psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.114
- Likes
- 56.337
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Πλέοντας το Manhattan
Να που η τελευταία μέρα αυτού του έτσι κι αλλιώς μικρού ταξιδιού δεν άργησε να ξημερώσει, είχε όμως ακόμα να μας επιφυλάξει πολλές συγκινήσεις. Ξυπνήσαμε μετά από υπέροχο ύπνο στο πιο ωραίο δωμάτιο της του 8ημέρου, κατεβήκαμε για το τίμιο πρωινό του ξενοδοχείου κι αφού ετοιμαστήκαμε αφήσαμε τα πράγματα στο χώρο φύλαξης και βγήκαμε στους παγωμένους δρόμους της πόλης:
Η αφετηρία της γραμμής 1 που θα παίρναμε ήταν μόνο λίγα μέτρα μακριά μας, οδηγώντας μας 20 λεπτά μετά (μεγάλες οι αποστάσεις στο Μανχάταν) σ’ ένα γνώριμο για μας μέρος όπως αυτό του Chelsea:
Είχαμε λίγη ώρα στη διάθεση μας, γι’ αυτό και δε το σκεφτήκαμε καν όταν είδαμε μπροστά μας το Flannerys Bar που εν’ τέλει αποδείχτηκε γιάφκα των οπαδών της Tottenham (!) στη Νέα Υόρκη. Μάλιστα τα σπιρούνια εκείνη την ώρα έπαιζαν με τη Nottingham Forest, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να επικρατεί το αδιαχώρητο, με φωνές, φασαρίες και μπύρες, λίγο πριν τις 11 το πρωί. Παραγγείλαμε κι εμείς δύο (όχι που δε θα το κάναμε), πριν όμως ακούσουμε το θεϊκό «Only Cash» από την τύπισσα. Το cash δε μας έβγαινε παρά δύο δολάρια, μένοντας εν τέλει με την όρεξη:
Με κατεβασμένα μούτρα συνεχίσαμε τη διαδρομή μας μέσω της 14ης προς το ποτάμι, με το κρύο να μην αστειεύεται καθόλου:
Μπροστά μας για άλλη μια φορά το κτήριο Edge, με την κορυφή του να χάνεται μες τα σύννεφα:
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στις αποβάθρες Chelsea Piers και πιο συγκεκριμένα στη νο 61 που περίμενε δεμένο το πλοίο της City Cruises, όπου είχαμε κλείσει την περιήγηση των επομένων 2 ωρών, με περιπετειώδη τρόπο:
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί εμείς είχαμε διαλέξει κάτι πολύ απλούστερο κόστους 28€ το άτομο μέσω της booking και του «cityexperiences.com», ίσα για να δούμε από θαλάσσης (ή ποταμού αν προτιμάτε) κάποια αξιοθέατα της πόλης έχοντας αφετηρία τις αποβάθρες κοντά στο ξενοδοχείο μας για να βολεύει στις μετακινήσεις.
Το προηγούμενο πρωί όμως ήρθε η πρώτη ακύρωση λόγω ελάχιστων συμμετοχών, μετατοπίζοντας μας σε καινούρια ώρα δρομολογίου. Το ίδιο απόγευμα έρχεται και νέα ακύρωση λόγω καιρού, με απολογητικό ύφος και δωρεάν αναβάθμιση σε κρουαζιέρα μετα φαγητού. Δε μας χάλασε! Εκμεταλλεύτηκα βέβαια το γεγονός παίζοντας το δυσαρεστημένος με όλες αυτές τις αλλαγές, κερδίζοντας επιπλέον και ποτά. Αμερική είσαι, πιάνουν κάτι τέτοια...
