psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.323
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Good morning NOLA
Όποιος κοιμάται νωρίς ξυπνάει και νωρίς λέει ο λαός και μάλλον έχει δίκιο, εν προκειμένω χαράματα, ασχέτως αν δεν υπολόγισε στη συγκεκριμένη ρήση τα ατελείωτα μπαρ της πόλης. Αφού ήπιαμε ένα κουβά από τον εκλεκτό ζεστό καφέ της περιοχής (διαθέσιμος δωρεάν 24/7 στο hostel), κατευθυνθήκαμε στη στάση του γραφικού τραμ λίγα μέτρα πιο δίπλα πάνω στην Canal str. Το ημερήσιο εισιτήριο που προτιμήσαμε ισχύει για όλα τα μέσα και έχει κόστος μόλις 3$:
Οι εικόνες που αντίκρυσα στη διαδρομή ήταν ως επί το πλείστον ωραίες, άλλοτε αδιάφορες, εν μέρει όμως διφορούμενες. Από τη μία η πολυτέλεια του Medical Center της πόλης κι από την άλλη λίγα μέτρα πιο μακριά οι άστεγοι, κάτω από τη γέφυρα… Κατεβήκαμε στη στάση Elk Place, λίγο πριν το κέντρο, κάνοντας αριστερά στην ομώνυμη οδό:
Το άγαλμα-μνημείο του Simon Bolivar φανέρωνε (και) τη λατινοαμερικάνικη ρίζα της Νέας Ορλεάνης:
Συνεχίσαμε το περπάτημα βλέποντας και το Μνημείο του πολέμου του Βιετνάμ το οποίο φωτογράφησα από μακριά και δε πλησίασα, βλέποντας αρκετούς άστεγους να το χρησιμοποιούν ως βάση εκείνη την ώρα, αλλά και το άγαλμα του Μεξικανού προέδρου Benito Juarez:
Η επίσκεψη που θέλαμε να κάνουμε στο νεκροταφείο «St. Louis Cemetery No. 1» που βρισκόταν πάνω στο δρόμο μας δεν έγινε ποτέ, μιας κι έπρεπε να έχουμε προαγοράσει εισιτήριο από κάπου στο κέντρο της πόλης που έδινε πρόσβαση σε όλα, οπότε συνεχίσαμε στο επόμενο σημείο επίσκεψης που δεν ήταν άλλο από το πάρκο Louis Armstrong.
Το συγκεκριμένο πάρκο δεν είναι βεβαίως το μεγαλύτερο, αντιθέτως, ωστόσο είναι το κοντινότερο στο κέντρο, αρκετά φροντισμένο και προσεγμένο, με σπουδαίες αναφορές στην κουλτούρα και την ιστορία της πόλης, αφρικανική, ινδιάνική κ.α.
Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει το άγαλμα του τεράστιου και επιδραστικού τζαζ μουσικού – γέννημα θρέμμα της Νέας Ορλεάνης, με πολύ σημαντική συνεισφορά στο συγκεκριμένο μουσικό είδος και όχι μόνο:
Το υγρό στοιχείο και τα γεφυράκια χαρακτηρίζουν εξίσου το πάρκο, μαζί με τα υδρόβια ζωάκια που φιλοξενούνται σ’ αυτό:
Κάναμε μια σύντομη βόλτα στον κήπο και προχωρήσαμε προς την έξοδο, μπαίνοντας από την St Ann St στο ιστορικό κέντρο και την περιοχή που ονομάζεται French Quarter:
Εκεί ξεκινάει να βλέπει κανείς και τα περιβόητα μπαρ της πόλης, μιας και είναι ο τόπος συγκέντρωσης τους, με τα σημάδια του πρόσφατου καρναβαλιού να είναι ακόμη εμφανή:
Δεν αργήσαμε να πέσουμε και στον πλέον διάσημο δρόμο της πόλης, της Bourbon Street (άκου δρόμος που λέγεται bourbon), όπου μπορεί να καταλάβει κανείς τι χαμός γίνεται τις βραδινές ώρες:
Όλα όσα βλέπανε τα μάτια μας ήταν πολύ ξεχωριστά, χαρακτηριστικά του νότου και της Νέας Ορλεάνης, δίχως βέβαια να λείπουν οι λυπηρές παραστάσεις μεσ’ την τόση ομορφιά:
Σήμα κατατεθέν της πόλης και το labranche house, που πέσαμε πάνω του χωρίς καν να το επιδιώξουμε, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και διακόσμησης:
Μια μικρή ευθεία μόνο μας χώριζε από το κεντρικότατο σημείο της πλατείας Jackson Square, με τα αγάλματα, το σιντριβάνι και φυσικά το διάσημο καθεδρικό της πόλης:
Προσπεράσαμε το άγαλμα του έφιππου Andrew Jackson, παλαιού προέδρου των ΗΠΑ και ήρωα πολέμου:
Για να θαυμάσουμε ολόκληρο τον καθεδρικό St. Louis, τον παλαιότερο εν λειτουργία καθεδρικό στις ηνωμένες πολιτείες παρακαλώ, που λειτουργεί σαν χώρος λατρείας από το 1720:
Είχαμε κιόλας φτάσει απέναντι κι ανεβαίναμε τα σκαλιά απ’ όπου ξεκινάει το Moonwalk, ο διάσημος παραποτάμιος πεζόδρομος που δημιουργήθηκε το 1976 κατά μήκος της ανατολικής όχθης:
Η χαρά μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη -αδιευκρίνιστο το γιατί- όταν επιτέλους τα μάτια μου αντίκρυσαν τον θρυλικό ποταμό Μισισιπή, με φόντο τη γέφυρα Crescent City που ενώνει τις δυο του όχθες:
Ορίστε και μια πανοραμική άποψη της πλατείας Jackson, με τις άμαξες απ΄έξω να περιμένουν τους υποψήφιους επιβάτες τους:
Από κάπου όμως ακουγόταν μουσική, μάλιστα Jazz, την οποία δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε. Η πλανόδια μπάντα ήδη χάριζε τις στιγμές στης έξω από το περιβόητο «Cafe Du Monde» που επικρατούσε ήδη το αδιαχώρητο και προσπεράσαμε ταχύτατα. Ο περισσότερος κόσμος περιμένει να δοκιμάσει τον εκλεκτό καφέ της πόλης μαζί με το γλύκισμα Beignets που παραπέμπει σε μπουγάτσα:
Όχι εμείς, που ενώ κάναμε τη βόλτα μας σταμπάραμε παράλληλα και τα μπαρ της «παραλιακής» οδού στην οποία βρισκόμασταν:
Με το που είδαμε το χρυσό άγαλμα της Joan of Arc (Maid of Orleans) στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε στο χώρο της Γαλλικής αγοράς για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Ακόμα ήταν σχετικά νωρίς για τα δεδομένα της πόλης και δεν ήταν σε πλήρη λειτουργία όλοι οι πάγκοι:
Έτσι συνεχίσαμε το δρομολόγιο μας στην ίδια ευθεία βλέποντας και αρκετά από τα μπαράκια της περιοχής, 24ωρης λειτουργίας τα περισσότερα κάτι που είναι σύνηθες φαινόμενο στη Νέα Ορλεάνη, βγαίνοντας ως το Check point Charlie:
Όχι, δεν είχαμε βρεθεί με τηλεμεταφορά ξαφνικά στο Βερολίνο, αλλά έξω από ένα από τα θρυλικά 24ωρα μπαρ της πόλης που βρισκόταν εκεί:
Άντε γεια μας και καλή αρχή.
