psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.114
- Likes
- 56.337
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Back to Big Apple
Louisiana ήταν και πάει, τόσο απροσδόκητα όπως ήρθε, τόσο σύντομα, όμως και τόσο όμορφα. Στις 8 το πρωί ήμασταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου αυτή τη φορά περιμένοντας το λεωφορείο για το αεροδρόμιο:
Φτάσαμε μετά από μια πολύ μα πάρα πολύ βαρετή διαδρομή που μες τη νύστα μου θεωρούσα ότι επαναλαμβάνεται, μιας και κάθε λίγο έβλεπα burger king & starbucks. Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε να παραδώσουμε την αποσκευή στον γκισέ της Delta, αλλά και να περάσουμε τον σπαστ….δικο έλεγχο των Αμερικανών για άλλη μια φορά:
Προφανώς κάναμε αρκετή ώρα (όπως είχαμε προβλέψει), προφανώς και το διαβατήριο μου είχε πρόβλημα κι έπρεπε να το εγκρίνει ο supervisor, το FBI, η NSA ίσως και ο Jack Bauer (
), όπως προφανώς μας έβγαλαν παπούτσια και μας έψαξαν τα ρούχα τούτοι εδώ οι παρανοϊκοί. Ξαναλέω, τα αεροδρόμια στις ΗΠΑ θέλουν χρόνο αλλά δε βαριέσαι, το ζήσαμε κι αυτό.
Έτσι αποχαιρετάμε ‘μεις τη Νέα Ορλεάνη, όπως της πρέπει:
Η πτήση καλή αλλά συνάμα γεμάτη, κουράζοντας με λίγο. Όχι πιο πολύ από το αντιπαθέστατο JFK βέβαια, στο οποίο ξαναθυμηθήκαμε τα μπουφάν και τα σκουφιά μας αμέσως μόλις βγήκαμε, αξεσουάρ που είχαμε λησμονήσει τέσσερις μέρες, με την πόλη να μας υποδέχεται με ψιλόβροχο και παγωμένο αέρα.
Η διαδρομή γνωστή. Airtrain, πληρωμή νέας κάρτας μετρό μιας και η παλιά δε φόρτιζε (γιατί άραγε) Jamaica station με πανικό, άστεγους, χόρτο και τα σχετικά με την καφέ γραμμή τρένου να μας οδηγεί στο Lower Manhattan αυτή τη φορά, η οποία στο μεγαλύτερο της μέρος ήταν επίγεια, βλέποντας προς το τέλος της και το μεγάλο μποτιλιάρισμα του Μανχάταν περνώντας απ’ τη γέφυρα :
Η βροχή δυνάμωσε όταν βγήκαμε από το σταθμό στην ευρύτερη περιοχή Financial District, όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, πολύ καλύτερο αυτή τη φορά αν και λίγο παλιό, με τρομερή δωματιάρα (σίγουρα όχι για τα μούτρα μας) και εξαιρετική θέση:
Ετοιμαστήκαμε με το ρολόι να δείχνει περασμένες έξι. Δεν ήταν εύκολο το πήγαινε-έλα όπως καταλαβαίναμε πλέον πολύ καλά και απαιτούσε χρόνο. Με τη βροχή να μαίνεται με ένταση δεν είχαμε το περιθώριο για αξιοθέατα, εξερευνώντας για λίγο τα στενάκια πίσω από το ξενοδοχείο που είχα σταμπάρει:
Ήπιαμε τα έτσι μας κάνοντας το λάθος ν’ αφήσουμε το λογαριασμό ανοικτό για να μη πληρώνουμε σε κάθε γύρα, με αποτέλεσμα να χρεωθούμε έτσι ένα νταβατζηλίκι 6,5$ χωρίς λόγο, σε μια πόλη που -επαναλαμβάνω- πρέπει να ‘χεις πτυχίο μαθηματικών για να βρεις κάθε φορά τι θα πληρώσεις αλλά χαλάλι της:
Η συνέχεια όμως επιφύλασσε κάτι καλύτερο πέρα από το burger που εν τω μεταξύ φάγαμε, ή πολύ καλύτερο αν θέλετε, κάτι που είχα έτσι κι αλλιώς στις σημειώσεις μου αλλά μου πρότεινε και η παρέα του travelstories από Θεσσαλονίκη μεριά, ως ένα πολυβραβευμένο από τα πιο ωραία μπαρ του κόσμου. Το Dead Rabbit μας υποδεχόταν στην αγκαλιά του:
Πιάσαμε ένα στρατηγικό σημείο και πετάχτηκα στο μπαρ να φέρω δύο pints (11,5$ το ένα, δε με χάλασε), με τον κόσμο να είναι για άλλη μια φορά διαχυτικός και να μας μιλάει ή να μας πετάει ατάκες. Το ξαναλέω κι αυτό, ωραίοι άνθρωποι:
Το μπαρ ήταν δίχωρο, εξαιρετικά ζεστό και φιλικό με τη διακόσμηση του από την πρώτη στιγμή να φανερώνει τη σύνδεση του με τη Βόρεια Ιρλανδία:
Ήπιαμε και εκεί τις μπυρίτσες μας, ακούσαμε τις Rock & blues μουσικές μας, η κούραση όμως της ημέρας βγήκε, έτσι επιστρέψαμε λίγο μετά τις 12 για ύπνο στο ξενοδοχείο, με τη Νέα Υόρκη να μας καληνυχτίζει με μια κλασσική εικόνα, τους ουρανοξύστες της και τα σκουπίδια της.
Είχαμε ακόμα μια μεγάλη μέρα μπροστά μας…
Μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
όλο τζογαδόρους βρήκα.
Louisiana ήταν και πάει, τόσο απροσδόκητα όπως ήρθε, τόσο σύντομα, όμως και τόσο όμορφα. Στις 8 το πρωί ήμασταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου αυτή τη φορά περιμένοντας το λεωφορείο για το αεροδρόμιο:
Φτάσαμε μετά από μια πολύ μα πάρα πολύ βαρετή διαδρομή που μες τη νύστα μου θεωρούσα ότι επαναλαμβάνεται, μιας και κάθε λίγο έβλεπα burger king & starbucks. Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε να παραδώσουμε την αποσκευή στον γκισέ της Delta, αλλά και να περάσουμε τον σπαστ….δικο έλεγχο των Αμερικανών για άλλη μια φορά:
Προφανώς κάναμε αρκετή ώρα (όπως είχαμε προβλέψει), προφανώς και το διαβατήριο μου είχε πρόβλημα κι έπρεπε να το εγκρίνει ο supervisor, το FBI, η NSA ίσως και ο Jack Bauer (
), όπως προφανώς μας έβγαλαν παπούτσια και μας έψαξαν τα ρούχα τούτοι εδώ οι παρανοϊκοί. Ξαναλέω, τα αεροδρόμια στις ΗΠΑ θέλουν χρόνο αλλά δε βαριέσαι, το ζήσαμε κι αυτό.Έτσι αποχαιρετάμε ‘μεις τη Νέα Ορλεάνη, όπως της πρέπει:
Η πτήση καλή αλλά συνάμα γεμάτη, κουράζοντας με λίγο. Όχι πιο πολύ από το αντιπαθέστατο JFK βέβαια, στο οποίο ξαναθυμηθήκαμε τα μπουφάν και τα σκουφιά μας αμέσως μόλις βγήκαμε, αξεσουάρ που είχαμε λησμονήσει τέσσερις μέρες, με την πόλη να μας υποδέχεται με ψιλόβροχο και παγωμένο αέρα.
Η διαδρομή γνωστή. Airtrain, πληρωμή νέας κάρτας μετρό μιας και η παλιά δε φόρτιζε (γιατί άραγε) Jamaica station με πανικό, άστεγους, χόρτο και τα σχετικά με την καφέ γραμμή τρένου να μας οδηγεί στο Lower Manhattan αυτή τη φορά, η οποία στο μεγαλύτερο της μέρος ήταν επίγεια, βλέποντας προς το τέλος της και το μεγάλο μποτιλιάρισμα του Μανχάταν περνώντας απ’ τη γέφυρα :
Η βροχή δυνάμωσε όταν βγήκαμε από το σταθμό στην ευρύτερη περιοχή Financial District, όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, πολύ καλύτερο αυτή τη φορά αν και λίγο παλιό, με τρομερή δωματιάρα (σίγουρα όχι για τα μούτρα μας) και εξαιρετική θέση:
Ετοιμαστήκαμε με το ρολόι να δείχνει περασμένες έξι. Δεν ήταν εύκολο το πήγαινε-έλα όπως καταλαβαίναμε πλέον πολύ καλά και απαιτούσε χρόνο. Με τη βροχή να μαίνεται με ένταση δεν είχαμε το περιθώριο για αξιοθέατα, εξερευνώντας για λίγο τα στενάκια πίσω από το ξενοδοχείο που είχα σταμπάρει:
- Αχ τι κρίμα, βρέχει, αναγκαστικά θα πάμε στα μπαρ…
Ήπιαμε τα έτσι μας κάνοντας το λάθος ν’ αφήσουμε το λογαριασμό ανοικτό για να μη πληρώνουμε σε κάθε γύρα, με αποτέλεσμα να χρεωθούμε έτσι ένα νταβατζηλίκι 6,5$ χωρίς λόγο, σε μια πόλη που -επαναλαμβάνω- πρέπει να ‘χεις πτυχίο μαθηματικών για να βρεις κάθε φορά τι θα πληρώσεις αλλά χαλάλι της:
Η συνέχεια όμως επιφύλασσε κάτι καλύτερο πέρα από το burger που εν τω μεταξύ φάγαμε, ή πολύ καλύτερο αν θέλετε, κάτι που είχα έτσι κι αλλιώς στις σημειώσεις μου αλλά μου πρότεινε και η παρέα του travelstories από Θεσσαλονίκη μεριά, ως ένα πολυβραβευμένο από τα πιο ωραία μπαρ του κόσμου. Το Dead Rabbit μας υποδεχόταν στην αγκαλιά του:
Πιάσαμε ένα στρατηγικό σημείο και πετάχτηκα στο μπαρ να φέρω δύο pints (11,5$ το ένα, δε με χάλασε), με τον κόσμο να είναι για άλλη μια φορά διαχυτικός και να μας μιλάει ή να μας πετάει ατάκες. Το ξαναλέω κι αυτό, ωραίοι άνθρωποι:
Το μπαρ ήταν δίχωρο, εξαιρετικά ζεστό και φιλικό με τη διακόσμηση του από την πρώτη στιγμή να φανερώνει τη σύνδεση του με τη Βόρεια Ιρλανδία:
Ήπιαμε και εκεί τις μπυρίτσες μας, ακούσαμε τις Rock & blues μουσικές μας, η κούραση όμως της ημέρας βγήκε, έτσι επιστρέψαμε λίγο μετά τις 12 για ύπνο στο ξενοδοχείο, με τη Νέα Υόρκη να μας καληνυχτίζει με μια κλασσική εικόνα, τους ουρανοξύστες της και τα σκουπίδια της.
Είχαμε ακόμα μια μεγάλη μέρα μπροστά μας…
Μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
όλο τζογαδόρους βρήκα.
Last edited:
