Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.666
- Likes
- 50.513
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
Το πρωινό στην ταρατσούλα του boutique hotel μας ήταν αρκετά καλό και ξεχυνόμαστε σαν εμετοί στους δρόμους του Kingstown για να δούμε τη σαββατιάτικη αγορά. Οποία απογοήτευσις: μερικοί πάγκοι όπου πωλούνται τροπικά φρούτα, σε ένα κτίριο που στεγάζει το κυρίως κομμάτι της αγοράς πωλούνται μερικά πολύχρωμα πουκάμισα και παντελόνια, λίγοι ξηροί καρποί σε καρότσια… κι αυτό ήταν όλο. Αυτός που έγραψε «να μην χάσουμε την αγορά του Σαββάτου» μάλλον δεν είχε ξαναδεί τροπικά φρούτα στη ζωή του κι ενθουσιάστηκε. Συν τοις άλλοις, πάλι τα βλέμματα είναι από βαριεστημένα έως σκυθρωπά, ουδεμία σχέση με το αγχολυτικό Carriacou και το παιχνιδιάρικο Mayreau.
Κάνουμε μια ακόμη βόλτα στην πρωτεύουσα, ψωνίζουμε και δυο μπλουζάκια και ρίξαμε μια ματιά στα καταστήματα, όπου τα επώνυμα είδη ένδυσης και ηλεκτρονικών είναι αρκετά ακριβά και οι ντόπιοι –ουκ ολίγοι εκ των οποίων τα τιμούν- πρέπει να στριμώχνονται αρκετά για να τα αποκτήσουν.
Αποφασίζουμε να πάρουμε ένα βανάκι της δημόσιας συγκοινωνίας και να κάνουμε το γύρο του νησιού, ή τουλάχιστον να φτάσουμε μέχρι το Georgetown στα βόρεια, το δεύτερο μεγαλύτερο οικισμό του νησιού. Στη στάση των λεωφορείων (ο Θεός να την κάνει) χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετά μέχρι να βρούμε ένα με κατεύθυνση το Georgetown. Ο οδηγός γύρω στα τριάντα, η μουσική για άλλη μια φορά μια επιθετική ραπ με συμμορίτικο στίχο (σε κάποια φάση έβαλε Dr Dre & Snoop Doggy Dog), οι επιβαίνοντες μάλλον μουτρωμένοι, αλλά η διαδρομή ανά σημεία πραγματικά όμορφη: το κέντρο του νησιού είναι λοφώδες, με αραιή βλάστηση, αλλά στα μικρά φαράγγια που δημιουργούνται, οι κοκοφοίνικες συνωστίζονται, δημιουργώντας τοπικά δάση, το φύλλωμα των οποίων παλλόταν κάτω από το δυνατό αέρα. Κάποιοι μικροί οικισμοί φαίνονταν ξεχασμένοι, κτισμένοι πάνω στο κύμα δυο μαύρων, προφανώς ηφαιστειογενών παραλιών. Λευκή άμμο πάντως δεν είδαμε, πράγμα που εξηγεί και την έλλειψη ξενοδοχειακής υποδομής. Το νησί του Αγίου Βικεντίου φαίνεται να είναι απλά το σημείο εισόδου των τουριστών, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων πρέπει να καταλήγει στα τουριστικά Bequia και Canouan, μια μικρή ομάδα εκλεκτών πλουσίων στο εξωφρενικά ακριβό Mystique (τα χαιρετίσματά μου στη Μαντάμ, παρακαλώ) και μερικοί γιωτάδες και κανένας χαμένος ανεξάρτητος (…) καταλήγει στα μικρότερα, τύπου Mayreau.
Με την άφιξη στο Georgetown αντιλαμβάνεται κανείς πως η πόλη έχει πρόβλημα. Σπίτια μισογκρεμισμένα, τζάμια σπασμένα, αρκετοί ρακένδυτοι και μια χούφτα νέοι που κάθονται στο οδόστρωμα με τα μάτια κοκκινισμένα, εμφανώς από χρήση ουσιών, είναι οι πρώτες εικόνες. Στο προαύλιο ενός rum bar ένας αλκοολικός τρεκλίζει, ενώ δυο παιδάκια παίζουν ξυπόλυτα στη μέση του – άδειου από αυτοκίνητα – δρόμου. Θέλαμε να περπατήσουμε λίγο την παραπαίουσα πόλη (έχω μια κλίση στο decadence) και να πάρουμε ένα λεωφορειάκι για ακόμη πιο βόρεια, από όπου ελπίζαμε να παίρναμε το δρόμο για το Richmond και να επιστρέφαμε πίσω από τη δυτική πλευρά του νησιού, αλλά χρονικώς ήταν αδύνατον. Εξάλλου, πληροφορηθήκαμε πως θα περνούσε πολλή ώρα μέχρι να βρίσκαμε λεωφορείο για το Richmond κι εμείς βιαζόμασταν: το μεσημέρι θα πετούσαμε για την Αγία Λουκία, το επόμενο κρατίδιο στο ταξίδι μας.
Επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο λοιπόν, θαυμάζοντας την ίδια διαδρομή, ακούγοντας τον οδηγό μας να βρίζει σε άπταιστα patois και κλείνοντας τα αυτιά μας, προσπαθώντας να μετριάσουμε την ηχορύπανση από την απαράδεκτη μουσική του που συνέχιζε να ξερνάει στίχους για πιστόλια και tough guys. Τελικώς η μουσική είναι πολύ ενδεικτική της ψυχοσύνθεσης του κάθε μέρους: δεν είναι σύμπτωση που η ανάλαφρη reggae και calypso του Carriacou μετατράπηκε σε επιθετική hip hop στον Άγιο Βικέντιο των wannabe gangsters.
Μαζέψαμε τις αποσκευές μας και πήραμε ένα ταξί για το, γνωστό πια από το πρώτο βράδυ, αεροδρόμιο. Πέρασα αστραπιαία από το Adam’s Place για να αφήσω τα τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης και του κλιματιστικού που είχα κατά λάθος πάρει μαζί μου και μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω κάτι από εκείνο το φαγάδικο με τα κεσεδάκια δίπλα στο karaoke.
Στο αεροδρόμιο ο απλός πολίτης πάλι χρεώθηκε 12 ευρώ ως φόρο αναχώρησης, το αεροπλανάκι της LIAT έφυγε στην ώρα του και λίγο πριν την άφιξη οι δύο ήρωές μας πλησίασαν το παράθυρο με σκοπό να απολαύσουν μια έστω φευγαλέα εναέρια θέα των φημισμένων Pitons, που λόγω ομίχλης ήταν απογοητευτική. Το μικροσκοπικό αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Castries ήταν μάλλον το πιο «εύκολο» από όσα περάσαμε, αφού δεν μας ζήτησαν ούτε κράτηση για κάποιο ξενοδοχείο (που δεν είχαμε), ούτε απόδειξη εξόδου μας από τη χώρα (που επίσης δεν είχαμε).
Στην έξοδο από την αίθουσα παραλαβής αποσκευών (που είναι το ίδιο… δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται και η Υπηρεσία Μετανάστευσης), βρήκαμε ένα γραφειάκι πληροφοριών, όπου σπεύσαμε να επιβεβαιώσουμε αυτό που είχαμε δει στο διαδίκτυο, δηλαδή ότι την μεθεπόμενη υπήρχε αναχώρηση του ferry L’ Express des Iles για τη Ντομινίκα, ή έστω την Μαρτινίκα. Εκεί πήραμε την πρώτη κρυάδα από τη μάλλον δύστροπη ομορφούλα: «Δεν υπάρχει πλοίο παρά μόνο αύριο το απόγευμα. Αν δε φύγετε αύριο, το επόμενο είναι σε τέσσερις ημέρες. Κι ακόμη κι αυτό που φεύγει αύριο, δε φτάνει μέχρι τη Ντομινίκα, αλλά υποχρεωτικά θα πρέπει να περάσετε το βράδυ σας στην Μαρτινίκα». Κοινώς, ό,τι έλεγε το site της αγαπητής L’ Express des Iles ήταν φούμαρα.
Μας μένουν δύο επιλογές: Ή θα είχαμε μόνο ένα εικοσιτετράωρο στην Αγία Λουκία ή θα αράζαμε στην Αγία Λουκία για τέσσερις ημέρες, ξεχνώντας το κυρίως πιάτο αυτού του ταξιδιού, δηλαδή την Ντομινίκα, πράγμα αδιανόητο. Η Ντομινίκα είναι αυτή που μας ώθησε να κάνουμε το ταξίδι in the first place, επομένως αποφασίσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα από την Αγία Λουκία σε 24 ώρες. Εξάλλου το νησί είναι μικρό και το βόρειο κομμάτι, αυτό με τα μεγάλα ξενοδοχεία και τις παραλίες που φιλοξενούν κυρίως νεόνυμφους, δεν μας ενδιέφερε. Η βαριεστημένη κοπελίτσα στις πληροφορίες μας πληροφόρησε πως επειδή η επομένη ήταν Κυριακή, δε θα βρίσκαμε ούτε συγκοινωνία για να γυρίσουμε το νότιο κομμάτι του νησιού, διότι «τις Κυριακές δεν κυκλοφορεί κανείς».
