27 Ιουνίου 4:15 (ξημερώματα)
Το αεροπλάνο μας προσγειώνεται στο Δελχί και παρ΄όλο που κοντεύουμε 24 ώρες ξάγρυπνοι, ζωνόμαστε τα σακίδια μας και βιαζόμαστε να παραλάβουμε και τις υπόλοιπες αποσκευές μας. Περνάμε έναν τυπικό, περισσότερο γραφειοκρατικό, ιατρικό έλεγχο (λόγω της γρίπης των χοίρων), ακολουθεί έλεγχος διαβατηρίων, βίζας και βουρ για τις αποσκευές μας που ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στον ιμάντα. Κάποια στιγμή ενώ αναμένουμε μία τελευταία αποσκευή της Ρ. μας πλησιάζει κάποιος ευγενικός κύριος, ο οποίος κρατάει ένα φαξ από το Αμμάν και μας δηλώνει, πως η αποσκευή που δηλώθηκε στο όνομα Ρ.Μ. έχει ξεμείνει στην Ιορδανία και θα έρθει με την επόμενη πτήση, η οποία παρεμπιπτόντως είναι μεθαύριο. Μένουμε παγωτό, η Ρ. ελπίζει σε κάποιο λάθος ή παρανόηση μέχρι που φτάνουμε στον γκισέ όπου πρέπει να δηλώσει-περιγράψει την βαλίτσα. Μετά το τρίτο φυλλάδιο – έντυπο, το οποίο συμπληρώνει και μετά από τρία τέταρτα περίπου κουβαλιόμαστε (και οι 5 εννοείται για συμπαράσταση) σε ένα άλλο γκισέ, όπου μετά την εξωτερική περιγραφή ακολουθεί η εσωτερική τουτέστιν, τι είχε μέσα? Τι αξίας τα εκτιμάτε και πολλά άλλα… Ακολουθούν άλλα έντυπα και τελευταία ερώτηση, που θα θέλαμε να μας στείλουν την βαλίτσα. Του αναφέρουμε το όνομα του ξενοδοχείου, το οποίο δεν γνωρίζει φυσικά, ούτε την οδό, οπότε κλίνει το γκισέ και μας ακολουθεί στην έξοδο, όπου μας περιμένει ο έρμος ο οδηγός μας από τις τέσσερις και έχει πάει 7 παρά.
Εξηγεί ο υπάλληλος την κατάσταση, πέφτουν κάποια τηλέφωνα, σημειώνονται εκ νέου διευθύνσεις, τηλέφωνα, μας δίνει και της υπηρεσίας του, του εξηγούμε, πως η βαλίτσα πρέπει να είναι στο ξενοδοχείο μέχρι της επτά το πρωί, γιατί αναχωρούμε για Άγκρα, μας λούζει στα yes, of course m’ am, γρήγορα στο γκισέ για το πρώτο συνάλλαγμα και Δελχί σου ερχόμαστε… Επειδή ακολούθησαν πολύ πιο δυνατές εικόνες τις επόμενες μέρες δεν μένω παραπάνω σ΄ αυτά που αντικρύσαμε βγαίνοντας από το αεροδρόμιο. Επιβιβαστήκαμε στο αμάξι που μας περίμενε, αφού δώσαμε τα κατάλληλα τίπς σε όσους μας συνόδεψαν – βοήθησαν και κολλήσαμε τις μούρες μας στα κλειστά παράθυρα ( 42 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία).
