Μια και δεν είχαμε κάποια υποχρέωση ή κάποιον να μας περιμένει το πρωί κοιμηθήκαμε λίγο παραπάνω. Χαζεύοντας από το παράθυρο του ξενοδοχείου παρατηρώ, πως τα στάσιμα νερά, όπου εχθές κάνανε βουτιές τα πιτσιρίκια είναι γεμάτα με βουβάλια, τα οποία τσαλαβουτάνε στα λασπόνερα και λίγο αργότερα την θέση τους την πήραν αγελάδες και περιστασιακά από καμία κατσίκα.
Περνάμε μέσα από την λίμνη για να βρεθούμε απέναντι και πρώτη μας στάση είναι το παλάτι του Μαχαραγιά, το μεγαλύτερο και ωραιότερο στο Ρατζαστάν. Ένα μέρος του και εδώ εξακολουθεί να κατοικείται από έναν Μαχαραγιά. Διασχίσαμε τους ατελείωτους διαδρόμους, θαυμάσαμε την υπέροχη θέα, που προσφέρει από ψηλά και ξεκουραστήκαμε στους εσωτερικούς του κήπους. Δεν παραλείψαμε και κάποια αναμνηστικά δωράκια από το μαγαζί που βρίσκεται στην έξοδο.
Πήραμε την κατηφόρα και λίγα μέτρα παρακάτω βρίσκεται ο ναός του Βίσνου. Ανεβήκαμε τα 32 του σκαλοπάτια. Κατασκευασμένος το 1651 είναι ένας από τους λίγους ναούς εκείνης της εποχής, που έχει γλιτώσει από διάφορες καταστροφές και επιδρομές. Δυστυχώς κάποιοι επίμονοι δήθεν ιερείς, ζητώντας κάποια χρήματα – δωρεά απ’ ότι καταλάβαμε, μας ανάγκασαν να φύγουμε άρον –άρον. Οι Χ. και Π. αναχώρησαν για το ξενοδοχείο, ενώ οι υπόλοιποι χαθήκαμε για άλλη μία φορά στα στενά της πόλης, χαζεύοντας μαγαζιά, ανθρώπους, συνήθειες και βγάζοντας φωτογραφίες. Η Ουνταϊπούρ είναι διάσημη για την τέχνη της ζωγραφικής μινιατούρας πάνω σε μετάξι. Μπήκαμε σε ένα τέτοιο εργαστήριο, όπου αφού θαυμάσαμε την μοναδική αυτήν τεχνοτροπία αγοράσαμε μετά από σκληρά παζάρια κάποιους εξαιρετικούς μίνι πίνακες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο με αρκετούς πιτσιρικάδες ξοπίσω μας να προσπαθούν να μας πουλήσουν από απλές πέτρες της λίμνης!! μέχρι πέτρες της λίμνης στις οποίες είχανε δώσει διάφορα σχέδια. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στα γεμάτα παρακάλια βλέμματά τους και με μερικές πέτρες βαρύτεροι αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας για λίγη ξεκούραση. Το μεσημεριανό μας γεύμα συνήθως αποτελούσαν διάφορα φρούτα, που αγοράζαμε για εξευτελιστικές τιμές από κάποιους πλανόδιους.
Η σημερινή μας έξοδος για βραδινό φαγητό ήταν στο Ambrai Restaurant, στις όχθες της λίμνης με θέα το παλάτι και το Lake Palace Hotel ( το ακριβότερο ξενοδοχείο πλέον στην Ινδία ). Καθίσαμε στον κήπο κάτω από την σκιά μεγάλων δέντρων και υπό το φως των κεριών δειπνήσαμε σε ένα μαγευτικό περιβάλλον ξεχασμένοι για λίγο από τον υπόλοιπο κόσμο. Περπατήσαμε κουβεντιάζοντας τα λίγα μέτρα προς το ξενοδοχείο μας και στεναχωρημένοι που θα έπρεπε να αφήσουμε την επόμενη ημέρα αυτήν την πόλη, η οποία μας έκλεψε την καρδιά.
Περνάμε μέσα από την λίμνη για να βρεθούμε απέναντι και πρώτη μας στάση είναι το παλάτι του Μαχαραγιά, το μεγαλύτερο και ωραιότερο στο Ρατζαστάν. Ένα μέρος του και εδώ εξακολουθεί να κατοικείται από έναν Μαχαραγιά. Διασχίσαμε τους ατελείωτους διαδρόμους, θαυμάσαμε την υπέροχη θέα, που προσφέρει από ψηλά και ξεκουραστήκαμε στους εσωτερικούς του κήπους. Δεν παραλείψαμε και κάποια αναμνηστικά δωράκια από το μαγαζί που βρίσκεται στην έξοδο.
Πήραμε την κατηφόρα και λίγα μέτρα παρακάτω βρίσκεται ο ναός του Βίσνου. Ανεβήκαμε τα 32 του σκαλοπάτια. Κατασκευασμένος το 1651 είναι ένας από τους λίγους ναούς εκείνης της εποχής, που έχει γλιτώσει από διάφορες καταστροφές και επιδρομές. Δυστυχώς κάποιοι επίμονοι δήθεν ιερείς, ζητώντας κάποια χρήματα – δωρεά απ’ ότι καταλάβαμε, μας ανάγκασαν να φύγουμε άρον –άρον. Οι Χ. και Π. αναχώρησαν για το ξενοδοχείο, ενώ οι υπόλοιποι χαθήκαμε για άλλη μία φορά στα στενά της πόλης, χαζεύοντας μαγαζιά, ανθρώπους, συνήθειες και βγάζοντας φωτογραφίες. Η Ουνταϊπούρ είναι διάσημη για την τέχνη της ζωγραφικής μινιατούρας πάνω σε μετάξι. Μπήκαμε σε ένα τέτοιο εργαστήριο, όπου αφού θαυμάσαμε την μοναδική αυτήν τεχνοτροπία αγοράσαμε μετά από σκληρά παζάρια κάποιους εξαιρετικούς μίνι πίνακες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο με αρκετούς πιτσιρικάδες ξοπίσω μας να προσπαθούν να μας πουλήσουν από απλές πέτρες της λίμνης!! μέχρι πέτρες της λίμνης στις οποίες είχανε δώσει διάφορα σχέδια. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στα γεμάτα παρακάλια βλέμματά τους και με μερικές πέτρες βαρύτεροι αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας για λίγη ξεκούραση. Το μεσημεριανό μας γεύμα συνήθως αποτελούσαν διάφορα φρούτα, που αγοράζαμε για εξευτελιστικές τιμές από κάποιους πλανόδιους.
Η σημερινή μας έξοδος για βραδινό φαγητό ήταν στο Ambrai Restaurant, στις όχθες της λίμνης με θέα το παλάτι και το Lake Palace Hotel ( το ακριβότερο ξενοδοχείο πλέον στην Ινδία ). Καθίσαμε στον κήπο κάτω από την σκιά μεγάλων δέντρων και υπό το φως των κεριών δειπνήσαμε σε ένα μαγευτικό περιβάλλον ξεχασμένοι για λίγο από τον υπόλοιπο κόσμο. Περπατήσαμε κουβεντιάζοντας τα λίγα μέτρα προς το ξενοδοχείο μας και στεναχωρημένοι που θα έπρεπε να αφήσουμε την επόμενη ημέρα αυτήν την πόλη, η οποία μας έκλεψε την καρδιά.
