Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.658
- Likes
- 50.480
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
Κατεβαίνοντας από το βανάκι ο οδηγός με ρωτάει πώς είναι η κουβανική κυβέρνηση. «Μια χαρά είναι» του λέω και απαντάει πως ο κόσμος πληρώνεται 20$ το μήνα. Βλέπω ένα πιτσιρίκι που καθαρίζει παρμπρίζ στο μπροστινό αμάξι και σκέφτομαι «ναι, αλλά το παιδάκι αυτό στην Αβάνα θα ήταν στο ωδείο ή το γυμναστήριο, όχι στη λεωφόρο να δουλεύει». Ο οδηγός πάντως είναι σίγουρος για την πολιτική του επιλογή: «Ρε Papa Llego ρε, Papa για πρόεδρος με τα όλα του!».
Η πρώτη έκπληξη στο μετρό είναι πως, αφού κάνεις την ουρά για να βγάλεις εισιτήριο, διαπιστώνεις πως αυτά είναι… χαρτάκια σαν χειρόγραφες αποδείξεις από το μπακάλικο. Δεν είναι τυποποιημένα, είναι απλά χαρτάκια τα οποία υπογράφει ο τύπος στο εκδοτήριο και τα σκίζει ο ελεγκτής, τελείως manual διαδικασία δηλαδή. Αν σκεφτεί κανείς το κόστος και το ντόρο που έγινε για το συγκεκριμένο μετρό, μάλλον απογοητευτικό είναι να κόβει κανείς εισιτήριο με το χέρι λες και πηγαίνει στα «Αηδονάκια» της δεκαετίας του ’80 (πολύ ρετρό μου βγαίνει η ιστορία… Βάρσος, bowling Κηφισιάς, Αηδονάκια, τα βίντεο κλιπ του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου και το «Εγώ κι ο Πουφ» του Ρακιντζή λείπουν).
Το βαγόνι έρχεται και είναι φίσκα. Είναι Δευτέρα απόγευμα, η ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά, οπότε είναι λογικό. Μπαίνουμε στο επόμενο τραίνο και εντυπωσιάζομαι από το πόσο μοντέρνο είναι: πεντακάθαρο, αεροδυναμικό, με δυνατό air condition και με οθόνες σε κάθε βαγόνι. Η διαδρομή είναι όμορφη, το τραίνο σε πολλά σημεία μετατρέπεται σε sky train, «πετώντας» πάνω από τροπική βλάστηση, μερικές φαβέλα-like γειτονιές και πάνω από γήπεδα baseball και σπίτια με αλουμινένιες στέγες.
Φτάνουμε στο Mama Tigo και ρωτάμε πού μπορούμε να βρούμε μια πλατεία για να κάτσουμε να πιούμε ένα καφέ ή να φάμε κάτι. Και οι τρεις άνθρωποι που ρωτήσαμε, ευγενέστατα μας υπέδειξαν να κατευθυνθούμε αριστερά. Η κίνηση μεγάλη, το ίδιο και η μόλυνση του αέρα και πλατεία δε βλέπω πουθενά. Τι πλατεία δηλαδή, ούτε δέντρο δεν υπάρχει, λες και βρίσκομαι στα Κάτω Πατήσια είναι. Τελικώς συνειδητοποιούμε ότι με τον όρο «πλατεία» εννοούσαν.. ένα εμπορικό κέντρο-τέρας και τον πελώριο χώρο σταύθμευσης μπροστά του.
Μπαίνουμε για να πάρουμε μια γερή ανάσα καπιταλισμού. Μια ατέλειωτη ουρά έξω από μια τράπεζα και ένα αμερικάνικων διαστάσεων σούπερ μάρκετ είναι δύο εκ των χαρακτηριστικών που ελκύουν χιλιάδες Δομινικανούς στο τεράστιο σύμπλεγμα. Μπαίνουμε κι εμείς στο σούπερ μάρκετ και χαζεύουμε ατέλειωτους διαδρόμους με ράφια που ξεχειλίζουν από προϊόντα. Δεκάδες είδη δημητριακών, σοκολάτες σε όλα τα πιθανά χρώματα και σχήματα, χυμοί σε χρώματα ουράνιου τόξου, κρέατα σε ποσότητες που ταΐζουν και αγέλη δεινοσαύρων, παιχνίδια όλων των ειδών… Σε μια γωνία βλέπω video games, ipads, netbooks… Ερχόμενοι από την Κούβα κοιτάμε σα χαζοί, σα μοναχοί του Αγίου Όρους που μπήκαν σε στριπτιζάδικο στο Λας Βέγκας. Ο μανιακός ζαχαροπλάστης D ονειρεύεται πώς θα ήταν η ζωή του αν υπήρχε έστω και ένα σούπερ μάρκετ με το 1% των προϊόντων που διαθέτει αυτό στην Αβάνα.
Πήραμε δυο τρία πραγματάκια να φάμε «σε κάποιο παγκάκι εδώ κοντά». Παγκάκι δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο θέσεις για παρκάρισμα και απέραντο τσιμέντο. Καθόμαστε έξω και μασουλάμε ξηρούς καρπούς, από αυτούς που στην Κούβα βρίσκουμε κάθε τέταρτα Χριστούγεννα. Στην απέναντι γωνία μια κυρία προσπαθεί να βγάλει τα ως προς το ζην πουλώντας ποπ κορν στη μέση του δρόμου. Τρία πιτσιρίκια με σκισμένα παντελόνια καταφτάνουν πάνω στα ποδήλατά τους και τους δίνουμε τους ξηρούς καρπούς και το χυμό που μας απέμεινε. Ένας ανήλικος πουλάει χαρτομάντιλα ένας Θεός ξέρει από τι ώρα για ένας Θεός ξέρει πόσες πενταροδεκάρες. Κι εγώ αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο να μην έχει μια πόλη: πιτσιρίκια που πουλάνε χαρτομάντιλα ή shopping malls. Ας απαντήσει ο Ντανίλο κι ο Papa Llego.
Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, χαζεύοντας μερικές ακόμη μουλάτες στο μετρό και παίρνοντας ταξί για το πανδοχείο μας, διαπιστώνοντας πόσο φτηνά είναι. Χαιρετάμε πάλι μερικούς από τους συμπαθείς παππούδες και κάνουμε σχέδια για την επόμενη ημέρα.
Το μόνο που ξέρουμε για την επόμενη μέρα είναι πως πετάμε με τη LIAT για τον Άγιο Βικέντιο, με ενδιάμεσους σταθμούς την Antigua και τα Barbados. Τώρα που έχουμε γρήγορο ίντερνετ μπορούμε επιτέλους να δούμε αν υπάρχει πλοίο από το Kingstown για το Mayreau, το μικρό νησάκι που έχουμε βάλει στο μάτι. Αποδεικνύεται πως είμαστε φοβερά άτυχοι: το μοναδικό πλοίο που μας βόλευε θα έχει φύγει λίγα λεπτά μετά την προσγείωσή μας και η επόμενη (Τρίτη) είναι η μόνη ημέρα της εβδομάδας κατά την οποία δεν υπάρχει καράβι προς τα νότια. Λύση; Να μείνουμε ένα βράδυ στο Kingstown και στις… 5 το πρωί να πετάξουμε από τον Άγιο Βικέντιο στη Γρενάδα, από όπου θα παίρναμε καράβι για το Carriacou, όπου θα μέναμε μια μέρα ώστε την επόμενη να πάρουμε άλλο καράβι για να φτάσουμε στο πολυπόθητο Mayreau. Δηλαδή άλλη μια πτήση σε ένα ταξίδι που ήδη είναι παραφορτωμένο με πτήσεις, συν μερικές διαδρομές ακόμη με το πλοίο, αλλά δεν υπήρχε εναλλακτική επιλογή. Έκανα τις κρατήσεις και η ώρα είχε φτάσει ήδη δέκα. Είμαι πτώμα και είναι Δευτέρα, δηλαδή και να βγούμε δεν πρόκειται να δούμε και τη φοβερή νυχτερινή ζωή, αλλά ο D είναι ανένδοτος: θα βγούμε.
Ξυρίστηκα, έκανα ένα απίστευτα ζεστό ντους (άλλη μια έλλειψη στην Αβάνα…) και βγήκαμε. Είπαμε να περάσουμε από το καζίνο που μας είπε ο εκατομμυριούχος πως συχνάζει για να τον χαιρετίσουμε. Το καζίνοου είναι σχετικά άδειο, οι παίκτες ντυμένοι τουλάχιστον πρόχειρα, μια μπάντα παίζει εκκωφαντικά μπροστά σε 3-4 άτομα όλα κι όλα και να’ σου ο θείος στο πρώτο τραπέζι να παίζει ρουλέτα. Φάνηκε να χάρηκε που μας είδε, μας χαιρετάει με την ελληνοαμερικάνικη προφορά του («το καζίνοου είναι η ζωή μου, my life, you know?”) και μας ενημερώνει για την εξονυχιστική επιτόπια έρευνα που έχει κάνει στη διαθέσιμη γκάμα σαρκικής ψυχαγωγίας («όποια θες την πηδάς εδώ, oh yes») καθώς και μια συνοπτική ιατρική ανάλυση με έμφαση στις αναπαραγωγικές του δυνατότητες («αλλά αυτά είναι για σας, που είστε νέα παιδιά, εμένα αν μου κάνει κούκου μια φορά το μήνα κάνοου πάρτι, you know»). Πιο βαρετό καζίνο δε θυμάμαι να έχω δει. Αν άξιζε κάτι τον κόπο ήταν μερικές γιγαντοοθόνες στις οποίες προλάβαμε να δούμε τον Westbrook να καθαρίζει ένα ματς με 4 τρίποντα σε ένα τρίλεπτο. Και το δεκάλεπτο που περάσαμε στο καζίνο πολύ ήταν.
Βγήκαμε και παραδόξως βρήκαμε μερικά κλαμπάκια ανοικτά. Τα περάσαμε… απρόσμενα καλά σε μια πόλη που κατά τον D «μας περίμενε με ανοικτές αγκάλες». Καλά, και με ανοιχτά μπούτια να έλεγε μέσα θα είχε πέσει. Γυρίσαμε πίσω και πέσαμε για ύπνο. Την επόμενη μέρα πρέπει να αγοράσουμε αεροπορικά εισιτήρια από τα γραφεία της απερίγραπτης Air Antilles, να δούμε τον Φάρο του Κολόμβου (άλλο ένα φαραωνικό μνημείο στη ματαιοδοξία των δομινικανών πολιτικών) και να είμαστε στο αεροδρόμιο στην ώρα μας για την αλληλουχία πτήσεων προς την ανατολική Καραϊβική.
Φυσικά όταν ξυπνήσαμε ο D ξέχασε τις κραιπάλες της προηγούμενης νύχτας και θυμήθηκε την πρασινομάτα ισπανοεβραία σερβιτόρα και με τουλάχιστον φαιδρά επιχειρήματα προσπάθησε να με πείσει να φάμε το πρωινό μας εκεί. Το οποίο ήταν καταπληκτική ιδέα, αν εξαιρέσει κανείς ότι θα χάναμε το αεροπλάνο, δε θα προλαβαίναμε να βγάλουμε το εισιτήριο επιστροφής του για την Αβάνα, ότι το εστιατόριο της συμπαθούς νέας δε σερβίρει καν πρωινό και ότι ακόμη κι αν το σέρβιρε θα ήταν άθλιο. Η ιδέα εγκαταλείφθηκε και αποφασίσαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο αεροδρόμιο, όπου θα μας πήγαινε ένας κύριος Πάμπλο, αφού θα σταματούσαμε στα γραφεία της Air Antilles.
Αυτή η Air Antilles είναι μια εταιρεία αν μη τι άλλο μυστηριώδης. Στις ψαχνομηχανές δεν εμφανίζεται, η ιστοσελίδα της κονταροχτυπιέται με αυτή της Cubana για τον τίτλο της εκνευριστικότερης διαδικτυακής εφεύρεσης και η τιμή που δίνει το σάιτ της (187?) αποδεικνύεται ότι απλούστατα δεν ισχύει. Γιατί δεν το αγοράσαμε το εισιτήριο online; Επειδή «αυτή τη στιγμή αδυνατούμε να πραγματοποιήσουμε την επιθυμητή συναλλαγή». Οπότε είπαμε κι εμείς να πάμε στα γραφεία της, αφού έχει και τέτοια στον Άγιο Δομίνικο.
