Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.658
- Likes
- 50.466
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
Τελικώς κοιμήθηκα 3-4 ώρες διότι ο D είχε τη διαύγεια να σηκωθεί και να ζητήσει από τη Φρανσίλα ένα «φιδάκι», το οποίο μας απάλλαξε από τα απανωτά «βζζζζζν» στα αυτιά μας γύρω στις 3 το πρωί.
Το πρωινό ντους θα ήταν άσκηση υπομονής, χάσιμο χρόνου και μάλλον άχρηστο, αφού σε δυο ωρίτσες θα βρισκόμασταν σε κάποιο Tobago Cay και θα δροσίζαμε τα καλογυμνασμένα (τι τρέχουμε στα γυμναστήρια της Αβάνας; ), σμιλεμένα (με μυστρί), ποθητά (έτσι μας είπαν και το χάψαμε) κορμιά μας στα νερά της Καραϊβικής, οπότε το αφήσαμε. Σπρώξαμε τη μισητή Samsonite μέχρι του Dennis, όπου δοκιμάσαμε και το πρωινό του, που ήταν πάλι καλό, αλλά τίποτε το τρομερό. Περιττό να πω πως είδα κι έπαθα να κάνω τον D να ξεκολλήσει από την εργαζόμενη νωχελική σερβιτόρα, αλλά ευτυχώς είχα σύμμαχο το μοναδικό πράγμα που κινεί τον D: την προοπτική τροπικών νησιών με παραλίες.
Μας πλησίασε μια ηλικιωμένη Καναδή για να μας ρωτήσει αν είμαστε εμείς που θα πάμε στα Tobago Cays. «Το βρίσκω πολύ ακριβό για 60$. Πέρσι πήγαμε με την οργανωμένη εκδρομή από το Canouan, κόστιζε 100$, αλλά μας πήγαν με ένα τεράστιο καταμαράν, ήμασταν 100 άνθρωποι πάνω, ήταν all inclusive, πίναμε ό,τι θέλαμε, κάναμε χορογραφίες με το προσωπικό του καταμαράν και μας σέρβιραν και αστακό». Έτσι που το περιέγραψε, τρομακτικό ακούστηκε όταν τη φαντάστηκα στο όλο σκηνικό, πολύ χάρηκα που δεν περάσαμε καν από το Canouan.
Κατεβήκαμε στην προβλήτα και περιμέναμε αυτόν τον «καπετάνιο» που μας είχε κλείσει ο Dennis, για τον οποίον το μόνο που ξέραμε ήταν πως είναι "πολύ υπεύθυνος". Η παραλία είναι πάλι άδεια, φανταστικό θέαμα πραγματικά, ο D να θέλει να κάνουμε μια βουτιά στα γρήγορα (με 3-4 απλωτές… καταλάβατε), τελικώς εμφανίστηκε μια βάρκα, που δε θα μπορούσε παρά να είναι αυτή που ήρθε για μας.
Στη θέα της βάρκας πάγωσα. Μετά τις εμπειρίες της προηγούμενης ημέρας, (θυμίζω: ένα βυθισμένο Jasper, ένα μισοναυάγιο με τον Leroy και τη Μαντάμ Σουσού, και τέλος μια βάρκα-κομπρεσέρ προς Mayreau) περίμενα κάτι «υπεύθυνο». Αυτό που εμφανίστηκε μπροστά μας ήταν ολίγον yaman. Ένας ράστα γύρω στα 50 με μειωμένη όραση, μπλουζάκι της εθνικής ομάδας μπέιζμπολ της Κούβας, πειρατικό καπέλο (!) και μια βάρκα της κακιάς ώρας ονόματι… OCEAN PANIC II. Δεν ήξερα τι έπρεπε να με ανησυχήσει περισσότερο:
Α) Ότι ο «υπεύθυνος» καπετάνιος είναι συνταξιούχος ράστα που φοράει πειρατικό καπέλο;
Β) Ότι μας κοιτάει μισοκλείνοντας τα μάτια όπως κάνουν οι μύωπες;
Γ) Ότι η βάρκα μας ονομάζεται Ocean Panic;
Δ) Ή ότι είναι το Ocean Panic II, το οποίο υποδηλώνει ότι υπήρχε και Ocean Panic I, την τύχη του οποίου δε θέλω να μάθω αλλά μπορώ να μαντέψω;
Μπαίνουμε μέσα, όπου υπάρχει κι ένας άλλος ράσταμαν, κάπως πιο σοβαροφανής. Χαιρετιόμαστε, τον ρωτάω αν έχουν snorkeling gear και μου λέει πως όχι. Όπα, καλά αρχίσαμε. «Αλλά θα βρούμε, yaman». Ε, άμα το λέει ο βοηθός του «υπεύθυνου» βαρκάρη, έτσι θα είναι. Ρωτάω και το βαρκάρη αν έχει πάει στην Κούβα και μου λέει πως ναι, τον πήγαν κάποιοι φίλοι. Μισή ώρα αργότερα λέει πως όχι, δεν έχει πάει ποτέ. Ό,τι να’ ναι.
Πριν φύγουμε, εμφανίζεται και η Καναδή γιαγιά που ήθελε να χορεύει σε καταμαράν με 100 τουρίστες και να πίνει σφηνάκια σε all inclusive. «Σκάλα έχετε;» ρωτάει το βαρκάρη, που φυσικά απαντάει αρνητικά. «Ε, τότε δεν μπορώ να έρθω», λέει και μας πιάνει μια βαθιά απελπισία. Μη σας πω ότι σκοτείνιασε κι ο ουρανός, δυο γλάροι αυτοκτόνησαν πέφτοντας με μανία στον κορμό ενός φοίνικα και τα ψάρια άρχισαν να πετάγονται στη στεριά, δείγματα ότι και η φύση θρηνούσε μαζί μας για την απώλεια της χορευτογιαγιάς.
Ξεκινάμε την εκδρομή, για την οποία δεν έχουμε ιδέα τι περιλαμβάνει, πού θα πάμε, τι θα κάνουμε και πότε θα γυρίσουμε. «Δε μου λες κάπτεν, περιλαμβάνεται κανένα γεύμα;», ρωτάω αφελώς. «Όχι», λέει ο κάπτεν. «Αλλά θα βρούμε, yaman», λέει και ξανασμίγει τα φρύδια του μπας και δει μπροστά του, χωρίς να αποχωρίζεται το πειρατικό του καπέλο.
