγγείλουμε κι εμείς τελικά, στο μακράν πιο ωραίο μπέργκερ που φάγαμε στην εκδρομή, το οποίο μάλιστα συνοδεύονταν εδέσματα της τοπικής κουζίνας, πατατοσαλάτα για μένα, ρύζι με φασόλια για τον Νίκο:
Ήπιαμε άλλη μία χωνευτική και βγάλαμε πρόγραμμα εν συντομία για τις υπόλοιπες λίγες ώρες που ‘χαμε μπροστά μας, αποφασίζοντας αρχικά να το κόψουμε με τα πόδια για τα επόμενα δύο χιλιόμετρα, αρχικά μέσω της N. Carrollton και εν συνεχεία της Canal, παρατηρώντας τα ουκ ολίγα ενδιαφέροντα κτήρια κι εκκλησίες ανάμεσα στα οικήματα:
Τι είχαμε σκοπό να δούμε; Ένα από τα πιο σημαντικά ίσως μνημεία της πόλης και τον λόγο που ήρθε δυστυχώς στην επικαιρότητα κατά το τέλος του Αυγούστου του 2005. Ήμασταν ήδη στο πάρκο/μνημείο «Katrina Memorial» με τις πληροφορίες του google περί κλεισίματος μετά τις 14:00 να μην ευσταθούν:
Για όσους δε γνωρίζουν την πικρή αυτή ιστορία, στις 29 Αυγούστου του 2005 ο τυφώνας Κατρίνα ενισχυμένος από τον κόλπο του Μεξικού, χτυπάει αλύπητα την πόλη της Νέας Ορλεάνης βυθίζοντας την κατά 80% κάτω από το νερό, αποτέλεσμα πολλών παραγόντων όπως το χαμηλό υψόμετρο της πόλης (1,8 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας), κατάρρευσης των αναχωμάτων οχύρωσης, αλλά και αποτέλεσμα της συνεχούς εξόρυξης πετρελαίου και αερίου που κατάστρεψε κάθε φυσική οχύρωση της πόλης.
Όπως και κάθε φορά σε αντίστοιχες περιπτώσεις η καταστροφή ήταν ανείπωτη με τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού μιας έτσι κι αλλιώς παραμελημένης από την κεντρική ηγεσία της Αμερικής πόλης να πληρώνουν το τίμημα, με τον Λευκό οίκο να αγνοεί επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων. Αποτέλεσμα; Πάνω από 2000 νεκροί και αρκετές χιλιάδες αστέγων, στη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή που έχει χτυπήσει ποτέ τις ΗΠΑ.
Το μνημείο βρίσκεται εκεί για να θυμίζει στους πολίτες και να μαθαίνει στη νέα γενιά όσα μαρτυρικά πέρασε αυτή η πόλη, με τα οστεοφυλάκια περιμετρικά να φιλοξενούν τα οστά των νεκρών δίχως ταυτότητα, πιθανώς αστέγων:
Εκδρομή όμως χωρίς επίσκεψη σε νεκροταφείο δε γίνεται, τα ‘χουμε συζητήσει επανειλημμένως αυτά, με την επίσκεψη στο «Cypress Grove Cemetery» ακριβώς δίπλα να κρίνεται απαραίτητη. Βλέπετε η Νέα Ορλεάνη είναι μια πόλη στην οποία τα νεκροταφεία θεωρούνται αξιοθέατα, μιας και η φύση της πόλης που βρίσκεται κάτω απ’ το ύψος της θάλασσας και ιδιαίτερη ταφή των νεκρών τα έχει μετατρέψει σε μαυσωλεία:
Το ιδιαίτερο αυτό νεκροταφείο χτίστηκε το 1838 για να τιμήσει τους εθελοντές πυροσβέστες της Νέας Ορλεάνης και τις οικογένειές τους:
Κάναμε περίπου το γύρο του τετραγώνου και περάσαμε απέναντι από την Canal st. και την εκκλησία «House of Prayer Church» βγαίνοντας σε μια ακόμα πολύ όμορφη και κλασσική γειτονιά, από τις πολλές τελικά που διαθέτει τούτη δω η πόλη:
Κι επειδή κάθε γειτονιά που σέβεται τον εαυτό της έχει και την ανάλογη κοινότητα με τα καταστήματα, είπαμε να επισκεφτούμε ένα από αυτά μιας και είχαμε ήδη λιώσει από την κούραση και το περπάτημα. Η Mick's Irish Pub ήταν ένα θεόσταλτο δώρο την ώρα εκείνη:
Κανείς όμως δε μπορεί να περιοριστεί στη Νέα Ορλεάνη, έτσι κι εμείς, αφού προχωρήσαμε λίγο ακόμα στη γειτονιά καταλήξαμε στο αμιγώς Αμερικανικό «Beachcorner Bar & Grill» για μια παγωμένη ακόμη:
Μεσημεράκι πλέον και το αγαπημένο μας τραμ νο 47 μας οδηγούσε πίσω στο hostel για ανασύνταξη και ετοιμασία καθώς είχαμε απαιτητική συνέχεια.
Εντάξει, προλαβαίναμε να πιούμε και καμιά μπύρα απ’ όσες δε μας είχαν ακόμα ξαφρίσει…
