Πρωινό εγερτήριο και αναχώρηση για Πουσκάρ, την δεύτερη ιερότερη πόλη των Ινδών μετά το Βαρανάσι. Η διαδρομή κουραστική, μια και το κλιματιστικό δεν φιλοτιμείται να στείλει λίγη δροσιά προς τα πίσω, πολλά φορτηγά στον δρόμο και ο οδηγός μας μας κρατάει μούτρα, επειδή του κάναμε παρατήρηση, πως την προηγούμενη μέρα τον ψάχναμε, αλλά δεν τον βρίσκαμε, μασάει συνέχεια καπνό και κάθε τρεις και λίγο ανοίγει την πόρτα, φτύνει και σταγόνες σάλιου μας πετυχαίνουν, μια και δεν κόβει ταχύτητα. Το παρήγορο είναι πως σύμφωνα με τον χάρτη πρέπει σε 3 ώρες να είμαστε στον προορισμό μας. Συ είπας, αλλά στην μέση περίπου της διαδρομής αποφασίζει, πως θα κάνουμε στάση για φαγητό. Σταματάμε λοιπόν σε κάτι σαν καντίνα, όπου γίνεται χαμός από φορτηγατζήδες και τον περιμένουμε να φάει πίνοντας μία λίμκα ( εξαίσια ινδική λεμονάδα). Αφού τελείωσε κάποια στιγμή συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Σ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού ρευόταν, αεριζόταν ή σκάλιζε την μύτη του, εκτός από το να φτύνει ανοίγοντας την πόρτα. Ήταν η εκδίκησή του, μια και το πρωί είχαμε κάποια διένεξη.
Πτυόμενοι, αεριζόμενοι και μείον μερικά λίτρα ιδρώτα φτάσαμε τελικά στον προορισμό μας. Το ξενοδοχείο μας το Pushkar Palace είναι αξιοπρεπές με τεράστιο ενιαίο μπαλκόνι και θέα την λίμνη. Πρώτη απογοήτευση είναι η ίδια η λίμνη, η οποία έχει ξεραθεί και μόνο σε μερικά σημεία κάποιοι σωλήνες διοχετεύουν νερό σε κάποια περιφραγμένα γκατς ( σκαλοπάτια στις όχθες της λίμνης, όπου οι προσκυνητές κάνουν το μπάνιο ή τις τελετουργίες τους ). Ήταν μεγάλη απογοήτευση για μας, μια και η πόλη είναι πανέμορφη και φαντάζομαι πόσο πιο υπέροχη θα φάνταζε καθρεφτιζόμενη στα νερά της.
Η Πουσκάρ είναι μία μικρή πόλη 15.000 κατοίκων. Σύμφωνα με τον μύθο λοιπόν, ο δημιουργός Βράχμα έψαχνε έναν τόπο για θυσίες. Πετώντας και αναζητώντας αυτόν τον τόπο κρατούσε στα χέρια του ένα άνθος λωτού. Του γλίστρησε λοιπόν αυτό από τα χέρια και το σημείο που έπεσε στην γή αποφάσισε να το ονομάσει λωτό, δηλ. Πουσκάρ. Στο σημείο που έπεσε το άνθος δημιουργήθηκε μία πηγή, την οποία αυτός εξέλιξε σε λίμνη.
Αποφασίσαμε να ξεχυθούμε στην πόλη, άλλωστε είναι τόσο μικρή, που περπατιέται με τα πόδια. Επισκεφτήκαμε τους σημαντικότερους ναούς, κάποιοι από μας ακολούθησαν και το τελετουργικό για να αποκτήσουν την περίφημο κλωστή – βραχιολάκι, το λεγόμενο διαβατήριο της Πουσκάρ, έναντι αμοιβής φυσικά. Χαζέψαμε στα διάφορα πολύ όμορφα μαγαζάκια, ήπιαμε τις λεμονάδες μας σε ένα καφέ σε ταράτσα και αφού βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας. Αργότερα φάγαμε στον κήπο του Moon Dance Café μακαρόνια και νάαν και ήπιαμε λεμονάδες. Στην Πουσκάρ απαγορεύεται το αλκοόλ και το κρέας. Μαζευτήκαμε νωρίς στο ξενοδοχείο, μια και ο καιρός ήταν έτοιμος για βροχή. Καθίσαμε στο μπαλκόνι μας και αγναντεύαμε αυτήν την υπέροχη πόλη, πίνοντας τσιπουράκι ( πάντα κουβαλάμε ένα μπουκαλάκι μαζί μας ) και αναμένοντας την βροχή. Τελικά πέσαμε για ύπνο, αλλά λίγο αργότερα ακούσαμε τις πρώτες σταλαγματιές να προμηνούν την αρχή της εποχής των μουσώνων.
Πτυόμενοι, αεριζόμενοι και μείον μερικά λίτρα ιδρώτα φτάσαμε τελικά στον προορισμό μας. Το ξενοδοχείο μας το Pushkar Palace είναι αξιοπρεπές με τεράστιο ενιαίο μπαλκόνι και θέα την λίμνη. Πρώτη απογοήτευση είναι η ίδια η λίμνη, η οποία έχει ξεραθεί και μόνο σε μερικά σημεία κάποιοι σωλήνες διοχετεύουν νερό σε κάποια περιφραγμένα γκατς ( σκαλοπάτια στις όχθες της λίμνης, όπου οι προσκυνητές κάνουν το μπάνιο ή τις τελετουργίες τους ). Ήταν μεγάλη απογοήτευση για μας, μια και η πόλη είναι πανέμορφη και φαντάζομαι πόσο πιο υπέροχη θα φάνταζε καθρεφτιζόμενη στα νερά της.
Η Πουσκάρ είναι μία μικρή πόλη 15.000 κατοίκων. Σύμφωνα με τον μύθο λοιπόν, ο δημιουργός Βράχμα έψαχνε έναν τόπο για θυσίες. Πετώντας και αναζητώντας αυτόν τον τόπο κρατούσε στα χέρια του ένα άνθος λωτού. Του γλίστρησε λοιπόν αυτό από τα χέρια και το σημείο που έπεσε στην γή αποφάσισε να το ονομάσει λωτό, δηλ. Πουσκάρ. Στο σημείο που έπεσε το άνθος δημιουργήθηκε μία πηγή, την οποία αυτός εξέλιξε σε λίμνη.
Αποφασίσαμε να ξεχυθούμε στην πόλη, άλλωστε είναι τόσο μικρή, που περπατιέται με τα πόδια. Επισκεφτήκαμε τους σημαντικότερους ναούς, κάποιοι από μας ακολούθησαν και το τελετουργικό για να αποκτήσουν την περίφημο κλωστή – βραχιολάκι, το λεγόμενο διαβατήριο της Πουσκάρ, έναντι αμοιβής φυσικά. Χαζέψαμε στα διάφορα πολύ όμορφα μαγαζάκια, ήπιαμε τις λεμονάδες μας σε ένα καφέ σε ταράτσα και αφού βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας. Αργότερα φάγαμε στον κήπο του Moon Dance Café μακαρόνια και νάαν και ήπιαμε λεμονάδες. Στην Πουσκάρ απαγορεύεται το αλκοόλ και το κρέας. Μαζευτήκαμε νωρίς στο ξενοδοχείο, μια και ο καιρός ήταν έτοιμος για βροχή. Καθίσαμε στο μπαλκόνι μας και αγναντεύαμε αυτήν την υπέροχη πόλη, πίνοντας τσιπουράκι ( πάντα κουβαλάμε ένα μπουκαλάκι μαζί μας ) και αναμένοντας την βροχή. Τελικά πέσαμε για ύπνο, αλλά λίγο αργότερα ακούσαμε τις πρώτες σταλαγματιές να προμηνούν την αρχή της εποχής των μουσώνων.