Σε λιγότερο από δέκα λεπτά έχουμε βγει από τον κόλπο του Mayreau και το αεράκι έχει σηκώσει λίγο κύμα, αλλά ο κάπτεν Χουκ το πάει καλά. Μπροστά μας ξεπροβάλλουν ιστιοπλοϊκά. Πολλά ιστιοπλοϊκά. Πάρα πολλά ιστιοπλοϊκά. Και το γιατί βρίσκονται εκεί γίνεται πασιφανές λίγο αργότερα: ένα αρχιπέλαγος από μικροσκοπικά νησάκια, με κατάλευκες παραλίες, μερικά με πυκνές φοινικογραμμές που από μακριά φαίνονται ειδυλλιακά. Ο D γουρλώνει τα μάτια. Ε, ακόμη κι εγώ, το ομολογώ. «Θα σας αφήσουμε εδώ σε ένα νησάκι να δείτε τα ιγκουάνα. Μετά να βουτήξετε να δείτε το βυθό, έχει κάτι χελώνες, θα σας φέρω εγώ snorkeling gear», λέει ο βοηθός, σημειώνοντας πως μετά θα ερχόντουσαν να μας πάρουν για να μας πάνε σε κάποιο άλλο νησί, όπου αν θέλαμε θα μπορούσαμε να φάμε αστακό.
Στο νησάκι βρίσκονται και άλλοι τουρίστες, φυσικά Καναδοί, που έχουν έρθει με τα ιστιοπλοϊκά τους. Ο βοηθός μας αφήνει στην παραλία και μας υποδεικνύει να ανεβούμε προς τα πάνω ώστε να δούμε τα ιγκουάνα. Έχουμε ξαναδεί από δαύτα μπόλικα, δε λείπουν στην Κούβα (άλλωστε η ονομασία τους στους Ινδιάνους της Κούβας οφείλεται), αλλά ομολογουμένως ήταν πάρα πολλά και τεραστίων διαστάσεων, στην απομόνωση του λοφίσκου του μικροσκοπικού νησιού. Στην παραλιούλα του νησιού βλέπω τον κάπτεν να έρχεται με έναν αναπνευστήρα και μια μάσκα και μου τα παραδίδει. Σωστός ο yaman.
Και βουτάμε στο νερό. Εκ πρώτης όψεως θολό και η άμμος στο βυθό έχει και κοχύλια, το οποίο δεν κάνει την είσοδο και φοβερά εύκολη. Δεν το βρίσκω και φοβερό θέαμα, εντάξει, μερικά τροπικά νησάκια με καλούτσικες παραλίες και θολό βυθό, σκέφτομαι καθώς βάζω τη μάσκα μου και προχωράω, προσπαθώντας να φτάσω τον άνθρωπο-ψάρι.
Και ξαφνικά ΖΑΠ (που έλεγε και ο Μπονάτσος), νιώθω κάτι να περνάει από κάτω μου. Και τότε την είδα: μια θαλάσσια χελώνα, να βρίσκεται ένα με ενάμισι μέτρο από κάτω μου και να κολυμπάει με μια αγέρωχη χάρη, τινάζοντας τα άκρα της κάθε λίγα δευτερόλεπτα για να δώσει μια απίστευτα φυσική ώθηση στο όστρακό της και να πεταχτεί μερικά μέτρα παραπάνω. Την ακολουθώ, κολυμπώ ακριβώς πάνω της και βλέπω πως δίπλα της έχει και τα δυο μικρά της. Δε φαίνεται να σκιάζεται καμιά από τις τρεις τους που ένας όγκος 77 κιλών και 183 εκατοστών τις παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής. Κάνω μια στροφή μπας και βρω πού είναι ο D και τότε βλέπω τη δεύτερη: μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ χελώνα, με διάμετρο κελύφους πολύ πάνω από ένα μέτρο περνάει από κάτω μου, αδιάφορη, ανέμελη και με φοβερή χάρη. Προσπαθώ να την πλησιάσω, αλλά με μια απότομη κίνηση φεύγει πέντε-έξι μέτρα μακριά και συνεχίζει αμέριμνη τη βόλτα της. Κολυμπώντας λίγο πιο βαθιά συνειδητοποιώ πως όλες είναι πολύ μεγαλύτερες από τις τρεις πρώτες, που προφανώς ήταν μπεμπέ. Αυτές είναι οι «κάτι χελώνες» που έλεγε ο βοηθός του κάπτεν; Όλος ο βυθός είναι γεμάτος από χελώνες τεραστίων διαστάσεων που κολυμπούν ανάμεσα σε λίγα αλλά πολύχρωμα ψάρια, με μια αρμονία που ηρεμεί και ναρκομανή σε συνθήκες στέρησης. Κατάφερα να αγγίξω το κέλυφος μίας κι αυτή έφυγε μακριά μου, κάνοντας μια βουτιά προς τα κάτω με φοβερή επιτάχυνση. Ο άνθρωπος-ψάρι βέβαια, το πήγε μακρύτερα το θέμα: έπιασε μια χελώνα από το κέλυφος και τον πήγε βόλτα. Δεν μου ακούγεται και φοβερά οικολογικό, αλλά ομολογώ πως ζήλεψα.
Οι χελώνες μου κράτησαν το ενδιαφέρον για κανένα μισάωρο, οπότε και βγήκα για να διαβάσω το βιβλίο μου. Μετά ξαναζήλεψα, ξαναμπήκα για κανένα τέταρτο, βγήκα, διάβασα άλλα δυο κεφάλαια, κι ακόμη να φανεί ο D. Εμφανίζεται και το Ocean Panic II και με ρωτούν πού βρίσκεται ο D. «Βλέπεις εκείνο το νησί μακριά;», ρωτάω. «Yaman», λέει ο κάπτεν. «Ωραία, εκείνο το νησί από πίσω του, που ίσα που φαίνεται το βλέπεις;», ξαναρωτάω. Πάλι yaman μου είπε. «Ε, το τρίτο νησί ακόμη πιο πίσω το βλέπεις;». Προβληματίστηκε ο κάπτεν, που αμφιβάλλω αν έβλεπε και μένα που ήμουν στο μισό μέτρο και απαντάει ειλικρινώς: No man, I don’t see it. «Ε, εκεί είναι o D». Με κοιτάει με μισόκλειστα μάτια, δύσπιστος. «No way, ‘mon. Too far to swim all da way there». Χα, αδαή κάπτεν, έτσι νόμιζα κι εγώ πριν γνωρίσω τον άνθρωπο-δελφίνι, που αντί για επιδερμίδα έχει λέπια, που αντί για πνεύμονες έχει μπουκάλες, που αντί για πόδια έχει προπέλες…
Ο κάπτεν βαρέθηκε να περιμένει, πήγε μια βόλτα, ξαναήρθε σε μισή ώρα, οπότε κι εμφανίστηκε και ο D με ιστορίες από χελώνες, ψάρια, γοργόνες και φυσικά μερικά όστρακα. Μπήκαμε στη βάρκα και ο κάπτεν με τον πιο σοβαρό τυπάκο με το αλαβάστρινο κορμί μας πήγαν σε ένα μικρό νησάκι, όπου μια γιαγιά (η μαμά του τυπάκου όπως μάθαμε αργότερα) στήνει καθημερινά ένα κιόσκι και πουλάει παγωμένα αναψυκτικά και μπύρες, που έπρεπε να ανοίξει κανείς με τα δόντια, αφού ξέχασε το ανοιχτήρι (organized is her middle name). Το νησάκι είναι ακατοίκητο, αλλά δυο τρεις ντόπιοι έχουν στήσει ένα μπάρμπεκιου και μαγειρεύουν αστακό, τον οποίον σερβίρουν σε όσους γιωτάδες περνάνε από κει. Ο αλαβάστρινος φαίνεται πως θέλει πολύ να φάμε αστακό, χωρίς να είναι πιεστικός, αλλά αστακό στις 11 το πρωί και σε τετραπλάσια τιμή από της Αβάνας, είπαμε να τον αποφύγουμε. Άλλωστε ο στόχος μας είναι να φάμε κάτι γκουρμέ στο Kingstown το απόγευμα.
