psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.323
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
Είχαμε φτάσει στην έξοδο, απ’ το ίδιο πολυσύχναστο σημείο απ’ όπου μπήκαμε προκειμένου να γυρίσουμε στο γραφείο ενοικιάσεως:
Η ώρα που 'χαμε στη διαθεση τελικά ήταν αρκετή, έτσι γυρίσαμε τα ποδήλατα πριν τη λήξη του χρονικού περιθωρίου ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια εξαιρετική εμπειρία. Ήταν σχεδόν έξι το απόγευμα όταν ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε την 8η προς αναζήτηση φαγητού:
Φυσικά τι καλύτερο από παραδοσιακό Αμερικανικό junk food. Αφού απορρίψαμε κάποια μπεργκεράδικα που γινόταν χαμός, καταλήξαμε στα Wendy’s παρακαλώ, των οποίων την ταμπέλα είχα να δω από την Αθήνα των 90s (Σίγουρα οι Αθηναίοι θα με καταλάβετε). Αυτοματοποιημένο σύστημα παραγγελίας κι εκεί, με την πληρωμή να γίνεται με κάρτα. Συν φόρο έτσι, αυτονόητο:
Φάγαμε ήσυχα την ώρα που όλο και περισσότερος κόσμος κατέφτανε στο μαγαζί και συνεχίσαμε στην McGee’s Pub για ένα ψευτό-Pint που πληρώσαμε ακριβά:
Όταν ξαναβγήκαμε στο δρόμο είχε κιόλας νυχτώσει ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο που κάναμε το πρωί, ανεβαίνοντας δηλαδή την Broadway:
Η δίψα μας δεν έλεγε να σβήσει, κι επειδή δε χαρήκαμε το προηγούμενο κάναμε άλλη μια στάση για ένα τίμιο τη φορά αυτή Pint στην σαφώς ωραιότερη και εννοείται Ιρλανδική O'Donoghue's pub ,στην οποία πάρθηκε η σοφή απόφαση να πάρουμε το πρόγραμμα σερί μιας και η ώρα είχε περάσει και δεν είμασταν να ξαναβγαίνουμε. Είχαμε μέσα σ' όλα και πρωινό ξύπνημα για πτήση.
Ήδη φτάναμε ξανά στην Times Square, που χωρίς να ναι προγραμματισμένο επιλέξαμε να κάνουμε ένα ακόμη πέρασμα, μιας και είχαμε ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή:
Τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά τέτοια ώρα, με τον κόσμο να κατακλύζει την πλατεία απ’ άκρη σ’ άκρη όπως μπορείτε να δείτε, τις διαφημίσεις με τις led πινακίδες να σου ζαλίζουν το κεφάλι και τους πλανόδιους (επιστήμονες τολμώ να πω) φωτογράφους να ‘χουν πιάσει δουλειά για τους υποψήφιους ινφλουένσερ. Ωραία δουλειά!
Μέχρι και το περιπολικό με τους ένστολους από το σώμα του NYPD που ήταν προσαρμοσμένο στο ύφος της πλατείας αποτελούσε αξιοθέατο, μιας και δε δίσταζαν να φωτογραφηθούν με όποιον τους ζητούσε:
Όπως ήταν λογικό δε μείναμε πολύ, ανηφορίζοντας το δρόμο μέσα απ’ το παρκάκι με τα τραπεζάκια στην Golda meir Square που σας περιέγραφα στο παραπροηγούμενο κεφάλαιο με την απαγόρευση του καπνίσματος:
Όσο πλησιάζαμε την περιοχή του ξενοδοχείου τόσο ενισχύοταν το μυαλό μου μια ιδέα που χα ψάξει καιρό πριν. Ήθελα να πάρω εικόνα νυχτερινής Νέας Υόρκης από ψηλά για να έχω και αυτή την εμπειρία, έτσι χωρίς περιστροφές άνοιξα τους χάρτες με σκοπό να κατευθυνθούμε στη γωνία 5ης & 27ης. Εκεί βρίσκεται ένα από τα ανοικτού τύπου bars που είχα τσεκαρισμένα, το 230 Fifth Rooftop Bar που φιλοξενείται στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου. Βρήκαμε την είσοδο και κατευθυνθήκαμε στους ανελκυστήρες, όπου βγαίνοντας λίγο μετά αντικρύσαμε αυτό:
Ο χώρος είναι εντελώς ανοικτός προς κάθε κατεύθυνση, με την πανοραμική νυχτερινή θέα να ναι μαγική όπως μπορείτε να δείτε. Οι επιλογές που ΄χει κάποιος είναι είτε για εξωτερικό τραπεζάκι με θερμάστρα, είτε ένα από αυτά τα ιγκλού που ναι της μοδός τελευταία:
Το bar λειτουργούσε self-service, με το κόστος του Pint να ναι στα 9$ (τίμια για το μέρος) χωρίς τον παραμικρό φόρο αυτή τη φορά. Πήραμε τις μπύρες μας στο χέρι και κατευθυνθήκαμε σ’ ένα από τα ανοικτά τραπέζια, όπου επίσης απαγορεύεται το κάπνισμα, έχοντας απέναντι μας κάδρο τους ουρανοξύστες:
Χαζέψαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες, ήπιαμε το μπυράκι μας γρήγορα κι αναχωρήσαμε γιατί εντάξει, δεν είναι και για πολύ κάτι τέτοια. Να πως φαίνεται η αντίστοιχη εικόνα από το δρόμο αυτή τη φορά:
Η νύχτα σήκωνε μια μικρή συνέχεια, έτσι βασιζόμενοι στους χάρτες της Google κάναμε αναζήτηση για 2 μπαρ που εντόπισα στην περιοχή, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μιας και ήταν κλειστά, όμως η τύχη δε μας εγκατέλειψε εντελώς στέλνοντας μας και πάλι (ω τι θαύμα) σε Ιρλανδική, πιο συγκεκριμένα στην John Doe pub, όπου τιμήσαμε μερικές τελευταίες μπυρίτσες:
Περνώντας από το Madison Square Park συνειδητοποίησα και την περιοχή που μέναμε, μια περιοχή που αναφέρεται σε γνωστό κι αγαπημένο ρεμπέτικο τραγούδι της Αμερικής του Δημοσθένη Ζάττα, ένα αριστούργημα το οποίο γράφτηκε 95 ολόκληρα χρόνια πριν και παραμένει επίκαιρο
Ήταν περασμένες 11 όταν περνούσαμε τη διάβαση 5ης & 25ης με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μας. Κοντά 15 ώρες στο δρόμο, σε μια άκρως χορταστική και απολαυστική μέρα στη Νέα Υόρκη γεμάτη ασύλληπτες εικόνες. Από την επομένη μας περίμενε ο νότος. Φεύγαμε γι’ …άλλες πολιτείες.
Εις στον Πειραιά καθόμουνα
που ειναι το Πασαλιμάνι,
μα στο Νιου Γιόρκι κάθομαι
στο Μάντισον σε χάνι.
Και ξερτέ βρε Αρκαντάσηδες
πώς μπερδεύτηκεν ο κόμπος,
γιατί την ανακάλυψε
αυτή τη γη ο Κολόμπος.
Είχαμε φτάσει στην έξοδο, απ’ το ίδιο πολυσύχναστο σημείο απ’ όπου μπήκαμε προκειμένου να γυρίσουμε στο γραφείο ενοικιάσεως:
Η ώρα που 'χαμε στη διαθεση τελικά ήταν αρκετή, έτσι γυρίσαμε τα ποδήλατα πριν τη λήξη του χρονικού περιθωρίου ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια εξαιρετική εμπειρία. Ήταν σχεδόν έξι το απόγευμα όταν ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε την 8η προς αναζήτηση φαγητού:
Φυσικά τι καλύτερο από παραδοσιακό Αμερικανικό junk food. Αφού απορρίψαμε κάποια μπεργκεράδικα που γινόταν χαμός, καταλήξαμε στα Wendy’s παρακαλώ, των οποίων την ταμπέλα είχα να δω από την Αθήνα των 90s (Σίγουρα οι Αθηναίοι θα με καταλάβετε). Αυτοματοποιημένο σύστημα παραγγελίας κι εκεί, με την πληρωμή να γίνεται με κάρτα. Συν φόρο έτσι, αυτονόητο:
Φάγαμε ήσυχα την ώρα που όλο και περισσότερος κόσμος κατέφτανε στο μαγαζί και συνεχίσαμε στην McGee’s Pub για ένα ψευτό-Pint που πληρώσαμε ακριβά:
Όταν ξαναβγήκαμε στο δρόμο είχε κιόλας νυχτώσει ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο που κάναμε το πρωί, ανεβαίνοντας δηλαδή την Broadway:
Η δίψα μας δεν έλεγε να σβήσει, κι επειδή δε χαρήκαμε το προηγούμενο κάναμε άλλη μια στάση για ένα τίμιο τη φορά αυτή Pint στην σαφώς ωραιότερη και εννοείται Ιρλανδική O'Donoghue's pub ,στην οποία πάρθηκε η σοφή απόφαση να πάρουμε το πρόγραμμα σερί μιας και η ώρα είχε περάσει και δεν είμασταν να ξαναβγαίνουμε. Είχαμε μέσα σ' όλα και πρωινό ξύπνημα για πτήση.