Oh when the saints go marching in
I want to be in that number
Oh when the saints go marching in
Όποιος κοιμάται νωρίς ξυπνάει και νωρίς λέει ο λαός και μάλλον έχει δίκιο, εν προκειμένω χαράματα, ασχέτως αν δεν υπολόγισε στη συγκεκριμένη ρήση τα ατελείωτα μπαρ της πόλης. Αφού ήπιαμε ένα κουβά από τον εκλεκτό ζεστό καφέ της περιοχής (διαθέσιμος δωρεάν 24/7 στο hostel), κατευθυνθήκαμε στη στάση του γραφικού τραμ λίγα μέτρα πιο δίπλα πάνω στην Canal str. Το ημερήσιο εισιτήριο που προτιμήσαμε ισχύει για όλα τα μέσα και έχει κόστος μόλις 3$:
Οι εικόνες που αντίκρυσα στη διαδρομή ήταν ως επί το πλείστον ωραίες, άλλοτε αδιάφορες, εν μέρει όμως διφορούμενες. Από τη μία η πολυτέλεια του Medical Center της πόλης κι από την άλλη λίγα μέτρα πιο μακριά οι άστεγοι, κάτω από τη γέφυρα… Κατεβήκαμε στη στάση Elk Place, λίγο πριν το κέντρο, κάνοντας αριστερά στην ομώνυμη οδό:
Το άγαλμα-μνημείο του Simon Bolivar φανέρωνε (και) τη λατινοαμερικάνικη ρίζα της Νέας Ορλεάνης:
Συνεχίσαμε το περπάτημα βλέποντας και το Μνημείο του πολέμου του Βιετνάμ το οποίο φωτογράφησα από μακριά και δε πλησίασα, βλέποντας αρκετούς άστεγους να το χρησιμοποιούν ως βάση εκείνη την ώρα, αλλά και το άγαλμα του Μεξικανού προέδρου Benito Juarez:
Η επίσκεψη που θέλαμε να κάνουμε στο νεκροταφείο «St. Louis Cemetery No. 1» που βρισκόταν πάνω στο δρόμο μας δεν έγινε ποτέ, μιας κι έπρεπε να έχουμε προαγοράσει εισιτήριο από κάπου στο κέντρο της πόλης που έδινε πρόσβαση σε όλα, οπότε συνεχίσαμε στο επόμενο σημείο επίσκεψης που δεν ήταν άλλο από το πάρκο Louis Armstrong.
Το συγκεκριμένο πάρκο δεν είναι βεβαίως το μεγαλύτερο, αντιθέτως, ωστόσο είναι το κοντινότερο στο κέντρο, αρκετά φροντισμένο και προσεγμένο, με σπουδαίες αναφορές στην κουλτούρα και την ιστορία της πόλης, αφρικανική, ινδιάνική κ.α.
Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει το άγαλμα του τεράστιου και επιδραστικού τζαζ μουσικού – γέννημα θρέμμα της Νέας Ορλεάνης, με πολύ σημαντική συνεισφορά στο συγκεκριμένο μουσικό είδος και όχι μόνο:
Το υγρό στοιχείο και τα γεφυράκια χαρακτηρίζουν εξίσου το πάρκο, μαζί με τα υδρόβια ζωάκια που φιλοξενούνται σ’ αυτό:
Κάναμε μια σύντομη βόλτα στον κήπο και προχωρήσαμε προς την έξοδο, μπαίνοντας από την St Ann St στο ιστορικό κέντρο και την περιοχή που ονομάζεται French Quarter:
Εκεί ξεκινάει να βλέπει κανείς και τα περιβόητα μπαρ της πόλης, μιας και είναι ο τόπος συγκέντρωσης τους, με τα σημάδια του πρόσφατου καρναβαλιού να είναι ακόμη εμφανή:
Δεν αργήσαμε να πέσουμε και στον πλέον διάσημο δρόμο της πόλης, της Bourbon Street (άκου δρόμος που λέγεται bourbon), όπου μπορεί να καταλάβει κανείς τι χαμός γίνεται τις βραδινές ώρες:
Όλα όσα βλέπανε τα μάτια μας ήταν πολύ ξεχωριστά, χαρακτηριστικά του νότου και της Νέας Ορλεάνης, δίχως βέβαια να λείπουν οι λυπηρές παραστάσεις μεσ’ την τόση ομορφιά:
Σήμα κατατεθέν της πόλης και το labranche house, που πέσαμε πάνω του χωρίς καν να το επιδιώξουμε, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και διακόσμησης:
Μια μικρή ευθεία μόνο μας χώριζε από το κεντρικότατο σημείο της πλατείας Jackson Square, με τα αγάλματα, το σιντριβάνι και φυσικά το διάσημο καθεδρικό της πόλης:
Προσπεράσαμε το άγαλμα του έφιππου Andrew Jackson, παλαιού προέδρου των ΗΠΑ και ήρωα πολέμου:
Για να θαυμάσουμε ολόκληρο τον καθεδρικό St. Louis, τον παλαιότερο εν λειτουργία καθεδρικό στις ηνωμένες πολιτείες παρακαλώ, που λειτουργεί σαν χώρος λατρείας από το 1720:
Είχαμε κιόλας φτάσει απέναντι κι ανεβαίναμε τα σκαλιά απ’ όπου ξεκινάει το Moonwalk, ο διάσημος παραποτάμιος πεζόδρομος που δημιουργήθηκε το 1976 κατά μήκος της ανατολικής όχθης:
Η χαρά μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη -αδιευκρίνιστο το γιατί- όταν επιτέλους τα μάτια μου αντίκρυσαν τον θρυλικό ποταμό Μισισιπή, με φόντο τη γέφυρα Crescent City που ενώνει τις δυο του όχθες:
Ορίστε και μια πανοραμική άποψη της πλατείας Jackson, με τις άμαξες απ΄έξω να περιμένουν τους υποψήφιους επιβάτες τους:
Από κάπου όμως ακουγόταν μουσική, μάλιστα Jazz, την οποία δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε. Η πλανόδια μπάντα ήδη χάριζε τις στιγμές στης έξω από το περιβόητο «Cafe Du Monde» που επικρατούσε ήδη το αδιαχώρητο και προσπεράσαμε ταχύτατα. Ο περισσότερος κόσμος περιμένει να δοκιμάσει τον εκλεκτό καφέ της πόλης μαζί με το γλύκισμα Beignets που παραπέμπει σε μπουγάτσα:
Όχι εμείς, που ενώ κάναμε τη βόλτα μας σταμπάραμε παράλληλα και τα μπαρ της «παραλιακής» οδού στην οποία βρισκόμασταν:
Με το που είδαμε το χρυσό άγαλμα της Joan of Arc (Maid of Orleans) στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε στο χώρο της Γαλλικής αγοράς για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Ακόμα ήταν σχετικά νωρίς για τα δεδομένα της πόλης και δεν ήταν σε πλήρη λειτουργία όλοι οι πάγκοι:
Έτσι συνεχίσαμε το δρομολόγιο μας στην ίδια ευθεία βλέποντας και αρκετά από τα μπαράκια της περιοχής, 24ωρης λειτουργίας τα περισσότερα κάτι που είναι σύνηθες φαινόμενο στη Νέα Ορλεάνη, βγαίνοντας ως το Check point Charlie:
Όχι, δεν είχαμε βρεθεί με τηλεμεταφορά ξαφνικά στο Βερολίνο, αλλά έξω από ένα από τα θρυλικά 24ωρα μπαρ της πόλης που βρισκόταν εκεί:
- Πάμε!
- Που πάμε ρε Νίκο, είναι ακόμα δέκα και τέταρτο το πρωί;
- Ναι αλλά έχουμε πόσες ώρες ξύπνιοι, και στη χώρα μας είναι έξι και τέταρτο το απόγευμα
Άντε γεια μας και καλή αρχή.
Oh when the saints go marching in
I want to be in that number
Oh when the saints go marching in