Άσχημα ξεκινήσαμε. Απέναντι από τις τουριστικές πληροφορίες βρίσκονται δύο γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων, τα οποία θα μπορούσαν να είναι η σωτηρία μας: με ένα αυτοκίνητο στη διάθεσή μας, θα μπορούσαμε να τα κάνουμε όλα. Η εντυπωσιακή – αλλά εξίσου ξινισμένη - μουλάτα μας ζητά την άδεια οδήγησης. Ο D με κοιτά με προσμονή: «Δώσε τη δική σου, εγώ τη δική μου την άφησα στην Αβάνα». Χα. Ποια δική μου; Εγώ δεν ξέρω ούτε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας και ακόμη κι όταν νοικιάζω μοτοσικλέτες το κάνω με μια άδεια οδήγησης… μοτοποδηλάτου.
-Δεν ξέρεις να οδηγείς; Πλάκα μου κάνεις;
-Καλά ρε, δεν είπαμε να φέρεις το δίπλωμά σου;
-Ειπώθηκε τέτοιο πράγμα στον προγραμματισμό του ταξιδιού;
-Ειπώθηκε και ξεκάθαρα μάλιστα! Και για ποιον προγραμματισμό μιλάμε, που μέχρι και τα αεροπορικά τα αγοράσαμε την προηγούμενη μέρα;
-Εγώ δε θυμάμαι να ειπώθηκε τίποτε, πάντως. Είσαι σίγουρος ότι ανέφερες ενδεχόμενο ενοικίασης αυτοκινήτου;
Στιγμή-κλειδί στο ταξίδι αυτή. Ή θα τσακωθούμε, ή θα δούμε τι θα μπορέσουμε να σώσουμε. Δε γνωριζόμαστε και πολύ καλά οι δυο μας, δεν είμαστε χρόνια φίλοι κι εγώ μπορεί να εκνευρίζομαι σπάνια, αλλά όταν το κάνω γίνομαι άδικος, τραχύς και απίστευτα ειρωνικός και ερειστικός. Ευτυχώς ο D δείχνει μεγαλύτερη ψυχραιμία και η όποια σύγκρουση αποφεύγεται. Γίνεται μια προσπάθεια μπλόφας προς την μουλάτα με ύφος φωτομοντέλου, που φαίνεται να απολαμβάνει την αμηχανία μας.
-Κοιτάξτε, this is a diplomatic passport. Και οι οδηγίες που έχουμε από την κυβέρνησή μας είναι να αφήνουμε τις άδειες οδήγησης στη χώρα…
-Χωρίς άδεια οδήγησης και μάλιστα διεθνή δεν παίρνετε αυτοκίνητο που να χτυπιέστε.
Α, καλά… Αυτή θέλει και διεθνή άδεια, όταν η μόνη που διαθέτει ο D είναι κουβανικότατη.
-Αν πάρουμε ένα ταξί αύριο για να μας κάνει το γύρο του νησιού, πόσο θα μας κοστίσει;
-Χαχα, μόνο μέχρι το Soufriere θα σας πάρει 85$, αν είναι να κάνετε και ολόκληρο το γύρο, αρκετές εκατοντάδες δολάρια, χαχα.
Δεν κατάλαβα προς τι το χαιρέκακο γελάκι της κυρίας, που φαίνεται να το απολαμβάνει. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι, αφού πρώτα διαολόστειλα ένα ταξιτζή που επέμενε «να μας βοηθήσει». Παίρνω μια βαθιά ανάσα, ενθαρρυμένος από το ότι ο D δεν μου έχει θυμώσει και δε φαίνεται να έχει τα νευράκια που έχω εγώ.
-Κοίτα, αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι το Soufriere, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη. Προτείνω να πάμε τώρα στο Castries, να δούμε την πόλη, θα βρούμε ένα τρόπο να φτάσουμε μέχρι το Soufriere για να περάσουμε εκεί το βράδυ και αύριο θα βρούμε κάποιον τρόπο να κάνουμε και το γύρο του νησιού, λέω.
-Τι τρόπο;
-Ξέρω γω… ωτοστόπ. Στην Κούβα τι θα κάναμε; Θα βρίσκαμε έναν παράνομο ταξιτζή να μας πάει με το αμάξι του. Θα του πούμε «μάγκα, σου πληρώνουμε τη βενζίνη συν 100$ για να μας πας εκεί, εκεί κι εκεί». Ε δεν μπορεί, κανείς δε θέλει να κερδίσει 100$ σε μια μέρα σε αυτό το νησί;
- Μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι… Φύγαμε.
