Sassenach77
Member
- Μηνύματα
- 8.102
- Likes
- 24.262
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γη του Πυρός
Ημέρα 3η – 6 Νοεμβρίου – ….συνέχεια
Πολλά χωριά της κεντρικής Ρουμανίας έχουν οχυρωμένες εκκλησίες, άλλα πιο μικρές και άλλα πιο μεγάλες! Είχα βρεί ένα από αυτά, το οποίο ουσιαστικά βρίσκονταν στο δρόμο μας προς Sebes, αν εξαιρέσουμε μία μικρή παράκαμψη. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας, θα ανακάλυπτα και άλλα χωριά, των οποίων τις οχυρώσεις άλλοτε θα έβλεπα από κοντά και άλλοτε από μακριά!
Αναχωρούμε από το Cisnadie από τον δρόμο που είχαμε έρθει, τον 106C. Φτάνουμε στα προάστια του Σιμπίου….
…και από εκεί κατευθυνόμαστε δυτικά, παίρνοντας τον Ε68, ο οποίος εκτείνεται μέχρι το αεροδρόμιο του Σιμπίου, οπότε μετά συνεχίζει ως Ε81
Ο δρόμος αυτός είναι ένας παράλληλος του αυτοκινητόδρομου Α1. Καθ’ όλη τη διαδρομή μας είχαμε στα δεξιά μας τον Α1. Κάποια στιγμή συναντάμε τον 106Ε και στρίβουμε αριστερά προς το χωριό Cristian.
Cristian Fortified Church
Το χωριό Cristian βρίσκεται 11 χιλιόμετρα δυτικά του Σιμπίου. Εδώ υπάρχει άλλη μία οχυρωμένη εκκλησία της Ρουμανίας. Χτισμένη σε γοτθικό στυλ, περιστοιχίζεται από μία διπλή σειρά οχυρωματικών τειχών, που φυλάσσονται από πύργους. Εντός της βρίσκονταν δύο υπόγεια τούνελ, τα οποία επέτρεπαν στους υπερασπιστές της να δραπετεύσουν στο παρακείμενο δάσος, όταν τα πράγματα δυσκόλευαν. Ένας από τους πύργους του οχυρού ονομάζεται «Πύργος Μπέικον». Αρχικά χρησίμευε ως παρεκκλήσι, αλλά αργότερα χρησιμοποιήθηκε για αποθήκευση τροφίμων, ειδικά μπέικον! Εξού και το όνομα του. Οι χωρικοί γέμιζαν το κελάρι του πύργου με πάγο, με σκοπό να διατηρούν τα τρόφιμα δροσερά. Για τον λόγο αυτό, η είσοδος στον πύργο επιτρέπονταν μόνο τις Κυριακές! Η οχυρωμένη εκκλησία του Cristian δεν ανήκει στη λίστα της Unesco.
Φτάνουμε στο χωριό και ψάχνουμε να βρούμε τις οχυρώσεις.
Ο κεντρικός δρόμος του χωριού οδηγεί σε μία γέφυρα, κάτω από την οποία περνάει ο ποταμός Σιμπίν. Πρίν από τη γέφυρα, στα δεξιά, βρίσκεται η οχυρωμένη εκκλησία.
Παρκάρουμε και ξεκινάμε την εξερεύνηση περιμετρικά της οχύρωσης. Το πρώτο μέλημά μας είναι να βρούμε την είσοδο.
Γρήγορα διαπιστώνω ότι όλες οι πόρτες που συνάντησα ήταν κλειστές και ούτε υπήρχε κάποιο τηλέφωνο κάπου για να προσπαθήσω να βρώ έναν υπεύθυνο, να έρθει να μας ανοίξει. Και λέω να προσπαθήσω, γιατί και πάλι δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να συνεννοηθώ….
Κάνω άλλη μία βόλτα προς την μεριά της γέφυρας, για να απολαύσω την φύση και τον ποταμό Σιμπίν, για δεύτερη φορά σήμερα, ο οποίος περνάει δίπλα από την οχυρωμένη εκκλησία
Δίπλα από τη γέφυρα υπήρχε μία πινακίδα, που σου έλεγε ότι μπορείς να βρείς πληροφορίες στα 20 μέτρα…αλλά σε ακτίνα τουλάχιστον 200 μέτρων δεν υπήρχε ψυχή…ερημιά! Όλο κι όλο πέρασαν δύο τρία αυτοκίνητα, και δύο άτομα που είχαμε συναντήσει αρχικά φτάνοντας στην εκκλησία, είχαν εξαφανιστεί!
Με τα πολλά, το παίρνω απόφαση ότι εδώ είμαι άτυχη, εκκλησία δεν πρόκειται να δώ εσωτερικά... Ίσως να έφταιγε ότι ήταν μεσημέρι, γιατί η ώρα είχε πάει 12:45. Ξεκινάμε να φύγουμε και καθώς περπατάμε, για να πάμε στο αυτοκίνητο, συναντάμε ένα κάρο!
Προς στιγμή σκέφτηκα να τους σταματήσω, αλλά μετά το μετάνιωσα,. Απλοί περαστικοί ήταν και τραβούσαν το δρόμο τους, όπως διαπίστωσα, κοιτώντας τους να απομακρύνονται….
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε για την επόμενη μας στάση. Βγαίνουμε ξανά στον Ε81 και συνεχίζουμε δυτικά, έχοντας πάντα στα δεξιά μας τον Α1
Περνάμε από το χωριό Sacel…
…έξω από το χωριό Saliste και συνεχίζουμε…
….περνάμε από το χωριό Apoldu de Sus…
…. και από το χωριό Miercurea Sibiului….
….για να φτάσουμε στο σημείο όπου διασταυρώνονται ο Α1 με τον Ε81 και να στρίψουμε αριστερά προς το χωριό Calnic.
Calnic Fortified Church – Unesco World Heritage Site
Το χωριό Calnic ανήκει στη κομητεία της Alba. Είναι γνωστό για την οχυρωμένη του εκκλησία, η οποία χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον κόμη Ghyl de Kelling. Συγκεκριμένα, η πρώτη αναφορά σε αυτή γίνεται το 1269. Η οχυρωμένη εκκλησία του Calnic αποτέλεσε, μέχρι το 1430, την κατοικία των ευγενών της περιοχής. Έπειτα πωλήθηκε στην αγροτική κοινότητα του Calnic και οχυρώθηκε! Περίφρακτη από ένα ημιδαχτυλικό οχυρωματικό τείχος, ενισχυμένο από έναν αμυντικό πύργο στα νότια και έναν στα βόρεια, άντεξε πολλές επιθέσεις των Οθωμανών. Αποτελείται από μία μεγάλη αυλή, που περιβάλλεται από τείχη, δίπλα στα οποία υπάρχουν κάποιες οικίες. Στη μέση του ευρύτερου χώρου υπάρχει ο εσωτερικός πενταόροφος οχυρωματικός πύργος Ζιέγκριφ. Ο πύργος του Ζιέγκριφ, αποτελεί το σήμα κατατεθέν του οχυρού. Σήμερα, εντός του, λειτουργεί ένα μικρό μουσείο μεσαιωνικής τέχνης. Το αμυντικό σύστημα των οχυρώσεων ολοκληρώθηκε τον 16ο αιώνα, όταν προστέθηκαν, ένα παρεκκλήσι και μία τάφρος με νερό περιμετρικά των τειχών. Οι οχυρώσεις του Calnic, διαφέρουν από τις περισσότερες κατασκευές αυτού του τύπου, καθώς δεν βρίσκονται σε λόφο, αλλά σε χαμηλό επίπεδο, σαφώς μειονεκτικό σε περίπτωση πολιορκίας του. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός, ότι αρχικά αποτέλεσε κατοικία και όχι αμυντική κατασκευή.
Φτάνουμε λοιπόν έξω από τις οχυρώσεις, όπου και υπάρχει ένας μικρός χώρος πάρκινγκ. Κοιτώντας γύρω μου δεν βλέπω ψυχή, εκτός από δύο μικρά παιδάκια που έπαιζαν και τον ήχο από μουσικές των Ρομά!
*Πρίν το ταξίδι είχα διαβάσει στο διαδίκτυο, ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ρομά ζούνε στην νότια, κεντρική και ανατολική Ρουμανία. Πολλοί από αυτούς είναι ανοιχτόχρωμοι, ξανθοί με γαλανά ή πράσινα μάτια, άλλοι με κόκκινα μαλλιά και φακίδες και ο μόνος τρόπος που μπορείς να τους ξεχωρίσεις είναι η ενδυμασία τους! Δεν ζούνε σε τσαντίρια, αλλά σε κανονικά σπίτια, που μερικές φορές είναι ισάξια παλατιών! Δεν συναντήσαμε πολλούς στο ταξίδι, αλλά δύο φορές στο δρόμο είδαμε κάποιους, που όντως ήταν ανοιχτόχρωμοι στο δέρμα, με καστανά μαλλιά και στο Calnic που άκουσα τη μουσική των τσιγγάνων, γνωστή από τα χάλκινα πνευστά της!
Μπροστά μας υπήρχε μία ξύλινη περίφραξη με μία πόρτα ανοιχτή! Μπαίνουμε μέσα και καθώς περιεργαζόμαστε τα τείχη, φτάνουμε μπροστά από μία άλλη πόρτα, κλειστή αυτή τη φορά
, που ήταν και η είσοδος στο οχυρό, Απο εκεί και μετά αν προχωρούσες έβγαινες σε αδιέξοδο...
- Ε: Όχι πάλι!!!
- Π: Είσαι γκαντέμω, στο έχω πεί;;;
- Ε: Εσύ είσαι γκαντέμης, που ήθελες να φύγουμε από τη πρώτη εκκλησία, όταν είδες την πόρτα κλειστή!
- Π: Πως θα γίνει τώρα να μπούμε σε αυτήν;…
- Ε:
Από αυτό κατάλαβα, ότι τελικά δεν ήμουν η μόνη που είχα μανία να δώ όλες τις οχυρωμένες εκκλησίες…είχε πέσει "επιδημία"! Αργότερα θα γελούσα πολύ με τον αδερφό μου όταν είδε τις ξύλινες εκκλησίες, για τις οποίες του είχα δείξει μόνο μία φωτογραφία, που απεικόνιζε μόνο τη ξύλινη εκκλησία εξωτερικά σαν κατασκευή και τίποτ΄ άλλο
Εκείνη την ώρα βλέπουμε να μπαίνει, από την πόρτα που είχαμε μπεί και εμείς, μία κυρία. Μας χαιρετάει στα Ρουμάνικα και μας δείχνει το κλειδί! Να τος και ο δεύτερος κλειδοκράτορας μας, της τρίτης κατά σειρά, οχυρωμένης εκκλησίας!!!
