psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.323
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
Είχαμε φτάσει σχεδόν οριακά βάσει χρόνου, οπότε μπήκαμε γρήγορα στο εμπορικό κέντρο «Hudson Yards» μέσω του οποίου μπορούσαμε να φτάσουμε στο κτήριο «Edge» που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε, βρίσκοντας την είσοδο προς τα ενδότερα με σχετική δυσκολία.
Δε ξέρω γιατί είχα σκαλώσει μ’ αυτό το αξιοθέατο, ήθελα όμως να το δω όπως και να ‘χει, καταβάλλοντας τα 37€ μέσω της προσφοράς του booking. Η αντίστοιχη τιμή αν θέλει κάποιος να κλείσει μέσω του site είναι στα 40$ συν φόρο φυσικά μη ξεχνιόμαστε! Η σειρά αναμονής για το ασανσέρ ήταν μεγαλούτσικη και περιμέναμε κάποια λεπτά βλέποντας παράλληλα την παρουσίαση του κτηρίου βασισμένη μάλιστα στην πράσινη ενέργεια:
Η αίσθηση που είχαμε και οι δύο ήταν ότι το ασανσέρ ανέβαινε διαγώνια, κάτι που δε κατάφερα να επιβεβαιώσω, γεγονός ήταν πάντως ότι είχαμε φτάσει στο ανώτερο σημείο με τις πρώτες εντυπώσεις θαυμασμού να έργοχνται βλέποντας έξω απ' τα παράθυρα περιμετρικά της αίθουσας:
Είδαμε τις τιμές στο μπαρ και κάναμε μεταβολή όπως ήμασταν, οδηγούμενοι προς το εξωτερικό μπαλκόνι και το υπερθέαμα που έβλεπαν τα μάτια μας απέναντι στους αχανείς ουρανοξύστες του Manhattan. Ο @Kyriakao μου ‘χε πει στη τελευταία συνάντηση για την πίττα στη Θεσσαλονίκη πως «είναι μερικές στιγμές στη νέα Υόρκη που αισθάνεσαι ασήμαντος«, ατάκα που συγκράτησα και καταλάβαινα πλέον με τον καλύτερο τρόπο:
Ακατάλληλο μέρος σίγουρα για υψοφοβικούς, edge όνομα και πράγμα, με την κατάληξη των προστατευτικών τζαμιών να είναι με κλίση προς τα μέσα, δίνοντας απόλυτη οπτική. Ακόμα πιο περίεργο είναι και το γυάλινο δάπεδο το οποίο βλέπετε στην ακόλουθη φωτογραφία, με αρκετούς επισκέπτες να φοβούνται και να μη τολμούν να πατήσουν πάνω του:
Οι εικόνες που έβλεπαν τα μάτια μας ήταν ασύλληπτες, με τη θέα προς τα ποτάμια εκατέρωθεν να ναι εντυπωσιακή:
Έως την άκρη του New Jersey και το άγαλμα της ελευθερίας:
Ανεβήκαμε στα σκαλιά για μερικές ακόμη λήψεις ακούγοντας παράλληλα κι Ελληνικά από μια παρέα, βλέποντας το μεγαλύτερο σημείο του τριγωνικού μπαλκονιού που δίνει την αίσθηση του πλοίου. Ποθούσαμε εννοείται να πιούμε κι ένα κατιτίς εκεί πάνω, ωστόσο δεν άξιζε με τόσα πολλά χρήματα:
Έτσι βολτάραμε λίγο ακόμα, βλέποντας και την επιπλέον δραστηριότητα όπου με ειδικούς ιμάντες μπορούσες να κρεμαστείς εξωτερικά του κτηρίου (!) και πήραμε το ασανσέρ προκειμένου να βγούμε εκτός.
Η έξοδος που χρησιμοποιήσαμε ήταν διαφορετική απ' αυτήν που εισέλθαμε στο κτήριο, με αποτέλεσμα να βλέπουμε απέναντι μας το εντυπωσιακό κτήριο Vessel που μοιάζει με κυψέλη, την ώρα που δε ξέρω τι σκεφτόμασταν και δεν επισκεφτήκαμε:
Α ναι, μάλλον να πιούμε καμιά Guinness που τόσο στερηθήκαμε, κάτι που έγινε άμεσα στην πολύ ωραία μπάρα του «Scruffy Duffy's Bar» που όλως τυχαίως βρέθηκε στο δρόμο μας:
Να που κατεβαίναμε και πάλι στη 10η επιστρέφοντας στο κέντρο, χωρίς ιδιαίτερο άγχος (πέραν του καιρού) μιας και ήμασταν σχετικά ευέλικτοι για την επόμενη δραστηριότητα μας. Η συνάντηση μας μ’ ένα ελληνικό εστιατόριο και η ανάγνωση του καταλόγου μας έκαναν ν’ αναρωτηθούμε για ποιο λόγο δεν πηγαίνουμε στη ΝΥ να γίνουμε εστιάτορες:
Είχαμε ήδη στρίψει στην 58η με κατεύθυνση το κατάστημα ενοικίασης ποδηλάτου στο οποίο μας κατεύθυνε ο χάρτης. Η κράτηση είχε γίνει μέσω του Viator κόστους 24€ για δύο άτομα και τρεις διαθέσιμες ώρες. Παρόλο που οι κριτικές έλεγαν διάφορα, εμείς αντιμετωπίσαμε μια χαρά εξυπηρέτηση, σ’ ένα μαγαζί με αρκετές επιλογές:
Τι να το κάνεις θα μου πεις το ποδήλατο σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη, απαντώντας πολύ εύκολα ότι είναι ό πιο εύκολος τρόπος να δει κανείς το central park σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ειδικά αν δεν έχει χρόνο όπως εμείς. Τουλάχιστον έτσι το ‘χα σκεφτεί από πριν και να που δικαιώθηκα πανηγυρικά. Καβάλα στο ποδήλατο λοιπόν, είσοδος από τη διασταύρωση 59ης & 5ης και ξεκινάμε, αποφασίζοντας ότι θα κάνουμε στάση όπου μας τη δώσει, όπως καλή ώρα για ν’ ακούσουμε την μπάντα κάτω από το άγαλμα του Κολόμβου:
Δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε ποδηλατώντας ως την Bethesda Terrace και την πρώτη λιμνούλα που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Ακόμα μια σύντομη στάση χαζεύοντας κι ακούγοντας μουσικές από τους πλανόδιους ήταν επιβεβλημένη:
(Να και ο easy rider που σας αφηγείται την ιστορία εν δράσει)
Δύσκολο χόμπυ η φωτογράφηση όταν είσαι πάνω σε ποδήλατο και παράλληλα οδηγείς, αν και νομίζω τα κατάφερα καλά. Μέχρι και σκιουράκι κατάφερα να βγάλω απ’ τα ουκ ολίγα που έχουν σημείο διαμονής το πάρκο:
Επόμενη στάση στο κέντρο του πάρκου, προκειμένου να δούμε τη μεγάλη λίμνη που βρίσκω ως «Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir» και προκαλεί πραγματικά εντύπωση:
To Central park που καλύπτει έκταση 843 στρεμμάτων δεν είναι το μεγαλύτερο πάρκο της πόλης, είναι σίγουρα όμως το πιο πολυκινηματογραφημένο και επισκέψιμο, δεχόμενο σταθερά πάνω από 40 εκατομμύρια κόσμο ετησίως. Οι δρόμοι του είναι αποκλειστικά φτιαγμένοι για πεζούς και ποδηλάτες (εκτός αστυνομίας και ασθενοφόρων) με σήμανση και φανάρια, και διασταυρώνεται σε αρκετά σημεία με τις παράπλευρες οδούς όπου υπάρχουν οι αντίστοιχες πύλες πρόσβασης σ' αυτό:
Έχοντας κάνει έναν αξιοσέβαστο γύρο όπως μπορείτε να δείτε επιστρέψαμε προς την έξοδο, πεζοί στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μιας και ο Νίκος είχε παραδώσει πνεύμα..
Την ίδια ώρα, για μια ακόμη φορά σε εκδρομή το τελευταίο διάστημα πετύχαινα τι άλλο, φωτογράφιση γάμου...
Μα τι ωραία βόλτα ήταν αυτή!
Είχαμε φτάσει σχεδόν οριακά βάσει χρόνου, οπότε μπήκαμε γρήγορα στο εμπορικό κέντρο «Hudson Yards» μέσω του οποίου μπορούσαμε να φτάσουμε στο κτήριο «Edge» που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε, βρίσκοντας την είσοδο προς τα ενδότερα με σχετική δυσκολία.
Δε ξέρω γιατί είχα σκαλώσει μ’ αυτό το αξιοθέατο, ήθελα όμως να το δω όπως και να ‘χει, καταβάλλοντας τα 37€ μέσω της προσφοράς του booking. Η αντίστοιχη τιμή αν θέλει κάποιος να κλείσει μέσω του site είναι στα 40$ συν φόρο φυσικά μη ξεχνιόμαστε! Η σειρά αναμονής για το ασανσέρ ήταν μεγαλούτσικη και περιμέναμε κάποια λεπτά βλέποντας παράλληλα την παρουσίαση του κτηρίου βασισμένη μάλιστα στην πράσινη ενέργεια:
Η αίσθηση που είχαμε και οι δύο ήταν ότι το ασανσέρ ανέβαινε διαγώνια, κάτι που δε κατάφερα να επιβεβαιώσω, γεγονός ήταν πάντως ότι είχαμε φτάσει στο ανώτερο σημείο με τις πρώτες εντυπώσεις θαυμασμού να έργοχνται βλέποντας έξω απ' τα παράθυρα περιμετρικά της αίθουσας:
Είδαμε τις τιμές στο μπαρ και κάναμε μεταβολή όπως ήμασταν, οδηγούμενοι προς το εξωτερικό μπαλκόνι και το υπερθέαμα που έβλεπαν τα μάτια μας απέναντι στους αχανείς ουρανοξύστες του Manhattan. Ο @Kyriakao μου ‘χε πει στη τελευταία συνάντηση για την πίττα στη Θεσσαλονίκη πως «είναι μερικές στιγμές στη νέα Υόρκη που αισθάνεσαι ασήμαντος«, ατάκα που συγκράτησα και καταλάβαινα πλέον με τον καλύτερο τρόπο:
Ακατάλληλο μέρος σίγουρα για υψοφοβικούς, edge όνομα και πράγμα, με την κατάληξη των προστατευτικών τζαμιών να είναι με κλίση προς τα μέσα, δίνοντας απόλυτη οπτική. Ακόμα πιο περίεργο είναι και το γυάλινο δάπεδο το οποίο βλέπετε στην ακόλουθη φωτογραφία, με αρκετούς επισκέπτες να φοβούνται και να μη τολμούν να πατήσουν πάνω του:
Οι εικόνες που έβλεπαν τα μάτια μας ήταν ασύλληπτες, με τη θέα προς τα ποτάμια εκατέρωθεν να ναι εντυπωσιακή:
Έως την άκρη του New Jersey και το άγαλμα της ελευθερίας:
Ανεβήκαμε στα σκαλιά για μερικές ακόμη λήψεις ακούγοντας παράλληλα κι Ελληνικά από μια παρέα, βλέποντας το μεγαλύτερο σημείο του τριγωνικού μπαλκονιού που δίνει την αίσθηση του πλοίου. Ποθούσαμε εννοείται να πιούμε κι ένα κατιτίς εκεί πάνω, ωστόσο δεν άξιζε με τόσα πολλά χρήματα:
Έτσι βολτάραμε λίγο ακόμα, βλέποντας και την επιπλέον δραστηριότητα όπου με ειδικούς ιμάντες μπορούσες να κρεμαστείς εξωτερικά του κτηρίου (!) και πήραμε το ασανσέρ προκειμένου να βγούμε εκτός.
Η έξοδος που χρησιμοποιήσαμε ήταν διαφορετική απ' αυτήν που εισέλθαμε στο κτήριο, με αποτέλεσμα να βλέπουμε απέναντι μας το εντυπωσιακό κτήριο Vessel που μοιάζει με κυψέλη, την ώρα που δε ξέρω τι σκεφτόμασταν και δεν επισκεφτήκαμε:
Α ναι, μάλλον να πιούμε καμιά Guinness που τόσο στερηθήκαμε, κάτι που έγινε άμεσα στην πολύ ωραία μπάρα του «Scruffy Duffy's Bar» που όλως τυχαίως βρέθηκε στο δρόμο μας:
Να που κατεβαίναμε και πάλι στη 10η επιστρέφοντας στο κέντρο, χωρίς ιδιαίτερο άγχος (πέραν του καιρού) μιας και ήμασταν σχετικά ευέλικτοι για την επόμενη δραστηριότητα μας. Η συνάντηση μας μ’ ένα ελληνικό εστιατόριο και η ανάγνωση του καταλόγου μας έκαναν ν’ αναρωτηθούμε για ποιο λόγο δεν πηγαίνουμε στη ΝΥ να γίνουμε εστιάτορες:
Είχαμε ήδη στρίψει στην 58η με κατεύθυνση το κατάστημα ενοικίασης ποδηλάτου στο οποίο μας κατεύθυνε ο χάρτης. Η κράτηση είχε γίνει μέσω του Viator κόστους 24€ για δύο άτομα και τρεις διαθέσιμες ώρες. Παρόλο που οι κριτικές έλεγαν διάφορα, εμείς αντιμετωπίσαμε μια χαρά εξυπηρέτηση, σ’ ένα μαγαζί με αρκετές επιλογές:
Τι να το κάνεις θα μου πεις το ποδήλατο σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη, απαντώντας πολύ εύκολα ότι είναι ό πιο εύκολος τρόπος να δει κανείς το central park σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ειδικά αν δεν έχει χρόνο όπως εμείς. Τουλάχιστον έτσι το ‘χα σκεφτεί από πριν και να που δικαιώθηκα πανηγυρικά. Καβάλα στο ποδήλατο λοιπόν, είσοδος από τη διασταύρωση 59ης & 5ης και ξεκινάμε, αποφασίζοντας ότι θα κάνουμε στάση όπου μας τη δώσει, όπως καλή ώρα για ν’ ακούσουμε την μπάντα κάτω από το άγαλμα του Κολόμβου:
Δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε ποδηλατώντας ως την Bethesda Terrace και την πρώτη λιμνούλα που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Ακόμα μια σύντομη στάση χαζεύοντας κι ακούγοντας μουσικές από τους πλανόδιους ήταν επιβεβλημένη:
(Να και ο easy rider που σας αφηγείται την ιστορία εν δράσει)
Δύσκολο χόμπυ η φωτογράφηση όταν είσαι πάνω σε ποδήλατο και παράλληλα οδηγείς, αν και νομίζω τα κατάφερα καλά. Μέχρι και σκιουράκι κατάφερα να βγάλω απ’ τα ουκ ολίγα που έχουν σημείο διαμονής το πάρκο:
Επόμενη στάση στο κέντρο του πάρκου, προκειμένου να δούμε τη μεγάλη λίμνη που βρίσκω ως «Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir» και προκαλεί πραγματικά εντύπωση:
To Central park που καλύπτει έκταση 843 στρεμμάτων δεν είναι το μεγαλύτερο πάρκο της πόλης, είναι σίγουρα όμως το πιο πολυκινηματογραφημένο και επισκέψιμο, δεχόμενο σταθερά πάνω από 40 εκατομμύρια κόσμο ετησίως. Οι δρόμοι του είναι αποκλειστικά φτιαγμένοι για πεζούς και ποδηλάτες (εκτός αστυνομίας και ασθενοφόρων) με σήμανση και φανάρια, και διασταυρώνεται σε αρκετά σημεία με τις παράπλευρες οδούς όπου υπάρχουν οι αντίστοιχες πύλες πρόσβασης σ' αυτό:
Έχοντας κάνει έναν αξιοσέβαστο γύρο όπως μπορείτε να δείτε επιστρέψαμε προς την έξοδο, πεζοί στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μιας και ο Νίκος είχε παραδώσει πνεύμα..
Την ίδια ώρα, για μια ακόμη φορά σε εκδρομή το τελευταίο διάστημα πετύχαινα τι άλλο, φωτογράφιση γάμου...
Μα τι ωραία βόλτα ήταν αυτή!
