psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.323
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Στην απέναντι όχθη
Να που ‘χε ξημερώσει τόσο γρήγορα κιόλας η τελευταία μας ουσιαστικά ημέρα στη Νέα Ορλεάνη. Πολυτέλεια του χρόνου δεν υπήρχε στην εκδρομή, οπότε με αρκετές δόσεις καφεΐνης και το αγαπημένο τραμ ήμασταν κιόλας στο κέντρο, ώρα δέκα το πρωί:
Ήταν ώρα για κάποια ψώνια, ότι τουλάχιστον βρίσκαμε σε καλή τιμή (δύσκολο) που θα μας κάνει το κλικ, είτε από δωράκια σχετικά με το βουντού της πόλης, είτε από τοπικά αποστάγματα. Τζίφος:
Κάναμε αριστερά προς το κέντρο με απόφαση να μπούμε σε όσα πιο πολλά μαγαζάκια μπορούμε, ψωνίζοντας ή συγκρίνοντας τιμές:
Η μέρα ήταν κιόλας πολύ ζεστή, με αρκετό όμως κόσμο να κυκλοφορεί στο κέντρο. Περάσαμε κι από το μνημείο του «Jean Baptiste le Moyne de Bienville», κυβερνήτη και ιδρυτή της πόλης που όπως λέγεται είναι και ο υπεύθυνος για την ονομασία της, πριν μπούμε στα ενδότερα:
Μια απαραίτητη στάση που πρέπει να κάνετε αν ποτέ βρεθείτε στη Ν.Ορλεάνη είναι στο ακόλουθο κατάστημα, που με τρομερή δουλειά, επαγγελματισμό και ποικιλία εμπορεύεται μερικά τα ξακουστά προϊόντα της πόλης αυτής, όπως είναι οι σάλτσες και τα μπαχαρικά, καυτερά και όχι μόνο:
Φοβερός κι επεξηγηματικότατος ο άνθρωπος στο «Pepper palace spice store», με τον Νίκο να αφήνει μισή περιουσία (παραγγελίες ειν’ αυτές τι να κάνουμε) και τις τιμές να είναι όπως στα περισσότερα τσουχτερές!
Περάσαμε ξανά από την πλατεία και το ναό χωρίς να σταματήσουμε πουθενά, πέραν από ένα ωραίο μαγαζί που ψώνισα καφέ (επίσης ξακουστός στην πόλη) και μείγμα για Beignets:
Και δε πάμε στο Αβαείο ρε φίλε να πιούμε ένα ν’ ανοίξει το μάτι, μέχρι να στηθεί και η Γαλλική αγορα; Και πήγαμε:
Μια Γαλλική αγορά που ήταν εν πλήρει λειτουργία όντως μετά τις δώδεκα το μεσημέρι, και που για μια ακόμη φορά δεν μας εντυπωσίασε, ούτε από ποικιλία, ούτε από τιμές:
Ας έκανε φιλότιμες προσπάθειες ο συμπαθέστατος κύριος στα μπλουζάκια. Δεν, απλά δεν!
Υπό τους ήχους της μπάντας που δε σταματούσε να παίζει στο Gazebo Café, ανεβήκαμε τα σκαλιά μυρίζοντας Mississippi, περπατώντας το Moonwalk
Αλλά και το Riverfront Park που βρίσκεται σ’ εκείνο το σημείο:
Φυσικά δε φτάσαμε τυχαία ως εκεί. Είχαμε ήδη στα πλάνα μας το υπόλοιπο της ημέρας, στο οποίο θα εκπληρώναμε πέραν όλων των άλλων κι έναν μικρό ακόμη στόχο, να πλεύσουμε στον ιστορικό αυτό ποταμό, περνώντας παράλληλα στην αντίπερα όχθη.
