Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.220
- Likes
- 55.393
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
H τελευταία μας μέρα στη Ντομινίκα ήταν σχεδόν ολόκληρη, αφού το καράβι μας θα αργούσε. Η σκέψη μας ήταν να περάσουμε λίγο χρόνο στην πρωτεύουσα Roseu και μετά, αν βρίσκαμε τρόπο μεταφοράς, να πηγαίναμε στο Champagne Reef.
Μπήκαμε στο βανάκι αλλά δεν είχε τζούρες από μπάφο ούτε Μάρλεϊ σήμερα κι απογοητεύτηκα, το είχα συνηθίσει, τόσο που έλπιζα ότι επιστρεφοντας στην Ελλάδα θα έβρισκα τις ίδιες συνθήκες και στο Α8 ανεβαίνοντας την Πατησίων (δε συνέβη). Το Roseau είναι πρακτικά ένα μικρό χωριουδάκι, με περίπου 15.000 κατοίκους, αν και δεν του φαίνεται καθόλου. Ξύλινα σπιτάκια, ορισμένα χτισμένα πάνω σε παλιότερες πέτρινες κατασκευές, ανταγωνίζονται για το ποιο θα ξεπροβάλλει μέσα από τους λόφους με την πυκνή βλάστηση, ενώ η ατμόσφαιρα είναι νωχελική, εντυπωσιακά υγρή και τα βασικά του αξιοθέατα είναι ο ο χαριτωμένος βοτανικός κήπος (όπου ένα τεραστιο δέντρο έχει καταπλακώσει ένα παλιό κίτρινο λεωφορείο, αν και έχω την υποψία ότι κάποιος μπαφιασμένος οδηγός το στούκαρε κάτω από το δέντρο όταν αυτό έπεσε με τον τυφώνα του 1979) κι ένας χαριτωμένος καθεδρικός. Χαριεντιστήκαμε με τους ντόπιους, βρήκαμε το μουσείο κλειστό και πλέον ήταν ξεκάθαρο πως δεν τη γλίτωνα, υπήρχε άπλετος χρόνος κι ήρθε η ερώτηση που φοβόμουν: "Ε αφού περισσεύουν ώρες δεν πάμε και στο champagne reef;" , πρότεινε ο δίμετρος Ποσειδώνας.
Βρήκαμε εύκολα βανάκι και φύγαμε. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα είναι όλα κι όλα, αν και καθυστερήσαμε λίγο λόγω έργων οδοποιίας από Κινέζους εργαζόμενους. Είπαμε πως εκείνη την εποχή είχαν μπει δυνατά τόσο οι Βενεζολάνοι με τον Τσάβες στα χάι του για πολιτικούς λόγους, όσο και οι Κινέζοι για οικονομικούς, ενώ βοούσε ο τόπος ότι όλα τα έργα των Κινέζων γίνονταν προκειμένου ο Σκέριτ να αποσύρει την αναγνώριση της Ταϊβάν. "Να εκεί κάτω θα πάτε", μας έδειξε ο συμπαθής οδηγός ένα μονοπάτι και φτάσαμε σε κάτι κατσάβραχα σε μια εμφανώς ηφαιστειογενή παραλία, για άλλη μια φορά εντελώς μόνοι μας. Πολύ θελκτική δεν την έλεγες, αλλά ο άνθρωπος-γοργόνα ήταν εκστασιασμένος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι είχαμε διαβάσει πως το πραγματικό αξιοθέατο δεν ήταν η παραλία αλλά ο ύφαλος, όπως υποδηλώνει και το όνομα άλλωστε, ο οποίος υποτίθεται ότι ανέδιδε κάτι ασταμάτητες μπουρμπουλήθρες που έδιναν την αίσθηση ότι κάνεις σνόρκελινγκ μέσα σε ένα μπουκάλι σαμπάνιας.
Με βαριά καρδιά έβαλα το τραγικό μου μαγιό, είδα τον κύριο D να έχει βάλει το ακόμη χειρότερό του και κάτι γυαλιά με τα οποία αποκλείεται να βλέπει οτιδήποτε και βουτήξαμε. Αυτός βούτηξε δηλαδή, εγώ προσπάθησα να μπω περπατώντας και κατακόπηκα από βράχια και κοράλια. Ομολογώ πως το θέαμα πολύ σύντομα έγινε εντυπωσιακό. Οι μπουρμπουλήθρες ήταν χιλιάδες φυσαλίδες, που προκαλούνται από υποθαλάσσιες θερμές πηγές που δημιουργεί το ηφαίστειο και η αίσθηση είναι ότι όντως είσαι σε ένα (πολύ ζεστό) μπουκάλι κοκα κόλας. Η θερμοκρασία ήταν υψηλή, οι φυσαλίδες άπειρες αλλά το κλου ήταν ο βυθός βεβαίως-βεβαίως: ανεμώνες όλων των πιθανών χρωμάτων, σφουγγάρια σε χρώματα που δεν είχα ξαναδεί, κοράλια που έφταναν από το ροζ στο καταπράσινο, δημιουργούσαν μια πανδαισία χρωμάτων, με αρκετά πολύχρωμα ψαράκια. Μωρέ μπράβο, δεν του το είχα.
Ε ωραία ήταν, έως πολύ ωραία, αλλά μούλιασα ο άνθρωπος κι είπα να βγω. Αφελώς ρώτησα τον κύριο D αν θα έβγαινε κι αυτός και εισέπραξα ένα "όχι ακόμη, αλλά αν με περιμένεις μισή ωρίτσα θα είμ..." κι έφυγα πριν ολοκληρώσει γιατί τα μισάωρα του κυρίου D στο υγρό στοιχείο τα ξέρετε κι εσείς, κάτω από τρίωρο δε θα ήταν. Βρήκα εύκολα ένα νταλικιέρη με ωτοστόπ που με πέταξε μέχρι την καλύβα μας για να μαζέψω τα πράγματα. Κολλήσαμε πάλι στα έργα των Κινέζων και βρήκα την αφορμή να τον ρωτήσω για την πολιτική κατάσταση. "Φίλε εμένα δε με ενοχλεί ο Σκέριτ. Έφερε τους Κινέζους, έργα κάνουν οι άνθρωποι. ΟΚ, θα προτιμούσα να δουλεύουν ντόπιοι, αλλά ανάπτυξη φέρνουν κι αυτοί , έργα γίνονται, η οικονομία πάει καλά, η Βενεζουέλα μας δίνει πετρέλαιο, ποιο είναι το πρόβλημα;".
Περιέργως ο κύριος D ήρθε στην ώρα του, κάτσαμε λίγο στο λιμάνι, φάγαμε κάτι αξιολησμόνητο κι ήρθε η ώρα να φύγουμε από το καλύτερο από τα νησιά που επισκεφθήκαμε. Όλα αυτά έγιναν το 2012 κι έκτοτε άλλαξαν αρκετά στο νησί. Το πιο σημαντικό ήταν βεβαίως ο τυφώνας κατηγορίας 5 ονόματι Μαρία που το 2017 κυριολεκτικά διέλυσε το νησί: Το 95% των κτιρίων διαλύθηκε ή υπέστη σοβαρές ζημιές, το 20% των κατοίκων έφυγε από το νησί, οι περισσότεροι κάτοικοι έμειναν χωρίς ρεύμα για ΜΗΝΕΣ και οι εικόνες ήταν τραγικές, ακόμη και γι' αυτούς που έχουμε συνηθίσει τους τυφώνες.
H ανακατασκευή του νησιού σήμαινε ότι ολόκληρες περιοχές που ισοπεδώθηκαν πλέον άρχισαν να δίνονται σε ξένα funds με σκοπό την οικοδόμηση μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, ενώ περίπου 5000 κατοικίες ντόπιων ξαναχτίστηκαν με πολύ πιο ανθεκτικά υλικά, μη θυμίζοντας σε τίποτε τις ξύλινες καλύβες που είδαμε εμείς. Επιπλέον η κυβέρνηση Σκέριτ επέκτεινε το πρόγραμμα Citizenship by Investment, για το οποίο αναφέραμε πως έπαιρνες υπηκοότητα αν επένδυες ένα σχετικά μικρό ποσό. Πλέον το ποσό είναι 100.000 δολλάρια, τα οποία πληρώνουν αρκετοί, αφού η άμεση απόκτηση διαβατηρίου Ντομινίκας συνεπάγεται την ελεύθερη πρόσβαση σε 138 χώρες χωρίς βίζα, συμπεριλαμβανόμενου του Ηνωμένου Βασιλείου και των χωρών Σένγκεν. Η κυβέρνηση Σκέριτ επίσης επένδυσε σε "offshore υπηρεσίες", ενώ ο ίδιος ο Σκέριτ αναμίχθηκε σε σκάνδαλα χρηματισμού από Κινέζους επιχειρηματίες που κυνηγούσε το FBI και διανομής διπλωματικών διαβατηρίων με περίεργες διαδικασίες (και για τα δύο είχε γίνει αναφορά στην ιστορία από τους ντόπιους).
