Sassenach77
Member
- Μηνύματα
- 7.139
- Likes
- 20.423
- Επόμενο Ταξίδι
- Τατζικιστάν
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γη του Πυρός
Ημέρα 4η – 7 Νοεμβρίου
Μέρος 4ο
Διασχίζοντας τον 109F, σε πολύ λίγη ώρα φτάσαμε στη κοινότητα Budesti.
Σε λίγα λεπτά συναντάμε μία διασταύρωση. Στρίβουμε δεξιά στον 186Β.
Κατευθυνόμασταν στο κάτω μέρος του χωριού, στο Budesti Josani. Κατά την διαδρομή κοιτούσαμε τα σπίτια γύρω μας…όλα ήταν πανέμορφα!!! Με σκαλιστές ξύλινες περιφράξεις, με τις μεγάλες χαρακτηριστικές ξύλινες αυλόπορτες, άλλες πιο απλές και άλλες περίτεχνα σκαλισμένες με όμορφα σχέδια, με τις χαρακτηριστικές σκεπές τους, πολλά από τα σπίτια είχαν μεγάλες ξύλινες προσθήκες και γενικά κυριαρχούσε το ξύλο σε διάφορες μορφές και σχέδια! Είναι ένα από τα πιο όμορφα χωριά της βόρειας Ρουμανίας!!! Όσο πηγαίναμε βόρεια τόσο πιο έντονη ήταν η παρουσία των ξύλινων κατασκευών στα σπίτια των χωριών!!!!
Φτάνουμε κάποια στιγμή στο "πολιτιστικό σπίτι" του χωριού. Ήταν κλειστό…
Μπροστά μας είχαμε ένα χώρο πάρκινγκ και δίπλα σε αυτόν ένα κιόσκι πληροφοριών και τις γνωστές "τουαλέτες της Unesco"….είχαμε βρεί το αξιοθέατο μας!
Wooden church Budesti Josani- Unesco World Heritage Site
Το Budesti είναι μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες στη κομητεία των Μαραμούρων, με δύο εκκλησίες σε δύο ξεχωριστές ενορίες. Βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Cosau, 25 χλμ νότια της πόλης Sighetu Marmatiei. Αποτελείται από δύο χωριά, το Budeşti και το Sârbi. Το πάνω Budesti ονομάζεται Susani και το κάτω Budesti ονομάζεται Josani. Ο διαχωρισμός αυτός έχει γίνει άτυπα από τους κατοίκους του χωριού. Το όνομα Budeşti σημαίνει "Οι συγγενείς του Bud", ένα πρόσωπο που αναφέρεται σε ένα έγγραφο του Μεγάλου Λουδοβίκου, το 1361. Αυτή είναι η πρώτη αναφορά στο χωριό, ακολουθούμενη από μια ολόκληρη σειρά άλλων εγγράφων, καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
Η ξύλινη εκκλησία στο Budeşti Josani είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο και είναι μία από τις 8 ξύλινες εκκλησίες που έχουν ενταχθεί στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Η ανέγερση της χρονολογείται το 1643. Η εκκλησία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της τοπικής ξυλογλυπτικής των Μαραμούρων, καθώς διατηρεί το αρχικό της σχήμα, ενώ οι διαστάσεις της είναι ελαφρώς μεγαλύτερες από το συνηθισμένο. Είναι μία από τις πρώτες ξύλινες εκκλησίες της περιοχής που πρόβαλε τα τέσσερα διακοσμητικά πυργάκια στη βάση της οροφής του κεντρικού πύργου, που αποτελούν χαρακτηριστικό στοιχείο των εκκλησιών στη περιοχή Lapus.
Το εσωτερικό δεν έχει αλλάξει πολύ, αλλά το 1922, όπως και σε πολλές άλλες εκκλησίες, έγιναν κάποιες τροποποιήσεις που επηρέασαν τις τοιχογραφίες. Έγιναν ανοίγματα στον τοίχο που χωρίζει τον πρόναο με το κυρίως κλίτος, για να μπορούν και οι γυναίκες να παρακολουθούν τη λειτουργία. Όλα τα παράθυρα διευρύνθηκαν και ένα μπαλκόνι προστέθηκε στο δυτικό τοίχο του ναού.
Η εκκλησία είναι διάσημη για τα αντικείμενα που ανήκαν σε δύο μαχητές της ελευθερίας, του 18ου αιώνα, κατά των Αυστριακών Αψβούργων: το παλτό ταχυδρομείου του Pintea the Brave, ενός θρυλικού εγκληματία των Μαραμούρων και η σημαία του Ferenc II Rákóczi, ενός Τρανσυλβανού ευγενή. Υπάρχουν επίσης εικόνες του 15ου-17ου αιώνα, ζωγραφισμένες σε ξύλο και γυαλί. Σε μία από αυτές υπάρχει η φράση, στη σλαβική γλώσσα: "Η εικόνα αυτή έγινε από τον πολύ αμαρτωλό Γκεόργκε".
Τα εσωτερικά τοιχώματα της εκκλησίας είναι ζωγραφισμένα με μικρές σκηνές, σχεδόν μικροσκοπικές, πλαισιωμένες με χρωματιστές ζώνες. Το 1762, ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους εικόνων και εκκλησιών, ο Alexandru Ponehalschi, ζωγράφισε τον πρόναο, τον ναό και το τέμπλο, καθώς και διάφορες εικόνες. Ο Ponehalschi, εκτός από αυτήν την εκκλησία, ζωγράφισε επίσης τις εκκλησίες της Budeşti Susani, Călineşti Căieni, Ieud Deal και Sârbi Susani. Οι πρώτες τοιχογραφίες ζωγραφίστηκαν σε κομμάτια υφάσματος, που εφαρμόστηκαν στους τοίχους και καλύφθηκαν με ένα προπαρασκευαστικό στρώμα ασβέστη. Οι τοιχογραφίες του 19ου αιώνα ζωγραφίστηκαν απευθείας πάνω στο ξύλο.
Μπροστά από το σημείο που παρκάραμε είχαμε την περίφραξη της εκκλησίας. Πίσω από το φράχτη υψώνεται ένας μικρός λόφος και πάνω στο λόφο βρίσκεται η ξύλινη εκκλησία, περιτριγυρισμένη από τάφους.
Περιεργαστήκαμε το φράχτη, την κεντρική είσοδο, τον σταυρό που βρίσκεται δίπλα από την είσοδο και την ένδειξη της Unesco….
….δίπλα από τον σταυρό στην είσοδο, υπάρχει μία στήλη με την χαρακτηριστική σκεπή και πάνω της υπήρχαν δύο ξύλινες πινακίδες, με ένα όνομα και ένα νούμερο σκαλισμένο στη κάθε μία. Δεν ξέρω τι σήμαινε αυτό….
Πρίν μπώ στον εσωτερικό χώρο, πήγα στο κιόσκι πληροφοριών…κλειστό!
Άρα κλειδί γιόκ….Πρίν τελειώσει η σημερινή περιήγησή μας, ήθελα να δώ άλλη μία εκκλησία εσωτερικά και υπολόγιζα να δώ αυτή….
Παραμερίζουμε την μικρή πόρτα, στην κεντρική ξύλινη είσοδο και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Γύρω μας τάφοι με λουλούδια και μπροστά μας ορθώνονταν η ξύλινη εκκλησία
Γύρω της η εκκλησία έχει πλακόστρωτο περίβολο.
Η είσοδος της βρίσκεται στην πίσω πλευρά του λόφου, προς τη δύση, με το ξύλινο πύργο από πάνω της. Τα σκαλιστά σχέδια και όλος ο διάκοσμος της εισόδου είναι πραγματικά μοναδικός! Έμεινα αρκετά λεπτά να τα παρατηρώ. Κρίμα που δεν μπορούσα να μπώ μέσα….
Έκανα μία βόλτα γύρω απο την εκκλησία, παρατηρώντας τις εξωτερικές λεπτομέρειες. Τα κάτω παράθυρα είναι αρκετά μεγάλα σε σχέση με τα παράθυρα στο πάνω διάζωμα που είναι πολύ μικρά. Γύρω από την εκκλησία και λίγο ψηλότερα από τα κάτω παράθυρα, υπάρχουν εικόνες που δείχνουν την πορεία του Ιησού προς το Γολγοθά και τη σταύρωση του.
Στη συνέχεια έκανα μία βόλτα στον υπόλοιπο περίβολο και τα νεκροταφεία. Παρατήρησα τα σπίτια του χωριού που υπάρχουν τριγύρω, με τις ξύλινες σκεπές
Δεν υπήρχε κάτι άλλο να δούμε, αφού η εκκλησία ήταν κλειστή…Η ώρα ήταν 16:00 και είχε απομείνει ένα ακόμα αξιοθέατο για την σημερινή μέρα (μαντέψτε τι αξιοθέατο ήταν
).
