Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.666
- Likes
- 50.513
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
Όποιος καταφέρει να βρει το σπίτι του D στην Αβάνα χωρίς δυο χάρτες, απανωτές ερωτήσεις σε γιαγιάδες, παιδάκια και μια βαμμένη ξανθιά με φωσφοριζέ εσώρουχο (δε φταίω εγώ, αυτή καθόταν με τα πόδια…ημισταυρωμένα, εγώ προσπάθησα να μην κοιτάω, αλήθεια λέω), κερδίζει ένα ταξιδιωτικό σάκο. Κι αυτό διότι ο άνθρωπος μένει… στους λύκους, εκεί που the streets have no name και πάλι καλά που είχα μαζί μου τον άνθρωπο-GPS, χωρίς τον οποίο το σπίτι δε θα το έβρισκα ποτέ και η πτήση της ηρωικής Cubana θα έφευγε χωρίς την αφεντιά μας, δηλαδή με μόνο 8 αντί για 10 ολόκληρους επιβάτες.
Επειδή ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να βρει το προαναφερθέν σπίτι χωρίς τη συνδρομή όλων των προαναφερθέντων γειτόνων και του προαναφερθέντος φωσφοριζέ εσωρούχου είναι ο D, θα ήθελα να του χαρίσω τον προαναφερθέντα σάκο. Τον οποίο και θα του τον είχα χαρίσει ήδη, αν ήξερα ότι σκόπευε να πάρει στο ταξίδι μια τερατώδη τετράγωνη Samsonite που μόλις την είδα μου ήρθε σύγκρυο.
-Δε μου λες σύντροφε D, στον κομουνισμό που πιστεύεις και μα τον Άγιο Καμίλο, με αυτό το πράγμα σκοπεύεις να ταξιδέψεις; ρωτάω ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στον εννιάκιλο σάκο μου, που θα ήταν εξάκιλος αν δεν είχα πάρει και τα χειμερινά μου για την επίσκεψη στην Κεντρική Ευρώπη που θα ακολουθούσε την εξόρμηση στα νησάκια της Καραϊβικής, και που φάνταζε μικροσκοπικός δίπλα στο τέρας της Samsonite.
- Ναι, δε λέω, κόστισε κάτι παραπάνω αλλά είναι φοβερή! Κοίτα! Λέει ο σύντροφος και μου δείχνει με απεριόριστο καμάρι το πώς η βαλίτσα τσουλάει πάνω σε τέσσερις ρόδες με την ίδια άνεση που το έκαναν και οι μπάλες στο bowling της Κηφισιάς που έκανα τις γυμνασιακές μου κοπάνες προ αμνημονεύτων ετών.
Να πω ότι ενθουσιάστηκα, ψέματα θα είναι. Δεν είχαμε ακριβή σχέδια για το πού ακριβώς θα πηγαίναμε, πόσες διανυκτερεύσεις θα κάναμε σε κάθε κράτος και κρατίδιο, πού θα κοιμόμασταν ή τι ακριβώς θα κάναμε σε κάθε νησί, αλλά η γενική ιδέα ήταν πως θα μέναμε σε νησάκια με μικρή τουριστική παρουσία, θα κάναμε trekking, θα μπαίναμε σε καΐκια και θα μέναμε σε καμιά καλύβα πάνω σε ερημικές παραλίες, τα οποία ξαφνικά φάνταζαν Γολγοθάς αν συνοδεύονταν και από το κουβάλημα μιας Samsonite, όσο ευθυγραμμισμένα κι αν τσουλάει. Τέλος πάντων, άλλη λύση δεν υπήρχε, το αντιπαρήλθαμε, καταναλώσαμε τα μοναδικά μελομακάρονα στην Κούβα και φύγαμε για το αεροδρόμιο της Αβάνας.
Φτάνοντας, θυμήθηκα πως είχα πάνω μου μερικές χιλιάδες ευρώ και πέσος, τα οποία απαγορεύεται και να βγάλω από τη χώρα, αλλά ευτυχώς ο άνθρωπος-GPS δέχτηκε να μου τα φυλάξει, μέχρι να επιστρέψω. Έχω βαρεθεί να ακούω για το πόσο «απατεώνες» και «φιλοχρήματοι» είναι οι Κουβανοί. Σε μια χώρα όπου το να έχεις λογαριασμό στην τράπεζα είναι πολύ πιο επίφοβο από το να κουβαλάς όλες τις οικονομίες πάνω σου καθημερινώς, έχω εμπιστευθεί αμέτρητες φορές φίλους και γνωστούς με μεγαλούτσικα ποσά και ποτέ δεν έχασα ούτε ένα κουβανέζικο πέσο. Γιʼ αυτό την αγαπάμε την Κούβα, γιατί έχει ανθρώπους-σπαθί, που γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Γι αυτό κι εγώ πάντα επιστρέφω, ακόμη κι όταν μαγεύομαι από κάτι Νεπάλ και Ντομινίκες, γιατί σαν την Κούβα δεν είναι πουθενά και μου αρέσει να πατάω χαλιά και να με πατάνε κι εμένα. Είναι θέμα βίτσιου δηλαδή.
Σε κανέναν από τους γκισέδες της ηρωικής Cubana δεν αναγράφονταν οι δυο μαγικές λεξούλες που έψαχνα. Ούτε “Santo” έλεγε, ούτε “Domingo”, οπότε άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, πράγμα καθόλου υστερικό όταν ταξιδεύεις με την Cubana, την πιο θρησκευτική αεροπορική εταιρεία στον κόσμο, αφού σύμφωνα με το φίλο μου το Reggis «ένας Θεός ξέρει πότε θα απογειωθεί και ούτε η Παναγιά δεν ξέρει αν θα προσγειωθεί». Πλησιάζω ένα γκισέ της Cubana όπου μια βαριεστημένη κυριούλα ταλαιπωρεί επίδοξους επιβάτες. “Buenos Aires” λέει η ολοκαίνουρια οθόνη πάνω από το γκισέ. «Συγγνώμη, για check-in για Άγιο Δομίνικο πού πηγαίνω;», ρωτάω για να εισπράξω ένα ξερό «Εδώ». Γνωστοποιώ στην κυρία πως η ταμπέλα γράφει άλλο προορισμό και εκπλήσσεται. «Σοβαρά; Χαχα, καλά πάλι ξεχάσαμε να το αλλάξουμε» και συνεχίζει απρόσκοπτη. Δημόσιο foreva…
Δεν έχει πολύ ενδιαφέρον η διαδικασία του check-in, η αναμονή στο αεροδρόμιο ή η πτήση για Άγιο Δομίνικο, αλλά επειδή πάντα κάτι νέο μαθαίνει κανείς, εκείνο το βράδυ μάθαμε πως:
1) Οι κάτοχοι διπλωματικού διαβατηρίου δεν πληρώνουν φόρους αεροδρομίου στην Αβάνα (και σε πολλά άλλα μέρη απʼ ό,τι διαπίστωσα)
2) Η Cubana μερικές φορές πετάει στην ώρα της, είμαι αυτόπτης μάρτυρας, I believe, thetruthisoutthere
3) Η καλύτερη μεταγραφή που μπορεί να κάνει κανείς στο Football Manager 2012 είναι ο Lenny Nangis. Champions League με τον Ατρόμητο παίρνεις με αυτόν…
4) Μερικές φορές το «ικανό» σάντουιτς της Cubana δεν προκαλεί διάρροια
5) Ο D ανήκει στην προνομιούχο εκείνη τάξη ανθρώπων που κοιμούνται από την απογείωση μέχρι την προσγείωση, χωρίς κανένα πρόβλημα. Για τους υπόλοιπους, ευτυχώς υπάρχουν τα βιβλία του Jose Saramago και το FM2012
6) Σε αυτή τη νέα εποχή που μπαίνει η Κούβα δεν είναι πλέον ασυνήθιστο να πετυχαίνεις στην πτήση σου γνωστούς Κουβανούς που πηγαίνουν «για διακοπές» στη Δομινικανή Δημοκρατία «για μερικές μέρες, έτσι για να ξεσκάσουμε». Σε άλλες εποχές Κουβανός σε αεροπλάνο ήταν καλλιτέχνης, αθλητής, γιατρός, διπλωμάτης ή πολίτης σε καθεστώς αυτομόλησης.
Ο Άγιος Δομίνικος δεν προοριζόταν να είναι τίποτε περισσότερο από ένα μεταβατικό σταθμό προς τα μικρά νησάκια της ανατολικής Καραϊβικής που σκοπεύαμε να επισκεφθούμε. Επειδή όμως η πτήση έφτανε πολύ αργά, είπαμε να μείνουμε δύο βράδια, ώστε να κάνουμε και μια βόλτα στη μεγαλύτερη πόλη της νησιωτικής Καραϊβικής.
Επειδή ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να βρει το προαναφερθέν σπίτι χωρίς τη συνδρομή όλων των προαναφερθέντων γειτόνων και του προαναφερθέντος φωσφοριζέ εσωρούχου είναι ο D, θα ήθελα να του χαρίσω τον προαναφερθέντα σάκο. Τον οποίο και θα του τον είχα χαρίσει ήδη, αν ήξερα ότι σκόπευε να πάρει στο ταξίδι μια τερατώδη τετράγωνη Samsonite που μόλις την είδα μου ήρθε σύγκρυο.
-Δε μου λες σύντροφε D, στον κομουνισμό που πιστεύεις και μα τον Άγιο Καμίλο, με αυτό το πράγμα σκοπεύεις να ταξιδέψεις; ρωτάω ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στον εννιάκιλο σάκο μου, που θα ήταν εξάκιλος αν δεν είχα πάρει και τα χειμερινά μου για την επίσκεψη στην Κεντρική Ευρώπη που θα ακολουθούσε την εξόρμηση στα νησάκια της Καραϊβικής, και που φάνταζε μικροσκοπικός δίπλα στο τέρας της Samsonite.
- Ναι, δε λέω, κόστισε κάτι παραπάνω αλλά είναι φοβερή! Κοίτα! Λέει ο σύντροφος και μου δείχνει με απεριόριστο καμάρι το πώς η βαλίτσα τσουλάει πάνω σε τέσσερις ρόδες με την ίδια άνεση που το έκαναν και οι μπάλες στο bowling της Κηφισιάς που έκανα τις γυμνασιακές μου κοπάνες προ αμνημονεύτων ετών.
Να πω ότι ενθουσιάστηκα, ψέματα θα είναι. Δεν είχαμε ακριβή σχέδια για το πού ακριβώς θα πηγαίναμε, πόσες διανυκτερεύσεις θα κάναμε σε κάθε κράτος και κρατίδιο, πού θα κοιμόμασταν ή τι ακριβώς θα κάναμε σε κάθε νησί, αλλά η γενική ιδέα ήταν πως θα μέναμε σε νησάκια με μικρή τουριστική παρουσία, θα κάναμε trekking, θα μπαίναμε σε καΐκια και θα μέναμε σε καμιά καλύβα πάνω σε ερημικές παραλίες, τα οποία ξαφνικά φάνταζαν Γολγοθάς αν συνοδεύονταν και από το κουβάλημα μιας Samsonite, όσο ευθυγραμμισμένα κι αν τσουλάει. Τέλος πάντων, άλλη λύση δεν υπήρχε, το αντιπαρήλθαμε, καταναλώσαμε τα μοναδικά μελομακάρονα στην Κούβα και φύγαμε για το αεροδρόμιο της Αβάνας.
Φτάνοντας, θυμήθηκα πως είχα πάνω μου μερικές χιλιάδες ευρώ και πέσος, τα οποία απαγορεύεται και να βγάλω από τη χώρα, αλλά ευτυχώς ο άνθρωπος-GPS δέχτηκε να μου τα φυλάξει, μέχρι να επιστρέψω. Έχω βαρεθεί να ακούω για το πόσο «απατεώνες» και «φιλοχρήματοι» είναι οι Κουβανοί. Σε μια χώρα όπου το να έχεις λογαριασμό στην τράπεζα είναι πολύ πιο επίφοβο από το να κουβαλάς όλες τις οικονομίες πάνω σου καθημερινώς, έχω εμπιστευθεί αμέτρητες φορές φίλους και γνωστούς με μεγαλούτσικα ποσά και ποτέ δεν έχασα ούτε ένα κουβανέζικο πέσο. Γιʼ αυτό την αγαπάμε την Κούβα, γιατί έχει ανθρώπους-σπαθί, που γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Γι αυτό κι εγώ πάντα επιστρέφω, ακόμη κι όταν μαγεύομαι από κάτι Νεπάλ και Ντομινίκες, γιατί σαν την Κούβα δεν είναι πουθενά και μου αρέσει να πατάω χαλιά και να με πατάνε κι εμένα. Είναι θέμα βίτσιου δηλαδή.
Σε κανέναν από τους γκισέδες της ηρωικής Cubana δεν αναγράφονταν οι δυο μαγικές λεξούλες που έψαχνα. Ούτε “Santo” έλεγε, ούτε “Domingo”, οπότε άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, πράγμα καθόλου υστερικό όταν ταξιδεύεις με την Cubana, την πιο θρησκευτική αεροπορική εταιρεία στον κόσμο, αφού σύμφωνα με το φίλο μου το Reggis «ένας Θεός ξέρει πότε θα απογειωθεί και ούτε η Παναγιά δεν ξέρει αν θα προσγειωθεί». Πλησιάζω ένα γκισέ της Cubana όπου μια βαριεστημένη κυριούλα ταλαιπωρεί επίδοξους επιβάτες. “Buenos Aires” λέει η ολοκαίνουρια οθόνη πάνω από το γκισέ. «Συγγνώμη, για check-in για Άγιο Δομίνικο πού πηγαίνω;», ρωτάω για να εισπράξω ένα ξερό «Εδώ». Γνωστοποιώ στην κυρία πως η ταμπέλα γράφει άλλο προορισμό και εκπλήσσεται. «Σοβαρά; Χαχα, καλά πάλι ξεχάσαμε να το αλλάξουμε» και συνεχίζει απρόσκοπτη. Δημόσιο foreva…
Δεν έχει πολύ ενδιαφέρον η διαδικασία του check-in, η αναμονή στο αεροδρόμιο ή η πτήση για Άγιο Δομίνικο, αλλά επειδή πάντα κάτι νέο μαθαίνει κανείς, εκείνο το βράδυ μάθαμε πως:
1) Οι κάτοχοι διπλωματικού διαβατηρίου δεν πληρώνουν φόρους αεροδρομίου στην Αβάνα (και σε πολλά άλλα μέρη απʼ ό,τι διαπίστωσα)
2) Η Cubana μερικές φορές πετάει στην ώρα της, είμαι αυτόπτης μάρτυρας, I believe, thetruthisoutthere
3) Η καλύτερη μεταγραφή που μπορεί να κάνει κανείς στο Football Manager 2012 είναι ο Lenny Nangis. Champions League με τον Ατρόμητο παίρνεις με αυτόν…
4) Μερικές φορές το «ικανό» σάντουιτς της Cubana δεν προκαλεί διάρροια
5) Ο D ανήκει στην προνομιούχο εκείνη τάξη ανθρώπων που κοιμούνται από την απογείωση μέχρι την προσγείωση, χωρίς κανένα πρόβλημα. Για τους υπόλοιπους, ευτυχώς υπάρχουν τα βιβλία του Jose Saramago και το FM2012
6) Σε αυτή τη νέα εποχή που μπαίνει η Κούβα δεν είναι πλέον ασυνήθιστο να πετυχαίνεις στην πτήση σου γνωστούς Κουβανούς που πηγαίνουν «για διακοπές» στη Δομινικανή Δημοκρατία «για μερικές μέρες, έτσι για να ξεσκάσουμε». Σε άλλες εποχές Κουβανός σε αεροπλάνο ήταν καλλιτέχνης, αθλητής, γιατρός, διπλωμάτης ή πολίτης σε καθεστώς αυτομόλησης.
Ο Άγιος Δομίνικος δεν προοριζόταν να είναι τίποτε περισσότερο από ένα μεταβατικό σταθμό προς τα μικρά νησάκια της ανατολικής Καραϊβικής που σκοπεύαμε να επισκεφθούμε. Επειδή όμως η πτήση έφτανε πολύ αργά, είπαμε να μείνουμε δύο βράδια, ώστε να κάνουμε και μια βόλτα στη μεγαλύτερη πόλη της νησιωτικής Καραϊβικής.
