ΗΠΑ New Orleans & New York: The Louisiana Blues

[psilos3]

Φύγαμε για Louisiana



Το ξύπνημα ήταν βάρβαρο (5:30) αλλά αναπόφευκτο. Δε παίζεις, ούτε με τα μέσα της ΝΥ, ούτε με τα αεροδρόμια των παράφρονων Αμερικανών. Ήπιαμε ένα γρήγορο καφεδάκι και κατηφορίσαμε μέχρι το σταθμό της 23ης που είχαμε ήδη τσεκάρει από την προηγούμενη μέρα, σε μια πόλη που είχε αρχίσει δειλά-δειλά να ξυπνάει:

Φτάσαμε στον περίφημο, κομβικό και πολύ βρωμερό σταθμό «Jamaica» μια ώρα μετά. Η εμπειρία στο μετρό της πόλης δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Μπόχα, ταλαιπωρία και μεγάλη ανισότητα με τους άστεγους να βρίσκονται παντού, δίπλα πολλές φορές από τους γιάπηδες με τα κοστούμια των χιλιάδων δολαρίων. Εκεί γίνεται η μετεπιβίβαση για το αεροδρόμιο JFK, χρησιμοποιώντας το AirTrain που κάνει το δρομολόγιο σε 15 λεπτά και κοστίζει 9,25$ μαζί με την έκδοση κάρτας:

Με το check in ξεμπλέξαμε γρήγορα μιας και ήταν αυτοματοποιημένο, όχι όμως με τον έλεγχο, με την παράνοια που επικρατεί για ασφάλεια να είναι καταφανέστατη. Υποχρεωτικές ουρές σε δυάδες πάνω στα κίτρινα βήματα του δαπέδου, διπλός έλεγχος, σκυλιά, σκανάρισμα διαβατηρίου, βγάλσιμο παπουτσιών, έξτρα έλεγχος χειραποσκευής κτλ. Συνιστώ σε όλους όσους έχουν ανάλογες πτήσεις εντός Αμερικής να βρίσκονται (καλή ώρα) τουλάχιστον τρεις ώρες νωρίτερα στο αεροδρόμιο.

Επιβιβαστήκαμε σχεδόν τελευταίοι στο αεροσκάφος της Delta τύπου θέσεων 2-3, με το όνειρο να γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Πολύ καλύτερη και πιο άνετη η θέση από τα δικά μας ενδοευρωπαϊκά δεδομένα, με ακουστικά, οθόνες ψυχαγωγίας, θέσεις φόρτισης κ.α.

Ο Economy ναύλος εκτός από χειραποσκευή και προσωπικό αντικείμενο συμπεριλάμβανε κι όλα αυτά, με την πτήση των τριών ωρών να περνάει τελικά πολύ ευχάριστα ξεκινώντας επιτέλους το βιβλίο του George Pelecanos που κουβαλούσα μαζί μου απ’ την Ελλάδα:

Το αεροδρόμιο MSY (Louis Armstrong) μας υποδέχτηκε με μια βιτρίνα bourbon, ένα πολύ ευγενικό προσωπικό που μας υπέδειξε την αφετηρία των λεωφορείων αλλά και άπειρη ζέστη μαζί με υγρασία που μας έκανε να πετάξουμε μπουφάν και φούτερ σε χρόνο μηδέν. Από τους 4 στους 30 βαθμούς μέσα σε λίγες ώρες…

Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο με εισιτήριο κόστους 2$ και το air condition να δουλεύει στην τσίτα, σε μια κατά τα άλλα βαρετή διαδρομή με άπειρες στάσεις που ολοκληρώθηκε μια ώρα μετά στην διάσημη Canal St, σε μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική απ’ ότι βλέπαμε τις προηγούμενες μέρες, λες κι είχαμε αλλάξει χώρα:

Το hostel μας βρισκόταν σ’ ένα παράδρομο, έτσι μετά τις πρώτες συστάσεις και την εγγραφή οδηγηθήκαμε στο αίθριο περιμένοντας να ετοιμαστεί το δωμάτιο. Η υποψία μυρωδιάς χόρτου οδήγησε τον υπεύθυνο να ψάξει για τον «ένοχο» μιας και δεν επιτρεπόταν, προτού τηλεφωνήσει στην αρμόδια διαχείρισης της κάβας: «Έλα σε παρακαλώ λίγο στην αυλή, έχω δυο παιδιά πολύ διψασμένα εδώ». Βλέπετε η μεσημεριανή ζέστη δεν αστειευόταν, με τις τοπικές μπυρίτσες να είναι πάντα το καλύτερο αντίδοτο:

Περιμέναμε παραπάνω από μια ώρα μέχρι να μπούμε στο ωραίο και δροσερό τελικά δωμάτιο και να τακτοποιήσουμε τα πράγματα, βγαίνοντας έξω σχεδόν αμέσως. Είχε προαποφασιστεί ότι λόγω πτήσης, κούρασης και τα σχετικά αυτή η μέρα θα ήταν η «μέρα του παιδιού», κοινώς θα βολτάραμε κατά κύριο λόγο στην περιοχή Mid-City όπου μέναμε, θα μπαίναμε όπου μας την έδινε, κι αν υπήρχε όρεξη θα κατεβαίναμε κέντρο.

Οι πρώτες εικόνες που αντίκρυζαν τα μάτια μου ήταν αυτές που φημίζεται η πόλη της Νέας Ορλεάνης και ο Αμερικανικός νότος γενικότερα:

Όμορφα, ξύλινα σπιτάκια πλαισιωμένα από πολύ πράσινο και δέντρα. Όχι δεν ήταν η εξαίρεση η συγκεκριμένη γειτονιά αλλά ο κανόνας στην πόλη:

Αφού βρήκαμε το mini market ενός Μεξικανού που θέλαμε για προμήθειες στο οποίο θα επιστρέφαμε σε λίγο, κατευθυνθήκαμε αμέσως στο Dmac's Bar & Grill μιας και είχαμε κάνει δρόμο και το χρειαζόμασταν:

Ήπιαμε μια τοπική ακόμη για το καλωσόρισμα, τσεκάροντας και τη μουσική σκηνή που ήταν ήδη ετοιμοπόλεμη. «Σας περιμένω και το βράδυ, έχουμε live blues μπάντα» μας είπε η μπαργούμαν χαιρετώντας μας, σίγουρη ότι θα μας ξαναδεί:

Φορτωθήκαμε τα απαραίτητα ψώνια μας από το μάρκετ, κάποια σνακ, νερό και φυσικά μπύρες τις οποίες άφηνες ονομαστικά στο κοινόχρηστο ψυγείο του Hostel και πήγαμε μέχρι εκεί για να τα αφήσουμε. Εντάξει, ήπιαμε και μία πλάι στην πισίνα για το καλό:

Βγήκαμε ξανά στο δρόμο ακολουθώντας αντίθετη κατεύθυνση, κάνοντας ακόμα μια στάση λίγο μετά χωρίς να το καθυστερούμε. Η μπαράρα της The Holy Ground Irish Pub που νωρίτερα είχαμε δει να ναι κλειστή για εργασίες, είχε ήδη ανοίξει και μας περίμενε, αποτελώντας ακόμα μια ανακάλυψη μου πριν πατήσω το πόδι μου σ’ αυτά τα μέρη. Για κάποιο ακατανόητο (μπορεί και όχι) λόγο, όλοι μας μιλούσαν αρχικά στα Ισπανικά..

Αφού ήπιαμε την πολύ ωραία weis μας συνεχίσαμε την περιήγηση στην περιοχή αλλάζοντας και πάλι γειτονιές, στο ίδιο κι απαράλλαχτο όμως μοτίβο. Τσεκάρετε την ταμπέλα στη δεύτερη φωτογραφία που μου έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση. Βρισκόμασταν στην Αμερική βέβαια, έπρεπε να το περιμένω…

Η κατάληξη αυτής της βόλτας μας έφερνε σε ένα ανοικτό και ωραίο beer garden που είχα βρει στους χάρτες, με το όνομα Bayou του οποίου τα βαρέλια έπρεπε να δοκιμάσουμε, με το κάπνισμα να μην επιτρέπεται ούτε στον ανοικτό χώρο, ούτε στο πεζοδρόμιο του. Στο δρόμο απέναντι κι άμα θες…

Ήταν η ώρα που σιγά – σιγά άρχισε να σουρουπώνει, όταν περάσαμε απ’ το κανάλι της περιοχής Greenway που οδηγεί στη λίμνη Pontchartrain λίγο έξω απ’ την πόλη, με τους ντόπιους να έχουν στήσει τα καλάμια τους για το απογευματινό ψάρεμα. Ωραία εικόνα:

Τι ψάχναμε; Μα φυσικά μια ακόμη πολύ σπουδαία μπάρα, αυτή του Wrong Iron On The Greenway με τους πανέμορφους εσωτερικούς κι εξωτερικούς του χώρους:

Θαυμάστε μπαρ! Τι να πρωτοδιαλέξω ανάμεσα σε 65 αν μετράω σωστά ετικέτες μου λέτε; Δύσκολα πράγματα:

Φύγαμε νύχτα πλέον κι απ’ αυτό το πολύ ωραίο μέρος, με το γεμάτο φεγγάρι να μας φωτίζει παράλληλα με το κανάλι κι ένα εγκαταλελειμμένο πιθανώς εμπορικό της περιοχής:

Είχαμε πιεί αρκετά αλλά το παγκάκι θα το προσέχαμε, τι διάολο:

Η εκκλησία «Greater Bibleway Church International» έδειχνε ότι βρισκόμασταν ήδη στο δρόμο του hostel, με το Νίκο να φεύγει για να φέρει φαΐ από την πλησιέστερη πιτσαρία κι εμένα να αράζω στο αίθριο περιμένοντας τον κι ανοίγοντας την πρώτη μπύρα:

Νόστιμη η peperoni, νοστιμότερη όμως και η πρώτη μέρα στη Νέα Ορλεάνη, που έφτασε στο τέλος της σχετικά νωρίς, γύρω στις 11, πίνοντας τις προμήθειες μας (που εν τω μεταξύ μας είχαν ξαφρίσει 1-2) και σχεδιάζοντας την επομένη…

I'm going down in Louisiana,
Be, be, behind the sun.
I'm going down in Louisiana,
My troubles just begun.

I'm going down in New Orleans, hmm
Get me a mojo hand

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[fenia42]

Ήτανε δίκαιο και έγινε πράξη

 

[evaT]

Άντε επιτέλους!
Ιστορία musical και συ ε;

 

[psilos3]

Ήτανε δίκαιο και έγινε πράξη

Έπεσε πολλή δουλειά.

Ιστορία musical και συ ε;

Ε δε γίνεται ιστορία για την Αμερική και μάλιστα για τη Νέα Ορλεάνη χωρίς ήχο...

 

[gio87]

Άντε επιτέλους!!! Συντονίστηκα.
Αυτό που Σάββατο βράδυ δεν πίνεις μπύρες και γράφεις ιστορίες να το κοιτάξεις...

 

[psilos3]

Άντε επιτέλους!!! Συντονίστηκα.
Αυτό που Σάββατο βράδυ δεν πίνεις μπύρες και γράφεις ιστορίες να το κοιτάξεις...

Έχει πολύ μέλλον η ιστορία, όλα θα τα προλάβω!

 

[vicky_pl]

Γουαου! Έχω στρωθεί και περιμένω την συνέχεια!!

 

[psilos3]

Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις).



Ο Νίκος (αδερφικός φίλος & συνοδοιπόρος πάντα σε μεγάλα και μικρά ταξίδια) γύρισε σχεδόν ζοχαδιασμένος μετά από 3 μήνες δουλειάς εκτός Ευρώπης με απόσπαση σε χώρα χωρίς αλκοόλ. «Πρέπει να κλείσουμε οπωσδήποτε ένα σοβαρό ταξίδι» ήταν το πρώτο πράγμα που μου ‘λεγε όταν μιλούσαμε όσο βρισκόταν στο Qatar, αλλά και αυτό που μου είπε μόλις ειδωθήκαμε στις γιορτές στη Θεσσαλονίκη. Πώς να αρνηθώ εγώ σε κάτι τέτοιο; Μπορώ;

Είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου βλέπετε, τρία ολόκληρα έτη μετά την ακυρωμένη εκδρομή μας στο Περού να ξανακάνουμε φιλόδοξα σχέδια για άλλη ήπειρο, αφήνοντας στην άκρη ότι μεσολάβησε σαν κακή παρένθεση που απλά πήγε πίσω τα ταξιδιωτικά μας όνειρα και τους στόχους που είχαμε θέσει.

Πόσο εύκολο όμως είναι να βρεις μια εκδρομή που να ανταποκρίνεται στα θέλω αλλά βασικότερα και στην τσέπη σου, όταν μάλιστα δεν έχεις και πολύ χρόνο να το ψάξεις; Οι κινήσεις έπρεπε να γίνουν άμεσα, μιας και είχαμε φτάσει στο τέλος του 2022 και το ταξιδάκι έπρεπε να πραγματωθεί δυο μήνες μετά. Πρόβλημα!

Για τον λόγο αυτό αφήσαμε πίσω με συνοπτικές διαδικασίες τις χώρες που έχουν την υψηλότερη θέση στη λίστα επιθυμιών μας, μιας και οι τιμές ήταν απλησίαστες, ψάχνοντας τις όποιες εναλλακτικές μπορούσαμε να έχουμε, καταλήγοντας σχεδόν στο ενδεχόμενο να πάμε Νότιο Κορέα, μιας και οι οικονομικές προϋποθέσεις που είχαμε θέσει ήταν οι κατάλληλες. Οι αναπάντεχες όμως προσφορές της Turkish για Αμερική μας έκαναν να κρατηθούμε λίγο περισσότερο πριν κλείσουμε.

- Πάμε καμιά Βοστόνη που την έχεις άχτι, ή μήπως να δούμε αυτό για JFK που το βρίσκω και πολύ φθηνό από Θεσσαλονίκη;
- Και τι να κάνουμε στη Νέα Υόρκη ρε ψηλέ, δε ψήνομαι.
- Ποια Νέα Υόρκη ρε; Νέα Ορλεάνη θα πάμε, αφού τα ‘χουμε πει, ευκαιρία είναι.
- Έτσι μάλιστα, τώρα μιλάμε σοβαρά…

Βέβαια εγώ δε μιλούσα τυχαία, ούτε είχα ανασύρει ξαφνικά την επιθυμία μου για να πάω στη Νέα Ορλεάνη από τα βάθη του μυαλού μου που είχε σχεδόν ξεχαστεί. Ο διαγωνισμός του Travelstories που ήταν σε εξέλιξη και η ιστορία της @Maria L. που ‘ρθε πάνω στην ώρα ήταν το πρώτο σημάδι, μια ιστορία που διάβασα ξανά και ξανά πριν τη στείλω στο Νίκο για να τσεκάρει κι αυτός με τη σειρά του, βάζοντας έτσι τα λεγόμενα φυτίλια ενόψει της κράτησης.

Βέβαια δεν έφτανε μόνο αυτό. Υπάρχει και κάτι άλλο που δε μπορώ να εξηγήσω με λογικά επιχειρήματα, μιας και κάθε φορά που συμβαίνει λέω «τυχαία θα συμβαίνει, δε μπορεί» να όμως που πάντα επαναλαμβάνεται. Είναι αυτές οι μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες, είναι οι συμπτώσεις, τα μηνύματα, τα παιχνίδια της τύχης που όλες σχεδόν τις φορές σου δείχνουν τον δρόμο και σου ξεδιαλύνουν τη σκέψη. Συμβαίνει και σε σας;

1/1/2023, ώρα δέκα το βράδυ, ακούγοντας blues μουσικές πίνοντας τα ποτά μας στο περίφημο Malt & Jazz στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ένα μπαρ που σπανίως πάω και να που είχε κι αυτό τη σημασία του:

- Φίλε πιστεύεις στα σημάδια;
- Μετά από τόσες φορές που μας έχει συμβεί, εννοείται
- Τσέκαρε τότε το χάρτη του Αμερικανικού νότου πάνω απ’ το κεφάλι σου. Όλα οδηγούν εκεί.

Ο κύβος ερρίφθη…

 

[taxidiara]

Επιτέλους!! Αναμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια...

 

[psilos3]

Γουαου! Έχω στρωθεί και περιμένω την συνέχεια!!

Έρχονται αρκετά κεφάλαια, ακόμα ειμαι στα διαδικαστικά.

Επιτέλους!! Αναμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια...

Εσύ περίμενες τη Νέα Ορλεάνη από την πρώτη στιγμή, ελπίζω η περιγραφή να σε δικαιώσει.

 

[gkalla]

Εσύ περίμενες τη Νέα Ορλεάνη από την πρώτη στιγμή, ελπίζω η περιγραφή να σε δικαιώσει.

Δώσε Νέα Ορλεάνη στο λαό. Ακόμη κι αν χρειαστεί να κόψεις την Νέα Υόρκη από την ιστορία. Μην σου πω ότι είναι και καλύτερα έτσι.

 

[psilos3]

Δώσε Νέα Ορλεάνη στο λαό. Ακόμη κι αν χρειαστεί να κόψεις την Νέα Υόρκη από την ιστορία. Μην σου πω ότι είναι και καλύτερα έτσι.

Χαχα, ε δε γίνεται, κρίμα είναι να μην αναφερθώ, έτσι κι αλλιώς για λίγο θα ναι.
Τα καλά έρχονται από το 4ο κεφάλαιο κι έπειτα.