psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
WELCOME TO, NBA JAM!
Το ρολόι έδειχνε σχεδόν 5, μ’ εμάς να βγαίνουμε ανανεωμένοι για τη συνέχεια του προγράμματος μας. Φίλε μάλλον χάσαμε το λεωφορείο, πέρασε πριν ένα λεπτό, αναφώνησα προβληματισμένος, για να λάβω την απάντηση, αχ τι κρίμα, θα περιμένουμε το επόμενο πίνοντας ένα στο The Holy Ground…
Έντιμα τα 6,5$ που δώσαμε για μεγάλη μπύρα με σφηνάκι (το σωστό, το τίμιο, το Αμερικάνικο σε ουζοπότηρο) bourbon, με τον Νίκο να κάνει και το ψώνιο του, πραγματοποιώντας ανάληψη από ΑΤΜ μέσα σε μπαρ, για χρήματα που μάλλον πάλι σε μπαρ θα κατέληγαν (δεν υιοθετώ).
Τελικά το λεωφορείο δεν ήρθε ποτέ, οπότε ανεβήκαμε στο τραμ με κατεύθυνση το κέντρο, κόβοντας το με τα πόδια μέσω της Loyola Ave, όπου είδαμε και τις πρώτες εξωπραγματικές -για τα Ελληνικά δεδομένα που έχουμε συνηθίσει- εικόνες. Φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας με φανέλες να κατευθύνονται αμέριμνοι προς το γήπεδο:
Όπως ήδη θα ‘χετε καταλάβει απ’ τον τίτλο, το απόγευμα μας ήταν αφιερωμένο σε ένα πολυπόθητο όνειρο πολλών (μεταξύ άλλων και δικό μας), την παρακολούθηση ενός αγώνα ΝΒΑ από κοντά, κάτι που μέχρι πριν λίγο καιρό μόνο στη φαντασία μας συνέβαινε. Το Smoothie King Center, έδρα μεταξύ άλλων της τοπικής ομάδας των Pelicans δεν άργησε να φανεί:
Φτάσαμε στα κιγκλιδώματα και τον πρώτο έλεγχο όπου κάπου εκεί ξεκίνησαν τα ευτράπελα…
- Λυπάμαι αλλά δε περνάτε με το σακίδιο
- Γιατί; Ένα μπλουζάκι έχει μέσα και τη φωτογραφική μηχανή
- Λυπάμαι, έτσι είναι ο κανονισμός
Αρχίζουμε να παίρνουμε κάτι λίγες ανάποδες, προσεγγίζοντας ωστόσο έναν υπεύθυνο των Pelicans που ήταν λίγα μέτρα παρά δίπλα και με γαλιφιές τύπου «αφήστε μας, από την Ελλάδα ερχόμαστε και είμαστε οπαδοί των πελεκάνων» μας περνάει πολύ ευγενικά και άμεσα από τον πρώτο έλεγχο.
Δεύτερος έλεγχος, αεροδρομικού τύπου σκανάρισμα, tag στα σακίδια ότι ελέγχθηκαν και είσοδος στο γήπεδο. Νομίζαμε…
- Α λυπάμαι, δε μπορώ να δεχτώ το barcode σας, είναι τυπωμένο, εγώ το θέλω ηλεκτρονικά
- Και τι διαφορά έχει, που να το βρούμε ηλεκτρονικά τέτοια ώρα;
- Λυπάμαι, έτσι είναι ο κανονισμός
Ξανά έξω βρίζοντας περισσότερο αυτή τη φορά, πηγαίνοντας στο ταμείο
- Λυπάμαι, δε μπορώ να σας εξυπηρετήσω, βρείτε το ηλεκτρονικά
Ανάμεσα σε αρκετά μπινελίκια και κακή σύνδεση internet καταφέρνουμε τελικά μετά κόπων και βασάνων να συνδεθούμε στο λογαριασμό του Ticketmaster και να κατεβάσουμε το πολυπόθητο pdf, οπότε κινηθήκαμε γρήγορα και πάλι προς την είσοδο όπου θα περνούσαμε ξανά τη διαδικασία αεροδρομικού ελέγχου.