Το γραφείο είναι βασικά ένα τουριστικό πρακτορείο που εκπροσωπεί διάφορες εταιρείες. Μια ευγενέστατη μουλάτα με εντυπωσιακή στολή με ενημερώνει πως η μόνη τιμή που της βγάζει το σύστημα είναι 222 ευρώ και πως δεν έχει ιδέα γιατί το σάιτ εμφανίζει την τιμή των 187, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία. Περισσότερη σημασία έχει το αστραφτερό χαμόγελο, η διάθεση για παιχνίδι, το πολλά υποσχόμενο μισάνοιχτο πουκάμισο και η ματιά-ξυράφι. Ο D περιμένει στο αυτοκίνητο κι εγώ μαγεύομαι από την χαμογελαστή υπάλληλο. «Αχ, καλά, σίγουρα θα είστε από αυτούς τους ξένους που έρχονται εδώ για να σαλιαρίσουν με τις ντόπιες», λέει και με προσβάλει. Ε όχι και σαλιαρίσματα εγώ, διαμαρτύρομαι προσβεβλημένος, σας παρακαλώ, σοβαρός νέος είμαι με αγνά αισθήματα και υψηλό αίσθημα υπευθυνότητας, άξιο τέκνο της χριστιανικής Αβάνας και των καθώς πρέπει Εξαρχείων. Μου ζητάει το διαβατήριο του D ζητώντας συγγνώμη («αλλά είναι δύσκολο να πιστέψω πως ένας τόσο εμφανίσιμος νέος δεν έχει κοπέλα, αν είστε μόνος θα είναι επειδή δεν είστε πιστός») και πάνω που δείχνω να την πείθω για τη σοβαρότητα του ατόμου μου, βγάζοντας το διαβατήριο του D από την τσέπη μου πέφτουν δύο μεγαλοπρεπέστατες καπότες στο γκισέ της. Τις κοιτάει και γελάει, εγώ γίνομαι παντζάρι και η αξιοπιστία μου ως μονογαμικού νέου στην κλίμακα 1 έως 10 βρίσκεται γύρω στο μείον εικοσιεπτά.
Όσο η εξωτική μουλάτα εκδίδει το εισιτήριο, άλλες δυο φωνάρες εμφανίζονται από πίσω και δεν μπορώ παρά να ρωτήσω αν ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου είναι άνδρας και με τι κριτήρια προσλαμβάνει όλες αυτές τις μοντέλες. Μένω με το στόμα ανοικτό όταν πληροφορούμαι πως είναι γυναίκα και δεν προσλαμβάνει άντρες διότι σαλιαρίζουν και δεν είναι τόσο αποτελεσματικοί όσο οι γυναίκες. Και δεν μπορούν ούτε να κρατήσουν δυο προφυλακτικά σε διαφορετική τσέπη από το διαβατήριό τους, συμπληρώνω εγώ…
Το εισιτήριο βγήκε, αλλά αργήσαμε λίγο και θα πρέπει να αφήσουμε το Φάρο για την επόμενη φορά. Στη διαδρομή για το αεροδρόμιο, ο μεσήλιξ Πάμπλο μας λέει τη δική του εκδοχή για το πώς θα εξελιχθεί η τιτανομαχία ανάμεσα σε Ντανίλο και… Έφτασε ο Μπάρμπας: «Μακάρι να’ χα δυο χέρια να ψήφιζα για τον Ντανίλο. Πλέον υπάρχουν δουλειές, η οικονομία πάει καλύτερα, τι θέλουμε τώρα, να επιστρέψουμε στις εποχές του Ιπόλιτο; Που όταν κυβερνούσε δεν έβρισκες ούτε καύσιμα στα βενζινάδικα; Ντανίλο και πάλι Ντανίλο. Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν σοβαρό προβάδισμα κι ακόμη δεν έχει ξεκινήσει να τον στηρίζει δημοσίως ο πρόεδρος, που είναι δημοφιλής, οπότε μάλλον θα κερδίσει εύκολα», λέει ενώ περνάμε δίπλα από άλλη μια γιγαντοαφίσα του Έφτασε ο Μπάρμπας, στην οποία καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι, ή σα γέρος που μόλις βγήκε από οίκο ανοχής και διαπίστωσε ότι ακόμη του κάνει κούκου.
Το αεροδρόμιο είναι μισοάδειο, η κυρία στο check-in της LIAT δε γνωρίζει ότι η εταιρεία δε σερβίρει ούτε φιστίκια, ο D αγοράζει όσα δομινικάνικα πέσος μου απέμειναν, αφού θα επιστρέψει για να δει την πρασινομάτα και στην αναμονή για την επιβίβαση υποκύπτουμε στο μιαρό παράπτωμα της βρώσης δύο πιτσών Domino’s. Σχώρα με Φιντέλ, μα τη λιμπίστηκα ο άνθρωπος, πόσοι μήνες θα περάσουν μέχρι να ξαναβρώ πίτσα που να τρώγεται;
Μπαίνουμε στο χαμηλοτάβανο ιπτάμενο λεωφορείο της LIAT, της «εταιρείας χαμηλού κόστους της Καραϊβικής» και επιτέλους κατευθυνόμαστε προς μικρότερα νησάκια, το κυρίως πιάτο αυτού του ταξιδιού. Επιτέλους.
Η πρώτη έκπληξη στο μετρό είναι πως, αφού κάνεις την ουρά για να βγάλεις εισιτήριο, διαπιστώνεις πως αυτά είναι… χαρτάκια σαν χειρόγραφες αποδείξεις από το μπακάλικο. Δεν είναι τυποποιημένα, είναι απλά χαρτάκια τα οποία υπογράφει ο τύπος στο εκδοτήριο και τα σκίζει ο ελεγκτής, τελείως manual διαδικασία δηλαδή. Αν σκεφτεί κανείς το κόστος και το ντόρο που έγινε για το συγκεκριμένο μετρό, μάλλον απογοητευτικό είναι να κόβει κανείς εισιτήριο με το χέρι λες και πηγαίνει στα «Αηδονάκια» της δεκαετίας του ’80 (πολύ ρετρό μου βγαίνει η ιστορία… Βάρσος, bowling Κηφισιάς, Αηδονάκια, τα βίντεο κλιπ του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου και το «Εγώ κι ο Πουφ» του Ρακιντζή λείπουν).
Το βαγόνι έρχεται και είναι φίσκα. Είναι Δευτέρα απόγευμα, η ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά, οπότε είναι λογικό. Μπαίνουμε στο επόμενο τραίνο και εντυπωσιάζομαι από το πόσο μοντέρνο είναι: πεντακάθαρο, αεροδυναμικό, με δυνατό air condition και με οθόνες σε κάθε βαγόνι. Η διαδρομή είναι όμορφη, το τραίνο σε πολλά σημεία μετατρέπεται σε sky train, «πετώντας» πάνω από τροπική βλάστηση, μερικές φαβέλα-like γειτονιές και πάνω από γήπεδα baseball και σπίτια με αλουμινένιες στέγες.
Φτάνουμε στο Mama Tigo και ρωτάμε πού μπορούμε να βρούμε μια πλατεία για να κάτσουμε να πιούμε ένα καφέ ή να φάμε κάτι. Και οι τρεις άνθρωποι που ρωτήσαμε, ευγενέστατα μας υπέδειξαν να κατευθυνθούμε αριστερά. Η κίνηση μεγάλη, το ίδιο και η μόλυνση του αέρα και πλατεία δε βλέπω πουθενά. Τι πλατεία δηλαδή, ούτε δέντρο δεν υπάρχει, λες και βρίσκομαι στα Κάτω Πατήσια είναι. Τελικώς συνειδητοποιούμε ότι με τον όρο «πλατεία» εννοούσαν.. ένα εμπορικό κέντρο-τέρας και τον πελώριο χώρο σταύθμευσης μπροστά του.
Μπαίνουμε για να πάρουμε μια γερή ανάσα καπιταλισμού. Μια ατέλειωτη ουρά έξω από μια τράπεζα και ένα αμερικάνικων διαστάσεων σούπερ μάρκετ είναι δύο εκ των χαρακτηριστικών που ελκύουν χιλιάδες Δομινικανούς στο τεράστιο σύμπλεγμα. Μπαίνουμε κι εμείς στο σούπερ μάρκετ και χαζεύουμε ατέλειωτους διαδρόμους με ράφια που ξεχειλίζουν από προϊόντα. Δεκάδες είδη δημητριακών, σοκολάτες σε όλα τα πιθανά χρώματα και σχήματα, χυμοί σε χρώματα ουράνιου τόξου, κρέατα σε ποσότητες που ταΐζουν και αγέλη δεινοσαύρων, παιχνίδια όλων των ειδών… Σε μια γωνία βλέπω video games, ipads, netbooks… Ερχόμενοι από την Κούβα κοιτάμε σα χαζοί, σα μοναχοί του Αγίου Όρους που μπήκαν σε στριπτιζάδικο στο Λας Βέγκας. Ο μανιακός ζαχαροπλάστης D ονειρεύεται πώς θα ήταν η ζωή του αν υπήρχε έστω και ένα σούπερ μάρκετ με το 1% των προϊόντων που διαθέτει αυτό στην Αβάνα.
