Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.659
- Likes
- 50.482
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
Το πρωί μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι, αλλά το συνειδητοποίησα στο πρωινό που φάγαμε μόνοι μας πάνω στο κύμα με το αεράκι να δημιουργεί προβατάκια πάνω στο κύμα: είμαι στον παράδεισο.
Η ιδέα του να κάνουμε το trek για μια απομονωμένη παραλία με απίστευτη άμμο εγκαταλείφθηκε λόγω του ότι προτιμήθηκε μια βόλτα με βανάκι στο βορειότερο τμήμα του νησιού κι επειδή αν ο D έβρισκε την εν λόγω παραλία, δε θα φεύγαμε ποτέ από το Carriacou. Κατά την αναχώρηση από το Sunset Beach, χαμογελώ χαιρέκακα που βλέπω τον D να αγκομαχάει προσπαθώντας να σπρώξει τη Samsonite στην τσιμεντένια κατηφόρα που πλέον είναι ανηφόρα μέχρι τον κεντρικό δρόμο. Που ούτε δρόμος είναι, ούτε τίποτε το κεντρικό έχει, κι έτσι μας αρέσει. Η χαρά μου δε θα κρατήσει όμως πολύ ακόμη. Ο D επικαλείται τα προβλήματα μέσης που τον ταλανίζουν και από εδώ και πέρα τη Samsonite θα τη φορτώνομαι εγώ, ενώ ο σύντροφος θα κυκλοφορεί ανάλαφρος με το σάκο μου. Δεν υπάρχει Θεός, it’s official.
Κατεβαίνουμε στο Hillsborough, αφήνουμε τα πράγματα στις τουριστικές πληροφορίες και μπαίνουμε στο πρώτο βανάκι που βρήκαμε, με κατεύθυνση το βορά. Φανταστική βόλτα: νέα χωριά των Χόμπιτ, ντόπιοι που χαιρετιούνται ένας-ένας κάθε φορά που κάποιος επιβιβάζεται, πολλές φορές κάνοντας και hi-5 με τις γροθιές τους ψελλίζοντας «yaman», αυτή η εθιστική ρέγγε-calypso και οι πανέμορφες εικόνες από άλλες δεκαετίες με παιδάκια με σάκες του ’60 να ανεβαίνουν στο βανάκι για να πάνε στο σχολείο τους, ενώ το ανοιχτό παράθυρο προκαλεί το ανέμισμα των ράστα μαλλιών με τα πολύχρωμα κοτσιδάκια. Ο οδηγός για άλλη μια φορά χαλαρός και χαβαλετζής. Σε κάποια κοινότητα κάποιος φωνάζει “Peas, peas” και ο οδηγός τον ρωτά αν πουλάει… piss. Ο πλανόδιος γελάει και απαντά πως εμπορεύεται «Green peas», ο οδηγός απορεί αν πωλείται η Green Peace και η απάντηση του πλανόδιου είναι κορυφαία: “Όχι mon’, απλώς το piss μου είναι green γιατί έφαγα πολλά peas».
Όλοι κουνάνε το κεφάλι τους στο ρυθμό της μουσικής που παίζει από το όχι και τόσο στέρεο ραδιόφωνο, οι στάσεις φαίνονται τελείως τυχαίες, ωστόσο το βανάκι προσφέρει φτηνή, γρήγορη και αποτελεσματική συγκοινωνία στους ντόπιους και πανέμορφες εικόνες από κοιλάδες, βουνά, κήπους και θέα στη θάλασσα για μας.
Ως συνήθως, πάντα βρίσκεται κάποιος γρουσούζης να χαλάσει τη ζαχαρένια μας. Και, στο Carriacou των χαλαρών και ευγενέστατων κατοίκων, αυτός μόνο ξένος θα μπορούσε να είναι. Εκνευρίστηκε ο Γερμανός επειδή καθυστερήσαμε λιγότερο από ένα λεπτό, προκειμένου να μεταφέρουμε τις βαλίτσες σε άλλο βανάκι, επειδή θέλαμε να κάνουμε κι άλλη διαδρομή. “We’re late!”, λέει επιδεικτικά και απορώ σε τι ακριβώς αργήσαμε, εκτός κι αν έχει ραντεβού με τον οδοντίατρο του νησιού δηλαδή… Όταν έρθει η ώρα του να κατέβει, θα μας καθυστερήσει με τη σειρά του επειδή νόμιζε πως ξέχασε τα γυαλιά του (που τα είχε στο κεφάλι του), οπότε βρήκαμε και μεις την ευκαιρία να του πούμε «Τελείωνε, we’re late!».
Τελειώσαμε τις βολτίτσες μας με τα βανάκια και είπαμε να πάμε στο τελωνείο ώστε να ρωτήσω πώς ακριβώς έχει η διαδικασία εξόδου από τη χώρα με το immigration και τα τοιαύτα. Διότι μπορεί το Union –και κατόπιν το Mayreau- να βρίσκεται λίγα λεπτά μακριά, αλλά δεν παύει να ανήκει σε άλλη χώρα: θα αφήσουμε τη Γρενάδα και θα επιστρέψουμε στον Άγιο Βικέντιο και τις Γρεναδίνες.
Το τελωνείο είναι ένα γραφείο σε μέγεθος σπιρτόκουτου, όπου σε μια μικροσκοπική καρέκλα κάθεται ένας χαμογελαστός θηλυκός βούβαλος με προφορά Καραϊβικής. Μου γνωστοποιεί πως θα πρέπει πρώτα να περάσω από το immigration και μετά να περάσω από τελωνείο, αλλά πριν φύγω σμίγει τα φρύδια της και με ρωτάει με ποιο πλοίο σκοπεύουμε να φύγουμε. «Ε, με το Jasper, μου είπαν χθες πως θα περάσει από δω σήμερα κατά τις 2». Η κυρία παίρνει ένα πονεμένο ύφος, σκουπίζει μερικές σταγόνες ιδρώτα από το δεξί της μάγουλο και μου λέει συμπονετικά: «Μπα, αυτό δε θα’ ρθει… Βυθίστηκε!». Βυθίστηκε; Πότε; «Εμ, εχθές το απόγευμα». Τι γκαντεμιά είναι αυτή, σαράντα ετών πλοίο και βυθίστηκε μια μέρα πριν το πάρουμε εμείς. Κάποιος παραλιόπληκτος θα με καταράστηκε! Πληροφορούμαι πως δεν περνάει άλλο πλοίο από το νησί για καμιά εβδομάδα ακόμη και το θέμα αρχίζει και χοντραίνει, μας βλέπω να κάνουμε βαρκοστόπ σε ψαροκάικο. Πήζω που πήζω στα ωτοστόπ στην Αβάνα, αν είναι να κάνω ωτοστόπ και στη θάλασσα, καθόμουν στο σπίτι μου να διαβάσω εκείνο το βιβλίο για το Ρώσο εξερευνητή της Ινδίας που πέτυχα σε ένα παλαιοπωλείο.
Βλέπω και τον D να πλησιάζει και του λέω πως το Jasper βυθίστηκε. Δεν με πιστεύει και βάζει το κεφάλι του στο γκισέ του τελωνείου, όπου και το πρόσωπό του αλλοτριώνεται. Αρχικά νόμιζα πως ήταν από την εντύπωση που του προκάλεσε η θέα της απίστευτα παχύσαρκης υπαλλήλου, αλλά σύντομα προέκυψε πως ο λόγος ήταν η ακαταλαβίστικη προφορά της: Μάστα σμάσα ονσάμα ρίφα, γιάμαν. «Τι λέει μωρέ αυτή;», με ρωτάει ζητώντας μετάφραση από τα Αγγλικά στα Αγγλικά. «Must have smashed on some reef», λέω και πλέον είναι οριστικό: Jasper γιοκ.
Το Jasper θα μας πήγαινε απέναντι, στο Union, απ’ όπου θα μας άφηνε στο Mayreau, επειδή θα του το ζητούσαμε (αν δεν το ζητήσεις… δε σταματάει, το Mayreau των τριακοσίων ψυχών δεν είναι ακριβώς και υποχρεωτική στάση στα δρομολόγια των πλοίων). Τώρα, ακόμη κι αν βρούμε τρόπο να φτάσουμε στο Union, ένας Θεός ξέρει πώς θα φύγουμε από εκεί για το Mayreau. Αλλά first things first, ας βρούμε πρώτα τρόπο να φύγουμε από το νησί.
Μου συνέστησαν κάποιον… Snagg, τον οποίο αναζήτησα σε ένα παγωτατζίδικο («μόλις έφυγε από εδώ»), σε ένα μπαρ με τρεις μεθύστακες («συνήθως εδώ τα πίνει») και στο σπίτι του, το οποίο και ήταν ανοιχτό, μπήκα μέσα, δεν τον βρήκα κι έφυγα, αφού σκουντούφλησα σε κάτι δεκάδες καπάκια από κατσαρόλες που είχε στο πάτωμα. Για να είμαι ειλικρινής δεν στενοχωρήθηκα κιόλας που δεν τον βρήκα. Διότι με το κυματάκι που έχει η θάλασσα, αν είναι ο βαρκάρης που θα μας πάει απέναντι να έχει ως συστάσεις ότι τρώει παγωτό, μετά τα πίνει με κάτι κρασοπατέρες και στο τέλος πάει σπίτι του και κοιμάται παρέα με τη συλλογή του από καπάκια κατσαρόλας, καλύτερα να βάλω τον D να με πάει κολυμπώντας. Τελικώς τον πέτυχα στο λιμάνι τον άνθρωπο, όπου ξεφόρτωνε τρεις ντόπιους που μόλις είχε φέρει από το Union. Μου εξήγησε πως δε θα έκανε άλλο δρομολόγιο διότι ήδη ήταν αργά κι έπρεπε να πληρώσει κι έξτρα στο τελωνείο. Συμπαθής ο Snagg, δεν κρατήθηκα να μην του πω ότι μπήκα στο σπίτι του και μάλλον πάτησα και κανα- δυο από τα κατσαρολοκαπάκια του. «No problem man, yaman», είπε χαμογελαστός και μου σύστησε να βρω κάποιον Leroy, που ίσως να μπορούσε να μας πάει στο Union, απ’ όπου «σε μισή ώρα με ταχύπλοο θα είστε στο Mayreau…αρκεί να βρείτε ταχύπλοο». Αν βρω το Leroy, αν προλάβει να φύγει, αν προλάβω τελωνείο και immigration, αν βρούμε ταχύπλοο… Κι αν στην Αβάνα δεν είχε εμπάργκο, θα έκανα εισαγωγή ΙΟΝ αμυγδάλου…
Πάω να δω αν ο D είχε περισσότερη τύχη με το δικό του σχέδιο, που ήταν να δει τι θα έκανε ο Έρικ με την Κάτια, αφού κι αυτοί με το Jasper θα έφευγαν. Ως συνήθως, ο σύντροφος τα κατάφερε καλύτερα: ο Έρικ έχει ήδη βρει τον Leroy, που θα μας πάει απέναντι κι εμάς κι αυτούς και ίσως και «3-4 ακόμη» που έμειναν μπουκάλα λόγω του ναυαγίου. Το μόνο που μένει είναι να περάσουμε από το immigration και κατά τις 2, ή μάλλον τις τρεις, καλά το πολύ στις τρεισήμισι, θα φύγουμε.
Το immigration είναι ένα διώροφο κτίριο στο οποίο στεγάζεται η αστυνομία και τα δικαστήρια. Φτάνοντας εκεί, διαπιστώνουμε την πλήρη πειθαρχία με την οποία επιτελεί το καθήκον της η έννομος τάξη και η δικαστική εξουσία στο νησί: μια αστυνομικίνα με παντόφλες MITSUKO μας γνωστοποιεί πως είναι κλειστά λόγω μεσημεριανής σιέστας, στην αίθουσα του δικαστηρίου ένας μπρατσαράς κάνει push-ups ημίγυμνος (αφού δεν είχε να δικάσει κανέναν είπε να τη δει σφίχτερμαν ο άνθρωπος), οι υπάλληλοι μετανάστευσης βλέπουν το Ράμπο νούμερο 4 και γενικώς είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Μια yaman μου λέει να περάσω κατά τις 2 και φεύγουμε για να βρούμε κανένα γλυκάκι.
Βρήκαμε πάλι το καταστηματάκι που πουλάει τα σπιτικά γλυκά, αλλά ήταν κλειστό επειδή… είναι ανοιχτό μόνο Δευτέρες, Τετάρτες και Παρασκευές και σήμερα είναι Πέμπτη. Σκίζονται στη δουλειά οι Carriacouανοί, νυχθημερόν παλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Είπαμε να μην ξαναφάμε power bar στου Ade και καταλήξαμε σε ένα κατάστημα που εμπορεύεται εσώρουχα… και παγωτό. Ενδιαφέρον ο συνδυασμός, αλλά καλά το έχει σκεφθεί η ιδιοκτήτρια: πρώτα γίνεσαι τόφαλος με το παγωτό και μετά που χρειάζεσαι δυο νούμερα μεγαλύτερο σώβρακο της τα ακουμπάς και για το εμπόρευμα.
Περιττό να πω πως η κυρία ήταν μαυρούλα, χοντρούλα και γλυκύτατη. Μας ρώτησε αν «είμαστε απ’ το κρουαζιερόπλοιο» κι απορήσαμε κι εμείς κι αυτοί. Εμείς που μάθαμε ότι περνάνε και κρουαζιερόπλοια από το Carriacou κι αυτή που βρεθήκαμε εκεί χωρίς κάποιο από αυτά. «Ε, δεν είναι ακριβώς κρουαζιερόπλοια, αλλά τουλάχιστον την περίοδο αυτή όλο και κάποιο σταματάει. Αλλά οι επιβάτες κάθονται μόλις μια ωρίτσα και φεύγουν. Τίποτε δεν αγοράζουν, οι περισσότεροι δεν κατεβαίνουν καν διότι η προβλήτα είναι μικρή και πρέπει να έρθουν με φουσκωτό. Αλλά κι αυτοί που έρχονται δεν ψωνίζουν τίποτε, ούτε παγωτό ούτε εσώρουχα.». Αυτό το θέμα με το πόσα χρήματα ξοδεύουν οι επιβάτες των all-inclusive κρουαζιερόπλοιων είναι μεγάλο, αλλά εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο το ότι η κυρία ομολογεί πως έχει πάει κι αυτή σε κρουαζιέρα. «Αχ ναι! Ήταν υπέροχα!», λέει η χοντρούλα και κλείνει τα μάτια, προφανώς αναπολώντας. «Το πλοίο ήταν απίστευτο, οκτώ ημέρες μείναμε, μέχρι το Πουέρτο Ρίκο πήγα. Πλήρωσα 800$ βέβαια, αλλά ήταν υπέεεεεροχα, μακάρι να είχα λεφτά να ξαναπάω, αλλά και τότε πήρα δάνειο για να πάω. Και να σας πω κάτι; Εγώ δεν τους κατηγορώ τους επιβάτες που δεν καταναλώνουν τίποτε, αφού όλα στο πλοίο είναι υπέροχα: το φαγητό, το καζίνο, τα ποτά, οι ξαπλώστρες, ααααχχχ». Και κρουαζιεροδάνεια λοιπόν παίρνουν οι παγωτατζήδες-κιλοτοπωλητές του Carriacou, όσο ζω μαθαίνω.
Η άλλη γνωριμία που κάναμε βολοδέρνοντας ήταν δυο expat κυρίες (από τις πέντε που αποθέωναν τον D για τις κολυμβητικές του ικανότητες) από την Αγγλία. Η μια αγόρασε τριάρι σπίτι στο νησί με περίπου 20.000 λίρες Αγγλίας, πήρε την υπηκοότητα αμέσως, όλες οι διαδικασίες είναι straightforward και έχει μερικά χρόνια που περνάει όλο τον ευρωπαϊκό χειμώνα στο νησί, προσκαλώντας και τις φίλες της. Της συμπεριφέρονται όλοι άψογα, συμπεριλαμβανομένου του Freddy, του Κουβανού γιατρού του νησιού, προφανώς σε αποστολή από την κυβέρνηση της Κούβας.
Πέρασε η ώρα, πήγαμε στο immigration όπου και γνωρίσαμε τους υπόλοιπους συνεπιβάτες που θα έφευγαν με τη βάρκα του Leroy: εκτός από τον Έρικ και την Κάτια και μας, υπάρχει κι ένα σεβάσμιο ζευγάρι σιτεμένων Καναδών, εμφανώς της υψηλής κοινωνίας. Ειδικά η κυρία ανήκει στο κομμάτι της κοινωνίας που εκτός από υψηλή είναι και ξιπασμένη. Μονίμως διέκοπτε τον ήρωα άντρα της, συνεχώς διαμαρτυρόταν που το immigration δεν άνοιξε στην ώρα του («τίποτε δε δουλεύει εδώ, τίποτε, το ακούς;»), δεν καταλαβαίνει πώς θα χωρέσουμε τόσοι πολλοί σε μια βάρκα (“θα μας πνίξει αυτός ο Leroy, στο λέω να το ξέρεις”) και ανυπομονεί να φύγει από αυτό το άντρο της κολάσεως («τελευταία φορά που ερχόμαστε στο Carriacou, ακούς;»). Και ο άντρας της… άκουγε, ή μάλλον έκανε ότι την άκουγε γιατί μετά από 40 χρόνια γάμου με τη Μαντάμ Σουσού ο οργανισμός αναπτύσσει εναλλακτικές άμυνες, όπως η επιλεκτική κώφωση.
Τελείωσε ο Ράμπο, άνοιξε το immigration, εμφανίστηκε και αυτός ο Leroy, τον οποίο προσπάθησε να μεταπείσει η Σουσού να πάει μόνο αυτούς πρώτα, αφού θα τον χρύσωναν, αλλά μάλλον δεν έβγαινε χρονικά και τη γλιτώσαμε. Η διαδικασία στην υπηρεσία μετανάστευσης έγινε πάλι μετά χαμόγελων, ειδικά όταν ο υπάλληλος προσπάθησε να χωρέσει τα 17 γράμματα του επιθέτου του D σε μια κόλλα, αφού μας ζήτησαν… ένα δολάριο Καραϊβικής ως φόρο εξόδου (δεν ξέρω αν δεν πληρώνουν οι διπλωμάτες, ντράπηκα να ρωτήσω, 0,30 ευρώ είναι…) και στο τέλος μας ζήτησαν να συνεισφέρουμε και τον οβολό μας για το καρναβάλι του Carriacou. Κάτι μου λέει πως ο βασιλιάς καρνάβαλος είναι αστυνομικός και τα βάζει στην τσέπη του, αλλά δε βαριέσαι, yaman.
Πάμε προς το «σκάφος» του Leroy, όπου διαπιστώνουμε πως εκτός από εμάς τους 6 ξένους, ο Leroy θα μεταφέρει δυο τόνους εμπορεύματα και άλλους δέκα ντόπιους, συν τον εαυτό του, δεκαεπτά νοματαίοι σε μια βάρκα με… τρεις τάβλες. Η Μαντάμ Σουσού εξανίσταται, «έτσι δεν θα πάμε πουθενά, θα πνιγούμε, δε χωράμε, έχει κύμα, πού βρέθηκαν όλοι αυτοί οι ντόπιοι;». Ο σύζυγος κάνει πως δεν ακούει, αλλά νομίζω πως ανίχνευσα ένα μειδίαμα στα χείλη του…
Με τα πολλά στριμωχνόμαστε όλοι στη βάρκα, μαζί και η Samsonite και με ανησυχία βλέπω τους ντόπιους να βγάζουν τα αδιάβροχά τους από τις τσάντες τους. «Μούσκεμα θα γίνουμε», λέω στον Έρικ, αλλά μια (υπέρβαρη, εξυπακούεται) κοπελίτσα που κάθεται δίπλα μου λέει πως εγώ, αυτή κι η φίλη της δε θα βραχούμε καθόλου διότι καθόμαστε στην πλώρη. «Βασικά θα βραχούν όσοι κάθονται στη μέση», λέει και δείχνει προς το κέντρο της βάρκας, όπου η Μαντάμ Σουσού έχει φροντίσει να στρογγυλοκαθίσει μην αφήνοντας χώρο σε κανέναν άλλον.
Σε όλη τη διαδρομή τα κύματα χτυπούσαν στην πλώρη, «έσπαγαν» και κατέληγαν στο κεφάλι της Σουσού, η οποία καλύφθηκε ολόκληρη με ένα μουσαμά για να προστατευθεί από το μπυγέλο, πάνω στον οποίο έκαναν ένα τεράστιο ΠΛΑΤΣ τα κύματα. Το θέαμα ήταν απολαυστικό και δε σταμάτησα να τη βγάζω φωτογραφίες. Τα αγαπημένα μου στιγμιότυπα ήταν όταν έβγαζε για μερικά δέκατα το κεφάλι της από το μουσαμά για να πάρει ανάσα ή να δει αν φτάνουμε και –επειδή η φύση έχει χιούμορ και timing – ΠΛΑΤΣ, κι άλλο κύμα τη μπουγέλωνε χαλώντας τα τελευταία υπολείμματα μακιγιάζ.
Κι εκεί που τα περνούσα τόσο ωραία, χωρίς να πιτσιλίζομαι… η μηχανή κάνει έναν επιθανάτιο βρόγχο και…πάπαλα. Μάταια προσπάθησε ο Leroy να τη βάλει μπροστά, η μηχανή αποδήμησε εις τον άλλον κόσμο και μας άφησε στη μέση του πελάγους. Υπέροχα. Το Jasper βυθίστηκε, εμείς μείναμε με το Leroy κάπου ανάμεσα σε ένα Carriacou κι ένα Union και η διπλανή μου χοντρούλα αρχίζει να προσεύχεται.
Η… στάση πάντως είναι ευκαιρία να θαυμάσει κανείς τη φύση: το Carriacou φαντάζει σαν κομμάτι ζούγκλας που αναδύεται από τη θάλασσα και το Union βρίσκεται πιο μακριά, αλλά φαίνεται πιο άγονο, σχεδόν μυστηριώδες. Προσπαθώ να υπολογίσω πόση ώρα θα μας έπαιρνε κολυμπώντας: φαντάζομαι 3-4 ώρες για κάποιον άνθρωπο, λιγότερο από ώρα για τον D. Οπότε το worst case scenario είναι να πάει ο D κολυμπώντας να καλέσει βοήθεια, να δέσουμε τη Samsonite με την κοτσίδα της Μαντάμ Σουσού ώστε να την κάνουμε άγκυρα και να περιμένουμε. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Μια χοντρούλα ανακράζει «Somebody call somebody!” και μια άλλη χοντρούλα βγάζει ένα κινητό και μιλάει με την ακτοφυλακή. “Help is on the way”, ανακοινώνει, ενώ η γιαγιά μπροστά μου λέει με χρωματισμό Λουιζιάνας: God bless the cellphones! Η μόνη που δε φαίνεται να χαλαρώνει είναι η Μαντάμ Σουσού. Την ίδια έκφραση πρέπει να είχε το πρόσωπό της όταν της ανακοίνωσαν πως απέτυχε η έβδομη πλαστική στη μύτη της: απέχθεια και απόγνωση, δύο σε ένα. Το μειδίαμα του συζύγου γίνεται πιο εμφανές, δεν είναι η ιδέα μου πλέον… Ξέρει το κουφάλογο γιατί την πηγαίνει στην Καραϊβική τη μέγαιρα, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, yaman.
Η ιδέα του να κάνουμε το trek για μια απομονωμένη παραλία με απίστευτη άμμο εγκαταλείφθηκε λόγω του ότι προτιμήθηκε μια βόλτα με βανάκι στο βορειότερο τμήμα του νησιού κι επειδή αν ο D έβρισκε την εν λόγω παραλία, δε θα φεύγαμε ποτέ από το Carriacou. Κατά την αναχώρηση από το Sunset Beach, χαμογελώ χαιρέκακα που βλέπω τον D να αγκομαχάει προσπαθώντας να σπρώξει τη Samsonite στην τσιμεντένια κατηφόρα που πλέον είναι ανηφόρα μέχρι τον κεντρικό δρόμο. Που ούτε δρόμος είναι, ούτε τίποτε το κεντρικό έχει, κι έτσι μας αρέσει. Η χαρά μου δε θα κρατήσει όμως πολύ ακόμη. Ο D επικαλείται τα προβλήματα μέσης που τον ταλανίζουν και από εδώ και πέρα τη Samsonite θα τη φορτώνομαι εγώ, ενώ ο σύντροφος θα κυκλοφορεί ανάλαφρος με το σάκο μου. Δεν υπάρχει Θεός, it’s official.
Κατεβαίνουμε στο Hillsborough, αφήνουμε τα πράγματα στις τουριστικές πληροφορίες και μπαίνουμε στο πρώτο βανάκι που βρήκαμε, με κατεύθυνση το βορά. Φανταστική βόλτα: νέα χωριά των Χόμπιτ, ντόπιοι που χαιρετιούνται ένας-ένας κάθε φορά που κάποιος επιβιβάζεται, πολλές φορές κάνοντας και hi-5 με τις γροθιές τους ψελλίζοντας «yaman», αυτή η εθιστική ρέγγε-calypso και οι πανέμορφες εικόνες από άλλες δεκαετίες με παιδάκια με σάκες του ’60 να ανεβαίνουν στο βανάκι για να πάνε στο σχολείο τους, ενώ το ανοιχτό παράθυρο προκαλεί το ανέμισμα των ράστα μαλλιών με τα πολύχρωμα κοτσιδάκια. Ο οδηγός για άλλη μια φορά χαλαρός και χαβαλετζής. Σε κάποια κοινότητα κάποιος φωνάζει “Peas, peas” και ο οδηγός τον ρωτά αν πουλάει… piss. Ο πλανόδιος γελάει και απαντά πως εμπορεύεται «Green peas», ο οδηγός απορεί αν πωλείται η Green Peace και η απάντηση του πλανόδιου είναι κορυφαία: “Όχι mon’, απλώς το piss μου είναι green γιατί έφαγα πολλά peas».
Όλοι κουνάνε το κεφάλι τους στο ρυθμό της μουσικής που παίζει από το όχι και τόσο στέρεο ραδιόφωνο, οι στάσεις φαίνονται τελείως τυχαίες, ωστόσο το βανάκι προσφέρει φτηνή, γρήγορη και αποτελεσματική συγκοινωνία στους ντόπιους και πανέμορφες εικόνες από κοιλάδες, βουνά, κήπους και θέα στη θάλασσα για μας.
Ως συνήθως, πάντα βρίσκεται κάποιος γρουσούζης να χαλάσει τη ζαχαρένια μας. Και, στο Carriacou των χαλαρών και ευγενέστατων κατοίκων, αυτός μόνο ξένος θα μπορούσε να είναι. Εκνευρίστηκε ο Γερμανός επειδή καθυστερήσαμε λιγότερο από ένα λεπτό, προκειμένου να μεταφέρουμε τις βαλίτσες σε άλλο βανάκι, επειδή θέλαμε να κάνουμε κι άλλη διαδρομή. “We’re late!”, λέει επιδεικτικά και απορώ σε τι ακριβώς αργήσαμε, εκτός κι αν έχει ραντεβού με τον οδοντίατρο του νησιού δηλαδή… Όταν έρθει η ώρα του να κατέβει, θα μας καθυστερήσει με τη σειρά του επειδή νόμιζε πως ξέχασε τα γυαλιά του (που τα είχε στο κεφάλι του), οπότε βρήκαμε και μεις την ευκαιρία να του πούμε «Τελείωνε, we’re late!».
Τελειώσαμε τις βολτίτσες μας με τα βανάκια και είπαμε να πάμε στο τελωνείο ώστε να ρωτήσω πώς ακριβώς έχει η διαδικασία εξόδου από τη χώρα με το immigration και τα τοιαύτα. Διότι μπορεί το Union –και κατόπιν το Mayreau- να βρίσκεται λίγα λεπτά μακριά, αλλά δεν παύει να ανήκει σε άλλη χώρα: θα αφήσουμε τη Γρενάδα και θα επιστρέψουμε στον Άγιο Βικέντιο και τις Γρεναδίνες.
Το τελωνείο είναι ένα γραφείο σε μέγεθος σπιρτόκουτου, όπου σε μια μικροσκοπική καρέκλα κάθεται ένας χαμογελαστός θηλυκός βούβαλος με προφορά Καραϊβικής. Μου γνωστοποιεί πως θα πρέπει πρώτα να περάσω από το immigration και μετά να περάσω από τελωνείο, αλλά πριν φύγω σμίγει τα φρύδια της και με ρωτάει με ποιο πλοίο σκοπεύουμε να φύγουμε. «Ε, με το Jasper, μου είπαν χθες πως θα περάσει από δω σήμερα κατά τις 2». Η κυρία παίρνει ένα πονεμένο ύφος, σκουπίζει μερικές σταγόνες ιδρώτα από το δεξί της μάγουλο και μου λέει συμπονετικά: «Μπα, αυτό δε θα’ ρθει… Βυθίστηκε!». Βυθίστηκε; Πότε; «Εμ, εχθές το απόγευμα». Τι γκαντεμιά είναι αυτή, σαράντα ετών πλοίο και βυθίστηκε μια μέρα πριν το πάρουμε εμείς. Κάποιος παραλιόπληκτος θα με καταράστηκε! Πληροφορούμαι πως δεν περνάει άλλο πλοίο από το νησί για καμιά εβδομάδα ακόμη και το θέμα αρχίζει και χοντραίνει, μας βλέπω να κάνουμε βαρκοστόπ σε ψαροκάικο. Πήζω που πήζω στα ωτοστόπ στην Αβάνα, αν είναι να κάνω ωτοστόπ και στη θάλασσα, καθόμουν στο σπίτι μου να διαβάσω εκείνο το βιβλίο για το Ρώσο εξερευνητή της Ινδίας που πέτυχα σε ένα παλαιοπωλείο.