- Λυπάμαι, τα σακίδια δε μπορούν να περάσουν, απαγορεύεται.
- Θα μας τρελάνεις ρε φίλε; Εσύ τα σκάναρες πριν 15 λεπτά, ορίστε και το tag που μας έβαλες.
- Όχι, δεν είναι στις προβλεπόμενες διαστάσεις και απαγορεύεται από τον κανονισμό (αφαιρώντας παράλληλα το ΔΙΚΟ ΤΟΥ) tag.
- Μα μας έχει αφήσει ο υπεύθυνος από πριν, αυτός έδωσε εντολή
- Λυπάμαι δεν ξέρω τίποτα, να τον φέρεις εδώ μπροστά μου
Κάπου εκεί άρχισαν οι «ευχές» μου σε άπταιστα Ελληνικά για τη χώρα και το αμερικάνικο έθνος με τη μαλακία που τους δέρνει, ενθυμούμενος τα πάντα με ότι βρισιά (πολιτική και μη) είχα διαθέσιμη. Ήμουν εκτός εαυτού, με τον ψυχραιμότερο Νίκο να τρέχει ξανά έξω φέρνοντας και πάλι τον υπεύθυνο όπου μας έδωσε για δεύτερη φορά την άδεια του. Δεν έφταιγαν φυσικά οι φουκαράδες οι υπάλληλοι, εντολές εκτελούσαν. Ο υπεύθυνος επενέβη, οπότε τέλος καλό, όλα καλά, μ’ εμάς ν’ ανεβαίνουμε τις κυλιόμενες σκάλες προς την κερκίδα του γηπέδου:
Είχαμε βεβαίως χάσει τα εθιμοτυπικά, την είσοδο των ομάδων και τον ύμνο αλλά χαλάλι. Η αρχική εντύπωση στα μάτια μου ήταν αυτή ενός τεράστιου εμπορικού κέντρου και όχι γηπέδου, κάτι που αργότερα επιβεβαίωσα. Να και οι πρώτες φωτογραφίες από τη θέση μας:
Ο αγώνας αφορούσε βεβαίως την ομάδα των Pelicans με τους Dallas Mavericks των δύο σούπερ σταρ, αλλά το γήπεδο ήταν μισοάδειο και η κερκίδα υποτονική, και την άκουγες μόνο όταν σηκώνονταν για σουτ ο Irving ή ακόμα περισσότερο όταν εκτελούσε βολές ο Dončić:
Ζήσε την ατμόσφαιρα μου λέγανε, κάνοντας με να γελάσω δυνατά μόλις την έζησα. Ρε ποια ατμόσφαιρα, εδώ έχουμε ζήσει Παλέ σε τελικό κόρατς στριμωγμένοι δύο άνθρωποι σε μονή θέση με το γήπεδο να κοντεύει να πέσει από τις φωνές, τι να φτουρήσουνε τώρα οι Αμερικανοί; Το show όμως ήταν μοναδικό, οφείλω να το πω, με αμέτρητες εκπλήξεις κατά τη διάρκεια των διακοπών του παιχνιδιού, από κληρώσεις, μαζορέτες, μέχρι Jazz & Blues μπάντες που έδιναν το δικό τους χρώμα στην αναμέτρηση:
Βγήκαμε μια αναμνηστική φωτογραφία για να έχουμε, φορώντας σαφώς βαρύτερο μπασκετικό μπλουζάκι από τα δύο που ήταν στο παρκέ εκείνη την ώρα,