Πήραμε δυο τρία πραγματάκια να φάμε «σε κάποιο παγκάκι εδώ κοντά». Παγκάκι δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο θέσεις για παρκάρισμα και απέραντο τσιμέντο. Καθόμαστε έξω και μασουλάμε ξηρούς καρπούς, από αυτούς που στην Κούβα βρίσκουμε κάθε τέταρτα Χριστούγεννα. Στην απέναντι γωνία μια κυρία προσπαθεί να βγάλει τα ως προς το ζην πουλώντας ποπ κορν στη μέση του δρόμου. Τρία πιτσιρίκια με σκισμένα παντελόνια καταφτάνουν πάνω στα ποδήλατά τους και τους δίνουμε τους ξηρούς καρπούς και το χυμό που μας απέμεινε. Ένας ανήλικος πουλάει χαρτομάντιλα ένας Θεός ξέρει από τι ώρα για ένας Θεός ξέρει πόσες πενταροδεκάρες. Κι εγώ αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο να μην έχει μια πόλη: πιτσιρίκια που πουλάνε χαρτομάντιλα ή shopping malls. Ας απαντήσει ο Ντανίλο κι ο Papa Llego.
Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, χαζεύοντας μερικές ακόμη μουλάτες στο μετρό και παίρνοντας ταξί για το πανδοχείο μας, διαπιστώνοντας πόσο φτηνά είναι. Χαιρετάμε πάλι μερικούς από τους συμπαθείς παππούδες και κάνουμε σχέδια για την επόμενη ημέρα.
Το μόνο που ξέρουμε για την επόμενη μέρα είναι πως πετάμε με τη LIAT για τον Άγιο Βικέντιο, με ενδιάμεσους σταθμούς την Antigua και τα Barbados. Τώρα που έχουμε γρήγορο ίντερνετ μπορούμε επιτέλους να δούμε αν υπάρχει πλοίο από το Kingstown για το Mayreau, το μικρό νησάκι που έχουμε βάλει στο μάτι. Αποδεικνύεται πως είμαστε φοβερά άτυχοι: το μοναδικό πλοίο που μας βόλευε θα έχει φύγει λίγα λεπτά μετά την προσγείωσή μας και η επόμενη (Τρίτη) είναι η μόνη ημέρα της εβδομάδας κατά την οποία δεν υπάρχει καράβι προς τα νότια. Λύση; Να μείνουμε ένα βράδυ στο Kingstown και στις… 5 το πρωί να πετάξουμε από τον Άγιο Βικέντιο στη Γρενάδα, από όπου θα παίρναμε καράβι για το Carriacou, όπου θα μέναμε μια μέρα ώστε την επόμενη να πάρουμε άλλο καράβι για να φτάσουμε στο πολυπόθητο Mayreau. Δηλαδή άλλη μια πτήση σε ένα ταξίδι που ήδη είναι παραφορτωμένο με πτήσεις, συν μερικές διαδρομές ακόμη με το πλοίο, αλλά δεν υπήρχε εναλλακτική επιλογή. Έκανα τις κρατήσεις και η ώρα είχε φτάσει ήδη δέκα. Είμαι πτώμα και είναι Δευτέρα, δηλαδή και να βγούμε δεν πρόκειται να δούμε και τη φοβερή νυχτερινή ζωή, αλλά ο D είναι ανένδοτος: θα βγούμε.
Ξυρίστηκα, έκανα ένα απίστευτα ζεστό ντους (άλλη μια έλλειψη στην Αβάνα…) και βγήκαμε. Είπαμε να περάσουμε από το καζίνο που μας είπε ο εκατομμυριούχος πως συχνάζει για να τον χαιρετίσουμε. Το καζίνοου είναι σχετικά άδειο, οι παίκτες ντυμένοι τουλάχιστον πρόχειρα, μια μπάντα παίζει εκκωφαντικά μπροστά σε 3-4 άτομα όλα κι όλα και να’ σου ο θείος στο πρώτο τραπέζι να παίζει ρουλέτα. Φάνηκε να χάρηκε που μας είδε, μας χαιρετάει με την ελληνοαμερικάνικη προφορά του («το καζίνοου είναι η ζωή μου, my life, you know?”) και μας ενημερώνει για την εξονυχιστική επιτόπια έρευνα που έχει κάνει στη διαθέσιμη γκάμα σαρκικής ψυχαγωγίας («όποια θες την πηδάς εδώ, oh yes») καθώς και μια συνοπτική ιατρική ανάλυση με έμφαση στις αναπαραγωγικές του δυνατότητες («αλλά αυτά είναι για σας, που είστε νέα παιδιά, εμένα αν μου κάνει κούκου μια φορά το μήνα κάνοου πάρτι, you know»). Πιο βαρετό καζίνο δε θυμάμαι να έχω δει. Αν άξιζε κάτι τον κόπο ήταν μερικές γιγαντοοθόνες στις οποίες προλάβαμε να δούμε τον Westbrook να καθαρίζει ένα ματς με 4 τρίποντα σε ένα τρίλεπτο. Και το δεκάλεπτο που περάσαμε στο καζίνο πολύ ήταν.
Βγήκαμε και παραδόξως βρήκαμε μερικά κλαμπάκια ανοικτά. Τα περάσαμε… απρόσμενα καλά σε μια πόλη που κατά τον D «μας περίμενε με ανοικτές αγκάλες». Καλά, και με ανοιχτά μπούτια να έλεγε μέσα θα είχε πέσει. Γυρίσαμε πίσω και πέσαμε για ύπνο. Την επόμενη μέρα πρέπει να αγοράσουμε αεροπορικά εισιτήρια από τα γραφεία της απερίγραπτης Air Antilles, να δούμε τον Φάρο του Κολόμβου (άλλο ένα φαραωνικό μνημείο στη ματαιοδοξία των δομινικανών πολιτικών) και να είμαστε στο αεροδρόμιο στην ώρα μας για την αλληλουχία πτήσεων προς την ανατολική Καραϊβική.
Φυσικά όταν ξυπνήσαμε ο D ξέχασε τις κραιπάλες της προηγούμενης νύχτας και θυμήθηκε την πρασινομάτα ισπανοεβραία σερβιτόρα και με τουλάχιστον φαιδρά επιχειρήματα προσπάθησε να με πείσει να φάμε το πρωινό μας εκεί. Το οποίο ήταν καταπληκτική ιδέα, αν εξαιρέσει κανείς ότι θα χάναμε το αεροπλάνο, δε θα προλαβαίναμε να βγάλουμε το εισιτήριο επιστροφής του για την Αβάνα, ότι το εστιατόριο της συμπαθούς νέας δε σερβίρει καν πρωινό και ότι ακόμη κι αν το σέρβιρε θα ήταν άθλιο. Η ιδέα εγκαταλείφθηκε και αποφασίσαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο αεροδρόμιο, όπου θα μας πήγαινε ένας κύριος Πάμπλο, αφού θα σταματούσαμε στα γραφεία της Air Antilles.
Αυτή η Air Antilles είναι μια εταιρεία αν μη τι άλλο μυστηριώδης. Στις ψαχνομηχανές δεν εμφανίζεται, η ιστοσελίδα της κονταροχτυπιέται με αυτή της Cubana για τον τίτλο της εκνευριστικότερης διαδικτυακής εφεύρεσης και η τιμή που δίνει το σάιτ της (187?) αποδεικνύεται ότι απλούστατα δεν ισχύει. Γιατί δεν το αγοράσαμε το εισιτήριο online; Επειδή «αυτή τη στιγμή αδυνατούμε να πραγματοποιήσουμε την επιθυμητή συναλλαγή». Οπότε είπαμε κι εμείς να πάμε στα γραφεία της, αφού έχει και τέτοια στον Άγιο Δομίνικο.
Το γραφείο είναι βασικά ένα τουριστικό πρακτορείο που εκπροσωπεί διάφορες εταιρείες. Μια ευγενέστατη μουλάτα με εντυπωσιακή στολή με ενημερώνει πως η μόνη τιμή που της βγάζει το σύστημα είναι 222 ευρώ και πως δεν έχει ιδέα γιατί το σάιτ εμφανίζει την τιμή των 187, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία. Περισσότερη σημασία έχει το αστραφτερό χαμόγελο, η διάθεση για παιχνίδι, το πολλά υποσχόμενο μισάνοιχτο πουκάμισο και η ματιά-ξυράφι. Ο D περιμένει στο αυτοκίνητο κι εγώ μαγεύομαι από την χαμογελαστή υπάλληλο. «Αχ, καλά, σίγουρα θα είστε από αυτούς τους ξένους που έρχονται εδώ για να σαλιαρίσουν με τις ντόπιες», λέει και με προσβάλει. Ε όχι και σαλιαρίσματα εγώ, διαμαρτύρομαι προσβεβλημένος, σας παρακαλώ, σοβαρός νέος είμαι με αγνά αισθήματα και υψηλό αίσθημα υπευθυνότητας, άξιο τέκνο της χριστιανικής Αβάνας και των καθώς πρέπει Εξαρχείων. Μου ζητάει το διαβατήριο του D ζητώντας συγγνώμη («αλλά είναι δύσκολο να πιστέψω πως ένας τόσο εμφανίσιμος νέος δεν έχει κοπέλα, αν είστε μόνος θα είναι επειδή δεν είστε πιστός») και πάνω που δείχνω να την πείθω για τη σοβαρότητα του ατόμου μου, βγάζοντας το διαβατήριο του D από την τσέπη μου πέφτουν δύο μεγαλοπρεπέστατες καπότες στο γκισέ της. Τις κοιτάει και γελάει, εγώ γίνομαι παντζάρι και η αξιοπιστία μου ως μονογαμικού νέου στην κλίμακα 1 έως 10 βρίσκεται γύρω στο μείον εικοσιεπτά.
Όσο η εξωτική μουλάτα εκδίδει το εισιτήριο, άλλες δυο φωνάρες εμφανίζονται από πίσω και δεν μπορώ παρά να ρωτήσω αν ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου είναι άνδρας και με τι κριτήρια προσλαμβάνει όλες αυτές τις μοντέλες. Μένω με το στόμα ανοικτό όταν πληροφορούμαι πως είναι γυναίκα και δεν προσλαμβάνει άντρες διότι σαλιαρίζουν και δεν είναι τόσο αποτελεσματικοί όσο οι γυναίκες. Και δεν μπορούν ούτε να κρατήσουν δυο προφυλακτικά σε διαφορετική τσέπη από το διαβατήριό τους, συμπληρώνω εγώ…
Το εισιτήριο βγήκε, αλλά αργήσαμε λίγο και θα πρέπει να αφήσουμε το Φάρο για την επόμενη φορά. Στη διαδρομή για το αεροδρόμιο, ο μεσήλιξ Πάμπλο μας λέει τη δική του εκδοχή για το πώς θα εξελιχθεί η τιτανομαχία ανάμεσα σε Ντανίλο και… Έφτασε ο Μπάρμπας: «Μακάρι να’ χα δυο χέρια να ψήφιζα για τον Ντανίλο. Πλέον υπάρχουν δουλειές, η οικονομία πάει καλύτερα, τι θέλουμε τώρα, να επιστρέψουμε στις εποχές του Ιπόλιτο; Που όταν κυβερνούσε δεν έβρισκες ούτε καύσιμα στα βενζινάδικα; Ντανίλο και πάλι Ντανίλο. Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν σοβαρό προβάδισμα κι ακόμη δεν έχει ξεκινήσει να τον στηρίζει δημοσίως ο πρόεδρος, που είναι δημοφιλής, οπότε μάλλον θα κερδίσει εύκολα», λέει ενώ περνάμε δίπλα από άλλη μια γιγαντοαφίσα του Έφτασε ο Μπάρμπας, στην οποία καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι, ή σα γέρος που μόλις βγήκε από οίκο ανοχής και διαπίστωσε ότι ακόμη του κάνει κούκου.
Το αεροδρόμιο είναι μισοάδειο, η κυρία στο check-in της LIAT δε γνωρίζει ότι η εταιρεία δε σερβίρει ούτε φιστίκια, ο D αγοράζει όσα δομινικάνικα πέσος μου απέμειναν, αφού θα επιστρέψει για να δει την πρασινομάτα και στην αναμονή για την επιβίβαση υποκύπτουμε στο μιαρό παράπτωμα της βρώσης δύο πιτσών Domino’s. Σχώρα με Φιντέλ, μα τη λιμπίστηκα ο άνθρωπος, πόσοι μήνες θα περάσουν μέχρι να ξαναβρώ πίτσα που να τρώγεται;
Μπαίνουμε στο χαμηλοτάβανο ιπτάμενο λεωφορείο της LIAT, της «εταιρείας χαμηλού κόστους της Καραϊβικής» και επιτέλους κατευθυνόμαστε προς μικρότερα νησάκια, το κυρίως πιάτο αυτού του ταξιδιού. Επιτέλους.