Βλέπω και τον D να πλησιάζει και του λέω πως το Jasper βυθίστηκε. Δεν με πιστεύει και βάζει το κεφάλι του στο γκισέ του τελωνείου, όπου και το πρόσωπό του αλλοτριώνεται. Αρχικά νόμιζα πως ήταν από την εντύπωση που του προκάλεσε η θέα της απίστευτα παχύσαρκης υπαλλήλου, αλλά σύντομα προέκυψε πως ο λόγος ήταν η ακαταλαβίστικη προφορά της: Μάστα σμάσα ονσάμα ρίφα, γιάμαν. «Τι λέει μωρέ αυτή;», με ρωτάει ζητώντας μετάφραση από τα Αγγλικά στα Αγγλικά. «Must have smashed on some reef», λέω και πλέον είναι οριστικό: Jasper γιοκ.
Το Jasper θα μας πήγαινε απέναντι, στο Union, απ’ όπου θα μας άφηνε στο Mayreau, επειδή θα του το ζητούσαμε (αν δεν το ζητήσεις… δε σταματάει, το Mayreau των τριακοσίων ψυχών δεν είναι ακριβώς και υποχρεωτική στάση στα δρομολόγια των πλοίων). Τώρα, ακόμη κι αν βρούμε τρόπο να φτάσουμε στο Union, ένας Θεός ξέρει πώς θα φύγουμε από εκεί για το Mayreau. Αλλά first things first, ας βρούμε πρώτα τρόπο να φύγουμε από το νησί.
Μου συνέστησαν κάποιον… Snagg, τον οποίο αναζήτησα σε ένα παγωτατζίδικο («μόλις έφυγε από εδώ»), σε ένα μπαρ με τρεις μεθύστακες («συνήθως εδώ τα πίνει») και στο σπίτι του, το οποίο και ήταν ανοιχτό, μπήκα μέσα, δεν τον βρήκα κι έφυγα, αφού σκουντούφλησα σε κάτι δεκάδες καπάκια από κατσαρόλες που είχε στο πάτωμα. Για να είμαι ειλικρινής δεν στενοχωρήθηκα κιόλας που δεν τον βρήκα. Διότι με το κυματάκι που έχει η θάλασσα, αν είναι ο βαρκάρης που θα μας πάει απέναντι να έχει ως συστάσεις ότι τρώει παγωτό, μετά τα πίνει με κάτι κρασοπατέρες και στο τέλος πάει σπίτι του και κοιμάται παρέα με τη συλλογή του από καπάκια κατσαρόλας, καλύτερα να βάλω τον D να με πάει κολυμπώντας. Τελικώς τον πέτυχα στο λιμάνι τον άνθρωπο, όπου ξεφόρτωνε τρεις ντόπιους που μόλις είχε φέρει από το Union. Μου εξήγησε πως δε θα έκανε άλλο δρομολόγιο διότι ήδη ήταν αργά κι έπρεπε να πληρώσει κι έξτρα στο τελωνείο. Συμπαθής ο Snagg, δεν κρατήθηκα να μην του πω ότι μπήκα στο σπίτι του και μάλλον πάτησα και κανα- δυο από τα κατσαρολοκαπάκια του. «No problem man, yaman», είπε χαμογελαστός και μου σύστησε να βρω κάποιον Leroy, που ίσως να μπορούσε να μας πάει στο Union, απ’ όπου «σε μισή ώρα με ταχύπλοο θα είστε στο Mayreau…αρκεί να βρείτε ταχύπλοο». Αν βρω το Leroy, αν προλάβει να φύγει, αν προλάβω τελωνείο και immigration, αν βρούμε ταχύπλοο… Κι αν στην Αβάνα δεν είχε εμπάργκο, θα έκανα εισαγωγή ΙΟΝ αμυγδάλου…
Πάω να δω αν ο D είχε περισσότερη τύχη με το δικό του σχέδιο, που ήταν να δει τι θα έκανε ο Έρικ με την Κάτια, αφού κι αυτοί με το Jasper θα έφευγαν. Ως συνήθως, ο σύντροφος τα κατάφερε καλύτερα: ο Έρικ έχει ήδη βρει τον Leroy, που θα μας πάει απέναντι κι εμάς κι αυτούς και ίσως και «3-4 ακόμη» που έμειναν μπουκάλα λόγω του ναυαγίου. Το μόνο που μένει είναι να περάσουμε από το immigration και κατά τις 2, ή μάλλον τις τρεις, καλά το πολύ στις τρεισήμισι, θα φύγουμε.
Το immigration είναι ένα διώροφο κτίριο στο οποίο στεγάζεται η αστυνομία και τα δικαστήρια. Φτάνοντας εκεί, διαπιστώνουμε την πλήρη πειθαρχία με την οποία επιτελεί το καθήκον της η έννομος τάξη και η δικαστική εξουσία στο νησί: μια αστυνομικίνα με παντόφλες MITSUKO μας γνωστοποιεί πως είναι κλειστά λόγω μεσημεριανής σιέστας, στην αίθουσα του δικαστηρίου ένας μπρατσαράς κάνει push-ups ημίγυμνος (αφού δεν είχε να δικάσει κανέναν είπε να τη δει σφίχτερμαν ο άνθρωπος), οι υπάλληλοι μετανάστευσης βλέπουν το Ράμπο νούμερο 4 και γενικώς είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Μια yaman μου λέει να περάσω κατά τις 2 και φεύγουμε για να βρούμε κανένα γλυκάκι.