Κι αφού πήραμε μια τελευταία γεύση από την πολύ ωραία και χαμηλού κόστους θέση που κλείσαμε (μόνο 22$ παρακαλώ) αναχωρήσαμε πριν τη λήξη του αγώνα γιατί αφενός είχαμε ξυλιάσει από το Air condition τύπου bluestar που χτυπούσε στις κερκίδες, αφετέρου γιατί είχαμε ξενερώσει απίστευτα με τους Αμερικανούς. Οι τύποι δεν έρχονται για να δούνε μπάσκετ, αλλά για να φάνε μπέργκερ, πίτσα, να πιουν αναψυκτικό και όλες αυτές τις αηδίες. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσες φορές με σήκωσαν ή πέρασαν απ’ το οπτικό μου πεδίο, κάνοντας με να κοιτάω την οθόνη αντί για το παρκέ. Η πλειοψηφία των θεατών συμπεριφέρονταν λες και έκαναν όντως βόλτα σ’ ένα μεγάλο εμπορικό που στη μέση του συμβαίνει και μια εκδήλωση τύπου «έλα μωρέ, ας περάσουμε μια βόλτα να δούμε τι παίζει». Αυτός είναι και ο λόγος που το γήπεδο γέμισε μετά το ημίχρονο:
Δε λέω, τεράστια εμπειρία και χαρήκαμε που τη ζήσαμε, αλλά ως ένα σημείο, δε το ευχαριστηθήκαμε όσο προσδοκούσαμε. Για παράδειγμα αυτοί εδώ προτιμούσαν να δούνε το ματς από την οθόνη στο μπαρ του γηπέδου σε απόσταση 20 μέτρων απ’ αυτό… Τι να πω:
Μπήκαμε και μια βόλτα στην μπουτίκ της ομάδας όπου η μεταβολή μας ήταν πιο γρήγορη από νεοσύλλεκτου στο Κ.Ε. Πόρος, μιας και οι τιμές ήταν το λιγότερο εξωφρενικές, βγαίνοντας από το γήπεδο στον καθαρό αέρα (γεμάτο μπάφο) της πόλης.
Η λιμουζίνα μάλλον δε περίμενε εμάς, αναγκάζοντας μας να κινηθούμε με τα πόδια προς το κέντρο:
Κόντευε 9 το βράδυ και η κίνηση στη bourbon street είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα, μ’ εμάς να μπαίνουμε για ένα πρώτο στο bar/μουσική σκηνή «Beach on Bourbon» με τον Νίκο να συναντάει κι ένα παιδί που δούλευε security εκεί κι έμενε στο hostel μας, με τον οποίο είχε ήδη πιάσει φιλίες:
Τι ρωτήσατε; Πως είναι η Bourbon Street τη νύχτα; Θα σας δείξω εγώ:
Πολύβουη, πολυσύχναστη και κοσμική, με μουσικές ζωντανές και μη να σκάνε από παντού (όπως και οι μυρωδιές) σ’ ένα ολίγον τι τουριστικό πανηγυράκι σε μια κατά τα άλλα ήσυχη καθημερινή:
Προχωρήσαμε κατά μήκος όλο τον δρόμο για να τον δούμε και εκείνη την ώρα, μη βρίσκοντας κάτι που να μας συγκινεί αρκετά, παρά ένα μόνο μπαρ – μονοκατοικία προς το τέλος που μας έκανε το κλικ αλλά η μουσική του ήταν κομματάκι ξενέρωτη, οπότε το κόψαμε κάθετα προς την παραλιακή μέσω της Philip St.
- Δε πάμε από το «Αβαείο» να πιούμε ένα με fireball για το καλό;
- Ναι αλλά μετά καπάκι για Po-boy γιατί έχει κόψει
- Έκλεισε!