Η ΝΤομινίκα, ένα σχετικά ξεχασμένο νησάκι που είχε... του μισούς τουρίστες από την Αϊτή όταν το επισκεφθήκαμε εμείς το 2012, έχει αρχίσει να μπαίνει δυναμικά στον τουριστικό χάρτη, αναλογικά με το μέγεθός του. Νέες υποδομές από την Κίνα και από κολοσσούς όπως η Kempinski στο Portsmouth, προσέλκυση "επιχειρηματιών" με όπλο το μαγικό διαβατήριο και ξέπλυμα χρήματος είναι πλέον πολύ πιο κοινά χρησιμοποιούμενοι όροι. Θέλω να πιστεύω πως η φύση δεν επηρεάστηκε τόσο από τον τυφώνα, αλλά δεν ξέρω αν θέλω να επιστρέψω, πραγματικά θέλω να θυμάμαι το νησάκι όπως το γνωρίσαμε πριν από 8 χρόνια που άρχισε να γράφεται αυτή η ιστορία, με ξύλινα σπιτάκια, άφαντους τουρίστες, βανάκια με μπάφους και μακριά από τα ραντάρ. Αν κάποιος έχει πάει μετά το 2018, θα χαιρόμουν να μάθω περισσότερα.
Φύγαμε από τη Ντομινίκα και το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε στη Γουαδελούπη, που μείναμε μόνο μια μέρα και οι μνήμες μου είναι θολές, πλην των άσχημων κτισμάτων των Γάλλων, την ατσμόσφαιρα Μαρτινίκας, μια πανέμορφη παραλία χωρίς κόσμο, τη θέα του ηφαιστείου Soufriere και μερικούς όμορφους καταρράκτες.
Ο κύριος D πλέον δε ζει στην Καραϊβική, ούτε διαθέτει διπλωματικό διαβατήριο για να γλιτώνει τους φόρους που πληρώνω εγώ ο απλός φορολογούμενος. Συνεχίζει να παραμένει αειθαλής όμως, ένας ακούραστος γοργόνος και μέχρι πριν λίγες εβδομάδες σχεδιάζαμε μια απόδραση στα νησιά της Καραϊβικής που μας απέμεναν, από την Anguila μέχρι τις Παρθένες Νήσους, αλλά οι επιπτώσεις του κορωναϊού στα οικονομικά μου θα αναβάλλει τέτοιες σκέψεις για πολύ καιρό. Για την ιστορία, στην επιστροφή στην Κούβα μέσω Αγίου Δομίνικου, φυσικά κι επισκέφθηκε την Δομινακονοεβραία ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου και σκόραρε. Μετά έμπλεξε με κάτι ανατολικές και κόλλησε στην Ευρώπη. Εγώ αντίθετα επέστρεψα για Ελλάδα με τα μίλια μου και ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία, που φιλοτιμήθηκα να ολοκληρώσω 8 χρόνια μετά, μάλλον χάρη στον κορωνοϊό, έστω και κουτσουρεμένα. Καλά να είμαστε, να την ξαναδιαβάσουμε σε άλλα 8 χρόνια και να θυμόμαστε τα παλιά.
Για την ιστορία, οι τοπ στιγμές του ταξιδιού ήταν:
Μπήκαμε στο βανάκι αλλά δεν είχε τζούρες από μπάφο ούτε Μάρλεϊ σήμερα κι απογοητεύτηκα, το είχα συνηθίσει, τόσο που έλπιζα ότι επιστρεφοντας στην Ελλάδα θα έβρισκα τις ίδιες συνθήκες και στο Α8 ανεβαίνοντας την Πατησίων (δε συνέβη). Το Roseau είναι πρακτικά ένα μικρό χωριουδάκι, με περίπου 15.000 κατοίκους, αν και δεν του φαίνεται καθόλου. Ξύλινα σπιτάκια, ορισμένα χτισμένα πάνω σε παλιότερες πέτρινες κατασκευές, ανταγωνίζονται για το ποιο θα ξεπροβάλλει μέσα από τους λόφους με την πυκνή βλάστηση, ενώ η ατμόσφαιρα είναι νωχελική, εντυπωσιακά υγρή και τα βασικά του αξιοθέατα είναι ο ο χαριτωμένος βοτανικός κήπος (όπου ένα τεραστιο δέντρο έχει καταπλακώσει ένα παλιό κίτρινο λεωφορείο, αν και έχω την υποψία ότι κάποιος μπαφιασμένος οδηγός το στούκαρε κάτω από το δέντρο όταν αυτό έπεσε με τον τυφώνα του 1979) κι ένας χαριτωμένος καθεδρικός. Χαριεντιστήκαμε με τους ντόπιους, βρήκαμε το μουσείο κλειστό και πλέον ήταν ξεκάθαρο πως δεν τη γλίτωνα, υπήρχε άπλετος χρόνος κι ήρθε η ερώτηση που φοβόμουν: "Ε αφού περισσεύουν ώρες δεν πάμε και στο champagne reef;" , πρότεινε ο δίμετρος Ποσειδώνας.
Βρήκαμε εύκολα βανάκι και φύγαμε. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα είναι όλα κι όλα, αν και καθυστερήσαμε λίγο λόγω έργων οδοποιίας από Κινέζους εργαζόμενους. Είπαμε πως εκείνη την εποχή είχαν μπει δυνατά τόσο οι Βενεζολάνοι με τον Τσάβες στα χάι του για πολιτικούς λόγους, όσο και οι Κινέζοι για οικονομικούς, ενώ βοούσε ο τόπος ότι όλα τα έργα των Κινέζων γίνονταν προκειμένου ο Σκέριτ να αποσύρει την αναγνώριση της Ταϊβάν. "Να εκεί κάτω θα πάτε", μας έδειξε ο συμπαθής οδηγός ένα μονοπάτι και φτάσαμε σε κάτι κατσάβραχα σε μια εμφανώς ηφαιστειογενή παραλία, για άλλη μια φορά εντελώς μόνοι μας. Πολύ θελκτική δεν την έλεγες, αλλά ο άνθρωπος-γοργόνα ήταν εκστασιασμένος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι είχαμε διαβάσει πως το πραγματικό αξιοθέατο δεν ήταν η παραλία αλλά ο ύφαλος, όπως υποδηλώνει και το όνομα άλλωστε, ο οποίος υποτίθεται ότι ανέδιδε κάτι ασταμάτητες μπουρμπουλήθρες που έδιναν την αίσθηση ότι κάνεις σνόρκελινγκ μέσα σε ένα μπουκάλι σαμπάνιας.
Με βαριά καρδιά έβαλα το τραγικό μου μαγιό, είδα τον κύριο D να έχει βάλει το ακόμη χειρότερό του και κάτι γυαλιά με τα οποία αποκλείεται να βλέπει οτιδήποτε και βουτήξαμε. Αυτός βούτηξε δηλαδή, εγώ προσπάθησα να μπω περπατώντας και κατακόπηκα από βράχια και κοράλια. Ομολογώ πως το θέαμα πολύ σύντομα έγινε εντυπωσιακό. Οι μπουρμπουλήθρες ήταν χιλιάδες φυσαλίδες, που προκαλούνται από υποθαλάσσιες θερμές πηγές που δημιουργεί το ηφαίστειο και η αίσθηση είναι ότι όντως είσαι σε ένα (πολύ ζεστό) μπουκάλι κοκα κόλας. Η θερμοκρασία ήταν υψηλή, οι φυσαλίδες άπειρες αλλά το κλου ήταν ο βυθός βεβαίως-βεβαίως: ανεμώνες όλων των πιθανών χρωμάτων, σφουγγάρια σε χρώματα που δεν είχα ξαναδεί, κοράλια που έφταναν από το ροζ στο καταπράσινο, δημιουργούσαν μια πανδαισία χρωμάτων, με αρκετά πολύχρωμα ψαράκια. Μωρέ μπράβο, δεν του το είχα.
Ε ωραία ήταν, έως πολύ ωραία, αλλά μούλιασα ο άνθρωπος κι είπα να βγω. Αφελώς ρώτησα τον κύριο D αν θα έβγαινε κι αυτός και εισέπραξα ένα "όχι ακόμη, αλλά αν με περιμένεις μισή ωρίτσα θα είμ..." κι έφυγα πριν ολοκληρώσει γιατί τα μισάωρα του κυρίου D στο υγρό στοιχείο τα ξέρετε κι εσείς, κάτω από τρίωρο δε θα ήταν. Βρήκα εύκολα ένα νταλικιέρη με ωτοστόπ που με πέταξε μέχρι την καλύβα μας για να μαζέψω τα πράγματα. Κολλήσαμε πάλι στα έργα των Κινέζων και βρήκα την αφορμή να τον ρωτήσω για την πολιτική κατάσταση. "Φίλε εμένα δε με ενοχλεί ο Σκέριτ. Έφερε τους Κινέζους, έργα κάνουν οι άνθρωποι. ΟΚ, θα προτιμούσα να δουλεύουν ντόπιοι, αλλά ανάπτυξη φέρνουν κι αυτοί , έργα γίνονται, η οικονομία πάει καλά, η Βενεζουέλα μας δίνει πετρέλαιο, ποιο είναι το πρόβλημα;".
Περιέργως ο κύριος D ήρθε στην ώρα του, κάτσαμε λίγο στο λιμάνι, φάγαμε κάτι αξιολησμόνητο κι ήρθε η ώρα να φύγουμε από το καλύτερο από τα νησιά που επισκεφθήκαμε. Όλα αυτά έγιναν το 2012 κι έκτοτε άλλαξαν αρκετά στο νησί. Το πιο σημαντικό ήταν βεβαίως ο τυφώνας κατηγορίας 5 ονόματι Μαρία που το 2017 κυριολεκτικά διέλυσε το νησί: Το 95% των κτιρίων διαλύθηκε ή υπέστη σοβαρές ζημιές, το 20% των κατοίκων έφυγε από το νησί, οι περισσότεροι κάτοικοι έμειναν χωρίς ρεύμα για ΜΗΝΕΣ και οι εικόνες ήταν τραγικές, ακόμη και γι' αυτούς που έχουμε συνηθίσει τους τυφώνες.
H ανακατασκευή του νησιού σήμαινε ότι ολόκληρες περιοχές που ισοπεδώθηκαν πλέον άρχισαν να δίνονται σε ξένα funds με σκοπό την οικοδόμηση μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, ενώ περίπου 5000 κατοικίες ντόπιων ξαναχτίστηκαν με πολύ πιο ανθεκτικά υλικά, μη θυμίζοντας σε τίποτε τις ξύλινες καλύβες που είδαμε εμείς. Επιπλέον η κυβέρνηση Σκέριτ επέκτεινε το πρόγραμμα Citizenship by Investment, για το οποίο αναφέραμε πως έπαιρνες υπηκοότητα αν επένδυες ένα σχετικά μικρό ποσό. Πλέον το ποσό είναι 100.000 δολλάρια, τα οποία πληρώνουν αρκετοί, αφού η άμεση απόκτηση διαβατηρίου Ντομινίκας συνεπάγεται την ελεύθερη πρόσβαση σε 138 χώρες χωρίς βίζα, συμπεριλαμβανόμενου του Ηνωμένου Βασιλείου και των χωρών Σένγκεν. Η κυβέρνηση Σκέριτ επίσης επένδυσε σε "offshore υπηρεσίες", ενώ ο ίδιος ο Σκέριτ αναμίχθηκε σε σκάνδαλα χρηματισμού από Κινέζους επιχειρηματίες που κυνηγούσε το FBI και διανομής διπλωματικών διαβατηρίων με περίεργες διαδικασίες (και για τα δύο είχε γίνει αναφορά στην ιστορία από τους ντόπιους).
Η ΝΤομινίκα, ένα σχετικά ξεχασμένο νησάκι που είχε... του μισούς τουρίστες από την Αϊτή όταν το επισκεφθήκαμε εμείς το 2012, έχει αρχίσει να μπαίνει δυναμικά στον τουριστικό χάρτη, αναλογικά με το μέγεθός του. Νέες υποδομές από την Κίνα και από κολοσσούς όπως η Kempinski στο Portsmouth, προσέλκυση "επιχειρηματιών" με όπλο το μαγικό διαβατήριο και ξέπλυμα χρήματος είναι πλέον πολύ πιο κοινά χρησιμοποιούμενοι όροι. Θέλω να πιστεύω πως η φύση δεν επηρεάστηκε τόσο από τον τυφώνα, αλλά δεν ξέρω αν θέλω να επιστρέψω, πραγματικά θέλω να θυμάμαι το νησάκι όπως το γνωρίσαμε πριν από 8 χρόνια που άρχισε να γράφεται αυτή η ιστορία, με ξύλινα σπιτάκια, άφαντους τουρίστες, βανάκια με μπάφους και μακριά από τα ραντάρ. Αν κάποιος έχει πάει μετά το 2018, θα χαιρόμουν να μάθω περισσότερα.
Φύγαμε από τη Ντομινίκα και το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε στη Γουαδελούπη, που μείναμε μόνο μια μέρα και οι μνήμες μου είναι θολές, πλην των άσχημων κτισμάτων των Γάλλων, την ατσμόσφαιρα Μαρτινίκας, μια πανέμορφη παραλία χωρίς κόσμο, τη θέα του ηφαιστείου Soufriere και μερικούς όμορφους καταρράκτες.
Ο κύριος D πλέον δε ζει στην Καραϊβική, ούτε διαθέτει διπλωματικό διαβατήριο για να γλιτώνει τους φόρους που πληρώνω εγώ ο απλός φορολογούμενος. Συνεχίζει να παραμένει αειθαλής όμως, ένας ακούραστος γοργόνος και μέχρι πριν λίγες εβδομάδες σχεδιάζαμε μια απόδραση στα νησιά της Καραϊβικής που μας απέμεναν, από την Anguila μέχρι τις Παρθένες Νήσους, αλλά οι επιπτώσεις του κορωναϊού στα οικονομικά μου θα αναβάλλει τέτοιες σκέψεις για πολύ καιρό. Για την ιστορία, στην επιστροφή στην Κούβα μέσω Αγίου Δομίνικου, φυσικά κι επισκέφθηκε την Δομινακονοεβραία ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου και σκόραρε. Μετά έμπλεξε με κάτι ανατολικές και κόλλησε στην Ευρώπη. Εγώ αντίθετα επέστρεψα για Ελλάδα με τα μίλια μου και ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία, που φιλοτιμήθηκα να ολοκληρώσω 8 χρόνια μετά, μάλλον χάρη στον κορωνοϊό, έστω και κουτσουρεμένα. Καλά να είμαστε, να την ξαναδιαβάσουμε σε άλλα 8 χρόνια και να θυμόμαστε τα παλιά.
Για την ιστορία, οι τοπ στιγμές του ταξιδιού ήταν:
- Εκείνο το βράδυ ακολασίας στο Santo Domingo
- Η καταπληκτική καμπάνια του Papa Llego (δεν ξαναεμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή δυστυχώς, αλλά ζει ακόμη ο Hipolito Mejia)
- Το απίθανο Καραόκε σε ένα υπαίθριο πάρκινγκ στο Kingstown του Αγίου Βικέντιου
- To ειδυλλιακό Carriacou και το ξεχασμένο Mayreau
- To κολύμπι με τις τεράστιες χελώνες στα Tobago Keys
- Tη φιλοξενία από την καημένη Aldona και τον απίθανο παπατζή Τόνι στην Αγία Λουκία (ποιος ξέρει πού να είναι σήμερα αυτοί), καθώς και την απίθανη θέα των Pitons εκεί
- Το καταπληκτικό τρεκ στη Ντομινίκα με την απίθανη φύση και την επίσκεψη στους Carib, που έμαθα πως ο καταυλισμός τους επλήγη ολοκληρωτικά