Μας είχε δεί, μάλλον, που μπήκαμε και ήρθε να μας ανοίξει! Φαίνεται πως οι κλειδοκράτορες των εκκλησιών, μένουν κάπου τριγύρω, κάνοντας τις καθημερινές τους δουλειές και όταν δούν αυτοκίνητο παρκαρισμένο απ’ έξω, έρχονται να σου ανοίξουν. Αυτό δεν ίσχυε όμως πάντα…
Μπαίνοντας από τη πόρτα εισόδου, βρίσκεσαι αυτόματα σε μία στοά κάτω από τον νότιο πύργο. Μέσα στη στοά υπάρχει αναρτημένο το πρόγραμμα επισκέψεων, μία αφίσα που δείχνει ποιες εκκλησίες είναι ενταγμένες στην Unesco και σε ποια μέρη, καθώς και φωτογραφίες καδραρισμένες που δείχνουν διάφορα δρώμενα που λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών!
Η πρώτη εικόνα μπροστά μας ήταν αυτή…
…στα δεξιά μας αυτή…
…και στα αριστερά υπήρχαν οικίες εντός των τειχών. Σε μία από αυτές μπήκε η κυρία που μας είχε ανοίξει και λίγο πιο πέρα βρίσκονταν οι τουαλέτες. Δίπλα από τις οικίες αυτές στα αριστερά μας βρίσκονταν και το παρεκκλήσι.
Μας κάνει νόημα η κυρία να μπούμε στο χώρο που είχε μπεί. Εκεί πλήρωνες λοιπόν το εισιτήριο που ήταν 10Lei/άτομο και για φωτογραφίες άλλα 10Lei, μόνο με μετρητά! Στον χώρο αυτόν υπήρχαν διάφορα τοπικά προϊόντα που μπορούσες να αγοράσεις, διάφορα ξύλινα κουζινικά σκεύη, καπέλα, καλάθια και πολλές θρησκευτικές εικόνες. Όλα ήταν προς πώληση! Εμείς πληρώσαμε το εισιτήριο μας και για να βγάλουμε φωτογραφίες και μετά επισκεφτήκαμε τις τουαλέτες, οι οποίες ήταν καθαρότατες!
Ξεκινήσαμε από το παρεκκλήσι. Περιμετρικά στο εσωτερικό της εκκλησίας και στο κέντρο της, έχει στασίδια. Ο άμβωνας και το ιερό έχουν πολύ απλή διακόσμηση και στην είσοδο υπάρχει βιβλίο επισκεπτών.
Βγαίνοντας από την εκκλησία κατευθυνθήκαμε προς τον πύργο του Ζιέγκριφ. Κάναμε μία βόλτα γύρω από αυτόν. Στην πρόσοψη του υπάρχει μία είσοδος που οδηγεί στο υπόγειο του πύργου. Η κυρία είχε ανοίξει την είσοδο. Στο πίσω μέρος του πύργου υπήρχε μία άλλη πόρτα ψηλά, στην οποία είχες πρόσβαση από μία σκάλα πέτρινη. Η πόρτα όμως ήταν κλειστή Αφού έκανα το γύρο του πύργου, σπεύδω να βρώ τον κλειδοκράτορα μας, αλλά δεν ήταν πουθενά! Αφού είχε ανοίξει όλες τις πόρτες, που επιτρέπονταν μάλλον να είναι ανοιχτές ή είχε ανοίξει όσες θυμόταν, είχε φύγει….μάλλον είχε ξεχάσει το φαγητό στη φωτιά….Μούτρωσα! Ήθελα να ανέβω στον πύργο!!!! Μη μπορώντας να κάνω κάτι περισσότερο, αρκέστηκα στο να επισκεφτώ το υπόγειο του πύργου.
Μπροστά από την είσοδο του υπογείου υπάρχουν μερικά σκαλιά. Κατεβαίνοντας τα, δεξιά και αριστερά υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν τη διαδικασία του τρύγου και της ωρίμανσης του κρασιού. Επίσης υπάρχουν κρεμασμένα διάφορα σκεύη φύλαξης και σερβιρίσματος του κρασιού, όπως κανάτες, φλασκιά, καθώς και καλάθια που χρησιμοποιούν στον τρύγο!
Το υπόγειο του πύργου είναι ένα κελάρι στο οποίο υπάρχουν δεξιά και αριστερά μεγάλα βαρέλια, για την ωρίμανση του κρασιού, στερεωμένα πάνω σε ξύλινες βάσεις! Όλα ήταν αριθμημένα.
Στη συνέχεια, βγαίνοντας από τον πύργο κάναμε βόλτα σε όλη την αυλή, είδαμε το πηγάδι, τα τείχη από κοντά, ανεβήκαμε σε αυτά, όπου είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης, ανακάλυψα και άλλες κλειστές πόρτες, όπως αυτή στο βόρειο πύργογια να καταλήξουμε στο τέλος στον νότιο πύργο, από τον οποίο είχαμε μπεί.
Στον νότιο πύργο είχαμε πρόσβαση!!! Ανεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά, διασχίσαμε το ξύλινο μπαλκόνι που είχε ωραία θέα προς την αυλή και μετά μπήκαμε μέσα. Εντός του πύργου είχε άλλες σκάλες ξύλινες, λίγο απότομες όμως, που οδηγούσαν στο επάνω μέρος του πύργου. Τώρα θα αποζημιωνόμουν για τις υπόλοιπες κλειστές πόρτες !!!!
Και ξεκινάει η αναρρίχηση (όντως έκανες αναρρίχηση σε αυτές τις σκάλες). Δένω τη τσάντα μου καλά στους ώμους μου και ξεκινάω. Ο αδερφός μου είχε ήδη ανέβει αρκετά ψηλά, μέχρι να βγάλω εγώ φωτογραφίες και με περίμενε κάπου στη μέση.
Φτάνοντας τέρμα επάνω, συναντήσαμε….καμπάνες! Ο πύργος φιλοξενούσε το καμπαναριό
Γύρω γύρω από τον πύργο, μπορούσαμε να απολαύσουμε τη θέα, προς όλες τις πλευρές!
Βγαίνοντας από τις οχυρώσεις, πάλι δεν είδαμε πουθενά την κυρία που μας άνοιξε…Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να μπεί και να πάρει ότι θέλει! Αυτό με έκανε να σκεφτώ, ότι οι άνθρωποι δεν νιώθουν φόβο…ένα γεγονός που με χαροποίησε! Όποιος τολμήσει να μπεί και να πάρει κάτι από το οχυρό να του κοπούν τα χέρια !!!!
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Βγήκαμε και πάλι τον Ε81 και κατευθυνθήκαμε δυτικά προς το Sebes.
Sebes
To Σέμπες είναι μία από τις πολλές πόλεις της Τρανσυλβανίας που διατηρούν τον Μεσαιωνικό τους χαρακτήρα. Τα σπίτια έχουν κόκκινες κεραμοσκεπές και η αρχιτεκτονική τους χροιά μαρτυρεί μία ήσυχη πόλη! Η ιστορία της πόλης είναι μακροχρόνια και ξεκινά επι αρχαιοτάτων χρόνων, όταν υπήρξε κέντρο της Δακικής κουλτούρας. Τον 5ο αιώνα πχ, Δακία ονομαζόταν η περιοχή της σημερινής Ρουμανίας. Αργότερα πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων, ενώ τον 12ο αιώνα εποικήθηκε από τους Σάξονες. Έχει πάρει το όνομα της από την ουγγρική λέξη "sebes" , η οποία σημαίνει "γρήγορα" και αναφέρεται στον ομώνυμο ορμητικό ποταμό που διαρρέει τη πόλη.
Όταν μπήκαμε στη μικρή πόλη Sebes, κατευθυνθήκαμε προς το κύριο αξιοθέατο της που είναι η Ευαγγελική της εκκλησία.
Βρήκαμε γρήγορα χώρο να αφήσουμε το αυτοκίνητο σε ένα σημείο που έχει ελεύθερο πάρκινγκ κοντά στην Ευαγγελική εκκλησία.
Ευαγγελική εκκλησία στο Sebes
Η Ευαγγελική εκκλησία του Σέμπες βρίσκεται στο κέντρο του. Η αρχιτεκτονική της διαμόρφωση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς το πρωταρχικό της στυλ διαφοροποιήθηκε αρκετά κατά την διάρκεια των αιώνων. Αρκετά στοιχεία γοτθικού ρυθμού αναμείχθηκαν σταδιακά με στοιχεία αναγεννησιακού χαρακτήρα, αλλοιώνοντας έτσι την αρχική αρχιτεκτονική της δομή. Τον 15ο αιώνα η εκκλησία οχυρώθηκε με τείχη τα οποία προστατεύονταν από προμαχώνες! Σήμερα, μόνο η κύρια αίθουσα παραμένει ως είχε από την αρχή και τα τείχη δεν υπάρχουν. Εντός της εκκλησίας, ο επισκέπτης μπορεί να δεί την Αγία Τράπεζα, που είναι πλούσια διακοσμιμένη με έργα ζωγραφικής και γλυπτά, η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη από όλες όσες βρίσκονται στις εκκλησίες της Τρανσυλβανίας!
Το πρωί δεν είχα καταφέρει να δώ την Ευαγγελική εκκλησία του Σιμπίου και είχα παρηγορήσει τον εαυτό μου ότι θα δώ του Σέμπες….
Ξεκινάμε λοιπόν, περνάμε από το πάρκο που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία…
….και φτάνουμε στην είσοδο της εκκλησίας. Πρίν το ταξίδι, είχα δεί ότι η εκκλησία είναι ανοιχτή για τους επισκέπτες από τις 09:00-17:00. Η ώρα ήταν 14:00. Κοιτώ τη ταμπέλα στη πόρτα και…Έλεγε ότι οι ώρες επισκέψεων είναι από 10:00-13:00 και από 15:00-17:00 καθημερινά εκτός Δευτέρας. Και ρωτάω τον εαυτό μου: Τι μέρα είναι μικρούλα;;;….και απαντάω πάλι στον εαυτό μου: Δευτέρα είναι μικρούλα….Ε, άι σιχτιρ!!!!
*Συμπέρασμα: Τα ωράρια που βλέπουμε πολλές φορές στο διαδίκτυο, δεν σημαίνει ότι είναι τα σωστά, ειδικά τους χειμερινους μήνες στη Ρουμανία. Δεν ισχύουν στάνταρ ωράρια και σε πολλά αξιοθέατα θα βρείτε τηλέφωνο κάτω από τις ώρες επισκέψεων. Αυτό σημαίνει ότι κρέμεσαι από τα χέρια ανθρώπων που μπορεί να είναι στις δουλειές τους ή να μην σηκώσει κανείς το τηλέφωνο που θα πάρεις! Γιατί την επόμενη μέρα συνέβη και αυτό!
Κάνουμε μία βόλτα περιμετρικά της εκκλησίας, έξω από την περίφραξη της….
….και μετά μπαίνουμε στον εσωτερικό αυλόγυρο για να την δούμε από κοντά και για να ελένξω όλες τις πόρτεςποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποια να είχε μείνει ανοιχτή ! Θα ‘θελα…
Αφήνουμε την εκκλησία πίσω μας και ξεκινάμε για μία μικρή βόλτα τριγύρω, μπάς και βρούμε κάτι φαγώσιμο να το πάρουμε στο χέρι. Είχαμε πεινάσει και είπαμε να μην φάμε μπανάνες και κρουασάν που είχαμε στο αυτοκίνητο, αλλά κάτι σε σάντουιτς. Βρίσκουμε ένα fast food με γύρο…
…το μαγαζί έλαμπε από καθαριότητα και ο ένας νεαρός που ήταν μέσα δεν μιλούσε καμία άλλη γλώσσα εκτός από Ρουμάνικα Φωνάζει έναν άλλον κύριο που ήταν μέσα στη κουζίνα, ο οποίος ευτυχώς μιλούσε αγγλικά. Παραγγέλνουμε ένα γύρο σε ψωμάκι ο καθένας μας (ούτε που θα το φανταζόμουν ποτέ, ότι θα έβρισκα γύρο στη Ρουμανία) και περιμένουμε να το ετοιμάσουν. Εν το μεταξύ μέσα στο μαγαζί ήταν έντονη η μυρωδιά του ψημένου κρέατος….απο εξαερισμό δεν είχε και πολλά το μαγαζί μόνο την ανοιχτή πόρτα που μπήκαμε. Βγαίνουμε έξω για να μην βρωμίσουν τσίκνα τα ρούχα μας και συνεχίζουμε να περιμένουμε…και περιμένουμε….και περιμένουμε….
Το σάντουιτς το πήραμε μετά από 20 λεπτά!!! Αυτά τα 20 λεπτά ήταν καταλυτικά αργότερα για όλα τα υπόλοιπα αξιοθέατα που είχα στο πρόγραμμα…..Το φάγαμε έξω από το αυτοκίνητο προσπαθώντας να μην λερωθούμε, γιατί ήταν τεράστιο, έσταζε σάλτσες από παντού και δεν ήταν καλά τυλιγμένο! Νόστιμο μέν, αλλά στο τέλος της ημέρας μου έκατσε στο λαιμό….
Το Σέμπες ήταν σκέτη αποτυχία…ούτε το αξιοθέατο που ήθελα να δώ είδα, αλλά και χάσαμε πολύτιμο χρόνο για ένα σάντουιτς!!!!
Αφήνουμε το Σέμπες και βγαίνουμε στον E81 για να πάμε στην Άλμπα Ιούλια.
Λίγο πρίν μπούμε στη πόλη, περάσαμε την γέφυρα, κάτω από την οποία διαρρέει ο ποταμός Mures. Ο ποταμός Μούρες πηγάζει από τα ανατολικά Καρπάθια και φτάνει μέχρι την νοτιοανατολική Ουγγαρία, στη πόλη Szeged, όπου και ενώνεται με τον ποταμό Τίσα. Δίπλα από την γέφυρα και στα δεξιά μας είχαμε άλλη μία γέφυρα, αυτή του φυσικού αερίου, όπως με πληροφόρησε ο αδερφός μου, που είναι περισσότερο ειδήμων σε αυτά.
Alba Iulia
Στα αρχαία χρόνια, όταν η περιοχή της σημερινής Ρουμανίας ονομαζόταν Δακία, η Άλμπα Ιούλια υπήρξε ιδανικό μέρος διαμονής, κυρίως για το ήπιο κλίμα και το πλούσιο υπέδαφός της. Κατά την διάρκεια της ρωμαϊκής κυριαρχίας, στη θέση της Άλμπα Ιούλια δέσποζε ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά και οικονομικά κέντρα της χώρας, το Απουλούμ. Εξίσου αξιόλογη είναι και η Μεσαιωνική της ιστορία. Μεταξύ 1541 και 1690 η Άλμπα Ιούλια υπήρξε πρωτεύουσα του Ανατολικού Ουγγρικού Βασιλείου και στη συνέχεια του βραχύβιου Πριγκιπάτου της Τρανσυλβανίας, που δημιουργήθηκε με την ένωση των τριών ρουμανικών κτίσεων (Βλαχία, Τρανσυλβανία και Μολδαβία) υπο το Μιχάη τον Γενναίο το 1559. Η Άλμπα Ιούλια έχει ιστορική σημασία για τους Ρουμάνους, τους Ούγγρους και τους Σάξονες της Τρανσυλβανίας. Στην νεότερή της ιστορία, συγκαταλέγεται η συμβολική στέψη του πρίγκιπα Φερδινάνδου, ως βασιλιά της Ρουμανίας, το 1922, σηματοδοτώντας έτσι την ένωση της Τρανσυλβανίας με το Βασίλειο της Ρουμανίας, ενός στόχου που είχε ξεκινήσει αιώνες πρίν, καθιστώντας έτσι τη πόλη ένα πραγματικό κειμήλιο της ιστορίας της Ρουμανίας.
Η άνω πόλη αναπτύχθηκε εξ ολοκλήρου από τον Κάρολο τον ΣΤ’, αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και φιλοξενεί τα πιο ιστορικά κτίσματα της πόλης. Η επίδραση που είχε ο Κάρολος στη πόλη, ήταν τόσο έντονη, ώστε οι Αψβούργοι, προς τιμήν του, την μετονόμασαν Άλμπα Καρολίνα, ένα όνομα που διατηρήθηκε μέχρι και το 1918. To σύγχρονο όνομά της Άλμπα Ιούλια αποτελεί υιοθέτηση της μεσαιωνικής λατινικής ονομασίας της (Alba Julia). Η σύγχρονη ονομασία χρησιμοποιείται επίσημα αφότου η πόλη έγινε μέρος της Ρουμανίας.
Μπαίνοντας στην Άλμπα Ιούλια, περάσαμε από το κέντρο της και κατευθυνθήκαμε προς την άνω πόλη.
Διασχίσαμε κάποιες γειτονιές της περιοχής Subcetate, μέχρι να δούμε τον Οβελίσκο των Επαναστατών.
Παρκάραμε και ξεκινήσαμε με τα πόδια να ανέβουμε στην άνω πόλη, όπου βρίσκονται οι οχυρώσεις της Άλμπα Ιούλια.
Fortress - Alba Iulia
Το οχυρό της Άλμπα Ιούλια ανεγέρθη μεταξύ 1716 και 1735, σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Giovanni Morando Visconti, με το πλέον διαδεδομένο σύστημα οχυρώσεων της εποχής, το Vauban. Χτισμένο σε σχήμα αστεριού, φυλάσσεται από 7 προμαχώνες, έναν για κάθε κορυφή του αστρικού αρχιτεκτονικού σχηματισμού, οι οποίοι ενώνονται με ένα πέτρινο τείχος. Η είσοδος στο οχυρό γινόταν από 6 πύλες, χτισμένες σε ρυθμό μπαρόκ. Στο εσωτερικό του οχυρού βρίσκονται μερικά από τα πιο κύρια αξιοθέατα της πόλης, όπως η Αίθουσα της Ένωσης με την Εθνική Τιμητική Πινακοθήκη, το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας της Ενοποίησης, το Πριγκιπικό Ανάκτορο (Ανάκτορο του Βοεβόδα), ο Ορθόδοξος καθεδρικός ναός, ο Ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός, η Βιβλιοθήκη Batthyaneum, το Μέγαρο του Ρωμαιοκαθολικού επισκόπου, το Μέγαρο Απορ και το Πανεπιστήμιο της Άλμπα Ιούλια.
Διασχίσαμε τη Strada Mihai Viteazul, η οποία καταλήγει στη 1η πύλη των οχυρώσεων…
…για να φτάσουμε στον Οβελίσκο των Επαναστατών
Ο Οβελίσκος των Επαναστατών βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλευρά του οχυρού. Χτίστηκε το 1937 προς τιμήν των ηγετών της επανάστασης των Ρουμάνων χωρικών εναντίον των Ούγγρων γαιοκτημόνων που έλαβε χώρα μεταξύ 1784-1785. Στη βάση του είναι γραμμένα τα ονόματά τους, Horea, Closca και Crisan. Από πάνω στέκει το άγαλμα της νίκης, στο δεξί χέρι της οποίας υπάρχει ένα δάφνινο στεφάνι, μνημείο παντοτινής δόξας και τιμής.
Λίγο πιο πέρα από τον Οβελίσκο βρίσκεται μία μακέτα του οχυρού, όπου φαίνεται καθαρά το αστεροειδές του σχήμα…
….όπως επίσης φαίνεται καθαρά και από τον δορυφόρο του google maps
Πίσω από τον Οβελίσκο βρίσκεται η 3η πύλη του οχυρού.
Για να φτάσεις την πύλη, διασχίζεις μία γέφυρα, κάτω από την οποία υπάρχει η τάφρος των οχυρώσεων με τα τείχη από πάνω
Περάσαμε την 3η πύλη για να μπούμε στη παλιά πόλη. Στη παρακάτω φώτο φαίνεται η όψη της τρίτης πύλης από το εσωτερικό των οχυρώσεων
Κάναμε μία μικρή βόλτα προς το εσωτερικό, αλλά έπρεπε να μπείς αρκετά πιο μέσα για να δείς κάποια πράγματα...είναι μεγάλη η παλιά πόλη! Δυστυχώς η ώρα είχε πάει 16:00 και έπρεπε να φύγουμε…Θεωρώ ότι αξίζει κανείς να αφιερώσει ακόμα και μία ολόκληρη μέρα στην Άλμπα Ιούλια. Είναι μία πανέμορφη πόλη, πλούσια σε σημαντικά αξιοθέατα για την χώρα!!! Εγώ πάντως, έχω αφήσει πολλές εκκρεμότητες στην Άλμπα…
Η πόλη δεν είχε τόσο πολύ κίνηση για να μας καθυστερήσει και πολύ σύντομα είχαμε βγεί στον Ε81 με προορισμό το χωριό Valea Viilor που βρίσκεται νοτιοδυτικά του Medias. Αυτό σήμαινε ότι χρειαζόμασταν μία ώρα για να φτάσουμε! Έπρεπε να κάνουμε αγώνα δρόμου…
Στο χωριό Santimbru, αφήσαμε τον Ε81 και στρίψαμε δεξιά στον 14Β
Περάσαμε από αρκετά χωριά για να φτάσουμε στο Craciunelu de Jos
Κατά τη διαδρομή μας, πολλές φορές διασχίσαμε γραμμές του τρένου. Είδαμε από μακριά το χωριό Izvoarele. Περάσαμε κάτω από γέφυρα που έχει κατασκευαστεί από τη κοινοπραξία Άκτωρ, Alstom και Arcada για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου της Ρουμανίας.
Περάσαμε μέσα από τη πόλη Blaj, όπου συναντήσαμε, σε μία από τις πλατείες της, μία στήλη πάνω στην οποία υπάρχει το άγαλμα της λύκαινας που βυζαίνει….εδώ δεν ξέρω ποιόν βυζαίνει παιδιά, αλλά στη Ρώμη βυζαίνει τον Ρέμο και τον Ρωμύλο, που είναι οι ιδρυτές της Ρώμης! Η εικόνα αυτή της λύκαινας σε μία πόλη της Ρουμανίας με έκανε να καταλάβω πόσο πολύ είναι επηρεασμένοι οι Ρουμάνοι από τον ρωμαϊκό πολιτισμό!
Συνεχίσαμε περνώντας από το χωριό Valea Lunca, έξω από το οποίο περιμέναμε να περάσει το τρένο (κι άλλη καθυστέρηση δηλαδή…)
Εδώ να πώ ότι καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, είδα οχυρωμένες εκκλησίες σχεδόν σε όλα τα χωριά…
Κάποια στιγμή, γύρω στις 17:00, αφήνουμε τον 14Β στρίβοντας αριστερά στον 14, συνεχίζουμε για λίγα λεπτά, οπότε και στρίβουμε δεξιά στον 142G (που ούτε η μάνα του δεν τον ξέρει), έναν δρόμο στενό, της κακιάς ώρας, για να φτάσουμε τελικά στο χωριό Valea Viilor, την ώρα που κοντεύει να σβήσει και το τελευταίο φώς της σημερινής μέρας….
Για τις παρακάτω φώτο, ζητώ συγνώμη, γιατί είναι λίγο «ανθυγιεινές» για τα μάτια σας (όχι οτι οι προηγούμενες είναι άριστες) , αλλά δυστυχώς είναι οι μόνες που έχω….
Valea Viilor Fortified Church – Unesco World Heritage Site
Η παρακάτω φώτο είναι από το διαδίκτυο. Το βράδυ δεν φωτίζεται καθόλου (ολόκληρο μνημείο της Unesco και παντελής έλλειψη φωτισμού τη νύχτα…)
Η οχυρωμένη εκκλησία του χωριού Valea Viilor ανεγέρθη το 1263 σε γοτθικό ρυθμό, στην αμπελοφυτεμένη κοιλάδα του Medias. Απέκτησε τις οχυρώσεις της κατά τον 15ο και 16ο αιώνα. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το πηγάδι που βρίσκεται στο κέντρο της εκκλησίας, το οποίο τροφοδοτούσε με νερό τους υπερασπιστές της κατά την διάρκεια των πολιορκιών.
*Όταν προετοίμαζα το ταξίδι, είχα διαβάσει για το πηγάδι αυτό και εννοείται ήθελα να το δώ….ευτυχώς η οχυρωμένη εκκλησία στο Cisnadie έχει ένα παρόμοιο πηγάδι μέσα στην εκκλησία (που δεν το γνώριζα, πρίν το δώ) και έτσι μπόρεσα να δώ αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάποιων οχυρωμένων εκκλησιών! Εγώ θα προσθέσω ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτής της οχυρωμένης εκκλησίας. Ο όγκος της εκκλησία είναι δυσανάλογος με τον συνολικό όγκο των οχυρώσεων. Η εκκλησία καταλαμβάνει τα 2/3 του αυλόγυρου των οχυρώσεων και είναι αρκετά ψηλή!
Μόλις φτάσαμε, αφήσαμε το αυτοκίνητο μπροστά στην εκκλησία και αμέσως έκανα μία βόλτα γύρω από τα τείχη. Δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί τριγύρω ούτε για δείγμα….ήμασταν εμείς οι δύο και τα σκυλιά! Ο αδερφός μου δεν απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο, όταν άκουσε τα σκυλιά. Εγώ εφοδιάστηκα με πέτρες και ξεκίνησα. Που και που άκουγα τον αδερφό μου να μου λέει:
- Αν σε δαγκώσει σκυλί, μετά θα σε δείρω και εγώ!
Τα σκυλάκια δεν δαγκώνουν αυτούς που τ΄αγαπάνε! Στη συνέχεια του ταξιδιού θα υπήρχαν και άλλα σκυλάκια, που θα μας έκαναν παρέα, καθώς θα βλέπαμε άλλα αξιοθέατα…
Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες της εκκλησίας πρίν σβήσει τελείως το φώς του δειλινού…
Σε λίγο είχε νυχτώσει τελείως. Βλέποντας την εκκλησία μέσα στη νύχτα, την φαντάστηκα την εποχή του Μεσαίωνα…
Φωτισμένη εσωτερικά, με το λιγοστό φώς απο τις δάδες και την κινητικότητά της μειωμένη…μία οχυρωμένη εκκλησία "φάντασμα"! Όλοι ξεκουράζονται από τις συνεχείς μάχες της μέρας που είχε φύγει! Στο εσωτερικό της εκκλησίας, κάποιοι βγάζουν νερό από το πηγάδι και κάποιοι άλλοι προσεύχονται….για μία νικηφόρα επόμενη μέρα!
Στο σημερινό πρόγραμμα είχα εντάξει άλλη μία οχυρωμένη εκκλησία, που ανήκει στην Unesco (καμπανάκι) και βρίσκεται νοτιοανατολικά του Medias, στο χωριό Biertan (μεγάλες προσδοκίες είχα τρομάρα μου…). Σκέφτηκα, ότι ίσως προλάβαινα να την εντάξω στο πρόγραμμα κάποιας άλλης μέρας, όταν θα κατευθυνόμασταν από βόρεια προς νότια (πάλι μεγάλες προσδοκίες είχα…). Τελικά η οχυρωμένη εκκλησία στο Biertan, ήταν αυτή που δεν την είδα ποτέ! Σε αυτό το ταξίδι τουλάχιστον…Όμως ποτέ μη λές ποτέ!
Είχε έρθει πια ή ώρα να φύγουμε. Είχε νυχτώσει τελείως. Στο τιμόνι έκατσα εγώ. Επόμενος προορισμός μας η Cluj Napoca, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Βγήκα στον 14 και έστριψα δεξιά προς Medias. Μετά το Medias πήρα τον 14Α, ο οποιός κάποια στιγμή συναντάει τον Ε60 και στρίβω αριστερά μέχρι να συναντήσω τον αυτοκινητόδρομο Α3 που περνάει έξω από τη πόλη Turda και συνεχίζει μέχρι τη Cluj Napoca. Στον Α3 μπόρεσα να αναπτύξω ταχύτητα και έτσι φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας λίγο μετά τις 20:00.
Η διαδρομή που καλύψαμε την 3η μέρα του ταξιδιού, φαίνεται στο παρακάτω χάρτη
Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν το Hotel Athos R.M.T. Μια χαρά ήταν σαν κατάλυμα. Βρίσκεται σε ύψωμα, στα νότια προάστια της πόλης, αρκετά έξω από το κέντρο δηλαδή. Αυτό δεν μας πείραζε, γιατί δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε στη πόλη. Είχε επιλεγεί μόνο ως σταθμός άφιξης και αφετηρίας μεταξύ δύο ημερών. Σκοπός μου ήταν να φτάσω μέχρι τέρμα βόρεια στη χώρα για να μπορέσω να δώ όλα όσα ήθελα να δώ. Οπότε η Cluj βρισκόταν στο κατάλληλο γεωγραφικό σημείο!
Αφήσαμε τα πράγματα μας, κάναμε ένα φρεσκάρισμα με το πάσο μας και μετά πήραμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης. Παρκάραμε σε έναν χώρο που δεν είχε παρκόμετρο, ούτε κάτι άλλο αντίστοιχο, κοντά στη πλατεία Ενότητας. Ελένξαμε, τα άλλα αυτοκίνητα δίπλα, για να δούμε αν έχουν κάτι εμφανές στο μπαρμπρίζ, αλλά τίποτα. Το αφήσαμε λοιπόν, ευχόμενοι να μην μας κόψουν κληση…Αργότερα κατάλαβα πως πάει το σύστημα, στις πόλεις της Ρουμανίας, με το πάρκινγκ!
Κάναμε βόλτα στη πλατεία Ενότητας, είδαμε το άγαλμα του βασιλιά Ματίας Κορνίβους, που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας που είναι της κακιάς ώρας, και μετά μπήκαμε στα στενά της πόλης.
Απο αυτό το λίγο που είδα, η Cluj μου άρεσε πολύ !!! Είναι μία ζωντανή πόλη, με κόσμο που βγαίνει έξω, κυρίως νέο κόσμο είδαμε εμείς, πολύ καλή δόμηση και πολύ καθαρή!!! Θα ήθελα να την ξαναεπισκεφτώ, για να την δώ καλύτερα…
Ψάχναμε μία Irish Pub που είχα σταμπάρει, για να κάτσουμε επιτέλους, μετά από μία γεμάτη μέρα και να απολαύσουμε την μπύρα μας. Είναι η παρακάτω
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...uj_County_Northwest_Romania_Transylvania.html
Δεν μπήκα μέσα να δώ πως είναι, γιατί κάτσαμε έξω. Παρήγγειλα μία μπύρα που δεν είχα δοκιμάσει ξανά, ούτε την είχα δει σε κάποιον άλλο κατάλογο μέχρι τώρα….Ήταν η Nenea Iancu! Είναι η καλύτερη μπύρα που ήπια στη Ρουμανία.-
Πήραμε και κάτι κροκέτες και πατάτες για τσιμπολόι και χαλαρώσαμε κάνοντας τον απολογισμό της μέρας, "θάβοντας" για άλλη μία φορά το σάντουιτς της "υπομονής" που φάγαμε στο Σέμπες και μας στέρηση τον πολύτιμο χρόνο που θέλαμε να έχουμε. Συζητήσαμε για τις πόλεις που είχαμε αφιερώσει κάποιες ώρες για να δούμε έστω και λίγο ( 2 ώρες στο Σιμπίου και 1,5 στην Άλμπα Ιούλια). Και οι δύο αξίζουν και μάλιστα πολύ!!! Και στο τέλος συζητήσαμε για το αυριανό μας πρόγραμμα…
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κατάευχαριστημένοι για να κοιμηθούμε και να πάρουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα, που επίσης προβλεπόταν μεγάλη
Είχε έρθει η ώρα για Μαραμούρες….
Πολλά χωριά της κεντρικής Ρουμανίας έχουν οχυρωμένες εκκλησίες, άλλα πιο μικρές και άλλα πιο μεγάλες! Είχα βρεί ένα από αυτά, το οποίο ουσιαστικά βρίσκονταν στο δρόμο μας προς Sebes, αν εξαιρέσουμε μία μικρή παράκαμψη. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας, θα ανακάλυπτα και άλλα χωριά, των οποίων τις οχυρώσεις άλλοτε θα έβλεπα από κοντά και άλλοτε από μακριά!
Αναχωρούμε από το Cisnadie από τον δρόμο που είχαμε έρθει, τον 106C. Φτάνουμε στα προάστια του Σιμπίου….
…και από εκεί κατευθυνόμαστε δυτικά, παίρνοντας τον Ε68, ο οποίος εκτείνεται μέχρι το αεροδρόμιο του Σιμπίου, οπότε μετά συνεχίζει ως Ε81
Ο δρόμος αυτός είναι ένας παράλληλος του αυτοκινητόδρομου Α1. Καθ’ όλη τη διαδρομή μας είχαμε στα δεξιά μας τον Α1. Κάποια στιγμή συναντάμε τον 106Ε και στρίβουμε αριστερά προς το χωριό Cristian.
Cristian Fortified Church
Το χωριό Cristian βρίσκεται 11 χιλιόμετρα δυτικά του Σιμπίου. Εδώ υπάρχει άλλη μία οχυρωμένη εκκλησία της Ρουμανίας. Χτισμένη σε γοτθικό στυλ, περιστοιχίζεται από μία διπλή σειρά οχυρωματικών τειχών, που φυλάσσονται από πύργους. Εντός της βρίσκονταν δύο υπόγεια τούνελ, τα οποία επέτρεπαν στους υπερασπιστές της να δραπετεύσουν στο παρακείμενο δάσος, όταν τα πράγματα δυσκόλευαν. Ένας από τους πύργους του οχυρού ονομάζεται «Πύργος Μπέικον». Αρχικά χρησίμευε ως παρεκκλήσι, αλλά αργότερα χρησιμοποιήθηκε για αποθήκευση τροφίμων, ειδικά μπέικον! Εξού και το όνομα του. Οι χωρικοί γέμιζαν το κελάρι του πύργου με πάγο, με σκοπό να διατηρούν τα τρόφιμα δροσερά. Για τον λόγο αυτό, η είσοδος στον πύργο επιτρέπονταν μόνο τις Κυριακές! Η οχυρωμένη εκκλησία του Cristian δεν ανήκει στη λίστα της Unesco.
Φτάνουμε στο χωριό και ψάχνουμε να βρούμε τις οχυρώσεις.
Ο κεντρικός δρόμος του χωριού οδηγεί σε μία γέφυρα, κάτω από την οποία περνάει ο ποταμός Σιμπίν. Πρίν από τη γέφυρα, στα δεξιά, βρίσκεται η οχυρωμένη εκκλησία.
Παρκάρουμε και ξεκινάμε την εξερεύνηση περιμετρικά της οχύρωσης. Το πρώτο μέλημά μας είναι να βρούμε την είσοδο.
Γρήγορα διαπιστώνω ότι όλες οι πόρτες που συνάντησα ήταν κλειστές και ούτε υπήρχε κάποιο τηλέφωνο κάπου για να προσπαθήσω να βρώ έναν υπεύθυνο, να έρθει να μας ανοίξει. Και λέω να προσπαθήσω, γιατί και πάλι δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να συνεννοηθώ….
Κάνω άλλη μία βόλτα προς την μεριά της γέφυρας, για να απολαύσω την φύση και τον ποταμό Σιμπίν, για δεύτερη φορά σήμερα, ο οποίος περνάει δίπλα από την οχυρωμένη εκκλησία
Δίπλα από τη γέφυρα υπήρχε μία πινακίδα, που σου έλεγε ότι μπορείς να βρείς πληροφορίες στα 20 μέτρα…αλλά σε ακτίνα τουλάχιστον 200 μέτρων δεν υπήρχε ψυχή…ερημιά! Όλο κι όλο πέρασαν δύο τρία αυτοκίνητα, και δύο άτομα που είχαμε συναντήσει αρχικά φτάνοντας στην εκκλησία, είχαν εξαφανιστεί!
Με τα πολλά, το παίρνω απόφαση ότι εδώ είμαι άτυχη, εκκλησία δεν πρόκειται να δώ εσωτερικά... Ίσως να έφταιγε ότι ήταν μεσημέρι, γιατί η ώρα είχε πάει 12:45. Ξεκινάμε να φύγουμε και καθώς περπατάμε, για να πάμε στο αυτοκίνητο, συναντάμε ένα κάρο!
Προς στιγμή σκέφτηκα να τους σταματήσω, αλλά μετά το μετάνιωσα,. Απλοί περαστικοί ήταν και τραβούσαν το δρόμο τους, όπως διαπίστωσα, κοιτώντας τους να απομακρύνονται….
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε για την επόμενη μας στάση. Βγαίνουμε ξανά στον Ε81 και συνεχίζουμε δυτικά, έχοντας πάντα στα δεξιά μας τον Α1
Περνάμε από το χωριό Sacel…
…έξω από το χωριό Saliste και συνεχίζουμε…
….περνάμε από το χωριό Apoldu de Sus…
…. και από το χωριό Miercurea Sibiului….
….για να φτάσουμε στο σημείο όπου διασταυρώνονται ο Α1 με τον Ε81 και να στρίψουμε αριστερά προς το χωριό Calnic.
Calnic Fortified Church – Unesco World Heritage Site
Το χωριό Calnic ανήκει στη κομητεία της Alba. Είναι γνωστό για την οχυρωμένη του εκκλησία, η οποία χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον κόμη Ghyl de Kelling. Συγκεκριμένα, η πρώτη αναφορά σε αυτή γίνεται το 1269. Η οχυρωμένη εκκλησία του Calnic αποτέλεσε, μέχρι το 1430, την κατοικία των ευγενών της περιοχής. Έπειτα πωλήθηκε στην αγροτική κοινότητα του Calnic και οχυρώθηκε! Περίφρακτη από ένα ημιδαχτυλικό οχυρωματικό τείχος, ενισχυμένο από έναν αμυντικό πύργο στα νότια και έναν στα βόρεια, άντεξε πολλές επιθέσεις των Οθωμανών. Αποτελείται από μία μεγάλη αυλή, που περιβάλλεται από τείχη, δίπλα στα οποία υπάρχουν κάποιες οικίες. Στη μέση του ευρύτερου χώρου υπάρχει ο εσωτερικός πενταόροφος οχυρωματικός πύργος Ζιέγκριφ. Ο πύργος του Ζιέγκριφ, αποτελεί το σήμα κατατεθέν του οχυρού. Σήμερα, εντός του, λειτουργεί ένα μικρό μουσείο μεσαιωνικής τέχνης. Το αμυντικό σύστημα των οχυρώσεων ολοκληρώθηκε τον 16ο αιώνα, όταν προστέθηκαν, ένα παρεκκλήσι και μία τάφρος με νερό περιμετρικά των τειχών. Οι οχυρώσεις του Calnic, διαφέρουν από τις περισσότερες κατασκευές αυτού του τύπου, καθώς δεν βρίσκονται σε λόφο, αλλά σε χαμηλό επίπεδο, σαφώς μειονεκτικό σε περίπτωση πολιορκίας του. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός, ότι αρχικά αποτέλεσε κατοικία και όχι αμυντική κατασκευή.
Φτάνουμε λοιπόν έξω από τις οχυρώσεις, όπου και υπάρχει ένας μικρός χώρος πάρκινγκ. Κοιτώντας γύρω μου δεν βλέπω ψυχή, εκτός από δύο μικρά παιδάκια που έπαιζαν και τον ήχο από μουσικές των Ρομά!
*Πρίν το ταξίδι είχα διαβάσει στο διαδίκτυο, ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ρομά ζούνε στην νότια, κεντρική και ανατολική Ρουμανία. Πολλοί από αυτούς είναι ανοιχτόχρωμοι, ξανθοί με γαλανά ή πράσινα μάτια, άλλοι με κόκκινα μαλλιά και φακίδες και ο μόνος τρόπος που μπορείς να τους ξεχωρίσεις είναι η ενδυμασία τους! Δεν ζούνε σε τσαντίρια, αλλά σε κανονικά σπίτια, που μερικές φορές είναι ισάξια παλατιών! Δεν συναντήσαμε πολλούς στο ταξίδι, αλλά δύο φορές στο δρόμο είδαμε κάποιους, που όντως ήταν ανοιχτόχρωμοι στο δέρμα, με καστανά μαλλιά και στο Calnic που άκουσα τη μουσική των τσιγγάνων, γνωστή από τα χάλκινα πνευστά της!
Μπροστά μας υπήρχε μία ξύλινη περίφραξη με μία πόρτα ανοιχτή! Μπαίνουμε μέσα και καθώς περιεργαζόμαστε τα τείχη, φτάνουμε μπροστά από μία άλλη πόρτα, κλειστή αυτή τη φορά
, που ήταν και η είσοδος στο οχυρό, Απο εκεί και μετά αν προχωρούσες έβγαινες σε αδιέξοδο...
- Ε: Όχι πάλι!!!
- Π: Είσαι γκαντέμω, στο έχω πεί;;;
- Ε: Εσύ είσαι γκαντέμης, που ήθελες να φύγουμε από τη πρώτη εκκλησία, όταν είδες την πόρτα κλειστή!
- Π: Πως θα γίνει τώρα να μπούμε σε αυτήν;…
- Ε:
Από αυτό κατάλαβα, ότι τελικά δεν ήμουν η μόνη που είχα μανία να δώ όλες τις οχυρωμένες εκκλησίες…είχε πέσει "επιδημία"! Αργότερα θα γελούσα πολύ με τον αδερφό μου όταν είδε τις ξύλινες εκκλησίες, για τις οποίες του είχα δείξει μόνο μία φωτογραφία, που απεικόνιζε μόνο τη ξύλινη εκκλησία εξωτερικά σαν κατασκευή και τίποτ΄ άλλο
Εκείνη την ώρα βλέπουμε να μπαίνει, από την πόρτα που είχαμε μπεί και εμείς, μία κυρία. Μας χαιρετάει στα Ρουμάνικα και μας δείχνει το κλειδί! Να τος και ο δεύτερος κλειδοκράτορας μας, της τρίτης κατά σειρά, οχυρωμένης εκκλησίας!!!
Μας είχε δεί, μάλλον, που μπήκαμε και ήρθε να μας ανοίξει! Φαίνεται πως οι κλειδοκράτορες των εκκλησιών, μένουν κάπου τριγύρω, κάνοντας τις καθημερινές τους δουλειές και όταν δούν αυτοκίνητο παρκαρισμένο απ’ έξω, έρχονται να σου ανοίξουν. Αυτό δεν ίσχυε όμως πάντα…Μπαίνοντας από τη πόρτα εισόδου, βρίσκεσαι αυτόματα σε μία στοά κάτω από τον νότιο πύργο. Μέσα στη στοά υπάρχει αναρτημένο το πρόγραμμα επισκέψεων, μία αφίσα που δείχνει ποιες εκκλησίες είναι ενταγμένες στην Unesco και σε ποια μέρη, καθώς και φωτογραφίες καδραρισμένες που δείχνουν διάφορα δρώμενα που λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών!
Η πρώτη εικόνα μπροστά μας ήταν αυτή…
…στα δεξιά μας αυτή…
…και στα αριστερά υπήρχαν οικίες εντός των τειχών. Σε μία από αυτές μπήκε η κυρία που μας είχε ανοίξει και λίγο πιο πέρα βρίσκονταν οι τουαλέτες. Δίπλα από τις οικίες αυτές στα αριστερά μας βρίσκονταν και το παρεκκλήσι.
Μας κάνει νόημα η κυρία να μπούμε στο χώρο που είχε μπεί. Εκεί πλήρωνες λοιπόν το εισιτήριο που ήταν 10Lei/άτομο και για φωτογραφίες άλλα 10Lei, μόνο με μετρητά! Στον χώρο αυτόν υπήρχαν διάφορα τοπικά προϊόντα που μπορούσες να αγοράσεις, διάφορα ξύλινα κουζινικά σκεύη, καπέλα, καλάθια και πολλές θρησκευτικές εικόνες. Όλα ήταν προς πώληση! Εμείς πληρώσαμε το εισιτήριο μας και για να βγάλουμε φωτογραφίες και μετά επισκεφτήκαμε τις τουαλέτες, οι οποίες ήταν καθαρότατες!
Ξεκινήσαμε από το παρεκκλήσι. Περιμετρικά στο εσωτερικό της εκκλησίας και στο κέντρο της, έχει στασίδια. Ο άμβωνας και το ιερό έχουν πολύ απλή διακόσμηση και στην είσοδο υπάρχει βιβλίο επισκεπτών.
Βγαίνοντας από την εκκλησία κατευθυνθήκαμε προς τον πύργο του Ζιέγκριφ. Κάναμε μία βόλτα γύρω από αυτόν. Στην πρόσοψη του υπάρχει μία είσοδος που οδηγεί στο υπόγειο του πύργου. Η κυρία είχε ανοίξει την είσοδο. Στο πίσω μέρος του πύργου υπήρχε μία άλλη πόρτα ψηλά, στην οποία είχες πρόσβαση από μία σκάλα πέτρινη. Η πόρτα όμως ήταν κλειστή
Αφού έκανα το γύρο του πύργου, σπεύδω να βρώ τον κλειδοκράτορα μας, αλλά δεν ήταν πουθενά! Αφού είχε ανοίξει όλες τις πόρτες, που επιτρέπονταν μάλλον να είναι ανοιχτές ή είχε ανοίξει όσες θυμόταν, είχε φύγει….μάλλον είχε ξεχάσει το φαγητό στη φωτιά….Μούτρωσα! Ήθελα να ανέβω στον πύργο!!!! Μη μπορώντας να κάνω κάτι περισσότερο, αρκέστηκα στο να επισκεφτώ το υπόγειο του πύργου.
Μπροστά από την είσοδο του υπογείου υπάρχουν μερικά σκαλιά. Κατεβαίνοντας τα, δεξιά και αριστερά υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν τη διαδικασία του τρύγου και της ωρίμανσης του κρασιού. Επίσης υπάρχουν κρεμασμένα διάφορα σκεύη φύλαξης και σερβιρίσματος του κρασιού, όπως κανάτες, φλασκιά, καθώς και καλάθια που χρησιμοποιούν στον τρύγο!
Το υπόγειο του πύργου είναι ένα κελάρι στο οποίο υπάρχουν δεξιά και αριστερά μεγάλα βαρέλια, για την ωρίμανση του κρασιού, στερεωμένα πάνω σε ξύλινες βάσεις! Όλα ήταν αριθμημένα.
Στη συνέχεια, βγαίνοντας από τον πύργο κάναμε βόλτα σε όλη την αυλή, είδαμε το πηγάδι, τα τείχη από κοντά, ανεβήκαμε σε αυτά, όπου είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης, ανακάλυψα και άλλες κλειστές πόρτες, όπως αυτή στο βόρειο πύργο
για να καταλήξουμε στο τέλος στον νότιο πύργο, από τον οποίο είχαμε μπεί.
Στον νότιο πύργο είχαμε πρόσβαση!!! Ανεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά, διασχίσαμε το ξύλινο μπαλκόνι που είχε ωραία θέα προς την αυλή και μετά μπήκαμε μέσα. Εντός του πύργου είχε άλλες σκάλες ξύλινες, λίγο απότομες όμως, που οδηγούσαν στο επάνω μέρος του πύργου. Τώρα θα αποζημιωνόμουν για τις υπόλοιπες κλειστές πόρτες !!!!
Και ξεκινάει η αναρρίχηση (όντως έκανες αναρρίχηση σε αυτές τις σκάλες). Δένω τη τσάντα μου καλά στους ώμους μου και ξεκινάω. Ο αδερφός μου είχε ήδη ανέβει αρκετά ψηλά, μέχρι να βγάλω εγώ φωτογραφίες και με περίμενε κάπου στη μέση.
Φτάνοντας τέρμα επάνω, συναντήσαμε….καμπάνες! Ο πύργος φιλοξενούσε το καμπαναριό
Γύρω γύρω από τον πύργο, μπορούσαμε να απολαύσουμε τη θέα, προς όλες τις πλευρές!
Βγαίνοντας από τις οχυρώσεις, πάλι δεν είδαμε πουθενά την κυρία που μας άνοιξε…Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να μπεί και να πάρει ότι θέλει! Αυτό με έκανε να σκεφτώ, ότι οι άνθρωποι δεν νιώθουν φόβο…ένα γεγονός που με χαροποίησε! Όποιος τολμήσει να μπεί και να πάρει κάτι από το οχυρό να του κοπούν τα χέρια !!!!
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Βγήκαμε και πάλι τον Ε81 και κατευθυνθήκαμε δυτικά προς το Sebes.
Sebes
To Σέμπες είναι μία από τις πολλές πόλεις της Τρανσυλβανίας που διατηρούν τον Μεσαιωνικό τους χαρακτήρα. Τα σπίτια έχουν κόκκινες κεραμοσκεπές και η αρχιτεκτονική τους χροιά μαρτυρεί μία ήσυχη πόλη! Η ιστορία της πόλης είναι μακροχρόνια και ξεκινά επι αρχαιοτάτων χρόνων, όταν υπήρξε κέντρο της Δακικής κουλτούρας. Τον 5ο αιώνα πχ, Δακία ονομαζόταν η περιοχή της σημερινής Ρουμανίας. Αργότερα πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων, ενώ τον 12ο αιώνα εποικήθηκε από τους Σάξονες. Έχει πάρει το όνομα της από την ουγγρική λέξη "sebes" , η οποία σημαίνει "γρήγορα" και αναφέρεται στον ομώνυμο ορμητικό ποταμό που διαρρέει τη πόλη.
Όταν μπήκαμε στη μικρή πόλη Sebes, κατευθυνθήκαμε προς το κύριο αξιοθέατο της που είναι η Ευαγγελική της εκκλησία.
Βρήκαμε γρήγορα χώρο να αφήσουμε το αυτοκίνητο σε ένα σημείο που έχει ελεύθερο πάρκινγκ κοντά στην Ευαγγελική εκκλησία.
Ευαγγελική εκκλησία στο Sebes
Η Ευαγγελική εκκλησία του Σέμπες βρίσκεται στο κέντρο του. Η αρχιτεκτονική της διαμόρφωση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς το πρωταρχικό της στυλ διαφοροποιήθηκε αρκετά κατά την διάρκεια των αιώνων. Αρκετά στοιχεία γοτθικού ρυθμού αναμείχθηκαν σταδιακά με στοιχεία αναγεννησιακού χαρακτήρα, αλλοιώνοντας έτσι την αρχική αρχιτεκτονική της δομή. Τον 15ο αιώνα η εκκλησία οχυρώθηκε με τείχη τα οποία προστατεύονταν από προμαχώνες! Σήμερα, μόνο η κύρια αίθουσα παραμένει ως είχε από την αρχή και τα τείχη δεν υπάρχουν. Εντός της εκκλησίας, ο επισκέπτης μπορεί να δεί την Αγία Τράπεζα, που είναι πλούσια διακοσμιμένη με έργα ζωγραφικής και γλυπτά, η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη από όλες όσες βρίσκονται στις εκκλησίες της Τρανσυλβανίας!
Το πρωί δεν είχα καταφέρει να δώ την Ευαγγελική εκκλησία του Σιμπίου και είχα παρηγορήσει τον εαυτό μου ότι θα δώ του Σέμπες….
Ξεκινάμε λοιπόν, περνάμε από το πάρκο που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία…
….και φτάνουμε στην είσοδο της εκκλησίας. Πρίν το ταξίδι, είχα δεί ότι η εκκλησία είναι ανοιχτή για τους επισκέπτες από τις 09:00-17:00. Η ώρα ήταν 14:00. Κοιτώ τη ταμπέλα στη πόρτα και…Έλεγε ότι οι ώρες επισκέψεων είναι από 10:00-13:00 και από 15:00-17:00 καθημερινά εκτός Δευτέρας. Και ρωτάω τον εαυτό μου: Τι μέρα είναι μικρούλα;;;….και απαντάω πάλι στον εαυτό μου: Δευτέρα είναι μικρούλα….Ε, άι σιχτιρ!!!!
*Συμπέρασμα: Τα ωράρια που βλέπουμε πολλές φορές στο διαδίκτυο, δεν σημαίνει ότι είναι τα σωστά, ειδικά τους χειμερινους μήνες στη Ρουμανία. Δεν ισχύουν στάνταρ ωράρια και σε πολλά αξιοθέατα θα βρείτε τηλέφωνο κάτω από τις ώρες επισκέψεων. Αυτό σημαίνει ότι κρέμεσαι από τα χέρια ανθρώπων που μπορεί να είναι στις δουλειές τους ή να μην σηκώσει κανείς το τηλέφωνο που θα πάρεις! Γιατί την επόμενη μέρα συνέβη και αυτό!
Κάνουμε μία βόλτα περιμετρικά της εκκλησίας, έξω από την περίφραξη της….
….και μετά μπαίνουμε στον εσωτερικό αυλόγυρο για να την δούμε από κοντά και για να ελένξω όλες τις πόρτες
ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποια να είχε μείνει ανοιχτή ! Θα ‘θελα…
Αφήνουμε την εκκλησία πίσω μας και ξεκινάμε για μία μικρή βόλτα τριγύρω, μπάς και βρούμε κάτι φαγώσιμο να το πάρουμε στο χέρι. Είχαμε πεινάσει και είπαμε να μην φάμε μπανάνες και κρουασάν που είχαμε στο αυτοκίνητο, αλλά κάτι σε σάντουιτς. Βρίσκουμε ένα fast food με γύρο…
…το μαγαζί έλαμπε από καθαριότητα και ο ένας νεαρός που ήταν μέσα δεν μιλούσε καμία άλλη γλώσσα εκτός από Ρουμάνικα Φωνάζει έναν άλλον κύριο που ήταν μέσα στη κουζίνα, ο οποίος ευτυχώς μιλούσε αγγλικά. Παραγγέλνουμε ένα γύρο σε ψωμάκι ο καθένας μας (ούτε που θα το φανταζόμουν ποτέ, ότι θα έβρισκα γύρο στη Ρουμανία) και περιμένουμε να το ετοιμάσουν. Εν το μεταξύ μέσα στο μαγαζί ήταν έντονη η μυρωδιά του ψημένου κρέατος….απο εξαερισμό δεν είχε και πολλά το μαγαζί μόνο την ανοιχτή πόρτα που μπήκαμε. Βγαίνουμε έξω για να μην βρωμίσουν τσίκνα τα ρούχα μας και συνεχίζουμε να περιμένουμε…και περιμένουμε….και περιμένουμε…. Το σάντουιτς το πήραμε μετά από 20 λεπτά!!! Αυτά τα 20 λεπτά ήταν καταλυτικά αργότερα για όλα τα υπόλοιπα αξιοθέατα που είχα στο πρόγραμμα…..Το φάγαμε έξω από το αυτοκίνητο προσπαθώντας να μην λερωθούμε, γιατί ήταν τεράστιο, έσταζε σάλτσες από παντού και δεν ήταν καλά τυλιγμένο! Νόστιμο μέν, αλλά στο τέλος της ημέρας μου έκατσε στο λαιμό….Το Σέμπες ήταν σκέτη αποτυχία…ούτε το αξιοθέατο που ήθελα να δώ είδα, αλλά και χάσαμε πολύτιμο χρόνο για ένα σάντουιτς!!!!
Αφήνουμε το Σέμπες και βγαίνουμε στον E81 για να πάμε στην Άλμπα Ιούλια.
Λίγο πρίν μπούμε στη πόλη, περάσαμε την γέφυρα, κάτω από την οποία διαρρέει ο ποταμός Mures. Ο ποταμός Μούρες πηγάζει από τα ανατολικά Καρπάθια και φτάνει μέχρι την νοτιοανατολική Ουγγαρία, στη πόλη Szeged, όπου και ενώνεται με τον ποταμό Τίσα. Δίπλα από την γέφυρα και στα δεξιά μας είχαμε άλλη μία γέφυρα, αυτή του φυσικού αερίου, όπως με πληροφόρησε ο αδερφός μου, που είναι περισσότερο ειδήμων σε αυτά.
Alba Iulia
Στα αρχαία χρόνια, όταν η περιοχή της σημερινής Ρουμανίας ονομαζόταν Δακία, η Άλμπα Ιούλια υπήρξε ιδανικό μέρος διαμονής, κυρίως για το ήπιο κλίμα και το πλούσιο υπέδαφός της. Κατά την διάρκεια της ρωμαϊκής κυριαρχίας, στη θέση της Άλμπα Ιούλια δέσποζε ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά και οικονομικά κέντρα της χώρας, το Απουλούμ. Εξίσου αξιόλογη είναι και η Μεσαιωνική της ιστορία. Μεταξύ 1541 και 1690 η Άλμπα Ιούλια υπήρξε πρωτεύουσα του Ανατολικού Ουγγρικού Βασιλείου και στη συνέχεια του βραχύβιου Πριγκιπάτου της Τρανσυλβανίας, που δημιουργήθηκε με την ένωση των τριών ρουμανικών κτίσεων (Βλαχία, Τρανσυλβανία και Μολδαβία) υπο το Μιχάη τον Γενναίο το 1559. Η Άλμπα Ιούλια έχει ιστορική σημασία για τους Ρουμάνους, τους Ούγγρους και τους Σάξονες της Τρανσυλβανίας. Στην νεότερή της ιστορία, συγκαταλέγεται η συμβολική στέψη του πρίγκιπα Φερδινάνδου, ως βασιλιά της Ρουμανίας, το 1922, σηματοδοτώντας έτσι την ένωση της Τρανσυλβανίας με το Βασίλειο της Ρουμανίας, ενός στόχου που είχε ξεκινήσει αιώνες πρίν, καθιστώντας έτσι τη πόλη ένα πραγματικό κειμήλιο της ιστορίας της Ρουμανίας.
Η άνω πόλη αναπτύχθηκε εξ ολοκλήρου από τον Κάρολο τον ΣΤ’, αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και φιλοξενεί τα πιο ιστορικά κτίσματα της πόλης. Η επίδραση που είχε ο Κάρολος στη πόλη, ήταν τόσο έντονη, ώστε οι Αψβούργοι, προς τιμήν του, την μετονόμασαν Άλμπα Καρολίνα, ένα όνομα που διατηρήθηκε μέχρι και το 1918. To σύγχρονο όνομά της Άλμπα Ιούλια αποτελεί υιοθέτηση της μεσαιωνικής λατινικής ονομασίας της (Alba Julia). Η σύγχρονη ονομασία χρησιμοποιείται επίσημα αφότου η πόλη έγινε μέρος της Ρουμανίας.
Μπαίνοντας στην Άλμπα Ιούλια, περάσαμε από το κέντρο της και κατευθυνθήκαμε προς την άνω πόλη.
Διασχίσαμε κάποιες γειτονιές της περιοχής Subcetate, μέχρι να δούμε τον Οβελίσκο των Επαναστατών.
Παρκάραμε και ξεκινήσαμε με τα πόδια να ανέβουμε στην άνω πόλη, όπου βρίσκονται οι οχυρώσεις της Άλμπα Ιούλια.
Fortress - Alba Iulia
Το οχυρό της Άλμπα Ιούλια ανεγέρθη μεταξύ 1716 και 1735, σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Giovanni Morando Visconti, με το πλέον διαδεδομένο σύστημα οχυρώσεων της εποχής, το Vauban. Χτισμένο σε σχήμα αστεριού, φυλάσσεται από 7 προμαχώνες, έναν για κάθε κορυφή του αστρικού αρχιτεκτονικού σχηματισμού, οι οποίοι ενώνονται με ένα πέτρινο τείχος. Η είσοδος στο οχυρό γινόταν από 6 πύλες, χτισμένες σε ρυθμό μπαρόκ. Στο εσωτερικό του οχυρού βρίσκονται μερικά από τα πιο κύρια αξιοθέατα της πόλης, όπως η Αίθουσα της Ένωσης με την Εθνική Τιμητική Πινακοθήκη, το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας της Ενοποίησης, το Πριγκιπικό Ανάκτορο (Ανάκτορο του Βοεβόδα), ο Ορθόδοξος καθεδρικός ναός, ο Ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός, η Βιβλιοθήκη Batthyaneum, το Μέγαρο του Ρωμαιοκαθολικού επισκόπου, το Μέγαρο Απορ και το Πανεπιστήμιο της Άλμπα Ιούλια.
Διασχίσαμε τη Strada Mihai Viteazul, η οποία καταλήγει στη 1η πύλη των οχυρώσεων…
…για να φτάσουμε στον Οβελίσκο των Επαναστατών
Ο Οβελίσκος των Επαναστατών βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλευρά του οχυρού. Χτίστηκε το 1937 προς τιμήν των ηγετών της επανάστασης των Ρουμάνων χωρικών εναντίον των Ούγγρων γαιοκτημόνων που έλαβε χώρα μεταξύ 1784-1785. Στη βάση του είναι γραμμένα τα ονόματά τους, Horea, Closca και Crisan. Από πάνω στέκει το άγαλμα της νίκης, στο δεξί χέρι της οποίας υπάρχει ένα δάφνινο στεφάνι, μνημείο παντοτινής δόξας και τιμής.
Λίγο πιο πέρα από τον Οβελίσκο βρίσκεται μία μακέτα του οχυρού, όπου φαίνεται καθαρά το αστεροειδές του σχήμα…
….όπως επίσης φαίνεται καθαρά και από τον δορυφόρο του google maps
Πίσω από τον Οβελίσκο βρίσκεται η 3η πύλη του οχυρού.
Για να φτάσεις την πύλη, διασχίζεις μία γέφυρα, κάτω από την οποία υπάρχει η τάφρος των οχυρώσεων με τα τείχη από πάνω
Περάσαμε την 3η πύλη για να μπούμε στη παλιά πόλη. Στη παρακάτω φώτο φαίνεται η όψη της τρίτης πύλης από το εσωτερικό των οχυρώσεων
Κάναμε μία μικρή βόλτα προς το εσωτερικό, αλλά έπρεπε να μπείς αρκετά πιο μέσα για να δείς κάποια πράγματα...είναι μεγάλη η παλιά πόλη! Δυστυχώς η ώρα είχε πάει 16:00 και έπρεπε να φύγουμε…Θεωρώ ότι αξίζει κανείς να αφιερώσει ακόμα και μία ολόκληρη μέρα στην Άλμπα Ιούλια. Είναι μία πανέμορφη πόλη, πλούσια σε σημαντικά αξιοθέατα για την χώρα!!! Εγώ πάντως, έχω αφήσει πολλές εκκρεμότητες στην Άλμπα…
Η πόλη δεν είχε τόσο πολύ κίνηση για να μας καθυστερήσει και πολύ σύντομα είχαμε βγεί στον Ε81 με προορισμό το χωριό Valea Viilor που βρίσκεται νοτιοδυτικά του Medias. Αυτό σήμαινε ότι χρειαζόμασταν μία ώρα για να φτάσουμε! Έπρεπε να κάνουμε αγώνα δρόμου…
Στο χωριό Santimbru, αφήσαμε τον Ε81 και στρίψαμε δεξιά στον 14Β
Περάσαμε από αρκετά χωριά για να φτάσουμε στο Craciunelu de Jos
Κατά τη διαδρομή μας, πολλές φορές διασχίσαμε γραμμές του τρένου. Είδαμε από μακριά το χωριό Izvoarele. Περάσαμε κάτω από γέφυρα που έχει κατασκευαστεί από τη κοινοπραξία Άκτωρ, Alstom και Arcada για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου της Ρουμανίας.
Περάσαμε μέσα από τη πόλη Blaj, όπου συναντήσαμε, σε μία από τις πλατείες της, μία στήλη πάνω στην οποία υπάρχει το άγαλμα της λύκαινας που βυζαίνει….εδώ δεν ξέρω ποιόν βυζαίνει παιδιά, αλλά στη Ρώμη βυζαίνει τον Ρέμο και τον Ρωμύλο, που είναι οι ιδρυτές της Ρώμης!
Η εικόνα αυτή της λύκαινας σε μία πόλη της Ρουμανίας με έκανε να καταλάβω πόσο πολύ είναι επηρεασμένοι οι Ρουμάνοι από τον ρωμαϊκό πολιτισμό!
Συνεχίσαμε περνώντας από το χωριό Valea Lunca, έξω από το οποίο περιμέναμε να περάσει το τρένο (κι άλλη καθυστέρηση δηλαδή…)
Εδώ να πώ ότι καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, είδα οχυρωμένες εκκλησίες σχεδόν σε όλα τα χωριά…
Κάποια στιγμή, γύρω στις 17:00, αφήνουμε τον 14Β στρίβοντας αριστερά στον 14, συνεχίζουμε για λίγα λεπτά, οπότε και στρίβουμε δεξιά στον 142G (που ούτε η μάνα του δεν τον ξέρει), έναν δρόμο στενό, της κακιάς ώρας, για να φτάσουμε τελικά στο χωριό Valea Viilor, την ώρα που κοντεύει να σβήσει και το τελευταίο φώς της σημερινής μέρας….
Για τις παρακάτω φώτο, ζητώ συγνώμη, γιατί είναι λίγο «ανθυγιεινές» για τα μάτια σας (όχι οτι οι προηγούμενες είναι άριστες
) , αλλά δυστυχώς είναι οι μόνες που έχω….
Valea Viilor Fortified Church – Unesco World Heritage Site
Η παρακάτω φώτο είναι από το διαδίκτυο. Το βράδυ δεν φωτίζεται καθόλου (ολόκληρο μνημείο της Unesco και παντελής έλλειψη φωτισμού τη νύχτα…
)
Η οχυρωμένη εκκλησία του χωριού Valea Viilor ανεγέρθη το 1263 σε γοτθικό ρυθμό, στην αμπελοφυτεμένη κοιλάδα του Medias. Απέκτησε τις οχυρώσεις της κατά τον 15ο και 16ο αιώνα. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το πηγάδι που βρίσκεται στο κέντρο της εκκλησίας, το οποίο τροφοδοτούσε με νερό τους υπερασπιστές της κατά την διάρκεια των πολιορκιών.
*Όταν προετοίμαζα το ταξίδι, είχα διαβάσει για το πηγάδι αυτό και εννοείται ήθελα να το δώ….ευτυχώς η οχυρωμένη εκκλησία στο Cisnadie έχει ένα παρόμοιο πηγάδι μέσα στην εκκλησία (που δεν το γνώριζα, πρίν το δώ) και έτσι μπόρεσα να δώ αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάποιων οχυρωμένων εκκλησιών! Εγώ θα προσθέσω ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτής της οχυρωμένης εκκλησίας. Ο όγκος της εκκλησία είναι δυσανάλογος με τον συνολικό όγκο των οχυρώσεων. Η εκκλησία καταλαμβάνει τα 2/3 του αυλόγυρου των οχυρώσεων και είναι αρκετά ψηλή!
Μόλις φτάσαμε, αφήσαμε το αυτοκίνητο μπροστά στην εκκλησία και αμέσως έκανα μία βόλτα γύρω από τα τείχη. Δεν υπήρχε άνθρωπος εκεί τριγύρω ούτε για δείγμα….ήμασταν εμείς οι δύο και τα σκυλιά! Ο αδερφός μου δεν απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο, όταν άκουσε τα σκυλιά. Εγώ εφοδιάστηκα με πέτρες και ξεκίνησα. Που και που άκουγα τον αδερφό μου να μου λέει:
- Αν σε δαγκώσει σκυλί, μετά θα σε δείρω και εγώ!
Τα σκυλάκια δεν δαγκώνουν αυτούς που τ΄αγαπάνε!
Στη συνέχεια του ταξιδιού θα υπήρχαν και άλλα σκυλάκια, που θα μας έκαναν παρέα, καθώς θα βλέπαμε άλλα αξιοθέατα…Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες της εκκλησίας πρίν σβήσει τελείως το φώς του δειλινού…
Σε λίγο είχε νυχτώσει τελείως. Βλέποντας την εκκλησία μέσα στη νύχτα, την φαντάστηκα την εποχή του Μεσαίωνα…
Φωτισμένη εσωτερικά, με το λιγοστό φώς απο τις δάδες και την κινητικότητά της μειωμένη…μία οχυρωμένη εκκλησία "φάντασμα"! Όλοι ξεκουράζονται από τις συνεχείς μάχες της μέρας που είχε φύγει! Στο εσωτερικό της εκκλησίας, κάποιοι βγάζουν νερό από το πηγάδι και κάποιοι άλλοι προσεύχονται….για μία νικηφόρα επόμενη μέρα!
Στο σημερινό πρόγραμμα είχα εντάξει άλλη μία οχυρωμένη εκκλησία, που ανήκει στην Unesco (καμπανάκι
) και βρίσκεται νοτιοανατολικά του Medias, στο χωριό Biertan (μεγάλες προσδοκίες είχα τρομάρα μου…). Σκέφτηκα, ότι ίσως προλάβαινα να την εντάξω στο πρόγραμμα κάποιας άλλης μέρας, όταν θα κατευθυνόμασταν από βόρεια προς νότια (πάλι μεγάλες προσδοκίες είχα…). Τελικά η οχυρωμένη εκκλησία στο Biertan, ήταν αυτή που δεν την είδα ποτέ! Σε αυτό το ταξίδι τουλάχιστον…Όμως ποτέ μη λές ποτέ!Είχε έρθει πια ή ώρα να φύγουμε. Είχε νυχτώσει τελείως. Στο τιμόνι έκατσα εγώ. Επόμενος προορισμός μας η Cluj Napoca, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Βγήκα στον 14 και έστριψα δεξιά προς Medias. Μετά το Medias πήρα τον 14Α, ο οποιός κάποια στιγμή συναντάει τον Ε60 και στρίβω αριστερά μέχρι να συναντήσω τον αυτοκινητόδρομο Α3 που περνάει έξω από τη πόλη Turda και συνεχίζει μέχρι τη Cluj Napoca. Στον Α3 μπόρεσα να αναπτύξω ταχύτητα και έτσι φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας λίγο μετά τις 20:00.
Η διαδρομή που καλύψαμε την 3η μέρα του ταξιδιού, φαίνεται στο παρακάτω χάρτη
Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν το Hotel Athos R.M.T. Μια χαρά ήταν σαν κατάλυμα. Βρίσκεται σε ύψωμα, στα νότια προάστια της πόλης, αρκετά έξω από το κέντρο δηλαδή. Αυτό δεν μας πείραζε, γιατί δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε στη πόλη. Είχε επιλεγεί μόνο ως σταθμός άφιξης και αφετηρίας μεταξύ δύο ημερών. Σκοπός μου ήταν να φτάσω μέχρι τέρμα βόρεια στη χώρα για να μπορέσω να δώ όλα όσα ήθελα να δώ. Οπότε η Cluj βρισκόταν στο κατάλληλο γεωγραφικό σημείο!
Αφήσαμε τα πράγματα μας, κάναμε ένα φρεσκάρισμα με το πάσο μας και μετά πήραμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης. Παρκάραμε σε έναν χώρο που δεν είχε παρκόμετρο, ούτε κάτι άλλο αντίστοιχο, κοντά στη πλατεία Ενότητας. Ελένξαμε, τα άλλα αυτοκίνητα δίπλα, για να δούμε αν έχουν κάτι εμφανές στο μπαρμπρίζ, αλλά τίποτα. Το αφήσαμε λοιπόν, ευχόμενοι να μην μας κόψουν κληση…Αργότερα κατάλαβα πως πάει το σύστημα, στις πόλεις της Ρουμανίας, με το πάρκινγκ!
Κάναμε βόλτα στη πλατεία Ενότητας, είδαμε το άγαλμα του βασιλιά Ματίας Κορνίβους, που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας που είναι της κακιάς ώρας,
και μετά μπήκαμε στα στενά της πόλης.
Απο αυτό το λίγο που είδα, η Cluj μου άρεσε πολύ !!! Είναι μία ζωντανή πόλη, με κόσμο που βγαίνει έξω, κυρίως νέο κόσμο είδαμε εμείς, πολύ καλή δόμηση και πολύ καθαρή!!! Θα ήθελα να την ξαναεπισκεφτώ, για να την δώ καλύτερα…
Ψάχναμε μία Irish Pub που είχα σταμπάρει, για να κάτσουμε επιτέλους, μετά από μία γεμάτη μέρα και να απολαύσουμε την μπύρα μας. Είναι η παρακάτω
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...uj_County_Northwest_Romania_Transylvania.html
Δεν μπήκα μέσα να δώ πως είναι, γιατί κάτσαμε έξω. Παρήγγειλα μία μπύρα που δεν είχα δοκιμάσει ξανά, ούτε την είχα δει σε κάποιον άλλο κατάλογο μέχρι τώρα….Ήταν η Nenea Iancu! Είναι η καλύτερη μπύρα που ήπια στη Ρουμανία.-
Πήραμε και κάτι κροκέτες και πατάτες για τσιμπολόι και χαλαρώσαμε κάνοντας τον απολογισμό της μέρας, "θάβοντας" για άλλη μία φορά το σάντουιτς της "υπομονής" που φάγαμε στο Σέμπες και μας στέρηση τον πολύτιμο χρόνο που θέλαμε να έχουμε. Συζητήσαμε για τις πόλεις που είχαμε αφιερώσει κάποιες ώρες για να δούμε έστω και λίγο ( 2 ώρες στο Σιμπίου και 1,5 στην Άλμπα Ιούλια). Και οι δύο αξίζουν και μάλιστα πολύ!!! Και στο τέλος συζητήσαμε για το αυριανό μας πρόγραμμα…
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο κατάευχαριστημένοι για να κοιμηθούμε και να πάρουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα, που επίσης προβλεπόταν μεγάλη
Είχε έρθει η ώρα για Μαραμούρες….
....όλοι μας έχουμε κάποια μείον...ο αδερφός μου έχει αυτό! Εφησυχάζεται με εμένα που οργανώνω τα πάντα και όταν του λέω οτι θα πρέπει να συμμετέχει η απάντηση είναι: "αφού εσύ το κάνεις καλά, γιατί εγώ να σου στερήσω αυτή τη χαρά;;;" 