Τσακίσαμε το φαγητό και μπήκαμε για μια χωνευτική στο Checkpoint Charlie, έχοντας ως στόχο να βγούμε για το υπόλοιπο της βραδιάς στην από κει γειτονιά:
Η Frenchmen St άλλωστε που ξεκινήσαμε να διαβαίνουμε ήδη, είναι αυτή που οι πιο πολλοί που γνωρίζουν τη πόλη προτείνουν για βράδυ, μακριά από τις τουριστομενιές της Bourbon:
Όντως τα μαγαζιά εκεί έβγαζαν αρκετά μεγαλύτερη ποιότητα, με την πρώτη μας στάση να γίνεται στο «Vaso LLC» πίνοντας μπυρίτσες και χαζεύοντας την απίστευτη Blues μπάντα και την τραγουδίστρια με τη Θεϊκή φωνή:
Αρκετή η κίνηση και στην Frenchmen, με τα bar-μουσικές σκηνές να διαδέχονται το ένα το άλλο. Η «Favela Chic» είναι ένα από αυτά, ιδιαίτερα για όποιον αποζητάει τις γνήσιες Jazz εμπειρίες της Νέας Ορλεάνης, κάτι που κάναμε κι εμείς για λίγες ανεπανάληπτες στιγμές:
Αυτό που όμως μας έκανε μεγαλύτερο κλικ και κινηθήκαμε άμεσα, ήταν το «Apple Barrel Bar» όπου ήπιαμε τις μπυρίτσες μας με την Blues μπάντα να δίνει ρέστα και να μας ξεσηκώνει και τον Νίκο να πιάνει κουβέντα και φιλίες με μια Βενεζολάνα και τον δικό της. Κράτα επαφή του είπα, ποτέ δε ξέρεις πότε θα μας χρειαστεί η φιλοξενία στο Καράκας. Ευγενέστατα παιδιά, μας έβγαλαν και μια φωτό με τις πουκαμισάρες μας:
*Απαραίτητο να αναφέρω κάπου εδώ πως κάθε μπάντα φέρει τον προσωπικό της κουβά για φιλοδωρήματα από τους πελάτες, οι οποίοι δεν είναι υποχρεωμένοι να παραγγείλουν ποτό, στα αποκλειστικά λειτουργίας self service μπαράκια της πόλης!
Η πολύ ωραία βραδιά έφτασε στο τέλος της αργά όπως είναι λογικό, μ’ εμάς να επιστρέφουμε στην Decatur St περιμένοντας το οικονομικότατο Uber που θα μας πήγαινε πίσω στο Hostel:
Γεμάτοι αλκοόλ κι ευτυχία, όπως πρέπει στις εκδρομές…
Το ρολόι έδειχνε σχεδόν 5, μ’ εμάς να βγαίνουμε ανανεωμένοι για τη συνέχεια του προγράμματος μας. Φίλε μάλλον χάσαμε το λεωφορείο, πέρασε πριν ένα λεπτό, αναφώνησα προβληματισμένος, για να λάβω την απάντηση, αχ τι κρίμα, θα περιμένουμε το επόμενο πίνοντας ένα στο The Holy Ground…
Έντιμα τα 6,5$ που δώσαμε για μεγάλη μπύρα με σφηνάκι (το σωστό, το τίμιο, το Αμερικάνικο σε ουζοπότηρο) bourbon, με τον Νίκο να κάνει και το ψώνιο του, πραγματοποιώντας ανάληψη από ΑΤΜ μέσα σε μπαρ, για χρήματα που μάλλον πάλι σε μπαρ θα κατέληγαν (δεν υιοθετώ).
Τελικά το λεωφορείο δεν ήρθε ποτέ, οπότε ανεβήκαμε στο τραμ με κατεύθυνση το κέντρο, κόβοντας το με τα πόδια μέσω της Loyola Ave, όπου είδαμε και τις πρώτες εξωπραγματικές -για τα Ελληνικά δεδομένα που έχουμε συνηθίσει- εικόνες. Φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας με φανέλες να κατευθύνονται αμέριμνοι προς το γήπεδο:
Όπως ήδη θα ‘χετε καταλάβει απ’ τον τίτλο, το απόγευμα μας ήταν αφιερωμένο σε ένα πολυπόθητο όνειρο πολλών (μεταξύ άλλων και δικό μας), την παρακολούθηση ενός αγώνα ΝΒΑ από κοντά, κάτι που μέχρι πριν λίγο καιρό μόνο στη φαντασία μας συνέβαινε. Το Smoothie King Center, έδρα μεταξύ άλλων της τοπικής ομάδας των Pelicans δεν άργησε να φανεί:
Φτάσαμε στα κιγκλιδώματα και τον πρώτο έλεγχο όπου κάπου εκεί ξεκίνησαν τα ευτράπελα…
- Λυπάμαι αλλά δε περνάτε με το σακίδιο
- Γιατί; Ένα μπλουζάκι έχει μέσα και τη φωτογραφική μηχανή
- Λυπάμαι, έτσι είναι ο κανονισμός
Αρχίζουμε να παίρνουμε κάτι λίγες ανάποδες, προσεγγίζοντας ωστόσο έναν υπεύθυνο των Pelicans που ήταν λίγα μέτρα παρά δίπλα και με γαλιφιές τύπου «αφήστε μας, από την Ελλάδα ερχόμαστε και είμαστε οπαδοί των πελεκάνων» μας περνάει πολύ ευγενικά και άμεσα από τον πρώτο έλεγχο.