Το σκηνικό καταλαμβάνεται επι το πλείστον από τα έργα κατασκευής του μετρό και τις τεράστιες αφίσες για την υποψηφιότητα που θα θέσει το Δελχί για τους ολυμπιακούς αγώνες 2016. Ξαφνικά μία μόνο στροφή στα αριστερά αρκεί για να αλλάξει το σκηνικό και να βρεθούμε σε έναν πολύβουο δρόμο, όπου άνθρωποι πάνε και έρχονται μαζί με αγελάδες, κατσίκες και ποδήλατα ρίκσα. Μετά από 200 μέτρα ίδιου σκηνικού και ατελείωτα κορναρίσματα το αμάξι σταματάει και ο οδηγός μας καλωσορίζει στο metropolis tourist home στην περιοχή pahar ganj επί της οδού Main Bazar, έναν κεντρικό δρόμο γνωστό για τα πολλά guest houses, αγαπημένο στέκι των νέων, που ζωσμένοι μ΄ ένα σακίδιο γυρνάνε τον κόσμο, άπειρα μαγαζάκια και υπαίθριους πάγκους με μπανάνες και μάνγκο. Το ‘ ξενοδοχείο να το πω? ’ ανήκει στον ταξιδιωτικό πράκτορα, ο οποίος μας κανόνισε όλο το ταξίδι.
Αποβιβαζόμαστε και οι 43 πλέον βαθμοί σε συνδυασμό με την δυσωδία και το όλο σκηνικό ( κάποιος μόλις είχε σηκωθεί από το πεζοδρόμιο, όπου κοιμόταν και πλενότανε στα νερά που λίμναζαν σε μία γούρνα στον δρόμο) μας αναγκάζει να μπούμε μέσα αναζητώντας λίγη δροσιά… Δροσιά δεν βρήκαμε, ούτε καν κάποιον στην υποδοχή. Μετά από τις φωνές του οδηγού που μας παρέλαβε, εμφανίστηκε τελικά ένας αγουροξυπνημένος νεαρός, φυσικά ξυπόλητος, ο οποίος μας κοιτά σαν να είμαστε εξωγήινοι. Του εξηγούμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, αλλά δεν δείχνει να καταλαβαίνει και πολλά. Τα yes sir, yes m’ am και τα of course πάνε κ έρχονται, αλλά άκρη δεν βγάζουμε. Ο χώρος υποδοχής αποτελείται από έναν καναπέ καφέ βελούδο και χρυσά σκαλίσματα, μάλλον λάφυρο από την εποχή της αποικιοκρατίας, ένα τραπέζι γκισέ, έναν ηλεκτρολογικό πίνακα, του οποίου τα καλώδια εξέχουν από παντού έναν ανεμιστήρα οροφής, που αγκομαχεί και εμάς. Τελικά καταλαβαίνει ότι θέλουμε δωμάτιο ( τι άλλο δηλαδή? ) και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Με μεγάλη σβελτάδα ανεβαίνει μία στενή σκοτεινή σκάλα, από την οποία αναδύονται όλες οι πιθανές οσμές φαγητού (υπήρχε κ εστιατόριο παρακαλώ, το οποίο προτείνουν και πολλοί οδηγοί) , τον ακολουθούμε στον πρώτο όροφο και βουαλά μας ανοίγει τις πόρτες από δύο δωμάτια να μας τα δείξει. Έκπληκτοι ανακαλύπτουμε, πως μέσα κοιμούνται κάποιοι άνθρωποι, but no problem m’ am… είναι κάποιοι από το προσωπικό που κοιμούνται. Έβαλε την κατάλληλη φωνή και οι κοιμισμένοι ανέλαβαν πλέον χρέη καμαριέρας. Τα δωμάτια μας θα ήταν έτοιμα σε μία ώρα…
Εντωμεταξύ βγαίνουμε στον δρόμο να αναζητήσουμε τον ινδό πράκτορά μας, του οποίου το γραφείο είναι δίπλα. Μας εξηγούν από το γραφείο, πως ο κύριος Π.Σ. θα έρθει κατά τις 11. Εξουθενωμένοι επιστρέφουμε και περιμένουμε να ετοιμαστούν τα δωμάτια μας κάνοντας ένα τσιγάρο έξω από το « ξενοδοχείο να το πώ ?», μια και στην ινδία απαγορεύεται το τσιγάρο σε κλειστούς χώρους !!! και ο ευγενικός μας ρεσεψιονίστ είχε ξαπλώσει στον μοναδικό από καφέ βελούδο με χρυσά σκαλίσματα καναπέ.
Τελικά κατά τις δέκα παρά ήταν έτοιμα τα δωμάτια μας. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να τα περιγράψω. Άλλωστε εκείνη την στιγμή νομίζω, πως θα κοιμόμασταν οπουδήποτε…
Μετά από δυο ωρίτσες πηγαίνουμε στον ταξιδιωτικό μας πράκτορα, ένας ευγενέστατος επαγγελματίας, μας αναλύει για άλλη μία φορά το πρόγραμμα, μας λέει πως μας έχει αναβαθμίσει κάποια ξενοδοχεία ( εκεί κοιταζόμαστε με δυσπιστία, γιατί αυτά που γνωρίζαμε, τα είχαμε τσεκάρει στο ίντερνετ, γι΄ αυτό στο Δελχί διίστανται οι απόψεις ), μας δίνει τα απαραίτητα παραστατικά, δίνουμε το υπόλοιπο των χρημάτων, μας δίνει κ έναν οδηγό για μία απογευματινή – νυχτερινή απόδραση στο Δελχί και γεια σας. Ζητάμε κάποιον χάρτη από το Δελχί, τον οποίο αδυνατεί να μας δώσει εκείνη την στιγμή, αλλά υπόσχεται να μας στείλει έναν στο δωμάτιο. Επιστροφή στο « ξενοδοχείο να το πώ?», ένα ντουζ, καφεδάκι και κουβεντούλα για όλα αυτά τα ωραία και επιστράτευση να ντύσουμε την Ρ. Εσώρουχα εγώ, μπλούζα ο Π., βερμουδίτσα ο Χ. και έτοιμο το συνολάκι. Σκάει μύτη και ένας πιτσιρικάς, ο οποίος κουβαλάει κάτι κάτω από την μασχάλη… από τον μίστερ Π.Σ.. Ανοίγουμε το πακέτο και ξετυλίγεται μπροστά μας ένας χάρτης απ΄ αυτούς που κρεμούσε η δασκάλα μας στον πίνακα και μέχρι και το τελευταίο θρανίο διάβαζε και τους παραποτάμους. Πήραμε παραμάσχαλα τον καθόλου εύχρηστο, αλλά κατά τα άλλα αναλυτικότατο χάρτη μας και κατά τις 4 ήρθε κάποιος οδηγός, φορτωθήκαμε και ζωσμένοι με τις φωτογραφικές μηχανές βγήκαμε να εξερευνήσουμε το Δελχί με θερμοκρασία περίπου 47 βαθμούς. Φυσικά πάνω στον χάρτη είχαμε εντοπίσει τα σημεία, που μας ενδιέφεραν και μέσα στο αμάξι στριμωχτήκαμε λίγο, ώστε να χωράει ο χάρτης και να δείχνουμε στον οδηγό τα σημεία, που θέλαμε να επισκεφτούμε. Πρώτη στάση το India Gate. Η πύλη της Ινδίας λοιπόν, η οποία δεσπόζει μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο, έχει ύψος 42 μέτρα και πάνω της είναι χαραγμένα τα ονόματα 85.000 στρατιωτών, οι οποίοι έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου. Εκατοντάδες Iνδοί περνούν εκεί τα απογεύματά τους, είτε κάνοντας βαρκάδα σε μία τεχνητή λιμνούλα παραδίπλα, είτε αναζητώντας λίγη δροσιά, κάτω από την σκιά ενός δέντρου, ενώ μικροπωλητές πωλούν λιχουδιές, μπαλόνια, πιτάκια, σι-ντί και ότι άλλο βάζει ο νους σου.
Ανεβήκαμε τον πεζόδρομο, ο οποίος καταλήγει στο τετράγωνο με τα κυβερνητικά κτίρια. Περιηγηθήκαμε με το αυτοκίνητο το τετράγωνο, επειδή άρχιζε να πέφτει ο ήλιος και δεν επιτρεπόταν μας είπαν να το διασχίσουμε πεζοί. Ίσως και να ήταν παραμύθι του οδηγού, ο οποίος φάνηκε να κουράζεται με την εμμονή μας για φωτογραφίες και περπάτημα και αλλού να μας αφήνει, αλλού να μας βρίσκει και να μας κοιτάζει με απορία λέγοντας συνέχεια hot hot. Χοτ, ξεχότ ήμασταν αποφασισμένοι και συνεχίσαμε για Connaught Place, το εμπορικό κέντρο στο Ν. Δελχί. Αφού ζαλιστήκαμε, φωτογραφηθήκαμε και ψιλοχαθήκαμε, πεινάσαμε. Επόμενη στάση το εστιατόριο Chicken Inn στο Pandara Road Market, μας το σύστησε ο πράκτοράς μας. Η πρώτη μας επαφή με ινδική κουζίνα. Εγώ και η Ρ. ενθουσιαστήκαμε, τα αγόρια τα χάλασε το κάρυ, το οποίο υπήρχε σχεδόν παντού. Αυτά που άρεσαν σε όλους ήταν τα νάαν, πιτάκια με γέμιση από διάφορες γεύσεις, όπως τυρί, κρεμμύδι, πατάτα, σκόρδο, ξηρούς καρπούς, κρέας. Τι επόμενες ημέρες θα συνόδευαν όλα μας τα γεύματα, ακόμη και τις πίτσες ή τα μακαρόνια. Το εστιατόριο ήταν πολυτελείας και στο τέλος μας έφεραν ένα μείγμα από γλυκάνισο, καραμέλα και ζαχαρωτά, το οποίο έτρωγες για να φύγει η γεύση του φαγητού από το στόμα. Πληρώσαμε περίπου 2000 ρουπίες (περίπου 30 ευρώ) και φύγαμε συζητώντας για τους Ινδούς που είδαμε να τρώνε εκεί… όλοι ήταν ευκατάστατοι, παρ’ όλα αυτά τρώγανε με το δεξί χέρι, έχοντας το αριστερό κάτω από το τραπέζι, μια και θεωρείται μιαρό (μ’ αυτό συνήθιζαν να σκουπίζονται αντί για χαρτί τουαλέτας).
Εξουθενωμένοι γυρίσαμε στο « ξενοδοχείο να το πώ?» και μετά από ένα τελευταίο τσιγάρο και λίγη κουβεντούλα, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Ινδού Μορφέα….
Το αεροπλάνο μας προσγειώνεται στο Δελχί και παρ΄όλο που κοντεύουμε 24 ώρες ξάγρυπνοι, ζωνόμαστε τα σακίδια μας και βιαζόμαστε να παραλάβουμε και τις υπόλοιπες αποσκευές μας. Περνάμε έναν τυπικό, περισσότερο γραφειοκρατικό, ιατρικό έλεγχο (λόγω της γρίπης των χοίρων), ακολουθεί έλεγχος διαβατηρίων, βίζας και βουρ για τις αποσκευές μας που ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στον ιμάντα. Κάποια στιγμή ενώ αναμένουμε μία τελευταία αποσκευή της Ρ. μας πλησιάζει κάποιος ευγενικός κύριος, ο οποίος κρατάει ένα φαξ από το Αμμάν και μας δηλώνει, πως η αποσκευή που δηλώθηκε στο όνομα Ρ.Μ. έχει ξεμείνει στην Ιορδανία και θα έρθει με την επόμενη πτήση, η οποία παρεμπιπτόντως είναι μεθαύριο. Μένουμε παγωτό, η Ρ. ελπίζει σε κάποιο λάθος ή παρανόηση μέχρι που φτάνουμε στον γκισέ όπου πρέπει να δηλώσει-περιγράψει την βαλίτσα. Μετά το τρίτο φυλλάδιο – έντυπο, το οποίο συμπληρώνει και μετά από τρία τέταρτα περίπου κουβαλιόμαστε (και οι 5 εννοείται για συμπαράσταση) σε ένα άλλο γκισέ, όπου μετά την εξωτερική περιγραφή ακολουθεί η εσωτερική τουτέστιν, τι είχε μέσα? Τι αξίας τα εκτιμάτε και πολλά άλλα… Ακολουθούν άλλα έντυπα και τελευταία ερώτηση, που θα θέλαμε να μας στείλουν την βαλίτσα. Του αναφέρουμε το όνομα του ξενοδοχείου, το οποίο δεν γνωρίζει φυσικά, ούτε την οδό, οπότε κλίνει το γκισέ και μας ακολουθεί στην έξοδο, όπου μας περιμένει ο έρμος ο οδηγός μας από τις τέσσερις και έχει πάει 7 παρά.
Εξηγεί ο υπάλληλος την κατάσταση, πέφτουν κάποια τηλέφωνα, σημειώνονται εκ νέου διευθύνσεις, τηλέφωνα, μας δίνει και της υπηρεσίας του, του εξηγούμε, πως η βαλίτσα πρέπει να είναι στο ξενοδοχείο μέχρι της επτά το πρωί, γιατί αναχωρούμε για Άγκρα, μας λούζει στα yes, of course m’ am, γρήγορα στο γκισέ για το πρώτο συνάλλαγμα και Δελχί σου ερχόμαστε… Επειδή ακολούθησαν πολύ πιο δυνατές εικόνες τις επόμενες μέρες δεν μένω παραπάνω σ΄ αυτά που αντικρύσαμε βγαίνοντας από το αεροδρόμιο. Επιβιβαστήκαμε στο αμάξι που μας περίμενε, αφού δώσαμε τα κατάλληλα τίπς σε όσους μας συνόδεψαν – βοήθησαν και κολλήσαμε τις μούρες μας στα κλειστά παράθυρα ( 42 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία).
Το σκηνικό καταλαμβάνεται επι το πλείστον από τα έργα κατασκευής του μετρό και τις τεράστιες αφίσες για την υποψηφιότητα που θα θέσει το Δελχί για τους ολυμπιακούς αγώνες 2016. Ξαφνικά μία μόνο στροφή στα αριστερά αρκεί για να αλλάξει το σκηνικό και να βρεθούμε σε έναν πολύβουο δρόμο, όπου άνθρωποι πάνε και έρχονται μαζί με αγελάδες, κατσίκες και ποδήλατα ρίκσα. Μετά από 200 μέτρα ίδιου σκηνικού και ατελείωτα κορναρίσματα το αμάξι σταματάει και ο οδηγός μας καλωσορίζει στο metropolis tourist home στην περιοχή pahar ganj επί της οδού Main Bazar, έναν κεντρικό δρόμο γνωστό για τα πολλά guest houses, αγαπημένο στέκι των νέων, που ζωσμένοι μ΄ ένα σακίδιο γυρνάνε τον κόσμο, άπειρα μαγαζάκια και υπαίθριους πάγκους με μπανάνες και μάνγκο. Το ‘ ξενοδοχείο να το πω? ’ ανήκει στον ταξιδιωτικό πράκτορα, ο οποίος μας κανόνισε όλο το ταξίδι.
Αποβιβαζόμαστε και οι 43 πλέον βαθμοί σε συνδυασμό με την δυσωδία και το όλο σκηνικό ( κάποιος μόλις είχε σηκωθεί από το πεζοδρόμιο, όπου κοιμόταν και πλενότανε στα νερά που λίμναζαν σε μία γούρνα στον δρόμο) μας αναγκάζει να μπούμε μέσα αναζητώντας λίγη δροσιά… Δροσιά δεν βρήκαμε, ούτε καν κάποιον στην υποδοχή. Μετά από τις φωνές του οδηγού που μας παρέλαβε, εμφανίστηκε τελικά ένας αγουροξυπνημένος νεαρός, φυσικά ξυπόλητος, ο οποίος μας κοιτά σαν να είμαστε εξωγήινοι. Του εξηγούμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, αλλά δεν δείχνει να καταλαβαίνει και πολλά. Τα yes sir, yes m’ am και τα of course πάνε κ έρχονται, αλλά άκρη δεν βγάζουμε. Ο χώρος υποδοχής αποτελείται από έναν καναπέ καφέ βελούδο και χρυσά σκαλίσματα, μάλλον λάφυρο από την εποχή της αποικιοκρατίας, ένα τραπέζι γκισέ, έναν ηλεκτρολογικό πίνακα, του οποίου τα καλώδια εξέχουν από παντού έναν ανεμιστήρα οροφής, που αγκομαχεί και εμάς. Τελικά καταλαβαίνει ότι θέλουμε δωμάτιο ( τι άλλο δηλαδή? ) και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Με μεγάλη σβελτάδα ανεβαίνει μία στενή σκοτεινή σκάλα, από την οποία αναδύονται όλες οι πιθανές οσμές φαγητού (υπήρχε κ εστιατόριο παρακαλώ, το οποίο προτείνουν και πολλοί οδηγοί) , τον ακολουθούμε στον πρώτο όροφο και βουαλά μας ανοίγει τις πόρτες από δύο δωμάτια να μας τα δείξει. Έκπληκτοι ανακαλύπτουμε, πως μέσα κοιμούνται κάποιοι άνθρωποι, but no problem m’ am… είναι κάποιοι από το προσωπικό που κοιμούνται. Έβαλε την κατάλληλη φωνή και οι κοιμισμένοι ανέλαβαν πλέον χρέη καμαριέρας. Τα δωμάτια μας θα ήταν έτοιμα σε μία ώρα…
Εντωμεταξύ βγαίνουμε στον δρόμο να αναζητήσουμε τον ινδό πράκτορά μας, του οποίου το γραφείο είναι δίπλα. Μας εξηγούν από το γραφείο, πως ο κύριος Π.Σ. θα έρθει κατά τις 11. Εξουθενωμένοι επιστρέφουμε και περιμένουμε να ετοιμαστούν τα δωμάτια μας κάνοντας ένα τσιγάρο έξω από το « ξενοδοχείο να το πώ ?», μια και στην ινδία απαγορεύεται το τσιγάρο σε κλειστούς χώρους !!! και ο ευγενικός μας ρεσεψιονίστ είχε ξαπλώσει στον μοναδικό από καφέ βελούδο με χρυσά σκαλίσματα καναπέ.
Τελικά κατά τις δέκα παρά ήταν έτοιμα τα δωμάτια μας. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να τα περιγράψω. Άλλωστε εκείνη την στιγμή νομίζω, πως θα κοιμόμασταν οπουδήποτε…
Μετά από δυο ωρίτσες πηγαίνουμε στον ταξιδιωτικό μας πράκτορα, ένας ευγενέστατος επαγγελματίας, μας αναλύει για άλλη μία φορά το πρόγραμμα, μας λέει πως μας έχει αναβαθμίσει κάποια ξενοδοχεία ( εκεί κοιταζόμαστε με δυσπιστία, γιατί αυτά που γνωρίζαμε, τα είχαμε τσεκάρει στο ίντερνετ, γι΄ αυτό στο Δελχί διίστανται οι απόψεις ), μας δίνει τα απαραίτητα παραστατικά, δίνουμε το υπόλοιπο των χρημάτων, μας δίνει κ έναν οδηγό για μία απογευματινή – νυχτερινή απόδραση στο Δελχί και γεια σας. Ζητάμε κάποιον χάρτη από το Δελχί, τον οποίο αδυνατεί να μας δώσει εκείνη την στιγμή, αλλά υπόσχεται να μας στείλει έναν στο δωμάτιο. Επιστροφή στο « ξενοδοχείο να το πώ?», ένα ντουζ, καφεδάκι και κουβεντούλα για όλα αυτά τα ωραία και επιστράτευση να ντύσουμε την Ρ. Εσώρουχα εγώ, μπλούζα ο Π., βερμουδίτσα ο Χ. και έτοιμο το συνολάκι. Σκάει μύτη και ένας πιτσιρικάς, ο οποίος κουβαλάει κάτι κάτω από την μασχάλη… από τον μίστερ Π.Σ.. Ανοίγουμε το πακέτο και ξετυλίγεται μπροστά μας ένας χάρτης απ΄ αυτούς που κρεμούσε η δασκάλα μας στον πίνακα και μέχρι και το τελευταίο θρανίο διάβαζε και τους παραποτάμους. Πήραμε παραμάσχαλα τον καθόλου εύχρηστο, αλλά κατά τα άλλα αναλυτικότατο χάρτη μας και κατά τις 4 ήρθε κάποιος οδηγός, φορτωθήκαμε και ζωσμένοι με τις φωτογραφικές μηχανές βγήκαμε να εξερευνήσουμε το Δελχί με θερμοκρασία περίπου 47 βαθμούς. Φυσικά πάνω στον χάρτη είχαμε εντοπίσει τα σημεία, που μας ενδιέφεραν και μέσα στο αμάξι στριμωχτήκαμε λίγο, ώστε να χωράει ο χάρτης και να δείχνουμε στον οδηγό τα σημεία, που θέλαμε να επισκεφτούμε. Πρώτη στάση το India Gate. Η πύλη της Ινδίας λοιπόν, η οποία δεσπόζει μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο, έχει ύψος 42 μέτρα και πάνω της είναι χαραγμένα τα ονόματα 85.000 στρατιωτών, οι οποίοι έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου. Εκατοντάδες Iνδοί περνούν εκεί τα απογεύματά τους, είτε κάνοντας βαρκάδα σε μία τεχνητή λιμνούλα παραδίπλα, είτε αναζητώντας λίγη δροσιά, κάτω από την σκιά ενός δέντρου, ενώ μικροπωλητές πωλούν λιχουδιές, μπαλόνια, πιτάκια, σι-ντί και ότι άλλο βάζει ο νους σου.
Ανεβήκαμε τον πεζόδρομο, ο οποίος καταλήγει στο τετράγωνο με τα κυβερνητικά κτίρια. Περιηγηθήκαμε με το αυτοκίνητο το τετράγωνο, επειδή άρχιζε να πέφτει ο ήλιος και δεν επιτρεπόταν μας είπαν να το διασχίσουμε πεζοί. Ίσως και να ήταν παραμύθι του οδηγού, ο οποίος φάνηκε να κουράζεται με την εμμονή μας για φωτογραφίες και περπάτημα και αλλού να μας αφήνει, αλλού να μας βρίσκει και να μας κοιτάζει με απορία λέγοντας συνέχεια hot hot. Χοτ, ξεχότ ήμασταν αποφασισμένοι και συνεχίσαμε για Connaught Place, το εμπορικό κέντρο στο Ν. Δελχί. Αφού ζαλιστήκαμε, φωτογραφηθήκαμε και ψιλοχαθήκαμε, πεινάσαμε. Επόμενη στάση το εστιατόριο Chicken Inn στο Pandara Road Market, μας το σύστησε ο πράκτοράς μας. Η πρώτη μας επαφή με ινδική κουζίνα. Εγώ και η Ρ. ενθουσιαστήκαμε, τα αγόρια τα χάλασε το κάρυ, το οποίο υπήρχε σχεδόν παντού. Αυτά που άρεσαν σε όλους ήταν τα νάαν, πιτάκια με γέμιση από διάφορες γεύσεις, όπως τυρί, κρεμμύδι, πατάτα, σκόρδο, ξηρούς καρπούς, κρέας. Τι επόμενες ημέρες θα συνόδευαν όλα μας τα γεύματα, ακόμη και τις πίτσες ή τα μακαρόνια. Το εστιατόριο ήταν πολυτελείας και στο τέλος μας έφεραν ένα μείγμα από γλυκάνισο, καραμέλα και ζαχαρωτά, το οποίο έτρωγες για να φύγει η γεύση του φαγητού από το στόμα. Πληρώσαμε περίπου 2000 ρουπίες (περίπου 30 ευρώ) και φύγαμε συζητώντας για τους Ινδούς που είδαμε να τρώνε εκεί… όλοι ήταν ευκατάστατοι, παρ’ όλα αυτά τρώγανε με το δεξί χέρι, έχοντας το αριστερό κάτω από το τραπέζι, μια και θεωρείται μιαρό (μ’ αυτό συνήθιζαν να σκουπίζονται αντί για χαρτί τουαλέτας).
Εξουθενωμένοι γυρίσαμε στο « ξενοδοχείο να το πώ?» και μετά από ένα τελευταίο τσιγάρο και λίγη κουβεντούλα, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Ινδού Μορφέα….