Με γρήγορες διαδικασίες φορτωθήκαμε στο πλοιάριο που χρησιμοποιούν και οι ντόπιοι, σ’ ένα δρομολόγιο που απαγορεύεται να ‘σαι όρθιος και με φόντο τους ουρανοξύστες και τη γέφυρα ξεκινήσαμε τη σύντομη πλεύση. Αντίτιμο δεν πληρώσαμε, μιας και το ημερήσιο εισιτήριο των 3$ που ήδη είχαμε κάλυπτε κι αυτό το μέσο μεταφοράς:
Να που λίγα λεπτά μετά πατούσαμε την απέναντι πλευρά της πόλης και την περίφημη συνοικία «Algiers Point» τη δεύτερη πιο παλιά γειτονιά της Νέας Ορλεάνης:
Κάναμε μια βόλτα μες τα πολύχρωμα -κι εκεί- σπιτάκια της πανέμορφης γειτονιάς, καταλήγοντας στο σημείο με τις μεγάλες πινακίδες των πληροφοριών προς τους τουρίστες, που συμπεριλάμβαναν όλα τα αξιοθέατα και τα καταστήματα εστίασης της περιοχής:
Είχαμε όμως και μια αποστολή να εκπληρώσουμε,που δεν ήταν άλλη απ΄το ν' ανακαλύψουμε αν τα ποτά της από δω όχθης είναι εφάμιλλα με της σπέναντι. Τι καλύτερο άλλωστε εν μέσω μιας ηλιόλουστης καλοκαιρινής ημέρας από μια ωραία σκοτεινή Αγγλική Pub όπως η «Crown and Αnchor» στη μπάρα της οποίας καταλήξαμε με μεγάλη χαρά, δοκιμάζοντας τα βαρέλια της:
Ήπιαμε τις μπύρες μας και συνεχίσαμε τη βόλτα στην πολύ ενδιαφέρουσα γειτονιά. Ο Louis Armstrong είναι το σύμβολο της πόλης, με το άγαλμα του να φιλοξενείται και σ’ αυτή την περιοχή:
Κάναμε μια περασιά και από το μονοπάτι πέριξ του ποταμού, ιδανικό για περίπατο και όχι μόνο, αποφασίζοντας ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε επιτέλους και την κουζίνα της πόλης με μερικά παραδοσιακά πιάτα:
Καταλήξαμε για τον λόγο αυτό στο «Dry Dock Café» που είχαμε δει στην πινακίδα ότι σερβίρει τοπικά εδέσματα, επιλέγοντας πιάτα της Creole κουζίνας της Νέας Ορλεάνης όπως φασόλια με ρύζι, γαρίδες με ρύζι και λουκάνικο, τηγανιτή γλυκοπατάτα πίνοντας παράλληλα και τις μπυρίτσες μας, πληρώνοντας το όχι ευκαταφρόνητο αντίτιμο των 47$:
Το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και το ευχαριστηθήκαμε, είχαμε όμως να δούμε κι ότι ακόμα προλαβαίναμε από την Algiers Point πριν την εγκαταλείψει το φως του ήλιου:
Ανεβήκαμε ξανά στο λοφίσκο θαυμάζοντας ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στην αντίπερα όχθη, μέχρι που…
- Ωχ φίλε, αυτό εκεί απέναντι είναι;
- Ναι ρε φίλε, αυτό εκεί το παράπηγμα που συζητούσαμε και ονειρευόμασταν χρόνια, με την chopper παρκαρισμένη απ’ έξω.
Κατεβήκαμε την πλαγιά σχεδόν τσουλώντας, περνώντας το δρόμο και τις σκουριασμένες ταμπέλες με τον τέτανο που κρεμόνταν πάνω απ’ το κεφάλι μας. Έξω μια παρέα μουσικών, μια άλλη με τυπάδες μεγαλύτερης ηλικίας, όλοι με τα ποτά και τις μπυρίτσες τους στο χέρι. Μέσα το απόλυτο μπαρ, βγαλμένο από ταινία, βγαλμένο από την Αμερικανική πραγματικότητα, θα σας γελάσω…
Παραγγέλνουμε δύο στην (55άρα τουλάχιστον) μπαρ γούμαν και με γρήγορες κινήσεις βγαίνουμε φωτογραφία και στρωνόμαστε στο μπαρ. Κάτι όμως λείπει για να νιώσω την απόλυτη ολοκλήρωση και δε μπορώ να καταλάβω τι, μέχρι να μπανίσω το απέναντι Τζουκ μποξ:
Για την ακρίβεια όχι μόνο το τζουκ μποξ αλλά και το περιεχόμενο του. CD του λατρεμένου, του αγαπημένου μου μπλουζίστα Stevie Ray Vaughan, παιδί της νότιας Αμερικής και αυτός από το διπλανό «χωριό» Austin του Texas, τη μουσική του οποίου σκέφτομαι κάθε φορά ίσως που φέρνω στο νου μου την χώρα αυτή:
Με τη βοήθεια της ιδιοκτήτριας τροφοδοτώ μ’ ένα δολάριο το Τζουκ μποξ – θεόσταλτο δώρο, με τις συμπτώσεις να συνεχίζονται, μιας και από τότε που πάτησα το πόδι μου στη Νέα Ορλεάνη ένα τραγούδι είχα κατά νου. Αυτό που τελικά επέλεξα πρώτο, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη Voodoo κουλτούρα της πόλης, το Voodoo child του Jimmy Hendrix, διασκευασμένο στην Blues εκδοχή του από τον Ray Vaughn:
Ζούσα την απόλυτη ευτυχία.
Το ζούσα στην ολότητα του.
Χόρευα μόνος ακούγοντας τις μουσικές που ήθελα, σ’ ένα μπαρ του Αμερικανικού Νότου, ‘κει μακριά στη Νέα Ορλεάνη.
Τι άλλο μπορούσα να ζητήσω απ’ αυτό το ταξίδι;
Well, I stand up next to a mountain
And I chop it down with the edge of my hand
Well, I pick up all the pieces and make an island
Might even raise a little sand
Yeah
Because I'm a voodoo child
Lord knows I'm a voodoo child, baby