Μη τα πολυλογώ περισσότερο για τη μεγάλη μας τύχη, λίγο πριν τις 12 φορτωθήκαμε στο πλοίο πιάνοντας το κρατημένο τραπέζι μας, με το πρώτο πιάτο να σερβίρεται λίγο μετά συνοδεία ενός Manhattan cocktail που είχα διαλέξει για να είμαστε και στο κλίμα:
Στις 12 ακριβώς ξεκίνησε η πλεύση, αρχής γενομένης από τον Hudson River που περνάει δυτικά του Manhattan, με τις πρώτες εικόνες απέναντι στο Jersey City να είναι εντυπωσιακές:
Δε ξέρω τι ρόλο παίζει αυτό το τεράστιο ρολόι της colgate, είπα θα το ψάξω και δε το ‘κανα ακόμα, κάτι που είδα φωτογραφίζοντας από την ασφάλεια και τη ζεστασιά του κλειστού χώρου στον οποίο βρισκόμουν:
Βέβαια μερικές στιγμές μετά συνειδητοποίησα ότι η πρόσβαση στο ανοικτό κατάστρωμα ήταν εφικτή. «Μείνε όσο θέλεις, και όλη τη διάρκεια αν μπορείς» μου είπε ένας ευγενέστατος τύπος από το πλήρωμα, μ’ εμένα να ντύνομαι όσο καλύτερα γινόταν προκειμένου να αντιμετωπίσω το τσουχτερό κρύο:
Περιττό να πω βέβαια ότι η εμπειρία που ζούσαμε ήταν εξαιρετική, κάτι που νομίζω αποτυπώνεται αρκετά και στις εικόνες του φακού παρόλη τη συννεφιά και τον μουντό καιρό της ημέρας:
Είχαμε κιόλας μπει στον East River, εξ ανατολής αυτή τη φορά του νησιού, με τις σπουδαίες γέφυρες Manhattan και Brooklyn bridge να έρχονται στο οπτικό μου πεδίο. Αισθάνθηκα τυχερός μιας και είχα κατά νου να τις δούμε το προηγούμενο απόγευμα από ξηράς, με τη βροχή όμως να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα:
Ο Νίκος ήρθε να με φωνάξει μιας και το κυρίως είχε ήδη σερβιριστεί (πεντανόστιμο, το τσάκισα) με το πλοίο να κάνει στροφή 180 μοιρών την ίδια στιγμή, ξεκινώντας περίπου για την επιστροφή. Είχαμε τελειώσει; Όχι ακόμα:
Δε γινόταν να φύγουμε άλλωστε απ’ αυτή την πόλη και να μη δούμε τη μεγαλύτερη διασημότητα της, έστω και από θαλάσσης, προσεγγίζοντας λίγη ώρα μετά το Liberty Island. Εκεί βρίσκεται όπως καταλάβατε το άγαλμα της Ελευθερίας με τη γνωστή ιστορία του, όπου οι μεγάλοι υπέρμαχοι της ελευθερίας Γάλλοι το χαρίσανε ως δώρο στους ακόμα μεγαλύτερους ελευθερωτές Αμερικανούς. Νομίζω ότι η πρώτη εικόνα που είδα φτάνοντας -αφού είχα πιάσει την καλύτερη θέση στο κατάστρωμα- ,οδηγεί αναπόφευκτα σε συνειρμούς:
Πλησιάσαμε σε μια εύλογη απόσταση για φωτογραφίες, σε μια στιγμή όπου σχεδόν όλοι οι πελάτες του πλοίου – εστιατορίου είχαν ξεχυθεί στο κατάστρωμα:
Έβγαλα κι εγώ τις δικές μου, βγήκαμε και τις αναμνηστικές και αποχωρήσαμε συντόμως. Ορίστε και μια κοντινή:
Εξάλλου η πλεύση είχε ήδη ξεκινήσει, με το κλείσιμο του μενού να μη μπορεί να ναι κάτι άλλο από ένα παραδοσιακό Νεοϋορκέζικο Cheesecake:
Κι επειδή πολλά είπα για ποτάμια, νησιά και τα σχετικά, ορίστε μια εξαιρετική φωτογραφία που αλίευσα από ένα social και τα επεξηγεί όλα με πολύ ωραίο τρόπο για να έχετε και αίσθηση του χώρου, της πόλης και της πλεύσης που διανύσαμε:
Αφήσαμε ένα καλό φιλοδώρημα μην είμαστε και αχάριστοι, κι ευγνωμονώντας για την ανέλπιστη τύχη μας ξεχυθήκαμε και πάλι στους δρόμους του Μανχάταν.
Είχαμε συνέχεια…
Να που η τελευταία μέρα αυτού του έτσι κι αλλιώς μικρού ταξιδιού δεν άργησε να ξημερώσει, είχε όμως ακόμα να μας επιφυλάξει πολλές συγκινήσεις. Ξυπνήσαμε μετά από υπέροχο ύπνο στο πιο ωραίο δωμάτιο της του 8ημέρου, κατεβήκαμε για το τίμιο πρωινό του ξενοδοχείου κι αφού ετοιμαστήκαμε αφήσαμε τα πράγματα στο χώρο φύλαξης και βγήκαμε στους παγωμένους δρόμους της πόλης:
Η αφετηρία της γραμμής 1 που θα παίρναμε ήταν μόνο λίγα μέτρα μακριά μας, οδηγώντας μας 20 λεπτά μετά (μεγάλες οι αποστάσεις στο Μανχάταν) σ’ ένα γνώριμο για μας μέρος όπως αυτό του Chelsea:
Είχαμε λίγη ώρα στη διάθεση μας, γι’ αυτό και δε το σκεφτήκαμε καν όταν είδαμε μπροστά μας το Flannerys Bar που εν’ τέλει αποδείχτηκε γιάφκα των οπαδών της Tottenham (!) στη Νέα Υόρκη. Μάλιστα τα σπιρούνια εκείνη την ώρα έπαιζαν με τη Nottingham Forest, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να επικρατεί το αδιαχώρητο, με φωνές, φασαρίες και μπύρες, λίγο πριν τις 11 το πρωί. Παραγγείλαμε κι εμείς δύο (όχι που δε θα το κάναμε), πριν όμως ακούσουμε το θεϊκό «Only Cash» από την τύπισσα. Το cash δε μας έβγαινε παρά δύο δολάρια, μένοντας εν τέλει με την όρεξη:
Με κατεβασμένα μούτρα συνεχίσαμε τη διαδρομή μας μέσω της 14ης προς το ποτάμι, με το κρύο να μην αστειεύεται καθόλου:
Μπροστά μας για άλλη μια φορά το κτήριο Edge, με την κορυφή του να χάνεται μες τα σύννεφα:
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στις αποβάθρες Chelsea Piers και πιο συγκεκριμένα στη νο 61 που περίμενε δεμένο το πλοίο της City Cruises, όπου είχαμε κλείσει την περιήγηση των επομένων 2 ωρών, με περιπετειώδη τρόπο:
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί εμείς είχαμε διαλέξει κάτι πολύ απλούστερο κόστους 28€ το άτομο μέσω της booking και του «cityexperiences.com», ίσα για να δούμε από θαλάσσης (ή ποταμού αν προτιμάτε) κάποια αξιοθέατα της πόλης έχοντας αφετηρία τις αποβάθρες κοντά στο ξενοδοχείο μας για να βολεύει στις μετακινήσεις.
Το προηγούμενο πρωί όμως ήρθε η πρώτη ακύρωση λόγω ελάχιστων συμμετοχών, μετατοπίζοντας μας σε καινούρια ώρα δρομολογίου. Το ίδιο απόγευμα έρχεται και νέα ακύρωση λόγω καιρού, με απολογητικό ύφος και δωρεάν αναβάθμιση σε κρουαζιέρα μετα φαγητού. Δε μας χάλασε! Εκμεταλλεύτηκα βέβαια το γεγονός παίζοντας το δυσαρεστημένος με όλες αυτές τις αλλαγές, κερδίζοντας επιπλέον και ποτά. Αμερική είσαι, πιάνουν κάτι τέτοια...
