psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.114
- Likes
- 56.337
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Good Morning New York
Μας το λέγανε και δε το πιστεύαμε παρά μόνο όταν συνέβη, ξυπνώντας αρκετά νωρίς και σίγουρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Το καλό του δωματίου ήταν η καφετιέρα του, αλλά το ακόμα καλύτερο ήταν η προαναφερθείσα τυρόπιτα που κουβαλούσα μαζί μου απ’ την πατρίδα. American Breakfast κι αηδίες…
Βγήκαμε στο δρόμο λίγο μετά τις 8:30, αποφασισμένοι να γυρίσουμε την πόλη όσο περισσότερο γινόταν. Η πρώτη εικόνα υπό το φως της ημέρας ήταν αυτή του Empire State Building που φαινόταν θεόρατο στο βάθος απέναντι μας:
Πρώτο μας μέλημα ήταν να τελειώσουμε τα διαδικαστικά, οπότε κινηθήκαμε αρχικά προς την 23η και το σταθμό του μετρό προκειμένου να δούμε το βολικότερο δρομολόγιο για την επομένη προς το JFK, μιας και είχαμε πρωινή πτήση, γεγονός που δε σήκωνε πειραματισμούς.
Φτάσαμε τελικά ως το σταθμό της 8ης όπως μας υπέδειξε η ευγενέστατη υπάλληλος, για να έχουμε και μια εικόνα της απόστασης από το ξενοδοχείο. Δε χρειαζόταν να εκδώσουμε κάποια κάρτα, μιας και μπορείς να μπεις στο μετρό σκανάροντας απλά τη χρεωστική/πιστωτική σου. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι μιας κι ακόμα ήταν νωρίς και οι εικόνες καθαρά νεοϋορκέζικες:
Το δρομολόγιο που θα ακολουθούσαμε ήταν μέσω της διάσημης Broadway, από τις λίγες οδούς που αναφέρονται με όνομα κι όχι με αριθμό στο Μανχάταν, κάνοντας αμέσως μια μικρή παράκαμψη. Το Tin pan alley στο οποίο με συγκίνηση προχωρούσα, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μικρό στενάκι στο κέντρο που αποτελεί τον τόπο γέννησης της μουσικής σκηνής των ΗΠΑ κατά το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου, που πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως ορόσημο και αναφέρεται σε ουκ ολίγα blues τραγούδια, με αγαπημένο μου αυτό του τεράστιου Stevie Ray Vaughn:
Συνεχίσαμε την πορεία μας στην Broadway με την κίνηση σε ανθρώπους και αυτοκίνητα να αυξάνεται διαρκώς, στρίβοντας δεξιά στην 34η για να δούμε κι από κοντά το Empire State Building, που η βάση του μόνο έπιανε ένα τετράγωνο:
Έπρεπε να παιδευτώ για να το χωρέσω στην εικόνα, κάτι που έγινε από απέναντι, την ίδια ώρα που μας πλεύρισαν κάτι παλικαράκια για να μας πουλήσουν την είσοδο σ’ αυτό ως αξιοθέατο, κάτι που πολλοί προτιμούν. Ρώτησα από περιέργεια για κόστος. 45$ λέει μέχρι τη μέση, 70$ για ν’ ανέβετε στον τελευταίο όροφο, plus tax όπως είναι αυτονόητο. Ρε δεν είμαστε καλά λέω, δηλαδή μια οικογένεια θέλει 300€ για μια βόλτα σ’ έναν ουρανοξύστη; Και να τα είχα δε τα έδινα…
Ξαναμπήκαμε στο δρόμο μας περνώντας κι ένα παρκάκι που απαγορεύονταν το τσιγάρο, βλέποντας παράλληλα με περιέργεια τα φανάρια με τα λευκά σύμβολα των πεζών, εικόνα εντελώς ξένη στα μάτια μας:
Το πλήθος και οι αλλεπάλληλες διαφημιστικές οθόνες φανέρωναν ότι φτάναμε κοντά σ’ ένα ακόμη ζητούμενο, πολυφωτογραφημένο και χιλιοπαιγμένο μέχρι αηδίας:
Η μυρωδιά από κάτι που παρέπεμπε σε χόρτο ήταν διάχυτη, όπως επίσης και οι ατμοί που βγαίνουν υπογείως (δεν είναι μόνο στις ταινίες), κάτι που σχολιάσαμε προχωρώντας προς την Times Square που απλώνονταν στα πόδια μας:
Ο κόσμος δεν ήταν ακόμη πολύς, οι φωτογράφοι όμως έδιναν κι έπαιρναν, σ’ ένα μέρος που κατά τη γνώμη μου εντυπωσιάζει μεν αλλά δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό που θα κάτσεις για ώρες. Βγήκαμε ως κλασσικοί μαϊντανοί τουρίστες τη φωτογραφία μας στα γνωστά κόκκινα σκαλιά της πλατείας κι αναχωρήσαμε:
Ψωνίσαμε 2 μαγνητάκια στο πολύ ωραίο μαγαζάκι με τα αναμνηστικά στα δεξιά της πλατείας, του οποίου τον πρώτο όροφο ήθελα να σηκώσω ολόκληρο, ιδιαίτερα τις ρετρό φανέλες των αγαπημένων μου Lakers, αλλά με 130$ το κομμάτι δε πας πουθενά! Κατεβήκαμε περνώντας από την κάτω μεριά των σκαλιών, όπου διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για κτήριο έκδοσης εισιτηρίων θεαμάτων:
Ο δρόμος μας πήγαινε μέχρι την 49η και το Rockefeller Center στη βάση του οποίου υπήρχε έκθεση στο πεζοδρόμιο αλλά κι ένα ανοικτό παγοδρόμιο αμέσως δίπλα, με αρκετά παιδάκια αλλά και μεγάλους να δοκιμάζουν την τύχη τους:
Ακριβώς ένα στενό πιο κάτω βρισκόταν και ο γοτθικός καθεδρικός του 1879 «St. Patrick's» στον οποίο και κάναμε μια σύντομη επίσκεψη:
Μέρες που είναι να μη τον τιμήσουμε τον άγιο ρε φίλε, με ρώτησε ο Νίκος, μ’ εμένα να σέβομαι απόλυτα τέτοια θρησκευτικά ζητήματα και να μη φέρνω αντιρρήσεις, περνώντας πάραυτα την πόρτα της Ιρλανδικής «Reilly's Plates & Pours» που είχαμε ήδη τσεκάρει:
Ήταν και η πρώτη φορά που πληρώσαμε ακριβώς ότι αναγραφόταν στον πίνακα (7$) χωρίς μα μου, ωστόσο ο χρόνος δεν μας επέτρεπε να συνεχίσουμε, προχωρώντας αρχικά σε πολύ ωραίες συνοικίες πάνω στην 48η :
Στρίβοντας αριστερά προς την 10η, διανύοντας την απόσταση των 2,5 χιλιομέτρων με τα πόδια, εξακολουθώντας να μυρίζουμε χόρτο συχνά-πυκνά στην ατμόσφαιρα:
Φτάναμε κιόλας κάτω από το κτήριο της επόμενης μας δραστηριότητας.
Went down to Tin Pan Alley
See what was goin' on
Things was too hot down there
Couldn't stay very long
Hey hey hey hey
Alley's the roughest place I've ever been
All the people down there
Livin' for their whisky, wine, and gin...
Μας το λέγανε και δε το πιστεύαμε παρά μόνο όταν συνέβη, ξυπνώντας αρκετά νωρίς και σίγουρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Το καλό του δωματίου ήταν η καφετιέρα του, αλλά το ακόμα καλύτερο ήταν η προαναφερθείσα τυρόπιτα που κουβαλούσα μαζί μου απ’ την πατρίδα. American Breakfast κι αηδίες…
Βγήκαμε στο δρόμο λίγο μετά τις 8:30, αποφασισμένοι να γυρίσουμε την πόλη όσο περισσότερο γινόταν. Η πρώτη εικόνα υπό το φως της ημέρας ήταν αυτή του Empire State Building που φαινόταν θεόρατο στο βάθος απέναντι μας:
Πρώτο μας μέλημα ήταν να τελειώσουμε τα διαδικαστικά, οπότε κινηθήκαμε αρχικά προς την 23η και το σταθμό του μετρό προκειμένου να δούμε το βολικότερο δρομολόγιο για την επομένη προς το JFK, μιας και είχαμε πρωινή πτήση, γεγονός που δε σήκωνε πειραματισμούς.
Φτάσαμε τελικά ως το σταθμό της 8ης όπως μας υπέδειξε η ευγενέστατη υπάλληλος, για να έχουμε και μια εικόνα της απόστασης από το ξενοδοχείο. Δε χρειαζόταν να εκδώσουμε κάποια κάρτα, μιας και μπορείς να μπεις στο μετρό σκανάροντας απλά τη χρεωστική/πιστωτική σου. Οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι μιας κι ακόμα ήταν νωρίς και οι εικόνες καθαρά νεοϋορκέζικες:
Το δρομολόγιο που θα ακολουθούσαμε ήταν μέσω της διάσημης Broadway, από τις λίγες οδούς που αναφέρονται με όνομα κι όχι με αριθμό στο Μανχάταν, κάνοντας αμέσως μια μικρή παράκαμψη. Το Tin pan alley στο οποίο με συγκίνηση προχωρούσα, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μικρό στενάκι στο κέντρο που αποτελεί τον τόπο γέννησης της μουσικής σκηνής των ΗΠΑ κατά το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου, που πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως ορόσημο και αναφέρεται σε ουκ ολίγα blues τραγούδια, με αγαπημένο μου αυτό του τεράστιου Stevie Ray Vaughn:
Συνεχίσαμε την πορεία μας στην Broadway με την κίνηση σε ανθρώπους και αυτοκίνητα να αυξάνεται διαρκώς, στρίβοντας δεξιά στην 34η για να δούμε κι από κοντά το Empire State Building, που η βάση του μόνο έπιανε ένα τετράγωνο:
Έπρεπε να παιδευτώ για να το χωρέσω στην εικόνα, κάτι που έγινε από απέναντι, την ίδια ώρα που μας πλεύρισαν κάτι παλικαράκια για να μας πουλήσουν την είσοδο σ’ αυτό ως αξιοθέατο, κάτι που πολλοί προτιμούν. Ρώτησα από περιέργεια για κόστος. 45$ λέει μέχρι τη μέση, 70$ για ν’ ανέβετε στον τελευταίο όροφο, plus tax όπως είναι αυτονόητο. Ρε δεν είμαστε καλά λέω, δηλαδή μια οικογένεια θέλει 300€ για μια βόλτα σ’ έναν ουρανοξύστη; Και να τα είχα δε τα έδινα…
Ξαναμπήκαμε στο δρόμο μας περνώντας κι ένα παρκάκι που απαγορεύονταν το τσιγάρο, βλέποντας παράλληλα με περιέργεια τα φανάρια με τα λευκά σύμβολα των πεζών, εικόνα εντελώς ξένη στα μάτια μας:
Το πλήθος και οι αλλεπάλληλες διαφημιστικές οθόνες φανέρωναν ότι φτάναμε κοντά σ’ ένα ακόμη ζητούμενο, πολυφωτογραφημένο και χιλιοπαιγμένο μέχρι αηδίας:
Η μυρωδιά από κάτι που παρέπεμπε σε χόρτο ήταν διάχυτη, όπως επίσης και οι ατμοί που βγαίνουν υπογείως (δεν είναι μόνο στις ταινίες), κάτι που σχολιάσαμε προχωρώντας προς την Times Square που απλώνονταν στα πόδια μας:
Ο κόσμος δεν ήταν ακόμη πολύς, οι φωτογράφοι όμως έδιναν κι έπαιρναν, σ’ ένα μέρος που κατά τη γνώμη μου εντυπωσιάζει μεν αλλά δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό που θα κάτσεις για ώρες. Βγήκαμε ως κλασσικοί μαϊντανοί τουρίστες τη φωτογραφία μας στα γνωστά κόκκινα σκαλιά της πλατείας κι αναχωρήσαμε:
Ψωνίσαμε 2 μαγνητάκια στο πολύ ωραίο μαγαζάκι με τα αναμνηστικά στα δεξιά της πλατείας, του οποίου τον πρώτο όροφο ήθελα να σηκώσω ολόκληρο, ιδιαίτερα τις ρετρό φανέλες των αγαπημένων μου Lakers, αλλά με 130$ το κομμάτι δε πας πουθενά! Κατεβήκαμε περνώντας από την κάτω μεριά των σκαλιών, όπου διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για κτήριο έκδοσης εισιτηρίων θεαμάτων:
Ο δρόμος μας πήγαινε μέχρι την 49η και το Rockefeller Center στη βάση του οποίου υπήρχε έκθεση στο πεζοδρόμιο αλλά κι ένα ανοικτό παγοδρόμιο αμέσως δίπλα, με αρκετά παιδάκια αλλά και μεγάλους να δοκιμάζουν την τύχη τους:
Ακριβώς ένα στενό πιο κάτω βρισκόταν και ο γοτθικός καθεδρικός του 1879 «St. Patrick's» στον οποίο και κάναμε μια σύντομη επίσκεψη:
Μέρες που είναι να μη τον τιμήσουμε τον άγιο ρε φίλε, με ρώτησε ο Νίκος, μ’ εμένα να σέβομαι απόλυτα τέτοια θρησκευτικά ζητήματα και να μη φέρνω αντιρρήσεις, περνώντας πάραυτα την πόρτα της Ιρλανδικής «Reilly's Plates & Pours» που είχαμε ήδη τσεκάρει:
Ήταν και η πρώτη φορά που πληρώσαμε ακριβώς ότι αναγραφόταν στον πίνακα (7$) χωρίς μα μου, ωστόσο ο χρόνος δεν μας επέτρεπε να συνεχίσουμε, προχωρώντας αρχικά σε πολύ ωραίες συνοικίες πάνω στην 48η :
Στρίβοντας αριστερά προς την 10η, διανύοντας την απόσταση των 2,5 χιλιομέτρων με τα πόδια, εξακολουθώντας να μυρίζουμε χόρτο συχνά-πυκνά στην ατμόσφαιρα:
Φτάναμε κιόλας κάτω από το κτήριο της επόμενης μας δραστηριότητας.
Went down to Tin Pan Alley
See what was goin' on
Things was too hot down there
Couldn't stay very long
Hey hey hey hey
Alley's the roughest place I've ever been
All the people down there
Livin' for their whisky, wine, and gin...
Last edited:
