Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.666
- Likes
- 50.513
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
Με την άφιξη o επισκέπτης καλείται να πληρώσει 10$ για την τουριστική του βίζα… εκτός κι αν έχει διπλωματικό διαβατήριο. Αδικία απ’ το Θεό δηλαδή, έλεος με αυτούς τους διπλωμάτες, τζαμπατζήδες κατ’ εξακολούθηση έχουν καταντήσει. Ντροπή τους.
Κατά την έξοδο από το αεροδρόμιο οι συνήθεις οδηγοί ταξί επιδεικνύουν το συνήθη ψεύτικο «επίσημο» τιμοκατάλογο τον οποίο μπορεί κανείς να παρακάμψει τελείως και να πληρώσει τη σωστή τιμή, απλά και μόνο μιλώντας Ισπανικά. Το ότι αφήσαμε τον κομουνισμό και μπήκαμε στον καπιταλισμό είναι εμφανές: το ταξί είναι ένα τεράστιο και ολοκαίνουριο βανάκι, ο δρόμος για το κέντρο κοσμείται από πελώριες φωτεινές πινακίδες διαφημίσεων και οι αφίσες στα κτίρια υποδηλώνουν ότι οι Δομινικανοί βρίσκονται ήδη σε προεκλογική περίοδο. Όχι τόσο «πολύχρωμη» σαν αυτή της Βενεζουέλας (που αν όλα πάνε καλά θα τη ζήσω πάλι από κοντά και δεν κρατιέμαι), αλλά εμφανή.
Η ψιλή κουβέντα με τον ταξιτζή, γίνεται με προφορά Καραϊβικής και για άλλη μια φορά η δομινικανή μοιάζει τόσο οικεία, αφού έχει πολλές ομοιότητες με αυτή του Σαντιάγο της Κούβας. Σε λίγα λεπτά φτάνουμε στο Gazcue, την κεντρική γειτονιά που βρίσκεται μόλις μερικά λεπτά με τα πόδια από το (μικροσκοπικό εν συγκρίσει με τα αντίστοιχα των πόλεων της Κούβας) ιστορικό κέντρο. Μένουμε σε ένα μικρό πανδοχείο, στο προαύλιο του οποίου ακούμε Ελληνικά. Οι Έλληνες είναι μια πεντάδα συνταξιούχων που μένουν σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ που έχουν έρθει για τεσσαρακοστή δεύτερη φορά στον Άγιο Δομίνικο. Προσπαθώ να καταλάβω τι τους τραβάει σε μια πόλη που έχει ωραίο κλίμα και πέντε πραγματάκια να δει κανείς, αλλά δεν είναι και το συγκλονιστικότερο μέρος του πλανήτη, μέχρι που περνάει μπροστά από το πανδοχείο μια μουλάτα, που κοντοστέκεται στο πεζοδρόμιο κι αρχίζει να χαριεντίζεται με έναν από τους παππούδες, του οποίου τα Ισπανικά περιορίζονται σε κάτι «hola chica” και «cuanto cuesta». Αθάνατε Έλληνα σεξοτουρίστα, από τη Μανίλα μέχρι τον Άγιο Δομίνικο κρατάς τη σημαία ψηλά. Και εις ανώτερα.
Οι παππούδες μας συνέστησαν να μην περπατήσουμε βραδιάτικα, αλλά η καθαρά προληπτική τους συμβουλή δεν ακολουθήθηκε, παρότι ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Για Κυριακή βράδυ, τα πράγματα παραείναι ήσυχα: άδειοι δρόμοι, άδεια η παραλιακή (ανήκουστο στην Αβάνα), ακόμη και τα καζίνο ψιλοάδεια ήταν. Γεμάτα ήταν μερικά κωλόμπαρα, αλλά κι αυτά μόνο από εργαζόμενα κορίτσια, πελάτες δεν είχε. Οι ντόπιοι μας βεβαίωσαν πως το κέντρο είναι πολύ πιο ασφαλές απ’ ό,τι στο μακρύ παρελθόν, ενώ ένας jinetero στη δομινικανή εκδοχή του φιλοτιμείται να κάνει μια κοινωνικο-οικονομική ανάλυση της εθνικής οικονομίας: «Όλα ναρκωτικά είναι. Το βλέπεις αυτό το καζίνο; Από ναρκωτικά έγινε. Κι αυτό το μπαρ, κι εκείνο το ξενοδοχείο και το παραπέρα εστιατόριο, όλα ναρκωτικά». Ε, δεν είναι και ο Ρουμπινί, αλλά ήταν σαφής, επιγραμματικός και περιεκτικός.
Μετά τη γνωριμία με έναν Κουβανό νταβατζή, τον οποίο έπεισα πως είμαι βέρος Κουβανός και εξασφαλίσαμε έκπτωση στον οίκο ανοχής του (όπου δέχονται και πιστωτικές κάρτες απ΄ ό,τι μάθαμε… τι άλλο θα δούμε, άτοκες δόσεις; Εξαργύρωση μιλίων; ), ενημερωθήκαμε από τον επαγγελματία του κλάδου πως Κουβανές δε φέρνει, διότι «όλο τους λείπει η Κούβα, βάζουν τα κλάματα και μετά πάνε στο Μαϊάμι, γι’ αυτό έχω μόνο Δομινικανές, Κολομβιανές και Βραζιλιάνες». Μετά από αυτή την πολιτιστική γνωριμία, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο πανδοχείο μας. Είναι δύο η ώρα κι αύριο έχουμε σκοπό να γυρίσουμε την πόλη για τη μια και μοναδική μέρα που έχουμε στον Άγιο Δομίνικο. Άλλωστε το κυρίως μέρος του ταξιδιού θα είναι πολύ ανατολικότερα… η Δομινικανή Δημοκρατία είναι απλώς το εφαλτήριο.
Οι παππούδες βρίσκονται ακόμη στο προαύλιο, χαρά στο κουράγιο τους. Ένας εξ’ αυτών με πληροφορεί πως υπάρχει και άλλος παππούς, Ολλανδός, με μπαστούνι και ζάχαρο που όμως κάθε βράδυ έρχεται στο πανδοχείο με 2 γκόμενες ταυτόχρονα, διαφορετικές κάθε φορά. Να θυμηθεί η τουριστική αρχή της πόλης να κάνει ένα άγαλμα στον Άγνωστο Χρήστη Βιάγκρα, τόσα έσοδα της φέρνει. Μην είμαστε και αχάριστοι.
Κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια στο αξίας 40$ δωμάτιό μας, το οποίο και πληρώσαμε σε δολάρια διότι η ισοτιμία ευνοεί τους δολαριούχους στη χώρα. Το πρωί πεινούσα σα λύκος, αλλά θα περάσουμε το πρώτο δίωρο της ημέρας στο ξενοδοχείο, όπου ο D προσπαθεί μάταια να επικοινωνήσει με τους αφέντες του στην Κούβα, που χωρίς αυτόν πελαγώνουν. Κι όσο αυτός προσπαθεί να πιάσει γραμμή για Αβάνα ή να λάβει μέιλ από κει (καλά κρασιά), εγώ είμαι πάλι στο προαύλιο, αυτή τη φορά με άλλον Έλληνα vacationer.
Πιο ενδιαφέρουσα μορφή ο λεγάμενος από τους προηγούμενους: επιχειρηματίας στη Φλόριδα («όπου για να εκνευρίσω τους Κουβανούς τους φωνάζω κάθε μέρα VIVA RAUL»), έχει επισκεφθεί την Κούβα άπειρες φορές για επιχειρηματικούς λόγους (αλλά σταμάτησε τις μπίζνες εκεί πριν τον πιάσει η αμερικάνικη τσιμπίδα), εκατομμυριούχος με ξενοδοχεία σε ελληνικά νησιά και μη, μανιακός τζογαδόρος («το καζίνοου είναι η ζωή μου»), έχει βρει ένα καζίνο στο οποίο η μικρότερη μάρκα είναι αξίας… 0,05?. Δηλαδή είναι εκατομμυριούχος και παίζει μερικά λεπτά του ευρώ σε κάθε ποντάρισμα, ενώ μένει σε πανδοχείο των 40$. «Εμ, έτσι βγαίνουν τα λεφτά», λέει ο D, που επιτέλους απελευθερώθηκε από τα δεσμά του αφέντη του, μετά από τηλέφωνα που στοίχισαν μια μικρή περιουσία.
Ξεκινάμε για την παλιά πόλη, παίρνοντας την παραλιακή οδό, το οποίο δεν είναι και η καλύτερη ιδέα. Ούτε ο πιο κοντινός δρόμος είναι, ούτε ο πιο γραφικός. Μπόλικη μόλυνση, αρκετά σκουπίδια, ηχορύπανση και αυτά τα ενοχλητικά SUV να μας θυμίζουν πως είμαστε σε υπερκαταναλωτικό έδαφος. Όπου κι αν γυρίσει πάντως κανείς το βλέμμα βλέπει γυναικάρες, έτσι για να μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε σε μια από τις top-3 χώρες γενετικού υλικού κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ο D το παίρνει πατριωτικά και επιμένει να υποστηρίζει πως οι Κουβανές είναι ομορφότερες, αλλά δεν με πείθει. Σε μια χώρα που η πλειοψηφία είναι μουλάτες, το μόνο στο οποίο υστερούν οι δομινικανές γαζέλες από τις Κουβανές είναι το περπάτημα: αυτό το απίστευτο περήφανο, βαριεστημένο, θηλυκό και απίστευτα σέξι βάδισμα, δεν το έχουν. Κατά τα άλλα όμως, υπερτερούν σαφώς.
Τα μάτια μας χόρτασαν, αλλά το στομάχι ακόμη είναι άδειο. Σε αντίθεση με τη χώρα όπου διαμένουμε, οι γαστριμαργικές δυνατότητες είναι ανεξάντλητες σε κάθε γωνία, από χαμπουργκεράδικα μέχρι χασαποταβέρνες, αλλά περιμένουμε μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Οι τιμές πολύ χαμηλές, η αίσθησή μου για ακόμη μια φορά είναι πως η Δομινικανή Δημοκρατία είναι ακόμη φτηνότερη κι από την Κούβα και με πληθώρα προϊόντων, έστω κι αν το φαγητό δεν είναι το φόρτε της. Μετά από 20 λεπτά περπάτημα και πολύ στραβολαίμιασμα από τις μοντέλες που κυκλοφορούν, φτάνουμε και στο ιστορικό κέντρο.