Ο D θα μπει στον πειρασμό να κολυμπήσει και στο αστακονησάκι, το οποίο είναι συμπαθέστατο με πεντακάθαρα νερά, μια κούνια που κρέμεται από δύο φοίνικες και τις μυρωδιές από τα μπαχαρικά να γεμίζουν τον υγρό αέρα. Ο κάπτεν μας είπε να μείνουμε όσο θέλουμε, αλλά ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο Mayreau, όπου μας περιμένουν οι αποσκευές μας, ένα ντουσάκι στου Dennis και το πλοίο που –αν ο Dennis το έχει ειδοποιήσει- θα μας μεταφέρει στον Άγιο Βικέντιο (το νησί εννοώ, διότι στην ομώνυμη χώρα είμαστε ήδη).
Η επιστροφή στο Mayreau θα γίνει από την πίσω μεριά… άλλη μια απίστευτη παραλία ξεδιπλώνεται μπροστά μας, για άλλη μια φορά χωρίς ούτε μια ομπρέλα. Μέχρι πότε θα μείνει παρθένο αυτό το μέρος;
Στην προβλήτα βρίσκονται και 7 ντόπιοι εκτός από μας, επομένως το πλοίο θα έρθει σίγουρα. Αν δεν ειδοποιηθεί εκ των προτέρων δεν περνάει, αλλά με τόσα άτομα είμαστε σίγουροι πως θα σκάσει μύτη, όπως και έγινε. Η διαδρομή πρέπει να διήρκησε κανένα δίωρο, αλλά και πάλι είχε φοβερό κούνημα. Η άφιξη στο Kingstown πάντως αποζημιώνει. Μιας που δεν το είχαμε δει το πρώτο βράδυ (μόνο το karaoke είχαμε επισκεφθεί), η θέα από το πλοίο είναι μαγική: Ένα συμπαγές λιμανάκι, κουρνιασμένο σε έναν καταπράσινο φυσικό όρμο, από τους λόφους του οποίου κρέμονται ξύλινα σπιτάκια. Είναι προφανές πως πρόκειται για μεγαλούτσικη πόλη, αλλά ακόμη κι έτσι είναι γραφικότατη, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως.
Φυσικά κράτηση δεν έχουμε πουθενά. Βγαίνουμε στο λιμάνι και ψάχνουμε κατάλυμα, περνώντας από τον κεντρικό της δρόμο, που είναι γεμάτος από κόσμο που κάνει τα τελευταία του ψώνια, πριν κλείσουν τα μαγαζιά. Χωρίς να χρειαστεί να περπατήσουμε πολύ, βρίσκουμε μπροστά μας ένα boutique hotel σε πέτρινο κτίριο, με όμορφα έπιπλα και μια πανέμορφη αλλά υπερβολικά συντηρητικά ντυμένη ρεσεψιονίστ. Δωμάτιο με δυο κρεβάτια δεν έχει, αλλά της έχει μείνει ένα με ένα διπλό κρεβάτι και το παίρνουμε αμέσως. Ζεστό νερό, δορυφορική τηλεόραση (με ειδήσεις για τα χάλια της Ελλάδας, την κλείσαμε αμέσως και βάλαμε ένα μουσικό κανάλι που έπαιζε Marley), πρίζα για ξύρισμα κι όλα αυτά σε ένα μικρό αλλά πολύ καλόγουστο ξενοδοχείο για 60$.
Είναι Παρασκευή απόγευμα και το σχέδιο είναι να βρούμε να φάμε κάπου πραγματικά καλά και στη συνέχεια να βγούμε κάπου που να έχει ντόπιους, πράγμα φαινομενικά εύκολο, αφού η πόλη δεν έχει καθόλου τουρισμό, όλοι κατευθύνονται σε μικρότερα νησάκια, πιο τουριστικά. Το πού θα φάμε είναι δεδομένο, κάτω από ξενοδοχείο ακριβώς βρίσκεται ένα από τα λίγα γκουρμεδάκια της πόλης, αλλά για το πού θα βγούμε σκεφτήκαμε να ρωτήσουμε τη ρεσεψιονίστ. Η οποία είναι μια γλυκύτατη κοπέλα με ιντελεκτουέλ γυαλιά, πανέμορφο πρόσωπο, λεπτή φιγούρα και περίεργα μεγάλο στήθος, το οποίο προσπαθεί επιμελώς να κρύψει κάτω από μια τεράστια μπλούζα τροφίμου ψυχιατρείου. Δεν είναι βαμμένη, είναι ντυμένη εξωφρενικά συντηρητικά και φαίνεται εξαιρετικά καλοσυνάτη. Όταν τη ρωτάω πού βγαίνουν οι νέοι, μου υποδεικνύει δυο-τρία μαγαζιά κι ένα… πάρκινγκ, αλλά με μια δόση αποστροφής και αποδοκιμασίας. Υποθέτω πως υπάρχουν και καλύτερα, πιο καθώς πρέπει μέρη όπου βγαίνει η πιο ηθική νεολαία.
-Εσείς δηλαδή όταν βγαίνετε πού πηγαίνετε;
-Εγώ; Εγώ καλέ δε βγαίνω! Είμαι Χριστιανή, με τους Μεθοδιστές!