Βρήκαμε πάλι το καταστηματάκι που πουλάει τα σπιτικά γλυκά, αλλά ήταν κλειστό επειδή… είναι ανοιχτό μόνο Δευτέρες, Τετάρτες και Παρασκευές και σήμερα είναι Πέμπτη. Σκίζονται στη δουλειά οι Carriacouανοί, νυχθημερόν παλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Είπαμε να μην ξαναφάμε power bar στου Ade και καταλήξαμε σε ένα κατάστημα που εμπορεύεται εσώρουχα… και παγωτό. Ενδιαφέρον ο συνδυασμός, αλλά καλά το έχει σκεφθεί η ιδιοκτήτρια: πρώτα γίνεσαι τόφαλος με το παγωτό και μετά που χρειάζεσαι δυο νούμερα μεγαλύτερο σώβρακο της τα ακουμπάς και για το εμπόρευμα.
Περιττό να πω πως η κυρία ήταν μαυρούλα, χοντρούλα και γλυκύτατη. Μας ρώτησε αν «είμαστε απ’ το κρουαζιερόπλοιο» κι απορήσαμε κι εμείς κι αυτοί. Εμείς που μάθαμε ότι περνάνε και κρουαζιερόπλοια από το Carriacou κι αυτή που βρεθήκαμε εκεί χωρίς κάποιο από αυτά. «Ε, δεν είναι ακριβώς κρουαζιερόπλοια, αλλά τουλάχιστον την περίοδο αυτή όλο και κάποιο σταματάει. Αλλά οι επιβάτες κάθονται μόλις μια ωρίτσα και φεύγουν. Τίποτε δεν αγοράζουν, οι περισσότεροι δεν κατεβαίνουν καν διότι η προβλήτα είναι μικρή και πρέπει να έρθουν με φουσκωτό. Αλλά κι αυτοί που έρχονται δεν ψωνίζουν τίποτε, ούτε παγωτό ούτε εσώρουχα.». Αυτό το θέμα με το πόσα χρήματα ξοδεύουν οι επιβάτες των all-inclusive κρουαζιερόπλοιων είναι μεγάλο, αλλά εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο το ότι η κυρία ομολογεί πως έχει πάει κι αυτή σε κρουαζιέρα. «Αχ ναι! Ήταν υπέροχα!», λέει η χοντρούλα και κλείνει τα μάτια, προφανώς αναπολώντας. «Το πλοίο ήταν απίστευτο, οκτώ ημέρες μείναμε, μέχρι το Πουέρτο Ρίκο πήγα. Πλήρωσα 800$ βέβαια, αλλά ήταν υπέεεεεροχα, μακάρι να είχα λεφτά να ξαναπάω, αλλά και τότε πήρα δάνειο για να πάω. Και να σας πω κάτι; Εγώ δεν τους κατηγορώ τους επιβάτες που δεν καταναλώνουν τίποτε, αφού όλα στο πλοίο είναι υπέροχα: το φαγητό, το καζίνο, τα ποτά, οι ξαπλώστρες, ααααχχχ». Και κρουαζιεροδάνεια λοιπόν παίρνουν οι παγωτατζήδες-κιλοτοπωλητές του Carriacou, όσο ζω μαθαίνω.
Η άλλη γνωριμία που κάναμε βολοδέρνοντας ήταν δυο expat κυρίες (από τις πέντε που αποθέωναν τον D για τις κολυμβητικές του ικανότητες) από την Αγγλία. Η μια αγόρασε τριάρι σπίτι στο νησί με περίπου 20.000 λίρες Αγγλίας, πήρε την υπηκοότητα αμέσως, όλες οι διαδικασίες είναι straightforward και έχει μερικά χρόνια που περνάει όλο τον ευρωπαϊκό χειμώνα στο νησί, προσκαλώντας και τις φίλες της. Της συμπεριφέρονται όλοι άψογα, συμπεριλαμβανομένου του Freddy, του Κουβανού γιατρού του νησιού, προφανώς σε αποστολή από την κυβέρνηση της Κούβας.
Πέρασε η ώρα, πήγαμε στο immigration όπου και γνωρίσαμε τους υπόλοιπους συνεπιβάτες που θα έφευγαν με τη βάρκα του Leroy: εκτός από τον Έρικ και την Κάτια και μας, υπάρχει κι ένα σεβάσμιο ζευγάρι σιτεμένων Καναδών, εμφανώς της υψηλής κοινωνίας. Ειδικά η κυρία ανήκει στο κομμάτι της κοινωνίας που εκτός από υψηλή είναι και ξιπασμένη. Μονίμως διέκοπτε τον ήρωα άντρα της, συνεχώς διαμαρτυρόταν που το immigration δεν άνοιξε στην ώρα του («τίποτε δε δουλεύει εδώ, τίποτε, το ακούς;»), δεν καταλαβαίνει πώς θα χωρέσουμε τόσοι πολλοί σε μια βάρκα (“θα μας πνίξει αυτός ο Leroy, στο λέω να το ξέρεις”) και ανυπομονεί να φύγει από αυτό το άντρο της κολάσεως («τελευταία φορά που ερχόμαστε στο Carriacou, ακούς;»). Και ο άντρας της… άκουγε, ή μάλλον έκανε ότι την άκουγε γιατί μετά από 40 χρόνια γάμου με τη Μαντάμ Σουσού ο οργανισμός αναπτύσσει εναλλακτικές άμυνες, όπως η επιλεκτική κώφωση.