Η ξινισμένη δεν παραλείπει να μας πει κι άλλο καλό νέο. «Να ξέρετε πως δύσκολα θα βρείτε τέτοια ώρα λεωφορείο για το Soufriere!», λέει και χαμογελάει σαρδόνια.
Μπαίνουμε στο ταξί και κατευθυνόμαστε για το Castries. Με το που κατεβαίνουμε από το ταξί, ο D συνειδητοποιεί πως ξέχασε το τσαντάκι του με το διαβατήριο, τα χρήματα, το εισιτήριο επιστροφής του και ό,τι σημαντικό έχει (τα ασήμαντα ζύγιζαν είκοσι κιλά και ήταν σε μια Samsonite…), αλλά με ένα θεαματικό σπριντ τεράστιων διασκελισμών θα προλάβει το ταξί στην επόμενη γωνία και η διαγραφόμενη καταστροφή θα αποσοβηθεί.
Το Castries διαθέτει μια χαριτωμένη πλατειούλα… και ένα λιμάνι. Προς το οποίο κατευθυνθήκαμε, με σκοπό να κλείσουμε και τα εισιτήρια του πλοίου προς τη Μαρτινίκα, ώστε να απαλλαχθούμε και από αυτό το βραχνά. Φευ! Τα γραφεία της L’Express des Iles (Express my Ass) βρίσκονται σε άλλη τοποθεσία, οπότε άφησα τον D με τις αποσκευές, περπάτησα ένα δεκάλεπτο μέσα από μια μάλλον υποβαθμισμένη γειτονιά για να διαπιστώσω πως τα γραφεία της είναι κλειστά και πρέπει να ξαναπάω την επόμενη στις…12 το πρωί διότι «αν έρθετε αργότερα, μάλλον δε θα βρείτε εισιτήριο».
Ψάχνουμε να βρούμε βανάκι για το Soufriere και παρά το ότι μας είχαν πει πως θα ήταν δύσκολο, βρήκαμε ένα, το οποίο θα έφευγε μόλις γέμιζε, δηλαδή ευτυχώς σχεδόν αμέσως. Στριμωχτήκαμε (καταραμένη Samsonite) και αναγκάστηκα να βάλω το σάκο μου στο πάτωμα, ψιλοπατώντας τα πόδια της διπλανής μου, που ήταν και η μόνη λευκή επιβάτης. Ζητώντας της συγγνώμη, πιάσαμε την κουβέντα. Τη λένε Aldona, είναι Καναδή (εισβολή στην Καραϊβική έχουν κάνει αυτοί οι Καναδοί τελικά…), την υπολογίζω γύρω στα 45 με 50, είναι παντρεμένη με έναν ντόπιο ονόματι Tony, με τον οποίο έζησε πολλά χρόνια στον Καναδά κι εδώ και λίγους μήνες έχουν αποφασίσει να εγκατασταθούν στο Soufriere,, όπου δεν ξέρουν με τι ακριβώς θα ασχοληθούν, προς το παρόν τρώνε από τα έτοιμα. Μου αφηγείται τη διαδικασία της μετοίκησης, πώς αγόρασαν ένα πάμφθηνο οικόπεδο επειδή βρίσκεται στην κορυφή του βουνού, την ταλαιπωρία με τη μεταφορά των υπαρχόντων τους με container, τις δυσκολίες προσαρμογής και το πώς και οι δυο τους έχουν θέματα με τα παιδιά τους από προηγούμενους γάμους, που δεν αποδέχονται την επιλογή τους. Της εξηγώ πως ξεμείναμε με 24 ώρες στη διάθεσή μας, πως δεν έχουμε κανονίσει πού θα κοιμηθούμε, αλλά το βασικό μας πρόβλημα είναι πως ψάχνουμε κάποιον με ένα τζιπάκι που να έχει τη διάθεση να μας κάνει ένα γύρο του νησιού, στα μέρη που θα το υποδείξουμε, με αντάλλαγμα 100$ συν τα έξοδα για τα καύσιμα. «Αν ο Tony δεν είχε το τζιπάκι του στο συνεργείο, θα μπορούσε να σας πάει αυτός. Γνωρίζει το νησί καλά, είναι καλός οδηγός και χρειάζεται και τα χρήματα», λέει και τον παίρνει αμέσως στο κινητό. Μου δίνει το τηλέφωνο, του μιλάω για λίγα δευτερόλεπτα και φαίνεται πως τα βρήκαμε. «Σε μας θα κοιμηθείτε και θα φάτε σήμερα!», λέει η Aldona. Γυρίζω και λέω στον D ότι τα κανόνισα όλα! Κι όλα αυτά από μια συζήτηση που ξεκίνησε επειδή της πάτησα το πόδι. Σε κάτι χρησίμευσε και αυτή η Samsonite. Στο να ζήσουμε την πιο καλτ βραδιά σε όλο το ταξίδι…
Κάνουμε μια ακόμη βόλτα στην πρωτεύουσα, ψωνίζουμε και δυο μπλουζάκια και ρίξαμε μια ματιά στα καταστήματα, όπου τα επώνυμα είδη ένδυσης και ηλεκτρονικών είναι αρκετά ακριβά και οι ντόπιοι –ουκ ολίγοι εκ των οποίων τα τιμούν- πρέπει να στριμώχνονται αρκετά για να τα αποκτήσουν.
