Το κινητό - ξυπνητήρι χτύπησε στις 6 και κάτι. Πρώτη σκέψη, πως λογικά η βαλίτσα έχει έρθει με την πρωινή πτήση και πως όπου να ναι θα πρέπει να μας την φέρουν. Αποφασίζουμε να πιούμε τα πρωινά μας ροφήματα και να περιμένουμε, πριν ενοχλήσουμε εμείς τηλεφωνικά στο αεροδρόμιο. Βλέποντας πως περνάει η ώρα και γνωρίζοντας, πως η αναχώρηση είναι στις 8 παίρνουμε την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουμε στο τηλεφ. νούμερο, που μας έχουν δώσει. Ευγενέστατα μας λένε, πως ναι η βαλίτσα είναι στο Δελχί – επιφωνήματα ανακούφισης – αλλά μπορούν να μας την παραδώσουν το afternoon. Αfternoon???, μα εμείς φεύγουμε για Άγκρα. Τους δίνουμε εντολή να μην κουνήσουν την βαλίτσα και αφού φορτώσαμε τα υπάρχοντά μας στο αμάξι, δίνουμε εντολή στον οδηγό να πάει πρώτα από το αεροδρόμιο. Ημέρα Δευτέρα και στους δρόμους γίνεται χαμός. Παραπονιόμαστε στον οδηγό για την φρικτή ζέστη που έχει στο αυτοκίνητο και μας εξηγεί, πως το κλιματιστικό δεν δουλεύει καλά, γιατί στην ουσία είμαστε σταματημένοι, ενώ όταν θα βγούμε στο Highway, όλα θα διορθωθούν. Μετά από μιάμιση ώρα κίνησης και συνεχούς μποτιλιαρίσματος φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Παρκάρουμε, ο Π. με την Ρ. τρέχουν για την βαλίτσα και οι υπόλοιποι τρεις βγαίνουμε να καπνίσουμε ένα τσιγάρο. Το αμάξι παρκαρισμένο στον ήλιο και ο οδηγός λίγο παραπέρα τα λέει με συναδέρφους. Το ένα τσιγάρο έφερε το άλλο και το παρά άλλο. Η ζέστη ανελέητη για μας που περιμένουμε έξω και ο Γολγοθάς ατελείωτος γι’ αυτούς που είναι μέσα. Από τον Άννα στον Καϊάφα, από το ένα κτίριο και το ένα γραφείο στο άλλο. Μετά από μία ώρα περίπου και την ώρα να κοντεύει έντεκα τους είδαμε να βγαίνουν με την περιβόητη βαλίτσα και ευθύς αμέσως ξεχάσαμε όποια ταλαιπωρία, την φορτώσαμε και αυτήν, φορτωθήκαμε και εμείς λέγοντας πως τώρα αρχίζουν τα καλά και προσδοκώντας να βγούμε σε αυτόν τον Highway τέλος πάντων, να δροσίσει και λιγάκι το κλιματιστικό. Η έξοδος για Άγκρα είναι από την άλλη άκρη στο Δελχί, οπότε μία ώρα σάουνα ακόμη την αντέξαμε. Και ήρθε ο Highway. Το κλιματιστικό δουλεύει στο φουλ, η Ρ. που κάθεται μπροστά ρίχνει μια ζακετούλα πάνω της, ο Θ. και ο Χ. που κάθονται δεύτερη σειρά ιδρώνουν στο κεφάλι, αλλά ρίχνουν ένα μπουφανάκι στα πόδια και εγώ με τον Π. που καθόμαστε πίσω ρίχνουμε λίτρα ιδρώτα. Αντιλαμβανόμαστε, πως αυτές είναι οι δυνάμεις του κλιματιστικού και κάνουμε κάποια παράπονα στον οδηγό, ο οποίος μας διαβεβαιώνει, πως σύντομα θα δροσίσει. Αναμένοντας αυτήν την δροσιά αφού φτάσαμε πλέον στο Faridabad (περίπου 40 χλμ. από το Δελχί) σταματάει ο οδηγός μας ξαφνικά μπροστά σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων και απ’ ότι καταλαβαίνουμε πρέπει να συμπληρώσει - λέει -υγρά στα φρένα. Μετά από ένα τέταρτο μέσα στο αυτοκίνητο – καμίνι και πολλά πήγαινε έλα του οδηγού, μπαίνει μέσα και χωρίς εξηγήσεις και πολλά, πολλά, κάνει αναστροφή στον Highway, παθαίνουμε ένα σοκ εμείς καθώς κινούμαστε στο αντίθετο ρεύμα, βρίσκει την πρώτη έξοδο, αναστροφή στο αντίθετο ρεύμα και πάλι και σταματάμε προς έκπληξή μας σε ένα βουλκανιζατέρ.
Όλοι έξω, πρέπει να αλλάξουμε τακάκια στα φρένα. Μαζεύουμε τα θερμό μας και το κουράγιο μας και συνωστιζόμαστε κάτω από μία υποτυπώδη σκιά, μια και το βουλκανιζατέρ ήταν ίσαμε ένα περίπτερο. Και πιάνουμε την συζήτηση για το ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, ο οδηγός ή το πρακτορείο και αν θα πρέπει να ενημερώσουμε το πρακτορείο κ.τ.λ. Επειδή διαφωνούμε στα περισσότερα, αποφασίζουμε να μην κάνουμε κάποια κίνηση προς το παρών και να περιμένουμε να γίνει η βλάβη και να συνεχίσουμε. Εντωμεταξύ κάθε τρεις και λίγο να έρχεται ο οδηγός να μας λέει, πόσο τυχεροί !!!?? είμαστε, που το αυτοκίνητο χάλασε, μπροστά στην περιοχή με τα συνεργεία, γιατί λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα…. Ούτε που θέλω να το σκέφτομαι. Σιγά, σιγά αρχίσαμε να χαιρόμαστε ένα πράγμα και να βλέπουμε και εμείς τα θετικά της κατάστασης και κυρίως τι θα μπορούσε να μας συμβεί αν βρισκόμασταν ξαφνικά χωρίς φρένα, αντιμέτωποι με κανένα φορτηγό Τάτα.
Σχεδόν χαρούμενοι μετά από τρεις περίπου ώρες και κάποια test drive του μηχανικού ξαναφορτωθήκαμε στο «μπροστά Ανταρκτική, πίσω σάουνα αυτοκίνητο» και συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Έκπληκτοι ανακαλύψαμε, πως ο οδηγός μας δεν πατούσε πάνω από 70 χλμ. στον αυτοκινητόδρομο. Καταλήξαμε, πως καλά έκανε, μια και ανά πάσα στιγμή βρισκόμασταν αντιμέτωποι μα κάποια γελάδα η κάποιο φορτηγό Τάτα, να μας παρακαλεί «Please Horn» ή «Blow Horn». Τελικά κατά τις επτά φτάσαμε στην Άγκρα. Μετά από πολύ αναζήτηση – καινούριο γαρ - βρήκαμε το ξενοδοχείο μας το Siris 18, ένα πανέμορφο, πεντακάθαρο με απίστευτα ευγενικό προσωπικό ξενοδοχείο. Φυσικά δεν είχε μείνει κουράγιο για τίποτα άλλο, παρά μόνο για ένα μπάνιο, για φαγητό στο ξενοδοχείο και ύπνο.
Όλοι έξω, πρέπει να αλλάξουμε τακάκια στα φρένα. Μαζεύουμε τα θερμό μας και το κουράγιο μας και συνωστιζόμαστε κάτω από μία υποτυπώδη σκιά, μια και το βουλκανιζατέρ ήταν ίσαμε ένα περίπτερο. Και πιάνουμε την συζήτηση για το ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, ο οδηγός ή το πρακτορείο και αν θα πρέπει να ενημερώσουμε το πρακτορείο κ.τ.λ. Επειδή διαφωνούμε στα περισσότερα, αποφασίζουμε να μην κάνουμε κάποια κίνηση προς το παρών και να περιμένουμε να γίνει η βλάβη και να συνεχίσουμε. Εντωμεταξύ κάθε τρεις και λίγο να έρχεται ο οδηγός να μας λέει, πόσο τυχεροί !!!?? είμαστε, που το αυτοκίνητο χάλασε, μπροστά στην περιοχή με τα συνεργεία, γιατί λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα…. Ούτε που θέλω να το σκέφτομαι. Σιγά, σιγά αρχίσαμε να χαιρόμαστε ένα πράγμα και να βλέπουμε και εμείς τα θετικά της κατάστασης και κυρίως τι θα μπορούσε να μας συμβεί αν βρισκόμασταν ξαφνικά χωρίς φρένα, αντιμέτωποι με κανένα φορτηγό Τάτα.
Σχεδόν χαρούμενοι μετά από τρεις περίπου ώρες και κάποια test drive του μηχανικού ξαναφορτωθήκαμε στο «μπροστά Ανταρκτική, πίσω σάουνα αυτοκίνητο» και συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Έκπληκτοι ανακαλύψαμε, πως ο οδηγός μας δεν πατούσε πάνω από 70 χλμ. στον αυτοκινητόδρομο. Καταλήξαμε, πως καλά έκανε, μια και ανά πάσα στιγμή βρισκόμασταν αντιμέτωποι μα κάποια γελάδα η κάποιο φορτηγό Τάτα, να μας παρακαλεί «Please Horn» ή «Blow Horn». Τελικά κατά τις επτά φτάσαμε στην Άγκρα. Μετά από πολύ αναζήτηση – καινούριο γαρ - βρήκαμε το ξενοδοχείο μας το Siris 18, ένα πανέμορφο, πεντακάθαρο με απίστευτα ευγενικό προσωπικό ξενοδοχείο. Φυσικά δεν είχε μείνει κουράγιο για τίποτα άλλο, παρά μόνο για ένα μπάνιο, για φαγητό στο ξενοδοχείο και ύπνο.