Τελείωσε ο Ράμπο, άνοιξε το immigration, εμφανίστηκε και αυτός ο Leroy, τον οποίο προσπάθησε να μεταπείσει η Σουσού να πάει μόνο αυτούς πρώτα, αφού θα τον χρύσωναν, αλλά μάλλον δεν έβγαινε χρονικά και τη γλιτώσαμε. Η διαδικασία στην υπηρεσία μετανάστευσης έγινε πάλι μετά χαμόγελων, ειδικά όταν ο υπάλληλος προσπάθησε να χωρέσει τα 17 γράμματα του επιθέτου του D σε μια κόλλα, αφού μας ζήτησαν… ένα δολάριο Καραϊβικής ως φόρο εξόδου (δεν ξέρω αν δεν πληρώνουν οι διπλωμάτες, ντράπηκα να ρωτήσω, 0,30 ευρώ είναι…) και στο τέλος μας ζήτησαν να συνεισφέρουμε και τον οβολό μας για το καρναβάλι του Carriacou. Κάτι μου λέει πως ο βασιλιάς καρνάβαλος είναι αστυνομικός και τα βάζει στην τσέπη του, αλλά δε βαριέσαι, yaman.
Πάμε προς το «σκάφος» του Leroy, όπου διαπιστώνουμε πως εκτός από εμάς τους 6 ξένους, ο Leroy θα μεταφέρει δυο τόνους εμπορεύματα και άλλους δέκα ντόπιους, συν τον εαυτό του, δεκαεπτά νοματαίοι σε μια βάρκα με… τρεις τάβλες. Η Μαντάμ Σουσού εξανίσταται, «έτσι δεν θα πάμε πουθενά, θα πνιγούμε, δε χωράμε, έχει κύμα, πού βρέθηκαν όλοι αυτοί οι ντόπιοι;». Ο σύζυγος κάνει πως δεν ακούει, αλλά νομίζω πως ανίχνευσα ένα μειδίαμα στα χείλη του…
Με τα πολλά στριμωχνόμαστε όλοι στη βάρκα, μαζί και η Samsonite και με ανησυχία βλέπω τους ντόπιους να βγάζουν τα αδιάβροχά τους από τις τσάντες τους. «Μούσκεμα θα γίνουμε», λέω στον Έρικ, αλλά μια (υπέρβαρη, εξυπακούεται) κοπελίτσα που κάθεται δίπλα μου λέει πως εγώ, αυτή κι η φίλη της δε θα βραχούμε καθόλου διότι καθόμαστε στην πλώρη. «Βασικά θα βραχούν όσοι κάθονται στη μέση», λέει και δείχνει προς το κέντρο της βάρκας, όπου η Μαντάμ Σουσού έχει φροντίσει να στρογγυλοκαθίσει μην αφήνοντας χώρο σε κανέναν άλλον.
Σε όλη τη διαδρομή τα κύματα χτυπούσαν στην πλώρη, «έσπαγαν» και κατέληγαν στο κεφάλι της Σουσού, η οποία καλύφθηκε ολόκληρη με ένα μουσαμά για να προστατευθεί από το μπυγέλο, πάνω στον οποίο έκαναν ένα τεράστιο ΠΛΑΤΣ τα κύματα. Το θέαμα ήταν απολαυστικό και δε σταμάτησα να τη βγάζω φωτογραφίες. Τα αγαπημένα μου στιγμιότυπα ήταν όταν έβγαζε για μερικά δέκατα το κεφάλι της από το μουσαμά για να πάρει ανάσα ή να δει αν φτάνουμε και –επειδή η φύση έχει χιούμορ και timing – ΠΛΑΤΣ, κι άλλο κύμα τη μπουγέλωνε χαλώντας τα τελευταία υπολείμματα μακιγιάζ.
Κι εκεί που τα περνούσα τόσο ωραία, χωρίς να πιτσιλίζομαι… η μηχανή κάνει έναν επιθανάτιο βρόγχο και…πάπαλα. Μάταια προσπάθησε ο Leroy να τη βάλει μπροστά, η μηχανή αποδήμησε εις τον άλλον κόσμο και μας άφησε στη μέση του πελάγους. Υπέροχα. Το Jasper βυθίστηκε, εμείς μείναμε με το Leroy κάπου ανάμεσα σε ένα Carriacou κι ένα Union και η διπλανή μου χοντρούλα αρχίζει να προσεύχεται.
Η… στάση πάντως είναι ευκαιρία να θαυμάσει κανείς τη φύση: το Carriacou φαντάζει σαν κομμάτι ζούγκλας που αναδύεται από τη θάλασσα και το Union βρίσκεται πιο μακριά, αλλά φαίνεται πιο άγονο, σχεδόν μυστηριώδες. Προσπαθώ να υπολογίσω πόση ώρα θα μας έπαιρνε κολυμπώντας: φαντάζομαι 3-4 ώρες για κάποιον άνθρωπο, λιγότερο από ώρα για τον D. Οπότε το worst case scenario είναι να πάει ο D κολυμπώντας να καλέσει βοήθεια, να δέσουμε τη Samsonite με την κοτσίδα της Μαντάμ Σουσού ώστε να την κάνουμε άγκυρα και να περιμένουμε. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Μια χοντρούλα ανακράζει «Somebody call somebody!” και μια άλλη χοντρούλα βγάζει ένα κινητό και μιλάει με την ακτοφυλακή. “Help is on the way”, ανακοινώνει, ενώ η γιαγιά μπροστά μου λέει με χρωματισμό Λουιζιάνας: God bless the cellphones! Η μόνη που δε φαίνεται να χαλαρώνει είναι η Μαντάμ Σουσού. Την ίδια έκφραση πρέπει να είχε το πρόσωπό της όταν της ανακοίνωσαν πως απέτυχε η έβδομη πλαστική στη μύτη της: απέχθεια και απόγνωση, δύο σε ένα. Το μειδίαμα του συζύγου γίνεται πιο εμφανές, δεν είναι η ιδέα μου πλέον… Ξέρει το κουφάλογο γιατί την πηγαίνει στην Καραϊβική τη μέγαιρα, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, yaman.