Βγήκαμε από το χωριό, παίρνοντας πάλι το 109F
Ο δρόμος ανηφόριζε και γύρω μας βλέπαμε χωράφια με τα χαρακτηριστικά δεμάτια των Μαραμούρων, τα οποία είναι σήμα κατατεθέν της περιοχής! Υπάρχουν και πιο νότια, αλλά τα συναντάς σπάνια, ενώ στην περιοχή αυτή είναι παντού!!!!
Κάποια στιγμή συναντήσαμε τον 185 στα αριστερά μας και συνεχίσαμε μέχρι τον 18, όπου και θα στρίβαμε αριστερά για να βρούμε το χωριό Desesti!
Σε όλη αυτή την διαδρομή συναντήσαμε πολύ μικρά χωριουδάκια και βλέπαμε τριγύρω στα χωράφια πολλές μικρές φωτιές αναμμένες…πάρα πολλές!
Φτάνοντας στο Desesti είχαμε εισπνεύσει μπόλικη αιθάλη (που να ‘ξερα ποια θα ήταν η συνέχεια). Είδαμε την νεόδμητη ξύλινη εκκλησία του χωριού, με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της περιοχής και κάποια στιγμή στρίψαμε δεξιά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, περνώντας από σπίτια με όμορφες περιφράξεις και αυλόπορτες, ώσπου φτάσαμε στο πάρκινγκ της ξύλινης εκκλησίας που ψάχναμε με τις χαρακτηριστικές "τουαλέτες της Unesco"
Wooden church Desesti- Unesco World Heritage Site
Το χωριό Desesti βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Mara, 41 χλμ. βορειοανατολικά του Baia Mare και 26 χλμ. νότια του Sighetu Marmatiei.
Η ξύλινη εκκλησία του χωριού χτίστηκε το 1770 και είναι αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή. Λόγω του αρμονικού συνόλου και των καλοδιατηρημένων έργων ζωγραφικής, η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής έχει συμπεριληφθεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Τα ξύλα, από τα οποία έχει κατασκευαστεί, είναι παχιά τετράγωνα δρύινα δοκάρια και τα θεμέλια της είναι από πέτρες ποταμών. Οι άνω δοκοί είναι μακρύτεροι και σχηματίζουν σταθερές βάσεις που στηρίζουν την ψηλή και βαριά οροφή. Η οροφή, με διπλές μαρκίζες, καλύπτει το κύριο ορθογώνιο τμήμα της εκκλησίας, ενώ μια ξεχωριστή οροφή με μία μαρκίζα, καλύπτει το πολυγωνικό τμήμα του ιερού.
Η πόρτα της εισόδου βρίσκεται στη δυτική πρόσοψη. Το πλαίσιο της πόρτας είναι φαρδύ, διακοσμημένο με ένα ξύλινο σχοινί. Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής είναι μία από τις λίγες εκκλησίες, των οποίων το σχέδιο δεν έχει τροποποιηθεί με την προσθήκη βεράντας.
Στην εκκλησία υπάρχει μια επιγραφή που μας λέει ότι ο Radu Munteanu από το χωριό Ungureni ζωγράφισε τους εσωτερικούς τοίχους το 1780. Ο Munteanu ξεκίνησε την καριέρα του ζωγραφίζοντας εικόνες στη Χώρα του Lapus. Μια από τις πιο όμορφες και πλήρεις τοιχογραφίες του, βρίσκεται εδώ στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, στο Desesti. Ο διάσημος καλλιτέχνης Alexandru Ponehalschi ζωγράφισε το τέμπλο και τις άλλες εικόνες στην εκκλησία μεταξύ 1778-1780. Το ημικυκλικό τμήμα του τέμπλου κυριαρχείται από το θέμα της Σταύρωσης. Από τις δύο πλευρές του σταυρού βρίσκονται οι μορφές της Παναγίας και του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Πιο κάτω είναι η φιγούρα του Θεού, που πλαισιώνεται από τους Προφήτες, που είναι διατεταγμένοι ανα δύο μέσα σε σχήμα καρδιάς σαν μενταγιόν. Κάτω από αυτούς είναι οι Απόστολοι, επίσης ανα δύο, που περιβάλλουν τον Ιησού Χριστό τον Αρχιερέα.
Στο χαμηλότερο τμήμα του τέμπλου υπάρχουν τέσσερις αυτοκρατορικές εικόνες. Στη μαρκίζα, πάνω από τα αυτοκρατορικά εικονίδια, υπάρχει μία επιγραφή στα ρουμανικά με κυριλλικά γράμματα, που λέει: "Αυτό το ιερό μετωπικό τμήμα, πληρώθηκε από τον Πάπα Ianus και τη σύζυγό του Marica και τους γιους τους Stephen και τους γονείς τους Pop Grigorie Axenie για την αιώνια μνήμη τους".
Αφήνουμε το αυτοκίνητο και κάνουμε μία μικρή βόλτα έξω από τη περίφραξη. Βρίσκουμε μία δευτερεύουσα είσοδο και αποφασίζουμε να μπούμε από εκεί. Το πρώτο που βλέπουμε είναι ένα μικρό δρομάκι που οδηγεί ψηλά στην εκκλησία και στα αριστερά ένα δεμάτιο από άχυρα!
Φτάνουμε στην είσοδο…κλειστή! Το περίμενα άλλωστε, γιατί στην προηγούμενη εκκλησία είχε ολόκληρο κτίριο πληροφοριών και ήταν κλειστό…ε, δεν θα ήταν κλειστά και εδώ;…..Είχε όμως τηλέφωνο γραμμένο. Ήταν η τελευταία εκκλησία για σήμερα, οπότε δεν βιαζόμουν, είχα χρόνο! Έκανα μία βόλτα τριγύρω από την εκκλησία και ο αδερφός μου κατευθύνθηκε προς την κύρια είσοδο για να βρεί τον κλειδοκράτορα!
Μετά από λίγη ώρα πήγα προς την κύρια είσοδο για να βρώ τον αδερφό μου. Τον βρήκα να παίρνει τηλέφωνο. Εκείνη την ώρα βλέπω μία κυρία να πλησιάζει και μας κάνει νόημα να κατεβάσουμε το τηλέφωνο Είχαμε βρεί την κλειδοκράτορα μας !!!!! 
Ήθελα πολύ να δώ άλλη μια εκκλησία εσωτερικά και χαιρόμουν πολύ που θα είχα αυτή την δυνατότητα!!!
Ακολουθήσαμε την κλειδοκράτορα μας πίσω στην εκκλησία. Κάποια στιγμή εγώ παρέκαμψα από το μονοπάτι για να κάνω βόλτα σε ένα άλλο τμήμα των νεκροταφείων μέχρι να ανοίξει η εκκλησία! Είχε ένα πολύ ωραίο ηλιοβασίλεμα, που έδινε μία περίεργα όμορφη όψη στο νεκροταφείο….
Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα μόλις μπήκα στη εκκλησία
Ο πρόναος είχε πολύ ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες, με δράκους, περίτεχνα σχέδια και αγίους γύρω γύρω. Στο πάτωμα και στα στασίδια που βρίσκονται περιμετρικά του πρόναου, υπήρχαν μάλλινα καλύμματα και κάθε σπιθαμή του πατώματος ήταν καλυμμένη με χοντρά μάλλινα χαλιά!
Προχωρώντας στο κυρίως κλίτος, το πρώτο που θαύμασα ήταν η θόλος με τις ζωγραφιές. Είχα αρχίσει να συνηθίζω αυτού του είδους τις ζωγραφιές και μου άρεσαν πολύ!!! Μετά κατευθύνθηκα προς το τέμπλο, το παρατήρησα από πάνω μέχρι κάτω και περιεργάστηκα τις λεπτομέρειες στην ξυλόγλυπτη είσοδο του ιερού!
Γυρνώντας προς τα πίσω, είδα το μπαλκόνι μέσα στο ναό, στο οποίο ανεβαίνεις από μία ξύλινη σκάλα. Αυτό δεν θα το άφηνα με τίποτα γιατί δεν ήξερα να θα κατάφερνα να ξαναμπώ σε ξύλινη εκκλησία και επίσης είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου. Ήθελα να τη περιεργαστώ καλά! Όταν ανέβηκα είδα τα ίδια χαλιά στο πάτωμα. Περιμετρικά είχε πάγκους με χοντρά μάλλινα καλύμματα και από το μπαλκόνι μπορούσες να δείς καλύτερα τη θόλο και το τέμπλο.
