Αφού αναχωρήσαμε πολύ πρωινές ώρες για Τζοντπούρ, ο οδηγός μας προσπαθεί να μας πείσει να κάνουμε μία διανυκτέρευση στην Ρανακπούρ, μία τοποθεσία πάνω σε βουνό, όπου μπορούμε να κάνουμε βόλτες στο δάσος, να επισκεφτούμε κάποιους ναούς και να ηρεμήσουμε. Του εξηγούμε, πως δεν θέλουμε να ξεφύγουμε από το πρόγραμμά μας, μια και ο χρόνος μας πιέζει και δεν θα προλάβουμε να δούμε κάποια πράγματα που μας ενδιαφέρουν. Δείχνει να καταλαβαίνει και έτσι συνεχίζουμε το έτσι κι αλλιώς μακρινό μας ταξίδι ( maby 6 hours ). Διασχίζουμε έναν ημιτελή αυτοκινητόδρομο, στον οποίον δουλεύουν προς μεγάλη μας έκπληξη γυναίκες. Πολύχρωμες μαντίλες ανεμίζουν κάτω από τον καυτό ήλιο στην προσπάθεια τους να κουβαλήσουν κάποιες τεράστιες κοτρόνες. Κάποιοι άντρες δίνουν εντολές και κάτω από μία τέντα στην μέση του πουθενά νήπια να προσέχουν μωρά, τα οποία δεν είχαν προφανώς που να αφήσουν οι κυρίες αυτές ερχόμενες για ένα μεροκάματο. Η εικόνα αυτή μας επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά την θέση της γυναίκας στην Ινδία. Συζητώντας αυτήν την κατάσταση βλέπουμε επιτέλους μία πινακίδα, η οποία οδηγεί ευθεία σε διακόσια πενήντα περίπου χλμ. στην Τζοντπούρ, ενώ προς τα δεξιά κάποια άλλη οδηγεί στην Ρανακπούρ. Βλέπουμε τον οδηγό μας άνετο να στρίβει δεξιά. Κοιταζόμαστε και απορούμε. Μα του το είχαμε κάνει σαφές, ακόμη και με την νοηματική: today no Ranakpur, only Jodhpur, και αυτό καμιά δεκαριά φορές, γιατί και τα αγγλικά του δεν ήταν καν τα απαραίτητα.
Συμφωνούμε να μην αντιδράσουμε καθόλου να δούμε πού θα μας πάει τελικά. Η αλήθεια είναι, πως η διαδρομή είναι πολύ όμορφη, αν και ο δρόμος δεν είναι ο καλύτερος. Περάσαμε μέσα από μικρά χωριουδάκια, χωράφια με γυναίκες με πολύχρωμα σάρι να δουλεύουν ωσάν οπτασίες, είδαμε παιδιά γυμνά να παίζουν με πρωτόγονα για τα δικά μας δεδομένα παιχνίδια. Μετά από περίπου δύο ώρες σταματήσαμε στην είσοδο ενός ναού. Υπήρχε μία τεράστια αυλή με ένα δρακόδεντρο στην μέση, κάτω από του οποίου την σκιά καθίσαμε να καπνίσουμε ένα τσιγάρο. Αλίμονό μας όμως απαγορεύεται το κάπνισμα. Ο οδηγός έχει αράξει κι αυτός κάτω από μια σκιά και τον ρωτάμε που είναι η Ρανακπούρ. Αυτή είναι μας απαντά και η γύρω περιοχή με κάνα δύο ξενοδοχεία τριγύρω. Δεν το συζητάμε για να μείνουμε και αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και επισκεφτήκαμε τον πολύ όμορφο πραγματικά ναό, επιβιβαστήκαμε και αναφωνήσαμε σχεδόν την λέξη Τζοντπούρ.
Μετά από λίγο έγινε βέβαια η συνηθισμένη πλέον στάση για να κολατσίσει ο οδηγός μας. Εμείς αρκεστήκαμε πάλι σε κάποιες λεμονάδες ( μιρίντα αυτήν την φορά, αλλά ψηφίζουμε την λίμκα για καλύτερη ).
Μέχρι να φτάσουμε στην Τζοντπούρ μ’ αυτήν την παράκαμψη οι maby 6 hours, γίνανε επτάμισι. Το ξενοδοχείο μας το Karni Bhawan Jodhpur υπήρξε παλαιότερα ένα από τα σπίτια ενός μαχαραγιά. Όμορφο με τεράστιο κήπο και πισίνα ( δυστυχώς παραμελημένη ) βρίσκεται λίγο μακριά από το κέντρο της πόλης. Αφού τακτοποιηθήκαμε θελήσαμε να κάνουμε ένα δροσερό ντούζ και προς μεγάλη μας έκπληξη, ανακαλύψαμε, πως δεν υπήρχε κρύο νερό. Μετά τα απαραίτητα τηλέφωνα στην υποδοχή και τις επισκέψεις των ειδικών και την δήθεν απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, μας ανακοίνωσαν, πως θα μας κάνουν την χάρη να μας ανοίξουν τις βάνες του ζεστού!!! νερού, το οποίο θα είναι πιο δροσερό από το κρύο, του οποίου οι σωλήνες είναι εξωτερικοί και αποκλείεται να κρυώσουν με τους 40 και βάλε βαθμούς που επικρατούσαν. Να διευκρινίσω εδώ, πως στα περισσότερα ξενοδοχεία που μείναμε ήμασταν από τους ελάχιστους ή ίσως και μόνους πελάτες. Ο Χ. αυτοσχεδίασε, παίρνοντας έναν κουβά, τον οποίον σαπούνισε πρώτα, τον γέμισε με το καυτό στην κυριολεξία νερό και τον έβαλε μπροστά στο κλιματιστικό. Έπειτα ποτηράκι, ποτηράκι δήλωσε πως το αυτοσχέδιο ντουζ του ήταν δροσερό. Οι υπόλοιποι πιο θαρραλέοι υπεστήκαμε το καυτό στην κυριολεξία μπάνιο μας.
Η βραδινή μας έξοδος ήταν μία βόλτα στο κέντρο της Τζοντπούρ. Πριν λίγες ημέρες είχαν ανοίξει τα σχολεία μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, οι οποίες διαρκούν όλο τον Ιούνιο, και εκατοντάδες γονείς ψώνιζαν σχολικά είδη. Χωθήκαμε σε ένα τέτοιο μαγαζί και αγοράσαμε κάποια τετράδια με την φιγούρα του Γκάντι σε διάφορα θέματα να δεσπόζει στα εξώφυλλα. Μπήκαμε και σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ για να ανακαλύψουμε έκπληκτοι τεράστιες διαφορές στις τιμές προϊόντων, που χρησιμοποιούμε και στην Ελλάδα. Αγοράσαμε ινδικό τσάι και πολλά αρωματικά στικ. Όλα αυτά βρίσκονται, γύρω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Τζοντπούρ, ο οποίος δεν έχει να ζηλέψει κάτι από έναν αντίστοιχο ελληνικό σταθμό. Εκεί κοντά βρίσκεται και το εστιατόριο Kalinga, όμορφο, καθαρό με πολύ γευστικό φαγητό.
Η ζέστη ήταν αφόρητη, ακόμη και για να κάτσεις στο μπαλκόνι, έτσι χαζέψαμε λίγο ινδικό μπόλιγουντ και αποκοιμηθήκαμε πλέον όλοι με έναν κουβά ζεστό νερό, κάτω από το κλιματιστικό.
Συμφωνούμε να μην αντιδράσουμε καθόλου να δούμε πού θα μας πάει τελικά. Η αλήθεια είναι, πως η διαδρομή είναι πολύ όμορφη, αν και ο δρόμος δεν είναι ο καλύτερος. Περάσαμε μέσα από μικρά χωριουδάκια, χωράφια με γυναίκες με πολύχρωμα σάρι να δουλεύουν ωσάν οπτασίες, είδαμε παιδιά γυμνά να παίζουν με πρωτόγονα για τα δικά μας δεδομένα παιχνίδια. Μετά από περίπου δύο ώρες σταματήσαμε στην είσοδο ενός ναού. Υπήρχε μία τεράστια αυλή με ένα δρακόδεντρο στην μέση, κάτω από του οποίου την σκιά καθίσαμε να καπνίσουμε ένα τσιγάρο. Αλίμονό μας όμως απαγορεύεται το κάπνισμα. Ο οδηγός έχει αράξει κι αυτός κάτω από μια σκιά και τον ρωτάμε που είναι η Ρανακπούρ. Αυτή είναι μας απαντά και η γύρω περιοχή με κάνα δύο ξενοδοχεία τριγύρω. Δεν το συζητάμε για να μείνουμε και αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και επισκεφτήκαμε τον πολύ όμορφο πραγματικά ναό, επιβιβαστήκαμε και αναφωνήσαμε σχεδόν την λέξη Τζοντπούρ.
Μετά από λίγο έγινε βέβαια η συνηθισμένη πλέον στάση για να κολατσίσει ο οδηγός μας. Εμείς αρκεστήκαμε πάλι σε κάποιες λεμονάδες ( μιρίντα αυτήν την φορά, αλλά ψηφίζουμε την λίμκα για καλύτερη ).
Μέχρι να φτάσουμε στην Τζοντπούρ μ’ αυτήν την παράκαμψη οι maby 6 hours, γίνανε επτάμισι. Το ξενοδοχείο μας το Karni Bhawan Jodhpur υπήρξε παλαιότερα ένα από τα σπίτια ενός μαχαραγιά. Όμορφο με τεράστιο κήπο και πισίνα ( δυστυχώς παραμελημένη ) βρίσκεται λίγο μακριά από το κέντρο της πόλης. Αφού τακτοποιηθήκαμε θελήσαμε να κάνουμε ένα δροσερό ντούζ και προς μεγάλη μας έκπληξη, ανακαλύψαμε, πως δεν υπήρχε κρύο νερό. Μετά τα απαραίτητα τηλέφωνα στην υποδοχή και τις επισκέψεις των ειδικών και την δήθεν απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, μας ανακοίνωσαν, πως θα μας κάνουν την χάρη να μας ανοίξουν τις βάνες του ζεστού!!! νερού, το οποίο θα είναι πιο δροσερό από το κρύο, του οποίου οι σωλήνες είναι εξωτερικοί και αποκλείεται να κρυώσουν με τους 40 και βάλε βαθμούς που επικρατούσαν. Να διευκρινίσω εδώ, πως στα περισσότερα ξενοδοχεία που μείναμε ήμασταν από τους ελάχιστους ή ίσως και μόνους πελάτες. Ο Χ. αυτοσχεδίασε, παίρνοντας έναν κουβά, τον οποίον σαπούνισε πρώτα, τον γέμισε με το καυτό στην κυριολεξία νερό και τον έβαλε μπροστά στο κλιματιστικό. Έπειτα ποτηράκι, ποτηράκι δήλωσε πως το αυτοσχέδιο ντουζ του ήταν δροσερό. Οι υπόλοιποι πιο θαρραλέοι υπεστήκαμε το καυτό στην κυριολεξία μπάνιο μας.
Η βραδινή μας έξοδος ήταν μία βόλτα στο κέντρο της Τζοντπούρ. Πριν λίγες ημέρες είχαν ανοίξει τα σχολεία μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, οι οποίες διαρκούν όλο τον Ιούνιο, και εκατοντάδες γονείς ψώνιζαν σχολικά είδη. Χωθήκαμε σε ένα τέτοιο μαγαζί και αγοράσαμε κάποια τετράδια με την φιγούρα του Γκάντι σε διάφορα θέματα να δεσπόζει στα εξώφυλλα. Μπήκαμε και σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ για να ανακαλύψουμε έκπληκτοι τεράστιες διαφορές στις τιμές προϊόντων, που χρησιμοποιούμε και στην Ελλάδα. Αγοράσαμε ινδικό τσάι και πολλά αρωματικά στικ. Όλα αυτά βρίσκονται, γύρω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Τζοντπούρ, ο οποίος δεν έχει να ζηλέψει κάτι από έναν αντίστοιχο ελληνικό σταθμό. Εκεί κοντά βρίσκεται και το εστιατόριο Kalinga, όμορφο, καθαρό με πολύ γευστικό φαγητό.
Η ζέστη ήταν αφόρητη, ακόμη και για να κάτσεις στο μπαλκόνι, έτσι χαζέψαμε λίγο ινδικό μπόλιγουντ και αποκοιμηθήκαμε πλέον όλοι με έναν κουβά ζεστό νερό, κάτω από το κλιματιστικό.