-Ε καλά, κι εμείς Χριστιανοί είμαστε (περίπου όσο είμαστε και χορεύτριες, αλλά λέμε τώρα), αλλά βγαίνουμε.
-Μμμμ, δεν νομίζω να είστε και πολύ Χριστιανοί αν βγαίνετε, δεν είναι σωστά πράγματα αυτά, λέει καλοσυνάτα αλλά και με μια θλίψη στα μάτια που «καλά παιδιά» σαν και μας κυλιούνται στο βούρκο της νυχτερινής ζωής (shock), βγαίνουν μέχρι αργά (σχώρα με Παναγιά μου) και ποιος ξέρει… μπορεί να κάνουν και προγαμιαίο σεξ (καλά Τμήμα Ηθών σε αυτό το φόρουμ δεν υπάρχει; ).
Με λίγα λόγια, πέσαμε στην 25χρονη κυρία Λουκά της Καραϊβικής στο πιο μαύρο, χυμώδες και καλόκαρδο. Αλλά εύκολα τη φαντάζομαι σε διαδήλωση κατά της φούστας του Ρουβά…
Αποφασίζουμε να συζητήσουμε την επιρροή των Μεθοδιστών στα φωτομοντέλα της Καραϊβικής μεταξύ τυρού και αχλαδιού, στο γκουρμεδάκι. Μπήκα εξαιρετικά καλά προδιατεθειμένος, αφού ο χώρος είναι σεμνός αλλά όμορφος, με ωραίο φωτισμό και πέτρινους τοίχους σε στιλ πειρατικού καταγωγίου, και το μενού τουλάχιστον ελπιδοφόρο. Όστρακο σε σάλτσα λεμονιού με πινελιές από σοκολάτα ο ένας, φιλέτο από κοτόπουλο με σταφίδες, κάρυ από καρύδα και ολίγον σουσάμι με rosemary ο άλλος, συν τα πρώτα, ίσον με το ζόρι τη βάση, αναλογικά με τις προσδοκίες πάντα. Δεν το’ χουν στη μαγειρική οι άνθρωποι απ’ ό,τι φαίνεται, κάνοντας λάθος ακόμη και τις θερμοκρασίες των υλικών. Πήγε να το σώσει κάπως το lemon pie, αλλά για την κουζίνα του δε θα τον προτιμήσουμε ούτε τον Άγιο Βικέντιο, ούτε τη Γρενάδα. Ευτυχώς έχουν άλλες χάρες.
Παρασκευή βραδάκι είναι, τα στομαχάκια μας τα γεμίσαμε, την επομένη δεν υπάρχει λόγος πολύ πρωινής αφύπνισης, οπότε παίρνουμε σβάρνα τους δρόμους, ώστε να δούμε τις νυκτερινές επιλογές της πόλης. Δυο στενά πιο κάτω, μπροστά από ένα φαστφουντάδικο, είναι μαζεμένοι καμιά εκατοστή νέοι. Νέοι και ουχί νέες, καλά το έγραψα. Τα ρουχαλάκια είναι gangsta style, η μουσική που ακούγεται από τα μεγάφωνα μια μάλλον επιθετική ραπ, τα βλέμματα από αγριεμένα έως εχθρικά και ο ορισμός «καγκουροπάρτι» έρχεται γάντι σε μια ατμόσφαιρα ανεξήγητα τεταμένη.
-Τη νιώθεις και συ μια ένταση; Ρωτάω τον γίγαντα.
- Ναι.
-Άρα δεν είναι ιδέα μου. Πού νομίζεις ότι οφείλεται;
-Μα είναι πασιφανές, λέει ο D. Δεν υπάρχει ούτε μια γυναίκα στον ορίζοντα. Η γυναικεία παρουσία μαλακώνει τον άντρα, αποσπά την προσοχή και ελαφρώς αποβλακώνει τα πλήθη.
Μεγάλε Φιντέλ… μέχρι και αυτό σωστά το σκέφτηκες. Κι αν δεν υπήρχαν οι μουλάτες με τα καυτά σορτς, τα πρόστυχα χείλη, το αισθησιακό περπάτημα, θα τις είχε ανακαλύψει η Επανάσταση. Πράγματι, εδώ, λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα από την Κούβα, μια εκατοστή νέοι κοιτιούνται μάγκικα, ακούν μια μουσική που δε γίνεται ούτε να τη χορέψεις ούτε να τη σιγοτραγουδήσεις, η ψυχαγωγία τους περιορίζεται στο να κρατάνε ένα ποτό και να κοιτιούνται, ντυμένοι σαν τους αμερικανούς χιπ χόπερς που είδαν σε κάποια αμερικάνικη ταινία.
Παρακάτω, τα ίδια και χειρότερα. Κάτι κουραδόμαγκες βρίζονται, ένας άστεγος κατουράει μπροστά σε ένα ζευγάρι, ένας τυπάς καπνίζει επιδεικτικά με ύφος βαρύμαγκα στηριγμένος σε μια κολώνα, μερικοί πιτσιρικάδες κάθονται και κάνουν μπάφους δίπλα σε στοιβαγμένα σκουπίδια, ένα πρεζάκι έχει σωριαστεί και οι περαστικοί περνούν αδιάφορα δίπλα του και κανείς δε φαίνεται να χαμογελάει στα σκοτεινά –αλλά καθόλου άσχημα αρχιτεκτονικά- στενάκια του Kingstown. Τι πήγε στραβά σε αυτή την πόλη; Είναι επειδή είναι μεγαλύτερη από τις άλλες; Μάλλον δίκιο έχει η Μεθοδίστρια που κάθεται σπίτι της.
Επιμένω πως ορισμένα από τα κτίρια δεν είναι άσχημα και οι πίσω δρόμοι έχουν και πολλές πέτρινες καμάρες, αλλά ο D έχει στραβώσει. «Μην πας να το ωραιοποιήσεις, χάλια είναι». Υπερβολικός είναι, αλλά δεν έχει τελείως άδικο. Από πλευράς ατμόσφαιρας τουλάχιστον, η πόλη αποπνέει κάτι το καγκουραίικο, σχεδόν επιθετικό, καμία σχέση με την πρώτη μας βραδιά με το karaoke, τη βραδιά κάτω από τα αστέρια στο Carriacou, τους φτωχούς αλλά χαρωπούς και πρόθυμους κατοίκους του Mayreau. Πέσαμε για ύπνο. Αύριο είναι Σάββατο και έχει σειρά η εβδομαδιαία αγορά του Kingstown, για την οποία ανυπομονώ, κι αν προλάβουμε ίσως κάνουμε κι έναν ολόκληρο κύκλο του νησιού του Αγίου Βικεντίου.