Αποφασίζουμε να πάρουμε ένα βανάκι της δημόσιας συγκοινωνίας και να κάνουμε το γύρο του νησιού, ή τουλάχιστον να φτάσουμε μέχρι το Georgetown στα βόρεια, το δεύτερο μεγαλύτερο οικισμό του νησιού. Στη στάση των λεωφορείων (ο Θεός να την κάνει) χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετά μέχρι να βρούμε ένα με κατεύθυνση το Georgetown. Ο οδηγός γύρω στα τριάντα, η μουσική για άλλη μια φορά μια επιθετική ραπ με συμμορίτικο στίχο (σε κάποια φάση έβαλε Dr Dre & Snoop Doggy Dog), οι επιβαίνοντες μάλλον μουτρωμένοι, αλλά η διαδρομή ανά σημεία πραγματικά όμορφη: το κέντρο του νησιού είναι λοφώδες, με αραιή βλάστηση, αλλά στα μικρά φαράγγια που δημιουργούνται, οι κοκοφοίνικες συνωστίζονται, δημιουργώντας τοπικά δάση, το φύλλωμα των οποίων παλλόταν κάτω από το δυνατό αέρα. Κάποιοι μικροί οικισμοί φαίνονταν ξεχασμένοι, κτισμένοι πάνω στο κύμα δυο μαύρων, προφανώς ηφαιστειογενών παραλιών. Λευκή άμμο πάντως δεν είδαμε, πράγμα που εξηγεί και την έλλειψη ξενοδοχειακής υποδομής. Το νησί του Αγίου Βικεντίου φαίνεται να είναι απλά το σημείο εισόδου των τουριστών, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων πρέπει να καταλήγει στα τουριστικά Bequia και Canouan, μια μικρή ομάδα εκλεκτών πλουσίων στο εξωφρενικά ακριβό Mystique (τα χαιρετίσματά μου στη Μαντάμ, παρακαλώ) και μερικοί γιωτάδες και κανένας χαμένος ανεξάρτητος (…) καταλήγει στα μικρότερα, τύπου Mayreau.
Με την άφιξη στο Georgetown αντιλαμβάνεται κανείς πως η πόλη έχει πρόβλημα. Σπίτια μισογκρεμισμένα, τζάμια σπασμένα, αρκετοί ρακένδυτοι και μια χούφτα νέοι που κάθονται στο οδόστρωμα με τα μάτια κοκκινισμένα, εμφανώς από χρήση ουσιών, είναι οι πρώτες εικόνες. Στο προαύλιο ενός rum bar ένας αλκοολικός τρεκλίζει, ενώ δυο παιδάκια παίζουν ξυπόλυτα στη μέση του – άδειου από αυτοκίνητα – δρόμου. Θέλαμε να περπατήσουμε λίγο την παραπαίουσα πόλη (έχω μια κλίση στο decadence) και να πάρουμε ένα λεωφορειάκι για ακόμη πιο βόρεια, από όπου ελπίζαμε να παίρναμε το δρόμο για το Richmond και να επιστρέφαμε πίσω από τη δυτική πλευρά του νησιού, αλλά χρονικώς ήταν αδύνατον. Εξάλλου, πληροφορηθήκαμε πως θα περνούσε πολλή ώρα μέχρι να βρίσκαμε λεωφορείο για το Richmond κι εμείς βιαζόμασταν: το μεσημέρι θα πετούσαμε για την Αγία Λουκία, το επόμενο κρατίδιο στο ταξίδι μας.
Επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο λοιπόν, θαυμάζοντας την ίδια διαδρομή, ακούγοντας τον οδηγό μας να βρίζει σε άπταιστα patois και κλείνοντας τα αυτιά μας, προσπαθώντας να μετριάσουμε την ηχορύπανση από την απαράδεκτη μουσική του που συνέχιζε να ξερνάει στίχους για πιστόλια και tough guys. Τελικώς η μουσική είναι πολύ ενδεικτική της ψυχοσύνθεσης του κάθε μέρους: δεν είναι σύμπτωση που η ανάλαφρη reggae και calypso του Carriacou μετατράπηκε σε επιθετική hip hop στον Άγιο Βικέντιο των wannabe gangsters.
Μαζέψαμε τις αποσκευές μας και πήραμε ένα ταξί για το, γνωστό πια από το πρώτο βράδυ, αεροδρόμιο. Πέρασα αστραπιαία από το Adam’s Place για να αφήσω τα τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης και του κλιματιστικού που είχα κατά λάθος πάρει μαζί μου και μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω κάτι από εκείνο το φαγάδικο με τα κεσεδάκια δίπλα στο karaoke.
Στο αεροδρόμιο ο απλός πολίτης πάλι χρεώθηκε 12 ευρώ ως φόρο αναχώρησης, το αεροπλανάκι της LIAT έφυγε στην ώρα του και λίγο πριν την άφιξη οι δύο ήρωές μας πλησίασαν το παράθυρο με σκοπό να απολαύσουν μια έστω φευγαλέα εναέρια θέα των φημισμένων Pitons, που λόγω ομίχλης ήταν απογοητευτική. Το μικροσκοπικό αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Castries ήταν μάλλον το πιο «εύκολο» από όσα περάσαμε, αφού δεν μας ζήτησαν ούτε κράτηση για κάποιο ξενοδοχείο (που δεν είχαμε), ούτε απόδειξη εξόδου μας από τη χώρα (που επίσης δεν είχαμε).
Στην έξοδο από την αίθουσα παραλαβής αποσκευών (που είναι το ίδιο… δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται και η Υπηρεσία Μετανάστευσης), βρήκαμε ένα γραφειάκι πληροφοριών, όπου σπεύσαμε να επιβεβαιώσουμε αυτό που είχαμε δει στο διαδίκτυο, δηλαδή ότι την μεθεπόμενη υπήρχε αναχώρηση του ferry L’ Express des Iles για τη Ντομινίκα, ή έστω την Μαρτινίκα. Εκεί πήραμε την πρώτη κρυάδα από τη μάλλον δύστροπη ομορφούλα: «Δεν υπάρχει πλοίο παρά μόνο αύριο το απόγευμα. Αν δε φύγετε αύριο, το επόμενο είναι σε τέσσερις ημέρες. Κι ακόμη κι αυτό που φεύγει αύριο, δε φτάνει μέχρι τη Ντομινίκα, αλλά υποχρεωτικά θα πρέπει να περάσετε το βράδυ σας στην Μαρτινίκα». Κοινώς, ό,τι έλεγε το site της αγαπητής L’ Express des Iles ήταν φούμαρα.
Μας μένουν δύο επιλογές: Ή θα είχαμε μόνο ένα εικοσιτετράωρο στην Αγία Λουκία ή θα αράζαμε στην Αγία Λουκία για τέσσερις ημέρες, ξεχνώντας το κυρίως πιάτο αυτού του ταξιδιού, δηλαδή την Ντομινίκα, πράγμα αδιανόητο. Η Ντομινίκα είναι αυτή που μας ώθησε να κάνουμε το ταξίδι in the first place, επομένως αποφασίσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα από την Αγία Λουκία σε 24 ώρες. Εξάλλου το νησί είναι μικρό και το βόρειο κομμάτι, αυτό με τα μεγάλα ξενοδοχεία και τις παραλίες που φιλοξενούν κυρίως νεόνυμφους, δεν μας ενδιέφερε. Η βαριεστημένη κοπελίτσα στις πληροφορίες μας πληροφόρησε πως επειδή η επομένη ήταν Κυριακή, δε θα βρίσκαμε ούτε συγκοινωνία για να γυρίσουμε το νότιο κομμάτι του νησιού, διότι «τις Κυριακές δεν κυκλοφορεί κανείς».
Άσχημα ξεκινήσαμε. Απέναντι από τις τουριστικές πληροφορίες βρίσκονται δύο γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων, τα οποία θα μπορούσαν να είναι η σωτηρία μας: με ένα αυτοκίνητο στη διάθεσή μας, θα μπορούσαμε να τα κάνουμε όλα. Η εντυπωσιακή – αλλά εξίσου ξινισμένη - μουλάτα μας ζητά την άδεια οδήγησης. Ο D με κοιτά με προσμονή: «Δώσε τη δική σου, εγώ τη δική μου την άφησα στην Αβάνα». Χα. Ποια δική μου; Εγώ δεν ξέρω ούτε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας και ακόμη κι όταν νοικιάζω μοτοσικλέτες το κάνω με μια άδεια οδήγησης… μοτοποδηλάτου.
-Δεν ξέρεις να οδηγείς; Πλάκα μου κάνεις;
-Καλά ρε, δεν είπαμε να φέρεις το δίπλωμά σου;
-Ειπώθηκε τέτοιο πράγμα στον προγραμματισμό του ταξιδιού;
-Ειπώθηκε και ξεκάθαρα μάλιστα! Και για ποιον προγραμματισμό μιλάμε, που μέχρι και τα αεροπορικά τα αγοράσαμε την προηγούμενη μέρα;
-Εγώ δε θυμάμαι να ειπώθηκε τίποτε, πάντως. Είσαι σίγουρος ότι ανέφερες ενδεχόμενο ενοικίασης αυτοκινήτου;
Στιγμή-κλειδί στο ταξίδι αυτή. Ή θα τσακωθούμε, ή θα δούμε τι θα μπορέσουμε να σώσουμε. Δε γνωριζόμαστε και πολύ καλά οι δυο μας, δεν είμαστε χρόνια φίλοι κι εγώ μπορεί να εκνευρίζομαι σπάνια, αλλά όταν το κάνω γίνομαι άδικος, τραχύς και απίστευτα ειρωνικός και ερειστικός. Ευτυχώς ο D δείχνει μεγαλύτερη ψυχραιμία και η όποια σύγκρουση αποφεύγεται. Γίνεται μια προσπάθεια μπλόφας προς την μουλάτα με ύφος φωτομοντέλου, που φαίνεται να απολαμβάνει την αμηχανία μας.
-Κοιτάξτε, this is a diplomatic passport. Και οι οδηγίες που έχουμε από την κυβέρνησή μας είναι να αφήνουμε τις άδειες οδήγησης στη χώρα…
-Χωρίς άδεια οδήγησης και μάλιστα διεθνή δεν παίρνετε αυτοκίνητο που να χτυπιέστε.
Α, καλά… Αυτή θέλει και διεθνή άδεια, όταν η μόνη που διαθέτει ο D είναι κουβανικότατη.
-Αν πάρουμε ένα ταξί αύριο για να μας κάνει το γύρο του νησιού, πόσο θα μας κοστίσει;
-Χαχα, μόνο μέχρι το Soufriere θα σας πάρει 85$, αν είναι να κάνετε και ολόκληρο το γύρο, αρκετές εκατοντάδες δολάρια, χαχα.
Δεν κατάλαβα προς τι το χαιρέκακο γελάκι της κυρίας, που φαίνεται να το απολαμβάνει. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι, αφού πρώτα διαολόστειλα ένα ταξιτζή που επέμενε «να μας βοηθήσει». Παίρνω μια βαθιά ανάσα, ενθαρρυμένος από το ότι ο D δεν μου έχει θυμώσει και δε φαίνεται να έχει τα νευράκια που έχω εγώ.
-Κοίτα, αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι το Soufriere, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη. Προτείνω να πάμε τώρα στο Castries, να δούμε την πόλη, θα βρούμε ένα τρόπο να φτάσουμε μέχρι το Soufriere για να περάσουμε εκεί το βράδυ και αύριο θα βρούμε κάποιον τρόπο να κάνουμε και το γύρο του νησιού, λέω.
-Τι τρόπο;
-Ξέρω γω… ωτοστόπ. Στην Κούβα τι θα κάναμε; Θα βρίσκαμε έναν παράνομο ταξιτζή να μας πάει με το αμάξι του. Θα του πούμε «μάγκα, σου πληρώνουμε τη βενζίνη συν 100$ για να μας πας εκεί, εκεί κι εκεί». Ε δεν μπορεί, κανείς δε θέλει να κερδίσει 100$ σε μια μέρα σε αυτό το νησί;
- Μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι… Φύγαμε.
Η ξινισμένη δεν παραλείπει να μας πει κι άλλο καλό νέο. «Να ξέρετε πως δύσκολα θα βρείτε τέτοια ώρα λεωφορείο για το Soufriere!», λέει και χαμογελάει σαρδόνια.
Μπαίνουμε στο ταξί και κατευθυνόμαστε για το Castries. Με το που κατεβαίνουμε από το ταξί, ο D συνειδητοποιεί πως ξέχασε το τσαντάκι του με το διαβατήριο, τα χρήματα, το εισιτήριο επιστροφής του και ό,τι σημαντικό έχει (τα ασήμαντα ζύγιζαν είκοσι κιλά και ήταν σε μια Samsonite…), αλλά με ένα θεαματικό σπριντ τεράστιων διασκελισμών θα προλάβει το ταξί στην επόμενη γωνία και η διαγραφόμενη καταστροφή θα αποσοβηθεί.
Το Castries διαθέτει μια χαριτωμένη πλατειούλα… και ένα λιμάνι. Προς το οποίο κατευθυνθήκαμε, με σκοπό να κλείσουμε και τα εισιτήρια του πλοίου προς τη Μαρτινίκα, ώστε να απαλλαχθούμε και από αυτό το βραχνά. Φευ! Τα γραφεία της L’Express des Iles (Express my Ass) βρίσκονται σε άλλη τοποθεσία, οπότε άφησα τον D με τις αποσκευές, περπάτησα ένα δεκάλεπτο μέσα από μια μάλλον υποβαθμισμένη γειτονιά για να διαπιστώσω πως τα γραφεία της είναι κλειστά και πρέπει να ξαναπάω την επόμενη στις…12 το πρωί διότι «αν έρθετε αργότερα, μάλλον δε θα βρείτε εισιτήριο».
Ψάχνουμε να βρούμε βανάκι για το Soufriere και παρά το ότι μας είχαν πει πως θα ήταν δύσκολο, βρήκαμε ένα, το οποίο θα έφευγε μόλις γέμιζε, δηλαδή ευτυχώς σχεδόν αμέσως. Στριμωχτήκαμε (καταραμένη Samsonite) και αναγκάστηκα να βάλω το σάκο μου στο πάτωμα, ψιλοπατώντας τα πόδια της διπλανής μου, που ήταν και η μόνη λευκή επιβάτης. Ζητώντας της συγγνώμη, πιάσαμε την κουβέντα. Τη λένε Aldona, είναι Καναδή (εισβολή στην Καραϊβική έχουν κάνει αυτοί οι Καναδοί τελικά…), την υπολογίζω γύρω στα 45 με 50, είναι παντρεμένη με έναν ντόπιο ονόματι Tony, με τον οποίο έζησε πολλά χρόνια στον Καναδά κι εδώ και λίγους μήνες έχουν αποφασίσει να εγκατασταθούν στο Soufriere,, όπου δεν ξέρουν με τι ακριβώς θα ασχοληθούν, προς το παρόν τρώνε από τα έτοιμα. Μου αφηγείται τη διαδικασία της μετοίκησης, πώς αγόρασαν ένα πάμφθηνο οικόπεδο επειδή βρίσκεται στην κορυφή του βουνού, την ταλαιπωρία με τη μεταφορά των υπαρχόντων τους με container, τις δυσκολίες προσαρμογής και το πώς και οι δυο τους έχουν θέματα με τα παιδιά τους από προηγούμενους γάμους, που δεν αποδέχονται την επιλογή τους. Της εξηγώ πως ξεμείναμε με 24 ώρες στη διάθεσή μας, πως δεν έχουμε κανονίσει πού θα κοιμηθούμε, αλλά το βασικό μας πρόβλημα είναι πως ψάχνουμε κάποιον με ένα τζιπάκι που να έχει τη διάθεση να μας κάνει ένα γύρο του νησιού, στα μέρη που θα το υποδείξουμε, με αντάλλαγμα 100$ συν τα έξοδα για τα καύσιμα. «Αν ο Tony δεν είχε το τζιπάκι του στο συνεργείο, θα μπορούσε να σας πάει αυτός. Γνωρίζει το νησί καλά, είναι καλός οδηγός και χρειάζεται και τα χρήματα», λέει και τον παίρνει αμέσως στο κινητό. Μου δίνει το τηλέφωνο, του μιλάω για λίγα δευτερόλεπτα και φαίνεται πως τα βρήκαμε. «Σε μας θα κοιμηθείτε και θα φάτε σήμερα!», λέει η Aldona. Γυρίζω και λέω στον D ότι τα κανόνισα όλα! Κι όλα αυτά από μια συζήτηση που ξεκίνησε επειδή της πάτησα το πόδι. Σε κάτι χρησίμευσε και αυτή η Samsonite. Στο να ζήσουμε την πιο καλτ βραδιά σε όλο το ταξίδι…
