Κοιμηθήκαμε περίπου 2 ώρες, πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής μέσω Αμμάν.
Όταν προσγειωθήκαμε στην Αθήνα και περιμένοντας ανταπόκριση για Θεσσαλονίκη, βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο, για να αναπνεύσουμε καθαρό αερά!!!! και να νιώσουμε αυτό το δροσερό για μας μεσημεριάτικο αεράκι του Ιουλίου. Για φαντάσου!!!
Υ.Γ. Αυτό είναι ένα μέρος της Ινδίας που είδα και θέλω να θυμάμαι. Δεν κλείνω τα μάτια στα υπόλοιπα που είδα να διαδραματίζονται μπροστά μου, αλλά πιστεύω μετά από τον λίγο καιρό που πέρασε πως δεν αξίζει στους κατ’ εξοχήν υπέροχους ανθρώπους αυτής της πανέμορφης χώρας να γίνω μίζερη, γκρινιάρα και κακότροπη, επειδή δεν μπορώ να κατανοήσω τον δικό τους τρόπο σκέψης και ζωής. Σίγουρα υπάρχει ανέχεια, φοβερή εξαθλίωση, απίστευτη βρωμιά. Δεν μας βοήθησε καθόλου και η εποχή που πήγαμε μια και η ζέστη τα φάνταζε όλα αυτά ανυπόφορα. Υπήρχαν βράδια που αναρωτιόμουν και το κάνω ακόμη και τώρα στο κατά πόσο είναι σωστό και έντιμο να εισβάλλεις στον κόσμο αυτών τον ανθρώπων για να δεις τι??? Να ζουν, να εργάζονται, να κοιμούνται και να πεθαίνουν σε μία γωνία πεζοδρομίου, η οποία θα αποτελεί το σπίτι τους για όλη τους την ζωή?? Διαβάζοντας αρκετά πριν, αλλά περισσότερο μετά το ταξίδι καταλήγω για άλλη μία φορά, πως για όλη αυτήν την κατάντια το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει η θρησκεία. Και επιμένω γιατί διαβάζοντας το ινδικό σύνταγμα κατέληξα, πως είναι από τα δικαιότερα και ορθότερα παγκοσμίως, αλλά τι να το κάνω όταν πρεσβεύεις, πως οι μειονότητες και οι ανέγγιχτοι δικαιούνται 10% σε δημόσιες θέσεις, πανεπιστήμια κ.τ.λ., αλλά ποτέ δεν τους δίνεται η ευκαιρία να επισκεφτούν ένα σχολείο, όταν οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα και καθημερινά πεθαίνουν σε δήθεν ατυχήματα στην κουζίνα περίπου 40 γυναίκες, γιατί οι άντρες τους θέλουν να τις ξεφορτωθούν για να πάρουν μία με καλύτερη προίκα, όταν 500 εκατομμύρια αγελάδες κυκλοφορούν ανεξέλεγκτες προκαλώντας οικολογική καταστροφή, ενώ θα μπορούσαν να δώσουν τροφή και εργασία σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Όπως και να χει το ταξίδι αυτό ήταν μία εμπειρία ζωής για μένα, πιστεύω πως με έκανε καλύτερο άνθρωπο, πως έμαθα να εκτιμάω κάποια δεδομένα πράγματα στην ζωή μου, όπως το ρεύμα, το νερό ή το φαγητό και το συστήνω ανεπιφύλακτα, αλλά σε καμία περίπτωση κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Όταν προσγειωθήκαμε στην Αθήνα και περιμένοντας ανταπόκριση για Θεσσαλονίκη, βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο, για να αναπνεύσουμε καθαρό αερά!!!! και να νιώσουμε αυτό το δροσερό για μας μεσημεριάτικο αεράκι του Ιουλίου. Για φαντάσου!!!
Υ.Γ. Αυτό είναι ένα μέρος της Ινδίας που είδα και θέλω να θυμάμαι. Δεν κλείνω τα μάτια στα υπόλοιπα που είδα να διαδραματίζονται μπροστά μου, αλλά πιστεύω μετά από τον λίγο καιρό που πέρασε πως δεν αξίζει στους κατ’ εξοχήν υπέροχους ανθρώπους αυτής της πανέμορφης χώρας να γίνω μίζερη, γκρινιάρα και κακότροπη, επειδή δεν μπορώ να κατανοήσω τον δικό τους τρόπο σκέψης και ζωής. Σίγουρα υπάρχει ανέχεια, φοβερή εξαθλίωση, απίστευτη βρωμιά. Δεν μας βοήθησε καθόλου και η εποχή που πήγαμε μια και η ζέστη τα φάνταζε όλα αυτά ανυπόφορα. Υπήρχαν βράδια που αναρωτιόμουν και το κάνω ακόμη και τώρα στο κατά πόσο είναι σωστό και έντιμο να εισβάλλεις στον κόσμο αυτών τον ανθρώπων για να δεις τι??? Να ζουν, να εργάζονται, να κοιμούνται και να πεθαίνουν σε μία γωνία πεζοδρομίου, η οποία θα αποτελεί το σπίτι τους για όλη τους την ζωή?? Διαβάζοντας αρκετά πριν, αλλά περισσότερο μετά το ταξίδι καταλήγω για άλλη μία φορά, πως για όλη αυτήν την κατάντια το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει η θρησκεία. Και επιμένω γιατί διαβάζοντας το ινδικό σύνταγμα κατέληξα, πως είναι από τα δικαιότερα και ορθότερα παγκοσμίως, αλλά τι να το κάνω όταν πρεσβεύεις, πως οι μειονότητες και οι ανέγγιχτοι δικαιούνται 10% σε δημόσιες θέσεις, πανεπιστήμια κ.τ.λ., αλλά ποτέ δεν τους δίνεται η ευκαιρία να επισκεφτούν ένα σχολείο, όταν οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα και καθημερινά πεθαίνουν σε δήθεν ατυχήματα στην κουζίνα περίπου 40 γυναίκες, γιατί οι άντρες τους θέλουν να τις ξεφορτωθούν για να πάρουν μία με καλύτερη προίκα, όταν 500 εκατομμύρια αγελάδες κυκλοφορούν ανεξέλεγκτες προκαλώντας οικολογική καταστροφή, ενώ θα μπορούσαν να δώσουν τροφή και εργασία σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Όπως και να χει το ταξίδι αυτό ήταν μία εμπειρία ζωής για μένα, πιστεύω πως με έκανε καλύτερο άνθρωπο, πως έμαθα να εκτιμάω κάποια δεδομένα πράγματα στην ζωή μου, όπως το ρεύμα, το νερό ή το φαγητό και το συστήνω ανεπιφύλακτα, αλλά σε καμία περίπτωση κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