View attachment 11849
Το πρωινό ντους θα ήταν άσκηση υπομονής, χάσιμο χρόνου και μάλλον άχρηστο, αφού σε δυο ωρίτσες θα βρισκόμασταν σε κάποιο Tobago Cay και θα δροσίζαμε τα καλογυμνασμένα (τι τρέχουμε στα γυμναστήρια της Αβάνας; ), σμιλεμένα (με μυστρί), ποθητά (έτσι μας είπαν και το χάψαμε) κορμιά μας στα νερά της Καραϊβικής, οπότε το αφήσαμε. Σπρώξαμε τη μισητή Samsonite μέχρι του Dennis, όπου δοκιμάσαμε και το πρωινό του, που ήταν πάλι καλό, αλλά τίποτε το τρομερό. Περιττό να πω πως είδα κι έπαθα να κάνω τον D να ξεκολλήσει από την εργαζόμενη νωχελική σερβιτόρα, αλλά ευτυχώς είχα σύμμαχο το μοναδικό πράγμα που κινεί τον D: την προοπτική τροπικών νησιών με παραλίες.
Μας πλησίασε μια ηλικιωμένη Καναδή για να μας ρωτήσει αν είμαστε εμείς που θα πάμε στα Tobago Cays. «Το βρίσκω πολύ ακριβό για 60$. Πέρσι πήγαμε με την οργανωμένη εκδρομή από το Canouan, κόστιζε 100$, αλλά μας πήγαν με ένα τεράστιο καταμαράν, ήμασταν 100 άνθρωποι πάνω, ήταν all inclusive, πίναμε ό,τι θέλαμε, κάναμε χορογραφίες με το προσωπικό του καταμαράν και μας σέρβιραν και αστακό». Έτσι που το περιέγραψε, τρομακτικό ακούστηκε όταν τη φαντάστηκα στο όλο σκηνικό, πολύ χάρηκα που δεν περάσαμε καν από το Canouan.
Κατεβήκαμε στην προβλήτα και περιμέναμε αυτόν τον «καπετάνιο» που μας είχε κλείσει ο Dennis, για τον οποίον το μόνο που ξέραμε ήταν πως είναι "πολύ υπεύθυνος". Η παραλία είναι πάλι άδεια, φανταστικό θέαμα πραγματικά, ο D να θέλει να κάνουμε μια βουτιά στα γρήγορα (με 3-4 απλωτές… καταλάβατε), τελικώς εμφανίστηκε μια βάρκα, που δε θα μπορούσε παρά να είναι αυτή που ήρθε για μας.
Στη θέα της βάρκας πάγωσα. Μετά τις εμπειρίες της προηγούμενης ημέρας, (θυμίζω: ένα βυθισμένο Jasper, ένα μισοναυάγιο με τον Leroy και τη Μαντάμ Σουσού, και τέλος μια βάρκα-κομπρεσέρ προς Mayreau) περίμενα κάτι «υπεύθυνο». Αυτό που εμφανίστηκε μπροστά μας ήταν ολίγον yaman. Ένας ράστα γύρω στα 50 με μειωμένη όραση, μπλουζάκι της εθνικής ομάδας μπέιζμπολ της Κούβας, πειρατικό καπέλο (!) και μια βάρκα της κακιάς ώρας ονόματι… OCEAN PANIC II. Δεν ήξερα τι έπρεπε να με ανησυχήσει περισσότερο:
Α) Ότι ο «υπεύθυνος» καπετάνιος είναι συνταξιούχος ράστα που φοράει πειρατικό καπέλο;
Β) Ότι μας κοιτάει μισοκλείνοντας τα μάτια όπως κάνουν οι μύωπες;
Γ) Ότι η βάρκα μας ονομάζεται Ocean Panic;
Δ) Ή ότι είναι το Ocean Panic II, το οποίο υποδηλώνει ότι υπήρχε και Ocean Panic I, την τύχη του οποίου δε θέλω να μάθω αλλά μπορώ να μαντέψω;
Μπαίνουμε μέσα, όπου υπάρχει κι ένας άλλος ράσταμαν, κάπως πιο σοβαροφανής. Χαιρετιόμαστε, τον ρωτάω αν έχουν snorkeling gear και μου λέει πως όχι. Όπα, καλά αρχίσαμε. «Αλλά θα βρούμε, yaman». Ε, άμα το λέει ο βοηθός του «υπεύθυνου» βαρκάρη, έτσι θα είναι. Ρωτάω και το βαρκάρη αν έχει πάει στην Κούβα και μου λέει πως ναι, τον πήγαν κάποιοι φίλοι. Μισή ώρα αργότερα λέει πως όχι, δεν έχει πάει ποτέ. Ό,τι να’ ναι.
Πριν φύγουμε, εμφανίζεται και η Καναδή γιαγιά που ήθελε να χορεύει σε καταμαράν με 100 τουρίστες και να πίνει σφηνάκια σε all inclusive. «Σκάλα έχετε;» ρωτάει το βαρκάρη, που φυσικά απαντάει αρνητικά. «Ε, τότε δεν μπορώ να έρθω», λέει και μας πιάνει μια βαθιά απελπισία. Μη σας πω ότι σκοτείνιασε κι ο ουρανός, δυο γλάροι αυτοκτόνησαν πέφτοντας με μανία στον κορμό ενός φοίνικα και τα ψάρια άρχισαν να πετάγονται στη στεριά, δείγματα ότι και η φύση θρηνούσε μαζί μας για την απώλεια της χορευτογιαγιάς.
Ξεκινάμε την εκδρομή, για την οποία δεν έχουμε ιδέα τι περιλαμβάνει, πού θα πάμε, τι θα κάνουμε και πότε θα γυρίσουμε. «Δε μου λες κάπτεν, περιλαμβάνεται κανένα γεύμα;», ρωτάω αφελώς. «Όχι», λέει ο κάπτεν. «Αλλά θα βρούμε, yaman», λέει και ξανασμίγει τα φρύδια του μπας και δει μπροστά του, χωρίς να αποχωρίζεται το πειρατικό του καπέλο.