Μη τα πολυλογώ περισσότερο για τη μεγάλη μας τύχη, λίγο πριν τις 12 φορτωθήκαμε στο πλοίο πιάνοντας το κρατημένο τραπέζι μας, με το πρώτο πιάτο να σερβίρεται λίγο μετά συνοδεία ενός Manhattan cocktail που είχα διαλέξει για να είμαστε και στο κλίμα:
Στις 12 ακριβώς ξεκίνησε η πλεύση, αρχής γενομένης από τον Hudson River που περνάει δυτικά του Manhattan, με τις πρώτες εικόνες απέναντι στο Jersey City να είναι εντυπωσιακές:
Δε ξέρω τι ρόλο παίζει αυτό το τεράστιο ρολόι της colgate, είπα θα το ψάξω και δε το ‘κανα ακόμα, κάτι που είδα φωτογραφίζοντας από την ασφάλεια και τη ζεστασιά του κλειστού χώρου στον οποίο βρισκόμουν:
Βέβαια μερικές στιγμές μετά συνειδητοποίησα ότι η πρόσβαση στο ανοικτό κατάστρωμα ήταν εφικτή. «Μείνε όσο θέλεις, και όλη τη διάρκεια αν μπορείς» μου είπε ένας ευγενέστατος τύπος από το πλήρωμα, μ’ εμένα να ντύνομαι όσο καλύτερα γινόταν προκειμένου να αντιμετωπίσω το τσουχτερό κρύο:
Περιττό να πω βέβαια ότι η εμπειρία που ζούσαμε ήταν εξαιρετική, κάτι που νομίζω αποτυπώνεται αρκετά και στις εικόνες του φακού παρόλη τη συννεφιά και τον μουντό καιρό της ημέρας:
Είχαμε κιόλας μπει στον East River, εξ ανατολής αυτή τη φορά του νησιού, με τις σπουδαίες γέφυρες Manhattan και Brooklyn bridge να έρχονται στο οπτικό μου πεδίο. Αισθάνθηκα τυχερός μιας και είχα κατά νου να τις δούμε το προηγούμενο απόγευμα από ξηράς, με τη βροχή όμως να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα:
Ο Νίκος ήρθε να με φωνάξει μιας και το κυρίως είχε ήδη σερβιριστεί (πεντανόστιμο, το τσάκισα) με το πλοίο να κάνει στροφή 180 μοιρών την ίδια στιγμή, ξεκινώντας περίπου για την επιστροφή. Είχαμε τελειώσει; Όχι ακόμα:
Δε γινόταν να φύγουμε άλλωστε απ’ αυτή την πόλη και να μη δούμε τη μεγαλύτερη διασημότητα της, έστω και από θαλάσσης, προσεγγίζοντας λίγη ώρα μετά το Liberty Island. Εκεί βρίσκεται όπως καταλάβατε το άγαλμα της Ελευθερίας με τη γνωστή ιστορία του, όπου οι μεγάλοι υπέρμαχοι της ελευθερίας Γάλλοι το χαρίσανε ως δώρο στους ακόμα μεγαλύτερους ελευθερωτές Αμερικανούς. Νομίζω ότι η πρώτη εικόνα που είδα φτάνοντας -αφού είχα πιάσει την καλύτερη θέση στο κατάστρωμα- ,οδηγεί αναπόφευκτα σε συνειρμούς:
Πλησιάσαμε σε μια εύλογη απόσταση για φωτογραφίες, σε μια στιγμή όπου σχεδόν όλοι οι πελάτες του πλοίου – εστιατορίου είχαν ξεχυθεί στο κατάστρωμα:
Έβγαλα κι εγώ τις δικές μου, βγήκαμε και τις αναμνηστικές και αποχωρήσαμε συντόμως. Ορίστε και μια κοντινή:
Εξάλλου η πλεύση είχε ήδη ξεκινήσει, με το κλείσιμο του μενού να μη μπορεί να ναι κάτι άλλο από ένα παραδοσιακό Νεοϋορκέζικο Cheesecake:
Κι επειδή πολλά είπα για ποτάμια, νησιά και τα σχετικά, ορίστε μια εξαιρετική φωτογραφία που αλίευσα από ένα social και τα επεξηγεί όλα με πολύ ωραίο τρόπο για να έχετε και αίσθηση του χώρου, της πόλης και της πλεύσης που διανύσαμε:
Αφήσαμε ένα καλό φιλοδώρημα μην είμαστε και αχάριστοι, κι ευγνωμονώντας για την ανέλπιστη τύχη μας ξεχυθήκαμε και πάλι στους δρόμους του Μανχάταν.
Είχαμε συνέχεια…
Last edited:
