Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.658
- Likes
- 50.480
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
FLASHBACK: Playa Maguana, ανατολική Κούβα, λίγους μήνες νωρίτερα. Οι δύο ήρωες της ιστορίας μας βρίσκονται σε μια από τις ομορφότερες παραλίες της Κούβας. Βγαίνουν από το παρκαρισμένο πάνω στην άμμο αμάξι, απλώνουν την πετσέτα του D στην παραλία (ε, ναι πάλι του D, εγώ δεν έχω πετσέτα, τι θέλετε τώρα) και θαυμάζουν μια παραλία όπως θα’ πρεπε να είναι όλες: αμμώδης, με φοίνικες χωρίς ψυχή, με εξαίρεση τρεις Κουβανούς που κάθονται κάτω από ένα δέντρο και περιμένουν να τους παραγγείλουμε αστακό, γαρίδες ή –τη σπεσιαλιτέ της περιοχής- το φοβερό cobo με χελώνα. Μένουμε με τα μαγιό μας, φανερώνουμε τα καλογυμνασμένα (τι τρέχουμε στα γυμναστήρια της Αβάνας; ), σμιλεμένα (με μυστρί), ποθητά (έτσι μας είπαν και το χάψαμε) κορμιά μας και μπαίνουμε στο νερό. Ούτε ρυθμισμένο με θερμοστάτη να ήταν.
Ο D ρίχνει ένα σαρδόνιο χαμόγελο: «Μάλλον θα κάνω τρεις-τέσσερεις απλωτές, είναι σούπερ το νερό». Καλά λέω, μην αργήσεις, έχουμε πολύ δρόμο μέχρι τη Χιμπάρα (άλλη αδυναμία μου αυτή), μη μας πιάσει και η νύχτα. «Όχι ρε, σε τρία τέταρτα το πολύ θα είμαι πίσω, κάτσε διάβασε το βιβλίο σου». Η αναλογία των 3-4 απλωτών σε 45 λεπτά είναι ενδιαφέρουσα, διότι μας βγάζει έναν μέσο όρο μιας απλωτής ανά 15λεπτο, αλλά το αντιπαρέρχομαι και κάθομαι να διαβάσω το βιβλίο μου.
Περνάνε τα 45 λεπτά, περνάει και η ώρα, περνάνε και τα 75 λεπτά κι έχουν αρχίσει και με ζώνουν τα φίδια διότι ο D δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Καλό το βιβλίο μου, αλλά όχι για τόσο. Κοιτάζω τον Κουβανό κάτω από το δέντρο και τον ρωτάω αν υπάρχει ναυαγοσώστης, ερώτηση προφανώς βλακώδης. «Δεν υπάρχει, αλλά σερβίρω φοβερό αστακό!», λέει όλο χαρά. Διάσωση ανθρώπου με βοήθεια «φοβερού» αστακού δεν έχω ακούσει ποτέ και μου κάνει ενδιαφέρον, αλλά θα προτιμήσω πιο παραδοσιακές μεθόδους. «Καμιά αστυνομία, ακτοφυλακή, κάτι τέτοιο;». Προβληματίζεται ο επίδοξος μάγειρας, αλλά μετά από μια στιγμή δισταγμού έρχεται η κοφτερή απάντηση: «Κοίτα, ο αστακός μου είναι καλός, αλλά το cobo μου δεν παίζεται, θα πάθεις πλάκα!».
Η αλήθεια είναι πως έχω πάθει πλάκα ήδη δύο φορές με το cobo του τύπου (νοστιμότατο, μόνο στο Νησί της Νιότης έχω φάει καλύτερο) και το θυμάμαι πολύ καλά (αυτός πάλι δε με θυμάται), αλλά προτεραιότητα έχει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με τον αγνοούμενο D. Πληροφορούμαι πως υπάρχει ναυαγοσώστης στη Μπαρακόα, αλλά αυτό είναι καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα μακριά. Υπάρχει φυσικά το αμάξι μας, αλλά υπάρχει και το μικρό inconvenience ότι δεν ξέρω να οδηγώ. Ρωτάω το μάγειρα: «οδήγηση ξέρεις;». Με κοιτάει στα μάτι όλο ειλικρίνεια και απαντάει «Δεν ξέρω οδήγηση ρε μεγάλε, αλλά φάε τη χελώνα μου και θα τα ξεχάσεις όλα!».
Η επιλογή του να φάω τη χελώνα του και να πάθω αμνησία μου αρέσει. Τον D δε θα τον βρω, αλλά ούτε κι αν καθόμουν μόνος στην παραλία θα τον έβρισκα, και τουλάχιστον με τη χελώνα θα ήμουν και χορτάτος. Πριν αποδεχθώ τη βρώση χελώνας, διακρίνω ένα καλογυμνασμένο, σμιλεμένο και ποθητό (έτσι του είπαν και το έχαψε) κορμί να έρχεται προς το μέρος μου από το άλλο άκρο της παραλίας. Τα 198 εκατοστά του D τρέχουν με ένα ανάλαφρο χοροπηδητό σαν να μην τρέχει τίποτε και κρατάει κι ένα όστρακο, το οποίο και επιδεικνύει με καμάρι.
-Τι είναι αυτό ρε, ξέρεις πόση ώρα λείπεις, έτοιμος ήμουν να πάω στη Μπαρακόα με ωτοστόπ! (ψέματα, έτοιμος ήμουν να φάω τη χελώνα, αλλά ας τον αφήσουμε να νιώσει ενοχές)
- Ναι, ε; Λείπω πολύ ώρα; Βρήκα ένα όστρακο και δεν ήθελα να το αφήσω. Έφαγα μια φλασιά κι έκανα έναν παραλληλισμό ανάμεσα στη σχέση μου με το όστρακο και τη σχέση μου με την L. Αν το άφηνα να φύγει, θα ήταν σαν να άφηνα και την L…
Η σχέση με τη χελώνα πιο σχετική μου φαινόταν, φίλε αναγνώστη. Και θα χόρταινα κιόλας. Μαθαίνω ότι ο D επί μιάμιση ώρα δε σταμάτησε να κολυμπάει, έφτασε στο διπλανό όρμο, όπου έκανε απόβαση και ήρθε τρέχοντας, με το όστρακο αγκαλιά. Αντοχές χωρίς όριο δηλαδή, και ουδεμία αίσθηση του χρόνου, κακός συνδυασμός…
Επιστροφή στην πραγματικότητα. Κολύμπησα ένα εικοσάλεπτο, έκανα το χρέος μου στα νερά της Καραϊβικής και αποφασίζω να αποσυρθώ. «Καλά, εγώ θα κάνω τρεις-τέσσερεις απλωτές κι έρχομαι», λέει ο άνθρωπος-ψάρι και κατανοώ ότι καλύτερα να πάω στο δωμάτιο, να τελειώσω όλο το βιβλίο, να ενημερωθώ για το PSI, να ξυριστώ και ίσως μου μείνει και χρόνος να πάρω το Champions League με τον Ατρόμητο πριν έρθει η Δευτέρα Παρουσία, δηλαδή ο D απ’ το κολύμπι.
Πηγαίνω μέχρι το μοναδικό μπαρ της παραλίας, όπου και πιάνω κουβέντα με τον μοναδικό θαμώνα. Είναι ντόπιος, τον λένε Ίνγκιμ, γύρω στα 25, ράσταμαν και μάλλον έχει Τζαμαϊκανό υπουργό για πατέρα χωρίς να το ξέρει, γιατί μου παίρνει κανένα δεκάλεπτο να πάρω το κολάι της προφοράς του. Η ζωή στο νησί είναι ωραία, λέει. Οικονομικό πρόβλημα δεν έχουν, διότι ασχολούνται οικογενειακώς με το «σίμπιντα». Ρωτάω αν έχει καμιά σχέση με τον τουρισμό αυτό, και απαντά πως όχι, σιγά τα λεφτά που έχει ο τουρισμός, όλα τα λεφτά είναι το σίμπιντα. Κάτι σε sea bidder μου ακούγεται αυτό, αλλά το να κάνουν πλειστηριασμούς για τη θάλασσα είναι ολίγον απίθανο, είπαμε ότι ιδιωτικοποιήθηκαν όλα, αλλά όχι και η θάλασσα, έλεος. «Όχι ρε συ, σίμπιντα λέμε, να όπως αυτό», λέει και δείχνει μια βάρκα. Ship building. Μάιστα, τώρα το’ πιασα. Κατά τον Ίνγκιμ ο μισθός του δασκάλου ή του ταχυδρόμου είναι περίπου 200-300$ το μήνα, με τα οποία τη βγάζει δεν τη βγάζει, αλλά με το σίμπιντα είναι πολύ πιο άνετος. «Λεφτά έχουμε, θάλασσα έχουμε, πηδάμε και συνέχεια, όλα καλά». ΦΑΠ! ΄Έρχεται μια σβουριχτή σφαλιάρα από πίσω από την πρώην χαμογελαστή ρεσεψιονίστ που πλέον δε χαμογελά καθόλου. «Δεν νομίζω πως κάνεις τις κατάλληλες γνωριμίες», μου λέει και η σφαλιάρα που έχωσε στον Ίνγκιμ δεν ήταν καθόλου στα αστεία. Η κοπέλα φοράει μια μακριά φούστα μέχρι τον αστράγαλο, δεν έχει ίχνος makeup, μιλάει αυτά τα old school Αγγλικά με τα “might, indeed, appropriate & perhaps” και είναι δείγμα του ότι εκτός από το efficiency και το gardening, έχει μείνει κι ένας αγγλικός καθωσπρεπισμός στο νησί από την εποχή των Άγγλων. Τα ξέκωλα, τα ξώπλατα, οι ερωτικές ματιές, τα κωλόμπαρα, τα αισθησιακά περπατήματα, τα υπονοούμενα και τα τοιαύτα, σταμάτησαν στην Κούβα και τη Δομινικανή Δημοκρατία, εδώ δεν έχει τέτοια.
Στο δρόμο για το δωμάτιο θα γνωρίσω τους ενοίκους του άλλου κατειλημμένου δωματίου του ξενοδοχείου, τον Έρικ και την Κάτια. Καναδοί γύρω στα σαράντα, βρίσκονται για δεύτερη φορά στο νησί, που το προτιμούν γιατί δεν πατάει ψυχή. Μου κάνει εντύπωση το πόσο αγαπημένοι φαίνονται. Έχουν και μια κόρη, αλλά την άφησαν σπίτι, θα την πάει ο Έρικ διακοπές στην Κούβα σε δυο εβδομάδες. Καναδός που δεν πάει στην Κούβα δεν είναι Καναδός άλλωστε. Τους ρωτάω πού μπορούμε να φάμε κάτι της προκοπής και ο Έρικ μου λέει για ένα εστιατόριο όπου πάνε οι ντόπιοι, περίπου 10 λεπτά με τα πόδια παραλιακά και μετά στρίβοντας στις… φυλλωσιές. Η άλλη πληροφορία που μου έδωσε είχε να κάνει με το Mayreaux, όπου κατά τον Έρικ το καλύτερο κατάλυμα είναι το «Dennis’ Place» που μαγειρεύει καταπληκτικά και είναι και ωραίος τύπος. Μου δείχνει και μια μπροσούρα σε… τσιγαρόχαρτο (καταξοδεύτηκε ο Dennis!) στην οποία δεν αναγράφεται καμία πληροφορία για το κατάλυμα, εκτός από το όνομα και… η ράστα φάτσα του Dennis. Κρατάω το τσιγαρόχαρτο και συνεχίζω για το δωμάτιο.
Μετά από 5-6 μερόνυχτα (ή τόσο μου φάνηκε τέλος πάντων) καταφτάνει και ο D. «Άργησα;» ρωτάει και αφήνω το ηλιοβασίλεμα να του δώσει την απάντηση. Το νερό ήταν καλό λέει (δεν τον έχω δει και ποτέ να το βρίσκει κακό), οπότε αποφάσισε να κολυμπήσει στο απέναντι νησάκι (καλά-καλά δε φαινόταν με το μάτι το «απέναντι»), που όμως δεν ήταν τόσο ωραίο όσο φαινόταν, οπότε κολύμπησε σε άλλη παραλία, όπου τον πήρε το ρεύμα, αλλά τελικώς επέστρεψε. Και κατά την άφιξή του στη… σωστή παραλία του Paradise Beach, τον υποδέχθηκαν πέντε σιτεμένες κυρίες που μάθαμε πως είναι συνταξιούχοι που περνούν όλο τους το χειμώνα στο Carriacou και εντυπωσιάστηκαν από τις κολυμβητικές ικανότητες του D.
Περπατάμε κατά μήκος της παραλίας και βρίσκουμε το εστιατόριο που μας σύστησε ο Έρικ. Είναι μια απλή ξύλινη κατασκευή πάνω σε τσιμεντένια βάση, βαμμένη σε χρώματα Καραϊβικής και γεμάτη με ντόπιους στα 5-6 τραπεζάκια της. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε το μοναδικό πράγμα που υπήρχε στο μενού (ψάρι με λαχανικά και ολίγον breadfruit) και ομοφώνως το ανακηρύσσουμε αίσχος. Δεν ξεκίνησε καλά η Καραϊβική από γαστρονομικής άποψης, οπότε αποφασίζουμε από εδώ και πέρα να ψάχνουμε πιο εξεζητημένες επιλογές. Η θέα πάντως με τους ντόπιους να χαριεντίζονται υπό το ηλιοβασίλεμα είναι ωραία, αλλά τα κουνούπια είναι ενοχλητικά. Επιστρέψαμε στο παλάτι μας, βάλαμε μακριά παντελόνια για να αποφύγουμε τα τσιμπήματα και πήραμε ένα βανάκι για να επισκεφθούμε το Hillsborough.
Όπως και σε άλλα σημεία της Καραϊβικής, παρότι μόλις 6.20 το απόγευμα, ο οικισμός (αρνούμαι να το χαρακτηρίσω πόλη) έχει ερημώσει. Ψυχή δεν κυκλοφορεί στο δρόμο κι εμείς που ψάχνουμε γλυκό μείναμε με τη γλύκα, αφού τα πάντα ήταν κλειστά, συμπεριλαμβανομένου ενός οικογενειακού καταστήματος που φτιάχνει σπιτικό φαγητό και ενδιαφέροντα κέικ. Αυτό που μας έκανε εντύπωση πάντως είναι η παντελής έλλειψη τουριστικής υποδομής: σουβενιράδικα δεν υπάρχουν, από ξενοδοχεία είδαμε μόνο ένα (το οποίο στεγάζεται πάνω από σούπερ μάρκετ και είναι εμφανές πως η βασική επιχείρηση είναι το δεύτερο), τουρίστες γιοκ και γενικώς η «πρωτεύουσα» του νησιού κινείται σε ρυθμούς που θυμίζουν άλλες δεκαετίες.
Τελικώς αγοράσαμε δυο (παραδόξως νόστιμα!) power bars στο σούπερ μάρκετ του Ade, που πρέπει να είναι ο αυτοκράτορας της πόλης. Ade’s Rent a Car, Ade’s Super Market, Ade’s Rooms to Let, Ade’s Insurances, άντε χέσε μας. Τα σοκάκια της πόλης ερημικά, αλλά πανέμορφα. Βρήκαμε δυο-τρεις ανθρώπους να ρωτήσουμε για τυχόν σοκολάτα ή παγωτό και ήταν όλοι ευγενέστατοι, όπως και οι οδηγοί των βαν που μόλις πεις το πού θες να κατέβεις απαντούν με ένα «yaman».
Επιστρέψαμε στο Sunset Beach, απολαμβάνοντας και πάλι τη διαδρομή, αυτή τη φορά υπό το λυκόφως. Τρεμάμενα φώτα λαμπιρίζουν μέσα από τα σπίτια των Χόμπιτ, ενώ στο δρόμο για το δωμάτιό μας απολαμβάνουμε τα αστέρια κι αποφασίζουμε να αγνοήσουμε το BBQ πάρτι του Ίνγκιμ που θα λάβει χώρα στην παραλία . Ο ύπνος θα με πάρει ακούγοντας τα κύματα κι ένα τριζόνι που μου θύμισε κάτι από τα παιδικά μου καλοκαίρια στο Πεζονήσι. Γι αύριο το πρόγραμμα λέει λίγο trek, λίγο μπανάκι, λεωφορείο για την «άλλη» πλευρά του νησιού και το μεσημέρι θα πάρουμε το πλοίο Jasper για να πάμε στο Mayreaux. Ή έτσι νομίζαμε… Η κατάρα της go2dbeach θα έβγαινε αληθινή: θα ευχηθω να σε τρεχει ο D απο νησι σε νησι και να του κουβαλας και τις βαλιτσες! Και να χαλασει το βαπορι…
Ο D ρίχνει ένα σαρδόνιο χαμόγελο: «Μάλλον θα κάνω τρεις-τέσσερεις απλωτές, είναι σούπερ το νερό». Καλά λέω, μην αργήσεις, έχουμε πολύ δρόμο μέχρι τη Χιμπάρα (άλλη αδυναμία μου αυτή), μη μας πιάσει και η νύχτα. «Όχι ρε, σε τρία τέταρτα το πολύ θα είμαι πίσω, κάτσε διάβασε το βιβλίο σου». Η αναλογία των 3-4 απλωτών σε 45 λεπτά είναι ενδιαφέρουσα, διότι μας βγάζει έναν μέσο όρο μιας απλωτής ανά 15λεπτο, αλλά το αντιπαρέρχομαι και κάθομαι να διαβάσω το βιβλίο μου.
Περνάνε τα 45 λεπτά, περνάει και η ώρα, περνάνε και τα 75 λεπτά κι έχουν αρχίσει και με ζώνουν τα φίδια διότι ο D δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Καλό το βιβλίο μου, αλλά όχι για τόσο. Κοιτάζω τον Κουβανό κάτω από το δέντρο και τον ρωτάω αν υπάρχει ναυαγοσώστης, ερώτηση προφανώς βλακώδης. «Δεν υπάρχει, αλλά σερβίρω φοβερό αστακό!», λέει όλο χαρά. Διάσωση ανθρώπου με βοήθεια «φοβερού» αστακού δεν έχω ακούσει ποτέ και μου κάνει ενδιαφέρον, αλλά θα προτιμήσω πιο παραδοσιακές μεθόδους. «Καμιά αστυνομία, ακτοφυλακή, κάτι τέτοιο;». Προβληματίζεται ο επίδοξος μάγειρας, αλλά μετά από μια στιγμή δισταγμού έρχεται η κοφτερή απάντηση: «Κοίτα, ο αστακός μου είναι καλός, αλλά το cobo μου δεν παίζεται, θα πάθεις πλάκα!».
Η αλήθεια είναι πως έχω πάθει πλάκα ήδη δύο φορές με το cobo του τύπου (νοστιμότατο, μόνο στο Νησί της Νιότης έχω φάει καλύτερο) και το θυμάμαι πολύ καλά (αυτός πάλι δε με θυμάται), αλλά προτεραιότητα έχει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με τον αγνοούμενο D. Πληροφορούμαι πως υπάρχει ναυαγοσώστης στη Μπαρακόα, αλλά αυτό είναι καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα μακριά. Υπάρχει φυσικά το αμάξι μας, αλλά υπάρχει και το μικρό inconvenience ότι δεν ξέρω να οδηγώ. Ρωτάω το μάγειρα: «οδήγηση ξέρεις;». Με κοιτάει στα μάτι όλο ειλικρίνεια και απαντάει «Δεν ξέρω οδήγηση ρε μεγάλε, αλλά φάε τη χελώνα μου και θα τα ξεχάσεις όλα!».
Η επιλογή του να φάω τη χελώνα του και να πάθω αμνησία μου αρέσει. Τον D δε θα τον βρω, αλλά ούτε κι αν καθόμουν μόνος στην παραλία θα τον έβρισκα, και τουλάχιστον με τη χελώνα θα ήμουν και χορτάτος. Πριν αποδεχθώ τη βρώση χελώνας, διακρίνω ένα καλογυμνασμένο, σμιλεμένο και ποθητό (έτσι του είπαν και το έχαψε) κορμί να έρχεται προς το μέρος μου από το άλλο άκρο της παραλίας. Τα 198 εκατοστά του D τρέχουν με ένα ανάλαφρο χοροπηδητό σαν να μην τρέχει τίποτε και κρατάει κι ένα όστρακο, το οποίο και επιδεικνύει με καμάρι.
-Τι είναι αυτό ρε, ξέρεις πόση ώρα λείπεις, έτοιμος ήμουν να πάω στη Μπαρακόα με ωτοστόπ! (ψέματα, έτοιμος ήμουν να φάω τη χελώνα, αλλά ας τον αφήσουμε να νιώσει ενοχές)
- Ναι, ε; Λείπω πολύ ώρα; Βρήκα ένα όστρακο και δεν ήθελα να το αφήσω. Έφαγα μια φλασιά κι έκανα έναν παραλληλισμό ανάμεσα στη σχέση μου με το όστρακο και τη σχέση μου με την L. Αν το άφηνα να φύγει, θα ήταν σαν να άφηνα και την L…
Η σχέση με τη χελώνα πιο σχετική μου φαινόταν, φίλε αναγνώστη. Και θα χόρταινα κιόλας. Μαθαίνω ότι ο D επί μιάμιση ώρα δε σταμάτησε να κολυμπάει, έφτασε στο διπλανό όρμο, όπου έκανε απόβαση και ήρθε τρέχοντας, με το όστρακο αγκαλιά. Αντοχές χωρίς όριο δηλαδή, και ουδεμία αίσθηση του χρόνου, κακός συνδυασμός…
Επιστροφή στην πραγματικότητα. Κολύμπησα ένα εικοσάλεπτο, έκανα το χρέος μου στα νερά της Καραϊβικής και αποφασίζω να αποσυρθώ. «Καλά, εγώ θα κάνω τρεις-τέσσερεις απλωτές κι έρχομαι», λέει ο άνθρωπος-ψάρι και κατανοώ ότι καλύτερα να πάω στο δωμάτιο, να τελειώσω όλο το βιβλίο, να ενημερωθώ για το PSI, να ξυριστώ και ίσως μου μείνει και χρόνος να πάρω το Champions League με τον Ατρόμητο πριν έρθει η Δευτέρα Παρουσία, δηλαδή ο D απ’ το κολύμπι.
Πηγαίνω μέχρι το μοναδικό μπαρ της παραλίας, όπου και πιάνω κουβέντα με τον μοναδικό θαμώνα. Είναι ντόπιος, τον λένε Ίνγκιμ, γύρω στα 25, ράσταμαν και μάλλον έχει Τζαμαϊκανό υπουργό για πατέρα χωρίς να το ξέρει, γιατί μου παίρνει κανένα δεκάλεπτο να πάρω το κολάι της προφοράς του. Η ζωή στο νησί είναι ωραία, λέει. Οικονομικό πρόβλημα δεν έχουν, διότι ασχολούνται οικογενειακώς με το «σίμπιντα». Ρωτάω αν έχει καμιά σχέση με τον τουρισμό αυτό, και απαντά πως όχι, σιγά τα λεφτά που έχει ο τουρισμός, όλα τα λεφτά είναι το σίμπιντα. Κάτι σε sea bidder μου ακούγεται αυτό, αλλά το να κάνουν πλειστηριασμούς για τη θάλασσα είναι ολίγον απίθανο, είπαμε ότι ιδιωτικοποιήθηκαν όλα, αλλά όχι και η θάλασσα, έλεος. «Όχι ρε συ, σίμπιντα λέμε, να όπως αυτό», λέει και δείχνει μια βάρκα. Ship building. Μάιστα, τώρα το’ πιασα. Κατά τον Ίνγκιμ ο μισθός του δασκάλου ή του ταχυδρόμου είναι περίπου 200-300$ το μήνα, με τα οποία τη βγάζει δεν τη βγάζει, αλλά με το σίμπιντα είναι πολύ πιο άνετος. «Λεφτά έχουμε, θάλασσα έχουμε, πηδάμε και συνέχεια, όλα καλά». ΦΑΠ! ΄Έρχεται μια σβουριχτή σφαλιάρα από πίσω από την πρώην χαμογελαστή ρεσεψιονίστ που πλέον δε χαμογελά καθόλου. «Δεν νομίζω πως κάνεις τις κατάλληλες γνωριμίες», μου λέει και η σφαλιάρα που έχωσε στον Ίνγκιμ δεν ήταν καθόλου στα αστεία. Η κοπέλα φοράει μια μακριά φούστα μέχρι τον αστράγαλο, δεν έχει ίχνος makeup, μιλάει αυτά τα old school Αγγλικά με τα “might, indeed, appropriate & perhaps” και είναι δείγμα του ότι εκτός από το efficiency και το gardening, έχει μείνει κι ένας αγγλικός καθωσπρεπισμός στο νησί από την εποχή των Άγγλων. Τα ξέκωλα, τα ξώπλατα, οι ερωτικές ματιές, τα κωλόμπαρα, τα αισθησιακά περπατήματα, τα υπονοούμενα και τα τοιαύτα, σταμάτησαν στην Κούβα και τη Δομινικανή Δημοκρατία, εδώ δεν έχει τέτοια.
Στο δρόμο για το δωμάτιο θα γνωρίσω τους ενοίκους του άλλου κατειλημμένου δωματίου του ξενοδοχείου, τον Έρικ και την Κάτια. Καναδοί γύρω στα σαράντα, βρίσκονται για δεύτερη φορά στο νησί, που το προτιμούν γιατί δεν πατάει ψυχή. Μου κάνει εντύπωση το πόσο αγαπημένοι φαίνονται. Έχουν και μια κόρη, αλλά την άφησαν σπίτι, θα την πάει ο Έρικ διακοπές στην Κούβα σε δυο εβδομάδες. Καναδός που δεν πάει στην Κούβα δεν είναι Καναδός άλλωστε. Τους ρωτάω πού μπορούμε να φάμε κάτι της προκοπής και ο Έρικ μου λέει για ένα εστιατόριο όπου πάνε οι ντόπιοι, περίπου 10 λεπτά με τα πόδια παραλιακά και μετά στρίβοντας στις… φυλλωσιές. Η άλλη πληροφορία που μου έδωσε είχε να κάνει με το Mayreaux, όπου κατά τον Έρικ το καλύτερο κατάλυμα είναι το «Dennis’ Place» που μαγειρεύει καταπληκτικά και είναι και ωραίος τύπος. Μου δείχνει και μια μπροσούρα σε… τσιγαρόχαρτο (καταξοδεύτηκε ο Dennis!) στην οποία δεν αναγράφεται καμία πληροφορία για το κατάλυμα, εκτός από το όνομα και… η ράστα φάτσα του Dennis. Κρατάω το τσιγαρόχαρτο και συνεχίζω για το δωμάτιο.
Μετά από 5-6 μερόνυχτα (ή τόσο μου φάνηκε τέλος πάντων) καταφτάνει και ο D. «Άργησα;» ρωτάει και αφήνω το ηλιοβασίλεμα να του δώσει την απάντηση. Το νερό ήταν καλό λέει (δεν τον έχω δει και ποτέ να το βρίσκει κακό), οπότε αποφάσισε να κολυμπήσει στο απέναντι νησάκι (καλά-καλά δε φαινόταν με το μάτι το «απέναντι»), που όμως δεν ήταν τόσο ωραίο όσο φαινόταν, οπότε κολύμπησε σε άλλη παραλία, όπου τον πήρε το ρεύμα, αλλά τελικώς επέστρεψε. Και κατά την άφιξή του στη… σωστή παραλία του Paradise Beach, τον υποδέχθηκαν πέντε σιτεμένες κυρίες που μάθαμε πως είναι συνταξιούχοι που περνούν όλο τους το χειμώνα στο Carriacou και εντυπωσιάστηκαν από τις κολυμβητικές ικανότητες του D.
Περπατάμε κατά μήκος της παραλίας και βρίσκουμε το εστιατόριο που μας σύστησε ο Έρικ. Είναι μια απλή ξύλινη κατασκευή πάνω σε τσιμεντένια βάση, βαμμένη σε χρώματα Καραϊβικής και γεμάτη με ντόπιους στα 5-6 τραπεζάκια της. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε το μοναδικό πράγμα που υπήρχε στο μενού (ψάρι με λαχανικά και ολίγον breadfruit) και ομοφώνως το ανακηρύσσουμε αίσχος. Δεν ξεκίνησε καλά η Καραϊβική από γαστρονομικής άποψης, οπότε αποφασίζουμε από εδώ και πέρα να ψάχνουμε πιο εξεζητημένες επιλογές. Η θέα πάντως με τους ντόπιους να χαριεντίζονται υπό το ηλιοβασίλεμα είναι ωραία, αλλά τα κουνούπια είναι ενοχλητικά. Επιστρέψαμε στο παλάτι μας, βάλαμε μακριά παντελόνια για να αποφύγουμε τα τσιμπήματα και πήραμε ένα βανάκι για να επισκεφθούμε το Hillsborough.
Όπως και σε άλλα σημεία της Καραϊβικής, παρότι μόλις 6.20 το απόγευμα, ο οικισμός (αρνούμαι να το χαρακτηρίσω πόλη) έχει ερημώσει. Ψυχή δεν κυκλοφορεί στο δρόμο κι εμείς που ψάχνουμε γλυκό μείναμε με τη γλύκα, αφού τα πάντα ήταν κλειστά, συμπεριλαμβανομένου ενός οικογενειακού καταστήματος που φτιάχνει σπιτικό φαγητό και ενδιαφέροντα κέικ. Αυτό που μας έκανε εντύπωση πάντως είναι η παντελής έλλειψη τουριστικής υποδομής: σουβενιράδικα δεν υπάρχουν, από ξενοδοχεία είδαμε μόνο ένα (το οποίο στεγάζεται πάνω από σούπερ μάρκετ και είναι εμφανές πως η βασική επιχείρηση είναι το δεύτερο), τουρίστες γιοκ και γενικώς η «πρωτεύουσα» του νησιού κινείται σε ρυθμούς που θυμίζουν άλλες δεκαετίες.
Τελικώς αγοράσαμε δυο (παραδόξως νόστιμα!) power bars στο σούπερ μάρκετ του Ade, που πρέπει να είναι ο αυτοκράτορας της πόλης. Ade’s Rent a Car, Ade’s Super Market, Ade’s Rooms to Let, Ade’s Insurances, άντε χέσε μας. Τα σοκάκια της πόλης ερημικά, αλλά πανέμορφα. Βρήκαμε δυο-τρεις ανθρώπους να ρωτήσουμε για τυχόν σοκολάτα ή παγωτό και ήταν όλοι ευγενέστατοι, όπως και οι οδηγοί των βαν που μόλις πεις το πού θες να κατέβεις απαντούν με ένα «yaman».
Επιστρέψαμε στο Sunset Beach, απολαμβάνοντας και πάλι τη διαδρομή, αυτή τη φορά υπό το λυκόφως. Τρεμάμενα φώτα λαμπιρίζουν μέσα από τα σπίτια των Χόμπιτ, ενώ στο δρόμο για το δωμάτιό μας απολαμβάνουμε τα αστέρια κι αποφασίζουμε να αγνοήσουμε το BBQ πάρτι του Ίνγκιμ που θα λάβει χώρα στην παραλία . Ο ύπνος θα με πάρει ακούγοντας τα κύματα κι ένα τριζόνι που μου θύμισε κάτι από τα παιδικά μου καλοκαίρια στο Πεζονήσι. Γι αύριο το πρόγραμμα λέει λίγο trek, λίγο μπανάκι, λεωφορείο για την «άλλη» πλευρά του νησιού και το μεσημέρι θα πάρουμε το πλοίο Jasper για να πάμε στο Mayreaux. Ή έτσι νομίζαμε… Η κατάρα της go2dbeach θα έβγαινε αληθινή: θα ευχηθω να σε τρεχει ο D απο νησι σε νησι και να του κουβαλας και τις βαλιτσες! Και να χαλασει το βαπορι…