Σε λιγότερο από δέκα λεπτά έχουμε βγει από τον κόλπο του Mayreau και το αεράκι έχει σηκώσει λίγο κύμα, αλλά ο κάπτεν Χουκ το πάει καλά. Μπροστά μας ξεπροβάλλουν ιστιοπλοϊκά. Πολλά ιστιοπλοϊκά. Πάρα πολλά ιστιοπλοϊκά. Και το γιατί βρίσκονται εκεί γίνεται πασιφανές λίγο αργότερα: ένα αρχιπέλαγος από μικροσκοπικά νησάκια, με κατάλευκες παραλίες, μερικά με πυκνές φοινικογραμμές που από μακριά φαίνονται ειδυλλιακά. Ο D γουρλώνει τα μάτια. Ε, ακόμη κι εγώ, το ομολογώ. «Θα σας αφήσουμε εδώ σε ένα νησάκι να δείτε τα ιγκουάνα. Μετά να βουτήξετε να δείτε το βυθό, έχει κάτι χελώνες, θα σας φέρω εγώ snorkeling gear», λέει ο βοηθός, σημειώνοντας πως μετά θα ερχόντουσαν να μας πάρουν για να μας πάνε σε κάποιο άλλο νησί, όπου αν θέλαμε θα μπορούσαμε να φάμε αστακό.
Στο νησάκι βρίσκονται και άλλοι τουρίστες, φυσικά Καναδοί, που έχουν έρθει με τα ιστιοπλοϊκά τους. Ο βοηθός μας αφήνει στην παραλία και μας υποδεικνύει να ανεβούμε προς τα πάνω ώστε να δούμε τα ιγκουάνα. Έχουμε ξαναδεί από δαύτα μπόλικα, δε λείπουν στην Κούβα (άλλωστε η ονομασία τους στους Ινδιάνους της Κούβας οφείλεται), αλλά ομολογουμένως ήταν πάρα πολλά και τεραστίων διαστάσεων, στην απομόνωση του λοφίσκου του μικροσκοπικού νησιού. Στην παραλιούλα του νησιού βλέπω τον κάπτεν να έρχεται με έναν αναπνευστήρα και μια μάσκα και μου τα παραδίδει. Σωστός ο yaman.
Και βουτάμε στο νερό. Εκ πρώτης όψεως θολό και η άμμος στο βυθό έχει και κοχύλια, το οποίο δεν κάνει την είσοδο και φοβερά εύκολη. Δεν το βρίσκω και φοβερό θέαμα, εντάξει, μερικά τροπικά νησάκια με καλούτσικες παραλίες και θολό βυθό, σκέφτομαι καθώς βάζω τη μάσκα μου και προχωράω, προσπαθώντας να φτάσω τον άνθρωπο-ψάρι.
Και ξαφνικά ΖΑΠ (που έλεγε και ο Μπονάτσος), νιώθω κάτι να περνάει από κάτω μου. Και τότε την είδα: μια θαλάσσια χελώνα, να βρίσκεται ένα με ενάμισι μέτρο από κάτω μου και να κολυμπάει με μια αγέρωχη χάρη, τινάζοντας τα άκρα της κάθε λίγα δευτερόλεπτα για να δώσει μια απίστευτα φυσική ώθηση στο όστρακό της και να πεταχτεί μερικά μέτρα παραπάνω. Την ακολουθώ, κολυμπώ ακριβώς πάνω της και βλέπω πως δίπλα της έχει και τα δυο μικρά της. Δε φαίνεται να σκιάζεται καμιά από τις τρεις τους που ένας όγκος 77 κιλών και 183 εκατοστών τις παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής. Κάνω μια στροφή μπας και βρω πού είναι ο D και τότε βλέπω τη δεύτερη: μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ χελώνα, με διάμετρο κελύφους πολύ πάνω από ένα μέτρο περνάει από κάτω μου, αδιάφορη, ανέμελη και με φοβερή χάρη. Προσπαθώ να την πλησιάσω, αλλά με μια απότομη κίνηση φεύγει πέντε-έξι μέτρα μακριά και συνεχίζει αμέριμνη τη βόλτα της. Κολυμπώντας λίγο πιο βαθιά συνειδητοποιώ πως όλες είναι πολύ μεγαλύτερες από τις τρεις πρώτες, που προφανώς ήταν μπεμπέ. Αυτές είναι οι «κάτι χελώνες» που έλεγε ο βοηθός του κάπτεν; Όλος ο βυθός είναι γεμάτος από χελώνες τεραστίων διαστάσεων που κολυμπούν ανάμεσα σε λίγα αλλά πολύχρωμα ψάρια, με μια αρμονία που ηρεμεί και ναρκομανή σε συνθήκες στέρησης. Κατάφερα να αγγίξω το κέλυφος μίας κι αυτή έφυγε μακριά μου, κάνοντας μια βουτιά προς τα κάτω με φοβερή επιτάχυνση. Ο άνθρωπος-ψάρι βέβαια, το πήγε μακρύτερα το θέμα: έπιασε μια χελώνα από το κέλυφος και τον πήγε βόλτα. Δεν μου ακούγεται και φοβερά οικολογικό, αλλά ομολογώ πως ζήλεψα.
Οι χελώνες μου κράτησαν το ενδιαφέρον για κανένα μισάωρο, οπότε και βγήκα για να διαβάσω το βιβλίο μου. Μετά ξαναζήλεψα, ξαναμπήκα για κανένα τέταρτο, βγήκα, διάβασα άλλα δυο κεφάλαια, κι ακόμη να φανεί ο D. Εμφανίζεται και το Ocean Panic II και με ρωτούν πού βρίσκεται ο D. «Βλέπεις εκείνο το νησί μακριά;», ρωτάω. «Yaman», λέει ο κάπτεν. «Ωραία, εκείνο το νησί από πίσω του, που ίσα που φαίνεται το βλέπεις;», ξαναρωτάω. Πάλι yaman μου είπε. «Ε, το τρίτο νησί ακόμη πιο πίσω το βλέπεις;». Προβληματίστηκε ο κάπτεν, που αμφιβάλλω αν έβλεπε και μένα που ήμουν στο μισό μέτρο και απαντάει ειλικρινώς: No man, I don’t see it. «Ε, εκεί είναι o D». Με κοιτάει με μισόκλειστα μάτια, δύσπιστος. «No way, ‘mon. Too far to swim all da way there». Χα, αδαή κάπτεν, έτσι νόμιζα κι εγώ πριν γνωρίσω τον άνθρωπο-δελφίνι, που αντί για επιδερμίδα έχει λέπια, που αντί για πνεύμονες έχει μπουκάλες, που αντί για πόδια έχει προπέλες…
Ο κάπτεν βαρέθηκε να περιμένει, πήγε μια βόλτα, ξαναήρθε σε μισή ώρα, οπότε κι εμφανίστηκε και ο D με ιστορίες από χελώνες, ψάρια, γοργόνες και φυσικά μερικά όστρακα. Μπήκαμε στη βάρκα και ο κάπτεν με τον πιο σοβαρό τυπάκο με το αλαβάστρινο κορμί μας πήγαν σε ένα μικρό νησάκι, όπου μια γιαγιά (η μαμά του τυπάκου όπως μάθαμε αργότερα) στήνει καθημερινά ένα κιόσκι και πουλάει παγωμένα αναψυκτικά και μπύρες, που έπρεπε να ανοίξει κανείς με τα δόντια, αφού ξέχασε το ανοιχτήρι (organized is her middle name). Το νησάκι είναι ακατοίκητο, αλλά δυο τρεις ντόπιοι έχουν στήσει ένα μπάρμπεκιου και μαγειρεύουν αστακό, τον οποίον σερβίρουν σε όσους γιωτάδες περνάνε από κει. Ο αλαβάστρινος φαίνεται πως θέλει πολύ να φάμε αστακό, χωρίς να είναι πιεστικός, αλλά αστακό στις 11 το πρωί και σε τετραπλάσια τιμή από της Αβάνας, είπαμε να τον αποφύγουμε. Άλλωστε ο στόχος μας είναι να φάμε κάτι γκουρμέ στο Kingstown το απόγευμα.