Πήγα δίπλα στα μικρά παράθυρα…όταν κοίταξα έξω είδα μία ομίχλη….Τότε μου "χτύπησε" τη μύτη και η μυρωδιάκάπνα! Το ηλιοβασίλεμα σε συνδυασμό με την αιθαλομίχλη δημιουργούσε μία ατμόσφαιρα περίεργη…ότι πρέπει για να "οργιάσει" η φαντασία μου….spooky!!!
Όταν βγήκαμε έξω από την εκκλησία δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα...η κάπνα είχε αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις σε απόσταση παραπάνω των 200 μέτρων! Απορώ πως ζούνε έτσι, οι άνθρωποι της περιοχής, με όλη αυτή τη κάπνα και κυρίως γιατί την δημιουργούν…δεν μπόρεσα να το καταλάβω…και είναι άκρως ρυπογόνο για το περιβάλλον!!! Κάτι που με ενόχλησε πολύ….!
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε γρήγορα, γιατί πρώτον δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα και δεύτερον τα ρούχα μας και τα μαλλιά μας είχαν βρωμίσει!
Πήραμε τον 18 με κατεύθυνση προς Sighetu Marmatiei. Περάσαμε από διάφορα χωριά…
….περάσαμε την γέφυρα του ποταμού Iza…
….και σε λίγη ώρα είχαμε μπεί στο Sighetu Marmatiei.
Είχε έρθει η ώρα να φάμε!!! Μετά από μία γεμάτη και πολύ αξιόλογη μέρα έπρεπε να έχουμε και το ανάλογο δείπνο Σταματάμε στην άκρη του δρόμου, ανοίγω τις σημειώσεις μου και βρίσκω το εστιατόριο που είχα σημειώσει. Είναι το παρακάτω
http://www.casaiurca.ro/
Βάζουμε την διεύθυνση στο google map και σε λίγα λεπτά ήμασταν από έξω! Παρκάρουμε λίγα μέτρα πιο κάτω παίρνουμε τα απαραίτητα μαζί μας και ξεκινάμε για το εστιατόριο, στο οποίο ανυπομονούσα να κάτσουμε, γιατί ήθελα να χαλαρώσω επιτέλους με φαγάκι και μπυρίτσα!
Δίπλα από το εστιατόριο, υπήρχε ένα αξιοθέατο που είχα σημειώσει, αλλά δεν το είχα στο πρόγραμμα μας ούτε για σήμερα (λόγω ώρας), ούτε για αύριο, γιατί δυστυχώς πρέπει να διαλέγεις….Ήταν το σπίτι του Elie Wiesel!
Η ώρα ήταν 17:15 και φυσικά ήταν κλειστό.
O Elie Wiesel, γεννήθηκε στη Ρουμανία και ήταν Εβραίος συγγραφέας, καθηγητής, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής, τιμημένος με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986. Συνέγραψε 57 βιβλία, μεταξύ των οποίων και το "Η νύχτα", που είναι βασισμένο στις εμπειρίες του, ως κρατουμένου στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Άουσβιτς και του Buchewald.
Σε αυτό το σπίτι, ο Elie Wiesel πέρασε τα πρώτα 15 χρόνια ζωής του. Το 1944, μαζί με την οικογένειά του και άλλους 38.000 εβραίους από την περιοχή των Μαραμούρων, απελάθηκαν στο Άουσβιτς, το Birkenau και το Buchewald, υπο το καθεστώς των Ναζί.
Τον Αύγουστο του 2002, ο ίδιος ο Elie Wiesel άνοιξε τις πόρτες του σπιτιού. Εδώ μπορείτε να βρείτε μια μεγάλη συλλογή φωτογραφιών, επίπλων και άλλων προσωπικών αντικειμένων που ανήκουν στην εβραϊκή κοινότητα των Μαραμούρων.
Κάνω για άλλη μία φορά την ξεναγό και με μεγάλη επιτυχία…..
- Π: Θα έρθουμε να το δούμε αύριο το πρωί!
- Ε: Αύριο θα δούμε άλλο αξιοθέατο στην περιοχή αυτή!
- Π: Ποιό;;;;
- Ε: Το Μουσείο του χωριού
- Π: Ε ωραία, θα δούμε και τα δύο μουσεία!!!
Όπως καταλάβατε μας αρέσουν ΚΑΙ τα μουσεία στην οικογένεια μας…..
- Ε: Το Μουσείο του χωριού είναι υπαίθριο…θέλουμε λίγο παραπάνω ώρα για να το δούμε και έχουμε και άλλες 3 ξύλινες εκκλησίες να δούμε αύριο και τα χαρούμενα νεκροταφεία!!!
- Π: Τα ποια;;;…
- Ε: Θα σου εξηγήσω, όταν κάτσουμε να φάμε!
- Π: Προλαβαίνουμε να τα δούμε όλα!!!
- Ε: Νομίζεις….
- Π: Πόση ώρα θα κάνουμε για να δούμε ένα σπίτι;…
- Ε: Γιατί πρέπει να συζητήσουμε όρθιοι αυτό;;;; Πεινάω….
- Π: Που είναι το εστιατόριο;
- Ε: Να το…
Και του δείχνω την διπλανή πόρτα από το σπίτι-μουσείο!
Περνώντας τη πόρτα, βρίσκεσαι σε μία στοά και στα αριστερά έχει άλλη μία ξύλινη πόρτα με όμορφα σχέδια
Μέσα ήταν όλα από ξύλο!!! Χόρταινες με το μάτι εκεί μέσα!!! Λέμε τώρα…
Κάτσαμε, δώσαμε την παραγγελία μας σε έναν ευγενέστατο άνθρωπο, μας έφερε τις μπύρες μας (επιτέλους χαλάρωση!!!) και μετά από λίγη ώρα ήρθε και το φαγάκι μας!!! Είχαμε πεί ότι θα φάμε παραδοσιακά σήμερα!
Ένα Ratu Popii για τον αδερφό μου. Είναι κάτι σαν πίτσα, έχει δηλαδή ζύμη από κάτω και από πάνω λουκάνικα, τυριά λιωμένα και πίκλες…. "Εξαφανίστηκε" μέχρι να πώ κύμινο!!!
….και μία σούπα φασόλια με αλλαντικά σε ψωμί για μένα! Ήταν πάαααρα πολύ νόστιμο, αλλά αυτό το πράγμα ήταν για τρία άτομα φαγανά
!!! Έφαγα το 1/3 και τερμάτισα….πόσο να φάω η δόλια;…είπαμε, είμαι φαγανή, αλλά όχι και έτσι!!!
Εκεί που καθόμαστε χαλαρά και πίνουμε τις μπύρες μας, εξηγώντας στον αδερφό μου τι είναι τα χαρούμενα νεκροταφεία, χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν ρουμάνικο νούμερο…το σηκώνω και ήταν από το ξενοδοχείο….Ήταν μία κυρία που με ρώτησε αν θα πάμε τελικά να μείνουμε; (ευτυχώς μιλούσε αγγλικά) Και γιατί να μην δεν έρθουμε; ρωτάω εγώ… Γιατί η ώρα έχει περάσει μου λέει…Μάλιστα! Της εξηγώ που είμαστε και ότι τρώμε και τι ώρα θα είμαστε περίπου στο ξενοδοχείο…Υπάρχει πρόβλημα; Ρωτάω…Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα, απλά ήθελα να ξέρω τι ώρα θα έρθετε….Κάτι που είχαμε ήδη σημειώσει στο booking όταν κάναμε τη κράτηση!
Εμένα κάτι δεν μου άρεσε σε όλο αυτό, αλλά δεν έδωσα σημασία! Κατάλαβα τι "παίζει" την άλλη μέρα το πρωί…
Αφού φάγαμε και ήπιαμε (πληρώσαμε περίπου 20€ με κάρτα), ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, μέσω του 19, που οδηγεί στο χωριό Sapanta. Φτάνουμε στο χωριό και πρέπει να βρούμε τώρα το ξενοδοχείο…Το χωριό ήταν θεοσκότεινο Το "αγαπημένο" μου GPS δεν αναγνώριζε τα στενάδια…μόνο τους κεντρικούς δρόμους!!! Τελείως για τ’ ανάθεμα ήταν το ρημάδι Βάζουμε google maps και βρίσκουμε το φώς μας! Μπαίνουμε σε ένα στενό χωματόδρομο…(που πάμε;;;…) και κάποια στιγμή τα σπίτια του χωριού τελειώνουν και μετά το χάος…
Συνεχίζω να οδηγώ ακάθεκτη…και κάποια στιγμή βλέπω κάτι φώτα!! Μόλις είδα το κτίριο, ησύχασα! Ήταν έξω από το χωριό, βόρεια και την άλλη μέρα μάθαμε ότι βρίσκεται 800 μέτρα από τα σύνορα με την Ουκρανία! Είναι αυτό
https://www.booking.com/hotel/ro/plai-cu-peri.el.html?aid=357006;label=gog235jc-hotel-XX-ro-plaiNcuNperi-unspec-gr-com-L:el-O:windowsS10-B:chrome-N:XX-S:bo-U:XX-H:s;sid=40044fa4e370325ecb64320a6e317dfa;dist=0&sb_price_type=total&type=total&
Μπαίνουμε στο χώρο του ξενοδοχείου, βλέπω το κτίριο…ουυυαααοουυυ!