Δεύτερος έλεγχος, αεροδρομικού τύπου σκανάρισμα, tag στα σακίδια ότι ελέγχθηκαν και είσοδος στο γήπεδο. Νομίζαμε…
- Α λυπάμαι, δε μπορώ να δεχτώ το barcode σας, είναι τυπωμένο, εγώ το θέλω ηλεκτρονικά
- Και τι διαφορά έχει, που να το βρούμε ηλεκτρονικά τέτοια ώρα;
- Λυπάμαι, έτσι είναι ο κανονισμός
Ξανά έξω βρίζοντας περισσότερο αυτή τη φορά, πηγαίνοντας στο ταμείο
- Λυπάμαι, δε μπορώ να σας εξυπηρετήσω, βρείτε το ηλεκτρονικά
Ανάμεσα σε αρκετά μπινελίκια και κακή σύνδεση internet καταφέρνουμε τελικά μετά κόπων και βασάνων να συνδεθούμε στο λογαριασμό του Ticketmaster και να κατεβάσουμε το πολυπόθητο pdf, οπότε κινηθήκαμε γρήγορα και πάλι προς την είσοδο όπου θα περνούσαμε ξανά τη διαδικασία αεροδρομικού ελέγχου.
- Λυπάμαι, τα σακίδια δε μπορούν να περάσουν, απαγορεύεται.
- Θα μας τρελάνεις ρε φίλε; Εσύ τα σκάναρες πριν 15 λεπτά, ορίστε και το tag που μας έβαλες.
- Όχι, δεν είναι στις προβλεπόμενες διαστάσεις και απαγορεύεται από τον κανονισμό (αφαιρώντας παράλληλα το ΔΙΚΟ ΤΟΥ) tag.
- Μα μας έχει αφήσει ο υπεύθυνος από πριν, αυτός έδωσε εντολή
- Λυπάμαι δεν ξέρω τίποτα, να τον φέρεις εδώ μπροστά μου
Κάπου εκεί άρχισαν οι «ευχές» μου σε άπταιστα Ελληνικά για τη χώρα και το αμερικάνικο έθνος με τη μαλακία που τους δέρνει, ενθυμούμενος τα πάντα με ότι βρισιά (πολιτική και μη) είχα διαθέσιμη. Ήμουν εκτός εαυτού, με τον ψυχραιμότερο Νίκο να τρέχει ξανά έξω φέρνοντας και πάλι τον υπεύθυνο όπου μας έδωσε για δεύτερη φορά την άδεια του. Δεν έφταιγαν φυσικά οι φουκαράδες οι υπάλληλοι, εντολές εκτελούσαν. Ο υπεύθυνος επενέβη, οπότε τέλος καλό, όλα καλά, μ’ εμάς ν’ ανεβαίνουμε τις κυλιόμενες σκάλες προς την κερκίδα του γηπέδου:
Είχαμε βεβαίως χάσει τα εθιμοτυπικά, την είσοδο των ομάδων και τον ύμνο αλλά χαλάλι. Η αρχική εντύπωση στα μάτια μου ήταν αυτή ενός τεράστιου εμπορικού κέντρου και όχι γηπέδου, κάτι που αργότερα επιβεβαίωσα. Να και οι πρώτες φωτογραφίες από τη θέση μας:
Ο αγώνας αφορούσε βεβαίως την ομάδα των Pelicans με τους Dallas Mavericks των δύο σούπερ σταρ, αλλά το γήπεδο ήταν μισοάδειο και η κερκίδα υποτονική, και την άκουγες μόνο όταν σηκώνονταν για σουτ ο Irving ή ακόμα περισσότερο όταν εκτελούσε βολές ο Dončić:
Ζήσε την ατμόσφαιρα μου λέγανε, κάνοντας με να γελάσω δυνατά μόλις την έζησα. Ρε ποια ατμόσφαιρα, εδώ έχουμε ζήσει Παλέ σε τελικό κόρατς στριμωγμένοι δύο άνθρωποι σε μονή θέση με το γήπεδο να κοντεύει να πέσει από τις φωνές, τι να φτουρήσουνε τώρα οι Αμερικανοί; Το show όμως ήταν μοναδικό, οφείλω να το πω, με αμέτρητες εκπλήξεις κατά τη διάρκεια των διακοπών του παιχνιδιού, από κληρώσεις, μαζορέτες, μέχρι Jazz & Blues μπάντες που έδιναν το δικό τους χρώμα στην αναμέτρηση:
Βγήκαμε μια αναμνηστική φωτογραφία για να έχουμε, φορώντας σαφώς βαρύτερο μπασκετικό μπλουζάκι από τα δύο που ήταν στο παρκέ εκείνη την ώρα,
Κι αφού πήραμε μια τελευταία γεύση από την πολύ ωραία και χαμηλού κόστους θέση που κλείσαμε (μόνο 22$ παρακαλώ) αναχωρήσαμε πριν τη λήξη του αγώνα γιατί αφενός είχαμε ξυλιάσει από το Air condition τύπου bluestar που χτυπούσε στις κερκίδες, αφετέρου γιατί είχαμε ξενερώσει απίστευτα με τους Αμερικανούς. Οι τύποι δεν έρχονται για να δούνε μπάσκετ, αλλά για να φάνε μπέργκερ, πίτσα, να πιουν αναψυκτικό και όλες αυτές τις αηδίες. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσες φορές με σήκωσαν ή πέρασαν απ’ το οπτικό μου πεδίο, κάνοντας με να κοιτάω την οθόνη αντί για το παρκέ. Η πλειοψηφία των θεατών συμπεριφέρονταν λες και έκαναν όντως βόλτα σ’ ένα μεγάλο εμπορικό που στη μέση του συμβαίνει και μια εκδήλωση τύπου «έλα μωρέ, ας περάσουμε μια βόλτα να δούμε τι παίζει». Αυτός είναι και ο λόγος που το γήπεδο γέμισε μετά το ημίχρονο:
Δε λέω, τεράστια εμπειρία και χαρήκαμε που τη ζήσαμε, αλλά ως ένα σημείο, δε το ευχαριστηθήκαμε όσο προσδοκούσαμε. Για παράδειγμα αυτοί εδώ προτιμούσαν να δούνε το ματς από την οθόνη στο μπαρ του γηπέδου σε απόσταση 20 μέτρων απ’ αυτό… Τι να πω:
Μπήκαμε και μια βόλτα στην μπουτίκ της ομάδας όπου η μεταβολή μας ήταν πιο γρήγορη από νεοσύλλεκτου στο Κ.Ε. Πόρος, μιας και οι τιμές ήταν το λιγότερο εξωφρενικές, βγαίνοντας από το γήπεδο στον καθαρό αέρα (γεμάτο μπάφο) της πόλης.
Η λιμουζίνα μάλλον δε περίμενε εμάς, αναγκάζοντας μας να κινηθούμε με τα πόδια προς το κέντρο:
Κόντευε 9 το βράδυ και η κίνηση στη bourbon street είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα, μ’ εμάς να μπαίνουμε για ένα πρώτο στο bar/μουσική σκηνή «Beach on Bourbon» με τον Νίκο να συναντάει κι ένα παιδί που δούλευε security εκεί κι έμενε στο hostel μας, με τον οποίο είχε ήδη πιάσει φιλίες:
Τι ρωτήσατε; Πως είναι η Bourbon Street τη νύχτα; Θα σας δείξω εγώ:
Πολύβουη, πολυσύχναστη και κοσμική, με μουσικές ζωντανές και μη να σκάνε από παντού (όπως και οι μυρωδιές) σ’ ένα ολίγον τι τουριστικό πανηγυράκι σε μια κατά τα άλλα ήσυχη καθημερινή:
Προχωρήσαμε κατά μήκος όλο τον δρόμο για να τον δούμε και εκείνη την ώρα, μη βρίσκοντας κάτι που να μας συγκινεί αρκετά, παρά ένα μόνο μπαρ – μονοκατοικία προς το τέλος που μας έκανε το κλικ αλλά η μουσική του ήταν κομματάκι ξενέρωτη, οπότε το κόψαμε κάθετα προς την παραλιακή μέσω της Philip St.
- Δε πάμε από το «Αβαείο» να πιούμε ένα με fireball για το καλό;
- Ναι αλλά μετά καπάκι για Po-boy γιατί έχει κόψει
- Έκλεισε!
Τσακίσαμε το φαγητό και μπήκαμε για μια χωνευτική στο Checkpoint Charlie, έχοντας ως στόχο να βγούμε για το υπόλοιπο της βραδιάς στην από κει γειτονιά:
Η Frenchmen St άλλωστε που ξεκινήσαμε να διαβαίνουμε ήδη, είναι αυτή που οι πιο πολλοί που γνωρίζουν τη πόλη προτείνουν για βράδυ, μακριά από τις τουριστομενιές της Bourbon:
Όντως τα μαγαζιά εκεί έβγαζαν αρκετά μεγαλύτερη ποιότητα, με την πρώτη μας στάση να γίνεται στο «Vaso LLC» πίνοντας μπυρίτσες και χαζεύοντας την απίστευτη Blues μπάντα και την τραγουδίστρια με τη Θεϊκή φωνή:
Αρκετή η κίνηση και στην Frenchmen, με τα bar-μουσικές σκηνές να διαδέχονται το ένα το άλλο. Η «Favela Chic» είναι ένα από αυτά, ιδιαίτερα για όποιον αποζητάει τις γνήσιες Jazz εμπειρίες της Νέας Ορλεάνης, κάτι που κάναμε κι εμείς για λίγες ανεπανάληπτες στιγμές:
Αυτό που όμως μας έκανε μεγαλύτερο κλικ και κινηθήκαμε άμεσα, ήταν το «Apple Barrel Bar» όπου ήπιαμε τις μπυρίτσες μας με την Blues μπάντα να δίνει ρέστα και να μας ξεσηκώνει και τον Νίκο να πιάνει κουβέντα και φιλίες με μια Βενεζολάνα και τον δικό της. Κράτα επαφή του είπα, ποτέ δε ξέρεις πότε θα μας χρειαστεί η φιλοξενία στο Καράκας. Ευγενέστατα παιδιά, μας έβγαλαν και μια φωτό με τις πουκαμισάρες μας:
*Απαραίτητο να αναφέρω κάπου εδώ πως κάθε μπάντα φέρει τον προσωπικό της κουβά για φιλοδωρήματα από τους πελάτες, οι οποίοι δεν είναι υποχρεωμένοι να παραγγείλουν ποτό, στα αποκλειστικά λειτουργίας self service μπαράκια της πόλης!
Η πολύ ωραία βραδιά έφτασε στο τέλος της αργά όπως είναι λογικό, μ’ εμάς να επιστρέφουμε στην Decatur St περιμένοντας το οικονομικότατο Uber που θα μας πήγαινε πίσω στο Hostel:
Γεμάτοι αλκοόλ κι ευτυχία, όπως πρέπει στις εκδρομές…