Ο D θα μπει στον πειρασμό να κολυμπήσει και στο αστακονησάκι, το οποίο είναι συμπαθέστατο με πεντακάθαρα νερά, μια κούνια που κρέμεται από δύο φοίνικες και τις μυρωδιές από τα μπαχαρικά να γεμίζουν τον υγρό αέρα. Ο κάπτεν μας είπε να μείνουμε όσο θέλουμε, αλλά ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο Mayreau, όπου μας περιμένουν οι αποσκευές μας, ένα ντουσάκι στου Dennis και το πλοίο που –αν ο Dennis το έχει ειδοποιήσει- θα μας μεταφέρει στον Άγιο Βικέντιο (το νησί εννοώ, διότι στην ομώνυμη χώρα είμαστε ήδη).
Η επιστροφή στο Mayreau θα γίνει από την πίσω μεριά… άλλη μια απίστευτη παραλία ξεδιπλώνεται μπροστά μας, για άλλη μια φορά χωρίς ούτε μια ομπρέλα. Μέχρι πότε θα μείνει παρθένο αυτό το μέρος;
Στην προβλήτα βρίσκονται και 7 ντόπιοι εκτός από μας, επομένως το πλοίο θα έρθει σίγουρα. Αν δεν ειδοποιηθεί εκ των προτέρων δεν περνάει, αλλά με τόσα άτομα είμαστε σίγουροι πως θα σκάσει μύτη, όπως και έγινε. Η διαδρομή πρέπει να διήρκησε κανένα δίωρο, αλλά και πάλι είχε φοβερό κούνημα. Η άφιξη στο Kingstown πάντως αποζημιώνει. Μιας που δεν το είχαμε δει το πρώτο βράδυ (μόνο το karaoke είχαμε επισκεφθεί), η θέα από το πλοίο είναι μαγική: Ένα συμπαγές λιμανάκι, κουρνιασμένο σε έναν καταπράσινο φυσικό όρμο, από τους λόφους του οποίου κρέμονται ξύλινα σπιτάκια. Είναι προφανές πως πρόκειται για μεγαλούτσικη πόλη, αλλά ακόμη κι έτσι είναι γραφικότατη, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως.
Φυσικά κράτηση δεν έχουμε πουθενά. Βγαίνουμε στο λιμάνι και ψάχνουμε κατάλυμα, περνώντας από τον κεντρικό της δρόμο, που είναι γεμάτος από κόσμο που κάνει τα τελευταία του ψώνια, πριν κλείσουν τα μαγαζιά. Χωρίς να χρειαστεί να περπατήσουμε πολύ, βρίσκουμε μπροστά μας ένα boutique hotel σε πέτρινο κτίριο, με όμορφα έπιπλα και μια πανέμορφη αλλά υπερβολικά συντηρητικά ντυμένη ρεσεψιονίστ. Δωμάτιο με δυο κρεβάτια δεν έχει, αλλά της έχει μείνει ένα με ένα διπλό κρεβάτι και το παίρνουμε αμέσως. Ζεστό νερό, δορυφορική τηλεόραση (με ειδήσεις για τα χάλια της Ελλάδας, την κλείσαμε αμέσως και βάλαμε ένα μουσικό κανάλι που έπαιζε Marley), πρίζα για ξύρισμα κι όλα αυτά σε ένα μικρό αλλά πολύ καλόγουστο ξενοδοχείο για 60$.
Είναι Παρασκευή απόγευμα και το σχέδιο είναι να βρούμε να φάμε κάπου πραγματικά καλά και στη συνέχεια να βγούμε κάπου που να έχει ντόπιους, πράγμα φαινομενικά εύκολο, αφού η πόλη δεν έχει καθόλου τουρισμό, όλοι κατευθύνονται σε μικρότερα νησάκια, πιο τουριστικά. Το πού θα φάμε είναι δεδομένο, κάτω από ξενοδοχείο ακριβώς βρίσκεται ένα από τα λίγα γκουρμεδάκια της πόλης, αλλά για το πού θα βγούμε σκεφτήκαμε να ρωτήσουμε τη ρεσεψιονίστ. Η οποία είναι μια γλυκύτατη κοπέλα με ιντελεκτουέλ γυαλιά, πανέμορφο πρόσωπο, λεπτή φιγούρα και περίεργα μεγάλο στήθος, το οποίο προσπαθεί επιμελώς να κρύψει κάτω από μια τεράστια μπλούζα τροφίμου ψυχιατρείου. Δεν είναι βαμμένη, είναι ντυμένη εξωφρενικά συντηρητικά και φαίνεται εξαιρετικά καλοσυνάτη. Όταν τη ρωτάω πού βγαίνουν οι νέοι, μου υποδεικνύει δυο-τρία μαγαζιά κι ένα… πάρκινγκ, αλλά με μια δόση αποστροφής και αποδοκιμασίας. Υποθέτω πως υπάρχουν και καλύτερα, πιο καθώς πρέπει μέρη όπου βγαίνει η πιο ηθική νεολαία.
-Εσείς δηλαδή όταν βγαίνετε πού πηγαίνετε;
-Εγώ; Εγώ καλέ δε βγαίνω! Είμαι Χριστιανή, με τους Μεθοδιστές!
-Ε καλά, κι εμείς Χριστιανοί είμαστε (περίπου όσο είμαστε και χορεύτριες, αλλά λέμε τώρα), αλλά βγαίνουμε.
