psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.323
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πιστεύεις στα σημάδια; (οι πρώτες συζητήσεις)
- Ο μεγάλος σχεδιασμός της εκδρομής
- Έφτασ’ η μέρα
- Good Morning New York
- Απ’ τον ουρανό στις δυο ρόδες…
- Νύχτα, μέχρι …όσο πάει
- Φύγαμε για Louisiana
- Good morning NOLA
- Laissez les bon temps rouler (Ένα ατέλειωτο Party)
- Στο πάρκο, το μνημείο & την Mid-City
- WELCOME TO, NBA JAM!
- Στην απέναντι όχθη
- Goodbye Big Easy city
- Back to Big Apple
- Πλέοντας το Manhattan
- Αμέρικα ήταν και πάει…
- Απολογισμός – σύνοψη
Αμέρικα ήταν και πάει…
Ώρα δύο και κάτι το μεσημέρι. Χρόνος υπήρχε ακόμα για όλα, όμως έπρεπε να κινηθούμε έξυπνα. Μπήκαμε ξανά στο μετρό λοιπόν και τη μπλε γραμμή αυτή τη φορά με προορισμό ξανά το Lower Manhattan και πιο συγκεκριμένα τη στάση World Trade Center:
Ορίστε και ο αγωγός που ξεκαπνίζει, κάτι που συναντήσαμε ουκ ολίγες φορές περπατώντας τη Νέα Υόρκη:
Λίγα μόνο βήματα μας χώριζαν από το Ground Zero ,σημείο μηδέν όπως αρεσκόμαστε να λέμε στα Ελληνικά, με το μουσείο 9/11 και το σουβενιράδικο να αποτελούν τις πρώτες εικόνες που αντίκρυσαν τα μάτια μας, μια όχι και τόσο ωραία δηλαδή εκδοχή, μιας και σύντομα διαπιστώσαμε ότι ακόμα κι απ’ αυτό υπάρχει στη μέση το κέρδος…
Όλοι γνωρίζουμε φυσικά τι έγινε στο σημείο αυτό την 11 του Σεπτέμβρη του 2001 και δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Προσωπικά θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις μέρες μιας και λίγο μετά παρουσιαζόμουν για θητεία, με τα μέτρα ασφαλείας να αυξάνονται ραγδαία μετά το συμβάν.
Σήμερα, στη θέση που κάποτε έστεκαν οι δίδυμοι πύργοι βρίσκονται τα μνημεία με τα ονόματα των νεκρών της ανείπωτης αυτής τραγωδίας:
Προσπεράσαμε γρήγορα το μουσείο του οποίου το εισιτήριο κόστιζε 29$ (αλίμονο) και κατευθυνθήκαμε και προς το δεύτερο, πανομοιότυπο μνημείο:
Εντύπωση μου έκανε η μεταλλική τεραστίων διαστάσεων πλάκα στον απέναντι τοίχο, που εξυμνεί την υπεράνθρωπη προσπάθεια των πυροσβεστών που έδωσαν τη μάχη τις πρώτες δύσκολες κι όχι μόνο ώρες:
Είχαμε δει πολλά και χρειαζόμασταν οπωσδήποτε μια στάση, με την Pub O’Hara’s να εμφανίζεται μπροστά μας σαν όαση. Τρομερό μπαρ, καταπληκτική μουσική, πολύ ωραίος για άλλη μια φορά κόσμος:
Ευτυχώς βολευτήκαμε γρήγορα σε μια θέση, παρατηρώντας, συζητώντας και δοκιμάζοντας. Τι είναι αυτή η μπύρα που σερβίρουν με φέτα πορτοκάλι φίλε; Πρέπει να την πιούμε, ξέρεις ότι μ' ενθουσιάζουν αυτές οι καινοτομίες:
Μεσημεράκι και υπό τη σκιά World Trade Center του και άλλων ουρανοξυστών, συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη, αποτυγχάνοντας για πολλοστή φορά να βρούμε και κάτι καλό να ψωνίσουμε:
Οι οδηγίες μου μας έβγαζαν καρφί προς τα κάτω, περνώντας επί τη ευκαιρία από την Trinity Church, επισκοπική εκκλησία του 17ου αιώνα, συνεχίζοντας στα δρομάκια ως το θεόρατο κτήριο του τύπου με τη γάτα στο κεφάλι που έχει διατελέσει και πρόεδρος των ΗΠΑ σ’ ένα πρόσφατο φεγγάρι:
Ο στόχος μας δεν ήταν άλλος από την περίφημη Wall street, το νο1 χρηματιστήριο αξιών του κόσμου με λίγα λόγια που τόσα έχουμε δει κι ακούσει, ταμπουρωμένο βεβαίως πίσω από κιγκλιδώματα με διακριτική παρουσία της ασφάλειας:
Ορίστε και η είσοδος του διάσημου κτηρίου, με τον μεγαλοπρεπή ναό να ξεχωρίζει στο βάθος, δίνοντας λίγο περισσότερο χρώμα στη μουντή αυτή γειτονιά:
Η άμμος στην κλεψύδρα της εκδρομής άδειαζε όμως απειλητικά, έτσι κινήσαμε προς το ξενοδοχείο για την παραλαβή των αποσκευών μας. Βασικά θέλαμε να ‘μαστε δίπλα (όχι ότι ήταν μακριά έτσι κι αλλιώς) προκειμένου να χαιρετήσουμε και αυτή την πόλη όπως της αξίζει, δηλαδή σ’ ένα ωραίο σκοτεινό μπαρ όπως το Ulysses που βρέθηκε αυτή τη φορά στο διάβα μας:
Ήπιαμε τις καστανές μας μπύρες στον πολύ ωραίο πραγματικά χώρο, θαυμάζοντας για τελευταία φορά την ευγένεια και το στυλ των κατοίκων:
Η κάβα κολλητά στο ξενοδοχείο που ήθελα να κάνω τα ψώνια μου μιας και παρέδιδα αποσκευή με απογοήτευσε, είτε από τιμές είτε από τα bourbon που ήθελα και δεν είχε, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες πήραμε τις αποσκευές μας και αναχωρήσαμε, με την τελευταία εικόνα της πόλης πριν χαθούμε από προσώπου γης να ναι αυτή της wall street:
Είχαμε την εμπειρία πλέον ώστε να ξεκινήσουμε αρκετά πιο νωρίς, πέντε ώρες πριν την πτήση συγκεκριμένα, για το αεροδρόμιο. Τι πιο λογικό φυσικά να φύγεις όπως ήρθες, με την καφέ γραμμή του Μετρό σκεφτήκαμε ψάχνοντας παράλληλα στο google maps.
Λάθος! Μεγάλο λάθος αγαπητοί φίλοι, μιας και στην πόλη αυτή κάθε μέρα μπορεί να συμβεί κάτι καινούριο με τις μετακινήσεις της. Ο συρμός δε τερμάτιζε στον Jamaica όπως υπολογίζαμε αλλά 7 στάσεις νωρίτερα, κάνοντας μας να ψάχνουμε τρόπο διαφυγής προκειμένου να φτάσουμε στο JFK.
Κατεβήκαμε στον σταθμό Broadway Junction κάπου μετά το Brooklyn εν μέσω βρώμας, πολυκοσμίας και μιας μίνι διαδήλωσης, με μια ευγενέστατη υπάλληλο να μας κατατοπίζει στο χάος, καθώς έπρεπε να περιμένουμε τη μπλε γραμμή σε συγκεκριμένη πλατφόρμα. Τελικώς φτάσαμε στον howard beach, τερματικό σταθμό του JFK Airtrain και επιτέλους κοντά 2 ώρες μετά αντικρύσαμε το αεροδρόμιο:
Η υπάλληλος της Turkish ήταν νέα και δε στροφάριζε καταλλήλως, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να μας δώσει καλές θέσεις μιας και εμφανιζόταν γεμάτη η πτήση (δεν ήταν), καθυστερώντας πάρα πολύ προκειμένου τελικά να μας βολέψει όχι για την υπερατλαντική αλλά για την πτήση Κων/πολη – Θεσσαλονίκη και να το υπερηφανεύεται. Μπράβο, συγχαρητήρια!
Πήραμε τις κάρτες επιβίβασης και κατευθυνθήκαμε για τελευταία φορά στο σιχαμένο έλεγχο του αεροδρομίου και μετά για ψώνια. Το μπουκαλάκι με το τίμιο bourbon που ψώνισα θα με περίμενε στην πύλη (!) και δε μπορούσα να το πάρω εκ των προτέρων, κάτι που δε μου ‘χε ξανατύχει πουθενά έως τώρα στα ταξίδια μου.
Θέλαμε οπωσδήποτε να πιούμε κάτι, είχαμε και το 9ωρο μπροστά μας, οπότε εμφανώς καταβεβλημένοι με όλα αυτά των τελευταίων ωρών φτάσαμε στο lounge της Turkish. Λυπούμαστε κύριοι, τώρα ανοίξαμε και δεν έχουμε φέρει αλκοολούχα ακόμη, ήταν η απάντηση της υπαλλήλου, κάνοντας με να αναφωνήσω «Τι κάνετε μωρέ;» και να τη βγάλω με εξαιρετικά κοκκινιστά σουτζουκάκια πίνοντας τσάι, ωσάν άλλος δερβίσης της Ανατολής.
Τελικώς το μυαλό μου που σε κάτι τέτοια κόβει μας οδήγησε στο απέναντι lounge της Lufthansa προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη, με το μπουκαλάκι κάτω δεξιά να αποτελεί ανάμνηση κοντά μια ώρα μετά. Δε γίνεται να πετάς τόσες ώρες στεγνός άλλωστε, δε κάνει, έχουν αποφανθεί κορυφαίοι επιστήμονες περί αυτού!
Η επιβίβαση ήταν σύντομη με το αεροσκάφος να απογειώνεται στην ώρα του, 23:55 Αμερικής με κατεύθυνση την Κωνσταντινούπολη, σε μια πτήση που κούνησε ελάχιστα βγαίνοντας από την αμερικανική ήπειρο και λίγες ώρες αργότερα μπαίνοντας στην ευρωπαϊκή.
Από την εταιρεία δεν έχω παράπονο, ωστόσο μου βγήκε λίγο η ψυχή (γι’ ακόμα μια φορά σε μεγάλη πτήση επιστροφής) μιας και η μπροστινή μου θεώρησε καλό να κάνει τη θέση πίσω τις 8μισι από τις 9 ώρες προκειμένου να απλώσει την 1.60 κορμάρα της, μ' εμένα να μη μπορώ να χωρέσω στη θέση μου.
Δε γίνεται άλλο αυτή η κατάσταση, θα ξεκινήσω εκστρατεία μου φαίνεται κόντρα στις αεροπορικές υπέρ του δικαιώματος των ψηλών, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια πώς να το κάνουμε, πρέπει να υπάρχουν κριτήρια στη κατανομή θέσεων.
Τουλάχιστον το 9ωρο δεν είναι πολύ τηρουμένων των αναλογιών, έτσι πέρασε γρήγορα κυρίως διαβάζοντας, με το IST που περισσότερο μοιάζει με εμπορικό και τις τιμές του να μοιάζουν περισσότερο Βόρειας Ευρώπης παρά Τουρκίας, να μας υποδέχεται και πάλι για ολιγόωρη αναμονή:
Που αλλού, στο lounge και πάλι, όπου αφού κάναμε το λάθος να πάρουμε δύο καφέδες με γεύση λίγο χειρότερη από καστανόχωμα το διορθώσαμε τάχιστα εμπιστευόμενοι και πάλι τα τοπικά προϊόντα, με όρεξη και διάθεση για άλλο τόσο:
Η πτήση για SELANΙK, γεμάτη κατά το ήμισυ από Ρώσους πολίτες προφανώς λόγω της απευθείας απαγόρευσης έφυγε με 40λεπτη καθυστέρηση, βάζοντας έτσι τον επίλογο Κυριακή βράδυ σε μια σύντομη αλλά υπέροχη εκδρομή.
Μια εκδρομή που θα μνημονεύεται για καιρό!
Ώρα δύο και κάτι το μεσημέρι. Χρόνος υπήρχε ακόμα για όλα, όμως έπρεπε να κινηθούμε έξυπνα. Μπήκαμε ξανά στο μετρό λοιπόν και τη μπλε γραμμή αυτή τη φορά με προορισμό ξανά το Lower Manhattan και πιο συγκεκριμένα τη στάση World Trade Center:
Ορίστε και ο αγωγός που ξεκαπνίζει, κάτι που συναντήσαμε ουκ ολίγες φορές περπατώντας τη Νέα Υόρκη:
Λίγα μόνο βήματα μας χώριζαν από το Ground Zero ,σημείο μηδέν όπως αρεσκόμαστε να λέμε στα Ελληνικά, με το μουσείο 9/11 και το σουβενιράδικο να αποτελούν τις πρώτες εικόνες που αντίκρυσαν τα μάτια μας, μια όχι και τόσο ωραία δηλαδή εκδοχή, μιας και σύντομα διαπιστώσαμε ότι ακόμα κι απ’ αυτό υπάρχει στη μέση το κέρδος…
Όλοι γνωρίζουμε φυσικά τι έγινε στο σημείο αυτό την 11 του Σεπτέμβρη του 2001 και δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Προσωπικά θυμάμαι πολύ καλά εκείνες τις μέρες μιας και λίγο μετά παρουσιαζόμουν για θητεία, με τα μέτρα ασφαλείας να αυξάνονται ραγδαία μετά το συμβάν.
Σήμερα, στη θέση που κάποτε έστεκαν οι δίδυμοι πύργοι βρίσκονται τα μνημεία με τα ονόματα των νεκρών της ανείπωτης αυτής τραγωδίας:
Προσπεράσαμε γρήγορα το μουσείο του οποίου το εισιτήριο κόστιζε 29$ (αλίμονο) και κατευθυνθήκαμε και προς το δεύτερο, πανομοιότυπο μνημείο:
Εντύπωση μου έκανε η μεταλλική τεραστίων διαστάσεων πλάκα στον απέναντι τοίχο, που εξυμνεί την υπεράνθρωπη προσπάθεια των πυροσβεστών που έδωσαν τη μάχη τις πρώτες δύσκολες κι όχι μόνο ώρες:
Είχαμε δει πολλά και χρειαζόμασταν οπωσδήποτε μια στάση, με την Pub O’Hara’s να εμφανίζεται μπροστά μας σαν όαση. Τρομερό μπαρ, καταπληκτική μουσική, πολύ ωραίος για άλλη μια φορά κόσμος:
Ευτυχώς βολευτήκαμε γρήγορα σε μια θέση, παρατηρώντας, συζητώντας και δοκιμάζοντας. Τι είναι αυτή η μπύρα που σερβίρουν με φέτα πορτοκάλι φίλε; Πρέπει να την πιούμε, ξέρεις ότι μ' ενθουσιάζουν αυτές οι καινοτομίες:
Μεσημεράκι και υπό τη σκιά World Trade Center του και άλλων ουρανοξυστών, συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη, αποτυγχάνοντας για πολλοστή φορά να βρούμε και κάτι καλό να ψωνίσουμε:
Οι οδηγίες μου μας έβγαζαν καρφί προς τα κάτω, περνώντας επί τη ευκαιρία από την Trinity Church, επισκοπική εκκλησία του 17ου αιώνα, συνεχίζοντας στα δρομάκια ως το θεόρατο κτήριο του τύπου με τη γάτα στο κεφάλι που έχει διατελέσει και πρόεδρος των ΗΠΑ σ’ ένα πρόσφατο φεγγάρι:
Ο στόχος μας δεν ήταν άλλος από την περίφημη Wall street, το νο1 χρηματιστήριο αξιών του κόσμου με λίγα λόγια που τόσα έχουμε δει κι ακούσει, ταμπουρωμένο βεβαίως πίσω από κιγκλιδώματα με διακριτική παρουσία της ασφάλειας:
Ορίστε και η είσοδος του διάσημου κτηρίου, με τον μεγαλοπρεπή ναό να ξεχωρίζει στο βάθος, δίνοντας λίγο περισσότερο χρώμα στη μουντή αυτή γειτονιά:
- Που πάνε να τα πιούνε φίλε οι γιάπηδες με τα κοστούμια όταν τελειώνει ο χαρτοπόλεμος στη wall street;
- Που να ξέρω;
- Ξέρω εγώ, εκεί που θα πάμε να τα πιούμε κι εμείς. Ακολούθησε με
Η άμμος στην κλεψύδρα της εκδρομής άδειαζε όμως απειλητικά, έτσι κινήσαμε προς το ξενοδοχείο για την παραλαβή των αποσκευών μας. Βασικά θέλαμε να ‘μαστε δίπλα (όχι ότι ήταν μακριά έτσι κι αλλιώς) προκειμένου να χαιρετήσουμε και αυτή την πόλη όπως της αξίζει, δηλαδή σ’ ένα ωραίο σκοτεινό μπαρ όπως το Ulysses που βρέθηκε αυτή τη φορά στο διάβα μας:
Ήπιαμε τις καστανές μας μπύρες στον πολύ ωραίο πραγματικά χώρο, θαυμάζοντας για τελευταία φορά την ευγένεια και το στυλ των κατοίκων:
Η κάβα κολλητά στο ξενοδοχείο που ήθελα να κάνω τα ψώνια μου μιας και παρέδιδα αποσκευή με απογοήτευσε, είτε από τιμές είτε από τα bourbon που ήθελα και δεν είχε, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες πήραμε τις αποσκευές μας και αναχωρήσαμε, με την τελευταία εικόνα της πόλης πριν χαθούμε από προσώπου γης να ναι αυτή της wall street:
Είχαμε την εμπειρία πλέον ώστε να ξεκινήσουμε αρκετά πιο νωρίς, πέντε ώρες πριν την πτήση συγκεκριμένα, για το αεροδρόμιο. Τι πιο λογικό φυσικά να φύγεις όπως ήρθες, με την καφέ γραμμή του Μετρό σκεφτήκαμε ψάχνοντας παράλληλα στο google maps.
Λάθος! Μεγάλο λάθος αγαπητοί φίλοι, μιας και στην πόλη αυτή κάθε μέρα μπορεί να συμβεί κάτι καινούριο με τις μετακινήσεις της. Ο συρμός δε τερμάτιζε στον Jamaica όπως υπολογίζαμε αλλά 7 στάσεις νωρίτερα, κάνοντας μας να ψάχνουμε τρόπο διαφυγής προκειμένου να φτάσουμε στο JFK.
Κατεβήκαμε στον σταθμό Broadway Junction κάπου μετά το Brooklyn εν μέσω βρώμας, πολυκοσμίας και μιας μίνι διαδήλωσης, με μια ευγενέστατη υπάλληλο να μας κατατοπίζει στο χάος, καθώς έπρεπε να περιμένουμε τη μπλε γραμμή σε συγκεκριμένη πλατφόρμα. Τελικώς φτάσαμε στον howard beach, τερματικό σταθμό του JFK Airtrain και επιτέλους κοντά 2 ώρες μετά αντικρύσαμε το αεροδρόμιο:
Η υπάλληλος της Turkish ήταν νέα και δε στροφάριζε καταλλήλως, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να μας δώσει καλές θέσεις μιας και εμφανιζόταν γεμάτη η πτήση (δεν ήταν), καθυστερώντας πάρα πολύ προκειμένου τελικά να μας βολέψει όχι για την υπερατλαντική αλλά για την πτήση Κων/πολη – Θεσσαλονίκη και να το υπερηφανεύεται. Μπράβο, συγχαρητήρια!
Πήραμε τις κάρτες επιβίβασης και κατευθυνθήκαμε για τελευταία φορά στο σιχαμένο έλεγχο του αεροδρομίου και μετά για ψώνια. Το μπουκαλάκι με το τίμιο bourbon που ψώνισα θα με περίμενε στην πύλη (!) και δε μπορούσα να το πάρω εκ των προτέρων, κάτι που δε μου ‘χε ξανατύχει πουθενά έως τώρα στα ταξίδια μου.
Θέλαμε οπωσδήποτε να πιούμε κάτι, είχαμε και το 9ωρο μπροστά μας, οπότε εμφανώς καταβεβλημένοι με όλα αυτά των τελευταίων ωρών φτάσαμε στο lounge της Turkish. Λυπούμαστε κύριοι, τώρα ανοίξαμε και δεν έχουμε φέρει αλκοολούχα ακόμη, ήταν η απάντηση της υπαλλήλου, κάνοντας με να αναφωνήσω «Τι κάνετε μωρέ;» και να τη βγάλω με εξαιρετικά κοκκινιστά σουτζουκάκια πίνοντας τσάι, ωσάν άλλος δερβίσης της Ανατολής.
Τελικώς το μυαλό μου που σε κάτι τέτοια κόβει μας οδήγησε στο απέναντι lounge της Lufthansa προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη, με το μπουκαλάκι κάτω δεξιά να αποτελεί ανάμνηση κοντά μια ώρα μετά. Δε γίνεται να πετάς τόσες ώρες στεγνός άλλωστε, δε κάνει, έχουν αποφανθεί κορυφαίοι επιστήμονες περί αυτού!
Η επιβίβαση ήταν σύντομη με το αεροσκάφος να απογειώνεται στην ώρα του, 23:55 Αμερικής με κατεύθυνση την Κωνσταντινούπολη, σε μια πτήση που κούνησε ελάχιστα βγαίνοντας από την αμερικανική ήπειρο και λίγες ώρες αργότερα μπαίνοντας στην ευρωπαϊκή.
Από την εταιρεία δεν έχω παράπονο, ωστόσο μου βγήκε λίγο η ψυχή (γι’ ακόμα μια φορά σε μεγάλη πτήση επιστροφής) μιας και η μπροστινή μου θεώρησε καλό να κάνει τη θέση πίσω τις 8μισι από τις 9 ώρες προκειμένου να απλώσει την 1.60 κορμάρα της, μ' εμένα να μη μπορώ να χωρέσω στη θέση μου.
Δε γίνεται άλλο αυτή η κατάσταση, θα ξεκινήσω εκστρατεία μου φαίνεται κόντρα στις αεροπορικές υπέρ του δικαιώματος των ψηλών, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια πώς να το κάνουμε, πρέπει να υπάρχουν κριτήρια στη κατανομή θέσεων.
Τουλάχιστον το 9ωρο δεν είναι πολύ τηρουμένων των αναλογιών, έτσι πέρασε γρήγορα κυρίως διαβάζοντας, με το IST που περισσότερο μοιάζει με εμπορικό και τις τιμές του να μοιάζουν περισσότερο Βόρειας Ευρώπης παρά Τουρκίας, να μας υποδέχεται και πάλι για ολιγόωρη αναμονή:
Που αλλού, στο lounge και πάλι, όπου αφού κάναμε το λάθος να πάρουμε δύο καφέδες με γεύση λίγο χειρότερη από καστανόχωμα το διορθώσαμε τάχιστα εμπιστευόμενοι και πάλι τα τοπικά προϊόντα, με όρεξη και διάθεση για άλλο τόσο:
Η πτήση για SELANΙK, γεμάτη κατά το ήμισυ από Ρώσους πολίτες προφανώς λόγω της απευθείας απαγόρευσης έφυγε με 40λεπτη καθυστέρηση, βάζοντας έτσι τον επίλογο Κυριακή βράδυ σε μια σύντομη αλλά υπέροχη εκδρομή.
Μια εκδρομή που θα μνημονεύεται για καιρό!