Ήδη φτάναμε ξανά στην Times Square, που χωρίς να ναι προγραμματισμένο επιλέξαμε να κάνουμε ένα ακόμη πέρασμα, μιας και είχαμε ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή:
Τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά τέτοια ώρα, με τον κόσμο να κατακλύζει την πλατεία απ’ άκρη σ’ άκρη όπως μπορείτε να δείτε, τις διαφημίσεις με τις led πινακίδες να σου ζαλίζουν το κεφάλι και τους πλανόδιους (επιστήμονες τολμώ να πω) φωτογράφους να ‘χουν πιάσει δουλειά για τους υποψήφιους ινφλουένσερ. Ωραία δουλειά!
Μέχρι και το περιπολικό με τους ένστολους από το σώμα του NYPD που ήταν προσαρμοσμένο στο ύφος της πλατείας αποτελούσε αξιοθέατο, μιας και δε δίσταζαν να φωτογραφηθούν με όποιον τους ζητούσε:
Όπως ήταν λογικό δε μείναμε πολύ, ανηφορίζοντας το δρόμο μέσα απ’ το παρκάκι με τα τραπεζάκια στην Golda meir Square που σας περιέγραφα στο παραπροηγούμενο κεφάλαιο με την απαγόρευση του καπνίσματος:
Όσο πλησιάζαμε την περιοχή του ξενοδοχείου τόσο ενισχύοταν το μυαλό μου μια ιδέα που χα ψάξει καιρό πριν. Ήθελα να πάρω εικόνα νυχτερινής Νέας Υόρκης από ψηλά για να έχω και αυτή την εμπειρία, έτσι χωρίς περιστροφές άνοιξα τους χάρτες με σκοπό να κατευθυνθούμε στη γωνία 5ης & 27ης. Εκεί βρίσκεται ένα από τα ανοικτού τύπου bars που είχα τσεκαρισμένα, το 230 Fifth Rooftop Bar που φιλοξενείται στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου. Βρήκαμε την είσοδο και κατευθυνθήκαμε στους ανελκυστήρες, όπου βγαίνοντας λίγο μετά αντικρύσαμε αυτό:
Ο χώρος είναι εντελώς ανοικτός προς κάθε κατεύθυνση, με την πανοραμική νυχτερινή θέα να ναι μαγική όπως μπορείτε να δείτε. Οι επιλογές που ΄χει κάποιος είναι είτε για εξωτερικό τραπεζάκι με θερμάστρα, είτε ένα από αυτά τα ιγκλού που ναι της μοδός τελευταία:
Το bar λειτουργούσε self-service, με το κόστος του Pint να ναι στα 9$ (τίμια για το μέρος) χωρίς τον παραμικρό φόρο αυτή τη φορά. Πήραμε τις μπύρες μας στο χέρι και κατευθυνθήκαμε σ’ ένα από τα ανοικτά τραπέζια, όπου επίσης απαγορεύεται το κάπνισμα, έχοντας απέναντι μας κάδρο τους ουρανοξύστες:
Χαζέψαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες, ήπιαμε το μπυράκι μας γρήγορα κι αναχωρήσαμε γιατί εντάξει, δεν είναι και για πολύ κάτι τέτοια. Να πως φαίνεται η αντίστοιχη εικόνα από το δρόμο αυτή τη φορά:
Η νύχτα σήκωνε μια μικρή συνέχεια, έτσι βασιζόμενοι στους χάρτες της Google κάναμε αναζήτηση για 2 μπαρ που εντόπισα στην περιοχή, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μιας και ήταν κλειστά, όμως η τύχη δε μας εγκατέλειψε εντελώς στέλνοντας μας και πάλι (ω τι θαύμα) σε Ιρλανδική, πιο συγκεκριμένα στην John Doe pub, όπου τιμήσαμε μερικές τελευταίες μπυρίτσες:
Περνώντας από το Madison Square Park συνειδητοποίησα και την περιοχή που μέναμε, μια περιοχή που αναφέρεται σε γνωστό κι αγαπημένο ρεμπέτικο τραγούδι της Αμερικής του Δημοσθένη Ζάττα, ένα αριστούργημα το οποίο γράφτηκε 95 ολόκληρα χρόνια πριν και παραμένει επίκαιρο
Ήταν περασμένες 11 όταν περνούσαμε τη διάβαση 5ης & 25ης με κατεύθυνση το ξενοδοχείο μας. Κοντά 15 ώρες στο δρόμο, σε μια άκρως χορταστική και απολαυστική μέρα στη Νέα Υόρκη γεμάτη ασύλληπτες εικόνες. Από την επομένη μας περίμενε ο νότος. Φεύγαμε γι’ …άλλες πολιτείες.
Εις στον Πειραιά καθόμουνα
που ειναι το Πασαλιμάνι,
μα στο Νιου Γιόρκι κάθομαι
στο Μάντισον σε χάνι.
Και ξερτέ βρε Αρκαντάσηδες
πώς μπερδεύτηκεν ο κόμπος,
γιατί την ανακάλυψε
αυτή τη γη ο Κολόμπος.