-Μμμμ, δεν νομίζω να είστε και πολύ Χριστιανοί αν βγαίνετε, δεν είναι σωστά πράγματα αυτά, λέει καλοσυνάτα αλλά και με μια θλίψη στα μάτια που «καλά παιδιά» σαν και μας κυλιούνται στο βούρκο της νυχτερινής ζωής (shock), βγαίνουν μέχρι αργά (σχώρα με Παναγιά μου) και ποιος ξέρει… μπορεί να κάνουν και προγαμιαίο σεξ (καλά Τμήμα Ηθών σε αυτό το φόρουμ δεν υπάρχει; ).
Με λίγα λόγια, πέσαμε στην 25χρονη κυρία Λουκά της Καραϊβικής στο πιο μαύρο, χυμώδες και καλόκαρδο. Αλλά εύκολα τη φαντάζομαι σε διαδήλωση κατά της φούστας του Ρουβά…
Αποφασίζουμε να συζητήσουμε την επιρροή των Μεθοδιστών στα φωτομοντέλα της Καραϊβικής μεταξύ τυρού και αχλαδιού, στο γκουρμεδάκι. Μπήκα εξαιρετικά καλά προδιατεθειμένος, αφού ο χώρος είναι σεμνός αλλά όμορφος, με ωραίο φωτισμό και πέτρινους τοίχους σε στιλ πειρατικού καταγωγίου, και το μενού τουλάχιστον ελπιδοφόρο. Όστρακο σε σάλτσα λεμονιού με πινελιές από σοκολάτα ο ένας, φιλέτο από κοτόπουλο με σταφίδες, κάρυ από καρύδα και ολίγον σουσάμι με rosemary ο άλλος, συν τα πρώτα, ίσον με το ζόρι τη βάση, αναλογικά με τις προσδοκίες πάντα. Δεν το’ χουν στη μαγειρική οι άνθρωποι απ’ ό,τι φαίνεται, κάνοντας λάθος ακόμη και τις θερμοκρασίες των υλικών. Πήγε να το σώσει κάπως το lemon pie, αλλά για την κουζίνα του δε θα τον προτιμήσουμε ούτε τον Άγιο Βικέντιο, ούτε τη Γρενάδα. Ευτυχώς έχουν άλλες χάρες.
Παρασκευή βραδάκι είναι, τα στομαχάκια μας τα γεμίσαμε, την επομένη δεν υπάρχει λόγος πολύ πρωινής αφύπνισης, οπότε παίρνουμε σβάρνα τους δρόμους, ώστε να δούμε τις νυκτερινές επιλογές της πόλης. Δυο στενά πιο κάτω, μπροστά από ένα φαστφουντάδικο, είναι μαζεμένοι καμιά εκατοστή νέοι. Νέοι και ουχί νέες, καλά το έγραψα. Τα ρουχαλάκια είναι gangsta style, η μουσική που ακούγεται από τα μεγάφωνα μια μάλλον επιθετική ραπ, τα βλέμματα από αγριεμένα έως εχθρικά και ο ορισμός «καγκουροπάρτι» έρχεται γάντι σε μια ατμόσφαιρα ανεξήγητα τεταμένη.
-Τη νιώθεις και συ μια ένταση; Ρωτάω τον γίγαντα.
- Ναι.
-Άρα δεν είναι ιδέα μου. Πού νομίζεις ότι οφείλεται;
-Μα είναι πασιφανές, λέει ο D. Δεν υπάρχει ούτε μια γυναίκα στον ορίζοντα. Η γυναικεία παρουσία μαλακώνει τον άντρα, αποσπά την προσοχή και ελαφρώς αποβλακώνει τα πλήθη.
Μεγάλε Φιντέλ… μέχρι και αυτό σωστά το σκέφτηκες. Κι αν δεν υπήρχαν οι μουλάτες με τα καυτά σορτς, τα πρόστυχα χείλη, το αισθησιακό περπάτημα, θα τις είχε ανακαλύψει η Επανάσταση. Πράγματι, εδώ, λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα από την Κούβα, μια εκατοστή νέοι κοιτιούνται μάγκικα, ακούν μια μουσική που δε γίνεται ούτε να τη χορέψεις ούτε να τη σιγοτραγουδήσεις, η ψυχαγωγία τους περιορίζεται στο να κρατάνε ένα ποτό και να κοιτιούνται, ντυμένοι σαν τους αμερικανούς χιπ χόπερς που είδαν σε κάποια αμερικάνικη ταινία.
Παρακάτω, τα ίδια και χειρότερα. Κάτι κουραδόμαγκες βρίζονται, ένας άστεγος κατουράει μπροστά σε ένα ζευγάρι, ένας τυπάς καπνίζει επιδεικτικά με ύφος βαρύμαγκα στηριγμένος σε μια κολώνα, μερικοί πιτσιρικάδες κάθονται και κάνουν μπάφους δίπλα σε στοιβαγμένα σκουπίδια, ένα πρεζάκι έχει σωριαστεί και οι περαστικοί περνούν αδιάφορα δίπλα του και κανείς δε φαίνεται να χαμογελάει στα σκοτεινά –αλλά καθόλου άσχημα αρχιτεκτονικά- στενάκια του Kingstown. Τι πήγε στραβά σε αυτή την πόλη; Είναι επειδή είναι μεγαλύτερη από τις άλλες; Μάλλον δίκιο έχει η Μεθοδίστρια που κάθεται σπίτι της.
Επιμένω πως ορισμένα από τα κτίρια δεν είναι άσχημα και οι πίσω δρόμοι έχουν και πολλές πέτρινες καμάρες, αλλά ο D έχει στραβώσει. «Μην πας να το ωραιοποιήσεις, χάλια είναι». Υπερβολικός είναι, αλλά δεν έχει τελείως άδικο. Από πλευράς ατμόσφαιρας τουλάχιστον, η πόλη αποπνέει κάτι το καγκουραίικο, σχεδόν επιθετικό, καμία σχέση με την πρώτη μας βραδιά με το karaoke, τη βραδιά κάτω από τα αστέρια στο Carriacou, τους φτωχούς αλλά χαρωπούς και πρόθυμους κατοίκους του Mayreau. Πέσαμε για ύπνο. Αύριο είναι Σάββατο και έχει σειρά η εβδομαδιαία αγορά του Kingstown, για την οποία ανυπομονώ, κι αν προλάβουμε ίσως κάνουμε κι έναν ολόκληρο κύκλο του νησιού του Αγίου Βικεντίου.
View attachment 11849