Παρκάρουμε δίπλα από 3-4 αυτοκίνητα που υπήρχαν ήδη εκεί και μόλις βγαίνουμε μας υποδέχονται κάτι γαβγίσματα που έκαναν τον αδερφό μου να παγώσει… Υπήρχε ένα "σκυλάκι", δεμένο, σε ένα σπιτάκι…Ρίχνω δύο λόγια στον σκύλαρο…και ησυχάζει κάπως! Παίρνουμε τα πράγματα και κατευθυνόμαστε στο κέντρο του κτιρίου, όπου βρίσκονταν και η reception-bar…
Μπαίνουμε μέσα και βλέπω μπροστά μου δύο μικρά κοριτσάκια, τα οποία φορούσαν παραδοσιακή φορεσιά !!!! Κοιτώ γύρω μου…τα πάντα ήταν ξύλινα!!! Σε λίγα λεπτά, έρχεται μία κυρία, νταρντάνα γυναίκα, με παραδοσιακή φορεσιά και ένα χαμόγελο ΝΑ!!! Μας καλωσορίζει στα Ρουμάνικα και αρχίζει η παντομίμα…Δεν ήξερε γρί αγγλικά… Την ρωτάω που είναι η κυρία που μιλούσα στο τηλέφωνο;…Με τα πολλά μου εξηγεί ότι είναι κόρη της, μου λέει πως την λένε (το έχω ξεχάσει το όνομα, αλλά ήταν ωραίο όνομα!) και μπαίνει μέσα στη reception-bar….παίρνει ένα μπουκάλι και τρία ποτήρια σφηνάκια…τα γεμίζει και μας τα προσφέρει!!! Κατάλαβα ότι είναι για το καλωσόρισμα! Έτσι όπως είχα πιεί ήδη τις μπύρες μου εγώ, το αρπάζω και το κατεβάζω με τη μία…Ήταν σκέτο οινόπνευμα!!!!!! Η κυριούλα είχε πιεί το δικό της και χαμογελούσε!!! Παίρνω μία ανάσα, γυρνώ προς τον αδερφό μου και τον βλέπω να έχει δοκιμάσει λίγο και να το έχει αφήσει στο μπάρ….παίρνω το σφηνάκι του και το κατεβάζω και αυτό…Χαμογελάω και στους δύο….Είχα γίνει "πύραυλος".-
Η κυριούλα μόλις με είδε "ζεστή" πάει να βάλει και άλλο…Νοοοοο Νοοοοο Νοοοοο enough, φτάνει!!!
Με τα πολλά και μεσ’ την τρελή χαρά εγώ, μας δίνει το κλειδί και ξεκινάμε όλοι μαζί για το δωμάτιο!
Βγαίνεις από την reception-bar, και προχωράς κατά μήκος του κτιρίου στα δεξιά. Όλα τα δωμάτια είναι ισόγειο και το ένα δίπλα στο άλλο!
Εμείς ήμασταν στο 4, το έγραφε σε ένα μεταλλικό αχλαδάκι, καρφωμένο πάνω στο περβάζι του παραθύρου, του δωματίου μας!
Μας ανοίγει, βάζουμε τα πράγματα μέσα και εδώ αρχίζει "το γέλιο της αρκούδας"….Για να έχετε την εικόνα…το δωμάτιο ήταν αυτό
Μπαίνουμε μέσα, αφήνουμε πράγματα και ξεκινάει η κυριούλα να μας δείχνει διάφορα μέσα στο δωμάτιο. Μέχρι εδώ όλα καλά…Αρχίζει να ρωτάει διάφορα, κάνοντας παντομίμα πάντα! Από που είμαστε, που θα πάμε αύριο, πόσο καιρό θα κάτσουμε…ήταν παραστατικότατη με τις ερωτήσεις και πιάναμε το νόημα!!! Μέσα στη τρελή χαρά, αρχίζω και εγώ τις ερωτήσεις
πόσα χρόνια ζεί εκεί, αν είναι δικό της το ξενοδοχείο… "πατάει" στη λέξη ξενοδοχείο και αρχίζει να λέει κάτι που έμοιαζε με: "είναι ήσυχο μέρος"…"έξω από το χωριό"…"είστε όμορφα παιδιά…"... Γυρνάω προς τον αδερφό μου και του λέω "Τι λέει;;;" Και εκείνη την ώρα πιάνει η κυριούλα το ένα κρεβάτι (μιλάμε για ξύλινο κρεβάτι και μάλιστα πολύ βαρύ..) και το σπρώχνει προς το άλλο για να τα ενώσει…..
- Π: Νοοοοο Νοοοοο Νοοοοο δεν ήρθαμε να "πνίξουμε το κουνέλι"!!!! Αδέρφια είμαστε!!!!
Η κυριούλα δεν καταλάβαινε τίποτα!!! Συνέχισε να σπρώχνει….Δεν μπορούσα να κρατήσω τα γέλια μουΉταν απίστευτο το σκηνικό, να βλέπω τον αδερφό μου να της λέει ότι είμαστε αδέρφια σε αγγλικά και ελληνικά και αυτή να λέει κάτι στα ρουμάνικα και να σπρώχνει το ένα κρεβάτι προς το άλλο!!!
Και έρχεται η επιφώτηση! Το πως κατάφερα να θυμηθώ, μέσα στη ζαλούρα μου και τα γέλια μου, μετά από 30 χρόνια, πως λέγεται ο "αδερφός" στη σλάβικη διάλεκτο που χρησιμοποιούμαι στο χωριό που μεγάλωσα, ήταν ΑΘΛΟΣ….
- Ε: Brate, Brate, Brateeeee
Και σταματάει!!!...Αρχίζει να ζητάει συγνώμη και να της λέμε εμείς, ότι δεν πειράζει !!!! Ήταν τόσο καλή!!!! Φεύγοντας, με πιάνει από το χέρι και μου λέει κάτι….απο όλο αυτό που μου είπε "έπιασα" μόνο το "ντόμπρο μομιτσε" (κάπως έτσι, τέλος πάντων) που σημαίνει "καλό κορίτσι"….Την ευχαρίστησα και μας καληνύχτισε!!! Ένας ακόμα άνθρωπος, σε αυτήν την όμορφη χώρα, που θα μου μείνει αξέχαστος
Αφού ηρεμήσαμε από τα γέλια, μπαίνω στο μπάνιο και τι να δώ….δεν υπάρχει σεσουάρ για τα μαλλιά
- Ε: Και πως στο κόρακα θα λούσω τα μαλλιά μου;;;;
Πρώτο μείον και μάλιστα μεγάλο, όταν τα μαλλιά μου μύριζαν κάπνα, από όλο αυτό το νέφος αιθάλης, που κατακλύζει όλη την περιοχή των Μαραμούρων, από τις 16:00 το απόγευμα και μετά…..Το "πνίγω" και κάνω ένα ντούς! Μέχρι να πλυθεί και ο αδερφός μου, ανοίγω μία μπύρα που είχαμε αγοράσει από το Targu Lapus…ήταν η πιο απαίσια μπύρα που έχω πιεί στη ζωή μου!!! Ξενέρωσα, μετά από τόσο ωραία οινοποσία, στο εστιατόριο αρχικά και μετά μαζί με την κυριούλα !!! Το "πνίγω" και αυτό…. παίρνω το ποτήρι μου και βγαίνω έξω να καπνίσω. Απέναντι μου είχα τον συμπαθέστατο τετράποδο φίλο μου, που άρχισε την "γκρίνια" μόλις με είδε….Ξεκίνησα και εγώ να του εξιστορώ τα σώψυχα μου και σε λίγη ώρα είχε ησυχάσει, κοιτώντας με μόνο και κουνώντας μου την ουρά….
Τα λατρεύω τα σκυλιά!!!!
Η διαδρομή που είχαμε κάνει εκείνη τη μέρα, είναι η παρακάτω
Άλλη μία όμορφη μέρα είχε τελειώσει!
Καληνύχτα....
Μέρος 4ο
Διασχίζοντας τον 109F, σε πολύ λίγη ώρα φτάσαμε στη κοινότητα Budesti.
Σε λίγα λεπτά συναντάμε μία διασταύρωση. Στρίβουμε δεξιά στον 186Β.
Κατευθυνόμασταν στο κάτω μέρος του χωριού, στο Budesti Josani. Κατά την διαδρομή κοιτούσαμε τα σπίτια γύρω μας…όλα ήταν πανέμορφα!!! Με σκαλιστές ξύλινες περιφράξεις, με τις μεγάλες χαρακτηριστικές ξύλινες αυλόπορτες, άλλες πιο απλές και άλλες περίτεχνα σκαλισμένες με όμορφα σχέδια, με τις χαρακτηριστικές σκεπές τους, πολλά από τα σπίτια είχαν μεγάλες ξύλινες προσθήκες και γενικά κυριαρχούσε το ξύλο σε διάφορες μορφές και σχέδια! Είναι ένα από τα πιο όμορφα χωριά της βόρειας Ρουμανίας!!! Όσο πηγαίναμε βόρεια τόσο πιο έντονη ήταν η παρουσία των ξύλινων κατασκευών στα σπίτια των χωριών!!!!
Φτάνουμε κάποια στιγμή στο "πολιτιστικό σπίτι" του χωριού. Ήταν κλειστό…
Μπροστά μας είχαμε ένα χώρο πάρκινγκ και δίπλα σε αυτόν ένα κιόσκι πληροφοριών και τις γνωστές "τουαλέτες της Unesco"….είχαμε βρεί το αξιοθέατο μας!
Wooden church Budesti Josani- Unesco World Heritage Site
Το Budesti είναι μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες στη κομητεία των Μαραμούρων, με δύο εκκλησίες σε δύο ξεχωριστές ενορίες. Βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Cosau, 25 χλμ νότια της πόλης Sighetu Marmatiei. Αποτελείται από δύο χωριά, το Budeşti και το Sârbi. Το πάνω Budesti ονομάζεται Susani και το κάτω Budesti ονομάζεται Josani. Ο διαχωρισμός αυτός έχει γίνει άτυπα από τους κατοίκους του χωριού. Το όνομα Budeşti σημαίνει "Οι συγγενείς του Bud", ένα πρόσωπο που αναφέρεται σε ένα έγγραφο του Μεγάλου Λουδοβίκου, το 1361. Αυτή είναι η πρώτη αναφορά στο χωριό, ακολουθούμενη από μια ολόκληρη σειρά άλλων εγγράφων, καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
Η ξύλινη εκκλησία στο Budeşti Josani είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο και είναι μία από τις 8 ξύλινες εκκλησίες που έχουν ενταχθεί στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Η ανέγερση της χρονολογείται το 1643. Η εκκλησία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της τοπικής ξυλογλυπτικής των Μαραμούρων, καθώς διατηρεί το αρχικό της σχήμα, ενώ οι διαστάσεις της είναι ελαφρώς μεγαλύτερες από το συνηθισμένο. Είναι μία από τις πρώτες ξύλινες εκκλησίες της περιοχής που πρόβαλε τα τέσσερα διακοσμητικά πυργάκια στη βάση της οροφής του κεντρικού πύργου, που αποτελούν χαρακτηριστικό στοιχείο των εκκλησιών στη περιοχή Lapus.
Το εσωτερικό δεν έχει αλλάξει πολύ, αλλά το 1922, όπως και σε πολλές άλλες εκκλησίες, έγιναν κάποιες τροποποιήσεις που επηρέασαν τις τοιχογραφίες. Έγιναν ανοίγματα στον τοίχο που χωρίζει τον πρόναο με το κυρίως κλίτος, για να μπορούν και οι γυναίκες να παρακολουθούν τη λειτουργία. Όλα τα παράθυρα διευρύνθηκαν και ένα μπαλκόνι προστέθηκε στο δυτικό τοίχο του ναού.
Η εκκλησία είναι διάσημη για τα αντικείμενα που ανήκαν σε δύο μαχητές της ελευθερίας, του 18ου αιώνα, κατά των Αυστριακών Αψβούργων: το παλτό ταχυδρομείου του Pintea the Brave, ενός θρυλικού εγκληματία των Μαραμούρων και η σημαία του Ferenc II Rákóczi, ενός Τρανσυλβανού ευγενή. Υπάρχουν επίσης εικόνες του 15ου-17ου αιώνα, ζωγραφισμένες σε ξύλο και γυαλί. Σε μία από αυτές υπάρχει η φράση, στη σλαβική γλώσσα: "Η εικόνα αυτή έγινε από τον πολύ αμαρτωλό Γκεόργκε".
Τα εσωτερικά τοιχώματα της εκκλησίας είναι ζωγραφισμένα με μικρές σκηνές, σχεδόν μικροσκοπικές, πλαισιωμένες με χρωματιστές ζώνες. Το 1762, ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους εικόνων και εκκλησιών, ο Alexandru Ponehalschi, ζωγράφισε τον πρόναο, τον ναό και το τέμπλο, καθώς και διάφορες εικόνες. Ο Ponehalschi, εκτός από αυτήν την εκκλησία, ζωγράφισε επίσης τις εκκλησίες της Budeşti Susani, Călineşti Căieni, Ieud Deal και Sârbi Susani. Οι πρώτες τοιχογραφίες ζωγραφίστηκαν σε κομμάτια υφάσματος, που εφαρμόστηκαν στους τοίχους και καλύφθηκαν με ένα προπαρασκευαστικό στρώμα ασβέστη. Οι τοιχογραφίες του 19ου αιώνα ζωγραφίστηκαν απευθείας πάνω στο ξύλο.
Μπροστά από το σημείο που παρκάραμε είχαμε την περίφραξη της εκκλησίας. Πίσω από το φράχτη υψώνεται ένας μικρός λόφος και πάνω στο λόφο βρίσκεται η ξύλινη εκκλησία, περιτριγυρισμένη από τάφους.
Περιεργαστήκαμε το φράχτη, την κεντρική είσοδο, τον σταυρό που βρίσκεται δίπλα από την είσοδο και την ένδειξη της Unesco….
….δίπλα από τον σταυρό στην είσοδο, υπάρχει μία στήλη με την χαρακτηριστική σκεπή και πάνω της υπήρχαν δύο ξύλινες πινακίδες, με ένα όνομα και ένα νούμερο σκαλισμένο στη κάθε μία. Δεν ξέρω τι σήμαινε αυτό….
Πρίν μπώ στον εσωτερικό χώρο, πήγα στο κιόσκι πληροφοριών…κλειστό!
Άρα κλειδί γιόκ….Πρίν τελειώσει η σημερινή περιήγησή μας, ήθελα να δώ άλλη μία εκκλησία εσωτερικά και υπολόγιζα να δώ αυτή….Παραμερίζουμε την μικρή πόρτα, στην κεντρική ξύλινη είσοδο και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Γύρω μας τάφοι με λουλούδια και μπροστά μας ορθώνονταν η ξύλινη εκκλησία
Γύρω της η εκκλησία έχει πλακόστρωτο περίβολο.
Η είσοδος της βρίσκεται στην πίσω πλευρά του λόφου, προς τη δύση, με το ξύλινο πύργο από πάνω της. Τα σκαλιστά σχέδια και όλος ο διάκοσμος της εισόδου είναι πραγματικά μοναδικός! Έμεινα αρκετά λεπτά να τα παρατηρώ. Κρίμα που δεν μπορούσα να μπώ μέσα….
Έκανα μία βόλτα γύρω απο την εκκλησία, παρατηρώντας τις εξωτερικές λεπτομέρειες. Τα κάτω παράθυρα είναι αρκετά μεγάλα σε σχέση με τα παράθυρα στο πάνω διάζωμα που είναι πολύ μικρά. Γύρω από την εκκλησία και λίγο ψηλότερα από τα κάτω παράθυρα, υπάρχουν εικόνες που δείχνουν την πορεία του Ιησού προς το Γολγοθά και τη σταύρωση του.
Στη συνέχεια έκανα μία βόλτα στον υπόλοιπο περίβολο και τα νεκροταφεία. Παρατήρησα τα σπίτια του χωριού που υπάρχουν τριγύρω, με τις ξύλινες σκεπές
Δεν υπήρχε κάτι άλλο να δούμε, αφού η εκκλησία ήταν κλειστή…Η ώρα ήταν 16:00 και είχε απομείνει ένα ακόμα αξιοθέατο για την σημερινή μέρα (μαντέψτε τι αξιοθέατο ήταν
).Βγήκαμε από το χωριό, παίρνοντας πάλι το 109F
Ο δρόμος ανηφόριζε και γύρω μας βλέπαμε χωράφια με τα χαρακτηριστικά δεμάτια των Μαραμούρων, τα οποία είναι σήμα κατατεθέν της περιοχής! Υπάρχουν και πιο νότια, αλλά τα συναντάς σπάνια, ενώ στην περιοχή αυτή είναι παντού!!!!
Κάποια στιγμή συναντήσαμε τον 185 στα αριστερά μας και συνεχίσαμε μέχρι τον 18, όπου και θα στρίβαμε αριστερά για να βρούμε το χωριό Desesti!
Σε όλη αυτή την διαδρομή συναντήσαμε πολύ μικρά χωριουδάκια και βλέπαμε τριγύρω στα χωράφια πολλές μικρές φωτιές αναμμένες…πάρα πολλές!
Φτάνοντας στο Desesti είχαμε εισπνεύσει μπόλικη αιθάλη (που να ‘ξερα ποια θα ήταν η συνέχεια
). Είδαμε την νεόδμητη ξύλινη εκκλησία του χωριού, με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της περιοχής και κάποια στιγμή στρίψαμε δεξιά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, περνώντας από σπίτια με όμορφες περιφράξεις και αυλόπορτες, ώσπου φτάσαμε στο πάρκινγκ της ξύλινης εκκλησίας που ψάχναμε με τις χαρακτηριστικές "τουαλέτες της Unesco"
Wooden church Desesti- Unesco World Heritage Site
Το χωριό Desesti βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Mara, 41 χλμ. βορειοανατολικά του Baia Mare και 26 χλμ. νότια του Sighetu Marmatiei.
Η ξύλινη εκκλησία του χωριού χτίστηκε το 1770 και είναι αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή. Λόγω του αρμονικού συνόλου και των καλοδιατηρημένων έργων ζωγραφικής, η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής έχει συμπεριληφθεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Τα ξύλα, από τα οποία έχει κατασκευαστεί, είναι παχιά τετράγωνα δρύινα δοκάρια και τα θεμέλια της είναι από πέτρες ποταμών. Οι άνω δοκοί είναι μακρύτεροι και σχηματίζουν σταθερές βάσεις που στηρίζουν την ψηλή και βαριά οροφή. Η οροφή, με διπλές μαρκίζες, καλύπτει το κύριο ορθογώνιο τμήμα της εκκλησίας, ενώ μια ξεχωριστή οροφή με μία μαρκίζα, καλύπτει το πολυγωνικό τμήμα του ιερού.
Η πόρτα της εισόδου βρίσκεται στη δυτική πρόσοψη. Το πλαίσιο της πόρτας είναι φαρδύ, διακοσμημένο με ένα ξύλινο σχοινί. Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής είναι μία από τις λίγες εκκλησίες, των οποίων το σχέδιο δεν έχει τροποποιηθεί με την προσθήκη βεράντας.
Στην εκκλησία υπάρχει μια επιγραφή που μας λέει ότι ο Radu Munteanu από το χωριό Ungureni ζωγράφισε τους εσωτερικούς τοίχους το 1780. Ο Munteanu ξεκίνησε την καριέρα του ζωγραφίζοντας εικόνες στη Χώρα του Lapus. Μια από τις πιο όμορφες και πλήρεις τοιχογραφίες του, βρίσκεται εδώ στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, στο Desesti. Ο διάσημος καλλιτέχνης Alexandru Ponehalschi ζωγράφισε το τέμπλο και τις άλλες εικόνες στην εκκλησία μεταξύ 1778-1780. Το ημικυκλικό τμήμα του τέμπλου κυριαρχείται από το θέμα της Σταύρωσης. Από τις δύο πλευρές του σταυρού βρίσκονται οι μορφές της Παναγίας και του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Πιο κάτω είναι η φιγούρα του Θεού, που πλαισιώνεται από τους Προφήτες, που είναι διατεταγμένοι ανα δύο μέσα σε σχήμα καρδιάς σαν μενταγιόν. Κάτω από αυτούς είναι οι Απόστολοι, επίσης ανα δύο, που περιβάλλουν τον Ιησού Χριστό τον Αρχιερέα.
Στο χαμηλότερο τμήμα του τέμπλου υπάρχουν τέσσερις αυτοκρατορικές εικόνες. Στη μαρκίζα, πάνω από τα αυτοκρατορικά εικονίδια, υπάρχει μία επιγραφή στα ρουμανικά με κυριλλικά γράμματα, που λέει: "Αυτό το ιερό μετωπικό τμήμα, πληρώθηκε από τον Πάπα Ianus και τη σύζυγό του Marica και τους γιους τους Stephen και τους γονείς τους Pop Grigorie Axenie για την αιώνια μνήμη τους".
Αφήνουμε το αυτοκίνητο και κάνουμε μία μικρή βόλτα έξω από τη περίφραξη. Βρίσκουμε μία δευτερεύουσα είσοδο και αποφασίζουμε να μπούμε από εκεί. Το πρώτο που βλέπουμε είναι ένα μικρό δρομάκι που οδηγεί ψηλά στην εκκλησία και στα αριστερά ένα δεμάτιο από άχυρα!
Φτάνουμε στην είσοδο…κλειστή! Το περίμενα άλλωστε, γιατί στην προηγούμενη εκκλησία είχε ολόκληρο κτίριο πληροφοριών και ήταν κλειστό…ε, δεν θα ήταν κλειστά και εδώ;…..Είχε όμως τηλέφωνο γραμμένο. Ήταν η τελευταία εκκλησία για σήμερα, οπότε δεν βιαζόμουν, είχα χρόνο! Έκανα μία βόλτα τριγύρω από την εκκλησία και ο αδερφός μου κατευθύνθηκε προς την κύρια είσοδο για να βρεί τον κλειδοκράτορα!
Μετά από λίγη ώρα πήγα προς την κύρια είσοδο για να βρώ τον αδερφό μου. Τον βρήκα να παίρνει τηλέφωνο. Εκείνη την ώρα βλέπω μία κυρία να πλησιάζει και μας κάνει νόημα να κατεβάσουμε το τηλέφωνο
Είχαμε βρεί την κλειδοκράτορα μας !!!!! Ήθελα πολύ να δώ άλλη μια εκκλησία εσωτερικά και χαιρόμουν πολύ που θα είχα αυτή την δυνατότητα!!!Ακολουθήσαμε την κλειδοκράτορα μας πίσω στην εκκλησία. Κάποια στιγμή εγώ παρέκαμψα από το μονοπάτι για να κάνω βόλτα σε ένα άλλο τμήμα των νεκροταφείων μέχρι να ανοίξει η εκκλησία! Είχε ένα πολύ ωραίο ηλιοβασίλεμα, που έδινε μία περίεργα όμορφη όψη στο νεκροταφείο….
Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα μόλις μπήκα στη εκκλησία
Ο πρόναος είχε πολύ ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες, με δράκους, περίτεχνα σχέδια και αγίους γύρω γύρω. Στο πάτωμα και στα στασίδια που βρίσκονται περιμετρικά του πρόναου, υπήρχαν μάλλινα καλύμματα και κάθε σπιθαμή του πατώματος ήταν καλυμμένη με χοντρά μάλλινα χαλιά!
Προχωρώντας στο κυρίως κλίτος, το πρώτο που θαύμασα ήταν η θόλος με τις ζωγραφιές. Είχα αρχίσει να συνηθίζω αυτού του είδους τις ζωγραφιές και μου άρεσαν πολύ!!! Μετά κατευθύνθηκα προς το τέμπλο, το παρατήρησα από πάνω μέχρι κάτω και περιεργάστηκα τις λεπτομέρειες στην ξυλόγλυπτη είσοδο του ιερού!
Γυρνώντας προς τα πίσω, είδα το μπαλκόνι μέσα στο ναό, στο οποίο ανεβαίνεις από μία ξύλινη σκάλα. Αυτό δεν θα το άφηνα με τίποτα γιατί δεν ήξερα να θα κατάφερνα να ξαναμπώ σε ξύλινη εκκλησία και επίσης είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου. Ήθελα να τη περιεργαστώ καλά! Όταν ανέβηκα είδα τα ίδια χαλιά στο πάτωμα. Περιμετρικά είχε πάγκους με χοντρά μάλλινα καλύμματα και από το μπαλκόνι μπορούσες να δείς καλύτερα τη θόλο και το τέμπλο.
Πήγα δίπλα στα μικρά παράθυρα…όταν κοίταξα έξω είδα μία ομίχλη….Τότε μου "χτύπησε" τη μύτη και η μυρωδιά
κάπνα! Το ηλιοβασίλεμα σε συνδυασμό με την αιθαλομίχλη δημιουργούσε μία ατμόσφαιρα περίεργη…ότι πρέπει για να "οργιάσει" η φαντασία μου….spooky!!!
Όταν βγήκαμε έξω από την εκκλησία δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα
...η κάπνα είχε αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις σε απόσταση παραπάνω των 200 μέτρων! Απορώ πως ζούνε έτσι, οι άνθρωποι της περιοχής, με όλη αυτή τη κάπνα και κυρίως γιατί την δημιουργούν…δεν μπόρεσα να το καταλάβω…και είναι άκρως ρυπογόνο για το περιβάλλον!!! Κάτι που με ενόχλησε πολύ….!
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε γρήγορα, γιατί πρώτον δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα και δεύτερον τα ρούχα μας και τα μαλλιά μας είχαν βρωμίσει!
Πήραμε τον 18 με κατεύθυνση προς Sighetu Marmatiei. Περάσαμε από διάφορα χωριά…
….περάσαμε την γέφυρα του ποταμού Iza…
….και σε λίγη ώρα είχαμε μπεί στο Sighetu Marmatiei.
Είχε έρθει η ώρα να φάμε!!! Μετά από μία γεμάτη και πολύ αξιόλογη μέρα έπρεπε να έχουμε και το ανάλογο δείπνο
Σταματάμε στην άκρη του δρόμου, ανοίγω τις σημειώσεις μου και βρίσκω το εστιατόριο που είχα σημειώσει. Είναι το παρακάτωhttp://www.casaiurca.ro/
Βάζουμε την διεύθυνση στο google map και σε λίγα λεπτά ήμασταν από έξω! Παρκάρουμε λίγα μέτρα πιο κάτω παίρνουμε τα απαραίτητα μαζί μας και ξεκινάμε για το εστιατόριο, στο οποίο ανυπομονούσα να κάτσουμε, γιατί ήθελα να χαλαρώσω επιτέλους με φαγάκι και μπυρίτσα!
Δίπλα από το εστιατόριο, υπήρχε ένα αξιοθέατο που είχα σημειώσει, αλλά δεν το είχα στο πρόγραμμα μας ούτε για σήμερα (λόγω ώρας), ούτε για αύριο, γιατί δυστυχώς πρέπει να διαλέγεις….Ήταν το σπίτι του Elie Wiesel!
Η ώρα ήταν 17:15 και φυσικά ήταν κλειστό.
O Elie Wiesel, γεννήθηκε στη Ρουμανία και ήταν Εβραίος συγγραφέας, καθηγητής, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής, τιμημένος με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986. Συνέγραψε 57 βιβλία, μεταξύ των οποίων και το "Η νύχτα", που είναι βασισμένο στις εμπειρίες του, ως κρατουμένου στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Άουσβιτς και του Buchewald.
Σε αυτό το σπίτι, ο Elie Wiesel πέρασε τα πρώτα 15 χρόνια ζωής του. Το 1944, μαζί με την οικογένειά του και άλλους 38.000 εβραίους από την περιοχή των Μαραμούρων, απελάθηκαν στο Άουσβιτς, το Birkenau και το Buchewald, υπο το καθεστώς των Ναζί.
Τον Αύγουστο του 2002, ο ίδιος ο Elie Wiesel άνοιξε τις πόρτες του σπιτιού. Εδώ μπορείτε να βρείτε μια μεγάλη συλλογή φωτογραφιών, επίπλων και άλλων προσωπικών αντικειμένων που ανήκουν στην εβραϊκή κοινότητα των Μαραμούρων.
Κάνω για άλλη μία φορά την ξεναγό και με μεγάλη επιτυχία…..
- Π: Θα έρθουμε να το δούμε αύριο το πρωί!
- Ε: Αύριο θα δούμε άλλο αξιοθέατο στην περιοχή αυτή!
- Π: Ποιό;;;;
- Ε: Το Μουσείο του χωριού
- Π: Ε ωραία, θα δούμε και τα δύο μουσεία!!!
Όπως καταλάβατε μας αρέσουν ΚΑΙ τα μουσεία στην οικογένεια μας…..
- Ε: Το Μουσείο του χωριού είναι υπαίθριο…θέλουμε λίγο παραπάνω ώρα για να το δούμε και έχουμε και άλλες 3 ξύλινες εκκλησίες να δούμε αύριο και τα χαρούμενα νεκροταφεία!!!
- Π: Τα ποια;;;…
- Ε: Θα σου εξηγήσω, όταν κάτσουμε να φάμε!
- Π: Προλαβαίνουμε να τα δούμε όλα!!!
- Ε: Νομίζεις….
- Π: Πόση ώρα θα κάνουμε για να δούμε ένα σπίτι;…
- Ε: Γιατί πρέπει να συζητήσουμε όρθιοι αυτό;;;; Πεινάω….
- Π: Που είναι το εστιατόριο;
- Ε: Να το…
Και του δείχνω την διπλανή πόρτα από το σπίτι-μουσείο!
Περνώντας τη πόρτα, βρίσκεσαι σε μία στοά και στα αριστερά έχει άλλη μία ξύλινη πόρτα με όμορφα σχέδια
Μέσα ήταν όλα από ξύλο!!! Χόρταινες με το μάτι εκεί μέσα!!! Λέμε τώρα…
Κάτσαμε, δώσαμε την παραγγελία μας σε έναν ευγενέστατο άνθρωπο, μας έφερε τις μπύρες μας (επιτέλους χαλάρωση!!!
) και μετά από λίγη ώρα ήρθε και το φαγάκι μας!!! Είχαμε πεί ότι θα φάμε παραδοσιακά σήμερα!Ένα Ratu Popii για τον αδερφό μου. Είναι κάτι σαν πίτσα, έχει δηλαδή ζύμη από κάτω και από πάνω λουκάνικα, τυριά λιωμένα και πίκλες…. "Εξαφανίστηκε" μέχρι να πώ κύμινο!!!
….και μία σούπα φασόλια με αλλαντικά σε ψωμί για μένα! Ήταν πάαααρα πολύ νόστιμο, αλλά αυτό το πράγμα ήταν για τρία άτομα φαγανά
!!! Έφαγα το 1/3 και τερμάτισα….πόσο να φάω η δόλια;…είπαμε, είμαι φαγανή, αλλά όχι και έτσι!!!
Εκεί που καθόμαστε χαλαρά και πίνουμε τις μπύρες μας, εξηγώντας στον αδερφό μου τι είναι τα χαρούμενα νεκροταφεία, χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν ρουμάνικο νούμερο…το σηκώνω και ήταν από το ξενοδοχείο….Ήταν μία κυρία που με ρώτησε αν θα πάμε τελικά να μείνουμε; (ευτυχώς μιλούσε αγγλικά) Και γιατί να μην δεν έρθουμε; ρωτάω εγώ… Γιατί η ώρα έχει περάσει μου λέει…Μάλιστα! Της εξηγώ που είμαστε και ότι τρώμε και τι ώρα θα είμαστε περίπου στο ξενοδοχείο…Υπάρχει πρόβλημα; Ρωτάω…Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα, απλά ήθελα να ξέρω τι ώρα θα έρθετε….Κάτι που είχαμε ήδη σημειώσει στο booking όταν κάναμε τη κράτηση!
Εμένα κάτι δεν μου άρεσε σε όλο αυτό, αλλά δεν έδωσα σημασία! Κατάλαβα τι "παίζει" την άλλη μέρα το πρωί…
Αφού φάγαμε και ήπιαμε (πληρώσαμε περίπου 20€ με κάρτα), ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, μέσω του 19, που οδηγεί στο χωριό Sapanta. Φτάνουμε στο χωριό και πρέπει να βρούμε τώρα το ξενοδοχείο…Το χωριό ήταν θεοσκότεινο
Το "αγαπημένο" μου GPS δεν αναγνώριζε τα στενάδια…μόνο τους κεντρικούς δρόμους!!! Τελείως για τ’ ανάθεμα ήταν το ρημάδι Βάζουμε google maps και βρίσκουμε το φώς μας! Μπαίνουμε σε ένα στενό χωματόδρομο…(που πάμε;;;…) και κάποια στιγμή τα σπίτια του χωριού τελειώνουν και μετά το χάος…Συνεχίζω να οδηγώ ακάθεκτη…και κάποια στιγμή βλέπω κάτι φώτα!! Μόλις είδα το κτίριο, ησύχασα! Ήταν έξω από το χωριό, βόρεια και την άλλη μέρα μάθαμε ότι βρίσκεται 800 μέτρα από τα σύνορα με την Ουκρανία! Είναι αυτόhttps://www.booking.com/hotel/ro/plai-cu-peri.el.html?aid=357006;label=gog235jc-hotel-XX-ro-plaiNcuNperi-unspec-gr-com-L:el-O:windowsS10-B:chrome-N:XX-S:bo-U:XX-H:s;sid=40044fa4e370325ecb64320a6e317dfa;dist=0&sb_price_type=total&type=total&
Μπαίνουμε στο χώρο του ξενοδοχείου, βλέπω το κτίριο…ουυυαααοουυυ!
Παρκάρουμε δίπλα από 3-4 αυτοκίνητα που υπήρχαν ήδη εκεί και μόλις βγαίνουμε μας υποδέχονται κάτι γαβγίσματα που έκαναν τον αδερφό μου να παγώσει…
Υπήρχε ένα "σκυλάκι", δεμένο, σε ένα σπιτάκι…Ρίχνω δύο λόγια στον σκύλαρο…και ησυχάζει κάπως! Παίρνουμε τα πράγματα και κατευθυνόμαστε στο κέντρο του κτιρίου, όπου βρίσκονταν και η reception-bar…Μπαίνουμε μέσα και βλέπω μπροστά μου δύο μικρά κοριτσάκια, τα οποία φορούσαν παραδοσιακή φορεσιά !!!! Κοιτώ γύρω μου…τα πάντα ήταν ξύλινα!!!
Σε λίγα λεπτά, έρχεται μία κυρία, νταρντάνα γυναίκα, με παραδοσιακή φορεσιά και ένα χαμόγελο ΝΑ!!! Μας καλωσορίζει στα Ρουμάνικα και αρχίζει η παντομίμα…Δεν ήξερε γρί αγγλικά… Την ρωτάω που είναι η κυρία που μιλούσα στο τηλέφωνο;…Με τα πολλά μου εξηγεί ότι είναι κόρη της, μου λέει πως την λένε (το έχω ξεχάσει το όνομα, αλλά ήταν ωραίο όνομα!) και μπαίνει μέσα στη reception-bar….παίρνει ένα μπουκάλι και τρία ποτήρια σφηνάκια…τα γεμίζει και μας τα προσφέρει!!! Κατάλαβα ότι είναι για το καλωσόρισμα! Έτσι όπως είχα πιεί ήδη τις μπύρες μου εγώ, το αρπάζω και το κατεβάζω με τη μία…Ήταν σκέτο οινόπνευμα!!!!!! Η κυριούλα είχε πιεί το δικό της και χαμογελούσε!!! Παίρνω μία ανάσα, γυρνώ προς τον αδερφό μου και τον βλέπω να έχει δοκιμάσει λίγο και να το έχει αφήσει στο μπάρ….παίρνω το σφηνάκι του και το κατεβάζω και αυτό…Χαμογελάω και στους δύο….Είχα γίνει "πύραυλος".- Η κυριούλα μόλις με είδε "ζεστή" πάει να βάλει και άλλο…Νοοοοο Νοοοοο Νοοοοο enough, φτάνει!!!
Με τα πολλά και μεσ’ την τρελή χαρά εγώ, μας δίνει το κλειδί και ξεκινάμε όλοι μαζί για το δωμάτιο!Βγαίνεις από την reception-bar, και προχωράς κατά μήκος του κτιρίου στα δεξιά. Όλα τα δωμάτια είναι ισόγειο και το ένα δίπλα στο άλλο!
Εμείς ήμασταν στο 4, το έγραφε σε ένα μεταλλικό αχλαδάκι, καρφωμένο πάνω στο περβάζι του παραθύρου, του δωματίου μας!
Μας ανοίγει, βάζουμε τα πράγματα μέσα και εδώ αρχίζει "το γέλιο της αρκούδας"….Για να έχετε την εικόνα…το δωμάτιο ήταν αυτό
Μπαίνουμε μέσα, αφήνουμε πράγματα και ξεκινάει η κυριούλα να μας δείχνει διάφορα μέσα στο δωμάτιο. Μέχρι εδώ όλα καλά…Αρχίζει να ρωτάει διάφορα, κάνοντας παντομίμα πάντα! Από που είμαστε, που θα πάμε αύριο, πόσο καιρό θα κάτσουμε…ήταν παραστατικότατη με τις ερωτήσεις και πιάναμε το νόημα!!! Μέσα στη τρελή χαρά, αρχίζω και εγώ τις ερωτήσεις
πόσα χρόνια ζεί εκεί, αν είναι δικό της το ξενοδοχείο… "πατάει" στη λέξη ξενοδοχείο και αρχίζει να λέει κάτι που έμοιαζε με: "είναι ήσυχο μέρος"…"έξω από το χωριό"…"είστε όμορφα παιδιά…"... Γυρνάω προς τον αδερφό μου και του λέω "Τι λέει;;;" Και εκείνη την ώρα πιάνει η κυριούλα το ένα κρεβάτι (μιλάμε για ξύλινο κρεβάτι και μάλιστα πολύ βαρύ..) και το σπρώχνει προς το άλλο για να τα ενώσει…..- Π: Νοοοοο Νοοοοο Νοοοοο δεν ήρθαμε να "πνίξουμε το κουνέλι"!!!! Αδέρφια είμαστε!!!!
Η κυριούλα δεν καταλάβαινε τίποτα!!! Συνέχισε να σπρώχνει….Δεν μπορούσα να κρατήσω τα γέλια μου
Ήταν απίστευτο το σκηνικό, να βλέπω τον αδερφό μου να της λέει ότι είμαστε αδέρφια σε αγγλικά και ελληνικά και αυτή να λέει κάτι στα ρουμάνικα και να σπρώχνει το ένα κρεβάτι προς το άλλο!!! Και έρχεται η επιφώτηση!
Το πως κατάφερα να θυμηθώ, μέσα στη ζαλούρα μου και τα γέλια μου, μετά από 30 χρόνια, πως λέγεται ο "αδερφός" στη σλάβικη διάλεκτο που χρησιμοποιούμαι στο χωριό που μεγάλωσα, ήταν ΑΘΛΟΣ….- Ε: Brate, Brate, Brateeeee
Και σταματάει!!!...Αρχίζει να ζητάει συγνώμη και να της λέμε εμείς, ότι δεν πειράζει !!!! Ήταν τόσο καλή!!!!
Φεύγοντας, με πιάνει από το χέρι και μου λέει κάτι….απο όλο αυτό που μου είπε "έπιασα" μόνο το "ντόμπρο μομιτσε" (κάπως έτσι, τέλος πάντων) που σημαίνει "καλό κορίτσι"….Την ευχαρίστησα και μας καληνύχτισε!!! Ένας ακόμα άνθρωπος, σε αυτήν την όμορφη χώρα, που θα μου μείνει αξέχαστος Αφού ηρεμήσαμε από τα γέλια, μπαίνω στο μπάνιο και τι να δώ….δεν υπάρχει σεσουάρ για τα μαλλιά
- Ε: Και πως στο κόρακα θα λούσω τα μαλλιά μου;;;;
Πρώτο μείον και μάλιστα μεγάλο, όταν τα μαλλιά μου μύριζαν κάπνα, από όλο αυτό το νέφος αιθάλης, που κατακλύζει όλη την περιοχή των Μαραμούρων, από τις 16:00 το απόγευμα και μετά…..Το "πνίγω" και κάνω ένα ντούς! Μέχρι να πλυθεί και ο αδερφός μου, ανοίγω μία μπύρα που είχαμε αγοράσει από το Targu Lapus…ήταν η πιο απαίσια μπύρα που έχω πιεί στη ζωή μου!!!
Ξενέρωσα, μετά από τόσο ωραία οινοποσία, στο εστιατόριο αρχικά και μετά μαζί με την κυριούλα !!! Το "πνίγω" και αυτό…. παίρνω το ποτήρι μου και βγαίνω έξω να καπνίσω. Απέναντι μου είχα τον συμπαθέστατο τετράποδο φίλο μου, που άρχισε την "γκρίνια" μόλις με είδε….Ξεκίνησα και εγώ να του εξιστορώ τα σώψυχα μου και σε λίγη ώρα είχε ησυχάσει, κοιτώντας με μόνο και κουνώντας μου την ουρά….Τα λατρεύω τα σκυλιά!!!!
Η διαδρομή που είχαμε κάνει εκείνη τη μέρα, είναι η παρακάτω
Άλλη μία όμορφη μέρα είχε τελειώσει!
Καληνύχτα....
μόλις διαπιστώσω πόσα πολλά δεν είδα....