Ο καθεδρικός ναός, ο παλαιότερος εν λειτουργία στην ήπειρο, είναι μια απογοήτευση και μισή για όσους τον έχουν επισκεφθεί, αλλά προς το παρόν προέχει η εύρεση τροφής στον πεζόδρομο Conde, τον κεντρικό –και όχι τόσο τουριστικό- πεζόδρομο της πόλης, όπου η έλλειψη τουριστών εν μέσω τουριστικής περιόδου προκαλεί έκπληξη. Μάλλον όλοι οι τουρίστες είναι στο Σαμανά και την Πούντα Κάνα, πράγμα που δεν μας ενοχλεί καθόλου. Τα ιστορικά κτίρια είναι λίγα, σε ένα ιστορικό κέντρο που έτσι κι αλλιώς αποτελείται από 11 οικοδομικά τετράγωνα όλα κι όλα, αλλά επιμένω πως η προτεραιότητα είναι να γεμίσουμε το στομάχι μας.
Βρήκαμε ένα εστιατοριάκι όπου, λόγω του προχωρημένου της ώρας το πρωινό μετατράπηκε σε brunch. Το κυρίως πιάτο είναι επιεικώς άθλιο. «Μμμμ, καλά, καταπληκτικό είναι!», λέει ο D. Απορώ και εξανίσταμαι διότι γενικώς έχει γαστρονομική άποψη, αλλά αυτή τη φορά η κρίση του έχει θολώσει από την λευκή, ψηλή πρασινομάτα ιδιοκτήτρια-σερβιτόρα, την οποία και τρώει με τα μάτια. «Γυναικάρα!», λέει γλείφοντας το πιάτο του… «Κοίτα, είναι και πανέμορφη και δουλεύει κιόλας!», λέει όλο θαυμασμό. «Ε, καλά, σερβιτόρα είναι η γυναίκα, λογικό είναι να δουλεύει», απαντώ, αλλά ο D έχει γλαρώσει. Την καρφώνει, την κοιτάει στον καθρέφτη, της χαμογελάει, συνεχίζει να υμνεί το χειρότερο πιάτο που φάγαμε σε όλο το ταξίδι, της πιάνουμε κουβέντα και «εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος». Ωχ… το βλέπω το ταξίδι να ακυρώνεται από την πρώτη μέρα. Μόνο ο D θα μπορούσε να τη «δαγκώσει» με λευκή στη χώρα των ατέλειωτων μουλάτων, αλλά γούστα είναι αυτά και για τον D το τρίπτυχο της επιτυχίας είναι «εργαζόμενη, νωχελική και με αναλογίες μοντέλου». Πιάνω κουβέντα με τη συνάδελφό της και μαθαίνω πως η πρασινομάτα έχει παιδάκι αλλά είναι χωρισμένη, είναι Δομινικανή δεύτερης γενιάς ισπανοεβραϊκής καταγωγής και αφήνω να εννοηθεί πως ο D είναι, εκτός από ψηλό και εμφανίσιμο, και διαθέσιμο αγόρι και η πληροφορία θα μεταφερθεί οσονούπω στο στόχο της.
Το γλυκό είναι εξαιρετικό πάντως, αντάξιο του ονόματός του (“too good to be true”), αλλά και περιττώματα μυρμηγκοφάγου με σάλτσα λεπτοσπίρωσης να ήταν, πάλι καταπληκτικό θα το έβρισκε ο D. Για να συνεχιστεί το καμάκι στην λεγάμενη ο φίλος μας θα αγοράσει κι ένα χαβανέζικο πουκάμισο από το συνημμένο κατάστημα που όπου και να το βάλει θα του κρεμάσουν κουδούνια. Σε αντίθεση με μένα, που από το Pointe-a-Pitre θα πετάξω για Ευρώπη, ο D θα επιστρέψει στον Άγιο Δομίνικο για άλλες δυο μέρες καθ’ οδόν για την Κούβα, οπότε μπορεί να συνεχίσει τα σαλιαρίσματά του με την «κοίτα την πώς δουλεύει, εξαιρετική κοπέλα» άμα τη επιστροφή στην πρώην Πόλη Τρουχίγιο, οπότε καταφέραμε να ξεκολλήσουμε, παρότι ο D κόντεψε να πάθει νευροκαβαλίκεμα κοιτώντας προς τα πίσω καθώς απομακρυνόμασταν.
Λίγα τετράγωνα και μερικές κορμάρες πιο πέρα (επιμένω πως τη χώρα πρέπει να την μετονομάσουν Domunican Republic) βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια διασταύρωση Ντάτσουν και monstertruck βαμμένο με τη μούρη του κυβερνητικού υποψήφιου, ενός τύπου ονόματι Danilo. To σλόγκαν του είναι «ας συνεχίσουμε την καλή δουλειά», ενδεικτικό του ότι η κυβέρνηση του αριστερού Lionel Fernandez, φίλου του Τσάβες και απερχόμενου προέδρου, θα στηρίξει την καμπάνια της στη βελτίωση της οικονομίας που θεωρεί πως πέτυχε. Το αντίπαλο δέος μπορεί να μη διαθέτει Ντάτσουν, αλλά είναι πιο cult… Είναι ο Ιπόλιτο, ένας σιτεμένος λευκός μπάρμπας που ατενίζει το μέλλον με ύφος και στόμφο Κώστα Πρέκα από τεράστιες αφίσες που κρέμονται σε τοίχους, ταράτσες, προσόψεις εμπορικών κέντρων με το φοβερό σλόγκαν «Llego papa” ή σε ελεύθερη μετάφραση «Έφτασε ο Μπάρμπας». Ο Μπάρμπας έχει κυβερνήσει και στο παρελθόν τη Δομινικανή Δημοκρατία, αλλά αγνοώ το αν οι αφίσες του ήταν εξίσου επιτυχημένες και τότε. Αυτό που ξέρω είναι πως για όσους στο ντέρμπι Ντανίλο-Papa παίζουν διπλό, υπάρχει η δυνατότητα να στηρίξουν τον Μπάρμπα αγοράζοντας μερικά από τα καλόγουστα μπλουζάκια, σετ ντόμινο, usb flashes και καπελάκια που πουλάει στο επίσημο σάιτ του: http://www.llegopapa.do/comersus8F/store/index.asp Παρακαλώ να τον στηρίξετε, το Μάιο έχουμε εκλογές και για κάποιο περίεργο λόγο στις δημοσκοπήσεις είναι πίσω ο θείος. Δεν δέχομαι να χάσει ο Papa από έναν ντατσουνιέρη.
Οι Δομινικανοί είναι χαλαροί τύποι, όπως διαπιστώνει κανείς από μια βόλτα στην πόλη. Στο Πάνθεον οι στρατιώτες αντί να κάνουν αλλαγή φρουράς ή να κάθονται προσοχή παίζουν με τα κινητά τους, δυο πλανόδιοι παρατάνε την πραμάτεια τους για να στήσουν στα πρόχειρα μια παρτίδα χαρτιά πάνω σε μια τάβλα που στηρίζεται στα γόνατά τους κατά την οποία φωνάζουν ο ένας στον άλλο πειράγματα, πανέμορφες κοπελίτσες ποζάρουν ως παρανυφάκια για κάποιο γάμο, οι ανορθόγραφες πινακίδες δε φαίνεται να ενοχλούν κανέναν στη χώρα με τη μικρότερη επένδυση στην παιδεία σε όλη την ήπειρο μετά την Αϊτή, στίκερ με χοντροκώλες φιγουράρουν πάνω σε παρμπρίζ και μοτοσικλέτες και γενικώς η πόλη έχει μια ευχάριστη, ανάλαφρη ατμόσφαιρα.
Αυτό δε σημαίνει πως η παλιά πόλη δεν έχει και τις όμορφες γωνιές της, δεν είναι απλώς μια ευχάριστη πόλη. Μικρές πλατείες που περιβάλλονται από αποικιακά κτίρια, μερικά boutique hotels περιμένουν να ανακαλυφθούν σε σκιερά δρομάκια, χαλαρά καφέ στην Πλατεία Ισπανίας και μερικά βιβλιοπωλεία με βιβλία που επικεντρώνουν στη φρίκη της περιόδου Τρουχίγιο συνθέτουν ένα συμπαθές, αλλά σε καμία περίπτωση εκθαμβωτικά ενδιαφέρον ιστορικό κέντρο. Η παλιά πόλη φαίνεται να περιμένει πότε θα ξεμπαρκάρει η επόμενη φουρνιά από τουρίστες από κάποιο κρουαζιερόπλοιο και οι μικροαπατεώνες προσπαθούν να πουλήσουν στον D ένα ζευγάρι γυαλιά, αγνοώντας ότι έχουν να κάνουν με άνθρωπο που υποδύεται εξαιρετικά τον αφελή για να «τα πρήξει» στον επίδοξο πωλητή.
Αποφασίσαμε να βγούμε από την παλιά πόλη και να πάμε… στην πραγματική πόλη, στην καινούρια πόλη. Μπήκαμε σε ένα mini van μαζί με αμέτρητους ντόπιους με σκοπό να κατευθυνθούμε προς το ολοκαίνουριο μετρό, ένα φαραωνικού κόστους έργο που φιλοδοξεί επιτέλους να μετριάσει κάπως το κυκλοφοριακό της πρωτεύουσας, περνώντας κάτω και πάνω από φαβέλες, λαϊκές γειτονιές και ευπορότερα προάστια. Ο οδηγός του βαν μας οδηγεί προς το βόρειο κομμάτι της πόλης, ή προς το θάνατο, ανάλογα με το πόση εμπιστοσύνη έχει κανείς στο Θεό ή τις οδηγικές του ικανότητες. Τον ρωτάω για τις επερχόμενες εκλογές και δε διστάζει να εκδηλωθεί: «Μάγκα, τέλειωσαν τα ψέματα, θα ψηφίσουμε όλοι τον λευκούλη! Αλλάζουν τα πράγματα, Έφτασε ο Μπάρμπας!», λέει συνεχίζοντας οδήγηση που θυμίζει συγκρουόμενα. Ο κόσμος στοιβάζεται στα πίσω καθίσματα του βαν, μια κυρία δείχνει να μην μπορεί να χωρέσει εκεί που της υπέδειξαν, αλλά ο τύπος συνεχίζει απτόητος και πλέον βρισκόμαστε σε άλλη πόλη: Σκουπίδια παντού, κυκλοφοριακό χάος, δυνατή μουσική από υπαίθριους πάγκους ανεπίσημης αγοράς, ζητιάνοι, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες στρογγυλοκάθεται σε μια διασταύρωση και απειλεί τους οδηγούς με ένα αυτοσχέδιο…ακόντιο, ανήλικοι κάνουν σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα πουλώντας τσίχλες και κάρτες για κινητά και γενικώς η πόλη δίνει την εικόνα μιας μεγαλούπολης 3,5 εκατομμυρίων ανθρώπων με όλα τα προβλήματά της, μακριά από το μακιγιαρισμένο ιστορικό κέντρο. Χαώδης και βρώμικη, αλλά ζωντανή και κεφάτη.
Κατεβαίνουμε σε ένα σταθμό μετρό και αποφασίζουμε να πάρουμε τη γραμμή μέχρι το τέρμα… επειδή μας άρεσε το όνομα του τερματικού σταθμού: Mama Tigo, κάνει ρίμα με το Papa Llego.
Κατά την έξοδο από το αεροδρόμιο οι συνήθεις οδηγοί ταξί επιδεικνύουν το συνήθη ψεύτικο «επίσημο» τιμοκατάλογο τον οποίο μπορεί κανείς να παρακάμψει τελείως και να πληρώσει τη σωστή τιμή, απλά και μόνο μιλώντας Ισπανικά. Το ότι αφήσαμε τον κομουνισμό και μπήκαμε στον καπιταλισμό είναι εμφανές: το ταξί είναι ένα τεράστιο και ολοκαίνουριο βανάκι, ο δρόμος για το κέντρο κοσμείται από πελώριες φωτεινές πινακίδες διαφημίσεων και οι αφίσες στα κτίρια υποδηλώνουν ότι οι Δομινικανοί βρίσκονται ήδη σε προεκλογική περίοδο. Όχι τόσο «πολύχρωμη» σαν αυτή της Βενεζουέλας (που αν όλα πάνε καλά θα τη ζήσω πάλι από κοντά και δεν κρατιέμαι), αλλά εμφανή.
Η ψιλή κουβέντα με τον ταξιτζή, γίνεται με προφορά Καραϊβικής και για άλλη μια φορά η δομινικανή μοιάζει τόσο οικεία, αφού έχει πολλές ομοιότητες με αυτή του Σαντιάγο της Κούβας. Σε λίγα λεπτά φτάνουμε στο Gazcue, την κεντρική γειτονιά που βρίσκεται μόλις μερικά λεπτά με τα πόδια από το (μικροσκοπικό εν συγκρίσει με τα αντίστοιχα των πόλεων της Κούβας) ιστορικό κέντρο. Μένουμε σε ένα μικρό πανδοχείο, στο προαύλιο του οποίου ακούμε Ελληνικά. Οι Έλληνες είναι μια πεντάδα συνταξιούχων που μένουν σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ που έχουν έρθει για τεσσαρακοστή δεύτερη φορά στον Άγιο Δομίνικο. Προσπαθώ να καταλάβω τι τους τραβάει σε μια πόλη που έχει ωραίο κλίμα και πέντε πραγματάκια να δει κανείς, αλλά δεν είναι και το συγκλονιστικότερο μέρος του πλανήτη, μέχρι που περνάει μπροστά από το πανδοχείο μια μουλάτα, που κοντοστέκεται στο πεζοδρόμιο κι αρχίζει να χαριεντίζεται με έναν από τους παππούδες, του οποίου τα Ισπανικά περιορίζονται σε κάτι «hola chica” και «cuanto cuesta». Αθάνατε Έλληνα σεξοτουρίστα, από τη Μανίλα μέχρι τον Άγιο Δομίνικο κρατάς τη σημαία ψηλά. Και εις ανώτερα.
Οι παππούδες μας συνέστησαν να μην περπατήσουμε βραδιάτικα, αλλά η καθαρά προληπτική τους συμβουλή δεν ακολουθήθηκε, παρότι ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Για Κυριακή βράδυ, τα πράγματα παραείναι ήσυχα: άδειοι δρόμοι, άδεια η παραλιακή (ανήκουστο στην Αβάνα), ακόμη και τα καζίνο ψιλοάδεια ήταν. Γεμάτα ήταν μερικά κωλόμπαρα, αλλά κι αυτά μόνο από εργαζόμενα κορίτσια, πελάτες δεν είχε. Οι ντόπιοι μας βεβαίωσαν πως το κέντρο είναι πολύ πιο ασφαλές απ’ ό,τι στο μακρύ παρελθόν, ενώ ένας jinetero στη δομινικανή εκδοχή του φιλοτιμείται να κάνει μια κοινωνικο-οικονομική ανάλυση της εθνικής οικονομίας: «Όλα ναρκωτικά είναι. Το βλέπεις αυτό το καζίνο; Από ναρκωτικά έγινε. Κι αυτό το μπαρ, κι εκείνο το ξενοδοχείο και το παραπέρα εστιατόριο, όλα ναρκωτικά». Ε, δεν είναι και ο Ρουμπινί, αλλά ήταν σαφής, επιγραμματικός και περιεκτικός.
Μετά τη γνωριμία με έναν Κουβανό νταβατζή, τον οποίο έπεισα πως είμαι βέρος Κουβανός και εξασφαλίσαμε έκπτωση στον οίκο ανοχής του (όπου δέχονται και πιστωτικές κάρτες απ΄ ό,τι μάθαμε… τι άλλο θα δούμε, άτοκες δόσεις; Εξαργύρωση μιλίων; ), ενημερωθήκαμε από τον επαγγελματία του κλάδου πως Κουβανές δε φέρνει, διότι «όλο τους λείπει η Κούβα, βάζουν τα κλάματα και μετά πάνε στο Μαϊάμι, γι’ αυτό έχω μόνο Δομινικανές, Κολομβιανές και Βραζιλιάνες». Μετά από αυτή την πολιτιστική γνωριμία, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο πανδοχείο μας. Είναι δύο η ώρα κι αύριο έχουμε σκοπό να γυρίσουμε την πόλη για τη μια και μοναδική μέρα που έχουμε στον Άγιο Δομίνικο. Άλλωστε το κυρίως μέρος του ταξιδιού θα είναι πολύ ανατολικότερα… η Δομινικανή Δημοκρατία είναι απλώς το εφαλτήριο.
Οι παππούδες βρίσκονται ακόμη στο προαύλιο, χαρά στο κουράγιο τους. Ένας εξ’ αυτών με πληροφορεί πως υπάρχει και άλλος παππούς, Ολλανδός, με μπαστούνι και ζάχαρο που όμως κάθε βράδυ έρχεται στο πανδοχείο με 2 γκόμενες ταυτόχρονα, διαφορετικές κάθε φορά. Να θυμηθεί η τουριστική αρχή της πόλης να κάνει ένα άγαλμα στον Άγνωστο Χρήστη Βιάγκρα, τόσα έσοδα της φέρνει. Μην είμαστε και αχάριστοι.
Κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια στο αξίας 40$ δωμάτιό μας, το οποίο και πληρώσαμε σε δολάρια διότι η ισοτιμία ευνοεί τους δολαριούχους στη χώρα. Το πρωί πεινούσα σα λύκος, αλλά θα περάσουμε το πρώτο δίωρο της ημέρας στο ξενοδοχείο, όπου ο D προσπαθεί μάταια να επικοινωνήσει με τους αφέντες του στην Κούβα, που χωρίς αυτόν πελαγώνουν. Κι όσο αυτός προσπαθεί να πιάσει γραμμή για Αβάνα ή να λάβει μέιλ από κει (καλά κρασιά), εγώ είμαι πάλι στο προαύλιο, αυτή τη φορά με άλλον Έλληνα vacationer.
Πιο ενδιαφέρουσα μορφή ο λεγάμενος από τους προηγούμενους: επιχειρηματίας στη Φλόριδα («όπου για να εκνευρίσω τους Κουβανούς τους φωνάζω κάθε μέρα VIVA RAUL»), έχει επισκεφθεί την Κούβα άπειρες φορές για επιχειρηματικούς λόγους (αλλά σταμάτησε τις μπίζνες εκεί πριν τον πιάσει η αμερικάνικη τσιμπίδα), εκατομμυριούχος με ξενοδοχεία σε ελληνικά νησιά και μη, μανιακός τζογαδόρος («το καζίνοου είναι η ζωή μου»), έχει βρει ένα καζίνο στο οποίο η μικρότερη μάρκα είναι αξίας… 0,05?. Δηλαδή είναι εκατομμυριούχος και παίζει μερικά λεπτά του ευρώ σε κάθε ποντάρισμα, ενώ μένει σε πανδοχείο των 40$. «Εμ, έτσι βγαίνουν τα λεφτά», λέει ο D, που επιτέλους απελευθερώθηκε από τα δεσμά του αφέντη του, μετά από τηλέφωνα που στοίχισαν μια μικρή περιουσία.
Ξεκινάμε για την παλιά πόλη, παίρνοντας την παραλιακή οδό, το οποίο δεν είναι και η καλύτερη ιδέα. Ούτε ο πιο κοντινός δρόμος είναι, ούτε ο πιο γραφικός. Μπόλικη μόλυνση, αρκετά σκουπίδια, ηχορύπανση και αυτά τα ενοχλητικά SUV να μας θυμίζουν πως είμαστε σε υπερκαταναλωτικό έδαφος. Όπου κι αν γυρίσει πάντως κανείς το βλέμμα βλέπει γυναικάρες, έτσι για να μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε σε μια από τις top-3 χώρες γενετικού υλικού κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ο D το παίρνει πατριωτικά και επιμένει να υποστηρίζει πως οι Κουβανές είναι ομορφότερες, αλλά δεν με πείθει. Σε μια χώρα που η πλειοψηφία είναι μουλάτες, το μόνο στο οποίο υστερούν οι δομινικανές γαζέλες από τις Κουβανές είναι το περπάτημα: αυτό το απίστευτο περήφανο, βαριεστημένο, θηλυκό και απίστευτα σέξι βάδισμα, δεν το έχουν. Κατά τα άλλα όμως, υπερτερούν σαφώς.
Τα μάτια μας χόρτασαν, αλλά το στομάχι ακόμη είναι άδειο. Σε αντίθεση με τη χώρα όπου διαμένουμε, οι γαστριμαργικές δυνατότητες είναι ανεξάντλητες σε κάθε γωνία, από χαμπουργκεράδικα μέχρι χασαποταβέρνες, αλλά περιμένουμε μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Οι τιμές πολύ χαμηλές, η αίσθησή μου για ακόμη μια φορά είναι πως η Δομινικανή Δημοκρατία είναι ακόμη φτηνότερη κι από την Κούβα και με πληθώρα προϊόντων, έστω κι αν το φαγητό δεν είναι το φόρτε της. Μετά από 20 λεπτά περπάτημα και πολύ στραβολαίμιασμα από τις μοντέλες που κυκλοφορούν, φτάνουμε και στο ιστορικό κέντρο.
Ο καθεδρικός ναός, ο παλαιότερος εν λειτουργία στην ήπειρο, είναι μια απογοήτευση και μισή για όσους τον έχουν επισκεφθεί, αλλά προς το παρόν προέχει η εύρεση τροφής στον πεζόδρομο Conde, τον κεντρικό –και όχι τόσο τουριστικό- πεζόδρομο της πόλης, όπου η έλλειψη τουριστών εν μέσω τουριστικής περιόδου προκαλεί έκπληξη. Μάλλον όλοι οι τουρίστες είναι στο Σαμανά και την Πούντα Κάνα, πράγμα που δεν μας ενοχλεί καθόλου. Τα ιστορικά κτίρια είναι λίγα, σε ένα ιστορικό κέντρο που έτσι κι αλλιώς αποτελείται από 11 οικοδομικά τετράγωνα όλα κι όλα, αλλά επιμένω πως η προτεραιότητα είναι να γεμίσουμε το στομάχι μας.
Βρήκαμε ένα εστιατοριάκι όπου, λόγω του προχωρημένου της ώρας το πρωινό μετατράπηκε σε brunch. Το κυρίως πιάτο είναι επιεικώς άθλιο. «Μμμμ, καλά, καταπληκτικό είναι!», λέει ο D. Απορώ και εξανίσταμαι διότι γενικώς έχει γαστρονομική άποψη, αλλά αυτή τη φορά η κρίση του έχει θολώσει από την λευκή, ψηλή πρασινομάτα ιδιοκτήτρια-σερβιτόρα, την οποία και τρώει με τα μάτια. «Γυναικάρα!», λέει γλείφοντας το πιάτο του… «Κοίτα, είναι και πανέμορφη και δουλεύει κιόλας!», λέει όλο θαυμασμό. «Ε, καλά, σερβιτόρα είναι η γυναίκα, λογικό είναι να δουλεύει», απαντώ, αλλά ο D έχει γλαρώσει. Την καρφώνει, την κοιτάει στον καθρέφτη, της χαμογελάει, συνεχίζει να υμνεί το χειρότερο πιάτο που φάγαμε σε όλο το ταξίδι, της πιάνουμε κουβέντα και «εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος». Ωχ… το βλέπω το ταξίδι να ακυρώνεται από την πρώτη μέρα. Μόνο ο D θα μπορούσε να τη «δαγκώσει» με λευκή στη χώρα των ατέλειωτων μουλάτων, αλλά γούστα είναι αυτά και για τον D το τρίπτυχο της επιτυχίας είναι «εργαζόμενη, νωχελική και με αναλογίες μοντέλου». Πιάνω κουβέντα με τη συνάδελφό της και μαθαίνω πως η πρασινομάτα έχει παιδάκι αλλά είναι χωρισμένη, είναι Δομινικανή δεύτερης γενιάς ισπανοεβραϊκής καταγωγής και αφήνω να εννοηθεί πως ο D είναι, εκτός από ψηλό και εμφανίσιμο, και διαθέσιμο αγόρι και η πληροφορία θα μεταφερθεί οσονούπω στο στόχο της.
Το γλυκό είναι εξαιρετικό πάντως, αντάξιο του ονόματός του (“too good to be true”), αλλά και περιττώματα μυρμηγκοφάγου με σάλτσα λεπτοσπίρωσης να ήταν, πάλι καταπληκτικό θα το έβρισκε ο D. Για να συνεχιστεί το καμάκι στην λεγάμενη ο φίλος μας θα αγοράσει κι ένα χαβανέζικο πουκάμισο από το συνημμένο κατάστημα που όπου και να το βάλει θα του κρεμάσουν κουδούνια. Σε αντίθεση με μένα, που από το Pointe-a-Pitre θα πετάξω για Ευρώπη, ο D θα επιστρέψει στον Άγιο Δομίνικο για άλλες δυο μέρες καθ’ οδόν για την Κούβα, οπότε μπορεί να συνεχίσει τα σαλιαρίσματά του με την «κοίτα την πώς δουλεύει, εξαιρετική κοπέλα» άμα τη επιστροφή στην πρώην Πόλη Τρουχίγιο, οπότε καταφέραμε να ξεκολλήσουμε, παρότι ο D κόντεψε να πάθει νευροκαβαλίκεμα κοιτώντας προς τα πίσω καθώς απομακρυνόμασταν.
Λίγα τετράγωνα και μερικές κορμάρες πιο πέρα (επιμένω πως τη χώρα πρέπει να την μετονομάσουν Domunican Republic) βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια διασταύρωση Ντάτσουν και monstertruck βαμμένο με τη μούρη του κυβερνητικού υποψήφιου, ενός τύπου ονόματι Danilo. To σλόγκαν του είναι «ας συνεχίσουμε την καλή δουλειά», ενδεικτικό του ότι η κυβέρνηση του αριστερού Lionel Fernandez, φίλου του Τσάβες και απερχόμενου προέδρου, θα στηρίξει την καμπάνια της στη βελτίωση της οικονομίας που θεωρεί πως πέτυχε. Το αντίπαλο δέος μπορεί να μη διαθέτει Ντάτσουν, αλλά είναι πιο cult… Είναι ο Ιπόλιτο, ένας σιτεμένος λευκός μπάρμπας που ατενίζει το μέλλον με ύφος και στόμφο Κώστα Πρέκα από τεράστιες αφίσες που κρέμονται σε τοίχους, ταράτσες, προσόψεις εμπορικών κέντρων με το φοβερό σλόγκαν «Llego papa” ή σε ελεύθερη μετάφραση «Έφτασε ο Μπάρμπας». Ο Μπάρμπας έχει κυβερνήσει και στο παρελθόν τη Δομινικανή Δημοκρατία, αλλά αγνοώ το αν οι αφίσες του ήταν εξίσου επιτυχημένες και τότε. Αυτό που ξέρω είναι πως για όσους στο ντέρμπι Ντανίλο-Papa παίζουν διπλό, υπάρχει η δυνατότητα να στηρίξουν τον Μπάρμπα αγοράζοντας μερικά από τα καλόγουστα μπλουζάκια, σετ ντόμινο, usb flashes και καπελάκια που πουλάει στο επίσημο σάιτ του: http://www.llegopapa.do/comersus8F/store/index.asp Παρακαλώ να τον στηρίξετε, το Μάιο έχουμε εκλογές και για κάποιο περίεργο λόγο στις δημοσκοπήσεις είναι πίσω ο θείος. Δεν δέχομαι να χάσει ο Papa από έναν ντατσουνιέρη.
Οι Δομινικανοί είναι χαλαροί τύποι, όπως διαπιστώνει κανείς από μια βόλτα στην πόλη. Στο Πάνθεον οι στρατιώτες αντί να κάνουν αλλαγή φρουράς ή να κάθονται προσοχή παίζουν με τα κινητά τους, δυο πλανόδιοι παρατάνε την πραμάτεια τους για να στήσουν στα πρόχειρα μια παρτίδα χαρτιά πάνω σε μια τάβλα που στηρίζεται στα γόνατά τους κατά την οποία φωνάζουν ο ένας στον άλλο πειράγματα, πανέμορφες κοπελίτσες ποζάρουν ως παρανυφάκια για κάποιο γάμο, οι ανορθόγραφες πινακίδες δε φαίνεται να ενοχλούν κανέναν στη χώρα με τη μικρότερη επένδυση στην παιδεία σε όλη την ήπειρο μετά την Αϊτή, στίκερ με χοντροκώλες φιγουράρουν πάνω σε παρμπρίζ και μοτοσικλέτες και γενικώς η πόλη έχει μια ευχάριστη, ανάλαφρη ατμόσφαιρα.
Αυτό δε σημαίνει πως η παλιά πόλη δεν έχει και τις όμορφες γωνιές της, δεν είναι απλώς μια ευχάριστη πόλη. Μικρές πλατείες που περιβάλλονται από αποικιακά κτίρια, μερικά boutique hotels περιμένουν να ανακαλυφθούν σε σκιερά δρομάκια, χαλαρά καφέ στην Πλατεία Ισπανίας και μερικά βιβλιοπωλεία με βιβλία που επικεντρώνουν στη φρίκη της περιόδου Τρουχίγιο συνθέτουν ένα συμπαθές, αλλά σε καμία περίπτωση εκθαμβωτικά ενδιαφέρον ιστορικό κέντρο. Η παλιά πόλη φαίνεται να περιμένει πότε θα ξεμπαρκάρει η επόμενη φουρνιά από τουρίστες από κάποιο κρουαζιερόπλοιο και οι μικροαπατεώνες προσπαθούν να πουλήσουν στον D ένα ζευγάρι γυαλιά, αγνοώντας ότι έχουν να κάνουν με άνθρωπο που υποδύεται εξαιρετικά τον αφελή για να «τα πρήξει» στον επίδοξο πωλητή.
Αποφασίσαμε να βγούμε από την παλιά πόλη και να πάμε… στην πραγματική πόλη, στην καινούρια πόλη. Μπήκαμε σε ένα mini van μαζί με αμέτρητους ντόπιους με σκοπό να κατευθυνθούμε προς το ολοκαίνουριο μετρό, ένα φαραωνικού κόστους έργο που φιλοδοξεί επιτέλους να μετριάσει κάπως το κυκλοφοριακό της πρωτεύουσας, περνώντας κάτω και πάνω από φαβέλες, λαϊκές γειτονιές και ευπορότερα προάστια. Ο οδηγός του βαν μας οδηγεί προς το βόρειο κομμάτι της πόλης, ή προς το θάνατο, ανάλογα με το πόση εμπιστοσύνη έχει κανείς στο Θεό ή τις οδηγικές του ικανότητες. Τον ρωτάω για τις επερχόμενες εκλογές και δε διστάζει να εκδηλωθεί: «Μάγκα, τέλειωσαν τα ψέματα, θα ψηφίσουμε όλοι τον λευκούλη! Αλλάζουν τα πράγματα, Έφτασε ο Μπάρμπας!», λέει συνεχίζοντας οδήγηση που θυμίζει συγκρουόμενα. Ο κόσμος στοιβάζεται στα πίσω καθίσματα του βαν, μια κυρία δείχνει να μην μπορεί να χωρέσει εκεί που της υπέδειξαν, αλλά ο τύπος συνεχίζει απτόητος και πλέον βρισκόμαστε σε άλλη πόλη: Σκουπίδια παντού, κυκλοφοριακό χάος, δυνατή μουσική από υπαίθριους πάγκους ανεπίσημης αγοράς, ζητιάνοι, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες στρογγυλοκάθεται σε μια διασταύρωση και απειλεί τους οδηγούς με ένα αυτοσχέδιο…ακόντιο, ανήλικοι κάνουν σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα πουλώντας τσίχλες και κάρτες για κινητά και γενικώς η πόλη δίνει την εικόνα μιας μεγαλούπολης 3,5 εκατομμυρίων ανθρώπων με όλα τα προβλήματά της, μακριά από το μακιγιαρισμένο ιστορικό κέντρο. Χαώδης και βρώμικη, αλλά ζωντανή και κεφάτη.
Κατεβαίνουμε σε ένα σταθμό μετρό και αποφασίζουμε να πάρουμε τη γραμμή μέχρι το τέρμα… επειδή μας άρεσε το όνομα του τερματικού σταθμού: Mama Tigo, κάνει ρίμα με το Papa Llego.
